Μη βλέπεις εδώ τη διαφορά σαν διαφορά προφορικού και γραπτού λόγου, επειδή τάχατες ο ένας είναι πιο προσεκτικός από τον άλλο. Περισσότερο είναι διαφορά ανάμεσα σε «προσεκτικούς» (ενίοτε και «δογματικούς») και λιγότερο «προσεκτικούς» χρήστες της γλώσσας. Ο γραπτός λόγος συχνά καταγράφει τον προφορικό και οφείλει να το κάνει με ακρίβεια. Και τα σύγχρονα σώματα γλωσσικού υλικού που χρησιμοποιούν τα λεξικά περιλαμβάνουν και καταγραφές προφορικού λόγου.
Ωστόσο, αλλού είναι η μεγάλη διαφορά στις μέρες μας. Δίπλα στις «σοβαρές» εφημερίδες έχουμε του κόσμου τα νεανικά περιοδικά που καταγράφουν και αναπαράγουν τη γλώσσα άλλων ομάδων. Υπάρχει η τηλεόραση που μας βομβαρδίζει αδιάκοπα με το δικό της λόγο, αλλά και ο τίτλος της εφημερίδας, η λογική του διαφημιστικού σλόγκαν και του πολιτικού soundbite, ο υπότιτλος της ξένης ταινίας, που ακολουθούν δικούς τους κώδικες και περιορισμούς. Και πιο πρόσφατο απ’ όλα αλλά ισχυρότερο απ’ όλα, το διαδίκτυο, που μας έχει κάνει όλους συγγραφείς, καταργώντας σε μεγάλο βαθμό τη διάκριση που αναφέρεις («τάξεις των συγγραφέων / αναγνωστών»).
Οι αλλαγές στη γλώσσα από τα νέα μέσα και την παγκοσμιοποίηση είναι ραγδαίες. Πριν από δέκα χρόνια αποκτήσαμε το διαδίκτυο, πριν από δύο τα ιστολόγια. Γίνεται της κακομοίρας εκεί έξω (ή μάλλον «εδώ μέσα») και η εξέλιξη προβλέπεται να είναι ένας προς τα κάτω εκδημοκρατισμός της γλώσσας. Πολύ περισσότεροι θα γράφουν, αλλά, αναλογικά, πολύ λιγότεροι θα γράφουν «σωστά» σε εισαγωγικά, γιατί το «σωστά» χωρίς εισαγωγικά θα το ορίζουν οι πλειοψηφίες, τώρα πολύ περισσότερο παρά ποτέ. Το πάνω χέρι θα το έχουν οι πιο «επικοινωνιακοί» από τους γράφοντες ας ελπίσουμε ότι το επικοινωνιακό γραπτό τους θα είναι και σε καλά ελληνικά.
Αν λοιπόν θέλουμε να υπερασπιστούμε τη γλώσσα, ας το κάνουμε εκεί που έχει νόημα (π.χ. θάνατος στα greeklish), όχι σε ανούσια πράγματα (π.χ. πλειοψηφία ή πλειονότητα;).