Χρήστος Ντάλιας

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Ημιτονοειδή (XLVII)

Μετατοπίσεις

λεπτοφυείς σχισμές
διακλαδώσεις του νου
σχήματα χρόνου.

Μοναχικοί στα βάθη
στήναν χορό σε μαύρες αίθουσες.
 
Από τη συλλογή Ημιτονοειδή (1978)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Ημιτονοειδή (XLIX)

Ακούστηκε η φωνή.

Διέσχισε τα βουνά
τη θάλασσα.
Στ’ απόμερα ηχώ,
την θυμούνται σαν βουλή,
σαν θέληση, σαν ορισμό
που διάβηκε
τρυπώντας την καρδιά τους.
 
Από τη συλλογή Ημιτονοειδή (1978)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Ημιτονοειδή (L)

Θαμπές οι φυσιογνωμίες.

Έσταζαν τα τζάμια
γυρτή λάμψη στο φως.
Σκιάχτρα οι σκοτεινές γωνιές.
Σκυμμένη η μοναχική γριά
πυρώνει παγωμένα δάχτυλα στον ξύπνο.
 
Από τη συλλογή Ημιτονοειδή (1978)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Ημιτονοειδή (LIV)

Στένεψε ο ορίζοντας.

Διαγκωνιζόμαστε αγριεύουμε
βρίζουμε αδίσταχτα.
Πινακίδες πολλές,
επιγραφές ξεθωριασμένες –
όσοι λαθραία πέρασαν
τινάζουν επιδειχτικά
το σκονισμένο ρούχο.
 
Από τη συλλογή Ημιτονοειδή (1978)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Ημιτονοειδή (LV)

Απελευθερωμένες δυνάμεις

ανάδευε το χάος.
Γέμισαν οι πλάστιγγες
τα κινητά φορτία
κι έψαχνε μέρες πολλές
τον σύντροφο
στ’ αγριοβούνι.

Το χαμόγελο πλήθαινε
σε χίλια δυο άλλα στόματα καταπόδι.
 
Από τη συλλογή Ημιτονοειδή (1978)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Ημιτονοειδή (LVI)

Πρισματικές διαθλάσεις.

Τα ουράνια τόξα αναρίθμητα,
εκτυφλωτικός κορμός το απώτερο κέντρο.

Απερίσκεπτα ταλαντευόμαστε στο
ασύμμετρο πέρας.
 
Από τη συλλογή Ημιτονοειδή (1978)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Ημιτονοειδή (LIX)

Γλιστράει το τρένο.

Με το βαρύ φορτίο
ένας τριγμός
ένα σχεδόν τίποτα,
σε μια στροφή ξαφνική το τούνελ
πορτοκαλιά ολοστρόγγυλη τρύπα.
 
Από τη συλλογή Ημιτονοειδή (1978)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Ημιτονοειδή (LXIII)

Τοίχοι γυμνοί

ρωγμές
τα πρόσωπα ζωγραφιστά
στο πάτωμα
το ρυάκι στις ίδιες όχθες του.
Αδέσμευτο το διάστημα
κυκλικά μπερδεμένο.
Ένας κόμπος στη γη.
 
Από τη συλλογή Ημιτονοειδή (1978)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Ημιτονοειδή (LXIV)

Ανάβλυζαν τα έγκατα.

Περιπατητές εμείς στον
μεγάλο καθρέφτη.
Ένας αόριστος πυρετός
και μια υπερκόσμια γαλήνη

τη νύχτα βρεθήκαμε
στο μήκος ενός δρόμου χωρίς τελειωμό,
μαστιγώσαμε το άψυχο τοπάζι
και το εγκαταλείψαμε μετά.
 
Από τη συλλογή Ημιτονοειδή (1978)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Αναδίπλωση (I)

Στενεύουν

οι δρόμοι
στο κέντρο
του ήλιου
και χάνονται
στα ξεφτίδια
του φωτεινότατου
ολοκόκκινου
τσιτωμένου
παντού.
 
Από τη συλλογή Αναδίπλωση (1979)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Αναδίπλωση (II)

Πριν σβηστεί κάποια ηχώ

λεπτεπίλεπτη
στις ατελείωτες σχισμές
συνοδεύει το προχώρημα.
Αποσυντιθέμενοι σωροί στον πυθμένα,
τρίζουν οι κάβοι.

Φτερούγες αρπαχτικών
το φως σκιάζουν
και το σθένος στέκετ’ αλάργα.
 
Από τη συλλογή Αναδίπλωση (1979)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Αναδίπλωση (III)

Τέτοιαν ώρα στο δάσος

μας κατατρομάζουν τα φαντάσματα·
φανοστάτες της παραλίας στη σειρά.
Αστείο ν’ αποχωρήσουμε έτσι ή αλλιώς,
πρέπει ν’ αντισταθούμε στο πέρασμα.

Αλλά μένουμε
ακούσια παγιδευμένοι.
 
Από τη συλλογή Αναδίπλωση (1979)