Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 20 Jan, 2015, 22:44:13

Title: Νίκος Δόικος
Post by: wings on 20 Jan, 2015, 22:44:13
Νίκος Δόικος

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/12/doikos-e1577312908263.jpg)

Ο Νίκος Δόικος (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%94%CF%8C%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82) γεννήθηκε στην Καστοριά το 1947. Είναι αρχιτέκτονας-πολεοδόμος. Σπούδασε κοινωνιολογία, πολιτική οικονομία και αρχιτεκτονική στη Νέα Υόρκη και στη Θεσσαλονίκη. Δοκιμιογραφία, ποίηση, επιστημονική μελέτη και πολιτικές αναλύσεις στον διαδικτυακό διάλογο protovuliadialogou/Athens-Brussels-New York καλύπτουν τα πεδία της συγγραφικής του δράσης. Μελέτες και μονογραφίες του έχουν εκδοθεί από Ευρωπαϊκούς οργανισμούς και δημοσιεύθηκαν στον έγκριτο εβδομαδιαίο και περιοδικό Τύπο. Θεσσαλονίκη, Καστοριά, Αθήνα και Νέα Υόρκη φιλοξενούν τις δραστηριότητες του.

Ποιητικές συλλογές:
«Γενιά του Νοέμβρη», εκδ. Καστανιώτη & Διάττων, 2010
«Απόδειπνο για PIGS», Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2013
«Συναμφότερα και λίγα μόνα», Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2015
«Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου)», Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2016
«Τρίστιχα», εκδ. Κοράλλι, 2017
 «Επιστροφή στον 21ο αιώνα», εκδ. Κοράλλι, 2019
«Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών», εκδ. Κοράλλι, 2020
«η μαγεία τού 9», εκδ. Κοράλλι, 2021

Ανθολογημένα ποιήματα:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Νίκος Δόικος, Κάθαρση
Post by: wings on 20 Jan, 2015, 22:48:38
Νίκος Δόικος, Κάθαρση

Πουλιά δεν πετάξαν όλη μέρα.
Των ρύπων οι συγκεντρώσεις
ξεπέρασαν τα όρια ασφαλείας.
Αιτία η αποτέφρωση πολιτικών πτωμάτων,
που φόρτωσε τον θόλο μ’ αέρια τοξικά.
Κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη της εκατόμβης.
Μόνο κάτι παράθυρα στις εκπομπές διακήρυξαν
πως «... τώρα ο αγώνας δικαιώνεται».

Αλλάζουμε... Διαφάνεια και Κάθαρση.
Αλλάζουμε... Με καταδίκες κορυφής,
και πάλι, διέλαθε η ενοχή της βάσης.
Σε λίγο θ’ αναδείξουμε τους νέους ηγέτες,
απ’ τον ιδανικό μας μέσον όρο,
θα τους αποθεώσουμε, θα μας βολέψουν
ως την επόμενη εκατόμβη.

Φαντάζει βολικά κυκλοτερής η πολιτεία μας.
Σαν τους χορούς,
τον νόστο των πουλιών
και τις Κυκλάδες.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Μιας ανάσας ταξίδι
Post by: wings on 02 Jun, 2015, 16:01:04
Ν.ΠΟΡΤΟΚΑΛΟΓΛΟΥ-ΤΑΞΙΔΙ.wmv - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=QkDC5QFFjEk)

Νίκος Πορτοκάλογλου, Ταξίδι
(τραγούδι: Νίκος Πορτοκάλογλου & Φατμέ / δίσκος: Ταξίδι (1988))

Νίκος Δόικος, Μιας ανάσας ταξίδι

Χρόνια λησμονημένα,
χαραγμένα στο κατάρτι για υπενθύμιση,
ο δύσμοιρος,
ξεχασμένος στις θάλασσες,
απάνεμο λιμάνι,
προορισμόν οριστικόν αναζητούσα,
στην αλληλουχία των αστερισμών
και στα εφήμερα λιμανάκια του κόσμου.

Κι αυτό ήταν πάντα πλάι μου.
Μα τόσα χρόνια πλάι μου.
Στου τύμβου τα ριζά και στην σκιά
του βησαλόδετου επταπύργιου.
Κατά τα μέρη της φωτιάς και των σκιών.

Τόσο κοντά. Τόσο μακριά.
Μιας ανάσας ταξίδι.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Οι δρόμοι
Post by: wings on 25 Jul, 2016, 18:36:00
Νίκος Δόικος, Οι δρόμοι

Πρώτος Δρόμος: δείξαν αριστερά
τις σκάλες Ποτέμκιν, διακόσια
σκαλοπάτια να κατρακυλήσει
το καροτσάκι της Πρωτοπορίας,
το ξαπλωμένο πέτρινο λιοντάρι να βρυχάται,
η ομίχλη να σκεπάζει τις αστραπές
πέρα στους κήπους με τα χάλκινα
συμπλέγματα των εργατών και τα σίδερα,
εκεί που θάψαμε την δακρυδόχο
πατώντας την στριφτά στο κοκκινόχωμα.

Δεύτερος Δρόμος: φάνηκε αριστερά,
προς το βασίλειο της γενιάς του Αρνούλφου,
Ναΐτες τραπεζίτες να κονταρομαχούν
με την Ηγεμονία,
δίπλα, στου Πάδου τα λιβάδια,
οι προτομές του Όλμο και του Αλφρέντο,
κει που ξεχάσαμε τ’ αμπέχονο
με τα παράνομα ραμμένα στη φόδρα.

Τρίτος Δρόμος: αριστερά παρακαμπτήριος
και δεξιά μεθοδικά,
φαβιανές πινακίδες να ρυθμίζουν
την κυκλοφορία και τις αναδιανομές,
στις αυλές των Οίκων Αξιολόγησης,
αντί προτομών, προβολές εικονικής πραγματικότητας
των Διαχειριστών της Χρονιάς,
εκεί που, ώριμοι επιτέλους και νηφάλιοι,
κερδίσαμε κουπόνι μετοχής
σε κλήρωση γι’ απόδραση λιγόλεπτη
στην φοινικόνησο του εμιράτου.

Δρόμοι που χαράξαν οι θεοί
—γεωγλυφικά της Νάζκα—
στρωμένοι πλατανόφυλλα μανιφέστα,
χρώμα οκτωβριανής οξείδωσης,
τρεις τέσσερες χρυσές ανταύγειες,
εδώ κι εκεί.

Κάποτε συμφωνήσαμε
να λιώσουμε το μέταλλο των κανονιοφόρων
και να στήσουμε στηθαία στέρεα,
σε δρόμους δικούς μας ανάριθμους,
ευρύχωρους για των πολλών τις ιδιοτροπίες,
η χάραξη καταδική μας,
κι ας είναι καταδίκη μας,
κι οι στροφές ανοιχτές
σαν τις αγκαλιές μας.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος: Ανεμόεσσα 1
Post by: wings on 25 Jul, 2016, 18:42:24
Νίκος Δόικος: Ανεμόεσσα 1

Ήρθε απροσδόκητα,
σαν εκείνα τα ξαφνικά μπουρίνια,
που ξεσηκώνουν τέντες καφενείων της ακτής,
αναποδογυρίζουν τακτοποιημένες ζαρντινιέρες,
ταράζοντας την ισορροπία των παραλίων.

Μεμιάς, βγήκα από λήθαργο αιώνων,
απογειώθηκα και πέταξα ψηλά
—του ανέμου κοσμοναύτης κληρωτός—
ανάμεσα σε τέντες, τούγιες, τέρμονες,
παρτιτούρες ασμάτων της Δόμνας,
Τετράδια της Φυλακής,
από πρωσικό μπλε κλινοσκέπασμα
ανεμάρπαστο να κυματίζει.

Τόσο ψηλά, ψηλάφισα τις άκρες τ’ ουρανού,
Τόσο ψηλά, χαθήκαν οι προφάσεις.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Αντίδωρα ή TLTTCFT
Post by: wings on 25 Jul, 2016, 18:50:03
Νίκος Δόικος, Αντίδωρα ή TLTTCFT

Κάθε κύμα και συγγνώμη.
Πόση θάλασσα σχωρνάει
μια γενιά χαμένους χρόνους.

Κάθε κύμα και φιλί.
Θα σου χαρίσω
ολάκερο το Αιγαίο.

Κάθε πνοή και οφειλή μου.
Πόσοι αγέρηδες ξοφλάνε
τις αγύριστες χαρές μας.

Κάθε πνοή και χάδι.
Θα σου χαρίσω όλους τους νοτιάδες,
από Σίβα κι Αλεξάνδρεια
να σε βρίσκουν
και να σε μεθούν
με την εκλεπτυσμένη θαλπωρή τους.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Γενιά του Νοέμβρη
Post by: wings on 25 Jul, 2016, 19:06:23
Νίκος Δόικος, Γενιά του Νοέμβρη

Ανήμερα Σαμωνά, Γουρία και Αβίβου,
βρεθήκαμε βορειοδυτικά του Φθινοπώρου,
τάχα σοφότεροι από τις αστοχίες,
τύχῃ ανύποπτοι των ναρκοθετημένων οριζόντων,
πάντως ταμένοι στις ορέξεις του Μαΐστρου.

Γενιά της βροχής, από γένος μη-νοήματος,
κεράκια σχεδόν τελειωμένα, οι φλόγες
να τρεμοπαίζουν, λίγο πριν σβήσουν οριστικά,
φλερτάροντας την τέφρα της παλιάς επαγγελίας,
που τα κρατάει στα μανουάλια — τάματα ανδρών επιφανών.

Δε χάσαμε ποτέ την ευκαιρία να ξανοιχτούμε
σε κάθε ανέμου το ξελόγιασμα,
σε κάθε στάλα ν’ απολαύσουμε
τους ακριβούς χυμούς της Ανατολικής εμπειρίας,
να μετρηθούμε με την ευθύνη της Δυτικής μαρτυρίας,
υπό την επιτήρηση του Constistorium,
όταν επέβαλε Μνημόνιο Ανάταξης Αιδούς
και Κατοχύρωσης Μισθωτικών Δικαιωμάτων
σε κρυογονικές λειψανοθήκες.

Γενιά πρόθυμη να ενδώσει στο αδάμαστο χάος
των βραχονησίδων του Νότου,
με τις αμύρωτες, αμυσταγώγητες παρθένες
να καραδοκούν σε πρόναους ιερατείων,
τάχα μεστοί βιωμάτων,
τύχῃ μεστοί αινιγμάτων
ακατάληπτων και αμάντευτων ακόμα,
πάντως δέσμιοι μιας νοσταλγίας Νοτιοανατολικής,
για κει που μετά τον δεκάχρονο πόλεμο,
ορθώσαμε στην Έγκωμη, στις εκβολές του Πεδιαίου,
τείχη κυκλώπεια, ισχυρά, ισοδομημένα
μ’ αργυρόχροους ογκόλιθους ασβεστολιθικούς,
να προστατεύουνε τους έμπορους χαλκού και το έχει μας.

Κι όσο προσμένουμε ο Μαΐστρος κατά κει να μας φυσήξει,
κάτι σχέδια αναντίλεκτα —ενδιάμεσες συμφωνίες—
στις μπουκαπόρτες κάτι αποκλεισμοί
και τραύματα στα ίσαλα απροσδόκητα
τον νόστο του Φθινόπωρου αναβάλλουν
και μας καταχωρούν σε λίστες προσμονής μακρόσυρτες,
αγκυρωμένους στον προθάλαμο, όπως πάντα,
εκεί που νέες αφετηρίες τάζουνε
προορισμούς ελκυστικούς στους επιγόνους,
κει που ο Νοέμβρης το ’χει αντέτι να γυρεύει
νωπές γενιές να δώσει τ’ όνομά του
χρίσμα και σφραγίδα,
ν’ αποκαλύψει μυστικά περάσματα,
καινούριες,
εναλλακτικές ρωγμές στα μάρμαρα.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Ο λόγος
Post by: wings on 25 Jul, 2016, 19:12:16
Νίκος Δόικος, Ο λόγος

Ανάμεσα Γκιγκιλίνη
και Βασιλέως Γεωργίου,
λεπτή φιγούρα
στα μαύρα,
μαλλιά αφημένα—παιχνίδι
της αύρας του Θερμαϊκού,
τα μάτια να ρευστοποιούν τις αποστάσεις,
και κείνα τα χείλη
αδρές, κόκκινες
πινελιές του Botticelli.

Ανάμεσα Lion’s Den
και Riverside Drive,
σε κάθε πόλη και σε κάθε μου ταξίδι,
ακολουθώ, μ’ ακολουθεί, δεν ξέρω πια,
πάντα τον ίδιο αστερισμόν αναφοράς,
ο ίδιος πάντα λόγος
που ’χει νόημα το ταξίδι.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Ο κόλπος του κομήτη
Post by: wings on 05 Aug, 2016, 14:38:20
Νίκος Δόικος, Ο κόλπος του κομήτη

Συγκεντρώθηκαν όλοι στη Μεσογαία
για την συμφωνημένη, με φρυκτωρίες, σπονδή.

Συϊόνες, με κράνη δικέρατα, σπαθιά σιδερένια
και ξύλινες στρογγυλές ασπίδες,
όλο χάλκινα ελάσματα και ομφαλούς,
οδηγώντας πυκνόμαλλα θηλαστικά.

Δρυΐδες από γένη κελτικά,
σοφοί και καλλίφωνοι,
κομίζοντας ριζοφόρα δενδρύλλια
και ποιήματα σκαλισμένα σε πόρτες αργυροκασσίτερου.

Σκύθες ιπποτοξότες, με σκούφους μυτερούς,
ασπίδες ημισεληνόσχημες από λυγαριά και δέρμα,
πρόθυμα κουβαλώντας κάνιστρα κάνναβης.

Σαλαγασσοί και Τυρρηνοί, λαοί της θάλασσας,
πολύχρωμες οι ασπίδες, χιτώνες κυανόλευκοι,
χρυσόχρωμα τα κρόσσια να ποδογυρίζουν,
κρατώντας προσεκτικά,
απλωμένα στις κερκίδες,
φύκια πολύτιμα δυναμωτικά.

Νούβιοι μισθοφόροι μεγαλοπρεπείς,
συνοδεύοντας γαζέλες λυγερόκορμες
που χοροπηδούσαν γύρω τους με χάρη.

Βουσμάνοι του λαού των Σαν
καλάθια ζαλωμένοι καλαμένια,
γεμάτα τανταλίτη
των παρόχθων του Ζαμβέζη ορυχείων.

Κουράκα ευγενείς από το Κούσκο,
φορώντας σκούφους με παρωτίδες χρυσοκέντητες,
ολόχρυσα περικάρπια καταλάμποντα
—ήλιοι φορητοί,
φυλαχτά και υπομνήσεις— φέροντας
με τους δείκτες περασμένους σε κρικέλια μπρούντζινα,
ζυγαριές ισοσκελείς κι ένα μολύβδινο αλφάδι.

Ιερείς του Πετέν, με καλύπτρες φτερωτές, περίτεχνες,
ο πρώτος ρυθμικά παίζοντας τύμπανο
από όστρακο χελώνας σκαλιστό και γυαλισμένο,
ο δεύτερος ριπίζοντας βεντάλια από φτερά κουεψάλ
κι ο τρίτος, ο μικρότερος, ο πιο ηλιοκαμένος,
στον ώμο καμαρώνοντας σφιχτόπλεκτο ταγάρι κρεμαστό,
γιομάτο αλάτι πεντακάθαρο από το Γιουκατάν.

Αβορίγινες στιγματισμένοι ωχροκόκκινης μοίρας
—ελεύθερες γραμμώσεις σαν χαρακιές άνυδρης γης—
βαστάζοντας πήλινους κύλικες μεστούς πολύχρωμες κονίες,
καλές για χρώματα ζωγραφικής και γιατροσόφια.

Λύκιοι μισθοφόροι κραδαίνοντας αμφίλοχα ακόντια
και περίεργες, αστραφτερές σμίλες και σφύρες,
μαχητές μαζί και μαΐστορες ορθίων λαξευμένων τάφων.

Ινδοί πεζοτοξότες ζωσμένοι παλίντονα τόξα,
περασμένα διαγωνίως απ' τους ώμους ως τα ισχία,
ευθυγραμμίζοντας με βουκέντρες φιλντισένιες
βόες καλοθρεμμένους.

Πολέμαρχοι του Λουνγκ Σαν ντυμένοι στο μετάξι,
άγριοι χρυσοκέντητοι δράκοι ν' ανεμίζουν
κι οι μούλοι φορτωμένοι μελανόμορφα αγγεία,
σειρές μικροτεχνήματα κι άσωστες εφευρέσεις.

Πρέσβεις των βασιλιάδων της Σριβιτζάγια,
θαλασσοπόροι του ανατολικού αρχιπελάγους,
ισορροπώντας στον ώμο τον δεξί ξυλόγλυπτους
αμφορείς, που ξεχείλιζαν καμφορά και ρητίνες.

Σουμέριοι γέροντες, ιερείς-αστρονόμοι,
παραμάσχαλα αγκαλιάζοντας, προσεκτικά,
αστερισμών σκαριφήματα
και μαθηματικά θεωρήματα,
σύμβολα σφηνοειδή εξηκονταδικού συστήματος,
εγχάρακτα σε πλάκες χονδροκόκκινου πηλού,
που μοσχοβολούσαν ισορροπία και ήθος αιώνων.

Λαγέτες και Τελεστές
από την Πρόσυμνα και την Εύτρηση,
αχθοφορώντας λιθόγλυπτες κύμβες θαυμάσιες,
γεμάτες θεσμίσεις και κλώνους ελιάς.

Και τα δώρα τοποθετήθηκαν όλα με τάξη στον πρόδρομο.
Στην θέση του, στην ρίζα του βωμού την ανατολική,
το χάλκινο ευρύστομο σφαγείον, τα σφάγια στη σειρά.
Και είδαν όλοι και συμφώνησαν
πόσον ο Κόλπος του Κομήτη
—η ευλογία της Μεσογαίας—
ήταν ήρεμος και κρυστάλλινος,
πως δεν του έπρεπε θυσία, πως αρκούσε η σπονδή,
και παρά τις ετερότητες
και τις γλώσσες με τα πολλά σύμφωνα,
τραγούδησαν μαζί και χόρεψαν σε κύκλους ομόκεντρους,
και το αμφιθέατρο των ζώων και των φυτών
αντηχούσε ιαχές χαράς και θρόους αρμονίας.

Και κράτησαν οι αιώνες
ως τα χρόνια της Έπαρσης,
ώσπου, καθώς μου λεν οι μεσοκράτορες,
ξαναμαζεύτηκαν στην Μεσογαία
για την διαδικτυακώς συμφωνημένη αυτοψία.

Πρέσβεις ενεργειακών αγκυλώσεων.

Τεχνοκράτες υποθαλάσσιων υποσχέσεων,
με βαθυσκάφη και συστήματα ακριβούς καταγραφής
συντεταγμένων ακριβών κοιτασμάτων.

Υπερμονοπώλια παραγωγής λογισμικού
βουτηγμένα ως το λαιμό στη φιλανθρωπία.

Μόδιστροι συντηρητές πολύχρωμων προσχημάτων.

Ιδιοκτήτες συμπαντικής αλυσίδας ταχυφαγείων,
φέροντας δίσκους επάργυρους κατάφορτους εδέσματα
μαγειρεμένα σε χρόνους μελλοντικούς.

Συντάγματα οικονόμων τεχνητής νοημοσύνης.

Βιομήχανοι Εναλλακτικής Υγείας φορτωμένοι
ελιξίρια σκευάσματα και νευρομορφικούς εγκεφάλους
παντός καιρού
φυλαγμένους σε ψηφιακές θερμοκοιτίδες.

Αόρατοι-stealth κατασκευαστικοί κολοσσοί,
εξειδικευμένοι στις από αέρος κατεδαφίσεις,
στις άμεσες ανακατασκευές και ανασυγκροτήσεις.

Και τα δώρα τοποθετήθηκαν όλα με τάξη στον πρόδρομο.
Στην ρίζα του βωμού την ανατολική,
αντί του χάλκινου ευρύστομου σφαγείου,
ένας ευρύστομος χαλύβδινος αγωγός
ξερνάει αίμα.
Ο Κόλπος του Κομήτη αναστενάζει.
Ανοιχτή καρωτίδα,
αιμορραγία ακατάσχετη.
Αίμα πηχτό ασφαλτώνει τις αμμουδιές.
Ρόγχος επιθανάτιος της Έπαρσης.

Και το αμφιθέατρο των φυτών και των ζώων
εσίγησε.
Μονάχα οι ακακίες σιγοτραγουδούν ακόμα,
αργόσυρτα και ρυθμικά:
τα λίγα τρέφουν τα όνειρα
κι η σπάνη τις χαρές.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Αειφόρος ανάπλαση
Post by: wings on 05 Aug, 2016, 22:02:00
Νίκος Δόικος, Αειφόρος ανάπλαση

Έγινες ένα
με την λευκή οξυκόρυφη
οπαλίνα των Πιερίων
ψιμυθιά
στων αλκυονίδων
το φωσφορικό γαλάζιο,
φυλαχτό
στην αγκαλιά του Κόλπου
δι’ ού η Μονή εκλάμπει
Νικολάου τουπίκλην Βλατή.

Σύνθεση θεία
και σε θέλει αταξίδευτη,
στεριωμένη
στα κράσπεδα της παλιάς προκυμαίας,
να ορίζεις τους νόστους
και την χαρά μας.

Έγινες ένα
με τον θόλο της Θέρμης.
την Πόλη,
την θάλασσα,
την Κορυφογραμμή,
που σου χαρίζει
θαλπερούς λιβοζέφυρους.

Έγινες ένα
με την Ζωή.
Φως και Αειφορία
στην ωραιότητα του Θερμαϊκού.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος: Ανεμόεσσα 2
Post by: wings on 05 Aug, 2016, 22:07:54
Νίκος Δόικος: Ανεμόεσσα 2

Έφυγε με τον δικό της τρόπο,
απροσδόκητα,
σαν εκείνα τα ξαφνικά μπουρίνια
που ξεσηκώνουν τις ελπίδες καφενόβιων της ακτής,
αναποδογυρίζουν τακτοποιημένες συμβιώσεις,
ταράζοντας την ισορροπία των συμβάσεων.

Ανέτοιμος, ανασηκώθηκα,
παρασέρνοντας ενθυμήσεις αναρριχήσεων:
Λυκαβηττός, Αιγές, Αστόρια,
το ταυ του τερπνού, του τιμήματος και του τάφου.

Και βρέθηκα απ’ τις άκρες τ' ουρανού,
κάτω, στους λιμανίσιους τους κυματοθραύστες,
τους εθισμένους σε σκληρές καταπονήσεις,
να πάρω δύναμη ν’ αντέξω με την πλήξη
μαζί και των αρχείων το κρασάρισμα.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Πρώτη πράξη
Post by: wings on 05 Aug, 2016, 22:14:45
Νίκος Δόικος, Πρώτη πράξη

Χθες έβρεχε και φύσαγε όλη νύχτα.
Ασταμάτητα.
Ήχοι ξυλόφωνου, με ρυθμική ακρίβεια τους ντερέδες,
σε κοντραπούντο με των υδρορροών το στάλαγμα,
οι αρπισμοί πιανίσιμο στα κεραμίδια,
στα καραβόλια κάγκελα η κεραία
με δοξαριές απίθανες έπαιζε τρίλιες,
βιόλα στα χέρια του βοριά βαρύθυμη,
κάποιο παντζούρι ξεχασμένο ανοιχτό
γκραν κάσα που αψηφούσε τον ρυθμό,
κι ένα βιρτουόζικο κλαδί που σύριζε στο τζάμι,
για δέκα μέτρα όμποε, για δώδεκα φαγκότο,
πιασμένο στην διεύθυνση της ανεμοριπής,
ο πλάτανος βαρύτονος, η λεμονιά σοπράνο
και μια κοντράλτα χαραμάδα στο παράθυρο
θεσπέσιες εκτελούσαν τριφωνίες ως το χάραμα.
Ώσπου ξεχείλισαν τα φρεάτια της Αιόλου
και των αμφίβιων οδηγών τα κόρνα τα ανυπόμονα
έκλεισαν με φορτίσιμο, πρωί, την πρώτη πράξη.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Μεταρσίωση
Post by: wings on 05 Aug, 2016, 22:24:45
Νίκος Δόικος, Μεταρσίωση

Θα γίνω καλάμι
στις εκβολές του Αξιού,
εκεί που ο Πρέσπας γίνεται Βαρδάρης
και σαρώνει τα δύσκαμπτα,
να παίζω με τις φουρτούνες,
να ξεφαντώνω με την παραφορά,
να γιορτάζω με τ’ αυθόρμητα.

Θα γίνω τρούλος της Περιβλέπτου,
να στρογγυλεύω τις ριπές του Σορόκου,
την ανάσα της Ανάφης,
με την πλινθοπερίκλειστη παρειά μου.

Θα μάθω να ζω με τα γήινα,
τα υδάτινα και τ’ αέρινα,
να θωρώ την απώλεια,
μεγαλοπρεπή και εύθραυστη,
σε κάθε εικόνα της Μεσονησιώτισσας,
ν’ αφουγκράζομαι την ευγένεια
σε κάθε ψίθυρο φύλλου,
ν’ αγγίζω την ωραιότητα ταξιδεύοντας
σε πόλεις — στίβους μαραθωνίων,
ν’ απολαμβάνω το άρωμα
στην αύρα της μοσχοϊτιάς,
να γεύομαι την γλυκύτητα
στις πηγές του ασβεστόλιθου,
τ’ αποστακτήρια του Χειμώνα,
μπας και μπορέσω να ξορκίσω
τις πληγές της Άνοιξης.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Ανάλογων αντιστροφή
Post by: wings on 05 Aug, 2016, 22:33:36
Νίκος Δόικος, Ανάλογων αντιστροφή

Ροδίζουν οι φωτιές στις κορυφές των Πιερίων
τα δειλινά,
ορίζουν τους ορίζοντές της,
την έκταση του τιμαρίου,
έτσι όπως αρχοντεύει την Λεωφόρο
και πάσαν την Πόλιν,
από τα Ευόσμια όνειρα
ως τις Πυλαίες υπεραξίες
κι από τις Επταπύργιες νοσταλγίες
ως του Πύργου τα δεσμωτήρια,
δεσμώτις κατ’ επιλογήν κι αυτή, ψηλά
στο νεοκλασικό πολυτελές κι ευρύχωρο κελί της,
απ’ όπου ως προφητάνασσα οιωνίζεται,
με κάποιαν οίηση είναι αλήθεια,
τις τύχες των υποτακτικών της:
αν δικαιούνται να ονειρεύονται,
αν θα μπορούν να ελπίζουν,
μήπως ματαίως ξεροσταλιάζουν,
στον ηλιακόν εξώστην από κάτω,
αναπολώντας ράνισμα γαρδένιας,
γιατί καταδικάστηκαν τελεσιδίκως,
οι ανόητοι αρνησίδωροι,
σε ισόβιο διάπλου ιστοσελίδων;

Πόσο πονούν τα δειλινά
στις κορυφές των Πιερίων
— εύφλεκτες υπομνήσεις απουσίας.

Χαράμι κύλησε η ζωή μας.
Ανάλογων αντιστροφή.
Πρόθυμη όταν ενδοίαζα
κι αδιάφορη τώρα που λαχταρώ.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Μαθήματα πολιτικής οικονομίας
Post by: wings on 05 Aug, 2016, 22:44:01
Νίκος Δόικος, Μαθήματα πολιτικής οικονομίας

Το ΚΕΠ —Καθαρό Εγχώριο Προϊόν—
ισούται με το σύνολο των αγαθών
αντίδωρων του μόχθου των ανθρώπων,
σωματικού, πνευματικού και πάντα ψυχικού.

Το ΑΕΠ —Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν—
προκύπτει όταν προσθέσουμε στο ΚΕΠ
φανερωμένες «χορηγίες προεκλογικές»
εξ ού και Ακαθάριστο, δηλαδή ακάθαρτο.

Δημόσιο Χρέος συνιστά
της κοινωνίας χρέος ηθικό να μεριμνά
για την ζωή των αδυνάμων.

Το Χρέος Κυριαρχίας (Sovereign Debt)
είναι συνάρτηση πολλών ενδεχομένων:
πόσο συχνά καταλαμβάνονται
θέσεις σταθμεύσεως ΑΜΕΑ,
ή πόσα δώρα εισπράττονται
για εκτέλεση καθήκοντος,
πόσο συχνά, αντί οφειλόμενης προσήλωσης,
δημοσιοϋπαλληλικής,
στις υποθέσεις πολιτών-εργοδοτών,
προτιμάται μια βόλτα χαλαρή στην αγορά,
την ίδια που θα δικαιούται κάποτε
η καλύπτουσα την απουσία συνάδελφος,
εν γένει, όσα ξεδιάντροπα περιφρονούν
των άλλων τα δικαιώματα
και όσα προάγουν την στυγνή
ατομική κυριαρχία,
εξ ού και Χρέος Κυριαρχίας.

Έλλειμμα Γενικού Προϋπολογισμού προκύπτει
όταν τα έσοδα των σχολείων και των σχολών
υπολείπονται των δαπανών της σχόλης,
όταν τα δάση αφανίζονται απ’ τον θόλο-αναπνοής
φυτών και ζώων,
όταν το βόλεμα του καθενός με πείσμα επιδιώκεται
προ του υπολογισμού των αναγκών της Πόλης,
εξ ού και Έλλειμμα προ-υπολογισμού.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Το φάντασμα της φυλακής
Post by: wings on 05 Aug, 2016, 22:57:40
Led Zeppelin - Led Zeppelin III - That's The Way - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=8Kif1gDxG3o)

Jimmy Page & Robert Plant, That’s the way (by Led Zeppelin / album: Led Zeppelin III (1970))

Νίκος Δόικος, Το φάντασμα της φυλακής

Έρχεται πάλι
και ξανάρχεται,
ώρες βραδινές,
τότε που οι αντιστάσεις
και τα ευτελή προσχήματα λυγίζουν,
σαν θρόισμα, σαν χάδι,
μέσ’ απ’ τα πέτσικα καραγάτσια της φυλακής,
και στοιχειώνει τη σκέψη μου.

Με μεθάει,
με τον αποσταγμένο
γλυκασμό της ιστορίας μας,
κι ακροβατώ
πάνω σε μύριες υποθέσεις,
τα «εάν» σειρές αμέτρητες,
τα «μήπως» σαν τα «ίσως» άπειρα,
κι αναζητώ στα φυλαγμένα μου βινύλια
παρηγοριά του Robert Plant κολορατούρα,
να μου θυμίζει, να με πείθει, ενδεχομένως,
με κείνο το ουράνιο «That’s the way»,
πώς έτσι κάπως έπρεπε να γίνει...

Δοκιμασμένο κόλπο, ξέρεις,
απλώς για να ζυγιάζονται
ο Χρόνος με τα Αισθήματα
(ανάγκη βασική των κρατουμένων),
οι ελπίδες ν’ αβγατίζουν
και τα χρόνια να κυλούν.

Αλλά τα κόλπα μισερά
αντέχουν λίγες μέρες.
Κι εκείνη, η αθεόφοβη,
σαν δεν νογάει από τέτοια,
έρχεται πάλι
και ξανάρχεται
και φτου κι απ’ την αρχή το πανηγύρι.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, ΔΝΤ
Post by: wings on 05 Aug, 2016, 23:29:38
Νίκος Δόικος, ΔΝΤ

Οι απεσταλμένοι του Διεθνούς Νομισματικού Τεχνάσματος,
συνεπαρμένοι με τα ποσοστά,
δεν αντιλήφθηκαν τους γηγενείς νεόπτωχους
πίσω απ’ τους αριθμούς
κι επέβαλαν ποινή συλλήβδην:
άρση του δικαιώματος θανάτου.

Οι απεσταλμένοι του Διαρκούς Νεωτερικού Τιμήματος,
υπολογίζοντας το κατά κεφαλήν περιεχόμενο,
εδώ στις αμμουδιές των ομήρων της τρυφηλότητας με δανεικά,
επέβαλαν στους γηγενείς νεόπλουτους
διπλή ποινή:
άρση του δικαιώματος συγχρωτισμού σε θωρηκτά
και περαιτέρω αναβολή
της εγκεφαλικής λειτουργίας.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Εποχή του Υδροχόου
Post by: wings on 19 Aug, 2016, 23:00:56
Νίκος Δόικος, Εποχή του Υδροχόου

Θαρρώ δεν έχω, πλέον, άλλα περιθώρια,
των Οριζόντων τις ανταύγειες να ξεχνώ,
χορτάτος απ’ την αφθονία των εναλλαγών.
Πάνε, ξεθώριασαν, γίνανε άχρωμες,
μουντές, μονότονες επαναλήψεις.

Αρκούμαι τώρα ενθυμήσεις να ιστορώ,
να ξεδιαλέγω τα σημεία αναφοράς των εξορμήσεων.
Τα τρόπαια των θεών θυμάμαι, σαν του Χάρλεμ
τις εύοσμες λοφοπλαγιές προς το ποτάμι,
και απορώ κι εξίσταμαι
πώς στεφανώνονται με κρίνα οι Ερινύες.

Αναπολώ στο Γιορκ του Πύργου τον μαστό
—όρθια παραβυζαγμένη ρώγα—
τους λαίμαργους ασφόδελους
που κρύβουνε την έπαρση του τύμβου,
και απορώ κι εξίσταμαι
πώς στεφανώνεται με κίτρινο το στίγμα.

Μια γεφυρούλα αγκαλιά μ’ ένα κανάλι,
απ’ τα χαδιάρικα του Νέβα, στην Αγία Πετρούπολη,
των Αγίων Ερώτων νύχτες φυλακισμένες,
στην Πράγα της παλιάς Αρκούδας την αλάνα,
τους χορευτές σκελετωμένους στο καμπαναριό
από την πλήξη κυκλικών επαναλήψεων
αναθυμούμαι
κι ένα μικρό αδέσποτο χωριό της Αρκαδίας,
πνιγμένο στο θυμάρι, τον βασιλικό και την στοργή.

Κι ευγνωμονώ την Εποχή του Ιχθύος,
που μ’ αξίωσε αξίες κι απαξίες,
πάντως ανθρωπομετρικά ψηλά και χαμηλά,
όρθιος να προκάμω να ιστορήσω,
γι’ απόλαυση μα και γι’ αποφυγή.

Τώρα τρελάθηκε ο Καιρός. Απρόσιτοι Ουρανοί.
Ωκεανοί ασυνάρτητοι. Μονάχα
βαρομετρικά τα χαμηλά και πάντα χαμηλά.
Νερά φουσκώνουν κι αραδιάζουν σημαδούρες
των ναυαγίων τρόπαιων τις κορφές.

Δεν έχω, πλέον, άλλα περιθώρια
μα των Κυκλώνων τις διαύγειες να μετρώ,
την ένταση, τη διάρκεια, τα τραγικά περάσματα,
τους διασώστες να σχοινοβατούν με την αυτοθυσία,
καταστροφών απογραφές, δάκρυα της επιβίωσης,
τα κόστη και τα κέρδη της ανόρθωσης.

Ούτ’ έχω λόγο την Εποχή του Υδροχόου να τιμήσω,
για όσα κι αν μ’ αξίωσε λάθη να ιστορήσω.
Μάταιος κόπος.
Δεν έχουν μείνει αναγνώστες στις σπηλιές.
Άλλα ένστικτα, αγριότερα, την Επικοινωνία κατάπιαν.
Εδώ δεν διαφεντεύουν Άνθρωποι,
οι Δείκτες διαφεντεύουν.

Εδώ η Ζωή στατιστική κουκκίδα νανομέτρου.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Παραμύθι
Post by: wings on 19 Aug, 2016, 23:13:30
Νίκος Δόικος, Παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό,
μια Χαρά και δυο Τρομάρες
ανταμώσανε τυχαία
σε κάποιου φουκαρά τη μέρα,
και κουβέντα την κουβέντα
φούντωσε καβγάς ποιος είναι,
περισσότερο απ’ τον άλλον,
χρήσιμος για τους ανθρώπους,
προσφιλής και τιμημένος.

Η Χαρά να αραδιάζει
άρχισε με μιας τις χάρες
τις δικές της, που κοστίζουν,
όπως είπε, ακριβά,
περιζήτητη πως είναι
ότι σπάνια τη νιώθουν,
γιατί δεν γνωρίζουν οι έρμοι
πού να ψάξουν να τη βρουν,
επαγγέλματα που ζούνε
απ’ εκείνη και τ’ αδέρφια της,
την Έξαρση, τον Οίστρο,
Ευτυχία κι Ευφροσύνη.

Οι Τρομάρες αντιτάξαν
πόσον ωφελεί ο φόβος
τους ανθρώπους και τους κάμνει
πιο σοφούς, τους ωριμάζει,
πόσο πιο δημοφιλείς αρχίσαν
να ’ναι τώρα τελευταία,
σε οθόνες και σε στίβους,
τις πολλές δουλειές που ζούνε
απ’ εκείνες και τ’ αδέρφια τους,
τον Φόβο, την Λαχτάρα,
Δυστυχία και Ζημία
(απ’ των άλλων τη ζημία
φυσικά).

Ξάφνου να σου ανάμεσής τους
η γνωστή τους Χαρμολύπη,
πρόθυμη μεσολαβήτρα,
μάνα στις διαιτησίες,
για να τις καθησυχάσει
αποφαίνεται με ζέση
πως χωρίς Χαρά καθόλου
δεν φαντάζουν οι Τρομάρες
κι εντελώς χωρίς Τρομάρες
πάει το γούστο της Χαράς,
πως το ίδιο και οι τρεις τους
είναι πάντοτε μοιραίες,
ώστε νόημα να έχουν
και η μία και οι δυο τους,
ότι ζωή μόνο χαρές
ή ζωή μόνο τρομάρες
θα ’ταν πλήξη διαρκείας
κι άβυσσος απελπισίας.

Και με την ορθοκρισία
κατορθώνει και τις πείθει
απαραίτητες πως είναι
και οι τρεις για τους ανθρώπους,
κι αποφάσισαν ασμένως
φίλες να γενούν για πάντα
και ν’ αποδεχτούν τη μοίρα
εκ περιτροπής να υπάρχουν,
τους θνητούς να δασκαλέψουν
όταν τους ρωτάν «πώς είσθε;»
ν’ απαντάνε χωρίς φόβο
«μια χαρά και δυο τρομάρες».

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Επιμύθιο
Post by: wings on 19 Aug, 2016, 23:17:20
Νίκος Δόικος, Επιμύθιο

Λάμπουν και μοσχοβολούν
μόνο κεριά που καίγονται.
Όσα λουφάρουν άκαυτα
είναι προθήκες ψιμυθίων,
άδειες, ανούσιες ζωές,
οντότητας προφάσεις.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Ανατροπή
Post by: wings on 25 Dec, 2019, 23:44:23
Νίκος Δόικος, Ανατροπή

Εμπρός η Φωτιά
και το Φως το Ανέσπερον.

Εμπρός ο Σκίρων
και το Θρόισμα της Ελάτης.

