Τάσος Λειβαδίτης

[spiros]

Τάσος Λειβαδίτης, Ο ποιητής Ι

Προσπαθεί να φαίνεται ήρεμος. Να μοιάζει με τους άλλους. Κι
είναι στιγμές που το κατορθώνει.
Όμως τις νύχτες δεν μπορεί να κοιμηθεί. Οι μεγάλες φτερούγες
        του δε χωράνε μέσα στον ύπνο.

Από τη συλλογή Βιολέτες για μια εποχή (1985)

[spiros]

Τάσος Λειβαδίτης, Άνθρωποι

Άνθρωποι που έζησαν τόσο μυστικά που όταν πέθαναν ο θάνατος
          δε βρήκε τίποτα να τους πάρει.

Από τη συλλογή Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου (1990)

[spiros]

Τάσος Λειβαδίτης, Έρωτας

Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά-κοντά
          για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.



http://www4.vindy.com/content/national_world/300956396321559.php


Tassos Livaditis, Love

And when we die, bury us close together
          so that we don't run in the night to meet each other.

[spiros]

Τάσος Λειβαδίτης, Χρονοδιάγραμμα

Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για
το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ
ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι’ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
        αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.

[Asdings]

Σπύρο, ο Λειβαδίτης είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου ποιητές. Κάθε λέξη του περιέχει σε δυναμική μορφή τόσα νοήματα και σε βάζει σε τέτοια περίσκεψη... Πραγματικά υπέροχος!

[spiros]

Τα συναισθήματα είναι... αμοιβαία.

[spiros]

Τάσος Λειβαδίτης, Παγίδα

Και πάντα, ο δολοφόνος και το θύμα, μια νύχτα άξαφνα παίρνουν
   τον ίδιο δρόμο
γιατί σημασία έχει ποιος θα πεθάνει με λιγότερη μοναξιά.

Από τη συλλογή Σημειώσεις

[spiros]

Τάσος Λειβαδίτης, Εκμυστήρευση

Κι μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα
μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που
       είδε κάποτε σ’ ένα αβέβαιο όνειρο.

Από τη συλλογή Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου (1990)

[spiros]

Τάσος Λειβαδίτης, Φθινοπωρινό σχόλιο

Το ουσιώδες στη μικρή ιστορία μου ήταν μια μαύρη κουνιστή πολυθρόνα –αλλά πού είναι τώρα το σπίτι, πού είναι η φρουτιέρα με τα παλιά επισκεπτήρια, οι πετσέτες που πνίγαμε τα γέλια– μόνον η λάμπα καίει ακόμα στην άδεια κάμαρα, σαν κάποιον που συνομιλεί με τον εαυτό του αγνοώντας τους κινδύνους ή όπως μια γυναίκα που δεν τη γνώρισες ποτέ κι όμως θα πρέπει κάποτε να ’χατε αγαπηθεί πολύ
           μες στην ατέλειωτη ερήμωση μιας μέρας του φθινοπώρου.

[spiros]

Τάσος Λειβαδίτης, Ο Θεός χρειάζεται τη βοήθειά μας

Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς στάθηκε κοντά στον τάφο.
«Λάζαρε, βγες έξω», φώναξε. Όλοι περίμεναν. Κι ο φτωχός
νεκρός, που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη του
κόσμου, τι να ’κανε; Η γη είχε χαθεί,
      πώς θ’ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό...

[spiros]

Τάσος Λειβαδίτης, Ιδιοκτησία εξ υφαρπαγής

[...] εκείνοι που ζουν στην αφάνεια έχουν εγκατασταθεί καλά, γιατί δεν
           ξέρει κανείς από πού να μπει να τους διώξει.

Από τη συλλογή Εγχειρίδιο ευθανασίας (1985)

[spiros]

Τάσος Λειβαδίτης, Μάταιος δρόμος

«Τώρα», μου λέει, «θα πάμε μακριά», «μα δε βλέπεις», του λέω,
«μας ξέχασαν», «γι’ αυτό» μου λέει.

Από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972), ενότητα Νυχτερινός επισκέπτης

[spiros]

Τάσος Λειβαδίτης

...ίσως όταν θα ξαναϊδωθούμε να μην ξέρει πια καθόλου ο ένας τον άλλον.
            Έτσι που επιτέλους να μπορέσουμε να γνωριστούμε.

[spiros]

Τάσος Λειβαδίτης

...κι η ειλικρίνεια αρχίζει πάντα εκεί, που τελείωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς.

[spiros]

Τάσος Λειβαδίτης, Η μητέρα μου πέθανε

Η μητέρα μου πέθανε
η αγαπημένη μου έφυγε
οι σύντροφοι με προδώσανε
τα χρόνια περάσανε
τώρα μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος

Όλα έγιναν.