Συνήθως στα favourite movies επιλέγουμε ξένες ταινίες και ειδικά αν μας ρωτήσουν ποιες θεωρούμε κορυφαίες κινηματογραφικές ταινίες όλων των εποχών -για μένα τέτοιες ταινίες δεν υπάρχουν, παρά μόνο αγαπημένες ή απλώς οι πιο αγαπημένες- η απάντηση δεν περιλαμβάνει κάποια ελληνική ταινία. Κυριαρχεί η προκατάληψη, όχι εντελώς αδικαιολόγητα, ότι οι ταινίες της εποχής του ελληνικού χόλυγουντ είναι αρκετά δημοφιλείς για να είναι κορυφαίες από πλευρά ποιότητας, ουσίας, βάθους και νοημάτων.
Υπάρχουν όμως και μερικές ταινίες της εποχής του ελληνικού χόλυγουντ που πέρα από τις επιφανειακές κωμικές καταστάσεις κρύβουν βαθύτερα πράγματα. Άλλωστε τα σοβαρότερα πράγματα λέγονται μεταξύ αστείου και σοβαρού.
"Οι κυρίες της αυλής"
Μια από τις ταινίες αυτές είναι «Οι κυρίες της αυλής» του
Ντίνου Δημόπουλου, σε σενάριο του
Δημήτρη Γιαννουκάκη, φωτογραφία του
Νίκου Δημόπουλου και μουσική του
Μίμη Πλέσσα αυτό το τελευταίο κρατήστε το. Προβλήθηκε εχτές από τον Αντ1 και πρόκειται για μία καθαρά νεορεαλιστική ηθογραφική ταινία όπου απουσιάζει το μοτιβο του κεντρικού πρωταγωνιστή ή του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, που έχουμε συνηθίσει. Είναι από τις ταινίες που η ποιότητα ισορροπεί με την κινηματογραφική επιτυχία. Μια αυλή που αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας εκείνης της εποχής, σα θεατρικό σκηνικό είχε προηγηθεί νομίζω σαν θεατρική παράσταση και ακολουθήσε η μεταφορά στον κινηματογράφο.
Εδώ -→>
http://www.filmfestival.gr/2001/gr/interviews/interview9.html, θα βρείτε μία συνεντευξη του Ντίνου Δημόπουλου που παραχώρησε στο «Πρώτο Πλάνο» περιοδική έκδοση του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στο Βαγγέλη Ρητά στα πλαίσια του 42ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Για την ταινία αυτή είπε: «Αν δεν ήταν δική μου η ταινία θα μπορούσα να σας πω ότι η πιο ταπεινή μου από τις ταινίες Oι κυρίες της αυλής είναι ένα μάθημα για το πώς γράφεται, πώς παίζεται και πώς σκηνοθετείται μια κωμωδία. Ας δούνε λοιπόν αυτοί οι κατασκευαστές, γιατί δεν μπορώ να τους αποκαλέσω κάπως αλλιώς, της σύγχρονης κωμωδίας, προτού γράψουν ή προτού σκηνοθετήσουν, ένα κομμάτι αυτής της ταινίας. Να δουν πώς ο Ηλιόπουλος λέει πέντε αστεία και δε μένεις σε κανένα, να δουν τι ευφορία δημιουργείται στους θεατές χωρίς να τους γαργαλάνε.»
Ο Ηλιόπουλος είχε δηλώσει κάποτε ότι ήταν η καλύτερη ταινία-ερμηνεία του.
Μερικά από τις ατάκες του Πίπη (Ντίνου Ηλιόπουλου) λένε περισσότερα από οποιαδήποτε κριτική για την ταινία.
-Νίτσα: Έτσι χορεύεται το μπλουζ. Μάγουλο με μάγουλο!
-Πίπης: Πολύ ωραίος χορός, μόνο που δεν καταλαβαίνω γιατί χορεύεται στα όρθια!
-Πίπης: ένας μεγάλος καλλιτέχνης είμαι μόνο. Τίποτα περισσότερο!