Εμπρός ο Αλιάκμων
Και τα Κύματα του Όρμου.

Εμπρός ο Οψιδιανός
και το Κοκκινόχωμα.

Εμπρός Ανατροπή,
σαν όλες τις ανατροπές,
αναπόδραστη.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Το τείχος
Post by: wings on 25 Dec, 2019, 23:53:27
Νίκος Δόικος, Το τείχος

Στην Οδό Πλιθινότειχους ανασκουμπώνονται
για την τακτική επιθεώρηση των Οίκων.
Βικτωριανά αετώματα καλλωπίζονται,
δείκτες εξωραΐζονται σε τοξικές συσκευασίες,
δάνεια δελεαστικά στις προθήκες,
οι φυλές των επισφαλών κρυμμένες καλά,
πίσω, στη σκοτεινή πλευρά του τείχους,
ωσεί παρούσες, ανεκτές παράπλευρες απώλειες,
εγγυημένες αποπληρωμές,
λαθραία όνειρα, σιγαστήρες στεναγμοί,
πάντως επενδυτική των αισθημάτων συστολή,
ώσπου να φύγουν οι επίτροποι χαρούμενοι,
ως την εξόφληση
και τη λαμπρή δεξίωση των μετόχων.

Μόνο που χθες συνάχτηκαν πολλοί
στη σκοτεινή πλευρά του τείχους,
πάρα πολλοί,
και βάλθηκαν, πρώτη φορά, να εξετάζουν
το σαθρό αρμολόγημα,
των πλίθων τη φθορά,
πρώτη φορά, να λογαριάζουν
του τείχους τη χρησιμότητα.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Αποτίμηση
Post by: wings on 26 Dec, 2019, 00:07:20
Νίκος Δόικος, Αποτίμηση

Χρυσὸν γὰρ οἱ διζήμενοι γῆν πολλὴν ὀρύσσουσι
καὶ εὑρίσκουσιν ὀλίγον.
Ηράκλειτος

Βουνά —ακροκέραμα παλιάς ιδέας—
μας καθορίζουν και μας συγκρατούν,
καθώς γλιστράμε στα ρίχτια
συνεπαρμένοι από τις θύελλες.

Βουνά —ενδιάμεσοι σταθμοί,
αρχέγονα δίκτυα μεταγωγών—
γίνονται χάσματα, κοιλάδες και νεροσυρμές,
για όλα τα πηγαία ξεχειλίσματα
να τρέξουν, να δικαιωθούν
στα πέλαγα — πρόθυμα πάντα
για συνεύρεση μ’ ορμητικά ποτάμια.

Βουνά —μήτρες ακοίμητες αστεροειδών,
που καταπέφτουν γύρω μας ως πύρινη βροχή—
μας συνέχουν,
καθώς αναζητούμε
Νάρκισσους επταπέταλους
σε προσομοιωμένους λαβυρίνθους θερμοκηπίων,
Καταξίωση στους δελφικούς θησαυρούς κεκτημένων,
Κοινωνία σε συμπόσια ηλεκτρονικά
σε ιστολόγια μονολόγων,
Περιπέτεια στις ακραίες εξορμήσεις
οργανωμένου ομαδικού τουρισμού,
πάνω σε χάρτες οδικούς μοιραίων μονοδρόμων,
καθώς αποζητούμε
Χαρά στις πολλές αναλώσεις.

Κι ο Κόσμος μικρός και παραδεισένιος
στα άργη τα ορεστικά και τα πελάγη.
Κι η Αγάπη χρυσάφι,
που να ορύξεις όλα τα βουνά
θα χρειαστεί νά ’βρεις ψήγμα.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Αποκάλυψη μίας χρήσεως
Post by: wings on 26 Dec, 2019, 00:12:02
Νίκος Δόικος, Αποκάλυψη μίας χρήσεως

Αστέρια παραπόλια,
γύρω μας, παντού,
μετέωρα στην παραζάλη
των ταχύρρυθμων θαυμάτων,
νηφάλια ανάμεσα σε άνευρες αγέλες,
στοχαστικά μπροστά
στη λάβρα της ευκολίας,
ζωηρές αποχρώσεις
στη μονοτονία των δογμάτων,
κατάσπαρτα,
στη διάθεση ακόπων απολαύσεων,
αδιαφήμιστα,
σε τοκιστές και κληροδότες
άγνωστα,
κατακτήσεις φυλαγμένες για καθέναν,
φυλαγμένα τρόπαια των επίμονων,
για χρήσεις πολλαπλές,
μα πάντοτε μίας χρήσης αποκάλυψη.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Η πληγή
Post by: wings on 26 Dec, 2019, 00:19:25
Νίκος Δόικος, Η πληγή

Δεν είχα υπολογίσει,
ο έρμος καρτεσιανός,
πόσο βαθαίνει αδιάκοπα η πληγή,
κι ακόμα,
όταν για λίγο επουλώνεται,
σαν φεύγω με τις έγνοιες,
πόσο επώδυνα και πάλι ανοίγει,
από τα δώρα τα ενθύμια,
κάτι παλιές φωτογραφίες,
τα hits του Dylan και του Winwood,
και πιο πολύ
κάθε Δεκέμβρη,
όταν οι μνήμες τρελαμένες ζωντανεύουν
εκείνη τη βραδιά τη μαγική,
στο παραπύργιο άλσος των σκιών,
τότε που, χέρι χέρι, στην καμπή του ριζικού,
σφιχτές, δεμένες κόμπο οι αγκαλιές,
μείναμε μόνοι κύριοι της επικράτειας των πεύκων,
μοναδικοί, δυο σπιθαμές
πάνω απ’ το χιόνι, αερο-πόροι
που τους ξελόγιασε μια μέθη εκστατική.
Λες να ’ναι θεία τύχη
π’ ανοίγουν οι πληγές μας
κι αποκαλύπτουν έτσι
τις αλλοιώσεις των σωθικών,
να βλέπουμε
και να μετράμε
τα στάδια των παρεκκλίσεων,
τα λάθη, τις ανασφάλειες,
τους τραγικούς συμβιβασμού,
μπας και, σοφότεροι,
αρπάξουμε την ίδια ευκαιρία,
σε κάποιαν άλλην ίσως
μελλούμενη ζωή,
αν αληθεύουν όσα μολογούν
σοφοί προϊουστινιάνειοι
μύστες της μετεμψύχωσης.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Καλειδοσκόπια
Post by: wings on 26 Dec, 2019, 00:25:36
Νίκος Δόικος, Καλειδοσκόπια

Σιμώνει Άνοιξη,
ύστερ’ από δεκαετίες χειμερίου θαύματος.
Κόσμος πολύς στις πλατείες ξεμουδιάζει.
Συμπεράσματα απλωμένα στον ήλιο.
Πλειοψηφικές ευωδιές.
Φρέσκες γνωριμίες, χειραψίες,
προθέρμανση για το μεγάλο άλμα.
Καιρός να χαρούμε, να γελάσουμε.
Κι αν κλάψουμε για τις δημαγωγίες του Χειμώνα,
δεν πειράζει.
Καλά μες απ’ τα δάκρυα μόνο βλέπεις την Αλήθεια
— δάκρυα καλειδοσκόπια των αληθινών,
σαν τα λόγια των παιδιών και του κρασιού.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010)
Title: Νίκος Δόικος, Τρισάγιο
Post by: wings on 26 Dec, 2019, 00:40:50
Νίκος Δόικος, Τρισάγιο

Άγιος ο Θεός,
ο μακρόθυμος και οικτίρμων,
ο επικίνδυνος — «σημείον αντιλεγόμενον»,
ο άναρχος και ακανόνιστος,
μόνοι κανόνες του οι αναλογίες: —
ελαφρύ έλατο κι ευκινησία τριήρους,
σκληρή καστανιά και γοργόνα του ακρόπρωρου,
λιθαγωγία μαρμάρου και διάκοσμος μετόπης —
η Ελευθερία του άρμενο των ανθρώπων,
ο εμπρηστής της Τάξης,
ο ρυθμός της διαρκούς διαστολής του Κόσμου,
ωσότου δίνει μελανόστομη,
μαύρο του Vincent ξίφισμα στριφτό, να τον ρουφήξει,
και πάλιν ερχόμενος μετά δόξης
ως νανόσπορος Αγάπης.

Άγιος Ισχυρός,
αν τύχει ο αντίπαλός σου,
οι κακουχίες, οι συμφορές,
οι ανεκπλήρωτες επαγγελίες,
όσα σε κάνουνε σκληρό
σαν τον καπνό της νεκρικής πυράς σου.

Άγιος Αθάνατος
ο σπόρος σου,
ο κόσμος σου μαγιάτικο στεφάνι,
μίσχο τον μίσχο αγκυροβόλια,
τα πεπραγμένα πολύτιμα πετράδια σου,
η αγάπη που δεν τόλμησες,
τα πολύτοξα γιοφύρια που διαβήκαμε
ανάμεσα σε χρυσά και πορφυρά περιδέραια του Οκτώβρη.

Ελέησον ημάς
τους λαθρομετανάστες στον πλανήτη των τοκογλύφων,
και τους άλλους,
το νεράκι, το χώμα, τους αγέρηδες,
τα παιδιά της φωτιάς,
τα παιδιά της φωτιάς
και τους άλλους.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Ο Βένετος
Post by: wings on 06 Jan, 2020, 21:05:36
Νίκος Δόικος, Ο Βένετος

Λάμπει γαλαζοπράσινος,
έτσι όπως ζευγαρώνει
τον ουρανό με την κοιλάδα,
στην κλίνη την δική του,
την πρωτόπλαστη.

Γαλάζιο και χλωρό,
τον Βένετο,
τα χάσματα τα Πινδικά
τον άκουσαν Βενέτκου,
και στων δασκάλων τα τραγούδια
τον τραγούδησαν Βενέτικο.

Αργοκυλά ως λιτανεία
των αγίων του βουνού,
με ανεπίδεικτο καμάρι,
κατά το πάνω πέλαγος.

Στις πρώτες του πηγές ακούς
τις οιμωγές του ασβεστόλιθου,
που χάνει κι έναν έρωτα
με κάθε ανάβρα.

Κατά το Σπήλιο,
ανένδοτα ορθώνονται φαράγγια,
στην πάλη την αρχέγονη υποχωρώντας
ανεπαίσθητα,
κάθε φορά κι απ’ ένα δάκρυ,
σαν τις ελπίδες των ανθρώπων.

Στα ριζά του Καλλίστρατου,
Νικάνωρ Θεσσαλονικεύς τον ευλογεί
και ηρεμεί, κι ανοίγει,
σε αλλεπάλληλους μαιάνδρους,
διάλογο
με τα τριγύρω αργόσχολα αμφιθέατρα.

Πιο κάτω,
στα κατάντη τα περάσματα,
άφοβοι έφηβοι
προτάσσουν τα βραχώδη στήθη,
όλο ματαίως προκαλώντας,
άλλοτε με κυρτή
κι άλλοτε κοίλη περηφάνια,
πάντοτε λεία και καθαρή —
αντίδωρο της αφοβίας.

Κι ό,τι απομένει απ’ ορεσίβιες αντοχές,
κόκκινα βότσαλα, πολύσχημα,
τα φέρει ο Βένετος μαζί του
και τ’ αποθέτει ευλαβικά
στ’ απόβαθα της συμβολής,
κάτω από την κοχλάζουσα συνάφεια,
να τ’ αναλάβει Αλιάκμων ο Γραμμουστινός,
με άλλα φτερά μαζί
πολύδωρων χειμάρρων,
σιγά σιγά και παστρικά,
να τα οδηγήσει πέρα κι όσο γίνεται
σιμότερα στ’ αλάτι του πελάγου,
να το λουστούν, ν’ αστράψουνε,
ίδια μαργαριτάρια,
τάματα από φάρες Πινδικές
ευχαριστήρια
στην γενναιοδωρία των πηγών.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Το χρέος
Post by: wings on 06 Jan, 2020, 21:22:32
Νίκος Δόικος, Το χρέος

Όλες τις έγνοιες μου τις βούτηξα σ’ αιμάτινο κρατήρα,
όρκος ισόβιας συμφωνίας,
σπονδή ταγμένη στο Κοινόν των Ορεστών,
σαν ένα ασήμαντο κυκλάμινο στου κάμπου
το στρωμένο κατανυκτικό σμαράγδι,
το φέγγος του ν’ αναριγεί απ’ τους καημούς του κόσμου.

Όλα τα ποιήματά μου τα χρωστάω.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος: P.I.G.S. 1
Post by: wings on 06 Jan, 2020, 21:30:12
Νίκος Δόικος: P.I.G.S. 1

Ο αδηφάγος τοίχος τα κατάπιε
σε πέντε στρώσεις εποξειδικής βαφής.

GREVE GERAL*,
I'M PISSED OFF,
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ,
NO NOS FALLES,

κι από κάτω κόκκινο tag αερολύματος

PIGS

Μόλις προλάβαμε να τα φυλλομετρήσουμε.
Άλλη μια τοιχο-ρύπανση ετάφη επιτυχώς.
Οι εντός φιλήσυχες ισορροπίες,
στην ασφαλή τους περιτοίχιση,
χαρούμενες για την αποκατάσταση.

Οι τοίχοι έχουν ευαίσθητα αυτιά
και δεν αντέχουν οργισμένα υπονοούμενα.
______________________________________
* (κυρίαρχα συνθήματα των anti-austerity κινημάτων, στην Πορτογαλία Greve Geral – Γενική Απεργία, στην Ιρλανδία I'm pissed off – Είμαι έξαλλος, στην Ελλάδα – Δεν πληρώνω και στην Ισπανία No nos falles – Μη μας απογοητεύεις.)

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Εκδρομή
Post by: wings on 07 Jan, 2020, 18:20:57
Νίκος Δόικος, Εκδρομή

Τα μονοπάτια χρύσωσαν
οι ώχρες του Αϊ-Δημήτρη,
διάφανες πινελιές παντού, ηλιοφόρες.

Στο πέτρινο χωριό, καστριώτικο ρημάδι,
η εκδρομική Ευθυμία παλεύει με την Ερήμωση.
Με επιφωνήματα χαράς ματαίως
προσπαθεί να την αποτελειώσει.
Δύσκολα αλλάζει ρότα η Ερήμωση, έτσι όπως
είναι αργή, επίμονη και μονοδρομική,
σαν την αυτάδελφή της την Φυγή.

Κι οι δυο, μεγαλοκόρες γελασμένες
από τους εραστές της «Ανασυγκροτήσεως»,
καλογεράζουν τώρα στα χωριά
μήπως και βρουν παρηγοριά στους εκδρομείς.

Τους ξεναγούς ακολουθώ ασυναίσθητα,
από σκιές ξερολιθιάς, ανάλαφρος
υψιπέτης στα κυρτά του λιθόστρωτου
–τα αγκωνάρια στην ευθυτενή εμμονή τους,
τα τσουκανάρια του λογγά δουλέψαν μερακλίδικα–
κατηφορίζοντας την ομαλή πλαγιά
κατά τη θάλασσα, εφτά ανέκδοτα πορεία,
έως την «Πρόοδο» που δεσπόζει της ακτογραμμής,
με στιβαρή σκυροδεμένη σιγουριά,
τις αλαβάστρινες υποδοχές της,
ανάμεσα σειρές ταβέρνες συνοδείας,
ατάκτως ερριμμένες ευκαιρίες απασχόλησης,
για όσους γόνους κουδαραίων και κυρατζήδων
κατηφορίζουνε τις εύκολες πλαγιές.

Πολύκοσμος ακτή, σπαρμένη ακρυλικές ανέσεις,
πολυμερή γλυπτά, solarium καθρέφτες
και μύριες μάνες πανικόβλητες
ν’ ανταγωνίζονται τη μουσική ανακύκλωση
τσιρίζοντας χαϊδευτικά τσίτσιδων πιτσιρίκων.

Τα κύματα ταξίματα ανεξάντλητα
αποπλανούν τους αμφίβιους της παραλίας.

Στον ήλιο ιδρώνουν ποιητές
και στις σκιές χαμογελούν εμπνεύσεις.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Δεσμώτης
Post by: wings on 07 Jan, 2020, 18:29:46
Νίκος Δόικος, Δεσμώτης

Αδιαλείπτως επιστρέφεις, επιμένεις,
με πείσμα ραδιοκυμάτων,
αρμονικών και αδιόρατων.
Δεν δίνεις χρόνο, δεν χαρίζεις περιθώρια
να φιλιώσω με τις αλύγιστες σκιές
που απλώνονται παντού, κείνες τις ώρες
των αναστοχασμών, των ενοχών συναυτουργίας,
με τις ελπίδες αμυδρές,
γεμάτες συντηρητικά ανέξοδης υπόσχεσης
δικής σου, πάντοτε δικής σου.

Δεσπόζω,
ανάμεσα στους αρμολογημένους φράχτες,
εκεί που μ’ έταξες για πάντα,
δικό σου κλειδοκράτορα, τελάλη,
να διαλαλώ την πλούσια την πραμάτεια σου,
για λεύτερους τους υποτακτικούς σου,
την φυλακή σου για κρυφό σχολειό.

Σ’ ακολουθώ
για να μετρώ και να ξαναμετρώ
τους οπαδούς σου,
μυριάδες γόνιμων συμβασιούχων,
στις γειτονιές της Ευκολίας.

Σ’ ακολουθώ
με την ψευδαίσθηση
πως κάποτε θα σε νικήσω,
αδιόρατη κι αρμονική βολή μου.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Ωδή στην Αυγούστα Θεοδώρα
Post by: wings on 07 Jan, 2020, 18:52:25
Νίκος Δόικος, Ωδή στην Αυγούστα Θεοδώρα

Ποιος άραγε να συνετίσει τους φαυλόβιους οπαδούς,
ποιος ικανός να καταβάλει τον εθισμό στην Ευκολία,
ν’ αναστατώσει την ισορροπία της συνενοχής,
τα νέα γούστα τα λεπτά της Πελατείας,
την εξουσία των Πράσινων και Βένετων στο Ιπποδρόμιο;

Φυλακισμένη, χρόνια τώρα, η Ντροπή
δεν πρόσεξε την προθεσμιακή, την δάνεια Ευδαιμονία,
ούτε και την μεθοδική Αποκαθήλωση
των ιερών εικόνων, των παλαιών αναθημάτων.

Κι εσύ, Αυγούστα, δίσεκτο χρόνο βρήκες να φανείς,
αγάλματα πολύτροπων δημαγωγών δεν θά ’βρεις πια,
γκρεμίστηκαν μαζί με συναφή προσχήματα,
ούτε π’ απόμειναν κουστωδίες noblesse de robe
να σε καλωσορίσουν στην μεγάλη πόλη,
οι Ρούσσοι κι οι Λευκοί να επευφημούν στα πεζοδρόμια.

Καλά μεσουρανούσες κάποτε,
απ’ την πρωτεύουσα φρυκτωρία της Δόμνας
ως τις παραθαλάσσιες του Ντοντουρμά επάλξεις,
αρχόντισσα στην επικράτεια των ευγενών προσδοκιών,
τι να την κάνεις τόση δα μακροζωία και πρόκαμες και γύρισες
εδώ ξανά, στις αμμουδιές των φαύλων, ανήμερα της Αποκάλυψης,
να μαρτυρήσεις την κατάληψη των κάστρων,
την ατιμωτική των ευγενών παράδοση,
την συντριβή των φίλιων στρατευμάτων;

Μάντεψες μήπως πως, παρά τον χαλασμό, θα μείνω ορθός;
Πως τούτη τη φορά δεν θα σ’ αφήσω να χαθείς,
θα σε σφιχταγκαλιάσω μ’ όση δύναμη διέφυγε της προσοχής
των δανειστών και θα σε κρύψω μέσα σε κισσούς ελπιδοφόρους,
ν’ ανέβουμε ψηλά, στα μέρη των χρυσαετών,
εκεί που λοιδορούνται οι ουρανοί,
μήπως κι αλλάξουν γνώμη οι μελλούμενοι καιροί,
μήπως και ξορκιστούν τα ενδεχόμενα,
κι αξιωθείς ν’ αναστηλώσεις πάλι την Ντροπή,
να ζήσει ο τόπος σου χωρίς Επιτροπεία.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Η συνταγή μου
Post by: wings on 07 Jan, 2020, 22:40:45
Νίκος Δόικος, Η συνταγή μου

Προέκυψα με ακριβείς αναλογίες,
εποχικές και προμελετημένες.

Για το Φθινόπωρο –με γέννησαν Νοέμβρη–
πηλός τρία μέρη κι άλλα εφτά νερό,
ζεστό νερό να μαλακώνω τα αποξηραμένα φύλλα,
λησμονημένα σε κλειστούς, αιώνες τώρα,
ογκώδεις τόμους μανιφέστων.

Για τον Χειμώνα –λευτερώθηκα Δεκέμβρη–
πηλός τρία μέρη και αλάτι μέρη εφτά,
να λιώνω παγωμένες προσπελάσεις,
ν’ ανοίγω διαύλους καρδιακούς,
ανάμεσα στα χιονισμένα μετερίζια.

Την Άνοιξη –τον Μάη φανερώθηκα–
πηλός τρία μέρη και εφτά μέρη μελάνι,
να καταγράφω τις ελπίδες ανθισμένες,
μην τις ξεχάσουν χάμου μαραμένες,
στην παραζάλη της Πρωτομαγιάς.

Το Καλοκαίρι –με λιοστάσι Θεριστή ξεκίνησα–
πηλός δυο μέρη κι άλλα δώδεκα ιδρώτας,
να αιχμαλωτίζω τις αχτίδες του ήλιου
στις κατακόρυφες αποστολές τους,
μετά προσεχτικά να τις κατασταλάζω,
σταγόνα τη σταγόνα, στα μυστικά περάσματα,
φυτεύοντας ήλιους μικρούς λαμπρούς χιλιάδες,
να φωσφορίζουνε τη νύχτα της εξέγερσης,
μη χάσουνε και τούτη τη φορά τον στόχο
κι αντί για λάβαρο πυρρό αρπάξουν πάλι σκήπτρο.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Προ του δελτίου των δώδεκα
Post by: wings on 07 Jan, 2020, 23:10:27
Νίκος Δόικος, Προ του δελτίου των δώδεκα

Στράτα φεγγαρόστρωτη
μοιράζει την λίμνη
–δρόμο του έρωτα την βάφτισαν
οι Γάλλοι, rue d'amour–
πύρινο πέρασμα κοιλάδας σκοτεινής,
το σκίζουν ίσκιοι δίκωποι
π’ απλώνουν παραγάδια.

Απέναντι λεπτά τα περιγράμματα
βουνοκορφές σαν λυγισμένα φωτοστέφανα
να στέφουν την υγρή περίπτυξη,
τόσο γαλήνια, ακίνητη, ακύμαντη,
λες ναρκωμένη απ’ το ισοκράτημα του γρύλου.

Θυμούμαι τέτοιες νύχτες
τραγουδούσαν και ζευγάρωναν,
σφιχτά τα χέρια με τα όνειρα.
Τώρα μια πεταχτή ματιά, τυχαία,
στον τηλε-χρόνο των διαφημίσεων,
προ του δελτίου των δώδεκα.
Μεσάνυχτα.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Βραδινά επιδόρπια
Post by: wings on 07 Jan, 2020, 23:15:51
Νίκος Δόικος, Βραδινά επιδόρπια

Στα πρώιμα πεδία των μαχών,
πρώτα μετρήσαμε τους λιποτάκτες,
ανέλπιστα πολλούς, λιγόλαλους
–πληγές ορθάνοιχτες, χαμένες αθωότητες–
κι ύστερα καταγής, με τάξη,
αραδιάσαμ’ έναν έναν τους πεσόντες,
ανέλπιστα πολλούς, λαλίστατους,
τα λόγια τους της γης ανάσα.

Εύστοχες πάντα, στην καρδιά,
οι παραινέσεις των νεκρών,
σαν φυσοκάλαμα των Γιανομάνι,
ιδίως όταν πληθαίνουν οι συμβιβασμοί
και οι συμψηφισμοί αραδίζουνε τριγύρω,
ασταμάτητα,
βραδινά επιδόρπια ηρεμιστικά,
σπονδή στις Ευμενίδες.

Τα λάθη μας αποζητούν θανάτους,
σοφία μιας μόνο χρήσεως,
στον χρόνο αποκρίνωσης της πεταλούδας
που τον κρινώνα της ακούραστα εποπτεύει,
τον κόσμο τον γνωστό,
τον άγνωστο για κάθε νέα πτήση.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Κοντάκιο
Post by: wings on 07 Jan, 2020, 23:29:28
Νίκος Δόικος, Κοντάκιο

Να ξαναβρεθούμε λοιπόν όσοι αχθοφορούμε τις ίδιες πληγές
από περίτεχνα φραγγέλια της ίδιας προδοσίας.

Τίποτα δεν μας εμποδίζει πια, τίποτα δεν απειλεί τις συμβάσεις,
ό,τι ήτανε καλό να γίνει χάλασε και ό,τι να χαλαστεί από καιρό ερείπιο.
Τίποτα δεν απόμεινε ορθό, που άμα χαθεί ν’ αξίζει να λυπάσαι.

Να ξαναβρεθούμε όσοι μετρήσαμε τα ίδια αστέρια,
κείνες τις νύχτες τις ανίσκιωτες, ψηλά καβάλα το φεγγάρι να
λάμπει σαν δέκα ήλιους συναγμένους από κρυφούς συναγερμούς,
πάνω στα ερείπια καθεδρικών δογμάτων.

Δεν υπάρχει ζωή έξω από τούτες τις νύχτες, να θες να την χαρείς,
δεν υπάρχει πνοή χωρίς αγέρα στα πνευμόνια του ταύρου.

Να ξαναβρεθούμε κουβαλώντας τους ίσκιους
των εκτυφλωτικών αποκαλύψεων, τους χαμένους θησαυρούς
των γερόντων, σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο που γερνάει
γιατί φοβήθηκε τα νιάτα, προτού γεράσουμε κι εμείς οριστικά.

Να ξαναβρεθούμε κάτω απ’ το φως το ιλαρόν,
με τις πληγές, τις ενοχές, τις εποχές των αναθεωρήσεων,
όσο χαράζει ακόμα, εκεί μακριά, ένα παράθυρο ανοιχτό,
να βλέπει θάλασσα και τα λευκά φτερουγίσματα των οριζόντων,
ν’ ανοίγει διάπλατα στις ανεμορριπές τις καθαρτήριες του ήλιου.

Να ξαναβρεθούμε λοιπόν τώρα πιο νέοι κι από τη γέννα μας
–ανάμεσα σε τόσο θάνατο ο χρόνος αναστρέφει–
μας περιμένουν τ’ αυγουστιάτικα τοπάζια, που μαγέψανε τον Χρόνο,
στο διάφανο μετάξι του πελάγου κεντημένα, τα βραδινά ρεσάλτα,
τα φουντωμένα δέντρα απ’ τον ιδρώτα μας
και χορωδίες πουλιών, σε ανοιχτά κλωνάρια, ισιωμένα,
στα ανθοφόρα μάτια τους ’πό μια σταγόνα αίμα δικό μας,
σαν του ροδιού ρουμπίνια στη σειρά.

Δεν υπάρχει ζωή πέρα από τούτα τα δέντρα, να θες να την χαρείς,
δεν υπάρχει πνοή χωρίς αγέρα στις μασχάλες των πουλιών.

Κι αν είμαστε κι εμείς νεκροί από καιρό και δεν το καταλάβαμε,
θα δανειστούμε λίγη αθανασία, για όσο κρατάει μια στερνή
εφόρμηση στα απρόσιτα χειμερινά λημέρια των ανέμων,
ν’ αλλάξουμε στροφές, ν’ αλλάξουμε ριπές και ρότες,
να μη μας φτύνουνε στον δρόμο τα παιδιά μας.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος: P.I.G.S. 2
Post by: wings on 08 Jan, 2020, 21:09:12
Νίκος Δόικος: P.I.G.S. 2

Στην πλατεία Marques de Pombal*,
οι τοκιστές υποβαθμίσαν τα όνειρα.
Απαγορεύσαν τις αναπολήσεις.
Κομμένο το ξελόγιασμα των Οριζόντων.

Νέοι θαλασσοπόροι δείκτες υπερπόντιοι
χαράξαν πλόες ανελεύθερους, σε πόντους
τοξικού από κουφάρια μακαρίων επενδυτών.

Στην πλατεία Marques de Pombal,
είδα τα εγγόνια του Malhoa,
μαντίλια κόκκινα στα μέτωπα εκρήξεις εκτυφλωτικές,
παιδιά θαλασσοπόρων στεριανοί καταδρομείς,
συντρίμμια τ’ ακροκέραμα της Αγοράς,
σημαίες ανεμίζοντας χιλιάδες,
στο χρώμα τους το αίμα πιο πολύ απ’ την ελπίδα
κι ανάμεσα –καρδιά–
μεγαλογράμματα κατάμαυρα σαν ίσκιοι δήμιων,
Patriotic, σπλάχνο από Πατρίδα και Πατριωτική,
θυμός για τους Παρείσακτους και αύρα Περηφάνιας.



Στην Parnell Square,
οι τοκιστές ανατοκίσαν την Χαρά.

Ποινικοποίησαν τους θορυβώδεις έρωτες.

Βαφτίσανε τις έγνοιες λήθη κι ορίσανε να μην αναγνωρίζονται
μετά την απομάκρυνση απ’ το ταμείο των αισθημάτων.

Δεσμώτης τίγρης Κελτικός πίσω απ’ τα σίδερα του Πύργου.

Στην Parnell Square,
είδα του Joyce τα εγγόνια,
μαντίλια πράσινα σφιχτά στα μπράτσα,
φωτιές παντού, ιαχές σαν αστραπές να σκίζουν την ομίχλη,
πολύχρωμα vitraux – σάρκες κατάσπαρτες στα πεζοδρόμια,
σημαίες κύματα αφρισμένα στη σειρά,
πράσινο κι άσπρο και πορτοκαλί αγκαλιά,
κατάκαρδα στο στέρνο με κατάμαυρη γραφή
Intifada, σμύρνα αραβική για την αφύπνιση και τον ξεσηκωμό,
το πρώτο άΙ σαν ιώτα με την δύναμη του Ίστημι και της Ιδέας
μαζί με την οργή και πείσμα για την Ιδιοποίηση.



Στην Πλατεία Συντάγματος,
οι ξένοι κράχτες φυλακίσανε την Χάρη.
Στους φράχτες απλωμένο το Φιλότιμο, στεγνό.

Δείκτες αντιδικούν με την αξιοπρέπεια γερόντων.

Κελιά και μέτρα στη σειρά αναβαθμίζονται
για να δεχτούν τις προγραμματισμένες επισφάλειες.

Στην Πλατεία Συντάγματος,
είδα τα εγγόνια του Σικελιανού,
γαλάζιοι κεφαλόδεσμοι φουντώνουν τα σγουρά μαλλιά,
παίδες, αγένειοι και άνδρες, στα Παναθήναια της οργής,
χιλιάδες δάδες αναμμένες, Προμηθείς
των νέων Δελφικών αναβιώσεων –ενώστε των λαών τα πάθη
μέσα σε μια φωτοστιβάδα πύρινη να ορμήσει, να ρουφήξει
όλους τους χρεοκοπημένους χθες, του σήμερα αφεντάδες–
σημαίες να αγκαλιάζουνε τον βράχο σαν άλλο Αιγαίο
γαλανόλευκες και κει στη σμίξη του σταυρού σε μαύρο
Global, το G σαν έπαθλο για τα παιδιά της Γκιλοτίνας,
πόνος από Γκουλάγκ και Γκέτο, μα και τόλμη απ’ το Γκρεμίζω.



Στην Plaza Mayor,
οι ξένοι κράχτες προκαλούν την Υψηλοφροσύνη,
θερβαντικά χειρόγραφα στα κρεματόρια,
προσάναμμα των υψηλών ρυθμών της νέας αλληγορίας.

Τα σιντριβάνια στις αυλές σιγήσανε, δεν κελαρύζουν πια.
Μόλις προλάβανε να φύγουν οι Αχίτωνες.
Κόκκινο της φωτιάς ανάμεσα στα φρύδια,
εκεί που σμίγουν οι πληγές των αισθημάτων.

Στην Plaza Mayor,
είδα του Goya τα εγγόνια.
Ζητούν εκδίκηση παρίες και αλμογάβαροι,
ορμητικοί, με κίτρινα φακιόλια, άγρια κράνη καθρεφτίζουνε
τον πανικό στα μάτια των εχθρών τους, στα χέρια τους φωτιές,
ψηλά οι σημαίες σε κοντάρια σάρισες, ποτάμια κόκκινο το αίμα δυο
και ανάμεσα η σιγουριά του Ήλιου κίτρινη κι εκεί στη μέση
με το πηχτό και φωτεινό μαζί το μαύρο του Δομίνικου
Salvation, το S του Swap-oppression, αλλά και του
San Salvador, σαν Σίγμα από το Σάβανο μιας εποχής,
το Σάλπισμα της νέας που γεννιέται με πολύχρονες ωδίνες,
Σοφία του Συλλογιέμαι, δύναμη του Συλλογικά και του Συντρίβω.
______________________________________
* (Marques de Pompal, Parnell Square και Plaza Mayor. Ιστορικές πλατείες, αντιστοίχως, της Λισαβόνας, του Δουβλίνου και της Μαδρίτης, γνωστές και από τις πολυπληθείς anti-austerity συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών.)

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Η τρελοηχώ
Post by: wings on 08 Jan, 2020, 21:53:36
Νίκος Δόικος, Η τρελοηχώ

Πολλές φορές, η τρελοηχώ το παρακάνει,
βάνει στο στόμα μου κουβέντες που δεν είπα.
Φωνάζω «Άνθρωπος» και κείνη η απίθανη
πριν ανασάνω αποκρίνεται «Συνάνθρωπος».

Ξαναφωνάζω με ψυχή ευθύς «Ανάσταση»
κι ο σκύφος ο τρουλαίος αντηχεί «Επανάσταση».

Κι όταν ουρλιάζω –ψύχραιμα– «Μνημόνιο»
εκείνη αντιλαλεί με στόμφο «Ανατροπή».

Μα είναι γνωστό, η κυρα-Ηχώ διασκευάζει
μόν’ κουτσουρεύοντας τις πρώτες συλλαβές,
κι όχι προσθέτοντας εδώ και κει δικές της,
να σου αλλάζει τα νοήματα που θες.

Εκτός κι αν πάλι το πανούργο αγερικό μου,
ήρθε και κρύβεται κει πίσω απ’ το κελί,
αλλάζει τόνο, αλλάζει χρώμα στη φωνή του και
με υπαινιγμούς τις ενοχές μου προκαλεί.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Μιμήματα
Post by: wings on 08 Jan, 2020, 22:31:42
Νίκος Δόικος, Μιμήματα

Τους Μύστες των Τεχνών τους κουβαλάμε,
σαν τα ποτάμια το χρυσάφι φυλαγμένο
στα μυστικά της κοίτης τα φορτία,
έκλυτους θησαυρούς σ’ ώμους αθέατους,
και κάθε τόσο, ανεπίγνωστα, σε στίχους νέορτους,
πεντάγραμμα, καλούπια και καμβάδες,
τρυπώνουν με δικά τους ψήγματα πολύτιμα,
αρχαίες ψυχές σε σώματα νεογέννητα.

Τούτη η μαστόρικη παράδοση κρατάει,
από γενιά της κάθε Τέχνης σε γενιά,
ανθρώπινη, συνήθως γόνιμη συνήθεια,
αρκεί, βαρείς κι ασήκωτοι όπως είναι οι Μύστες,
να εξαντλούμε ενδελέχεια και μεράκι,
να τους σηκώνουμε όσο γίνεται ψηλότερα στους ώμους
για να μη σέρνουνται στου δρόμου τα κατσάβραχα.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Απόδειπνο
Post by: wings on 23 Jan, 2020, 20:07:03
Νίκος Δόικος, Απόδειπνο

Όρμησαν ανενόχλητες,
κάθε λογής οι συντεχνίες,
από την πύλη της Λιτής,
βαθιά στην άδυτο Προσκομιδή,
ρημάξανε τους θησαυρούς
και φύγαν απ’ την έξοδο κινδύνου.

Όρθιο δεν απόμεινε κλαρί τη ρίζα να θυμίζει
–τ’ άσπιλο φως, πυρίπνουν άρμα,
τ’ αδιαπραγμάτευτο γαλάζιο,
κάτι από Έφεσο και Αλιμούντα,
απ’ της Φαιστίδας τον καρπό–
οι αντιστάσεις λύγισαν από ελιξίρια πλησμονής,
οι αντηρίδες σωριασμένα ερείπια.

Όλα όσα πίστεψες και λάτρεψες συντρίμμια.
Ό,τι ξεχώρισες στη χλεύη των παιδιών.
Γέμισες τις πλατείες σου δημαγωγούς ανδριάντες.
Για χαϊμαλιά επιδόματα πούλησες την ψυχή σου.
Πώς άφησες τόση ψευτιά να σε συντρίψει;


Τώρα πια δεν απόμεινε κανείς συνδαιτυμών
να σε σηκώσει ορθό.
Μόνη σου ελπίδα οι φίλοι σου
παλιοί και ξεχασμένοι: –
τα κύματα της Θηρασίας και οι
γούρνες οι αργυρές του Αχελώου,
που σ’ έμαθαν να παίζεις με την άνωση
και θάλασσες να διαφεντεύεις,
Πίνδος και Ταίναρο, π’ ανοίξανε τα βήματά σου,
ο Πλάτανος και η Ελιά,
που ρίζωσαν τη μοίρα σου στον ασβεστόλιθο,
παγόνια Σιναϊτικά και της Μονής της Χώρας
–εωθινά Σχολών της Οικουμένης–
στολίδια στις αυλές της φαντασίας σου.

Είναι καιρός να τους συνάξω
όλους τους φίλους τους παλιούς,
να θυμηθείς, να τους ντραπείς,
μπας και ξαναβλαστήσεις.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Συμπόσιο Σοφών
Post by: wings on 23 Jan, 2020, 20:23:41
Νίκος Δόικος, Συμπόσιο Σοφών

Ήρθαν κατά φυλές,
αναζητώντας, είπαν, επικοινωνία.
Πολλοί με ονόματα επιχώρια,
και άλλοι θρασείς, από βαρβαρικά βασίλεια,
ασφαλισμένοι σ’ ελλειμματικά Ταμεία,
στους ώμους όνειρα αμετροεπή,
ντυμένοι μοντελάκια κούρασης
και μάτια για στεγνό καθάρισμα.

Ιδεολόγοι Γαλαξιακών Δικτύων,
που ξανανιώσαν ξαφνικά
σε κοσμικό νησί, το καλοκαίρι το στερνό τους,
και φλυαρούσαν για δίκτυα ευρυζωνικά
και τα ευωδιαστά στριφτά της διπλανής παρέας.

Αρχαιολάτρες των αγρών, βέβαιοι
πως χτυπήσαν φλέβα της Αποκάλυψης,
με δυο τομές κάτω απ’ το τρίτο στρώμα
της τέταρτης αρχαίας αγοράς,
κι αφού στηθήκαν στον φακό μπροστά,
γραμμή με τις ενδημικές περιέργειες,
ευθύς ποινικοποίησαν το μέλλον.

