Βασίλης Φαϊτάς, Αιωνιότητα
Σε λίγο θα ’χω την ηλικία της γης
εθελοντής της ζωής μ’ άσπρα μαλλιά
κι ακόμα μαθαίνω να ιππεύω τις ανταύγειες
ν’ ανταλλάσσω ηλεκτρόνια με το χρόνο, το αρχέγονο σύμπαν.
Θα μείνω αντάρτης,
σ’ αυτόν τον αιώνα
το σκουπιδοτενεκέ,
η ταραγμένη μου διάνοια αναπνέει
βγάζοντας το κεφάλι πάνω
από τη θάλασσα των παγωμένων ημερών,
θα μείνω –θα μείνω άραγε– αντένα
σε μήκη κύματος εγκαταλειμμένα
στραμμένος στα σκοτεινά μου βάθη
ένας προφήτης μετεωρίζεται
εκεί που κάποτε γεννιόταν το αίμα
η αρχή και το τέλος.
Η ιστορία πια τώρα έμαθε,
τη γεωγραφία του αδιέξοδου
να σφίγγει το σχοινί γύρω
απ’ το λαιμό της, έμαθε,
να νεκροτομεί τη ζωή.
Θέλω να πω, θέλω να ουρλιάξω
είμαι ένα νόθο που τρέφεται
απ’ τη χλωροφύλλη των κιτρινισμένων ημερών.
Εδώ που όλα συγκλίνουν
σ’ έναν αποχαιρετισμό χωρίς προοπτική,
εδώ που όλοι εγκαταλείπουν κι εγκαταλείπονται
τραβώντας ο καθένας για ένα βέβαιο στίγμα,
δεν έχω άλλο ρούχο, άλλη διέξοδο
μου μένει μόνο
να προεκταθώ μέσα στην άβυσσο.
Σ’ αυτό το αστρικό ερείπιο
που καταρρέει στην καμπύλη της μοναξιάς και της απόγνωσης
κρυώνω περιμένοντας με το αυτί
ακουμπισμένο στην πόρτα της αιωνιότητας
στην αιωρούμενη σιωπή.
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)
