Παρόλο που ήμουν ψόφιος στην κούραση χτες το βράδυ, Βίκυ μου, φοβάμαι (ή μάλλον χαίρομαι) που καθόλου δεν πλανώμαι. Εκτός κι αν σβήνει η φωτιά με το λάδι; Ποιος σου είπε ότι περίμενα να πτοηθείς; Εγώ έριξα το λάδι κι εσύ φούντωσες, ακριβώς όπως το περίμενα. Για να προβλέψω τις αντιδράσεις σου, δεν χρειάζεται παρά να σκεφτώ πως θα αντιδρούσα εγώ σε ανάλογη περίπτωση. Και ούτε καν χρειάζεται να σκεφτώ, λειτουργεί αυτόματα.
Αν λοιπόν νομίζεις (που δεν νομίζω) ότι είσαι «κοινή θνητή» ή «ταπεινή αναγνώστρια», τότε εσύ πλανάσαι πλάνην οικτράν. Το ποίημα είναι εγώ, το ποίημα είναι εσύ, δεν τα είπαμε; Με πιο απλά λόγια τώρα. Πρώτη φορά, ύστερα από πολλά χρόνια, γνωρίζω έναν άνθρωπο που να ταυτίζεται μαζί μου σε τέτοιο βαθμό. Ή εγώ με κείνον. Με βάση τις μέχρι στιγμής ενδείξεις (αν κάνω λάθος θα φανεί στη συνέχεια). Τι να κάνω, να περάσω ντούκου αυτή τη συναρπαστική και εκρηκτική ταυτόχρονα κατάσταση;
Θα διαπιστώσεις στην πορεία, ότι δεν έχω καθόλου έπαρση. Αυτή είναι για τους μειονεκτικούς. Εγώ κουνάω την ουρά μου σαν κουταβάκι. Κι αναζητώ την αλήθεια και τους συντρόφους μου, τις αδελφές ψυχές, αυτό είναι όλο. Όταν διαπιστώνω ότι με κοιτάζουν στα μάτια, το επισημαίνω. Κακό είναι αυτό;
Και ολίγα περί ζωδίων (ως οφειλή προς τον Λεφάκη). Δεν τα πίστευα, ούτε τα πιστεύω. Όταν όμως διάβασα τα περί Σκορπιού (ναι, ρε φίλε, είμαι ανίατος), έμεινα άγαλμα. Σε βαθμό 95% περιέγραφε εμένα. Με το νι και με το σίγμα. Και όταν πήγα παρακάτω και διάβασα για τον Σκορπιό με ωροσκόπο τον Λέοντα, είπα, δεν είναι δυνατόν. Με φωτογραφίζει.
Η ποίηση είναι βέβαια μαθηματικά, αλλά όχι απλή αριθμητική, ανώτερα μαθηματικά, εκείνα της ψυχής που δεν διδάσκονται σε κανένα πανεπιστήμιο. Κρύβει μέσα της (και αποκαλύπτει) μυστικά και θαύματα. Ανεξερεύνητες δυνάμεις. Μπροστά στις δυνάμεις αυτές, κι όταν εκφράζονται με τη συγκίνηση του αναγνώστη, εγώ αισθάνομαι δέος. Δεν υπάρχει άλλη λέξη. Αγνωστικιστής εγώ, αισθάνομαι ότι αγγίζω τον θεό.