Σαραβίτες φιλόσοφοι,
φορτωμένοι χαμομήλι και καλειδοσκόπια,
κομπάζοντας πως βρήκαν την Αλήθεια
στην κορυφή του Mont Ventoux*,
φιλοτελιστές σπανίων γνώσεων,
συνήθως κολλημένοι εκεί στο βάθος
της τελευταίας βραδινής διαφωνίας.

Αρχιτέκτονες χαλύβδινων εξαρμάτων,
αστραφτερών τσίγκινων κάδων,
εν σειρά και εν σωρώ,
μουσειακών εκρήξεων εν κενώ,
από χαρμάνι λαμπερής αμηχανίας,
ομάδα ιδιαζόντων ζηλωτών
της διαφοράς και των εκπλήξεων.

Θεοκράτες επισείοντας μεγεθυντικούς φακούς
και τόμους των «Πνευματικών Ασκήσεων»**
τοκιστές της ελπίδας των μακαρίων,
φανερά ταλαιπωρημένοι
από την τελευταία περιφορά της Σεμνοτυφίας.

Κι όταν τελειώσανε οι γνωριμιές
και βάλθηκαν να ξεκινήσουν,
μόλις ακούστηκαν τα πρώτα λόγια,
γιόμισε η αίθουσα βιβλία, σμήνη,
που λες και βγαίναν απ’ τα στόματα με κάθε λέξη
και φτερουγίζανε ψηλά στον θόλο του αμφιθέατρου
και τσακιζότανε καθένα πάνω στ’ άλλα,
σ’ έναν ορυμαγδόν ιπτάμενων συγκρούσεων.

Εξώφυλλα κι εσώφυλλα σκίζονταν στον αέρα
και πέφτανε στο πάτωμα πυκνό χάρτινο χιόνι.

Στρώμα παχύ σωρεύτηκε σε λίγο,
κονιορτός πολύχρωμος των επιχειρημάτων,
ανάμεσά τους, απειλώντας να τους πνίξει.

Κι ο διάλογος σταμάτησε πριν καν αρχίσει.
Αμηχανία ενέσκηψε στο προεδρείο,
που ευθύς εκήρυξε περαιωμένο το συμπόσιο.

Στην έξοδο, γνωστοί ανταποκριτές εκθείαζαν
τη φιλική ατμόσφαιρα του συμποσίου,
με πόσην οξυδέρκεια οι σοφοί επέβαλλαν
διακριτική προσωρινή Επιτροπεία,
με πόση τάξη ασμένως αποχώρησαν
μοιράζοντας ευχές για βίον ανέραστον.

* (Mont Ventoux – βλ. Πετράρχης, Η Ανάβαση στο Όρος Βεντού.)
** (Πνευματικές Ασκήσεις – έργο του Ignatius de Loyola)

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Πικρό γονίδιο
Post by: wings on 23 Jan, 2020, 20:55:04
Νίκος Δόικος, Πικρό γονίδιο

Έψιλον, πρώτο γράμμα του Ευρώτα,
που ’καμε το ποτάμι του τάφο της πρώτης ήττας,
σάβανο της ντροπής.

Λάμδα ’πό το βαφτιστικό σου Λάδι,
μέσα στη γούρνα την γλειμμένη απ’ την βροχή,
κι από την Λύτρωση όπου σ’ έταξαν για πάντα.

Έψιλον, πάλι, να θυμάσαι του Ευρίπου
τρελά νερά κι απείθαρχα,
μια του βορρά και μια του νότου,
να χορεύουν τους κανόνες στο ταψί.

Ύψιλον σαν το δεύτερο το γράμμα της Ευτέλειας,
να μην ξεχνάς το όνομα του εχθρού σου.

Θήτα το τρίτο της Ευθιξίας,
έτσι, ν’ ανάβεις σαν πυρσός με την παραμικρή την σπίθα
και να ζεσταίνεις των ανθρώπων τις ψυχές.

Έψιλον, άλλη μια, το τέταρτο δίδυμο γράμμα
του Μελένικου που ορθώνεται «επί πέτρας
κρημνοίς πανταχόθεν εστεφανωμένης»,
για να φρουρεί περάσματα διακινδυνεύσεων.

Ρο σαν το πέμπτο της Μακαριάς,
πλούσια να στρώνεις κάθε χρόνο στο διάσελο,
το σφιχταγκαλιασμένο απ’ το γαλάζιο,
στη μνήμη της Κυράς π’ αγκάλιαζε την Οικουμένη.

Ιώτα σαν το έκτο γράμμα της Ευψυχίας οπού
σε ντύσανε, μετά το μύρωμα, οι ανάδοχοι θεοί.

Άλφα το έβδομο της Ευφορίας, πρώτο της Άνοιξης
και της Άρουρας της βλαστάνουσας ευφορίαν οικτιρμών.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, πικρό γονίδιο της γενιάς μου.

Ευθείς οι δρόμοι, τα φαράγγια αγύριστα,
Λαμπάδιασαν σαν έφυγες για λίγο.
Εγερτήρια σήμαντρα, φωτιές ψηλά στα υπόσκαφα
Υπερώα – ασκηταριά που γίναν προμαχώνες.
Θάλασσες κάργα πειρατές, αντάρτες του πελάγου.
Έμβολα χρυσοχάλκινα έρμα στ’ ακροθαλάσσι
Ράκη εχθρών σου εκβράζονται με κάθε ρόχθο.
Ιστιοφόρα όνειρα τις μπόρες αψηφώντας αράδα
Αρμενίζουνε – γέννα θαλασσοπόρα.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, πικρό γονίδιο της γενιάς μου.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Guernica
Post by: wings on 23 Jan, 2020, 21:29:29
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/7/74/PicassoGuernica.jpg)

Pablo Picasso, Guernica (1937)
Πηγή: wikipedia (https://en.wikipedia.org/wiki/Guernica_(Picasso))

Νίκος Δόικος, Guernica

Άγρια ένστικτα ξυπνά η κληρονομιά σου.

Απόλυτη κυριαρχία του νερόλακκου.
Να διαφεντεύεις τα περάσματα των θηραμάτων.
Γυναίκες άλλων να γεννάνε τα παιδιά σου.

Δύσκολο ο επίκτητος πολιτισμός να τα δαμάσει
– ίσως για λίγο, σαν τα χαμηλά κλωνάρια
που λυγίζεις για να κόψεις τον καρπό τους
κι αν αφεθείς τινάζονται προς την κορφή και πάλι,
με δύναμη, μην χάσουνε την αρχική τους στύση.

Λένε πως όλα τούτα τα ένστικτα τα λάβρα
στους γύρους του έρωτα μονάχα συγυρίζονται,
όταν αυτοδιαλύεσαι κι ανοίγεις τους πολύπλοκους νευρώνες,
όταν αποκαλύπτεις τα άδηλα και κρύφια της μαγιάς σου.

Guernica, το ρημάδι των δικών σου εμφύλιων,
εκεί όπου σφάζονται ο Ασκητής με την Κοινότητα,
στα χέρια ο Λεύτερος με την Υποταγή,
οι αρχέγονες με τις καινούριες εκδοχές σου.

Διαλύεσαι σε κείνα που σε σμίλεψαν, χωρίς να σε ρωτήσουν,
σε κείνα που δεν ρώτησαν με πόσο αίμα τα στέργεις.

Μια έκρηξη λυτρωτική, λένε, συντρίβει
την πρωτόδικη κατάρα, πριν ξαναγεννηθείς,
πιο συμπονετικός απ’ τις πολλές παράπλευρες πληγές,
πιο ωραίος – δεν βλέπει ασχήμια πουθενά η σοφία.

Βαριά κληρονομιά οι επιλογές σου.
Θάνατοι ωραίοι, ζωοφόροι.
Τύχη πολύτροπος.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Σκοτώνουμε τους Ήρωες
Post by: wings on 23 Jan, 2020, 21:41:38
Νίκος Δόικος, Σκοτώνουμε τους Ήρωες

Σε όλα τα θέατρα των μαχών, κάθε πατρίδας,
καλπάζουν πρώτοι να φουντώσουν τις φωτιές,
αγέρηδες εγείροντας απ’ άγνωστους ασκούς
– κρυμμένα λάφυρα αλλοτινών πολέμων.

Κι όταν, στη μάχη, σπαθί και χέρι γίνουν ένα,
αγκυλωμένη εκδίκηση, μανάδων μοιρολόγια,
απ’ την δική τους νίκη αναστημένοι
στροβιλιζόμαστε μαζί τους στα ουράνια,
καμπάνες χρωματίζουνε τους ήχους κόκκινους,
ανδριάντες συνωστίζονται στις ενδεείς πλατείες,
εκεί όπου πάντοτε οι απόντες σέρνουν τον χορό,
ώσπου, στην ώρα τους, να κάτσουνε τα γράδα,
στο ίδιο πάντοτε καζάνι του θριάμβου
(μοιραίες οι ώρες του θριάμβου,
χαρίζουν χρόνο στους απόντες να επιστρέψουν),
την ώρα του αποστάγματος, την ώρα των σκιών,
τότε πρωτοπαλίκαρα πνίγουνε καπετάνιους
και ναύτες τουφεκίζουν καπετάνισσες,
κι η δόξα φύραμα κουραστικών βιβλίων,
κι οι ενοχές περήφανες μπροστά να παρελαύνουν.

Σκοτώνουμε τους ήρωες γιατί φοβόμαστε
τη λεβεντιά που καταυγάζει σκοτεινές γωνιές,
εκεί όπου πάντα η απουσία αναγορεύεται εξουσία.

Σκοτώνουμε τους ήρωες
γιατί αμφισβητούν τον θάνατό μας.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Αντιπαροχή
Post by: wings on 23 Jan, 2020, 22:07:11
Νίκος Δόικος, Αντιπαροχή

Μικρές ομπρέλες, φουσκωτές,
πολύχρωμες,
σαν διψασμένες πασχαλίτσες,
αργοπλακοπατούν και πάνε
στα μυστικά περάσματα,
ραντίζοντας με τόνους έντονους,
εδώ κι εκεί,
μουντά χυτά πετάσματα
της αγοραίας χωροταξίας.

Φαντάζουν εισβολείς
σ’ ένα τοπίο άχρωμο,
σαν πρόχειρος καταυλισμός
ανέστιων γυρολόγων.

Ούτε που καταλάβαμε,
αυτάρκεις οι αυτόχθονες,
για πότε αντάλλαξαν
το Κάλλος με Απόδοση,
Μαστορικό Μεράκι
μ’ Εντατικούς Ρυθμούς.

Πώς ρήμαξαν το Μέτρο
ορθώνοντας παντού
συμπλέγματα Συνιδιοκτησίας.

Κανείς δεν αντελήφθη την ανταλλαγή.

Πολλοί την είδανε σαν βιος.

Σαν βιος ψηλής απόδοσης,
έρμαιο της αγοράς,
που καρτερεί τις φουσκωτές ομπρέλες,
όπως αργοπλακοπατούν και πάνε,
με τακτικά περάσματα ταράζοντας,
έστω για μια στιγμή,
την αγοραία ομοταξία.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Κόλποι αλίκτυποι
Post by: wings on 23 Jan, 2020, 22:16:13
Νίκος Δόικος, Κόλποι αλίκτυποι

Λέτε
πως κάποιες λέξεις δεν αρμόζουνε στην Ποίηση,
πως θέλουνε στεφάνωμα με λούλουδα του δάσους,
προτού δεθούν με προσοχή στον στίχο.

Λέξεις απόκληρες ορίζετε και λέξεις παστρικές.

Μα όταν στερείς σε μια λεξούλα τόση δα
την θέση της στην Ποίηση είναι
σα να στερείς το μητρικό στο γεννητάρι γάλα.

Θαρρώ τα λόγια δεν χρειάζονται στεφάνωμα.
Αστόλιστα μοσχοβολούν την πρώτη σύλληψη,
τις καθαρές ανάσες της σπηλιάς.

Λεξούλες αφτιασίδωτες,
παρθένες φοβισμένες στις γωνιές,
πασχίζουν νά ’βρουνε τον πρώτο έρωτα
να τις ελευθερώσει
από την μούχλα της καλής ανατροφής.

Γύρω παντού απέριττα νοήματα ωδίνουν
–κόλποι αλίκτυποι–
να στήσουνε απλές εναρμονίσεις.

Καλές οι φιλολογικές βραδιές
για τις αραδιασμένες γύρω γύρω εκζητήσεις,
εμένα αφήστε με λαχταρώ των οριζόντων το παιχνίδι
–όσο θαρρείς τους πλησιάζεις τόσο ν’ απομακρύνονται–
το ασημένιο αλέτρι να οργώνει πληκτικά πεδία,
εκεί που οι λέξεις –σπόροι βλαστεροί–
φουντώνουν άργη ακύμαντα.

Τα λόγια δεν χρειάζονται στεφάνωμα,
μόνον οι ποιητές όταν τα σπλάχνα τους πεθάνουν.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος, Απόλυση
Post by: wings on 23 Jan, 2020, 22:22:40
Νίκος Δόικος, Απόλυση

Δι’ ευχών
της Αθερίνας, της Αλκυόνης, της Αγριάδας
και όλων των ταπεινών Αγίων ημών,

Κύριε,
η αγάπη του Σύμπαντος Κόσμου,
της ζωής μου της έρμης αφανέρωτη αγάπη,

Ελέησον και σώσον ημάς,
το νεράκι στις μήτρες του γρανίτη
και στα πέλαγα των ελαιώνων,
το χώμα να δένει στη σειρά τις λεύκες
και τις προσευχές των ανθρώπων,
τους αγέρηδες που γυρίζουν τους τροχούς των θαυμάτων
και φουσκώνουν τις θάλασσες να σκάνε
πάνω σε φιλόξενες καινούριες πατρίδες,
τα παιδιά της φωτιάς,
τα παιδιά της φωτιάς,
τους νέους αχθοφόρους του Φωτός,
ανιχνευτές παρθενικών εφόδων
στα όνειρα της Άνοιξης, στους θρήνους του Χειμώνα,
και τους άλλους,
και τους άλλους.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.
Title: Νίκος Δόικος: Ελευθερία επιλογών | Freedom of choice
Post by: wings on 29 Jan, 2020, 22:35:34
Νίκος Δόικος: Ελευθερία επιλογών | Freedom of choice

Αφήνεις πίσω σου τα σύννεφα,
δεν τα εξουσιάζεις πια,
δεν καθορίζεις τις μορφές
και τις μεταμορφώσεις,
σε τράβηξε η βαρυτική αγκαλιά της Γης
και πέφτεις σαν σε πτώση ελεύθερη.
Χιονισμένες κορφές πλησιάζουν,
αγωνιούν οι θάλασσες να σε υποδεχτούν.
Πρέπει να αισθάνεσαι πολύ ελεύθερος,
αλήθεια,
και τυχερός ακόμα πιο πολύ,
τώρα που ξέρεις πως, με λίγες
έξυπνες κινήσεις που σου μάθανε,
μπορείς εσύ να επιλέξεις, πλέον, ελεύθερα
το σημείο προσπτώσεως,
το στίγμα της συντριβής σου.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Πόσο ζηλεύω εκείνη την βροχή
Post by: wings on 29 Jan, 2020, 22:40:33
Νίκος Δόικος, Πόσο ζηλεύω εκείνη την βροχή

Βρέχει.
Δαντέλα οι σταγόνες στο τζάμι.
Κάτω στην άσφαλτο,
μαύροι καθρέφτες θρυμματίζονται
σ’ εκρήξεις εκτυφλωτικές.
Πρέπει να βρέχει κι εκεί.
Σε φαντάζομαι να γέρνεις προς την βροχή,
να θες να ξεδιψάσεις με τις σταγόνες
που κυλούν στα μάγουλα, στα χείλη σου.
Πόσο ζηλεύω εκείνη την βροχή.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Μια μέρα χωρίς Ήλιο
Post by: wings on 29 Jan, 2020, 22:47:44
Νίκος Δόικος, Μια μέρα χωρίς Ήλιο

Χιόνια δεν λιώσαν στις κορφές,
οι σκιές κρυφτήκαν στα ντουβάρια,
καμιά δεν τρύπωσε ’λιαχτίδα
μέσ’ απ’ αρμούς και ρήγματα,
ανήσυχα τα κύματα,
τα είδωλ’ αρνηθήκαν τους καθρέφτες,
μια μέρα που δεν θέλησε ο Ήλιος να φανεί.

Λουλούδια δεν ανοίξανε τα πέταλά τους,
δεν στρίψαν κατά την Ανατολή τις κεφαλές
οι ηλίανθοι, με τους μακρείς λεπτούς λαιμούς,
σαν άλλες Εμπιτέρν του Μοντιλιάνι,
όταν ο Ήλιος κρύφτηκε
στην αγκαλιά της Δύσης.

Χωρίς λιοπύρ’ οι γάτες για να τεντωθούν
να διώξουνε το κρύωμα της νύχτας,
μια μέρα που αρνήθηκε ο Ήλιος ν’ ανατείλει.

Κι εμείς να μην καταλαβαίνουμε
τα γογγυτά των ζωντανών,
την παγερή ακινησία των φυτών,
ανίδρωτα τα μέτωπα ψαράδων και ζευγάδων.

Τα χρώματα έγκλειστα μέσα στα σκοτάδια
αφήσαν ένα γκρίζο να μονοπωλεί τα βλέμματα,
τη μέρα που οι Ζωγράφοι γινήκαν Ποιητές,
μια μέρα που αποφάσισε ο Ήλιος να μην βγει.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Αντίδωρο στον Νίκο Καζαντζάκη
Post by: wings on 29 Jan, 2020, 22:51:50
Νίκος Δόικος, Αντίδωρο στον Νίκο Καζαντζάκη

Ελπίζω κάποτε να ιδώ, κι ας είναι κι απ’ τον τάφο μου,
όλου του Κόσμου τους λαούς αγκαλιασμένους,
φοβούμαι την ακατάλυτη δύναμη της ανοησίας των ισχυρών,
είμαι σκλάβος αυτών των δύο ταπεινών προκαταλήψεων.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Των Δυναστών και του Όρκου
Post by: wings on 01 Feb, 2020, 21:27:52
Νίκος Δόικος, Των Δυναστών και του Όρκου

Των Δυναστών

Τώρα πια σας αναγνωρίζω.
Έμαθα να σας αναγνωρίζω,
απ’ το κουδούνισμα των αργυρίων
σαν τα μετράτε, ένα ένα,
με δάχτυλα τρεμάμενα,
στην ιδρωμένη απ’ απληστία παλάμη
–μισολιωμένη, τρίψε τρίψε,
η μορφή του φειδωλού γενάρχη–
όσα εισπράττετε ως τιμήν συνήθως αίματος
και μ’ όσα εξαγοράζετ’ αγοραίες συνειδήσεις.

Ανθίζετε στην Συντεχνία του Κισσού,
των διαπλεκόμενων αναρριχήσεων,
όπου ταχύρρυθμα διδάσκει η Βουλιμία
εκπαιδεύοντας τους νέους δυνάστες.

Αναριγούν οι γειτονιές
με τις λουσάτες μηχανές
στις ιδιοφυείς βιτρίνες,
για χάρη τους θυσιάζεται σύμπασα η Κτήση.
Ολοκαύτωμα.

Αγκομαχούν νηοπομπές
να παραδώσουν έγκαιρα πραμάτειες,
την ώρα της μεγάλης ζήτησης
της Ψεύτικης Ανάγκης.

Αποκοιμήθηκα στο πληκτρολόγιο,
δεσμώτης στον Ιστό,
μα ούτε καράβι θύμιζε
ούτε σημαία σαν ξύπνησα
’πό μια ’λιαχτίδα καπνισμένη στο κεφάλι.

Στην άσβεστη οθόνη διαφήμιζαν
τις νέες αλληγορίες σας
– αστόχαστος δεν πρόσεξα την ημερομηνία λήξης.
Ποιος να σφραγίζει, άραγε, την ημερομηνία λήξης;

Πολλάκις χειροκρότησα
τους εγκαθέτους εκλεκτούς σας
–πού τους ξεθάβετε, αλήθεια,
τόσους πιστούς ηνίοχους της δεσποτείας σας,
μα τέτοιο πλήθος εκκωφαντικές κενότητες;–
σαν τυφλωμένος απ’ τη λάμψη του καιρού
τους χειροκρότησα
κι άκουσα τις ελπίδες να συνθλίβονται
στις χαμηλές τις γειτονιές
με κάθε νέο ξημέρωμα.

Στα καταφύγια γνώρισα
φάρες περήφανες
που δεν εζήτησαν ποτέ σωτήρες,
χρονομετρώντας την ακολουθία των βομβαρδισμών,
τα έξυπνα λέιζερ να σημαδεύουν καταιγίδες καταγής
και χάθηκα
ανάμεσα σ’ ακρωτηριασμένα πλατάνια
πέρα στις κόκκινες πλαγιές
και πόνεσα, ακόμα πιο πολύ,
με τ’ ακρωτηριασμένα όνειρα στις κόκκινες πλαγιές.

και του Όρκου

Ώσπου με ξύπνησαν τα κροταλίσματα,
αμέτρητες αντλίες, ακρίδες μαύρες,
εκεί στις κτήσεις τις δικές σας,
με τους μαύρους φοίνικες,
τα μαύρα βότσαλα στις ακροθαλασσιές
των αστρολόγων, κι η άμμος μαύρη,
μαύρα τα κύματα να σπάνε χωρίς φλοίσβο,
χωρίς χάρη,
σαν αίμα πηχτό από πολλές αφρόντιστες πληγές,
μαύρα και τα θαλασσοπούλια,
άσπρες μονάχα οι σκιές,
εκεί στα διάσπαρτα ενεχυροδανειστήρια
όπου δεν άφησα ενέχυρο ποτέ μιαν έστω ελπίδα
παρά μονάχα έναν Όρκον ωρολογιακό.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Άγια Πόλη της Χαράς
Post by: wings on 01 Feb, 2020, 21:39:48
Νίκος Δόικος, Άγια Πόλη της Χαράς

Απρόβλεπτες οι αναχαιτίσεις.
Αλλού τις προσδοκάς
κι αλλού προβάλλει το ηγεμονικό
χαμόγελο για να σε καταβάλλει
μ’ όλα τα χρώματα της Μέδουσας,
να σε καθίσει,
πετρωμένο τηλεθεατή,
απέναντι στα κάλλη της Οθόνης.

Έβγαλα στο σφυρί τα υπάρχοντά μου:
– μια ιδέα,
μια πένα – δώρο ακριβό,
το laptop της σειράς
κι ένα κοχύλι.

Μες στο κοχύλι ακούς το
γενετήσιο άσμα της πατρίδας μου.

Στο laptop σβήσαν οι κραυγές
και μείνανε τα ρέστα της ταβέρνας.

Η πένα γράφει μόνη της,
μόνη και ανεπίβλεπτη.

Και κείν’ η δυστυχής ιδέα
ντροπιασμένη, κατακόκκινη
τρύπωσε στο κοχύλι.

Ελάχιστα ενδεχόμενα να εκβραστεί,
κάποτε, κάπου
σ’ ένα παρθένο, ερημικό ακρογιάλι,
ν’ αναβιώσει την χορωδία του Πελάγους
και τις γιορτές δίπλα στους κίονες
κεχριμπαρένιους σαν τίμια λείψανα,
που μυροβλύζουν μόνον για τους ποιητές,
σημάδι να σκαρώσουν απαρχής
μια άγια Πόλη της Χαράς.

Απρόβλεπτες στροφές.
Αλλού τις θέλεις να ερωτεύονται
κι αλλού προβάλλει η αγαπητική ανατροπή.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Χειραγωγώντας τον Βασίλη
Post by: wings on 01 Feb, 2020, 21:58:50
Νίκος Δόικος, Χειραγωγώντας τον Βασίλη

Όταν μου δίνει το χεράκι του
να πάμε κάπου, οπουδήποτε,
αισθάνομαι σαν να κρατώ το πιο ακριβό,
τ’ αγνότερο του κόσμου γέννημα,
σαν να χειραγωγώ ολάκερο τον κόσμο
(άραγ’ εγώ χειραγωγώ,
τον Τειρεσία ένα παιδί χειραγωγούσε),
το ριζικό του κόσμου ολάκερο.

Κι είν’ ένα ριζικό χαρούμενο, ανέφελο
για όλα τα παιδιά, που τρέμω μην το χάσω
από τα χέρια μου, γι’ αυτό και σφίγγω
την παλάμη του ασυναίσθητα
και κείνος δυσκολεύεται μα δεν γκρινιάζει,
λες και μπορεί να ξεχωρίζει πια τον πόνο
της στοργής από τον άλλο πόνο.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Η Πέρσα
Post by: wings on 01 Feb, 2020, 22:07:19
Νίκος Δόικος, Η Πέρσα

Πέρσα λένε τη γάτα μας.
Κοντότριχη Βρετανική,
τη βρήκαμε στον δρόμο,
στα χάλια της,
ταλαίπωρη, τραυματισμένη,
σχεδόν ετοιμοθάνατη,
παρατημένη απ’ τις γνωστές
πολυάσχολες αναισθησίες,
τη συμμαζέψαμε
και Πέρσα τη βαφτίσαμε,
από το Περσεφόνη ντε,
έτσι που σαν να την αρπάξαμε
απ’ τον Άδη,
και μάλιστα χωρίς εξάμηνα
ανεβοκατεβάσματα.
Για πάντα.
Δεν είχε αντίρρηση ο Άδης.
Με τόσους αναντικατάστατους,
με τόσες συνειδήσεις εκεί κάτω,
εστέρεψε η πηγή της Λήθης.

Πώς να ξεχάσει τους καημούς της
μια γατούλα ανάμεσα σε τέτοιο
πλήθος μακαρίους αμνήμονες.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Αναβίωση των γειτονιών
Post by: wings on 01 Feb, 2020, 22:24:31
Νίκος Δόικος, Αναβίωση των γειτονιών

Σεργιάνισα στις ψηφιακές λεωφόρους
μιας πόλης ανυποψίαστης, χαμένης
σ’ απόμερα όνειρα κι άγνωστους δρόμους.

Οι ώρες υπηρέτριες της βιασύνης
χαθήκανε κι αυτές μες στα σκοτάδια
κατάκοπες σαν δειλινού σκιές.

Και μέσα στο αχανές των πολυχώρων
είδα φαντάσματα αρχαίων γειτονιών,
ασβεστωμένα παστρικά πεζούλια,
μικρά ’μφιθέατρα μεγάλων παραστάσεων,
Συμπόνια και Γλωσσοφαγιά σε πρώτους ρόλους
και γύρω τους Χορός οι Εκκλησιάζουσες,
η Σύντροφος, η Συνδρομή κι η Ευθυμία,
οι Αγάπες, η Παρηγοριά κι η Ευτυχία.

Και γύρναγαν οι αλαφροΐσκιωτες οι μνήμες
επώδυνες ως να ’ταν άλλοτ’ ενοχές για τον χαμό,
καθώς γεμίσαν οι ψηφιακές λεωφόροι
κρεβάτια χάρτινα, κοιτώνες χάρτινους,
ακίνητα κουλουριασμένα εκθέματα
αραδιασμένα καταγής
από τους νέους δυνάστες,

κι άλλοτε ως άγγελοι της νέας επαγγελίας
πως τάχα έφτασε ο καιρός (πρόσφορη συγκυρία)
της αναβίωσης των γειτονιών.

Πώς βγήκαν οι ώρες απ’ τα θησαυροφυλάκια,
ανέβηκαν στους δείκτες του καμπαναριού
κι ακούστηκαν στους χτύπους της καμπάνας,
για να τις ζήσουνε τα σπίτια και τα θέατρα,
οι έρωτες και τα εργαστήρια των θαυμάτων.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Ἴλαθι φίλ' Ἀφαία
Post by: wings on 09 Feb, 2020, 20:44:07
Νίκος Δόικος, Ἴλαθι φίλ’ Ἀφαία

Έρχεσαι πάλι και ξανάρχεσαι
φίλη παλιά του ριζικού μου,
άτεγκτη, αμείλικτη
αφέντρα των ανείδωτων ονείρων.

Στο δουλεμένο τούτο λατομείο
τι νά ’βρεις προσδοκάς καλή μου,
δεν μείναν φλέβες ν’ αποκαλυφθούν,
ούτ’ έν’ αστέρι στις παρειές των βράχων.

Στις σκοτεινές του τις στοές
θα συναντήσεις κάτι άγριες μονάχα,
ξεμαλλιασμένες, αγαλήνευτες,
θυμίζουν Ευμενίδες,
κάτι σαν χθόνιες Δεσποινίδες της Αβινιόν,
τρομακτικές όταν τις πρωτοδείς
ώσπου καλύτερα να τις γνωρίσεις,
και πάντως ανεξήγητες αφού ήμουν
πάντα λάβρος εραστής
της τάξης των πραγμάτων,
τουλάχιστον της φυσικής,
της ηθικής ξεχνώ.

Μάλλον (τότες) θα πρόκειται
για θεότητες των άφαντων,
των αφανών ερώτων, ίσως,
όσων θα θέλαμε να γίνουν
και δεν γίνανε,
όσων ερώτων δανεικών
δεν ξεπληρώσαμε.

Θεότητες των δανεικών κι απλήρωτων,
θεραπαινίδες, ίσως, της Αφαίας
της άφαντης θεάς των αφανέρωτων.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Χωρίς προοπτική
Post by: wings on 09 Feb, 2020, 20:55:40
Νίκος Δόικος, Χωρίς προοπτική

Καθηλώθηκα σε ξύλινο σταυρό.
Περίοπτα τα σωθικά μου,
έκθετα στις ηλιακές καταιγίδες,
ευδιάκριτα,
κάθε πρωί να σιγουρεύονται οι δήμιοι
για την οριστική εκτέλεση της ποινής,
να αποτρέπουν κάθε
απόπειρα αποκαθήλωσης,
έτσι, χειροπιαστά,
να βεβαιώνεται η σταύρωση,
χωρίς καρφιά και λόγχες,
αίμα και νερό,
μόνο κρυφές πληγές,
πολλές κρυφές πληγές.
Σταύρωση αναίμακτη,
χωρίς προοπτική ανάστασης.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Με κάθε ανάσα
Post by: wings on 09 Feb, 2020, 21:01:58
Νίκος Δόικος, Με κάθε ανάσα

Γελάς κι ανοίγουνε παράθυρα στ’ αστέρια,
φιλάς κι ανθίζουνε στα βράχια οι πασχαλιές,
ζητάς κι απλώνονται μεμιάς χιλιάδες χέρια,
κοιτάς και χάνονται οι πίκρες οι παλιές.

Πονάς κι εμπρός σου χαμηλώνει το φεγγάρι
κι όταν δακρύζεις βαλαντώνει ο ουρανός,
μα σαν περνάς στη γειτονιά με τόση χάρη,
κάθε ναυτάκι θε να γίνει στεριανός.

Σαν τι να κάνω, πώς μπορώ να σε κερδίσω,
πόσα τραγούδια να σου γράψω για ν’ ακούς,
στην αγκαλιά μου εκεί σφιχτά να σε κρατήσω,
με κάθε ανάσα να σου διώχνω τους καημούς.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Μην κλαις μονάχη
Post by: wings on 09 Feb, 2020, 21:05:10
Νίκος Δόικος, Μην κλαις μονάχη

Μην κλαις μονάχη.
Έλα κοντά,
γείρε στον ώμο μου
και κλάψε.
Να προλάβω ν’ ανοίξω
τις παλάμες μου
κάτω απ’ τα μάτια σου,
ένα ένα δάκρυ να μαζέψω,
να τα φυλάξω αγιασμό
για τους καημούς του κόσμου.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Ήρθε η ώρα
Post by: wings on 09 Feb, 2020, 22:04:03
Νίκος Δόικος, Ήρθε η ώρα

Εντάξει.
Το είδαμε κι αυτό.
Τι άλλο θέλεις;
Αεροπλάνα γράφουν τ’ όνομά σου,
με τους κρυστάλλους πάγου
που εκτοξεύουνε ξοπίσω τους,
σαν άσπρη συννεφογραμμή
–μανούβρες του θανάτου–
ακροβατώντας επικίνδυνα για χάρη σου.

Τι άλλο θέλεις απ’ την αιθέρια διαφήμιση,
τόσες ουράνιες γνωριμίες και δεν σου φτάνουν;

Πόσοι ανδριάντες σου (αγάλματα θέλεις να πω)
πρέπει να φιλοτεχνηθούν και πόσες παρελάσεις
να σε προσπεράσουν χαιρετώντας;

Σε πόσα πούλμαν ημερήσιων εκδρομών ζητάς
ν’ ακούγεσαι ως ύμνος των Λυκείων;

Πόσες διευκολύνσεις θέλεις,
πόσα εργαλεία στη συλλογή σου αραδιασμένα,
ουρές οι θαυμαστές σου απ’ το Ελσίνκι και το Σίδνεϊ,
τζάμπο να ξεφορτώνουνε τους άλλους απ’ την Σαγκάη
κι εσύ, εκεί, να καμαρώνεις
τα άδηλα και κρύφια της αγοραίας θρησκείας σου;

Πόσα πελώρια φράγματα αντέχουν οι αντιστάσεις σου
(αν σου ’μεινε καμιά),
να μην μπορούνε τα πουλιά να φτάσουν στις πηγές τους
κι οι πέστροφες να πλέκουνε φωλιές σ’ άδεια κλωνάρια;

Πόσες γενιές πολεμοκάπηλους ακαδημαϊκούς ξαγόρασες
να μηχανεύονται θεωρίες επί πτωμάτων
και συναφείς συγκρούσεις των πολιτισμών,
κει στη Βοστόνη, στο Λονδίνο, στο Γιοχάνεσμπουργκ;

Πόσους φωστήρες δουλοπάροικους χρειάζεσαι,
πόσα μυαλά στα κάγκελα
στα θερμοκήπια εγκεφάλων Μπανγκαλόρ*,
πόσα φτηνά εργατικά να συναρμολογούν τη βουλιμία σου,
τη σιγουριά του μέλλοντός σου;

Πόσα παιδιά σου πρέπει να χαθούν στις υποδόριες Ατλαντίδες,
θυσία στους δείκτες, τους ρυθμούς και τις καμπύλες;

Και πόσα αηδόνια να εξολοθρευτούνε κελαηδώντας τη σιωπή σου,
φαρμακωμένα στα επίδοξα, εντατικά χωράφια σου;

Πόσες φορές να ταξιδέψει ο θυμός σου
σε χώρες απροστάτευτες, σ’ ανήμπορους λαούς,
λαούς για στόχους αοράτων βομβαρδιστικών
της αοράτου εξουσίας σου;

Πόση απληστία να χωρέσει στον μικρό σου κόσμο
και πόσος θάνατος για να χωνέψεις επιτέλους,
πως ήρθε η ώρα της αυτόβουλης θυσίας σου
ή αλλιώς η ώρα του χαμού σου.

Στο θυσιαστήρια αδημονούν μέρες ανθρώπινες
κι η λύτρωση του Κόσμου.

* Πόλη της Ινδίας που αποτελεί κέντρο της νέας υψηλής τεχνολογίας.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Του Σταυρού και της Ανάστασης
Post by: wings on 09 Feb, 2020, 22:09:41
Νίκος Δόικος, Του Σταυρού και της Ανάστασης

Του Σταυρού

Κάθε καρφί του κόσμου σκίρτημα,
χωρίς ληστές εκ δεξιών κι εξ ευωνύμων
–στις μέρες μας ληστές σταυρώνουν
δεν σταυρώνονται,
άσε που δώσανε τον Γολγοθά αντιπαροχή–
κάθε καρφί σφραγίδα σωφροσύνης.

Σε κουβαλάν στους ώμους,
κι ας βαραίνεις με τα χρόνια, οι άνθρωποι,
όπως τα ύφαλα οι θάλασσες.

και της Ανάστασης

Με τους σταυρούς μετράς τα δίκια των ανθρώπων,
για κάθε δίκιο και σταυρός, κάθε καρφί κι ελπίδα,
με τους σταυρούς ενέχυρα δανείζεις τις χαρές.

Ξέρεις καλά δίχως σταυρούς
δεν θα ’σουν τίποτα σπουδαίο.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Ανάσταση
Post by: wings on 09 Feb, 2020, 22:19:30
Νίκος Δόικος, Ανάσταση

Ανάσταση τα βράχια και τα κύματα, όλες
παντού οι θαρραλέες προεξοχές ανάσταση,
η κάθε φλόγα που ταράζει τη βολή μας (την
ηρεμία των θεατών) πυρώνει την οργή μας.

Ανάσταση ανήσυχες καρδιές, ανάσταση
όσες πονέσαν τα κουλουριασμέν’ αγάλματα
στα πεζοδρόμια, κάτω από τις βιτρίνες,
συμπλέγματα συνιδιοκτησίας τριγύρω
καταλάμποντα. Λυσσομανούν οι τοκιστές.

Ανάσταση εξάρσεων, εξαρμάτων,
εξαιρέσεων, εξαιρέτων
προμαχούντων υπέρ ανέστιων,
ανάσταση πρώτα για τα μικρά,
τα ταπεινά της αγριολούλουδα
– αυτή ’ναι η σειρά της Γης
και τ’ Ουρανού.

Ανάσταση όλα τα γένη κι όπου γης,
ανάσταση Χαρά της Οικουμένης.

Πάσχα 2014

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Της Ψυχής και της Σάρκας
Post by: wings on 09 Feb, 2020, 22:27:01
Νίκος Δόικος, Της Ψυχής και της Σάρκας

Της Ψυχής

Ψυχή μου ανάσα του Θεού,
πού να σε βρουν οι τοκιστές,
πώς να σε καταβάλουν,
πόσο να σ’ αγοράσουνε,
λαθρεπιβάτη του Καιρού – αόρατη,
καστροπυργί στο σύννεφο – απόρθητη,
έτσι μονάκριβη – πανάκριβη που είσαι;

και της Σάρκας

Απ’ των κανόνων τα δεσμά
λευτέρωσες τους πόθους
και κήρυκας αυτόκλητος
ανήγγειλες της Ζωής τα χαριλίδικα,
ενδίδοντας σε ξέφρενους χορούς,
εξοντωμένος από ίλες αμαζόνων.
Και μάτωσες και μάτωσες και μάτωσες
σαν Άγιο Δισκοπότηρο.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Αναγέννηση
Post by: wings on 10 Feb, 2020, 19:17:53
Νίκος Δόικος, Αναγέννηση

Κοντεύουν μέρες των θαυμάτων.
Μεστός καιρός να προκαλέσουμε
δυνάμεις ακατάληπτες για μας,
τα τρόπαια να συντρίψουμε αρχαίων
θεών και τα βαρβαρικά βασίλεια.

Πλησιάζουν μέρες των ασωμάτων
ταγμάτων της οργής μας,
οριστικά λογαριασμού να κλείσουμε,
όνειρα δανεικά να εξοφλήσουμε.

Τώρα με θάρρος θα φωνάξουμ’ όλα τ’ άφατα,
όσα κανόνισαν ν’ ακούγονται από λίγους.