-Πίπης: «Βάζω τα σπίρτα, βάζεις τα τσιγάρα?», απευθυνόμενος στον Αλέκο Αλεξανδράκη.
Εκτός από τους Ηλιόπουλο και Αλεξανδράκη έπαιζαν και οι Παπαγιαννόπουλος, Βαλσάμη, Γιουλάκη και Πρέκας και άλλοι που δε θυμάμαι
Ατάκες από την ταινία:
http://rapidshare.com/files/18070618/AtakesKyriesTisAvlis1966.rarΚαι εδώ το soundtrack, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα σε μια digitally remastered έκδοση με 5 συνθέσεις του Μίμη
Πλέσσα για την ταινία:
http://rapidshare.com/files/17851319/MmsPlssas_2007_Oyla.rar
"Συνοικία το όνειρο"
Για κάποιο λόγο, πριν από πολλά χρόνια πάντοτε μπέρδευα τις
"κυρίες της αυλής" του Δημόπουλου με την ταινία του Αλεξανδράκη
"Συνοικία το Όνειρο", ίσως γιατί οι κυρίες της αυλής συγκροτούσαν μια «ονειρεμένη» συνοικία η οποία όμως τελικά δεν έχει καμία σχέση με αυτήν του Αλεξανδράκη
Συνδετικός κρίκος των 2 ταινιών ο
Αλέκος Αλεξανδράκης, ο οποίος κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στη «Συνοικία το όνειρο» η οποία παίρνει 2 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, φωτογραφίας και β΄ ανδρικού ρόλου για το Μάνο Κατράκη.
Η ταινία είχε λογοκριθεί μάλιστα γιατί έδειχνε μια εικόνα της ελληνικής κοινωνίας που δεν ήταν αρεστή στους κρατούντες και όχι σε περίοδο δικτατορίας αλλά αστυνομοκρατίας (1961) αυτά τα 2 δεν απέχουν και πολύ. Τελικά προβλήθηκε στα μεγάλα αστικά κέντρα παρά την προσπάθεια της αστυνομίας να εμποδίσει την πρώτη προβολή της ταινίας. «H "Συνοικία το όνειρο" λογοκρίθηκε και ένας αστυνομικός διευθυντής, που σταμάτησε την προβολή της, μας είχε πει: "Τι πράγματα είναι αυτά που δείχνετε; Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πεινασμένοι ούτε τρελοί που να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Κάνετε κομμουνιστική προπαγάνδα". Ευτυχώς που διαμαρτυρήθηκε η Ελένη Βλάχου κι επετράπη τελικά η προβολή της ταινίας, έστω και πετσοκομμένης», είχε δηλώσει στα Νέα ο Αλεξανδράκης.
Το σενάριο της ταινίας υπογράφουν οι
Τάσος Λειβαδίτης και
Κώστας Κοτζιάς, φωτογραφία
Δήμος Σακελαρίου και μουσική
Μίκης Θεοδωράκης. Παίζουν εκτός από τους Αλεξανδράκη και Κατράκη και η Σαπφώ Νοταρά και η Αλίκη Γεωργούλη.
Για την υπόθεση της ταινίας:
Ο Ρίκος αποφυλακίζεται και επιστρέφει σπίτι του, σε μια από τις φτωχότερες συνοικίες της Αθήνας. Η παλιά του αγάπη, η Στεφανία, δεν θέλει να συνεχίσουν τις σχέση μαζί του, τώρα που έχει άλλους πλούσιους φίλους. Μαζί με τον Νεκροφόρα και τον Ασημάκη, αρχίζουν εμπόριο παράνομων προϊόντων, αλλά πέφτουν έξω. Ο Ρίκος προτείνει να επιχειρήσουν ένα μεγαλύτερο κόλπο, όμως δεν θα προλάβουν να το ξεκινήσουν γιατί έχει ήδη σπαταλήσει τα λεφτά που του έδωσε ο Ασημάκης για κεφάλαιο..
Soundtrack→>
http://rapidshare.com/files/8010253/Mikis_Synk_To_Onro.rar