Φοβούμαι ότι η πηγή από την οποία βρήκες το υλικό σχετικά με τις βλάβες και φθορές που προκαλούν τα φθοριούχα άλατα δεν πρέπει να είναι και τόσο έγκυρη και οι περισσότερες πληροφορίες προέρχονται από κύκλους που αρέσκονται στη συνομωσιολογία.
Κατ' αρχάς η ελληνική (και η Ρωσική) ονομασία του φθορίου, οφείλεται στο ότι το υδροφθόριο φθείρει (διαλύει) την ύαλο, ενώ η λατινογενής προέρχεται από το fluo (ρέω).
Είναι μύθος τα περί χρήσης του σε στρατόπεδα των Ναζί (βλ. π.χ.
PolitiFact Florida | Truth about fluoride doesn't include Nazi myth).
Σίγουρα τα φθοριούχα είναι τοξικά, αλλά όχι "διαβολικά" και έχει διαπιστωθεί επιστημονικά ότι η περιεκτικότητά του ύδατος σε φθοριούχα (όχι πάνω από 0,5-1 mg/L) έχει ευεργετικά αποτελέσματα κατά της τερηδόνας. Από κει και πάνω σίγουρα δημιουργεί προβλήματα (με ελαφρότερα συμπτώματα τα στίγματα).
Θα ήθελα ακόμη να σημειώσω ότι το φθόριο (σε πολύ μικρό ποσοστό) αποτελεί κανονικό συστατικό του σμάλτου των δοντιών.
Αξίζει κανείς να εξετάσει από που ξεκινάει αυτή η συνομωσιολογία (που επεκτείνεται σε πλήθος άλλων κατά κανόνα αβλαβών ουσιών -σε λογικές ποσότητες- όπως π.χ. η ασπαρτάμη και διάφορα πρόσθετα 'Ε' των τροφίμων). Στην περίπτωση των φθοριούχων κάποιοι θεώρησαν ως "κατασταλτικό" και "αντι-δημοκρατικό μέτρο" τη φθορίωση του πόσιμου ύδατος.
Ωστόσο, δεν υπάρχει έστω και μια χημική ουσία που δεν μπορεί να θεωρηθεί δηλητήριο. Απλά είναι θέμα δόσης. Αν κάποιος αποφασίσει να καταπιεί όλο το περιεχόμενο μιας φθοριδιωμένης οδοντόπαστας, σίγουρα θα αντιμετωπίσει προβλήματα, τα οποία όμως δεν θα οφείλονται όμως αποκλειστικά στα φθοριούχα άλατα.