Θ’ ανοίξουμε όλα τ’ άβατα τα φυλαγμένα
για τους μυημένους τους αργυραμοιβούς και θα
εισβάλουμε στ’ άδυτα των αδύτων,
να μάθουν τα παιδιά μας την απάτη.

Θα εξημερώσουμε τη μνήμη μας
να μην θυμάται δοξασίες του μίσους.

Θα ξαναερωτευτούμε παιδικούς μας
έρωτες στις αμμουδιές των ηφαιστείων
οπού κρατούνε μέσα τους τον Ήλιον άσβεστο.

Θα ξεχωρίσουμ’ από τα ερείπια
τις μαρμαρένιες Καρυάτιδες των
κάμπων, πέτρινες των βουνών
και θα τις στήσουμε στ’ ακροθαλάσσια
για να τρομάζουνε τους τοκιστές.

Θα μάθουμε να λέμε λόγια καθαρά
σαν τις σταγόνες των σταλακτιτών
στα άορνα περάσματα του Ολύμπου.

Να λέμε «Λόγε μας Πατρίδα»
κι ένα δάκρυ
να βεβαιώνει την ταραχή μας.

Να λέμε «Εμείς»
και να τρέμει το στήθος μας.

Να λέμε «Χαρά μας
του κόσμου όλου η Χαρά»
και να τρέμει ο νους μας.

Θ’ ανοίξουμε τους θησαυρούς
και θα μοιράσουμε ένα έναν,
δάκρυ δάκρυ,
τα ραδινά κειμήλια της γενιάς μας.

Θ’ ανοίξουμε τις μεγάλες καρούτες
και τους δικούς μας ακοίμητους φούρνους
να μοιραστούμε κόκκινο κρασί από
ποικιλίες παλιές και ζυμωτό ζεστό ψωμί.

Κι αφού χορτάσουμε και ξεδιψάσει η χάρη μας
θα ξανατραγουδήσουμε
και θα ξαναχορέψουμε
όπως κεφάτα τραγουδούσαμε κι όπως χορεύαμε
πριν μας χωρίσουν οι θησαυροφύλακες.

Κι ύστερα πια μαζί θ’ αποφασίσουμε
να μην αφήσουμε ξανά να πάει χαράμι η ζωή μας
ακολουθώντας ψεύτικους παράδεισους.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Σκηνή θεάτρου
Post by: wings on 10 Feb, 2020, 19:57:06
Νίκος Δόικος, Σκηνή θεάτρου

Το παλκοσένικο η ρίζα.

Ακουμπάμε στην γη.
Από δρόμους και ψευτόδρομους
πορευόμαστε στην επικράτειά της.

Λίγοι στο προσκήνιο,
πολλοί στα παρασκήνια,
οι αδίστακτοι στα τραμπουκέτα,
ν’ ανεβοκατεβάζουν τους συσχετισμούς
και τις ελπίδες.

Εδώ μας δοκιμάζουν τα βιώματα,
μας κυριεύουν οι έρωτες,
συνήθως στιγμιαίοι,
σπανίως ισόβιοι,
πληθαίνουμε και κατακυριεύουμε την Γη,
καθώς ριζοβολά η Περιέργεια.

Τα σκηνικά ο κορμός,
ο κόσμος των υπερβάσεων,
όπου αψηφώντας την βαρύτητα,
η Περιέργεια γίνεται Γνώση
και αυτοαναιρούμαστε –το έχει αυτό η Γνώση–
σκληραίνουμε και ρυτιδώνουμε
απ’ τις πολλές τις έγνοιες
για το χαΐρι των φυλλωμάτων.

Οι καμάρες τα φυλλώματα,
φουντωμένα με τους χυμούς
της ωριμότητας.

Κι όσο αυτά τα θρέφει η πολυγνωσία
κι απλώνονται κάτω απ’ τον ήλιο,
τόσο σκιάζουν τις αφετηρίες,
τα ριζικά κληροδοτήματα,
σκιάζουν τις ψυχές μας.

Όλο το βιος μας
μια σκηνή θεάτρου
πανούργου σκηνογράφου.
Μνήμη και ρόλοι,
ζωή και θάνατος αγκαλιασμένοι
σ’ έναν ξέφρενο ανεξάντλητο Πυρρίχιο.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Οι τυμβωρύχοι
Post by: wings on 10 Feb, 2020, 20:07:30
Νίκος Δόικος, Οι τυμβωρύχοι

Αφίχθησαν οι τυμβωρύχοι,
απρόσκλητοι, όπως πάντα,
εξοπλισμένοι, τούτη την φορά,
με τελευταίας γενιάς ανιχνευτές.

Σκάψαν τις τούμπες Οπλιτών,
τους τάφους των Μακαριστών.

Ματαίως.

Τους βρήκαν όλους συλημένους
κι αποχώρησαν.

Ποιος να εσύλησε άραγε
τα ιερά μας κοιμητήρια;
Ποιος συλητής,
ποιος βάνδαλος;

Κανείς δεν ήξερε,
κανείς δεν είδε τίποτα
τις σκοτεινές τις νύχτες.

Ώσπου μια σκέψη φοβερή
αναστάτωσε τον Δήμο:
μήπως εμείς αθέλητα συλήσαμε,
μήπως εμείς οι ίδιοι;
Κείνα τα βράδια της ευωχίας
υπνοβατώντας, ίσως, τότε
στις έκλυτες ολονυχτίες
με τα λουκούλλεια συμπόσια
και την κραιπάλη;

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Ο Μάγιστρος Νικηφόρος Κασνίτζης
Post by: wings on 10 Feb, 2020, 20:58:46
Νίκος Δόικος, Ο Μάγιστρος Νικηφόρος Κασνίτζης

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2020/02/doikos_kastoria.jpg)

«Για όσα καλά μού χάρισες Θεέ μου
απόταν ήρθα δω στον τόπο των δακρύων
αμαρτωλός αξιολύπητος ικέτης κακοεργάτης
ορθώνω τώρα απ’ τα θεμέλια τον ναό σου
εγώ ο έρμος Νικηφόρος κατά τύχη Μάγιστρος
το παρανόμι μου Κασνίτζης και
με πόθο φλογερό τονε στολίζω για να λάμπει
απ’ άκρη σ’ άκρη από σεπτές χρωματουργίες
μα και λογής εικόνων ποικιλίες όλες για σένα
Δωροδότη των καλών»

Γράφει κτητορική επιγραφή
στον δυτικό του τοίχο ιστορημένη.
Μικρός ναός μονόχωρος και δρομικός με νάρθηκα.

’Πό τρία δίλοβα παράθυρα λιαχτίδες θυμιατίζουνε
μ’ ευλάβεια τα σανδάλια των Αγίων τριγύρω.

Πλινθοπερίκλειστος,
οι στρώσεις των κεραμικών διπλές,
μα και τριπλές.

Στους ακανόνιστους ανάμεσα ασβεστόλιθους,
με βήσαλα, σύμβολα κεντημένα – Κάπα Χι
και Γιώτα Χι και πάλι Κάπα ανάποδο,
λεπτές θαυμάσιες χοντροκόκκινες βελονιές.

Ψηλά στο επιστέγασμα,
αβακωτό διάζωμα, απέριττη ζωφόρος,
κεραμικά ορθογώνια εν σειρά
–τα σκαλισμένα Χι διχοτομούν τις τέσσερις γωνιές
προτού ψηθεί καλά καλά η κεραμίδα–
σιμά στο γείσο, αγκαλιάζει περιτρέχοντας το κέλυφος.

Κι εκεί στο βόρειο σήκωμα,
δύο κόγχες ραδινές,
η μια δίπλα στην άλλη,
ανακουφίζουν από τα βαριά φορτία,
ίδιοι καμαρωτοί αχθοφόροι,
σκαρωμένοι με καλούπια λυγισμένης καστανιάς
από σοφία αιώνων.

Μάγιστρος Νικηφόρος ο Κασνίτζης,
κυβερνήτης, έπαρχος.

Κάποιοι τον θέλουν να ’ρχεται στην Καστοριά
τέλη του Ενδεκάτου.

Να ’τανε ο πρώτος έπαρχος μετά τους Νορμανδούς,
τότε π’ ανέβηκαν στο Κάστρο
ο ίδιος ο Αλέξιος Κομνηνός
κι ο πρώτος των Παλαιολόγων στρατηγός Γεώργιος,
το 1083;

Άλλοι, πάλι, στα μέσα του Δωδέκατου.
Δεν έχει σημασία.
Τι χίλια ογδόντα τρία, τι χίλια εκατόν εξήντα.
Το Κάστρο κράταγε πιστό στη Βασιλεύουσα.

Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Καστοριά, Δυρράχιο,
δρόμος παλιός, η Εγνατία των εκζητήσεων της Αυτοκρατορίας.

Τι θέλει όμως να πει κείνος ο δεύτερος ο στίχος ο πονετικός
«αφού περήλθον εις τον κλαυθμώνος πεδόν»
(απόταν ήρθα δω στον τόπο των δακρύων);

Σε ποιων δακρύων τόπον ήρθε ο άρχων Νικηφόρος;
Να ’τανε δυσμενής μετάθεση ή μήπως εξορία,
σε κάστρο απόμακρο της Καστοριάς
της Πρώτης Ιουστινιανής Επισκοπής και Αχριδών;

Και πώς τυχαίνουν τόσα καλά
(«Πολλών τετευχώς δωρεών») σ’ έναν εξόριστο;

Κάποιοι θα πούνε (λογικά),
«δακρύων τόπον» εννοεί τον βίο τον επίγειο
κι όχι το κάστρο διορισμού του.

Ο Νικηφόρος αναπέμπει ευχαριστίες
για τις πολλές τις χάρες, τα πλούσια ελέη
και πιο πολύ για το αξίωμα που του ’τυχε στη ζήση του
κοτζάμ Μαγίστωρ κάστρου ξακουστού να γίνει,
και δούλεψ’ όλη την ευγνωμοσύνη του
πάν’ σ’ ένα κέντημ’ από πέτρα και πηλό,
να λάμπει με σεπτές χρωματουργίες
και παντοδαπές εικόνων ποικιλίες.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Κυλιόμενος διάδρομος
Post by: wings on 10 Feb, 2020, 21:16:21
Νίκος Δόικος, Κυλιόμενος διάδρομος

Ταυτότητες φιλοδοξίες υπέρβαρες αποσκευές,
φοβίες εισιτήρια δραμαμίνες ελιξίρια
και κείνη η βραδινή και θορυβώδης διαφωνία,
του Χρέους υπολογισμοί,
μια πόλη ολόκληρη αργοκυλά στον ίδιο χρόνο.

Σημάνσεις ομοιόμορφες, κίνηση γραμμική
αργή αδιάκοπη αναπόδραστη,
αέρας συμπιεσμένος μυρωδιά ανακυκλώσεων
–πολύσχημα τα νούφαρα σ’ αργό ποτάμι–
στον ίδιο αδιαλείπτως τον μηχανικό ρυθμό.

Αισθάνεσαι άβολα στον κυλιόμενο διάδρομο.
Αν κάνεις και συγχρονιστείς με τους αργούς
υπάρχει κίνδυνος να χάσεις το ταξίδι,
κι έλα να πείσεις τον αυστηρό προορισμό
πως φταίει η συγχρονισμένη ομοταξία.

Ανοίγεις βήμα προσπερνάς και σου ’ρχεται
ένα αίσθημα ενοχής ανυποχώρητο
πως τάχα ξεχωρίζεις με την αντοχή σου
κι αφήνεις πίσω μάνες αβοήθητες,
μωρά και μύριους σάκους ζαλωμένες,
μα φτάνεις έγκαιρα στον έλεγχο επιβίβασης
κι έλα να πείσεις την πεισματάρα ενοχή
πώς φταίει ο προγραμματισμένος προορισμός.

Παράδοξα του κυλιόμενου διαδρόμου όλα τούτα.
Όσα τυχαία στον ρυθμό του συγχρονίζονται
κινούνται αναπότρεπτα στον ίδιο χρόνο
παρότι έχουν διάφορους καθένας προορισμούς
κι ασύμβατους καθένας χρόνους να προλάβει.

Κι εγώ γεμάτος ενοχές αν προσπεράσω και προκάνω
ή πάντα εκτός προορισμού αν πειθαρχήσω και σταθώ
σε τούτη την αργή μηχανική ομοχρονία.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Του Νου και της Καρδιάς
Post by: wings on 22 Mar, 2020, 19:58:03
Νίκος Δόικος, Του Νου και της Καρδιάς

Του Νου

Επιτέλους, έχω δικαίωμα ν’ αποσυρθώ
απ’ τις επάλξεις, ήσυχα, διακριτικά,
να ψιθυρίσω «εάλω η Πόλις»,
να βρω ένα σπιτάκι εκεί μακριά,
στην αγκαλιά του λόφου με τις πασχαλιές,
να ζήσω ξένοιαστος τα δανεικά μου χρόνια
σώγαμπρος με τις γαληνεύουσες συμβάσεις.

και της Καρδιάς

Ε και τι νόημα έχει το δικαίωμα
αν δεν το δοκιμάσεις στις επάλξεις;
Δεν ζητιανεύουν δικαιώματα οι γενναίοι,
μόνο πασχίζουνε ν’ ανθοβολεί το Δίκιο
απρόσκοπτα, σαν τ’ άγρια ζουμπούλια
που στολίζουν τα πεδία των μαχών
και των αέναων αναστάσεων.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Το δάκρυ της Δανάης
Post by: wings on 22 Mar, 2020, 20:10:53
Νίκος Δόικος, Το δάκρυ της Δανάης*

Για λίγους κύλησε κατάκαρδα
–τα δάκρυα ξεχωρίζουν τους ευάλωτους–
προσπέρασε τις παριστάμενες επωνυμίες
κι ενώθηκε με τη βροχή,
σεμνό κι ανώνυμο, όπως πάντα,
παρασέρνοντας μοναχικές ψηφίδες,
κομμένους μίσχους,
βλασταράκια, εδώ κι εκεί ριγμένα, ξεχασμένα
από την βραδινή επιδρομή των Επιτρόπων.

Ώσπου ξεχύθηκε σ’ ορμητικό ποτάμι,
στις χειμαρρώδεις εκβολές κατά το πέλαγος,
κει που τα δάκρυα χύνονται και χάνονται
μέσα σε μύριες τρικυμίες.

Τι να σου κάνει ένα δάκρυ τόσο δα,
το Δάκρυ της Δανάης, της Αγνής, του Κρατερού,
σε τούτη την απύθμενη θαλάσσια φυλακή,
πόσο να την ταράξει, πόσο να συνεγείρει
τους μνηστήρες του Πολυτεχνείου;

* (στην Δανάη Φιλίδου, μαθήτρια του 6ου Λυκείου Καβάλας, 12/05/2012)

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Ηγεμονία του Φωτός
Post by: wings on 22 Mar, 2020, 20:28:00
Νίκος Δόικος, Ηγεμονία του Φωτός

Να χαίρεστε μαζί με την οργή σας
γι’ αυτή την μπόρα που περάσαμε
κι αντέξαμε.

Με τα ίδια χέρια που κρατήσανε ψηλά
τις έγνοιες και τις έννοιες της ζωής μας
ορμάτε να δουλέψουμε βουνά και θάλασσες
κι έπειτα με μεράκι να σμιλέψουμε
τις προτομές βοσκών και σφουγγαράδων.

Κοιτάξτε πώς ανθοφορούνε φέτος οι ροδακινιές
και πώς γυρίζουνε τα τρεχαντήρια φορτωμένα.

Ευλογημένα χώματα και πέλαγα το βιος μας,
λιασμένα τα σταφύλια μας κι οι πέτρες μας καυτές
να ιριδίζουνε στους λόφους φωτοστέφανα.

Πόσες βραδιές αναγαλλιάσατε με
τα ιριδίσματα π’ ανάβαν τα σκοτάδια
στις κορφές, λες και κυοφορούνταν,
κει ψηλά, μια νέα Ηγεμονία του Φωτός.

Να χαίρεστε μαζί με την οργή σας.

Πλούσια και τα ελέη των ουρανών,
αγέρηδες, ακόμα κι όταν αγριεύουν, μετρημένοι,
πουλιά με σεβασμό για τους καρπούς μας,
λιτοδίαιτα, προσεκτικά κορφολογήματα,
σταγόνες και νιφάδες διάφανες, ρανίδες
καθαρές σαν την ζεστήν ανάσα του Πελάγους.

Προσέξτε και τα λόγια των παιδιών μας.
Είναι σταράτα, χωρίς περιστροφές, χωρίς κρυφές
προθέσεις, ασυγκράτητα, πολλές φορές, γι’ αυτό
κι αληθινά. Λόγια που πάνω τους μπορείς
να κτίσεις θαύματα πανανθρώπινα.

Να χαίρεστε, να χαίρεστε ανενδοίαστα.

Ορθοί σταθήκαμε. Ας είν’ καλά οι δικοί μας,
οι ανοιχτές οι αγκαλιές που επαγρυπνούν
–νάματα των κρυφών σχολειών της μοίρας μας–
σ’ αυτόν τον τόπο που και το σκοτάδι ακόμα
μοιράζεται έν’ αντίδωρο χρυσό απ’ το φως του Ήλιου.

Να χαίρεστε λοιπόν μαζί με την οργή σας.

Τώρα θα διαγράψουμε τα χρέη και τους ηγέτες μας
και θα σκαρώσουμε από την αρχή, με φίνο Παριανό,
αμφιθέατρα για την ελεύθερη Εκκλησία του Δήμου
και για τους νέους Τραγωδούς και Κωμωδιογράφους.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Επτάστιχο
Post by: wings on 22 Mar, 2020, 20:40:43
Νίκος Δόικος, Επτάστιχο

Αντάρτες στίχοι κι ο καθένας τον θεό του,
πριν απολαύσουν την στροφή την προσπερνούν,
ακούν θαυμάσιες παρηχήσεις και σωπαίνουν,
μαλώνουν πάντα με τις ρίμες στο χαρτί
– τις συνωμότρες λέξεις που ριμ-άζουν.

Πώς να στεριώσεις ποίημα με αντάρτες;

Ο πρώτος δάκρυσε ψελλίζοντας γι’ Αγάπη,
μελίρρυτος, βαλτός να παρασύρει
και τους άλλους στον δικό του τον καημό.

Ο δεύτερος ξεστράτισε στη Θάλασσα,
ούτε που νοιάστηκε για τους καημούς του πρώτου,
φίλιωσε με τους πειρατές στον μόλο και τον πήρανε
σε πολυάλρμπουρο μαντάρια να τραβάει.

Τρίτος παρέστη ο Λογικός, λέξεις ψαγμένες, ξάστερες,
να προσπαθεί να συμβιβάσει τ’ ασυμβίβαστα,
το Σπιτικό με τα Καράβια.

Ο Χωροτάκτης τέταρτος απόκαμε,
ελπίδα την ελπίδα πελεκώντας τ’ αγκωνάρια,
να στήσει πέτρινο γιοφύρι σε ξερό ποτάμι.

Ο πέμπτος μάτωσε μ’ αγκάθινο στεφάνι
σφιχτά πλεγμένο εκεί στο χέρι της γραφής
–δεύτερες σκέψεις, αυστηροί λογοκριτές–
τρέμοντας την οργή της αρχικής ιδέας.

Έκτος εφάνη ο Δάσκαλος λάβρος διαλαλώντας
πως η Ποίηση πρώτα με την Καρδιά φιλιώνει
πολύ πριν να την ερμηνεύσει ο Νους.

Έβδομος όρμησε ο Κριτής, δεν έβγαλε κουβέντα,
έδειξε μόνο τις στρατιές τους νέους ρακοσυλλέκτες,
στις λαμπερές πρωτεύουσες της Νέας Αλληγορίας,
έσκισε αμέσως το χαρτί και σκόρπισε τους στίχους.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Των Αναχωρητών
Post by: wings on 22 Mar, 2020, 21:23:49
Νίκος Δόικος, Των Αναχωρητών

Σαν ριζωμένοι σ’ εύφορο λειμώνα
βλάστησαν,
δέντρα ισόκορμα,
μονάχοι,
χωρίς υποστηρίγματα,
νάρθηκες κι αντηρίδες,
κοιτάζοντας τον ουρανό κατάματα,
τα λεύτερα πουλιά και τους σχηματισμούς
στα σύννεφα πολύτροπων ανέμων,
ώσπου το σώμα
κόρδωσε κορμός κυπαρισσένιος.

Και τ’ Άστρο τους ξεχώρισε,
τους έταξε να διακονούν κοντά του,
μακριά απ’ τα μάταια κι ασήμαντα.

Στο υπερώον ελεύθεροι,
σε δείπνο μυστικό,
κοινώνησαν την περιχώρηση,
πικρή σαν την Αλήθεια,
και τάξαν την Ανάγκη στην Αγάπη.

Τους είδα πάλι όλους μαζί
σε δάκρυ φθινοπωρινής αυγής,
ωραίους σαν Βάραγγους ιππότες
να καλπάζουνε με τ’ άλικο σημάδι τους
κατάκαρδα,
χαραματιά ανεξίτηλη και χρίσμα νεουργόν,
ισόβιο καμάρι παρθενίας.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Κυρά της Λίμνης
Post by: wings on 01 Apr, 2020, 17:21:13
Νίκος Δόικος, Κυρά της Λίμνης

Κυρά της Λίμνης με τ’ αστέρια στα φλουριά σου,
πού τριγυρνάς με τόσους σένιους συνοδούς,
ποιος να πρωτοθαυμάσει τον ταφτά σου,
την στόφα, τον τζουμπέ της σπάνιας ζιμπελίνας,
ποιος να τολμήσει να προβάλει αντίρρηση,
ν’ αμφισβητήσει την αιώνια δεσποτεία σου;

Πόσες ακόμα νύχτες αξημέρωτες
θα καρτερώ να με δεχτείς,
με τόσες στείρες αντιρρήσεις στις γωνιές,
παρακοιμώμενους που σε κρατούν απρόσιτη,
εξαγοράζοντας σκιές να σβήσουνε τον ήλιο,
να μην πυρώσουν τ’ αλαβάστρινά σου
μάγουλα τα χάδια του Γαρμπή;

Κυρά της Λίμνης με τ’ αστέρια στα φλουριά σου,
τι να τους κάνεις τόσους πλάνους αυλικούς,
άφησ’ ελεύθερη για λίγο την καρδιά σου
ν’ αγκαλιαστεί με λίγους φίλους καρδιακούς.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Της Πατρίδας και της Οικουμένης
Post by: wings on 01 Apr, 2020, 17:33:29
Νίκος Δόικος, Της Πατρίδας και της Οικουμένης

Της Πατρίδας

Σ’ αισθάνθηκ’ απ’ τα πρώτα φθινοπωρινά σου αρώματα,
χαράματα της πρώτης μέρας μου.

Κάθ’ Αγιαντρά, με τα κεράκια που πληθαίναν,
σου χάριζα με δύναμη μια φλογερή πνοή
να ζεσταθούν τα σπλάχνα σου
–βουνά ’κυβέρνητα και πέλαγα και
τα μαιανδρικά ποτάμια.

Κι αν μέστωσα χρωστάω στους χυμούς σου
–νερό με θυμαρόμελο, ζεστό κολλυβοζούμι
’πό μακαριές αμέτρητες–
στις λιτανείες των Αγίων,
στα μονοπάτια τ’ ανηφορικά χρωστώ,
έτσι που χτίζεις δύσβατες τις Ακροπόλεις σου.

Όσο κι αν θέλουν να σε λησμονήσω οι τοκιστές σου
δεν γίνεται να λησμονήσω την πνοή μου.

και της Οικουμένης

Σε γνώρισα με τους θαλασσομάχους πειρατές,
πολλές Πατρίδες κουβαλώντας
μέσα σε κάνιστρα τρικάταρτα
γιομάτα σίτον, οίνον κι έλαιον
απ’ τα μεσόγεια Θέματα.

Το Έχει σου ζυγιάζουν κερδοσκόποι,
μετράνε τις ηγεμονίες, τις πολλές Πατρίδες,
πόσο λιγότερο κοστίζει ’πολογίζουνε
να κυβερνάν οι ίδιοι.

Οι έρμοι λογαριάζουνε χωρίς τους πειρατές.
Στην Σύναξη του Μάη συμφωνήσαμε
πως κάθε πόρτο θα κρατήσει προνομίες,
δικά του Θέσμια, την εξουσία των Ακροπόλεων
και των Αγίων τα δικά του Τάγματα,
πως κάθε Ακρόπολη
θα σου προσφέρει δώρ’ αλλιώτικα,
να σε στολίζουν φύλακα των Παραλλαγών,
της Ποικιλίας,
για ν’ αραδίζεις πιο σοφή, πιο θαλπερή
απ’ τις πολλές τις χάρες των ανθρώπων.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Από μηδενική βάση
Post by: wings on 01 Apr, 2020, 20:38:21
Νίκος Δόικος, Από μηδενική βάση

Αχ να μπορούσα να ’πιανα
Του Κόσμου το τιμόνι
Να στρίψω μια να φύγουνε
Τα ντέρτια των Ανθρώπων
Να στρίψω δυο ν’ αδράξουνε
Το νάμα της Χαράς
Να στρίψω τρεις και κόνιασαν
Οι εχθροί της Οικουμένης
Τέσσερις και θρονιάστηκε
Ειρήνη στις καρδιές
Να στρίψω πέντε και να ’δώ
Μωράκια αγκαλιασμένα
Νωρίς να ετοιμάζονται
Σε θείον αρραβώνα
Μιαν άλλην Ανθρωπότητα
Για να γεννοβολήσουν.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Έστω για λίγο
Post by: wings on 01 Apr, 2020, 21:23:37
Νίκος Δόικος, Έστω για λίγο

Στις σχολές του Χρόνου
μιαν αλήθεια κέρδισα:
– Δανειστές και Χορηγοί
σκάρωσαν μαζί ένα φόντο,
όπου, πάντα, σαν σε αδράχτι
νοικιασμένου αργαλειού,
ίδιοι καημοί υφαίνουνε
τα σάβανα του κόσμου.

Χορηγούς των ιδρυμάτων,
των μεγάρων, των αγώνων
δεν εγνώρισα,
μέτρησα μόνο τις κηρήθρες
άδειες
να τις ξαναγεμίζουνε αδιάκοπα
οι εργάτριες με χρυσόν ιδρώτα.

Την Ευταξία διδάχτηκα
στις πολιτείες του Χάους,
όπου σφαχτάρι η Τάξη
στον βωμό τής
Ανακύκλωσης Διαθεσίμων.

Ίδρωσα, μάτωσα να ιδώ,
πέρα απ’ το φέγγος της ξερολιθιάς,
τα μυστικά του αρχιμάστορα,
τους Πελεκάνους
ν’ ανασταίνουν ωραίες κοινότητες.

Τη θυμαρίσια ’πόλαυσα ευωδιά
στον ιδρώτα του πάτερου,
κι είδα και πάλι Χορηγούς
να ξεπουλάνε
τα Ιερά Κληροδοτήματα,
στοιχήματα
στις Επιλεκτικές Χρεοκοπίες.

Κάρπισα με τα δάκρυα
–λιπάσματα εξεγέρσεων–
μα όσο κι αν πάντοτε νικήθηκα,
και δεν νικήθηκα ’πό τις στρατιές
των Χορηγών
μ’ από τις μεταλλάξεις
των Συντρόφων,
καθόλου δεν μετάνιωσα
για τις θυσίες στους προμαχώνες,
ψυχή ψυχή
με τους γενναίους συμμαχητές,
απέναντι στους αδυσώπητους,
τους ακατάβλητους στρατούς.

Καθόλου δεν μετάνιωσα.

Γιατί έζησα και χάρηκα,
έστω για λίγο,
τα Μυστικά τ’ απόκρυφα
και γιατί γεύτηκα,
έστω σε μια γουλιά,
τα Θεία.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Εμβατήριο
Post by: wings on 01 Apr, 2020, 21:29:02
Νίκος Δόικος, Εμβατήριο

Καταλυτής και καταλύτης
Ομοειδείς κι ομότροποι
Κι οι δυο χαλάνε τα παλιά
Και στήνουν τα καινούρια
Γκρεμίζουν ζωές αφύλαχτες
Ζυμώνουν γιοματάρια
Ψυχορραγούνε τα παλιά
Και φέγγουν τα καινούρια
Γλυκοχαράζει την αυγή
Καλλίνικος ο Λαός σου
Κι οι τοκογλύφοι όπου γης
Ρήγες χωρίς ρηγάτα.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος: Αναδομήσεις I
Post by: wings on 01 Apr, 2020, 23:08:23
Νίκος Δόικος: Αναδομήσεις I

Στην απουσία μου άλλο ένα κομμάτι,
το πιο ακριβό αποστηθίζοντας, τα βάσανα κενά,
αποκαλύπτοντας το καρδιακό στα σίδερα,
θεσμούς των προδομένων μαχητών,
σπονδή τ’ αδάμαστο στον πύργο σου,
στα περιγράμματα του κόσμου διαλύθηκα.

Αποστηθίζοντας στα σίδερά μου περιγράμματα,
ένα ακριβό κομμάτι μαχητών,
το άλλο στον πύργο, το πιο καρδιακό, τ’ αδάμαστο
στην απουσία σου, στα βάσανα διαλύθηκα,
σπονδή του κόσμου τα κενά,
αποκαλύπτοντας θεσμούς των προδομένων.

Στα σίδερα του κόσμου διαλύθηκα,
αποστηθίζοντας κενά τα βάσανά μου,
στον πύργο προδομένων μαχητών,
το ένα κομμάτι καρδιακό σπονδή, το άλλο,
πιο ακριβό, τ’ αδάμαστο, στην απουσία σου,
στα περιγράμματα θεσμούς αποκαλύπτοντας.

Διαλύθηκα αποστηθίζοντας θεσμούς,
αποκαλύπτοντας κενά τα περιγράμματα,
ένα κομμάτι μου στα σίδερα, άλλο στον πύργο,
τ’ αδάμαστο στους προδομένους μαχητές,
το καρδιακό σπονδή στην απουσία σου,
το πιο ακριβό στα βάσανα του κόσμου.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Τα Εννιά Βασίλεια
Post by: wings on 01 Apr, 2020, 23:13:54
Νίκος Δόικος, Τα Εννιά Βασίλεια

Εννιά βασίλεια στη σειρά.

Στο πρώτο βασιλεύει η Αθωότητα
Στο δεύτερο η Ορμή
Το τρίτο βιάζεται να μεγαλώσει
Του τέταρτου του μάθαν Τέχνη
Στο πέμπτο χάρισαν Βασίλισσα
Στο έκτο Βασιλόπουλα
Το έβδομο μετράει τα βάσανα
Του όγδοου του πήραν τα μυαλά
Στο ένατο κατάργησαν την Βασιλεία

Και στήσαν στήλη αναθηματική
Και αγοραία προτομή
Για τα καλά στερνά για να
Θυμίζει και τα εννιά βασίλεια.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος: Αναδομήσεις II
Post by: wings on 01 Apr, 2020, 23:44:07
Νίκος Δόικος: Αναδομήσεις II

Μιας δεσποτείας δάνεια κύμβαλα δεν φοβάμαι,
που καταρρέει μόνη, ευτυχώς, παταγωδώς,
χωρίς ταφικούς συνοδούς, και σας λυπάμαι,
είστε αλαλάζοντα, δεν σας φοβήθηκα ποτέ.

Δεν σας λυπάμαι, είστε δάνεια αλαλάζοντα,
δεν φοβήθηκα ποτέ ταφικούς συνοδούς μιας
δεσποτείας που καταρρέει, φοβάμαι, μόνη,
παταγωδώς και δίχως κύμβαλα, ευτυχώς.

Ευτυχώς που δεν σας φοβήθηκα ποτέ, μόνη
καταρρέει και δεν σας φοβάμαι, λυπάμαι,
είστε δάνεια αλαλάζοντα παταγωδώς, κύμβαλα
μιας δεσποτείας χωρίς ταφικούς συνοδούς.

Δεν σας φοβήθηκα ποτέ, δεν σας φοβάμαι,
είστε δάνεια κύμβαλα αλαλάζοντα, λυπάμαι,
μιας δεσποτείας που καταρρέει παταγωδώς
και μόνη, χωρίς ταφικούς συνοδούς, ευτυχώς.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Κοιλώματα της γης
Post by: wings on 02 Apr, 2020, 01:15:19
Νίκος Δόικος, Κοιλώματα της γης

Πλαγιάσαμε στα μυστικά κοιλώματα της γης
γιομάτα πλατανόφυλλα του Οκτώβρη,
πέτρινες φλέβες σκαλισμένες στις πλαγιές,
μαλαματένιο φόντο, ιδεογράμματα
γνωστά μόνο στους μύστες
των παλιών μας εξεγέρσεων.

Ψηλάφισες με δισταγμό στο στήθος μου
βαθιάν ουλή παλιάς πληγής
στο στέρνο χαραγμένη
και μάτωσες χωρίς να πληγωθείς.

Σύννεφο πέρασε μπροστά ’πό το φεγγάρι
αρπάζοντας το φως του, καμαρώνοντας
τις φωτεινές ανταύγειες στις καμπύλες του,
τις φορτωμένες με ιδρώτα και βροχή.

Πόσες απρόσμενες βροχές
τότε που θέλαμε ήλιο
και πόσες άλλες αρνηθήκανε
τις λιτανείες και τα ξόρκια των αγρών
αφήνοντας λίγ’ άνθη ξηρασίας
ν’ απολογούνται για την στείρ’ απροθυμία τους.

Θά ’ρθει καιρός και πάλι να πλαγιάσουμε
στα μυστικά κοιλώματα της γης
γιομάτα ελπίδες κι όνειρα της Άνοιξης,
κόκκινες φλέβες κεντημένες στις πλαγιές
σε σμαραγδένιο φόντο, τα ορμητικά πρωινά,
όταν με πάθος θα εφορμάνε τα παιδιά μας
χωρίς τους μύστες των παλιών μας εξεγέρσεων.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Μέτρησα τις χαρές μου
Post by: wings on 02 Apr, 2020, 22:48:03
Νίκος Δόικος, Μέτρησα τις χαρές μου

Βαριά μου ευθύνη πάντα κι έγνοια βασανιστική
μην γονατίσω στις τραχιές τις ανηφόρες. Να μείνω
ορθός στο προσκλητήριο των γονυπετών.

Γύρω μου κύκνοι αμίλητοι σχημάτιζαν καρδιές
με τους κατάλευκους λαιμούς, δικό τους σύμβολο,
ορμέμφυτο πρωτόγονο, με σαγηνευτική νωχέλεια.

Ερημοκκλήσια ισοκρατούσαν στις κορφές, μνήμες
διάσπαρτες παλιάς λαμπρής κοινότητας
που χάθηκε με μια γενναία ζαριά
σε κάποιο χρηματιστήριο αξιών για πάντα.

Μέτρησα τις χαρές μου στο χρυσάφι της οξιάς,
στα ματωμένα κράνα το Φθινόπωρο, εκεί
ανάμεσα στα βράχια και τα δέντρα λιγοστά, εκεί
με τ’ άσπρα περιστέρια στις αμμούδες του Ιούλη,
θυσία στα λιόδεντρα
και την κλαίουσα Πεύκη της Σιθωνίας.

Μέτρησα τις χαρές στα ταπεινά αραβουργήματα του
χείλους μιας κανάτας, με τα φτωχά κτερίσματα των
Θησαυρών στον Ομφαλό της Γης, τα όστρακα δειλά
να ξεπηδούν στο χορτασμένο χώμα, κάτ’ απ’ τις λαίμαργες
αχτίνες του Ήλιου που λαμπάδιαζαν τις φλέβες του γρανίτη.

Μέτρησα τις χαρές μου σε αγρυπνίες κρυφές,
στις κατακόμβες πειρασμών,
στις κόχες τους αμέτρητα κεράκια ξοδεμένα,
σταγόνα τη σταγόνα, σαν δάκρυα φειδωλά
που στο κεχριμπάρι βάλθηκαν ν’ αποθεώσουν
λογής λογής επίλογους ανείπωτων ερώτων.

Κανένα πρωινό δεν συγχωρεί τον έρωτα της νύχτας.

Οι μαχητές, οι μαχητές μιλούν τη γλώσσα
της παπαρούνας. Δεν την ακούς, μόνο την
καμαρώνεις κατακόκκινη, τις λέξεις της
κατανοείς αν θα γυρέψεις πέρ’ απ’ τους καπνούς,
αν διαπεράσεις την αχλή των γεγονότων.

Εκεί συνάντησα τους πειρατές, όλα τα πάθη τών
εξεγέρσεων, στο περίκλειστο πέλαγος παίζοντας
με τις αντοχές μου, αψύς, ανυπότακτος, ανεπίδεχτος
διδαχών, δήθεν δοκιμασμένων συνταγών
αντίδοτων στη ζάλη του μυαλού την κοσμογονική.

Μέτρησα τις χαρές μου ζάλη κοσμογονική με την
δική σου ανάσα, με την δική σου ορμή, ψηλά
στο μάτι του κυκλώνα, σε κείνη την απόκοσμη,
απέραντ’ ηρεμία της προσμονής, όταν φαντάζεσαι
τα χρώματα του Τόξου ν’ αγκαλιάζουν τις κορφές
για πάντα.

Μαστοροχώρια απλωμένα εκεί σε χάλκινες πλαγιές
και Ταρσανάδες στους γαλήνιους όρμους οι χαρές μου,
νοικοκυρόσπιτα και τρεχαντήρια σκαρωμένα
με το ίδιο κι απαράλλαχτο ερωτικό μεράκι.

Στων Βησιγότθων τις περίκλειστες ρυμοτομίες και
στων σοφών τους τα χειρόγραφα δεν βρήκα απαντήσεις.
Ούτε στα θέατρα των μαχών, μόνο
σε δυο αγγελούδια που μ’ ανάστησαν και πέταξα μαζί τους.
Με κείνες μέτρησα μονάκριβες χαρές.
Ψαρό το άτι, παραμύθι για τ’ απόβραδο,
τ’ άρωμα του βασιλικού και
λιμανάκια να χαμογελούν σαν Άνοιξες.

Οι μαχητές, οι μαχητές μιλούν τη γλώσσα της Άνοιξης.
Και τα πουλιά χτίζουν φωλιές και ξαναχτίζουν κάθε
χρόνο, απ’ την αρχή όσες γκρεμίζονται κι αλλού, με
λίγα μερεμέτια, συγυρίζοντας τις ίδιες απαράλλαχτες φωλιές,
τις ίδιες απαράλλαχτες ελπίδες. Μέτρησα τις χαρές μου
με τους μαχητές, χρόνο με χρόνο πελεκώντας τ’ όνειρο.

Η κίτρινη γύρις των πεύκων στο σώσιμο του Απρίλη,
άχνη χρυσή, ασεβεί στις παστρικές επιφάνειες των
πραγμάτων τριγύρω. Μια επίμονη ρυτίδα στο μέτωπό σου
κι οι ουράνιες σαΐτες τα χελιδόνια να διασχίζουν τις ώρες,
σ’ αλλεπάλληλες χαμηλές πτήσεις, βολιδοσκοπώντας τις
διαθέσεις σου. Πλάι μου στέκεις και πλάι σου μέτρησα
τις χαρές τις απόκρυφες, όσες αποκαλύπτονται με την
σοφία του χρόνου.

Μέτρησα τις χαρές μου ισοζυγιάζοντάς τες
πάντα με των αλλονών τις λύπες
και γίναν οι χαρές μου χαρμολύπες.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Ο τενεκές
Post by: wings on 02 Apr, 2020, 23:09:58
Νίκος Δόικος, Ο τενεκές

Απρόσεκτος,
με το κεφάλι μέσα στο νερό,
μες στο γαλάζιο,
κολυμπώντας crawl,
χτύπησα με τ’ αριστερό
έναν τενεκέ ξεγάνωτο.

Ήταν γεμάτος αλμυρό νερό
κι αντήχησε υπόκωφα
σε τούτο το αταίριαστο
για κείνον περιβάλλον.

Πάσχισα να ερμηνεύσω
το ηχητικό παράδοξο, αν
ήταν θέμα χαρακτήρος ιδιάζοντος
ή ταλαντώσεων μηχανικών.

Μήπως οι αχτίνες του Ήλιου οι
τεθλασμένες μέσα στο νερό
αλλοίωναν και τις συνήθειες όσων
(εκόντων ακόντων) άρπαζαν
τα κύματα, μήπως δρομολογούσαν
το ίδιο τεθλασμένες μεταλλάξεις;

Και μήπως ήταν
Ποσειδώνιας τραγωδίας Χορός
οι ρυθμικές κραυγές των λουομένων,
έτσι που τον εχλεύαζαν ξεγάνωτο
ή μήπως θα ’πρεπε ν’ αποδεχτώ
το πεπρωμένο ασμένως και να
συγχρωτιστώ με τον ανάγωγο συρμό;

Τον εκουβάλησα έξω
ως τις κροκάλες της ακτής,
άδειασα το νερό και τρόμαξα
απ’ τον κρότο τον καμπανιστό
μόλις τον πέταξ’ άδειο
στον χώρο του τον φυσικό,
στην αγκαλιά των πέτρινων συμβάσεων.

Είχα ξεχάσει,
με τόσον ήλιο στ’ ακρογιάλι,
μια παροιμία του παππού μου αγαπημένη,
πως ο άδειος τενεκές
κάνει τον πιο μεγάλο θόρυβο.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Παρθενική πτήση
Post by: wings on 02 Apr, 2020, 23:15:05
Νίκος Δόικος, Παρθενική πτήση

Βρήκες τον δρόμο σου.
Την Εγνατία των ονείρων σου.
Σημάδεψες τ’ ασβεστολιθικά της
κράσπεδα. Και συνεχίζεις.

Ράθυμοι ορίζοντες ρουφάνε
την ομίχλη μετά τον εγερτήριο
εναγκαλισμό του Ήλιου.

Αετόπουλο που τόλμησε
παρθενική του πτήση,
μετά την πολυκαιρινή προθέρμανση
πτερύγων και μηρών,
ενίκησες τον φόβο
της βαρύτητας και πέταξες.

Κι εμείς,
για τα χαρίσματά σου σίγουροι, τώρα
θαυμάζουμε τους εναέριους ελιγμούς.

Στην Δομνίκη 10/11/2014

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Όνειρο
Post by: wings on 02 Apr, 2020, 23:31:30
Νίκος Δόικος, Όνειρο

Παραδόθηκα στο Κενό,
στην κρυφή γοητεία του Μηδενός,
στο πληθωρικό Τίποτα.

Είναι σωρευτικό το Τίποτα, καθώς
συνήθως συνοδεύει ένα φιλόδοξο Κάτι
που πάντ’ αποδεικνύεται ένα τίποτα.

Και πόσο αληθινό το Μηδέν,
γέννημα ζευγαρώματος
μιας θέσης και μιας άρνησης,
που μ’ ένα μοιραίο σφιχταγκάλιασμα
αλληλομηδενίζονται.

Μόνη αλήθεια το Μηδέν.

Κι από κοντά του μηδενός η μήτρα,
το Κενό.
Ελεύθερο,
χωρίς βαρυτικά πεδία.
Βολικό κι απέραντο
για ν’ αγκαλιάζει την ψυχή μου.

Επτά χιονάτα περιστέρια την πήραν και
την πήγανε πιο πέρα απ’ την Βαρύτητα
και την αφήσαν να βουτήξει στο Κενό.

Κι ο φύλαξ του Κενού την ρώτησε:
«Χάρηκες την ζωή σου;»
Ω ναι, απάντησε η ψυχή.
Και κείνος ξαναρώτησε:
«Κι απ' τις δικές σου τις χαρές
άλλες ψυχές χαρήκαν;»
Θαρρώ αρκετές, πάλιν απάντησε η ψυχή.

Και μόνο τότε ο φύλαξ άνοιξε
την Πύλη του Κενού,
στην Πόλη της Απόλυτης Σιωπής,
ανιδρυμένη από σοφία αιώνων,
για να ξεχνάμε τις αβάσταχτες βλακείες
των Συνελεύσεων.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)
Title: Νίκος Δόικος, Το Λούκι
Post by: wings on 08 Apr, 2020, 21:27:03
Νίκος Δόικος, Το Λούκι

Ξαναγυρνάς σ’ αναλαμπές ανάμεσα
Διαγώνιο και Βασιλέως Γεωργίου.
Μια πινελιά λεπτή, στα μαύρα,
κείνο το μαύρο από την κόγχη του Αγίου.
Βαρδάρης στα μαλλιά σου ανάβρα.
Μου λες: ανάσανε πάλι την αύρα
του Θερμαϊκού, τ’ αστέρια μέτρα,
που τα μετρούσαμε με τ’ ασφαλίτικο πιο κει δυο μέτρα,
κείνες τις νύχτες τις ακίνητες, μήπως μας διέφυγε
κάποιο με τ’ άλλα τ’ άμωμα της εποχής και ξέφυγε
στις αλλαγές-συναλλαγές ανάμεσα.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Στον λεμονόκηπο των αστεριών
Post by: wings on 08 Apr, 2020, 21:58:14
Νίκος Δόικος, Στον λεμονόκηπο των αστεριών

Το φθινοπωρινό φεγγάρι έχει γεύση κυδωνιού,
ευωδιάζει παλιούς χειμώνες, ιδρωμένους καναπέδες.
Μα εγώ επιμένω να χλευάζω τη χειμερία νάρκη.
Προσδένομαι στο καλοκαίρι της Κασσάνδρας
–Οδυσσέας στο κατάρτι, χωρίς κερί στ’ αυτιά–
ελεύθερος, μέσα στον λεμονόκηπο των αστεριών.

Αστερίες κυβερνούν τις ενάλιες κοινότητες.
Ακυβέρνητες επιφάνειες αφρόψαρων στα πεζοδρόμια.
Τίποτα δεν προοιωνίζεται την έλευση του χειμώνα.
Ο χειμώνας αποκλείεται.
Σαν ψηφιακός ιός καρφώθηκε το καλοκαίρι
στην οθόνη των εποχών και στέριωσε.
Αρνείται να μετακινηθεί, να ολοκληρωθεί ως γεγονός.
Αδέσποτ’ αγάλματα ιριδίζουν κάτω απ’ τον ήλιο.
Δεκαπεντασύλλαβοι αρμενίζουν κάτω απ’ τον ήλιο.
Κανείς δεν αναπολεί το σπαρακτικό ερώτημα της γοργόνας.

Νικόλαος.
Νίκανδρος.
Νικηφόρος ο Λεπρός.
Εύηχα ονόματα χειμερινών Αγίων
προκαλούν την αλαζονεία του θέρους.
Ηχούν ταξιδεύοντας με τα μελτέμια
στις λοφοσειρές των πευκώνων, με τις χορωδίες
των τζιτζικιών –το ισοκράτημα της μεσημβρίας–
με μουσικήν υπόκρουση να κατεβαίνει το ψωμί,
υμνητική δραματουργία για τον ιδρώτα του αγρότη,
ευχαριστήρια για τα πολυχρόνια καλοκαίρια,
ορμητήρια για τα καταχθόνια λημέρια,
εμβατήρια για τα αμαζόνεια σεφέρια,
γυμναστήρια για τα μαραθώνια νυχτέρια.

Το φθινοπωρινό φεγγάρι έχει γεύση κυδωνιού.
Προαναγγέλλει την πρόθεση ενός φιλόδοξου χειμώνα
να συντρίψει την αλαζονεία του θέρους.
Μα εγώ απτόητος συνεχίζω να ξεγελώ τον χρόνο,
ελεύθερος, μέσα στον λεμονόκηπο των αστεριών.

Ερυθρόδερμοι Μακεδόνες της Κασσάνδρας
επιβλέπουν τις ολοήμερες παραθαλάσσιες πασαρέλες.
Ερωτιδείς αεροπόροι ιστιοσανίδων ζωγραφίζουν το γαλάζιο.
Αιωρούνται στις καρδιές των κοριτσιών οι ορμές των αγγέλων,
μαζί με δεκάδες κάρτες γραφείων ευρέσεως εργασίας,
μαζί με φωτογραφίες της ξενιτεμένης γενιάς τους
– παράπλευρη απώλεια του Πολέμου των Αποθεματικών.

Βασάλτης.
Ροδοκάντινο.
Γυραλωνίτης.
Όνυχας.
Ιερά πετρώματα.
Χρυσόμαλλοι Μακεδόνες επιτηρούν τις ταπεινές λοφοσειρές,
τα ιερά πετρώματα, με το ρετσίνι δάκρυ να ευωδιάζει,
και τις μέλισσες να ζυγίζουν το μέλι
και τα κορίτσια να ζυγίζουν το γάλα, ψηλά στα βλάχικα,
όταν οι ώρες φορτώνονται την δίψα των ταξιδευτών
κι οι μέρες φορτίζουν τις αντιθέσεις των αρδευτών.
Η κρυφή πηγή.
Η ανάσα του πεύκου.

Η Μάνα Γη μου,
όπου γεράκια αραδίζουν με την φωτιά και τα ομόλογα,
μα η Γη μου πάντα κατισχύει
με το διαμάντι του Φωτός και την τιμή του Γαλάζιου,
με το Άτι και την Αίγα,
με την αναμμένη πέτρα στ’ αγκωνάρια του μάστορα πελεκάνου,
με τις καντήλες στα ερημοκλήσια της κορυφογραμμής,
με τ’ ακροκέραμα στους ουρανούς των νοικοκυρόσπιτων,
με το νάμα της κρυφής πηγής και την ανάσα του πεύκου.

Αντέχω, αντέχεις, ανατρέπουμε.
Αδέσποτα όνειρα κυβερνούν τις αμμούδες της Γης μου.
Γλυκαίνουν τις μπουκαμβίλιες και τις ορτανσίες,
ξελογιάζουν τις σκιές των κυπαρισσιών στα πεζούλια
και χαμηλώνουν το φεγγάρι
σαν χαρταετό σφιχτοδεμένο στα καραβόλια της μεσάντρας.

Και με κάθε καινούριο χάραμα να το ανάβει το χρυσάφι
στις κορυφές της Πίνδου και της Μάνης,
ξεχύνεται λάβα χρυσή λουσμένη στο φως το αληθινό,
ευωχία των ποιμένων και των άλαλων ποιητών.
Και πέφτουν τα ψεύτικα κάστρα των αργυραμοιβών.
Και ανασταίνονται τα χρυσά φύλλα του φθινοπώρου.
Και στο Πλίθινο Τείχος*, το παραστολισμένο, μαζεύουν
τις χρυσές χειροπέδες και τα σιδερένια κολάρα
και τις σπασμένες αλυσίδες του δεσμώτη
που είδε το φως το αληθινό και δραπέτευσε
κι έσφιξε την τύχη του μέσα στην γροθιά του
και μέσα στο μυαλό του το κοφτερό σαν βελόνη του πεύκου,
σαν τους σχιστόλιθους στις όχθες των παλιών παγετώνων.

Ο Λόγος. Το Κάλλος. Η Γη μου.
Εδώ, δραπέτες-πρόσφυγες του Πλιθινοτείχους. Εδώ.
Με τα φτερά της μεγάλης ανάστασης.
Με μια λαμπάδα για το χώμα το γενναιόδωρο.
Δεν μας αφήσαν τίποτ’ άλλο παρά μονάχα ένα μεγάλο πιθάρι.
Αρκεί για να φυλάξουμε τα Μοιρολόγια και τις Ωδές σας
μαζί με τον Λόγο και το Κάλλος της Γης μου.
Να ’χουν να πορεύονται οι γενεές εις τους αιώνας των αιώνων.

* Wall Street – Το προστατευτικό τείχος που κατασκεύασαν με πλιθιά οι Ολλανδοί στο Lower Manhattan της Νέας Υόρκης.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος: Άσκηση 1η – Τηλεθέαση (από «τέφρ-» έως «τηλεσ-»)
Post by: wings on 10 Apr, 2020, 21:09:02
Νίκος Δόικος: Άσκηση 1η – Τηλεθέαση (από «τέφρ-» έως «τηλεσ-»)

Τεφροδόχος σε θέση περίοπτη.
Τέχνασμα,
σκεύος εντέχνως φιλοτεχνημένο,
αλλά και δόλος,
για να θυμίζει θάνατο,
το μάταιο του αγώνα υπονοώντας.
Τέχνη μεγάλη, πολιτική επιδεξιότητα
μα και συγχρόνως
Τέχνημα, πανουργία τρομερή
κι ακαταμάχητη κι ο
Τηλεθεατής αμέριμνος
να μην μπορεί να γίνει
Τηλεσκόπος, ν’ αξιωθεί
να ιδεί λίγο πιο πέρα από τη μύτη του.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Ο ακροβάτης
Post by: wings on 10 Apr, 2020, 21:20:29
Νίκος Δόικος, Ο ακροβάτης

Δεν μπορώ να γράψω. Δαιμονισμένος θόρυβος.
Τηλεοπτικοί σπασμοί, κραυγές αίματος, τηλέρεβος.
Μ’ αποφεύγουν οι λέξεις και μόνες αναπηδούν
στην οθόνη κι αλλάζουν νοήματα, ορρωδούν
προπάντων, εξαντλούνται, καταρρέουν στη λήθη.
Μήπως πρέπει να ξεφύγω απ’ τα δικά μου ήθη,
ν’ ασχοληθώ με τις καστράτο κραυγές των ειδήσεων;
Ακροβατώ μεταξύ έξω εμπνεύσεων και έσω εκδύσεων.
Διστακτικός τη μια, ορμητικός την άλλη, αδυνατώ ν’ αποφασίσω
ποιες είναι πιο αληθινές, απλώς να συνηθίσω
στην ιδέα πως αρπίζονται κι οι δυο στην ίδια νότα.
Ιδέες συμπλέκονται μανιωδώς με αμείλικτα γεγονότα.
Δοξασίες παλεύουν με την Ιστορία (ή την Ουτοπία).
Δεν έχω πολλές επιλογές σε τούτη την ισορροπία
του μηδενός, την άχρονη, την αχωρική. Σπουδαίες
ιδέες γεννούν γεγονότα, γεγονότα εμπνέουν ιδέες.
Μπροστά μου πάντοτε αδήριτα διλήμματα, σταλάγματα
αμηχανίας, αδυνατώ να ξεχωρίσω τα προτάγματα.
Είναι καιρός, θαρρώ, να περιοριστώ στην Κίνηση,
αυτόν τον γόνιμο κυματισμό, την περιδίνηση
της συνάφειας. Είναι ίσως μια διέξοδος λυτρωτική,
άμα την αισθανθείς ως Σχέση, ως συμπλοκή ερωτική.
Σχέση και Κίνηση αδιάκοπη, Αλληλοπεριχώρηση,
για όλους τους επιχώριους τους πάντα βιαστικούς
και πάντα καθυστερημένους για την αναχώρηση.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Ώριμος επιβάτης
Post by: wings on 10 Apr, 2020, 21:34:16
Νίκος Δόικος, Ώριμος επιβάτης

Πρόσφερα την καρδιά μου τάμα
στα μέρη των ιεραποστόλων.
Ανάμεσα σε κύμβαλα μαροκινά
κι ισπανικά ταμπούρλα.
Να μην ακούγονται οι χτύποι της
με τόσες τυμπανοκρουσίες.
Έτσι που, κι αν ποτέ πονέσει,
να μην μπορέσω
να της συμπαρασταθώ.
Να βυθιστώ στο έλεος της λήθης,
στην εκκωφαντική σιγή.
Ώριμος επιβάτης στο θαύμα
των πραγματιστών.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Ο φύλακας των διοδίων
Post by: wings on 11 Apr, 2020, 00:23:27
Νίκος Δόικος, Ο φύλακας των διοδίων

Αμαρτωλοί στους παραδείσιους προθαλάμους
θριαμβευτές ανέρχοντ’ αίροντας σταυρούς.
Σε τέτοια ύψη αναμάρτητοι δεν φτάνουν,
δεν έχουν σθένος να πετάξουν, καθηλωμένοι
έτσι όπως τρέμουν στα κελιά των ιδρυμάτων,
στα καθαρά μεταξοσέντονα με τα νεκρά παγόνια,
με τις νεκρές, ημιτελείς τους ονειρώξεις.
Ξέρω τι λέω. Είμαι ο φύλακας των διοδίων.
Των υπερβάσεων ελέγχω τα φορτία, μετρώ το βάθος
των τετριμμένων πίθων, το πάθος των Δαναΐδων,
τους υμνογράφους που περνούν με κόκκινο
και την απόγνωση των γλάρων και των πελαργών.
Αιχμαλωτίζω κεραυνούς μες στο μικρό καντήλι
και ρίχνω κέρματα φωτιάς στην μηχανή του Χρόνου.
Σε τέτοια ύψη αναμάρτητοι δεν φτάνουν.
Αμαρτωλοί κοσμούν τις τάξεις των Αγίων.
Ξέρω τι λέω. Είμαι ο φύλακας των διοδίων.
Εκ γενετής τυφλός έμαθα να διαβάζω
τη μελωδία της σιωπής στο θρόισμα της Αλήθειας.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Συλλήβδην
Post by: wings on 03 Jul, 2020, 18:01:53
Νίκος Δόικος, Συλλήβδην

Μας συνεπήρε ο συρμός.
Συλλήβδην.

Όλοι μαζί, ανεξαιρέτως,
απορρίψαμε τα κληροδοτημένα Δέοντα,
κρεμάσαμε τις φωτεινές επιγραφές
τεχνολογίας led στο μέτωπό μας,
γυμνοί εγκέφαλοι να διευκολύνουμε
την πλύση, κι ορμήσαμε, ώρες αιχμής,
στις πιο βαρύτιμες εξαγγελίες της «Αλλαγής».

Συν γυναιξί και τέκνοις ο οίστρος
της Ανάλωσης κατέκτησε τους στάβλους.
Κι εμείς ανέμελοι ευγενείς ποιμένες,
ανήμποροι ν’ αντισταθούμε στην σαγήνη
της Ποιμενικής Συμφωνίας των Δανειστών.

Πα – βου – γα – δι το παρελθόν,
το μέλλον contrapunto.

«Διψάσαμε το μεσημέρι», βράδυ και πρωί,
μα το νερό το δανεικό πιο
εύκολα μεθάει τους καταναλωτές.
Συλλήβδην.

Σκεφτήκαν τότε γιατρειά οι πιο σοφοί
να βγούνε μεσοπέλαγα, γοργόνες να
ρωτήσουνε σε ποια κρυφή αμμουδιά
φυλάγονταν τα ποίματα του Ομήρου.

Και η γοργών Πολύξερη τους έστειλε
σε μια μικρή του Τέξας πολιτεία όπου
ένας νιόπλουτος πλειοδότης στο σφυρί
είχε αγοράσει όλα του Ομήρου τα καλά.
Συλλήβδην.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Το Θέατρον
Post by: wings on 03 Jul, 2020, 18:19:23
Νίκος Δόικος, Το Θέατρον

Γενέτειρα του Ασκληπιού,
κατεχωρήθη, ευτυχώς,
στα μη πωλούμενα Ακίνητα του Δημοσίου.

Άλλωστε πώς να εκτιμήσεις τον Ιερόν Όφιν,
πόσο να τον κοστολογήσεις,
με πόσα ωφέλη αντισταθμιστικά
να δελεάσεις τους αγοραστές;

Έτσι, ευτυχώς,
η αδυναμία εκτίμησης απέτρεψε την ύβριν.

Σε χέρια Ελληνικά
–ικέτιδες της θείας ευσπλαχνίας χαλαρώστε–
στους πρόποδες του Αραχναίου,
του Κορυφαίου και του Τίθιου,
θα βρείτε θεραπεία διά πάσαν νόσον
και παν δώρημα τέλειον.

Εδώ είν’ η πατρίδα των θεών,
των πειρατών, των κεκτημένων,
του κάλλους και του χάους,
των ωραίων ερώτων.

Πιο κει, Πολύκλειτος ο Νεότερος
όρθωσε θέατρο θεσπέσιο
χιλιάδων θεατρόφιλων,
για την ακρίβεια, δεκατριών χιλιάδων,
εικοσιδυό σειρές για τον λαό,
τριάντα τέσσερις σειρές για ιερείς και άρχοντες.

Τι πλούτος στην Επίδαυρο, Θεέ μου,
σε κάθε κάτοικο αναλογεί
ενάμισος ιερέας ή άρχοντας.
Τι πλούτος.

Άρχοντες αττικοί και ιερείς κατηφορίζουν
τις γιορτές τα καλοκαίρια,
μαικήνες μεταπράτες,
ανόργανοι διανοούμενοι,
και πάνω, στις εικοσιδυό σειρές,
εμείς οι ντόπιοι, Μακεδόνες,
Μωραΐτες, Κρητικοί, Νησιώτες,
Θράκες, Θεσσαλοί και Ηπειρώτες,
λίγοι ανάποδοι, ζαβοί και Ρουμελιώτες,
πολλοί Ακαρνάνες, Θεσπρωτοί και Αρβανίτες,
Ρώσοι, Πακιστανοί, Γεωργιανοί,
Ιλλυριοί, Αφρικανοί και Αφγανοί,
γαλάντες Άραβες και Κούρδοι,
όλοι της υμετέρας παιδείας αμέτοχοι, πλην
όλοι μύστες των ευγενών συναλλαγών του Γένους.

Λίγοι καλοί μα οι πιο πολλοί ατάλαντοι
διαφεντεύουν την σεπτή κλεισούρα, το Θέατρον,
μισό κογχύλι που πλαγιάζει στο Κυνόρπιο,
ανάμεσα Όστρια και Σιρόκο ανοιγμένο,
εξαντλημένο από τους πειραματισμούς,
την αποδόμηση, από τους μέσους όρους.

Εν τούτοις ίσταται ακατάβλητο ως Ιστορίας Χορός
που λοιδορεί τα μύρια τόσων εποχών παθήματα,
τολμήματα σκηνοθετών, προπέτειες πρωταγωνιστών,
περαίνοντας «ου δι’ απαγγελίας, δι’ ελέου και φόβου
την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». *

* Αριστοτέλης, «Περί ποιητικής»

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Μονάκριβη τύχη
Post by: wings on 03 Jul, 2020, 18:49:22
Νίκος Δόικος, Μονάκριβη τύχη

Μονάκριβη τύχη της ρίζας μου. Ονειρικά δειλινά,
σαν ξαπλών’ η φωτιά στο πέλαγος και να την η Πούλια
ετοιμάζεται, όταν πλαγιάζουν οι έρωτες στα ζεστά πεζούλια,
ροδίζουν με κάθε σπασμό, κάθε φιλί, βαθύσκιωτα στενά.

Στη ρίζα μου τα χρώματα το Ουράνιο Τόξο δοκιμάζει.
Η ακολουθία των τόνων, οι αποχρώσεις δονούνται.
Στο Φως του Αιγαίου, τα πανωραία μελοποιούνται.
Τ’ αστέρι χαϊδεύει τα μάρμαρα, τις καρδιές αγκαλιάζει.

Πώς να στεριώσουν προστάγματα, θέσμια και νόμοι
στην γη που απ’ το κάλλος μεθούν και λικνίζονται οι δρόμοι;

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος: Άσκηση 2η – Ο μοναχικός αστροναύτης (από «σεισ-» έως «σηματ-»)
Post by: wings on 03 Jul, 2020, 20:23:33
Νίκος Δόικος: Άσκηση 2η – Ο μοναχικός αστροναύτης (από «σεισ-» έως «σηματ-»)

«Σεισάχθεια», φωνάζαν ρυθμικά οι ελλανοδίκες.
Σεισμός στα έδρανα των δανειστών.
Σείονται θώκοι αγορασμένοι με συνειδήσεις ευκαιρίας.
Συμβάσεις αορίστου σκοπιμότητας.
Σέλας κατέλαμψε τον θόλο της αιθούσης κι ο
Σελασφόρος μαχητής, ως φωτοδότης ταπεινός, απήλθε στην
Σελήνη, στα όρη, μάλλον, της αθέατης, της σκοτεινής πλευράς,
Σεμνός, εκθειάζοντας των ταπεινών τα δίκια,
Σημαιοφόρος μιας χαμένης, απαρχής, υπόθεσης,
Σημάντορας,
Σηματουργός ενός χαμένου ονείρου.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Η χαρά της αυγής αναβάλλεται
Post by: wings on 03 Jul, 2020, 20:32:10
Νίκος Δόικος, Η χαρά της αυγής αναβάλλεται

Ξημερώνει παραθύρι να χαρώ την αυγή στο καλό μου.

Ακόμα έχω σημάδια του χθεσινού ήλιου στο μυαλό μου.

Κανείς δεν αναζήτησε τον δολοφόνο των αυτονόητων.

Βολεύτηκαν με τις επικουρικές οι συνδαιτυμόνες των ευνόητων.

Ανάμεσα σε τόσους ευδαίμονες περιττεύει το πάθος.

Ανάμεσα σε δυο δεισιδαίμονες δυσθεώρητον βάθος.

Γεννήθηκα στη θάλασσα παρά τη θέλησή μου. Δίπλα ο Άθως.

Παράτησα τα δαγκωμένα μου λευκά φτερά στην άμμο.

Μ’ εξόρισαν οδηγητή στις άορνες πηγές ψηλά στον Γράμμο.

Πληθαίνουν τώρα τ’ αδιέξοδα μπροστά στις εκβολές μου.

Ξημερώνει.

Η χαρά της αυγής αναβάλλεται παρά τις συμβουλές μου.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Ρανίδες ύδατος και αίματος
Post by: wings on 03 Jul, 2020, 20:42:18
Νίκος Δόικος, Ρανίδες ύδατος και αίματος

Λίγες πέτρες απόμειναν μονάχα,
μετά ’πό τόσα θέατρα,
πύργους και χαρακώματα.

Σπλάχνα βαρύτιμα.

Κάθε αμπέλι ακριβό σαν ένα αστέρι.
Μια Ελιά να λες πως
κάρπισεν η πλάση ολάκερη.
Κάθε Πλατάνι θόλος τ’ ουρανού,
ίσκιος βαθύς σαν να ’ναι όλην η δροσιά
της γης συμμαζεμένη.

Ρανίδες ύδατος κι αίματος μονάκριβες
κυλούν στις φλέβες της ξερολιθιάς.

Μονάχα η Γλώσσα μου βαφτίζει το νερό
«νεράκι του Θεού», «ψωμάκι» το ψωμί
«γλυκό ψωμί», «ελίτσα» την ελιά.

Δεν λέμε «η γη μας»,
λέμε «σε μια σπιθαμή γης»,
«δυο βήματα πιο κει»,
«μιαν αγκαλιά κλωνάρια».

Με το κορμί μετράμε τ’ αγαθά,
με τις παλάμες, πήχεις, πιθαμές και πέλματα,
κι όλα τους να ζυγιάζονται
μ’ αντίβαρον ιδρώτα,
ρανίδες σπάνιες, ακριβές,
ρανίδες ύδατος και αίματος,
σταλαματιά, σταλαματιά,
πάνω σε στάχυα, δίχτυα, σ’ αγκωνάρια,
χαράματα ν’ αλέθουμε όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού
μέσα σ’ ένα φραγκόφτυαρο αρμολόι
και κάθε δείλι ν’ αγοράζουμε όνειρα
(έτσι έμαθε η καρδιά μας) από τους
πάγκους των πλανόδιων πωλητών
«περάστε, όνειρα μισοτιμής».

Σπλάχνα βαρύτιμα,
φωτοδαρμένα στις ηλιακές φουρτούνες,
ατσαλωμένα ’πό τις ύβρεις των Μνηστήρων.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Σεμνοί αμνοί δημοσιονομικώς οι σκύμνοι
Post by: wings on 03 Jul, 2020, 20:50:25
Νίκος Δόικος, Σεμνοί αμνοί δημοσιονομικώς οι σκύμνοι

Άγρια σύνορα στις αμμουδιές χαράζονται
Άρρητ’ αθέμητα ψευτοδασκάλου εκβράζονται
Μεθούν μ’ ιχνοστοιχεία ωμής κατήχησης
Ωσεί πολίτες οι υπήκοοι της Ύφεσης
Εμπρός ανοίξτε τις κρυφές σας τις θυρίδες
Λίγες θα βρείτε δανεικές πλαστές δεσμίδες
Τριάκοντα γενιές καταραμέν’ αργύρια
Και παχιά λόγια μα χωρίς ακροατήρια
Να τος ο φέρελπις πολιτικός ο αλαζών
Κι ο άλλος σύμβουλος ψοφοδεής των τραπεζών
Περίλαμπρος ημέρα η πέμπτη εκεχειρία
Κανείς αυτόχειρ δεν προξένησε χηρεία
Άγρια σύννεφα πυκνώνουν τις νεφώσεις
Αλλού συγκλίνουν οι δειλές αναπτερώσεις
Οι αποστάσεις διαιρούν την γη σε δόσεις
Λάθος που διάλεξες στο Πήλιο να ριζώσεις
Ασύμφορες θ’ αποδειχτούν οι αποδόσεις
Φιλιώνοντας τις συνιστώσες θα ιδρώσεις
Σεμνοί αμνοί δημοσιονομικώς οι σκύμνοι
Ακούγονται του θεοφάνερου θιάσου ύμνοι
Στεγνώνει πάντα την μαΐστρα η μπουκαδούρα
Η θάλασσα χοροστατεί στην δέσμια σημαδούρα
Απόψε φοβερές θε να φυσήξουν διακηρύξεις
Άγριος ζυγώνει ο γδικιωμός και άγριες ρήξεις.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Στην βόλτα τ' Αϊ-Θανάση
Post by: wings on 21 Jul, 2020, 19:47:01
Νίκος Δόικος, Στην βόλτα τ’ Αϊ-Θανάση

Συναγωγή Αραγονία Μπετ Ακνέσετ
και Μπετ Καλ –καμάρι του Senor Σάκο– εκεί
πρωτοκοιτάχτηκαν ο Γιακόμπ με την Ματίλντα.
Κλεφτές ματιές, πίσω από τις κολόνες,
όταν δεν πρόσεχαν οι άλλοι. Στα δεκαέξι τους
ξεθάρρεψαν, μια δυο κουβέντες πεταχτές
στην βόλτα τ’ Αϊ-Θανάση.

Μόλις τελειώσαν το σχολείο, προχωρημένη Κατοχή,
είπαν μαζί να μοιραστούν χαρές και λύπες.
Κοσμοπλημμύρα στη Συναγωγή,
είκοσι Μάρτη του ’44, δικοί και φίλοι τους
καμάρωναν και τι συγκίνηση σαν έσπασε ποτήρι
ο γαμπρός, σ’ ανάμνηση «της του Ναού καταστροφής».
Εικοσιτέσσερις του Μάρτη μαζέψαν όλην
την Κοινότητα στα Βαλαλάδικα, δίπλα
στην βόλτα τ’ Αϊ-Θανάση.

Τους φόρτωσαν σε φορτηγά για Σαλονίκη και απ’ εκεί
για το Άουσβιτς, μαύρα βαγόνια κοπαδιών
στρωμένα μ’ άχυρο. Γαμήλιο ταξίδι.
Φτάσαν στις έντεκα τ’ Απρίλη.
Τους μοίρασαν γυναίκες κι άντρες χωριστά.
Πρώτη φορά που νιόνυμφοι χωρίζαν
ο Γιακόμπ με την Ματίλντα, σαν όταν τέλειωνε, παλιά,
η βόλτα τ’ Αϊ-Θανάση.

Ένα πρωινό τους βγάλανε μαζί στην αγγαρία,
γυναίκες άντρες και στη μέση συρματόπλεγμα,
τα βλέμματά τους συναντήθηκαν, τρέξαν στα σύρματα,
πλέξανε ανάμεσα τα δάχτυλά τους και κοιτάζονταν, βουβοί,
με μάτια υγρά (σαν τότε πίσω απ’ τις κολόνες της Συναγωγής),
όταν δεν πρόσεχαν οι φύλακες και τα σκυλιά,
κι ένιωσαν σαν να σεργιανούν, για τελευταία φορά,
στην βόλτα τ’ Αϊ-Θανάση.

Κανείς δεν άκουσε ξανά για τον Γιακόμπ και την Ματίλντα.
Μάρτυς μοναδικός ένας Βαρκάρης Sonderkommando είδε
να τους κλειδώνουν στις τριάντα του Νοέμβρη
στον αβομβάρδιστο τον θάλαμο με Zyklon B.
Ανήμερα των Ελευθέριων της Καστοριάς.
Κείνο το βράδυ,
χάριν αβρότητος,
οι τοπικές κατοχικές αρχές επέτρεψαν την βόλτα τ’ Αϊ-Θανάση.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Της Γης ανάσα
Post by: wings on 21 Jul, 2020, 19:58:15
Νίκος Δόικος, Της Γης ανάσα

Της Γης ζωηφόρος ανάσα
Γιομίζει τον θόλο η Ανάγκη
Αιώνια τροφός των αιώνιων
Μπολιάζει τον Χρόνο μ’ ατίμητες
Ρανίδες ύδατος και αίματος
Να κοινωνούμε την Αιωνιότητα
Θεία μετάληψη αναστάσιμη
Για όλα τα πλάσματα του μόχθου
Και πρώτα για τους σμιλευτές
Τα καλοχαϊδεμένα Της.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Καστορία λίμνη
Post by: wings on 21 Jul, 2020, 21:02:23
Νίκος Δόικος, Καστορία λίμνη

Τα σύννεφ’ αγκαλιάσαν το βουνό μες στο μπαμπάκι,
μετά την εκκωφαντική εκτόνωση της καταιγίδας.
Κανείς δεν αναζήτησε τους ερωδιούς της λίμνης,
με την τρομάρα των αστραπών στον καλαμώνα.
Περαστικοί ψαράδες τους νομίσαν ροδολούλουδα
ανάμεσα στων καλαμιών το χρυσοφούντωμα,
εκεί που αναλαμπές μαλαματένιες γριβαδιών
και των πρικιών τ’ ασήμι φωταγωγούν νωχελικούς
διάπλους μαύρων γουλιανών κι οι πεταλούδες*, κάθε τόσο,
με βαρύγδουπες φιγούρες της ουράς, ραπίζουν τον αφρό,
λες αντηχώντας την αγαλλίαση της λιμναίας επικράτειας.

Flashback:

Το Κάστρο καλοτοιχισμένο δυτικά προς τον ισθμό
δεν έλεγε να πέσει μήνες τώρα. Κρατούσανε καλά
οι Νορμαννοί κι ας είχανε να πληρωθούν δυο χρόνια.

Ο Βοημούνδος είχε φύγει Σικελία να ’κονομήσει τη μονέδα
του στρατού κι άφησε πίσω τον Βρυένιο να διοικεί τις μοίρες.

Απόρθητο νησί η καστροπολιτεία της Καστοριάς
(νησί, προτού μπαζώσουνε την τάφρο
κάτω στο Βαρόσι γι’ αντιπαροχή),
παρά τα κύματα επιθέσεων και τις τελευταίας γενιάς
πολιορκητικές του Κομνηνού κρατούσε ακόμα σθεναρά.

Σαν είδε κι απόειδε ο κυρ-Αλέξιος
διέταξε τον Γεώργιο Παλαιολόγο,
τον δοξασμένο στρατηγό και πρώτο της γενιάς του,
να βρει καράβια, πλάβες και σχεδίες,
στα παραλίμνια τα χωριά,
να τα φισκάρει με καταδρομείς
και νύχτ’ αφέγγαρη να διαπλεύσουν από τους Δουπιάκους
(το Δί-οπον, Δουπιάκοι, Δι-σπήλαιον, Δισπηλιό)
προς την Μονή της Μεγαλόχαρης Μεσονησιώτισσας,
εκεί που η Χάρη Της ευλογούσε τα λιμναία πλάσματα
από τα χρόνια του Ιουστινιανού,
του πρώτου κτήτορα του Κάστρου του περήφανου.
Εκεί ευλογούσε και τον μόνο βολικό γι’ απόβαση γιαλό
σ’ όλο το περιγιάλι του ασβεστόλιθου,
όπου έκρυβε τον Ήλιο στις σπηλιές του
και τον εχάριζε λαμπρό με κάθε ανατολή στο Κάστρο.

Και ξεχυθήκαν μονομιάς τα ψαροκάικα
και πλάβες νεολιθικές, εφτά χιλιάδες χρόνια αρματωμένες,
γιομάτες κακοπληρωμένα, νηστικά παράπονα,
που ’χαν να δουν υπέρπυρο από τα κατευόδια.
Βουβό ποτάμι κι ούτε μια λάμψη
να προδίνει δόρατα και κράνη στο πηχτό σκοτάδι.

Και δέσανε στον ομαλό, σημαδεμένο
απ’ αθέατες στο Κάστρο καλογερικές λαμπάδες.
Νερό τους κέρασαν (και πού να θρέψει
τέτοιο πλήθος στράτευμα το μοναστήρι)
κι ορμήσαν στο βουνό να βγούνε στην
αφύλαχτην απύργωτη μεριά την ανατολική.

Εδώ χτυπήσαν την αυγή μετά το σύνθημα.
Την ίδια τη στιγμή το στράτευμα τ’ Αλέξιου
χαλνούσε την ζαχαρένια του Βρυένιου δυτικά
με γενική συνδυασμένη επίθεση σε πύργους κι ακροπύργια.

Στη μέση της λαβίδας δεν αντέξανε.
«Παράδοση» εψέλισε με σπασμένα Ελληνικά
και πιο πολύ σπασμένη περηφάνια ο αγγελιοφόρος.

Και στήσαν οι καταδρομείς το αυτοκρατορικό το λάβαρο
κάτ’ απ’ τον Ήλιο, εκεί σιμά στον εξωνάρθηκα
τ’ Αϊ-Γιώργη της Πολιτείας του Τροπαιοφόρου.
Καλέσαν όσους θέλαν Νορμαννούς να υπηρετούνε τον Αλέξιο,
να ’χουν οσπίτια και αμπέλια εδώ στο Κάστρο,
να γονατίσουνε μπροστά στο λάβαρο
κι οι άλλοι να τσακιστούν να φύγουν λεύτεροι στην Ιταλία
αφού όμως πρώτα ορκιστούν
πως δεν θα ξαναπολεμήσουν τον Πορφυρογέννητο.
Οι πιο πολλοί γονάτισαν
κι έκτοτε γιόμισε το Κάστρο Νορμαννούς και Φράγκους κι εργολάβους.
.................................................

Τα σύννεφ’ αγκαλιάσαν το βουνό μες στο μπαμπάκι
μετά την εκκωφαντική εκτόνωση της καταιγίδας.
Κύκνοι χορογραφούν τις λιτανείες του λιμναίου κόσμου.
Σειρές Αργυροπελεκάνων λαμπυρίζουν,
οπτασίες γιορτής ταγμένης στους προσκυνητές
της ασημένιας επικράτειας των Λιμνών.
Με κάθε γέλιο η χορευτική σειρά διασπάται
από ατίθασες παρέες Λευκοτσικνιάδων.
Ολίγοι μαύροι Κορμοράνοι καμαρώνουν
επιδεικνύοντας τα κάτασπρα πηγούνια τους.

Στη γαλανή περίμετρο χοροστατούν
αντίπαλες φατρίες, η θορυβώδης συνοδεία:
Πρασινοκέφαλες εδώ κι απέναντι
οι Μαυροκέφαλες αγριόπαπιες,
οι «πράσινοι» και «βένετοι» του λιμναίου πτηνοδρομίου,
κι ανάμεσά τους οι Κοκκινολαίμηδες,
ταχύπλοοι, σαΐνια στις διαμεσολαβήσεις,
οι μαλαγάνες των νερών, αγγελιοφόροι,
διαβιβάζουνε τους όρους της εκεχειρίας,
παραποιώντας τους πολλές φορές,
οξύνοντας έτσι επίτηδες την ένταση,
για να φουντώσουν τον καυγά
και ν’ απολαύσουν μόνοι τους
όσους απόμκαν λιγοστούς γυρίνους
και τ’ άλλα μετρημένα εδέσματα τριγύρω.

Κοκκινοκέφαλα Γκισάρια
–οι βούλες οι κεραμιδιές στα κούτελα
σαν βήσαλα πλινθοπερίκλειστων ναών του Κάστρου
ριγμένα ως ευλογία των νερών–
απρόσμεν’ αναδύονται,
μετά ’πό κάποια καταδυτική αναζήτηση,
ανάμεσα στο ζωηρό το πλήθος.
Κι ένα νεροφιδάκι, ο Διαμαντής,
κορδώνετ’ έξω απ’ το νερό,
διαγράφοντας βραχύ, σπειροειδή κυματισμό
στ’ ακύμαντα γαλαζοπράσινα νερά
της Καστορίας λίμνης.

* γριβάδια, πρικιά, γουλανιοί, πεταλούδες: ψάρια της Καστορίας λίμνης.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Κόρη της Πούλιας
Post by: wings on 21 Jul, 2020, 22:14:01
Νίκος Δόικος, Κόρη της Πούλιας

Τα χέρια γίνονται φτερά όταν σ’ αγγίζω
και μ’ ανεβάζουνε ψηλά στους ουρανούς,
στα μέρη εκείνα των θεών ξαναγυρίζω,
κει που η ματιά σου ξεγελά τους κεραυνούς.

Κόρη της Πούλιας δεν μπορώ να σε ξεχάσω,
όπως τον Ήλιο δεν ξεχνούν οι αμμουδιές,
μια στάλαν άμμου της αυγής θέλω να μάσω
που ’κλεψε βράδυ τις δικές σου ευωδιές.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Υετός
Post by: wings on 21 Jul, 2020, 22:24:53
Νίκος Δόικος, Υετός

Υψώνομαι σύννεφο
από τις καυτές ανάσες της Θάλασσας
και πέφτω βροχή
με τις παγερές ριπές τ’ Ουρανού.

Πέφτω υετός, ψιχαλίζοντας,
χιονόνερο, χιόνι, χαλάζι,
ως ήπιος όμβρος εδώ
κι αλλού ως φοβερή καταιγίδα.

Σταλάζω μαθές κατακόρυφα
κι άλλοτε πλαγιοκοπώντας
με ορμή, στων ανέμων τη δίνη.

Φορές εξατμίζομαι
πριν φτάσω στο χώμα.

Μα όπως και να ’χει, ανήκω στα
υδρομετέωρα κατακρημνίσματα.

Εκφράζομαι μ’ αλλεπάλληλες πτώσεις.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Ανέφικτη Άνοιξη
Post by: wings on 21 Jul, 2020, 22:30:45
Νίκος Δόικος, Ανέφικτη Άνοιξη

Σαν τις γιορτές λίγο κρατά η χαρά των δώρων.
Σαγήνη με ημερομηνία λήξης.
Ανατολικά των κορεσμών
πορφυρογέννητα όνειρ’ ανατέλλουν.
Οι νέοι έρωτες.
Οι νέοι στόχοι.
Επελάσεις λουλουδιών.
Ανεμοθύελλες αστεριών.
Ανατροπές που ξεπηδούν μετά τον κορεσμό.

Ανατροπές – ηνίοχοι της Ιστορίας μάς ταξιδεύουν,
μας μεθούν με την ελπίδα πως
φανερώνεται όπου να ’ναι η Άνοιξη.
Η Άνοιξη που χάραξεν ο πειρατής
στους κλεμμένους πορτολάνους,
προτού χαθεί για πάντα το λημέρι.

Αναζητούμε ισόβια μιαν Άνοιξη ανέφικτη
που χάνεται, μεμιάς, μόλις αρχίσει να ευωδιάζει.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Των ανέστιων
Post by: wings on 21 Jul, 2020, 22:37:26
Νίκος Δόικος, Των ανέστιων

Με νοιάζουν τ’ άνθη των πεζοδρομίων,
εκείνα που βολεύονται μες στους αρμούς,
ανάμεσα στις κρύες τσιμεντόπλακες,
ανοίγοντας με κόπο διεξόδους,
αντέχοντας τις προσβολές των οδιτών,
αφρόντιστα, στο έλεος του καιρού, μοναδικά
στολίδια για τους νέους ενοίκους των πεζοδρομίων,
σφιχτά π’ αγκαλιάζονται για να σκεπάσουν
τα τρυφερά βλασταράκια τους, όπως
εκείνοι κουλουριάζονται να ζεσταθούν.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Διάλογος ταγών
Post by: wings on 21 Jul, 2020, 22:44:13
Νίκος Δόικος, Διάλογος ταγών

— Τι είπες;
— Είπα να πω μα δεν είπα.
— Πώς το ’πες;
— Είπα πως είπα να πω μα δεν είπα.
— Έτσι κατάλαβα κι εγώ
πως είπες πως είπες να πεις μα δεν είπες.
— Έτσι το είπα;
— Έτσι κατάλαβα τουλάχιστον,
πως τελικά δεν είπες τίποτα
ίσως γιατί δεν έχεις τίποτα να πεις.
— Δεν είχα ή δεν θέλησα να πω;
— Μάλλον δεν είχες,
γιατί όταν έχεις θέλεις.
— Λάθος. Κάποτε θέλεις και δεν έχεις
κι άλλοτε έχεις και δεν θέλεις.
— Ίσως.
Μα υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή:
και να μη θέλεις τίποτα να πεις
και να μην έχεις τίποτα να πεις.
— Ενδεχομένως.
Άλλωστε συ ξέρεις καλύτερα
ως παλαιός κοινοβουλευτικός.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Ασήμωσα την ψυχή μου
Post by: wings on 21 Jul, 2020, 23:01:43
Νίκος Δόικος, Ασήμωσα την ψυχή μου

Σαν να ’μουνα κι εγώ φυλακισμένος με τη μάνα μου,
έσφιγγα στις παλάμες μου τα σίδερα απ’ το παραθύρι
(μαθητευόμενος δεσμώτης) που ’βλεπε κατά Χασάν Κατή μεριά,
κατά τον δρόμο των ξενιτεμένων.

Οι φυλακές στηθήκαν άρον άρον στο περήφανο κονάκι
του Σαχίν Μπέη, παλιού πασά του κάστρου,
καθώς πληθαίνανε των ηττημένων οι «συνοδοιπόροι»,
χρόνια μετά τον χαλασμό απέναντι στο Βίτσι.
Και τα παράθυρα οι Κουδαραίοι τα χτίζαν χαμηλά, λίγο πιο
πάνω απ’ τα μιντέρια, γύρω γύρω, όπου ξαπλώνανε το βράδυ
μαύρον ύπνον οι κρατούμενοι, έτσι που κι ένα παιδαρέλι
να μπορεί ανεβαίνοντας να ιδεί τους «νικητές» απέξω.

Ασήμωσα την ψυχή μου κάτω απ’ τα λίγα που σωθήκαν τότες,
απέναντι στο Βίτσι, χρυσά και πορφυρά περιδέραια του Οκτώβρη.

Στο Campus λάφυρα λογής ριγμένα, μετά την άγρια επίθεση
των άστολων. Θυμάμαι κείνα τα ξανθά μαλλιά, μια τούφα
φυτρωμένη στα ραγισμένα ματογυάλια, όταν μας σέρνανε σκαλί σκαλί
κατά την έξοδο, να εκκενώσουν τις σχολές απ’ τους
«ανήσυχους». Συναγωνίστριες αντιπάλεψαν με θάρρος
το μένος τ’ ασυγκράτητο το βράδυ εκείνο του Μαγιού.
Μάρτυς (ακοίμητος αλάβαστρος) η Πρωθιέρεια Alma Mater,
αιώνες τώρα να κορδώνεται με την ζωντάνια των Χορών,
κείνη τη νύχτα εμβρόντητη απ’ τον πρωτόφαντο τον χαλασμό.

Ασήμωσα την ψυχή μου κάτω απ’ τα λίγα που σωθήκαν τότες,
δίπλα στο Χάρλεμ, χρυσά και πορφυρά περιδέραια του Μάη.

Στην Σοφούλη τ’ αυτοκίνητα σταθμεύανε στην σκοτεινή πλευρά
του δρόμου. Εκεί, εξήντα προκηρύξεις κουλουριασμένες
σαν μασούρι δυναμίτη ταπώναν εύκολα τις εξατμίσεις.
Και το πρωί που βάζαν μπρος τις μηχανές νοικοκυραίοι,
με κάθε έκρηξη εκκωφαντική των εξατμίσεων, σκορπίζονταν
στους γύρω δρόμους τα συνθήματα – πρελούδια ξεσηκωμών
που λησμονήθηκαν. Μαζί κι οι Θρακομακεδόνες Φοιτητές,
πρώτη συνέλευση, προσαγωγή το βράδυ, «περιποίηση» εν χορώ
και το πρωί μαλάξεις με οινόπνευμα ο Θωμάς με την Ζιζή.
Και τον Νοέμβρη Θεία Μετάληψη και, πριν καλά χαράξει, η
Έξοδος, ανάμεσα σε δυο σειρές καταδρομέων και στο βάθος οι
άλλοι να μας πετάνε σαν σακιά στα τζέιμς, στο σκοτάδι,
στα υπόγεια της Βαλαωρίτου
– καυτή σφραγίδα η φάλαγγα, να ζυγιαστούν οι αντοχές.

Ασήμωσα την ψυχή μου κάτω απ’ τα λίγα που σωθήκαν τότες,
εκεί στ’ Οβρέικο Νεκροταφείο της Σαλονίκης,
χρυσά και πορφυρά περιδέραια του Νοέμβρη.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Παρείσακτος
Post by: wings on 21 Jul, 2020, 23:04:53
Νίκος Δόικος, Παρείσακτος

Η ρίζα στη γη μου την πρώτη,
κορμός του δεσπότη αλήθειες,
κλωνάρια σαν χέρια δεσμώτη
και φύλλα οι ξένες συνήθειες.

Τι κι αν οι καρποί ’ναι δικοί μου,
θρεμμένοι με αίμα και θειάφι,
παρότι ριζώνω στην γη μου,
καρπίζω σε ξένο χωράφι.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Η προεκλογική συγκέντρωση
Post by: wings on 21 Jul, 2020, 23:10:31
Νίκος Δόικος, Η προεκλογική συγκέντρωση

Συνάχτηκαν πάλι στο Σύνταγμα
σημαίες συμβασιούχες,
διορισμένα λάβαρα,
πλήθος μεγάλο μεγαφωνικών.

Και σαν κενώθηκαν οι εξαγγελίες,
χαρίζοντας χαρά μεγάλη στους πελάτες
κι ανακούφιση, σαλέψαν οι σημαίες
πέρα δώθε, ως ανεμόφορτες
μαΐστρες των πειρατικών,
κι αντήχησαν οι πελατειακές
οι καραμούζες πάνω στα μάρμαρα
τ’ ανάγλυφα της ξένης δόξας.

Και να, μυριάδες βρέφη να συρρέουν
από παντού υπεριπτάμενα,
μέσα στον μαύρον ουρανό
του Λεκανοπεδίου, ανέκφραστα,
πελώριους σάκους ζαλωμένα,
ως ανεμόφορτες μαΐστρες,
γεμάτους τοκοχρεολύσια.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Μνήμη Μνημονιάδος
Post by: wings on 21 Jul, 2020, 23:32:38
Νίκος Δόικος, Μνήμη Μνημονιάδος

Προσήλθαν πάλι καλοθελητές να ψευδομαρτυρήσουν
καταδικάζοντας σε ισόβιο συμπόσιο τη φάρα των Σελλών,
να τους προσφέρουν κατοικίες πολυτελείς κι ανέσεις,
μακριά ’πό τα γαιώδη καταλύματα και την βρομιά,
τους δύστυχους, μακριά ’πό τον δικό τους κόσμο.

Καταραμένοι αφέντες Αγοραίοι που δεν σέβεστε
τις ιερές συνήθειες των ανθρώπων,
τα έθη τα παλιά των Δωδωναίων τα έρμα
των ουράνιων μυστικών αποκαλύψεων, που παραδόθηκαν
από γενιά αρχέγονη ανελλιπώς σε κάθε άγουρη γενιά
και γίναν προξενιά και πόλεμοι και τρόπαια και θρησκείες.

Πού βρέθκαν τόσοι βάρβαροι να αρπάξουνε την κόρη
μα και Θεσμοί να μετατρέψουν την Αλήθεια σε περίκλειστη
υπόθεση, σε άλλοθι για τους άρπαγες της νεαρής Ευρώπης;

Την έκρηξή του ο νους μου διανοείται, ανατινάζοντας
συλλογισμούς, συθέμελα γκρεμίζοντας βεβαιότητες,
ανάμεσα σε λείψαν’ απολιθωμένων ινδαλμάτων νεκρά
θαλασσοπούλια εκβράζονται στις λάβρες αμμουδιές μου.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Των από κάτω τυχερών
Post by: wings on 21 Jul, 2020, 23:37:28
Νίκος Δόικος, Των από κάτω τυχερών

Περιούσιος ο λαός των υπογείων,
εκεί που καταλήγουν τα απόβλητα
των φιλόδοξων ισογείων
κι όπου τα όνειρα μένουν απρόσβλητα.

Ζωή χωρίς όνειρα
είναι θάνατος άυπνος,
χρυσό δαχτυλίδι χαμένο σ’ απόνερα,
αρκεί στα όνειρα να μένει ξάγρυπνος

αγνός κι ανελέητος Αγώνας.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Ταπεινή μου γραφίδα
Post by: wings on 21 Jul, 2020, 23:46:44
Νίκος Δόικος, Ταπεινή μου γραφίδα

Φεγγίζει νεφέλωμα μπροστά στο φεγγάρι
αγγίζει της νύχτας την νωχέλεια με χάρη
και κείνη σαν δίχτυ απλώνει στεφάνι
σαγήνη για τ’ άστρα, ποιητών πυροφάνι.

Τα κύματα λάμπουν, αφροί στην κορφή τους,
αγήματα που δεν συγκρατούν την ορμή τους,
ιδέες ανάβουν φωτιές στο μυαλό μου,
μοιραίες στιγμές που δε θεν το καλό μου.

Οι νέοι ορμάνε φουσκώνουν τα στήθια,
γενναίοι σαν άτια να βρουν την Αλήθεια,
κι αυτή παιχνιδιάρα τρυπώνει στην άκρη,
καυτή σαν τον ήλιο, πικρή σαν το δάκρυ.

Δεν έχω τι άλλο να δώσω στους μύστες,
απέχω αιώνες φωτός απ’ τις πίστες,
το μόνο που κάνω, μ’ ιδρώτα και πόνο,
σκαρώνω μονάχος κι ευθύς φανερώνω
σελίδες φιλίας, οργής μα κι ελπίδας,
θρυαλλίδες μαθές ταπεινής μου γραφίδας.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος: Άσκηση 3η – Ο ραψωδός (από «ραβδ-» έως «ραψ-»)
Post by: wings on 22 Jul, 2020, 00:00:56
Νίκος Δόικος: Άσκηση 3η – Ο ραψωδός (από «ραβδ-» έως «ραψ-»)

Ραβδονόμοι ραβδοφόροι αγωνοδίκες
Ραβδί ότι θα πέσει απειλούν,
όχι σαν ράβδος μαγική της Κίρκης, βέβαια,
ούτε σαν σκήπτρο χρυσοποίκιλτο,
Ραβδώσεις ονειρεύονται σε σώματα νεκρά από καιρό,
ως αυλακώσεις δωρικών κιόνων,
Ραγάδες των ψυχών μας ανεξίτηλες,
Ρυτίδες, ως ρωγμές παλιών αρχών,
Ραγδαία, σφοδρά, ορμητικά,
Ραγίζουν πλάνες, χίμαιρες, τις
Ραδινές, λεπτοφυείς προφάσεις μας,
Ραδιουργία των ηγεμόνων,
Ραδιουργία όχι ως ευχέρεια στην εκτέλεση, βέβαια,
αλλ’ ως λαγνεία και παλιανθρωπιά,
Ραθυμία προκαλώντας, δηλαδή οκνηρία
και όχι ευχέρεια στην αντίληψη,
Ράκη σωρεύοντας παντού,
Ρανίδες ύδατος και αίματος στερέψανε
Ραντίζοντας εντατικές καλλιέργειες,
αμέτρητα εγχειρήματα υψηλού κινδύνου,
Ραστώνη επιβάλλοντας καταναγκαστικήν,
όχι ως πραότητα, βέβαια,
αλλ’ ως συλλογική, ανεπίγνωστη οκνηρία, σε
Ραψωδό καταδικάζοντας εμένα τον εχθρό τους,
για να συνθέτω, να συρ-ράπτω άχαρες ωδές.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Της Λογοτεχνίας καταδρομείς
Post by: wings on 22 Jul, 2020, 00:09:51
Νίκος Δόικος, Της Λογοτεχνίας καταδρομείς

Ακαταμάχητες οι φοβερές σου ρίμες
σαν επιτίθενται μ’ ορμή και κατισχύουν.
Τα προτειχίσματα, πεζά ονειροπύργια,
εύκολα καταβάλλονται χωρίς ρυθμό,
χωρίς αεροπορική των παραγράφων κάλυψη.

Άξιοι όλοι τους οι λογοτέχνες. Άξιοι. Άξιοι.
Όμως, θαρρώ, οι ποιητές πως ξεχωρίζουν,
σαν του στρατού τις Ειδικές Δυνάμεις,
ατρόμητοι της Λογοτεχνίας καταδρομείς.

Βλέπεις
η Ποίηση απαιτεί εξαντλητικές ασκήσεις
καθώς και σπάνια ελαττώματα
– ανθεκτικό φιλότιμο, αφοβία,
αξιοπρέπεια κι αδιάπτωτη αφοσίωση.

Σπάνιον είδος, ζηλευτόν οι ποιητές.

Βλέπεις
ποιητής γίνεσαι εξ αποκαλύψεως,
όταν σε συνεπαίρνει ο αργός παφλασμός
της τελευταίας απολίμνωσης ετοιμοθάνατου κύκνου
–η λίμνη και το κύκνειον άσμα
μαζί σ’ ένα σου δάκρυ–
όταν χωρέσεις σ’ ένα σου δάκρυ
–χαράς ή λύπης, χαρμολύπης, δεν έχει σημασία–
αυτήν την ανεκτίμητη περίπτυξη ζωής και θανάτου,
εκείνο τ’ άκτιστο φως της χαράς και του έρωτα,
κείνο τον πόνο της υποταγής οδηγητών στην βαρβαρότητα,
την γένεση και την φθορά
και πάντα την Ανατροπή.
Ανατροπή, Ανατροπή,
αέναη Μεταρσίωση.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Σύσταση
Post by: wings on 23 Jul, 2020, 00:17:11
Νίκος Δόικος, Σύσταση

Λαθραλιευτές οστρακοειδών
κοπιάζουν ν’ ανοίξουν το κέλυφος
και ως γρίφο να ερμηνεύσουν
τα εσώκλειστα πονήματα.

Πολλοί με βρίσκουν απροσπέλαστο,
άλλοι δυσνόητο. Λίγοι μαργαριτάρια
λένε πως ανακαλύπτουν
αναμεσίς στο κέλυφος που χάσκει
(δροσουλίτες αγαθής τους προαιρέσεως).

Στο ρήμα «χάσκει» κρύβεται το μυστικό.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος: Ένα, δύο, τρία
Post by: wings on 23 Jul, 2020, 00:24:51
Νίκος Δόικος: Ένα, δύο, τρία

Ένα, δύο, τρία F-16.
Κι αυτό και κείνο και τ’ άλλο δικό μου.
Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες υπερωρίες.
Εκατομμύρια, δισεκατομμύρια, τρισεκατομμύρια ομόλογα.
Δομημένα και σύνθετα, τοξικά ομόλογ’ ανομολόγητα.
Ελάχιστες βιολέτες στην κοιλάδα Φενάκη.
Μυριάδες αγάλματα, προτομές κι ανδριάντες.
Οχτώ απ’ αυτό, κι από κείνο κι απ’ τ’ άλλο.
Χαμένος για πάντα σε αυλές ιδρυμάτων.
Υπέρ-παραγωγή.
Υπέρ-ανάλωση.
Υπέρ-απλούστευση.
Υπέρ-έντασης κεφαλαίου.
Υπέρ-έκτασης κεφαλαίου.
Υπερένταση γενικώς.
Θαμώνας Μονάδων Εντατικής Θρηνωδίας.
Οχτώ απ’ οτιδήποτε τελευταίας γενιάς.
Οι πρώτες γενιές απαρχής ξοφλημένες.
Δέκα καινούρια.
Χάθηκαν οι φίλοι μου.
Είκοσι ολοκαίνουρια.
Μονάχος, μονάχος.
Τριάντα απ’ όλα.
Για λίγο, χάθηκα, θαρρώ, κι εγώ.

Ένα, δύο, τρία μέτρα καστανόχωμα, παρακαλώ.
Και να ’ναι ελαφρύ, παρακαλώ, σαν με σκεπάσει.
Και δυο αρκούν.
Και μια βιολέτα πλάι στο μάρμαρο.
Με τόσες υπερωρίες, με τόση κατανάλωση, τα δικαιούμαι.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Εθνεγερσία
Post by: wings on 23 Jul, 2020, 00:48:24
Νίκος Δόικος, Εθνεγερσία

Χρυσές και μαβιές πινελιές,
χιονάτες και γκρίζες λογιών
συνθέτουν τη μορφή σου το δείλι,
όταν πλαγιάζει η πορφύρα στη θάλασσα.

Πελαγίσιες αύρες ιριδίζουν
στο φως του Εσπερινού.

Ατίθασοι Αρτέμηδες
προσκυνούν την εικόνα σου.

Εθνεγερσία, ποινή μου ισόβια,
ηγεμονεύεις περήφανη στην
καρδιά του σύμπαντος κόσμου,
ανάμεσα σε ακατάδεκτους ορίζοντες.

Κι εγώ χαμός και ταπεινός παρίας
παλεύω να κρατήσω άσβεστη τη φλόγα σου,
μέσα στις θύελλες των καιρών,
με τις παλάμες μου πλεγμένες
σαν φαναράκι της Λαμπρής.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος: Άσκηση 4η – Σαμοθράκη (από «κάβ-» έως «καλλιρρ-»)
Post by: wings on 23 Jul, 2020, 01:16:17
Νίκος Δόικος: Άσκηση 4η – Σαμοθράκη (από «κάβ-» έως «καλλιρρ-»)

Κάβειροι γιοι του Ηφαίστου δεινοί κατεργαστές μετάλλων
Καγχάζουν με των Σαμοθρακών τα Ιερά Μυστήρια
–απλήρωτοι οι δούλοι στις σπηλιές, περικοπές
στων ιερέων τις συντάξεις, ελλείψεις σε θυμιάματα,
σίτον, οίνον και έλαιον, σε φύλλα ελιάς και δάφνης–
Κάδους παλιών απορριμμάτων αναμοχλεύουν οι ταγοί
μήπως κι ανεύρουν όστρακα από παλιές σπατάλες,
Καθαγιάζουν τους θεούς προστάτες πολιούχους αντί να
Καθαγνίζουν, να καθαρίζουν μ’ εξαγνιστική θυσία την Ύβρη.
Καθαιρέτες χρειάζεται η Νήσος επειγόντως και
Καθαρμό απ’ όλες τις κακές συνήθειες και τις ανίερες συμμαχίες με
Καθεστώτα από καιρό παρηκμασμένα, στο έλεος φαύλων
Καθοδηγητών που αναπαράγονται ως φαρσοκωμωδία.
Καινοτόμες ρήξεις απαιτούν οι μυημένοι Σαμοθράκες,
Καίριες τομές στην εξουσία των Δημαγωγών που
Καιροφυλακτούν ν’ αρπάξουν τον Ιερό Πυρσό της Δήλου,
να αιχμαλωτίσουνε τον Κόη και τη Λουτροφόρο Ιέρεια,
Κακόσπλαχνοι όπως πάντα και
Κακόσχολοι να καταλάβουν τις σπηλιές και νέα
Κακουργήματα να διαπράξουν, ακόμα πιο στυγνά.

Καλλίμορφες κόρες της Σάμου Θρακίης, σπλάχνα
Καλλίνικου λαού, συνάξτε τους ορέστες μαχητές, τους
Καλλιρρήμονες σοφούς σας, με γλώσσα γλαφυρή να
συνεγείρουνε της νήσου τους προστάτες, τους Στοχαστές,
τους Ποιητές και τους Ερέτες, να διώξουνε τους φαύλους.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Βραδινοί διαρρήκτες
Post by: wings on 23 Jul, 2020, 01:27:38
Νίκος Δόικος, Βραδινοί διαρρήκτες

Δεν έχω πρόθεση να δασκαλέψω.
Τους άθλους σας απλώς καλλωπίζω
με τόνους έντονους, απλώς φροντίζω
να τους θυμάστε όταν αποσυρθείτε
συντροφιά με τα επιτόκια
και τις ακάλυπτες επιταγές,
τις ανεκπλήρωτες επαγγελίες,
τις ανοχύρωτες τις ενοχές που ορθώνονται
πάνω στα βάθρα του κρυφού κελιού,
σαν νηπτικά γλυπτά που τρύπωσαν
και στέριωσαν χωρίς τη θέλησή σας,
χωρίς τις δέουσες τελετές αποκαλυπτηρίων,
κρυφά κρυφά, σαν βραδινοί διαρρήκτες.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Αρτεμίσιον
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 22:21:05
Νίκος Δόικος, Αρτεμίσιον

Δραπέτευσα.
Μετά ’πό τόσους αιώνες κάθειρξης
οι δεσμοφύλακες δεν δώσαν σημασία στο γεγονός.

Εξαϋλώθηκα
και διακτινίστηκα ως δέσμη φωτός
κατά την Έφεσο,
να προσκυνήσω τον Ναό σου.

Δεσπόζεις στις λαχτάρες μου, Αρτεμίσιον.

Καλοκατέχεις τις διαθέσεις των Αστερισμών
προεξοφλώντας τα ηροστράτεια λάθη μου.

Νιώθεις το δέος των προσκυνητών σου
στης Σμύρνας τις ολονυκτίες, στις λιτανείες
των Αφρικάνων Αμαζόνων, στις θυσίες.

Στρατοί αφανίστηκαν για να σε καταβάλουν.
Στρατιές αναλώθηκαν για να σε καταλάβουν.
Χρηματιστήρια απογείωσαν την αξία σου.

Ματαίως.

Μεσουρανείς στον κόσμο των ονείρων,
κει που τ’ ατσάλι του πολέμαρχου
και το χρυσάφι του σαράφη
λιώνουν και φωσφορίζοντας κυλούν
στα μάγουλα των κοριτσιών
ως δάκρυ ερωτικής χαράς.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Απορριμματοφόρες τέχνες
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 22:27:40
Νίκος Δόικος, Απορριμματοφόρες τέχνες

Τούτες τις μέρες
των αναζητήσεων
και τα σκουπίδια μας
εμπνέουν τεχνουργούς.

Ίσως για
να δηλώνεται εμμέσως
πως και τα έρμα διεκδικούν
μεράδι ανάλογο Ιστορίας.

Πετάμε ό,τι χορταίνουμε
κι αυτό μας καθορίζει.
Ως μέτρο κατανάλωσης,
ως ανοχές ανάλωσης.

Σκουπίδια.

Μνημεία να γίνουνε λοιπόν
οι απορρίψεις μας.

Αλήθεια πόσο συγκινητική αυτή η
έγνοια για τ’ ανίσχυρα, τα ευπαθή.

Τιμήσαμε δεόντως τα ευκλεή,
τα πρώτα, τ’ ανεκτίμητα.

Σειρά να δικαιωθούν τα ταπεινά,
τα έσχατα των ρύπων μας
και τ’ άδοξά μας λύματα,
τ’ απόβλητα των ανοχών μας.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος: Άσκηση 5η – Ωκυγράφος ποιητής (από «ωδ-» έως «ωφ-»)
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 22:33:33
Νίκος Δόικος: Άσκηση 5η – Ωκυγράφος ποιητής (από «ωδ-» έως «ωφ-»)

Ωδές καλλίφθογγες μου δώρισες, όσες
Ωδίνες ως αντίδωρα κι αν απαιτούν,
Ωκεανούς με σαγηνευτικά λιμάνια,
Ω μοι, αλίμονο σε μέν’ αν δεν μπορέσω εις τους
Ώμους να σηκώσω την ευθύνη μιας τόσο
Ωμής προκλήσεως: – να μη μετουσιωθούν οι στίχοι μου σε
Ώνια, σε πράγματα και θάματα προς πώληση,
Ώνος, ήγουν αντίτιμο, να μην καταβληθεί ποτέ για εξαγορά τους,
Ώρες του χρόνου τέσσερις να εργάζομαι, μύστης τού
Ωραίου στην στιχοπλοκή μα και για των ωραίων την
Ωφέλεια – όχι ως κέρδος αλλ’ ως επικουρία και συνδρομή.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Ωσάν αλάθευτη αυτόματη επανάκληση
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 22:37:56
Νίκος Δόικος, Ωσάν αλάθευτη αυτόματη επανάκληση

Πολλές φορές παιδεύτηκα
για να προφτάσω βιαστικό ένα φως,
μα κείνο πάντα
ξελογιάζονταν με το σκοτάδι.

Συνοδοιπόρος ευσεβών νομάδων,
ονειροπόλων προφητών,
αναζητώντας γην επαγγελίας,
δεν αξιώθηκα να φτάσω εκεί ποτέ μου.

Ξεστράτιζα.

Και μη ρωτάτε τι και πώς,
ούτε κι εγώ μπορώ να εξηγήσω
ετούτη την ανένδοτη επανάληψη,
ωσάν αλάθευτη αυτόματη επανάκληση,
ν’ ακολουθώ με ζήλο ό,τι χάνεται
κι όλο να χάνομαι στις παρυφές προορισμών.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος: Εκ-τευτονισμός
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 22:43:57
Νίκος Δόικος: Εκ-τευτονισμός

Διαβιβάσεις, κύριε. Διαβιβάσεις,
απάντησ’ ο Ερμής ερωτηθείς
επίμονα σε ποια Μονάδα υπηρετεί
από τον ενοχλητικό τον Τεύτονα.

Ε, τέλος πάντων, ανυπόφορη
η περιέργεια των Τευτόνων.
Τυχαίο δεν επιτρέπεται για δαύτους,
τα πάντα οφείλουν κάτι να υπηρετούν
ή κάπου ή σε κάποιον ν’ αναφέρονται.

Τ’ αυθόρμητο δεν συγχωρείται,
το δε τυχαίο εγκληματεί.
Το ανοργάνωτο τσακίζει τα γρανάζια.

Σαν όμως υιοθετήσεις τις αρχές τους,
την ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ,
συμβάσεις αορίστου κόστους,
τα λαμπερά ψιμύθια,
τον τιμωρό και ανοικτίρμονα θεό,
αποχαιρέτα τότε τις ωραίες τις νύχτες,
τους περιπάτους των ωραίων ερώτων
και την φιλία φιλελεύθερου θεού.

Κατάντησες κι εσύ παρακολούθημα
κάποιας ατέρμονης γραμμής παραγωγής
στρωμένης με βαρβαρικές συνήθειες.

Ψιμύθιο κι εσύ σαν ίδιο κι απαράλλαχτο
με της σαγήνης τα ψιμύθια δολώματα.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος: Άσκηση 6η – Διέξοδο ψάχνω (από «δαίμ-» έως «διέξ-»)
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 22:49:21
Νίκος Δόικος: Άσκηση 6η – Διέξοδο ψάχνω (από «δαίμ-» έως «διέξ-»)

Δαίμων της Ποίησης τι ψάχνεις τα χαράματα
Δάκρυα στα μάγουλα δε θε να δεις και δράματα
Δάμασα όλα της καρδιάς μου τα καμώματα
Δεήσεις πρόσφερα στον έρωτ’ αναχώματα
Δεινός να γίνω λογοπλάστης αδιαφόρησα
Δέοντα πάντα και με δέος ανιστόρησα
Δεσμώτης κάποιας ενοχής δεν θ’ απογίνω
Δεσπόζω σ’ όλες τις γωνιές μου. Θα επιμείνω
Δημεραστής καλός να γίνω, να πετύχω.
Διέξοδο ψάχνω μία μικρή ρωγμή στον τοίχο.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Ο θρίαμβος της Αλήθειας
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 22:53:26
Νίκος Δόικος, Ο θρίαμβος της Αλήθειας

Συνάχτηκαν όλου του Κόσμου οι Σκιές
και βάλθηκαν στο κάρβουνο να κρύψουν
την Αλήθεια.
Η Αλήθεια δεν εσάλεψε. Ούτε μιλιά.
Κάθισε αμέριμνη στο χείλος της Αβύσσου.
Κι όταν εγέμισε όλη η Άβυσσος Σκιές,
ένας μεταξοσκώληκας, σιγά-σιγά, τα κέντησε
μεταξωτά τα χείλη της Αβύσσου
κι έκλεισε μέσα τις Σκιές σ’ ένα κουκούλι,
να τις φυλάει μια χρυσαλλίδα τόση δα
στην μεταξένια φυλακή του Ήλιου.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)
Title: Νίκος Δόικος, Δαυλοφόρος εν αναμονή
Post by: wings on 13 Oct, 2020, 02:39:26
Νίκος Δόικος, Δαυλοφόρος εν αναμονή

Εσείς οι νέοι να ετοιμάζεστε ρίχνοντας τον θυμό προσάναμμα
στη φλόγα των σπηλαίων στα έγκατα της Γης φιλιώνοντας μονάχα με
τις αστραπές κι όταν γενείτε ηφαίστειο φωνάξτε με ν’ ανάψω τον δαυλό.

Από τη συλλογή Τρίστιχα (2017)
Title: Νίκος Δόικος, Θερμαϊκά δειλινά
Post by: wings on 13 Oct, 2020, 02:42:56
Νίκος Δόικος, Θερμαϊκά δειλινά

Τα Θερμαϊκά δειλινά πορφύρα εξοστρακίζεται στο ακαταμάχητο λευκό
Του Πύργου ξεστρατίζει αναζητώντας την ομόχρωμη Ροτόντα φωλιάζοντας
Βαθιά στα βήσαλά της για να ζεστάνει λάρνακες παραιτημένων προσευχών.

Από τη συλλογή Τρίστιχα (2017)
Title: Νίκος Δόικος, Συγκομιδή
Post by: wings on 13 Oct, 2020, 02:46:28
Νίκος Δόικος, Συγκομιδή

Ωριμάσαμε. Καιρός να πέσουμε στο χώμα. Να μας μαζέψουν μετανάστες.
Να ξεδιαλέξουν τις ψυχές μας αραδιασμένες σε κλωβούς, πριν
έρθει ο έμπορος να εκτιμήσει την αξία τους που έπεσε ωριμάζοντας.

Από τη συλλογή Τρίστιχα (2017)
Title: Νίκος Δόικος, Πτώχευση
Post by: wings on 13 Oct, 2020, 02:49:10
Νίκος Δόικος, Πτώχευση

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν κύριοι. Τα σχολεία υπό κατάληψιν
μπάρες διοδίων ανοιχτές περιφρουρούνται από ναύτες της Αβρόρας
κι οι συλληφθέντες ποιητές στη φυλακή κηρύξαν απεργία πείνας.

Από τη συλλογή Τρίστιχα (2017)
Title: Νίκος Δόικος, Υπόσχεση
Post by: wings on 13 Oct, 2020, 02:51:39
Νίκος Δόικος, Υπόσχεση

Κι αν σκοτωθώ γκρεμίζοντας αγάλματα
ή δρασκελίζοντας τους φράχτες ανακτόρων
μην χαίρεστε∙ ακολουθούν οι κόρες μου.

Από τη συλλογή Τρίστιχα (2017)
Title: Νίκος Δόικος: Η «ελλειμματική» αρμονία του Χάους (Μάθημα δημοσιονομικής Πατριδογνωσίας)
Post by: wings on 13 Oct, 2020, 02:55:46
Νίκος Δόικος: Η «ελλειμματική» αρμονία του Χάους (Μάθημα δημοσιονομικής Πατριδογνωσίας)

Νησιά δωματοσκέπαστα μιμήματα της αρμονίας του Χάους, σαλά σοκάκια,
η «Υψικάμινος» της Λευτεριάς, το διαρκές αντάρτικο, όλα συντρίβουν
τη χωροταξία της Πειθαρχίας. Πού να βρεθούν Πλεονάσματα στο Χάος;

Από τη συλλογή Τρίστιχα (2017)
Title: Νίκος Δόικος, Τα κελιά των παρθένων
Post by: wings on 13 Oct, 2020, 02:58:27
Νίκος Δόικος, Τα κελιά των παρθένων

Τρεμοπαίζουν τα κόκκινα φώτα στην πάχνη το βράδυ
Ξεπαγιάζουν απ’ έξω σκιές σαν παιδιά για ένα χάδι
Τα κελιά των παρθένων λαμπάδιασαν μες στο σκοτάδι

Από τη συλλογή Τρίστιχα (2017)
Title: Νίκος Δόικος, Φθινόπωρο
Post by: wings on 13 Oct, 2020, 03:00:59
Νίκος Δόικος, Φθινόπωρο

Τέλος Οκτώβρη τα βουνά ντύνονται στα χρώματα της ωριμότητας.
Το γήινο της οξείδωσης, το κίτρινο του κατεργασμένου χρυσού
και το κόκκινο της μοναξιάς. Σοφία διατρέχει τον ασβεστόλιθο.

Από τη συλλογή Τρίστιχα (2017)
Title: Νίκος Δόικος: 17 Νοέμβρη – η γιορτή
Post by: wings on 13 Oct, 2020, 03:04:14
Νίκος Δόικος: 17 Νοέμβρη – η γιορτή

17 Νοέμβρη. Επέτειος του Πολυτεχνείου. Αισίως γίναμε
οσιομάρτυρες, γιορτή, ευκαιρία για κλειστά σχολειά. Σε λίγο θα
θα μας κάνουν εικονίσματα να προσκυνούν τα εγγόνια των απόντων.

Από τη συλλογή Τρίστιχα (2017)
Title: Νίκος Δόικος: 17 Νοέμβρη – τα προεόρτια
Post by: wings on 13 Oct, 2020, 03:06:31
Νίκος Δόικος: 17 Νοέμβρη – τα προεόρτια

Οι πατούσες φούσκωναν. Με τα υγρά του αμύνονταν το σώμα
στο καδρόνι. Μα η ψυχή ψιθύρισε «είσαι αητός, πετάς ψηλά».
Και πέταξε. Τόσο ψηλά που ο πόνος δεν μπορούσε να τον φτάσει.

Από τη συλλογή Τρίστιχα (2017)
Title: Νίκος Δόικος: Τα «κεκτημένα»
Post by: wings on 13 Oct, 2020, 03:09:17
Νίκος Δόικος: Τα «κεκτημένα»

Κάποτε σφίγγαν τις γροθιές και τις καρδιές τους για ν’ αλλάξουνε τον
Κόσμο. Πόσο ανέτοιμους τους βρήκε ο Χρόνος. Σήμερα μέσα στις
καρδιές κρύβουν τη δούλεψη και σφίγγουν στις γροθιές τα «κεκτημένα».

Από τη συλλογή Τρίστιχα (2017)
Title: Νίκος Δόικος, Finis sperum
Post by: wings on 13 Oct, 2020, 03:11:59
Νίκος Δόικος, Finis sperum

Στο ξερονήσι των εξόριστων ελπίδων ήρθα να βρω παρηγοριά.
Ματαίως. Σύμφωνα με αυτόπτες ξενοδόχους, σε μιαν απέλπιδα
απόπειρα απόδρασης προδόθηκαν οι ελπίδες κι εκτελέστηκαν.

Από τη συλλογή Τρίστιχα (2017)
Title: Νίκος Δόικος, Αυτοπυρπόληση
Post by: wings on 13 Oct, 2020, 03:13:52
Νίκος Δόικος, Αυτοπυρπόληση

Τα καλύτερα ποιήματα
ως σπινθηροβολήματα
πυροδοτούν την αυτοπυρπόληση.

Από τη συλλογή Τρίστιχα (2017)
Title: Νίκος Δόικος, Μασκαρεμένα ουσιαστικά
Post by: wings on 13 Oct, 2020, 03:15:47
Νίκος Δόικος, Μασκαρεμένα ουσιαστικά

Παραχαράσσονται συνειδητά τα ρήματα
Συγκεχυμένες έννοιες σαθρά επιχειρήματα
Τα ουσιαστικά μασκαρεμένα σε προσχήματα.

Από τη συλλογή Τρίστιχα (2017)
Title: Νίκος Δόικος: Αυτοπροσωπογραφία 1
Post by: wings on 25 Dec, 2020, 14:48:16
Νίκος Δόικος: Αυτοπροσωπογραφία 1

Αν θες
Προσεκτικά τους τίτλους ανασήκωσε
Ν’ ακούσεις από κάτω και να δεις
Τον ξεχασμένο σαλπιγκτή του προκεχωρημένου
Έναν τυφλό βιγλάτορα στο πιο ψηλό κατάρτι
Κόγχη πλινθοπερίκλειστη μ’ ένα σβηστό καντήλι
Του λύκου το αλύχτισμα στου φεγγαριού το χιόνι
Τα μοιρολόγια των περιστεριών
Στα ερείπια της πόλης
Που έπεσεν αφύλαχτη στους λογικούς στρατούς

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος, Απογύμνωση
Post by: wings on 25 Dec, 2020, 14:50:46
Νίκος Δόικος, Απογύμνωση

Όλο το Φως το φόρτωσε
στους δυνατούς ώμους του ταύρου
η Ευρώπη
το ’κανε λάμψη
το φυλάκισε
κι άφησε πίσω της μονάχα
έναν ήλιο ενοικιαζόμενο

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: Του 21ου αιώνα 1
Post by: wings on 25 Dec, 2020, 14:56:20
Νίκος Δόικος: Του 21ου αιώνα 1

Δέκα στάδια το στόμα ’νοιχτό του θανάτου
δέκα τύμβοι χλωροί τα μυαλά των εφήβων
λίγα κόκαλα διάσπαρτα και φύλλα δάφνης
στην κορφή το λιοντάρι να φέγγει σαν φάρος
πουθενά δε θα βρεις λίγη αντίσταση κάποιον
να φυλάει των καιρών το δυσεύρετο αίμα
δέκα σύντροφοι χώρια δεν έχουν ελπίδα
δέκα μπράτσα ’γκαλιά και τα ιδρύματα τρίζουν
βλέπω τώρα φωτιές στων παιδιών τις παλάμες
βλέπω νέες σοδειές στης ορμής τις αλάνες
δέκα στάδια το ψέμα θαμμένο στο θειάφι
δέκα τύμβοι στη μέση μαρμάρινο ελάφι.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος, Αιτιοκρατία
Post by: wings on 25 Dec, 2020, 14:59:33
Νίκος Δόικος, Αιτιοκρατία

Δύσμοιροι πρέσβεις παλαίφατου κλέους
δωρητές εγκεφάλων τι κι αν
παλεύετε με τους εξουθενωτικούς «θεσμούς»
άσημα τεύχη δυτικά της μοίρας
δημοσιεύουν το συλλογικό σας μέλλον
ως να ’ταν παρελθόν.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: Του 21ου αιώνα 2
Post by: wings on 25 Dec, 2020, 15:08:04
Νίκος Δόικος: Του 21ου αιώνα 2

Μπήκα χαράματα μες στα χαλάσματα
μιας τράπεζας από καιρό παρατημένης.
Μύριζε μούχλα κι απορρίμματα αιώνων
κι απ’ τις θυρίδες των παλιών ταμείων
οσμή αναδίνονταν χαρτιού καμένου.

Βάδιζα μέσα σε βαριές σκιές αραχνιασμένες
όταν εκεί απ’ τη σκοτεινιά ξεμύτισε στο βάθος
γριά αναμαλλιασμένη ζαλωμένη
περίεργα σύνεργα και σκούπα με φαράσι.

Τι θες εδώ, σαν μ’ είδε βροντοφώναξε, ποιος είσαι;
Δεν έμεινε πια τίποτα για σένα. Για κανέναν.
Ακόμα και τους υπολογιστές κατέστρεψαν με όλους
τους κωδικούς των ανατοκισμών, με όλα
τ’ αρχεία της τελευταίας δυναστείας των τόκων.
Μην απορείς, τα ’ξερα όλα τους τα κόλπα,
ήμουνα στέλεχος για χρόνια, ξέρω τι σου λέω.

Εσύ μαύρα χαράματα τι θες εδώ, τι ψάχνεις;
Δεν έμαθες; Κανείς δεν σου είπε;
Τον νέον αιώνα απαγορεύονται οι τράπεζες.

Κι όταν σταμάτησε σε λίγο να φωνάζει
κι άρχισε τραγουδώντας δυνατά ν’ αγιάζει
την γκρίζα αιωρούμενη αχλή τριγύρω
με μυστηριακές εξαγνισμού κινήσεις,
ξάφνου ξεπρόβαλε ξανθή γαλανομάτα κόρη,
άγγελος ίδιος, ανοίγοντας βαριά, με δυσκολία,
θωρακισμένη θύρα θησαυροφυλακίου.

Δεν είναι δω, μου λέει. Μην ψάχνετε άδικα.
Δεν έμεινε κανείς απ’ τον παλιό τον κόσμο.
Αποδήμησαν.
Εκείνη έφυγε τελευταία.
Σας περίμενε ως τη στερνή πνοή της.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος, Φυσαλίδα
Post by: wings on 25 Dec, 2020, 15:45:55
Νίκος Δόικος, Φυσαλίδα

Αρνήθηκα
Παρά τις δελεαστικές προτάσεις
Και τις ορθάνοιχτες πύλες της ουτοπίας
Πιστός στον μυστικό μας όρκο
Μέτρησα έναν έναν τους ποιητές να
Ξεμακραίνουν σε ψηφιακές λεωφόρους
Να προσκυνούν με δέος τις μεταλλάξεις
Τα πλουμιστά γιοφύρια
Στα τόξα τους πολύχρωμές αγχόνες
Κάτω από ανδριάντες ηρώων της Αφθονίας
Να προσκυνούν τη σιγουριά μικρών αντίδωρων
Τις συγκινήσεις ευκαιριακών εκπτώσεων
Με δωροκάρτες και ιριδίζοντα επιχειρήματα
Μικροί εντολοδόχοι ενός μικρού σύμπαντος.

Κι εγώ φυσαλίδα πάνω στο κύμα ανάμεσα
Μυριάδες φυσαλίδες της προαιώνιας τρικυμίας
Μιας θάλασσας ανελέητης κι ανάλλαχτης.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος, Το χάσμα
Post by: wings on 25 Dec, 2020, 16:15:22
Νίκος Δόικος, Το χάσμα

εκεί που χάνεται η μέρα ευσεβιστές

κι οι ποιητές εδώ
οικοδόμοι
του κενού και
του καινού

του Προμηθέα πληγές
χάσκουν στο στέρνο
οι ζηλωτές του σίδερου
κι οι δούλοι της φωτιάς
με ράμφη κόκκινα κυρτά
τους οδηγούν δεσμώτες
στους νιόφερτους θεούς
για τριάντα ομόλογα προδοσίας

εκεί που χάνεται η μέρα ευσεβιστές

κι οι ποιητές εδώ
διακονούν τη Σχέση
κατεδαφίζοντας τους
οξυκόρυφους καθεδρικούς
τα καθαρτήρια
στα ενώτια των θόλων ιστορώντας
αλληλοπεριχώρηση

εκεί που χάνεται η μέρα ευσεβιστές

κι οι ποιητές εδώ
ζητιάνοι
για ένα ξεροκόμματο έμπνευσης
κει στη γωνιά του δρόμου
ανάμεσα στις ύβρεις των περαστικών
τις βλοσυρές ματιές
καθώς μικρό στο φιλιατρό κορίτσι
σκύβει στο πέτρινο πηγάδι για νερό
τους το προσφέρει σ’ ασημένιο τάσι
κι εκείνοι ξεδιψώντας στιχουργούν
τον θάνατο του μέλλοντός τους

εκεί που χάνεται η μέρα ευσεβιστές

κι οι ποιητές εδώ
σαν περιστέρια
σκίζουν τη σκιά
σαν κρίνα ανθίζουνε στο κάρβουνο

εκεί που χάνεται η μέρα ευσεβιστές

κι οι ποιητές εδώ μηδενιστές
διάκονοι του χάους
αφηγητές μελλούμενων
που γίναν παρελθόντα
ζωγράφοι νεκρής φύσης
ριζωμένης στην καρδιά τους
μ’ ένα φανάρι αναζητούν
τον άλλον μέσα τους
κι εκείνος γνέφει απέναντι
μέσ’ από μνήματα αρχαίων νεκρών

εκεί που χάνεται η μέρα ευσεβιστές

κι οι ποιητές εδώ προσκυνητές
σε τόπους αφανέρωτους
με μια βεργούλα καραγάτσι
σκαλίζουν άγονους αγρούς
για λίγα όστρακ’ από
κύλικες και λήκυθους
λίγα σπαράγματα
που υπήρξαν κάποτε
και δεν υπήρξαν
τα συναρμολογούν
και τα γεμίζουν
με κρασί
από εντόπια αμπέλια

εκεί που χάνεται η μέρα ευσεβιστές

κι οι ποιητές εδώ τελάληδες
πασχίζουν ν’ ακουστούν
μέσα στη θορυβώδη
αδιαφορία του χάους

σαν γάργαρο νερό
φορτώνονται τις γλώσσες
των πηγών
να τις ακούσουν ρεματιές
και θάλασσες

πανέρμοι τροβαδούροι
μ’ ένα μικρό πιθάρι
μπροστά στα πόδια τους
φλουριά γιομάτο
να παίρνουν οι περαστικοί
μ’ ευλάβεια σκύβοντας και δέος

εκεί που χάνεται η μέρα ευσεβιστές

κι οι ποιητές εδώ
μονιάζουν με κρασί
χλευάζουν τους συρμούς
τους συμφυρμούς
αυτονομούνται

εκεί που χάνεται η μέρα ευσεβιστές
με τα κλεμμένα χάλκιν’ άλογα
σε βάθρο δεσποτείας

κι οι ποιητές εδώ στο ερημοκλήσι
ίδιες καντήλες ιλαρού φωτός
να τρεμοπαίζουν
με των Αγίων τη σιωπή τριγύρω
που λάμπουν και για λίγο χάνονται
και πάλι λάμπουν μια στιγμή και
χάνονται με κάθε τρέμολο σκιόφωτος
απ’ τις λαμπάδες καπνισμένοι
κι όμως ακόμα καταλάμποντες
να μυροβλύζουνε ψηλά στη φρυκτωρία
στέλνοντας σήματα φωτιά
και χαρμολύπης
στους ασβεστόλιθους και τα πελάγη

εκεί που χάνεται η μέρα ευσεβιστές
με γλυκές δόσεις επιβίωσης
αφίξεις έγκαιρες κι αναχωρήσεις
πειθαρχημένα
ψηλαφούν τον θάνατο

κι οι ποιητές εδώ
με μιαν ελιά
μια παπαρούνα
λίγους έρωτες
κερδίζουν τη ζωή

εκεί που χάνεται η μέρα ευσεβιστές
υπάκουοι υπήκοοι
δέντρα χωρίς
επιθυμιά και μνήμη
χωρίς ήλιο χωρίς φως

κι οι ποιητές εδώ
στο διαρκές αντάρτικο
φιλότιμο για θύσανο με τα
κλειδιά πάνω στις θύρες αφημένα
και τις καρδιές τους ανοιχτές
στο πανδαιμόνιο της έγνοιας

εκεί που χάνεται η μέρα ευσεβιστές

κι οι ποιητές εδώ
στο δεξί χέρι το σφυρί
στ’ αριστερό μια σμίλη
στους ώμους όλου του
κόσμου τους καημούς
στ’ αυτί μικρό μολύβι
βαθιά στον ασβεστόλιθο
θάβουν καυτά μεράκια
με φίλους να μοιράζονται
στους άγριους χειμώνες
κι όταν φουντώνουν οι φωτιές
και τα βουνά ’γριεύουν
στα μνήματα χορεύουνε
συρτούς αγκαλιασμένοι

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος, City
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 20:58:10
Νίκος Δόικος, City

City σωτήριον της Αλβιώνος,
σπέρμα πολύκαρπον της Εμπορίας,
μελετώ τις ρωγμές σου.

Πόσα περίπτερα κρατούν ακόμα,
πόσες ακοίμητες κρυφές επάλξεις
προκαλούν την ορμή μου.

Πέντε χρυσόμυγες στο σάπιο κρέας,
γίνανε τράπεζες παλιά πορνεία
και οι πόρνες στους δρόμους.

Κέρδη δεν βρέθηκαν στον μακαρίτη,
εξανεμίστηκαν με την πνοή του.
Δυστυχώς πτωχευμένος.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος, Αναζήτηση
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 21:19:44
Νίκος Δόικος, Αναζήτηση

Κι αν δεν σε βρίσκω στις σκιές του άλλου κόσμου
Κι αν δεν σε βλέπω στις μορφές του φεγγαριού
Είναι που συνυπάρχεις με τον Ήλιο φως μου
Κι η φλόγα δεν αρκεί του λυχναριού

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος, Το δώρο
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 21:24:19
Νίκος Δόικος, Το δώρο

Τι Γλώσσα μου χάρισες Ιστορία γενναιόδωρη
Τι πλούτο μουσικότητα ρυθμό γητεμένο
Σε κάθε της στίχο μια ποίηση μεγαλόδωρη
Σε κάθε της λέξη ένα δάκρυ αγιασμένο.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος, Υπό επιτροπείαν
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 21:28:25
Νίκος Δόικος, Υπό επιτροπείαν

Ο Νικόλας ο καλύτερος πετράς,
από φάρα πελεκάνων της Ηπείρου,
ξέρει δα πως τα ντουβάρια της Κυράς
αρμολόγημα ζητούν εξ ολοκλήρου.

Μα είναι δίπλα ένας ξένος με γυαλιά,
που του λέει πώς να κάνει την πεζούλα,
κι ο Νικόλας, αν και ξέρει τη δουλειά,
παρατάει και μυστρί και βαριοπούλα.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος, Ονειροκάθαρση
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 21:31:28
Νίκος Δόικος, Ονειροκάθαρση

Σκοτώστε τους ονειροπόλους
Φροντίστε ίχνος να μην αφήσετε κανένα

Να μην κολλήσουν πεταλούδες οι νέες γενιές
Να μη φυτρώσουνε στις τράπεζες λουλούδια

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος, Η επιστροφή του τιμήματος
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 21:38:41
Νίκος Δόικος, Η επιστροφή του τιμήματος

Στη γέφυρα της ναυαρχίδος
αργυραμοιβοί, συμμορίες ληστών.
Το τίμημα καλά κρυμμένο στ’ αμπάρια:
κλεμμένες ζωφόροι,
αμφιπρόσωπες εικόνες
της συναμφότερης ψυχής μου,
του Μανουήλ Πανσέληνου,
του Θεοφάνους του Κρητός,
των Κοινοβίων του Άθωνα,
των ιδιόρρυθμων ηρώων.

Κόστισε ακριβά το ’27 η Λευτεριά μου.
Τώρα με τη βολή μου αντίτιμο
το τίμημα θα ’ξαγοράσω,
ν’ αξιωθώ και πάλι,
δάκρυ δάκρυ με τους Ποιητές,
τα ελάφια, τα γεράκια,
να προσκυνήσω, απ’ την αρχή,
τα ζωηφόρα,
τα μονάκριβα κειμήλια της Γενιάς μου.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: Όνειρο II
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 21:46:44
Νίκος Δόικος: Όνειρο II

Λιγότερα πράγματα
Λιγότερα τάγματα
Λιγότερα κλάματα
Λιγότερα τραύματα
Λιγότερα φράγματα
Λιγότερα θαύματα
Περσότερα γράμματα

Λιγότερα χρήματα
Λιγότερα λύματα
Λιγότερα βλήματα
Λιγότερα θύματα
Λιγότερα ιδρύματα
Λιγότερα κρίματα
Περσότερα ποιήματα

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: Του 21ου αιώνα 3
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 21:54:14
Νίκος Δόικος: Του 21ου αιώνα 3

Όσα στη Γραία έσπειραν και σπέρνουμε,
στην Σικυώνα σμιλέψαν και σμιλεύουμε,
όσα συνθέσαν απ’ το Κέλετρον
ως τον Υδάσπη και συνθέτουμε,
κι όσα θα κάμουν τα παιδιά μας επαρκούν.

Περίσσια λούσα δεν χρειάζεται η χαρά.
Αυτόφωτη ξενύχτισσα είναι,
σαν τον αστέρα της Χαράς.
Δεν λαχταρά φτηνά καλειδοσκόπια,
την εξοργίζουν οι stealth πτήσεις
πάνω απ’ τα μαύρα λαμπερά ποτάμια
της Χομς και της Χαρράν.

Παιδιά της λύπης τα πολλά
και μάνες της οδύνης.

Το ζήσαν όλες οι φυλές.
Νεόπτωχα βουνά και θάλασσες
με το αίμα τους το εμπέδωσαν.
Ιδανικός διδάσκαλος η βία.

Αρκούν για πάντα
της ελιάς η επιθυμία,
της αίγας η αναρρίχηση,
η φαντασία του μάστορα,
των οραματιστών η φλόγα,
των ποιητών η αντήχηση.

Ο αιώνας που καλπάζει
θέλει ταπείνωση και μέτρο.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: Όνειρο III
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 22:03:02
Νίκος Δόικος: Όνειρο III

Τον Μάη μια φλόγα μ’ ανάστησε
Φουρτούνα μέσα στις φλέβες μου
Κατέλαμψε η πλάση στα πέρατα
Κάθε νύχτα σιγοκαίει το ίδιο δέντρο

Τις μάχες αναπόλησα που χαράξανε
Τρεις άσβεστες πληγές στα στήθη μου
Παρασύρθηκα (είπα τότε) στην ορμή των ανέμων
Κάθε νύχτα σφαδάζει το ίδιο όνειρο

Στην κορφή του Καύκασου μ’ αλυσόδεσαν
Μα οι πληγές μου τα βράδια γιατρεύονταν
Στις φτερούγες του αετού ζυγιάστηκα
Κάθε νύχτα φέγγει το ίδιο όνειρο

Και σαν πρώτα ο πόνος γύρισε μέσα μου
Βρήκε την οργή μου και ζευγαρώσανε
Τους δυνάστες μαζί να χαλάσουν
Κάθε νύχτα καλπάζει το ίδιο όνειρο

Τις μάχες αναπόλησα που χαράξανε
Τρεις άσβεστες πληγές στα στήθη μου
Παραδόθηκα (τώρα ξέρω) στην ορμή των ανέμων
Και τ’ όνειρο αναθρώσκει ως κατάλευκο άτι

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: Του 21ου αιώνα 4 ή αποθονιστείτε
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 22:20:47
Νίκος Δόικος: Του 21ου αιώνα 4 ή αποθονιστείτε

στη νεολαία του Ήλιου

Αμίλητους σας θέλουν.

Εσώκλειστους σε θαλαμίσκους νέας γενιάς,
στα ερμητικά κλειστά κελύφη σας, μεμιάς
που γίνανε μικρά ταχυφαγεία εικόνων,
δεσμώτες μες στις φορητές οθόνες κλώνων,
όπου έρωτες δεν ξενυχτούν κι άνθρωποι δεν δακρύζουν,
ρόχθους πελάγους δεν ακούς και δέντρα δεν θροΐζουν,
μισές αλήθειες κυβερνούν σωστά δελτία ειδήσεων,
νεκρές αισθήσεις, χορηγοί ακραίων συνειδήσεων.

Ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς.
Μες στο κυρίαρχο έρεβος ακούς
απ’ το θλιμμένο δάσος αλύχτισμα μοναχικού αγριμιού.
Σκαριά τσακίζονται στα βράχια ξεχασμένου λιμανιού.

Αμίλητους σας θέλουν.

Με δόσεις ανεπαίσθητες εθίζουν τη σιωπή σας
σε μιαν ηγεμονία των αναπαραστάσεων τάχα δική σας.

Αμίλητους σας θέλουν, χλευάζουν κάθε ατίθασο,
μα σεις έχετε βαθιά μες στην καρδιά τον Πήγασο.

Τις θλιβερές οθόνες κλείστε.
Αποθονιστείτε.
Αγκαλιασμένοι τις σκιές σκορπίστε.
Μόνο το φως του μάρμαρου στον νου κρατήστε.
Μονάχα φως θέλει το χτίσιμο ενός κόσμου αληθινού
που καρτερεί την καυτή λάβα δικού σας πάθους εωθινού.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: Ποίηση II
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 22:23:53
Νίκος Δόικος: Ποίηση II

Μια θαρραλέα κατάδυση βαθιά μες στο Μηδέν

Θα σου χαρίσει όλα τα πράματα και θάματα του Κόσμου

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: Του 21ου αιώνα 5
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 22:34:03
Νίκος Δόικος: Του 21ου αιώνα 5

Πεθαίνεις κάθε μέρα.
Ορφικοί γνωματεύουν
υπερβολική δόση
καταθλιπτικών και πλήξης
που σ’ αναστατώνουν:
μια στιχουργός της μόδας
πνιγμένη στη φορμόλη
θολωτού τάφου
ιδρύματος αρχαίου,
μοδάτοι στιχοπλόκοι
–ασημαντότητες κρυμμένες
πίσω από θεαματικές μωρολογίες–
τηλεοπτικές εκπτώσεις
λόγω τέλους εποχής και
ο ιδανικός μέσος όρος
του διπλανού κοινοβουλίου.

Πεθαίνεις κάθε μέρα
στις αμμουδιές της Ευκολίας,
στις γυάλινες σπηλιές των ομολόγων,
για ελάχιστα γραμμάρια ονειρώξεις,
για τους πανούργους γητευτές τού
μέλλοντός σου που καλπάζει.

Όμως αξίζει μια φορά ν’ αναστηθείς στο
ρημαδιό μιας γκρεμισμένης τράπεζας,
στον εξωνάρθηκα εκκλησιάς
όπου ιστορούνται ταπεινοί επαναστάτες
νυμφώνος καταλάμποντος, κεκοσμημένου.

Αξίζει μια φορά ν’ αναστηθείς στον προμαχώνα
τον κεντημένο με μαρτύρων φλέβες
όλο αίμα και νερό και σμύρνα,
όπου τα ορφανά διεκδικούν τα «διότι»
εκτεθειμένα κάτω από υπεριπτάμενα «γιατί»,
όπου οραματιστές πολεμιστές ποιητές
ορμούν σε καταγάλανα λιβάδια
και τις πλαγιές μιας νέας χαραυγής.
Εκεί αξίζει μια φορά ν’ αναστηθείς.

Ο αιώνας που καλπάζει
θέλει κομμένα τα φτερά του γύπα,
των μυστικών ερώτων τη φανέρωση.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος, Παρακοιμώμενος
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 22:42:54
Νίκος Δόικος, Παρακοιμώμενος

Φύλακας φιλοσοφικής κλίνης Άρχων των Κοιτωναρίων
Αποθησαυριστής της δακρυρρόης ανόθευτων δακρύων
Μα δεν σε βρίσκω εκεί που πάντοτε σ’ αντάμωνα
Ωσάν να χάθηκες στις θίνες των ναών του Άμμωνα
Χειμέρια νάρκη χιονισμένα πάθη ανοίκεια
Κι ο βασιλιάς-φιλόσοφος μου επιδαψιλεύει οφίκια
Άρχων της Λήθης Άρχων των Ονείρων
Άρχοντας των σφετερισμένων κλήρων
Ορμές ευδοκιμούν στα μύχια της καρδιάς μου
Προοιωνίζοντας την διαιώνιση της γενιάς μου
Σαν κάτι να μου θυμίζει τ’ όνομά σου νύφη
Κάτι από ιδρωμένους μηρούς και Τενερίφη
Μάχες θαλασσινές αλαφιασμένους κόλπους
Ποτάμια ορμητικά που ανάβουν κόλπους
Και την μορφή σου κρεμασμένη εκεί στα νέφη
Ωσάν μικρής αντάρτισσας πορτρέτο που επιστρέφει
Ενθύμηση αδάμαστης αγαπημένης φίλης
Χαίρε δι’ ής διασώζεται μαβής ο Απρίλης
Παρά τα διασταυρούμενα πυρά μετρίων
Αντίσταση αεί θριαμβεύουσα εστιών πατρίων
Παραμένω φύλακας μιας αστραπής που παρά τον φθόνο
Φανατικών διαφωτιστών δεν απολύει ποτέ τον θρόνο

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: Όνειρο IV
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 22:46:13
Νίκος Δόικος: Όνειρο IV

Ξύλινη σκάλ’ ανέβαινα.
Πανύψηλη.
Χάνονταν μες στα σύννεφα η κορφή της.
Μα σαν πατούσα το ψηλότερο σκαλί
έσπαγε το ξοπίσω μου.
Δεν μέναν σκαλοπάτια να κατέβω.
Κι ήτανε πια μονόδρομος η ανάβαση
και μόνη κάθοδος η πτώση.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: Του 21ου αιώνα 6
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 22:53:15
Νίκος Δόικος: Του 21ου αιώνα 6

Γκραφιτίστες ιστορούν με μονόχρωμη οργή
τα ενεχυροδανειστήρια και τις τρουλαίες
αίθουσες περίοπτων κοινοβουλίων.
Μονωδία σε μαύρο.
Διακτινίστηκαν οι χρωματικές παλέτες
σε μακρινούς γαλαξίες Αγγέλων

Το μέλλον σφιχταγκαλιάζει την τελευταία του ελπίδα
– ένα καλάσνικοφ υπό μάλης ορφανού παιδιού.

Κανείς δεν ακούει τις οιμωγές των κέδρων.
Αδιαφορούν για τα εξαϋλωμένα ποτάμια.
Μεταμφιεσμένος ο χρόνος περνάει
κάτω από τα παράθυρά τους,
αδιάφορος κι αυτός για τη δική του μοίρα.
Χρόνος ανύπαρκτος, κατ’ ουσίαν,
ένα φάντασμα υιοθετημένο για ευκολία, έτσι,
για να σημαίνονται οι όλεθροι σε χρονικές σημαδούρες.

Η Αλήθεια τρυπώνει στα υπόγεια καταφύγια
όπου κυοφορείται η αναγέννηση.
Εκεί σκαρώνεται καλύτερος κόσμος.
Με πυρ και γήινα υλικά. Σαν πρώτα:
τότε που κλαίγαν οι γυναίκες όταν κάναν έρωτα.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: Βίτσι I
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 22:57:28
Νίκος Δόικος: Βίτσι I

Ακούω βήματα βαριά
Στα κόκκινα στρωμένα φύλλα της Οξιάς

Λες να ’ναι οι Καπετάνοι
Π’ αφήσαν τ’ αμπριά
Να κατεβούν ν’ ανάψουνε κερί στον Αϊ-Δημήτρη

Ή μήπως είναι τ’ άλογο της νικημένης αμαζόνας

Ή μήπως πάλι τα ορφανά ψάχνουν τους πατεράδες

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: Του 21ου αιώνα 7
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 23:03:01
Νίκος Δόικος: Του 21ου αιώνα 7

(η τελευταία έφοδος)

Μιαν αυγή
Καβάλα σε κόκκινες φτερωτές πινελιές
Ψηλά θα συναχτούμε στις κρυφές σπηλιές
Πιο νέοι κι απ’ τα παιδιά μας
Με των παιδιών μας τον ξενιτεμό σημαία
Με της δικαίας οργής τα λάβαρα
Να ξεσηκώνουν τον Βαρδάρη
Και θα ριχτούμε στις ανήλιες κατηφόρες
Μαζί μ’ όλα του δάσους μας τ’ αγρίμια
Τ’ αγριολούλουδα των μυστικών μας όρθρων
Αγνή πατρώα φιλοκαλία φυλακισμένη
Ως ασυγκράτητη γαλάζια φάλαγγα
Για να γκρεμίσουμε τον κόσμο τον παλιό
Τον σκαρωμένο με μυθεύματα και μίσος
Ρίχνοντας όλα τα κουφάρια στην πυρά
Τα ψεύτικα τους άπληστους τις αλυσίδες
Να λιώσουνε της πλάνης οι αντηρίδες
Και πάνω στην πυρακτωμένη λάβα
Να περπατήσει ο νόστος των παιδιών μας
Ο αιώνας της χαράς
Κι ο αναστενάρης θάνατός μας.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: «Λόγος» ως δεύτερο συνθετικό
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 23:21:18
Νίκος Δόικος: «Λόγος» ως δεύτερο συνθετικό

«Τα ομό-λογα είναι παρά-λογα» ανήγγειλεν ο άγγελος
κι οι φωτισμένοι της Καρόλου Ντηλ και του Θησείου,
ανάμεσα σε σμήνη ομό-λογων τουριστικών συλ-λόγων,
συλ-λογίζονταν «ώδινεν παρα-λογισμός
και έτεκεν επί-λογον της ά-λογης ευδαιμονίας».

Τα υπό-λογα έθη μας πικρό-λογα της Ιστορίας μισό-λογα,
δυσανά-λογα με τις αντοχές μας, συνυπό-λογα της συμφοράς.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: Κάποτε δύουν οι αυταπάτες...
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 23:26:42
Νίκος Δόικος: Κάποτε δύουν οι αυταπάτες...

κι όπως βραδιάζει ανάβει ένας κομήτης
αναζητώντας δίκαιο στόχο
ίσως
τις μυστικές στοές των τοκογλύφων
μήπως
όλους τους μύχιους της Ιωνίας πόθους
ακίνητος μονάχα πάνω από
φάτνη φωτεινή που θάλπει την Αγάπη
μήπως
σαράντα υπόγειες θυρίδες ομολόγων
ίσως
των ορφανών απρόσκλητους σωτήρες

κι όπως βραδιάζει ανάβουν οι λαχτάρες
των εκτροπών ανατροπών ερώτων
των γιοφυριών τα βάθρα καταρρέουν
και λευτερώνονται ορμές χειμάρρων
χωρίς ειρμόν ο θάνατος θερίζει

όταν βραδιάζει ανάβει ένας κομήτης
αναζητώντας παλιόν Κόσμο να χαλάσει

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος, Νόστος
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 23:32:54
Νίκος Δόικος, Νόστος

Ένα δέντρο ένα λιθάρι
αργοπετώ προς τον Βαρδάρη
επτά μολόχες στο ένα χέρι
γιατί κανείς ποτέ δεν ξέρει
ο φύλακας στων ποταμών τη σμίξη
πόσα σεντέφια θέλει ν’ ανοίξει
τη μοναδική του κάστρου πύλη
εκεί που ανάβουν το καντήλι
όταν εξόριστος αιώνων επιστρέφει
από μακριά κι αμέσως γνέφει
«όλα καλά» στον σύντροφο από πέρα
που άσπρισε προσμένοντας τη μέρα
να δει το δέντρο που το φύτεψε μικρός
στης αθωότητας το χώμα ο πικρός
να σμίξει με φανταστικήν αγαπημένη
που αιώνες τώρα τάχα περιμένει
και το λιθάρι απ’ όπου σαν σε βήμα
κάποτε απήγγειλε το πρώτο ποίημα

Ένα δέντρο ένα λιθάρι πλάι στο ρέμα
αγάπη που αποδήμησε
αφήνοντας τρεις στάλες αίμα
τρεις στάλες ταπεινό τοπίο
κάτι δικό της για ενθύμηση στο κρύο

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: Ποίηση III
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 23:35:25
Νίκος Δόικος: Ποίηση III

Για την αθανασία Ποιητή μου βιάσου,
όχι αν στις φλέβες σου κυλούν τα ρήματα,
μα μόνον αν, αντί να γράφεις ποιήματα,
είσαι τα ποιήματά σου.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος: Όσο...
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 23:37:38
Νίκος Δόικος: Όσο...

κι αν περπατήσαμε στις ράχες των αιώνων
οικτρά συμφύρματα κλέους και πτώσης
θα συνεχίσουμε ως χλευαστές κανόνων
ώσπου να γίνει η ανθρωπιά το φως μιας νέας γνώσης

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος, Άρρητα ρητά
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 23:40:55
Νίκος Δόικος, Άρρητα ρητά

Από την μακαριότητα της Άγνοιας
Προτιμήστε την μελαγχολία της Γνώσης

Από τους ασφόδελους των βυθών
Προτιμήστε τα κοράλλια των ουρανών

Από τις επαγγελίες τις αφανέρωτες
Προτιμήστε τους ψηλαφητούς έρωτες

Από την οργανωμένη ευκολία της Δύσης
Προτιμήστε την χαροποιό δυσκολία της Ανατολής

Από την δουλικότητα της κολακείας
Προτιμήστε την σκληρότητα της Αλήθειας

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος, Το φορτίο
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 23:42:58
Νίκος Δόικος, Το φορτίο

Αχθοφορώ τα άλγη ποντοπόρων
Ορμές βλαστών ελπιδοφόρων
Μιας κακορίζικης γενιάς
Του γρύπα της κρυφής μονιάς

Που ωστόσο έλουσε τα μάρμαρα στο φως
Και δάμασε τον Πήγασο

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)
Title: Νίκος Δόικος, Έρωτα Ιδέα
Post by: wings on 01 Jan, 2021, 23:51:03
Νίκος Δόικος, Έρωτα Ιδέα

επαγγέλλεσαι μέρες θαυμάτων
χωρίς φερέλπιδες ηγέτες
χωρίς μελλοντικούς δυνάστες
η Φύση λεύτερη ν’ ανθίζει
συνεπαρμένη
από των ποιητών τις μονωδίες
όταν τη φλόγα σου θ’ ανάβουν
πέρα ψηλά στις φρυκτωρίες
της νύχτας
για να συνομιλήσουν
γένη αλλόγλωσσων ανθρώπων
για να βεβαιωθεί το φως

κι εγώ ταπεινός αχθοφόρος
σε κουβαλώ στο στήθος μου
σαν ξόρκι και σαν βόλι

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Εις μνήμην απόντων ποιητών
Post by: wings on 02 Jan, 2021, 19:32:15
Νίκος Δόικος, Εις μνήμην απόντων ποιητών

Στον νου μου πάλι νοητή
Σ’ ανασηκώνουν μνήμες
Μνήμες απόντων ποιητών
Πρώιμες μνήμες
Κωστής Θωμάς Βαγγέλης Πέτρος Γιώργης
Νικόλας Αρκούδα Δημήτρης Μάκης Κλέαρχος
Απόντες
Απώλειες μιας διαδήλωσης ονείρων
Κι εσύ λουλούδι καταλάμπον κατακόκκινο
Στη μέση αμφιθεατρικού νεκροταφείου
Ο Έρωτας κι ο Θάνατος παλιοί συνοδοιπόροι
Κι εσύ που τους καλογνωρίζεις
Αλήθεια πώς ανθίζεις
Ακόμα και υπό σκιάν ενός καιρού
Ανερμάτιστου απρόθυμου
Να επωμιστεί χαράς ευθύνες
Ανθίζεις
Λες και ρουφάς από την αύρα
Των ψυχών στην αχλή των χωμάτων
Πόσο ζηλεύω αυτά τα χώματα τα ταφικά
Που απαλά τις ρίζες σου δαγκώνουν
Καθώς βυζαίνεις λείψανα
Αδέσποτων απόντων ποιητών
Για να τα κάνεις φλάμπουρα
Για νέα ταξίδια
Στα χρυσοπόρφυρα της Σαλονίκης
Δειλινά εκεί κοντά στον Πύργο του θανάτου

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος: Γιατί γράφω...
Post by: wings on 02 Jan, 2021, 19:45:28
Νίκος Δόικος: Γιατί γράφω...

όσα κάθομαι και γράφω
για να είμαι ακριβής όσα
μες στο μυαλό μου διαδηλώνουν
διαιώνιση εις μάτην απαιτώντας
είναι ωστικά κύματα εκρήξεων
και παρότι χρειάζονται χρόνο
για να μεστώσουν εντός μου
εκφέρονται σε μια στιγμή
δεν έχουν σημασία οι διορθώσεις
αναπλάσεις αναδιατυπώσεις
η κρίσιμη μάζα
εκρήγνυται σε μια στιγμή

δεν γράφω για την αιωνιότητα
περιφρονώ την υστεροφημία
τι να την κάμει ο χαζός τη φήμη
όταν κι η ματαιοδοξία του
σκόνη μαζί με τη σορό του θα ’χει γίνει

γράφω για να εκραγώ
για να προλάβω να εκραγώ
πριν εθιστώ στην ισορροπία της ύβρεως
στον εγκλεισμό μιας δυναστείας εικόνων

γράφω των παιδιών την απόγνωση
στις ουρές των πολιτικών εκτροφείων

γράφω τις οθόνες που καταβροχθίζουν το μέλλον

γράφω τραγούδια της βροχής και του νόστου
των πυρακτωμένων ρυθμών πυροβάτης

γράφω τις ελπίδες να καίγονται
στα χρυσά των αγρών μανουάλια
τα όνειρα να ξεριζώνονται
στους κήπους του μέλλοντος

γράφω τα έτοιμα από καιρό ιάματα
που προηγούνται της πανδημίας

τα ορατόρια της βουλιμίας ελαχίστων
που πνίγουν τα μοιρολόγια του πλήθους

γράφω τις λέαινες να θηλάζουν την ανάσταση
και τα βρέφη να μοιράζονται το νάμα

τις λεγεώνες των αδέσποτων να χρυσίζουν
πέρα μακριά τους ορίζοντες πάλι
αγγέλλοντας έναν φωτεινότερο κόσμο

γράφω δαχτυλικά μου αποτυπώματα
στη βίβλο του Θανάτου

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Πιετά
Post by: wings on 02 Jan, 2021, 19:55:20
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8a/Michelangelo%27s_Pieta_5450_cropncleaned.jpg/800px-Michelangelo%27s_Pieta_5450_cropncleaned.jpg)
Μιχαήλ Άγγελος, Πιετά
Πηγή: wikipedia (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%AC_(%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB_%CE%86%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82))

Νίκος Δόικος, Πιετά

Εις μνήμην Μιχαήλ Άγγελου

Πλησιάζω στις μύτες του δέους.
Μαρμάρινη ωδή με μαγεύει.
Βρίσκομαι κει και τότε
της Αποκαθήλωσης δούλος.
Της Σινδόνης πτυχώσεις χαϊδεύω
μήπως και νιώσω την αύρα.
Του μαρμάρου ψηλαφώ τις ρυτίδες,
το κέντημα της λόγχης στο πλευρό,
γυρεύω το λαξευτό το μυστικό:
πώς γίνεται η Παναγιά
να ’ναι πιο νέα απ’ τον Χριστό.
Και θυμάμαι τον στίχο του Δάντη:
«Vergine madre, figlia del tuo figlio»
«Παρθένα μητέρα, κόρη του γιου σου»

Νιώθω την οδύνη της αιώνιας ζωής.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Δεν μπορεί θα ξημερώσει
Post by: wings on 02 Jan, 2021, 20:18:33
Νίκος Δόικος, Δεν μπορεί θα ξημερώσει

Κυνηγώ μιαν αυγή
Για χάρη της περιφρονώ το βιος μου
Την ονειρεύομαι κόρη του κόσμου
Με κόκκινα κοράλλια στα μαλλιά της
Τριαντάφυλλα χαμόγελα δικά της
Ν’ ανθίζουν στους λειμώνες
Όπως αφρίζουν στα πελάγη αιώνες
Εκρηκτικών ερώτων κορυφές
Αδρές κυματιστές μορφές
Μιας αναγέννησης σαρωτικής
Ευφρόσυνης λυτρωτικής
Όπως φεγγίζουν οι δημιουργοί
Πάνω σ’ ερείπια βασιλείων γοργοί
Δίπλα σε λείψανα μύθων ξένα
Κι όλα τα γένη αγκαλιασμένα
Διακονούν τα κτίσματα

Αργεί η χαραυγή μου να πυρώσει
Κι εγώ αρχίζω να χιονίζω
Μα όπου να ’ναι
Δεν μπορεί θα ξημερώσει

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Αλατόμητον Όρος
Post by: wings on 02 Jan, 2021, 20:34:44
Νίκος Δόικος, Αλατόμητον Όρος

Χθες βράδυ σ’ είδα στ’ όνειρό μου
Καθόσουνα σε θρόνο αχειροποίητο
Κάτω από τέσσερα μαλαματένια χαϊμαλιά
Με σκαλιστούς ασφόδελους και κρίνα
Και κάθε τόσο χρυσαετός κατέβαινε
Και στέκονταν στον ώμο σου για λίγο
Μια ηλιαχτίδα τρύπωνε από
Μικρό τρουλαίο παραθυράκι
Και χρύσιζε το μέτωπό σου
Κι έπειτ’ αργά αργά
Χαμήλωνε στο πρόσωπό σου
Εφτά αγγέλοι των τιμών αράδιζαν τριγύρω
Σαν δορυφόροι του ήλιου στολισμένοι
Και σαν να σε ραντίζανε με κάτι μυστικό
Κι εσύ χαμογελούσες και φωτίζονταν οι θόλοι
Μ’ ένα γαλάζιο φως γλυκό σαν σέλας
Που εκυμάτιζε στις κόγχες στις καμάρες
Και χάνονταν στον εξωνάρθηκα όπου λέει
Περίμεναν ακρόαση όλοι οι πιστοί εραστές σου
–ως άλαλα των ασεβών
λαλίστατα των εραστών τα χείλη–
Κι εγώ παρότι ζήλευα τόσο πολύ στο τέλος
Ένιωθα παράξενη αγαλλίαση που έστω
Μπορούσα να χαρώ λίγο λιγάκι λίγο σου
Και δεν νοιαζόμουν πια να σε μοιράζομαι
Με μύριους εραστές σαν Άγιο Δισκοπότηρο

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, P1
Post by: wings on 02 Jan, 2021, 20:40:36
Νίκος Δόικος, P1

Την Ιστορία την γράφουν
η βία, οι αδέσποτοι κι οι εξοστρακισμένοι,
επιστατούντων Σωκράτους και Γαλιλαίου.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος: 1 Εμείς οι αδέσποτοι...
Post by: wings on 02 Jan, 2021, 21:02:48
Νίκος Δόικος: 1 Εμείς οι αδέσποτοι...

ως κύμβαλα φλεγόμενα
στις παλάμες της νηνεμίας
φλογίζουμε τις αστραπές
πάνω σε ράχες δρόμων μυστικών
από την Έφεσο ίσαμε τη Δωδώνη
από την Άβυδο στην Ολυμπία
περιφρονούμε τις προφάσεις
τους εξοστρακισμένους εξυμνούμε
τους λίγους φύλακες των προμαχώνων
τους κοσμοναύτες
κυνηγούς της μαύρης τρύπας
ωσάν ανάβρες
αντηχούμε στα όνειρα των πηγών
ουρλιάζουμε
στους εφιάλτες των φραγμάτων
και κοινωνούμε των αχράντων ερώτων
καθώς ο κόσμος προσμένει μιαν
ευνοϊκή συγχορδία κεραυνών ν’ ανάψει
τον ξερό κορμό έρημου έλατου
να λάμψουν στις σπηλιές οι ορμές
να τιναχτούν τα ηφαίστεια
ν’ αναποδογυρίσει ο πλανήτης
ν’ αναδυθούν στον ουρανό
τα όντα της θάλασσας
να καταδυθούν στα πελάγη
τα ουράνια σώματα
να ποντιστούν στον βυθό τ’ αστέρια
να γενούν τηλαυγείς αστερίες
ώσπου η χαρά να πλημμυρίσει
τις φλέβες όλων των παιδιών

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Επανεκκίνηση
Post by: wings on 02 Jan, 2021, 21:21:37
Νίκος Δόικος, Επανεκκίνηση

Με τη χρονομηχανή μου πίσω θα γυρίσω
Της Ιστορίας τις κλειδαριές ν’ αλλάξω
Να μην προλάβει να εισέλθει ο Homo Sapiens
Πριν εμπεδώσει την αξία του Μέτρου

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος: 2 Εμείς οι αδέσποτοι...
Post by: wings on 02 Jan, 2021, 21:25:51
Νίκος Δόικος: 2 Εμείς οι αδέσποτοι...

τη Σχέση διακονούμε
οι πόλεις μας
σαν τις καρδιές μας
δίνουν παλμό στο Χάος
υπάρχουμε στη Σχέση
χορεύουμε στο Χάος
Σχέση που σμιλεύει
απ’ την αρχή παλιές αλήθειες
Χάος που συντρίβει
τη χωροταξία του χρέους
Χάος όπου χάσκουν
αγκαλιές υγρές
και πόθοι λεύτεροι
θανάτου χλευαστές

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Τα νέα τείχη
Post by: wings on 02 Jan, 2021, 21:29:23
Νίκος Δόικος, Τα νέα τείχη

Εις μνήμην Κ. Π. Καβάφη

Χωρίς περίσκεψη, χωρίς ντροπή,
όρθωσαν γύρω μου λογής οθόνες.
Ευθύς, μες στων θορύβων τη σιωπή,
τους νέους σκαρώσαν Λαιστρυγόνες.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Οι κοριοί
Post by: wings on 02 Jan, 2021, 21:46:49
Νίκος Δόικος, Οι κοριοί

Εις μνήμην Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Ξέφυγα από τους καρχαρίες
και νίκησα τους τίγρεις
μ’ έφαγαν όμως οι κοριοί»
(Επιτάφιος για τον Μπ.)

Ακατάβλητοι κοριοί,
ανάμεσα σε πτώματα
καρχαριών και τίγρεων
προχωρημένης σήψης,
επιχειρούν να με πλανέψουν
με ψιμύθια τελευταίας τεχνουργίας.

Μισθοφόροι κοριοί αρνούνται,
έστω για λίγο,
να επιτρέψουν την ανασύνταξη
των οραμάτων μου
έτσι όπως συνωστίζονται
σαν λευκά περιστέρια
σε φούρνους μικροκυμάτων.

Δεν θα μάθω ποτέ, με κάθε αυγή,
πόσα παιδόπουλα της Ερυθραίας
στρατολογούνται για να ραβδίσουν
το πρωσικό γαλάζιο πλουμιστό χαλί
της δανεικής χλιδής μου.

Αντιλαλούν τα ευφυή μας κινητά.
Ιδροκοπούν οι φύλακες ν’ ανοίξουνε
τα παράθυρα στο Γεντί Κουλέ
ανάμεσα σε στρώματα ύβρεων.

Ροδοκόκκινες ανηφόρες
ορίζουν τη φορά της οργής μου.
Τηλεσκοπικοί κοριοί οθοναίοι,
αληθοφάγοι, θαμμένοι, ως τον λαιμό,
σε προσχώσεις άγνοιας
–χορηγών αντηχεία–
διαφημίζουν το ανέφικτο
της προσαρμογής μου.

Κοινοβουλευτικοί κοριοί δυνάστες,
ανάμεσα σε πτώματα συνειδήσεων,
λοιδορούν κι αναχαιτίζουν
κάθε απόπειρά μου
σκαρί στιβαρό να σκαρώσω.

Μην παρασύρεστε
από στόχους μεγαλόσχημους.
Αποκαλύπτεστε.
Εύκολη λεία γίνεστε.
Συντρίψτε πρώτα απ’ όλα τους κοριούς.
Χωρίς αυτούς,
χωρίς κοριούς δε μένουν ηγεμόνες.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Ηχώ
Post by: wings on 02 Jan, 2021, 22:08:15
Νίκος Δόικος, Ηχώ

Τραγουδώ τις μελωδίες
δέντρων και πουλιών
που ηχογραφήθηκαν στο βρεφικό βινύλιο
με τις εναλλαγές πολλών ρυθμών,
του αγέρα στο μισάνοιχτο παντζούρι,
της καταιγίδας στο μισάνοιχτο ιστίο,
του εκκρεμούς στον τοίχο της βιβλιοθήκης,
της κούνιας πάνω στα ουράνια τόξα,
του νανουρίσματος της Μάνας,
της μέλισσας που σκουντουφλούσε στο τζαμλίκι
για να λευτερωθεί στο φως,
μαύρης αντλίας που πετρέλαιο αντλούσε στην αυλή μου
και του εωθινού σαλπίσματος απέναντι στη Μεραρχία.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Ύστατη χάρη
Post by: wings on 02 Jan, 2021, 22:15:42
Νίκος Δόικος, Ύστατη χάρη

πεθαίνω σήμερα παρακαλώ
παρακαλέσατε τους τζίτζικες της Σιθωνίας
να παρατείνουν το ισοκράτημα της μεσημβρίας
μέχρι το δείλι το μαβί στο τάνυσμα του κόλπου
τα πεύκα να θροΐζουν τη λαλιά του Αριστοτέλη
θέλω να νιώσω αποδημώντας Μακεδών

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Οσονούπω
Post by: wings on 02 Jan, 2021, 22:41:34
Νίκος Δόικος, Οσονούπω

μέσα
με
έξω
χωρίς

πύρινες γλώσσες καταβροχθίζουν το μαύρο δάσος
στα ξέφωτά του ζαρκαδιών άλματα σωτηρίας
αλαφιασμένων αρκούδων αλεπούδων
εκρήξεις παντού ο κόσμος ανυποψίαστη στάχτη
είμαστε όλοι εδώ ωσεί παρόντες πυροσβέστες

μέσα στα επαναστατικά μοντέλα των εσωρούχων
με τα ευφυή τηλέφωνα των δανειστών
μέσα στα νέα τετρακίνητα σύμβολα
με τα τσιγάρα θερμαινόμενων παραισθήσεων
μέσα στα πολυκαταστήματα των συνειδήσεων
με τις απεργίες και τις πορείες των αδέσποτων
μέσα στις λίστες αναμονής ταμείων ερώτων πτήσεων
με τις μυστικές θυρίδες σε μακρινά εξωτικά πλυντήρια
μέσα στην ανέμελη απόλαυση των δανεικών
με τις λυτρωτικές ρυθμίσεις των εξοφλήσεων
μέσα στους ανταριασμένους ωκεανούς
με μοναδική οδηγό μια χαλασμένη πυξίδα
μέσα στο γαλήνιο μάτι του κυκλώνα
με την ψευδαίσθηση ότι δέσαμε σ’ απάνεμο λιμάνι
μέσα στη γλυκύτατη κατάθλιψη
με χαπάκια τελευταίας γενιάς
μέσα στα μνημειώδη μηνύματα τηλεπαιγνίων
με στρατιές ανέργων στις χρεοκοπημένες αλαζονείες
μέσα στους χάρτες των καταπατητών
με τις επαύλεις στη σκιά της μαύρης πεύκης
μέσα στη θαλπωρή της βασιλικής καρυδιάς
με αποκλειστικό γιατρό για την απεξάρτηση του παιδιού
μέσα στις καταλήψεις σχολών φυλακών οριζόντων
με την αγωνία των κεκτημένων
μέσα στην πολυπληθή πελατεία
με τις πολύωρες συνευρέσεις στα κομματικά εκτροφεία
μέσα στα χρηματοκιβώτια μιας τράπεζας χωρίς αντίκρισμα
με τα όνειρα της νεκρής Γης σε κρυογονικές κλίνες
μέσα στα κοσμοσκάφη που πλησιάζουν άγνωστο γαλαξία
με τα γοερά κλάματα των βουβών νηπίων
μέσα στις θερμοκοιτίδες κοινωνικής δικτύωσης
με τον πόλεμο να μαίνεται σε αποκλειστική μετάδοση
μέσα στα υγρά μάτια των γερασμένων παιδιών
με την αξιοπρέπεια στάχτη στα ενεχυροδανειστήρια
μέσα στις πύρινες γλώσσες του μαύρου δάσους
με τον αφανισμό του κόσμου να κυοφορείται
μέσα στους αμνιακούς σάκους των μελλοντικών μητέρων

έξω στις πλατείες των ξεχασμένων ποιητών
χωρίς τα πουλιά στα δέντρα και τους οπαδούς στα κλωνάρια
έξω από τα καφενεία συνέρχονται συνωμότες
χωρίς αιδώ χωρίς ανησυχία για την αποκάλυψη
έξω στους δρόμους δυναστεύουν μεταπράτες
χωρίς αγάλματα σοφών οι πλατείες χωρίς περιστέρια
έξω το κλέος μονοπωλούν οι νικητές τηλεοπτικών αγώνων
χωρίς κόκκινα δάνεια δεν έχει χάρη το τραπεζικό λειτούργημα
έξω τυφώνες σαρώνουν τις ταπεινές εστίες
χωρίς σχολειά χωρίς φως χωρίς νερό οι αποικίες
έξω αντιστέκονται μονάχα οι λεύκες και τα κυπαρίσσια
χωρίς απώλειες χωρίς απόντες τα προσκλητήρια των μετρίων
έξω τα ποτάμια κι οι λίμνες γεμίζουν απόβλητη πρόοδο
χωρίς ανάσα οι πνεύμονες της Γαίας χωρίς ζωή
έξω στερεύουν οι πηγές και στ’ αδάσωτα οι βροχές αφηνιάζουν
χωρίς αντιστάσεις οι λάσπες πνίγουν την πρόοδο
έξω από τη μοναδική τράπεζα οι προσδοκίες των εθνών
χωρίς ανταπόκριση χωρίς αποθεματικά χωρίς αιδώ
έξω δοξάζονται είδωλα ηλιθίων
ανήσυχα συνέρχονται τα πετεινά τ’ ουρανού
πάνω από τα σιλό διηπειρωτικών πυραύλων
πύρινες γλώσσες παντού στις πολιτείες
στις εξόδους κινδύνου άλματα σωτηρίας τετρακίνητων
θυρίδων μυστικών κωδικών τοξικών επενδύσεων
χρηματιστηρίων αεροπλανοφόρων πετρελαιοφόρων
όλα μέσα στο ίδιο μαύρο σύννεφο που εκτινάσσεται
ορμητικά σε ομόκεντρους κύκλους πανωλεθρίας
σε αλλεπάλληλες εκρήξεις ο κόσμος αφανίζεται
ώρα μηδέν
είμαστε όλοι εδώ ωσεί παρόντες
κι οσονούπω
απόντες

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Ακοίμητη καντήλα του Κορνήλιου
Post by: wings on 04 Jan, 2021, 18:57:46
Νίκος Δόικος, Ακοίμητη καντήλα του Κορνήλιου

Εις μνήμην Κορνήλιου Καστοριάδη

Μου κλέψαν όλα πλην ενός
τα επιμελώς κρυμμένα μυστικά
και τα φανέρωσαν
στους ανταποκριτές των δανειστών μου.

Έκτοτε, σε οθόνες πλάσματος
εκτίθεμαι ανελλιπώς.

Μονοσύλλαβα όνειρα
μυριάδες «αν» και «θα» υπερίπτανται.

Δισύλλαβες ανάστατες αναστολές,
τα αναβλητικά μου «μήπως» «μάλλον» «ίσως»
λοιδορούν τις πρώτες πρωινές φιλοδοξίες.

Πόλεμος αναμεσίς τρισύλλαβα επιρρήματα:
τα «πιθανώς» προσβάλλουν τα «μοιραίως»
τα «ηρέμως» στα χέρια με τα «βιαίως»
τα «στανικώς» μονομαχούν με τα «εκόντως».

Εκτός οθόνης, τετρασύλλαβες παραδοχές:
κοινότητα,
κοινοτισμός και
κοινωνία.

Ένα δεν μπόρεσαν να βρουν μονάχα
βαθιά κρυμμένο μυστικό,
την πεντασύλλαβην ακοίμητη καντήλα του Κορνήλιου:

Αυτονομία.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Των πρωτοπόρων
Post by: wings on 04 Jan, 2021, 19:36:06
Νίκος Δόικος, Των πρωτοπόρων

Σας αντάμωσα σε σκοτεινά κελιά τρομαγμένους
Στις παγωμένες γωνιές κουλουριασμένους
Από φόβον αδάμαστο τρέμοντας
Αναμασώντας απολογίες και ραίνοντας
Νύχτες με κρύον ιδρώτα αδημονώντας για την επόμενη
Αμνηστία και μια θεσούλα επαρκώς αμειβόμενη

Και τώρα άνετοι με προθεσμιακές και θυρίδες
Τη νέα εποχή μ’ επαναστατικές επετηρίδες
Το παίζετε δημεγέρτες αγωνιστές πρωτοπόροι
Προάγοντας τις ενοχές σας οικτροί χοηφόροι
Νεκρών ιδεών που λατρέψατε άμποτε
Του δικού σας βολέματος που λατρεύετε πάντοτε

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος: 3 Εμείς οι αδέσποτοι...
Post by: wings on 04 Jan, 2021, 19:45:58
Νίκος Δόικος: 3 Εμείς οι αδέσποτοι...

τραβάμε της καμπάνας το σκοινί
ιπτάμενοι σαν εκκρεμούς αιώρα πέρα δώθε
σαν κλέφτες κρεμασμένοι
όπως και να το δεις έρμαια του αγέρα
έτσι προστάζουν από κούνια οι έλικες ώσπου
οι βραχίονες να εθιστούν στις ταλαντώσεις
τα τύμπανα στους ήχους της καμπάνας
ενώ βυζαίνει ο νους ακόμα νέκταρ
απ’ αιωρούμενα ζουμπούλια γλυκιάς γύρης
με νέκταρ να σμαλτώσουμε
τους δυτικούς λειμώνες
και με τη γύρη τη γλυκιά μήπως
γενιές Αβράκωτων* ανθίσουνε καινούριες

* Αβράκωτοι – φτωχοί μικροαστοί γνωστοί για τις βίαιες μεθόδους τους, κατά την μετεπαναστατική Γαλλία. Αντί για βράκες έως το γόνατο που φορούσαν οι αριστοκράτες, αυτοί φορούσαν παντελόνια. Γι’ αυτό ακριβώς αποκαλούνταν Sans-cullotes - Αβράκωτοι.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Του Λόγου πολυμέσα
Post by: wings on 04 Jan, 2021, 19:58:12
Νίκος Δόικος, Του Λόγου πολυμέσα

Εις μνήμην Ντύλαν Τόμας

«Oh as I was young and easy in the mercy of his means
Time held me green and dying
Though I sang in my chains like the sea»
(καταληκτικό τρίστιχο του «Fern Hill»)

Φυλακισμένη ραψωδός η θάλασσα.
Τα κύματα χορεύοντας παφλάζουν
στο ίδιο στίγμα αταξίδευτα στενάζουν,
θύελλες, μύριες τρικυμίες δεν αλλάζουν
την ολικήν υποταγή στ’ ακροθαλάσσια.

Αλυσοδένεται η ζωή μας σαν τη θάλασσα,
λογοδοσμένη στου τάχα χρόνου την ανάγκη.
Και κάθε τόσο ανταριάζει η γης και φανερώνονται
τρεις παρτιζάνοι άγγελοι και τρεις της Αποκάλυψης
για να μυρώσουν τις αδέσποτες πηγές.

Ανθρώπινη επινόηση ο χρόνος. Δεν υπάρχει.
Κίνηση μόνο και φθορά σ’ όλα τα σύμπαντα.

Του Λόγου πολυμέσα
σκαρώνουν και γκρεμίζουν κόσμους
ξακουστούς ως ακατάβλητους.

Νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων Ροή.

Κι εμείς αστείρευτα σταλάγματα
μετέωρα στα κλωνάρια της Ελιάς,
ετοιμοθάνατοι κι ωραίοι,
μονοετείς κι ανέμελοι σαν πράσινο χορτάρι.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Ματαιόπονος ορειβάτης
Post by: wings on 04 Jan, 2021, 20:03:20
Νίκος Δόικος, Ματαιόπονος ορειβάτης

Πάλεψα πέρασα
Πόνεσα γέρασα

Τις πιο ψηλές κορφές για να πατήσω
Κι όταν αξιώθηκα ψηλά να τις βαδίσω

Ξαφνιάστηκα

Μόνος θαυμάζοντας τις επιβλητικές μορφές
Βλέποντας πάνω απ’ τις δικές μου τις κορφές

Γοργές ανάερες ανάσες πριν με καταβάλουν
Κορφές μυριάδες πιο ψηλές να ξεπροβάλλουν

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Πόλη
Post by: wings on 04 Jan, 2021, 20:24:30
Νίκος Δόικος, Πόλη

Εις μνήμην Τσαρλς Μπουκόφσκι

Γράφεις: «Ένα ποίημα είναι μια πόλη.»
Ποια πόλη;
Situs? City? Location? Real estate?
Οικόπεδα; Περιουσίες;
Μια συμφωνία συγκατοίκησης;
Συμβίωση ατόμων κι υπονόμων;
Πολύωρα ξενύχτια
θαμμένα σε τύμβους μονολόγων;
Αλήθεια πώς φύγανε τόσο νωρίς, ρωτάς,
χωρίς ένα φιλί;
«Νιώθω, είπα» είπες στ’ απόσκια
των όρων ενός ατήρητου συμβολαίου.
Ανάμεσα συμπλέγματα
βουλιμικών εργολάβων,
απ’ τα κλεμμένα του Kensington
και της Θεσσαλονίκης
ως τα ξεδοντιασμένα του Bronx και της Αιόλου.
Ανάμεσα στους άστεγους του Skid Row L.A.
και της Πλατείας Μεταξουργείου.
Πόλη δεν έζησες, δε ζήσαμε κι εμείς καμιά.
Πόλη ένυδρη μήτρα κάλλους.
Συμβίωση ερώτων.
Συμβίωση προσώπων.
Σκέψου, προσώπων. Όχι αριθμών μητρώου.
Προσώπων. Προσώπων αδευτέρωτων.
Οι γειτονιές των άστρων.
Μυστήρια του κρασιού. Καβείρια δάκρυα.
Μνήμες στην πλάτη του καιρού.
Μόνο για λίγους τυχερούς, παλιά,
«στις αμμουδιές του Ομήρου».

Για όλους εμάς ένα άξενο κρεβάτι μετακόμισης
κατουρημένο από τους τοκογλύφους.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Κατανοήστε πρώτα
Post by: wings on 04 Jan, 2021, 20:37:17
Νίκος Δόικος, Κατανοήστε πρώτα

Εις μνήμην Μιχάλη Κατσαρού

Κατανοήστε πρώτα τη φωτιά του σπηλαίου
Που απλώνει στα τοιχώματα
Σκιές του έξω κόσμου

Κατανοήστε πρώτα τη βροχή
Που γίνεται χείμαρρος
Και παρασέρνει τις μεζονέτες

Κατανοήστε πρώτα τη ζωή
Ό,τι καλύτερο σας χάρισε ο θάνατος
Τιμώντας την να τον τιμάτε

Κατανοήστε πρώτα πρώτα τους θρύλους
Αφηγήσεις διαπρύσιων γερόντων
Το κερί σας στο κατάρτι του Οδυσσέα

Κατανοήστε του γιαλού τα μάρμαρα
Τις ερωτοτροπίες ρόχθου και πέτρας
Τα ερωτικά τεχνουργήματα των αιώνων.

Κατανοήστε τον καταποντισμό της αποικίας
Ο πυθμένας προσφέρει ξεκάθαρην επιλογή
Πνιγμό και θάνατον οριστικό ή ανάδυση

Κατανοήστε πρώτα πρώτα τις δυσκολίες
Τους δύσκολους δρόμους τις δύσκολες λύσεις
Τη χαροποιό δυσκολία της ανόρθωσης

Κατανοήστε πρώτα τις μεγάλες ιδέες
Εκείνες που θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο
Τις αφέγγαρες νύχτες φωτίζουν κρυφά μονοπάτια

Κατανοήστε τις ανασφάλειες των μετρίων
Χαρίσματα των ηγεμόνων
Αποκαλύπτουν πάντα μυστικές ρωγμές

Κατανοήστε το δέος
Το κακοτράχαλο μα σίγουρο μονοπάτι
Προς το δέον

Κατανοήστε πρώτα τις ανατροπές
Προτιμήστε την ερωτική έκρηξη του αγνώστου
Απ’ τον αργό θάνατο της ψιλής κυριότητας

Κατανοήστε πρώτα και καλά τη Γνώση
Τους σπαραγμούς μοναχικών μαστόρων
Που καθέλκουν στη μελάνη τα σκαριά των οριζόντων

Κατανοήστε πρώτα τους Ποιητές
Που ραίνουν τη ζωή
Μ’ αρώματα μεθυστικών ρυθμών

Κι ύστερ’ αντισταθείτε σε όλα
«Σε μένα ακόμα που σας ιστορώ»
Αγκαλιαστείτε και ριχτείτε στη φωτιά
Η Λευτεριά γυρεύει γνώστες της Ανάγκης

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Ε λοιπόν
Post by: wings on 04 Jan, 2021, 20:41:05
Νίκος Δόικος, Ε λοιπόν

κι αν ποιήματα γράφουμε σήμερα θρηνητικά
και μοιάζουμε έρμοι νεοσσοί στην άγρια φύση
στο βάθος σώζουμε καλά πρωτόπλαστα υλικά
ένα καινούριο φως κάποιαν αυγή θα τ’ αναστήσει

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος: 4 Εμείς οι αδέσποτοι...
Post by: wings on 04 Jan, 2021, 20:47:08
Νίκος Δόικος: 4 Εμείς οι αδέσποτοι...

κρατάμε τους πυρσούς
ψυχή ψυχή
βουνοκορφές λαμπάδες
κι αλόγων λάμψεις
καλπάζουν στο διάσελο
γαλάζιες φλόγες
ανώνυμες λαμπρές
σαν μέλισσες φωσφόρου
αναζητά η πλάση
ολάκερη εκείνους τους ολίγους
π’ αλλάξαν το φιδίσιο δέρμα τους
με κωδικούς θυρίδων
κι εμείς υψώνουμε πυρσούς
ψηλά ψηλότερα
να φέξουν οι κρυψώνες
να φέξουν τα βουνά
σωτήρια έκρηξη
να ξεγυμνώσει το θεριό
να λευτερώσει την οργή
δωρίζοντας στους ταπεινούς
τα ουράνια τόξα
τα τιμαλφή γενιών αρχαίων
με δέος φυλαγμένα
από τους μαχητές των σύννεφων
που αγκαλιασμένοι
συγκρατούν κατακλυσμούς
μακριά ’πό άδεντρες πλαγιές
μακριά ’πό μεζονέτες ρέματα
εμείς οι αδέσποτοι
κρατάμε κρατεροί
λαμπάδες και καμπάνες
για νά ’ρθουν όλοι να χαρούν
το Κάλλος που καλπάζει

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Οι ποιητές δεν πεθαίνουν
Post by: wings on 04 Jan, 2021, 20:55:50
Νίκος Δόικος, Οι ποιητές δεν πεθαίνουν

Γράφουν εις μνήμην πεσόντων ηρώων
Γράφω εις μνήμην απόντων ποιητών
Δεν έπεσαν σε κάποιον αγώνα πατρώων
αξιών, σε κάποιες λαύρες ασκητών,
στις μάχες με το καταδρομικό μηδέν.

Οι ποιητές δεν πεθαίνουν.
Αποσύρονται σε μυστικά ασκητήρια,
σ’ ένα παράλληλο σύμπαν προσμένουν
εωθινά σαλπίσματα εγερτήρια,
τις νέες εφορμήσεις του φωτός.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Του χαλασμού
Post by: wings on 04 Jan, 2021, 21:02:24
Νίκος Δόικος, Του χαλασμού

Παρήλθε ο καιρός των ιεραποστόλων
Πιστεύουν όλες οι φυλές σε κάτι πλέον
Στήσαν αγάλματα βωμούς οθόνες
Δεν απομείναν ίχνη ανεξιχνίαστα
Παντού η Αναπαράσταση
Σαν αδιαπέραστη ομίχλη όλα τα σκεπάζει
Κείνες τις πρώιμες αναζητήσεις
Ένα κοτσύφι σαν φωσφόρος μόνο σκίζει
Την μαύρη αχλύ τριγύρω
Για λίγο σταματά στο κλωναράκι
Φεύγει επιστρέφει κι αμέσως ξαναφεύγει
Για να θυμίζει κάτι ενδεχομένως
Μαβί το δείλι τώρα σ’ αγκαλιάζει
Κυρά της λίμνης των λιμνών κυρά σαν
Άγαλμα σ’ έρμη πλατεία ξεχασμένη
Μια υπενθύμιση αδέσποτο αγρίμι
Της εποχής των οδυρμών μια μνήμη
Τώρα μοιράζουν δωρεάν φωτογραφίες
Φίλων σου μελλοθάνατων την ώρα
Της εκτέλεσης του χαλασμού την ώρα
Ο θάνατος ψυχαγωγεί τον θάνατο
Νεκροί παρηγορούνται με νεκρούς

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Της τύχης ταξιδιώτες
Post by: wings on 04 Jan, 2021, 21:09:58
Νίκος Δόικος, Της τύχης ταξιδιώτες

Η νύχτα με σπασμένο το δεξί ποδάρι
Σφιχτά δεμένο με τον γύψο του άστρου
Τους ταξιδιώτες οδηγεί μες στο σκοτάδι
Σ’ έναν πιο στολισμένο απ’ τον δικό τους κόσμο
Παρά τις υποδείξεις τυχαία λευίτη
Παρακειμένου ασκητή και δη στυλίτη
Ακολουθούν πιστά απέλπιδες τυφλοί
Από ένα βάθος απροσδιόριστο ηχούν καμπάνες
Ματαίως προσπαθώντας να συνομιλήσουν
Στον σκοτεινό αφέγγαρο πηχτόν αιθέρα
Που δύσκολα οι τραυματισμένες νότες διαπερνούν
Κι εμείς ως τον λαιμό στα χαρακώματα χωμένοι
Πενθούμε για τις απώλειες νυχτωμένοι
Μετρώντας τους απόντες και θρηνούμε
Αδέσποτες σκιές της νύχτας
Ιεραπόστολοι μιας ροδοδάκτυλης αυγής
Τελάληδες χαράς ίδιας με τον ορίζοντα
Που απομακρύνεται όσο τον πλησιάζεις
Φυγάδες χάνονται στα όνειρα πιο πέρα
Βρέχει και πνίγονται τ’ αχνάρια της Εξόδου
Κανείς Φαραώ δεν τους καταδιώκει
Ούτε άρματα πολεμικά δρεπανοφόρα
Μονάχοι συνεχίζουν μ’ οδηγό τη χωλή νύχτα
Στους πλέον ασύνδετους με την αφετηρία δρόμους
Αγνώστου προορισμού τής τύχης ταξιδιώτες.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Απλά πράματα
Post by: wings on 04 Jan, 2021, 21:20:24
Νίκος Δόικος, Απλά πράματα

Ποιος χτυπά την πόρτα
Θέλω να ξέρω
Ποιος μπαινοβγαίνει στο κελί
Πόσην ανάμνηση κρύβουν
Χιλιάδες βιβλία
Πόσην επιθυμία η ροδιά μου

Απλά πράματα

Σαν τα γράδα του τσίπουρου
Το χρυσάφι στο στάχυ
Γιατί βαφτίζουν μέλλον
Χτεσινές πανωλεθρίες
Πόσα φιλιά και πόσα δάκρυα
Σε φέρνουν πίσω

Απλά πράματα

Με μια παλιά πληγή παρέα
Σκοτώνουμε τον χρόνο μας
Μ’ ένα μπουκάλι αρχέγονες κατάρες
Που διώχνουν τις κουραστικές χαρές

Απλά πράματα

Λεπτή χρυσή αλυσίδα
Με κρεμαστό αστεράκι
Να σε φυλάει απ’ τον βοριά
Κι απ’ το μεράκι
Χρυσό βελανιδιάς στεφάνι
Να σφίγγει το μυαλό μου
Ως υπενθύμιση κληρονομιάς
Εθελουσία υποταγή
Σ’ ένα παλιό αφήγημα
Που όταν μεθώ θυμάμαι και θρηνώ

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Αδέσποτη στιγμή
Post by: wings on 04 Jan, 2021, 21:50:20
Νίκος Δόικος, Αδέσποτη στιγμή

Στων καιρών τα δυσεύρετα ξέφωτα,
για μια στιγμή, η αιωνιότης γίνεται δική σου.
Για μια στιγμή, μονάχα, ο κόσμος σού προσφέρει
μοναδική ευκαιρία να τον αλλάξεις.
Άδραξε τούτη την αδέσποτη στιγμή.
Δεν σου ξαναχαρίζεται.
Ανεπανάληπτ’ είναι.
Άμα δειλιάσεις τιμωρείσαι
μ’ αιώνια λησμονιά και ανυποληψία.
Εφτά φορές χειρότερη απ’ τον θάνατο.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, Πολεμάω
Post by: wings on 04 Jan, 2021, 22:01:29
Νίκος Δόικος, Πολεμάω

γράφω για τους απόβλητους των πατρικίων
για ολοκαυτώματα νηπίων
ακήρυχτους πολέμους σιωπηλούς
βλέπω δέκα χιλιάδες αγγέλους τυφλούς
ένας μονόφθαλμος τους οδηγεί στον ηγεμόνα
ακούω τις ομοβροντίες ηλιθίων
εκρήξεις θεώμαι «ειρηνοποιών» οβίδων
σε κενοτάφια τύμβους απόντων ποιητών
τραγουδώ την ύβρη του ταμείου ανεργίας
τις δημοπρασίες πολιτικών εκτροφείων
στις γαλάζιες πλαγιές των αστέρων
κι οι Ποιητές απ’ το λημέρι φωνάζουν
τι βλέπεις μωρέ τι σκέφτεσαι τι κάνεις
πολεμάω μαζί με τους αδέσποτους μαχητές
τους εξοστρακισμένους
με τις πόρνες που κουβαλούν αγκαλιά
τα ορφανά στα θλιμμένα δάση
και στους χάσκοντες κρατήρες όπου
περιστέρες απιθώνουν κλωναράκια ελιάς
μέσα στο λιοπύρι με τις οσμές του θανάτου
βλέπω δέκα χιλιάδες αγγέλους να εφορμούν
μ’ εφ’ όπλου λόγχη φωτός σε πλαγιές παπαρούνας
και πιο κάτω που η πεύκη σκιάζει τους ρόχθους
βλέπω πελάγη να γαληνεύουν
μπροστά στο μεγαλείο των ταπεινών
βλέπω ακακίες αγκαλιασμένες
δίπλα στο παραγώνι των καιρών
τα δάκρυα να κυλούν μιας άφατης χαράς
στους μαρμάρινους δρόμους όπου
τα πάθη φυτεύονται κάτω από δακρυρρόες
κι ανθίζουνε κρίνα και σμύρνα κι αγάπες λαών

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)
Title: Νίκος Δόικος, γάμος
Post by: wings on 03 Aug, 2023, 17:44:11
Νίκος Δόικος, γάμος

ο Ουρανός παντρεύτηκε την Ποίηση
και γέμισαν αστέρια οι προμαχώνες
στρατώνες γίναν ελαιώνες
τα λατομεία ευαγή αμφιθέατρα
και στις στοές τις αλευτέρωτες
φυτρώσαν έρωτες

Από τη συλλογή η μαγεία τού 9 (2021)