εύγε εύγε και πάλι εύγε σε όσους τα βρόντηξαν για να γλιτώσουν τη μιζέρια, δημόσια ή ιδιωτική. Εγώ επιπλέον έχω και ένα ακόμα "κακό": δεν πιστεύω στη ρήση "ουδείς αναντικατάστατος". Και μέχρι στιγμής δόξα τω Θεώ, μου έχει βγει σε καλό στη ζωή μου. Η δική μου περίπτωση είναι πολύπλοκη: σπούδασα ηλεκτρολόγος μηχανικός, τα τελευταία δυο χρόνια σπουδών (στην "παράταση" εδώ που τα λέμε:-)) δούλευα καθηγήτρια αγγλικών σε φροντιστήρια, τη δεύτερη χρονιά full-time πλέον. Παίρνοντας το πτυχίο μου, ήμουν αποφασισμένη να ασχοληθώ με το απωθημένο μου: "industrial design". Με παίρνουν σε ένα σεμινάριο του ΕΟΜΜΕΧ (αρχές δεκαετίας 90 υπήρχε ακόμη η αυταπάτη πως έχει μέλλον ο κλάδος στην Ελλάδα, σύντομα καταρρακώθηκε κι αυτό). Τελειώνω το σεμινάριο (9 μήνες παρακαλώ!) και επειδή η (και καλά) επαγγελματική ενασχόληση με το βιομηχανικό σχεδιασμό ήθελε πολύ τρέξιμο τα πρωινά, με βολεύει βέβαια να συνεχίσω τα φροντιστήρια και ιδιαίτερα για τα προς το ζειν. Στο μεταξύ από Πάτρα βρέθηκα Αθήνα (για το σεμινάριο) και στη συνέχεια Θεσσαλονίκη (μετάθεση του πρώην, στον ιδιωτικό τομέα). Φτάνουμε αρχές 95, έχω αποσπάσει 2-3 διακρίσεις σε διαγωνισμούς ντιζάιν, αλλά στο μεταξύ έχω ρίξει χρήμα και χρόνο στην υπόθεση αβέρτα, χωρίς καμία οικονομική απολαβή. Αλλάζω ρότα, συνεχίζοντας την επιμόρφωση με ΑΛΛΑ σεμινάρια (διασφάλιση ποιότητας κ.ο.κ.), πάλι με βολεύουν τα αγγλικά για βιοπορισμό. Μπαίνω και στο χορό της μετάφρασης/διερμηνείας, με πολύ καλά αποτελέσματα από την πρώτη σχεδόν στιγμή. Εγκαταλείπω τα αγγλικά (διότι η διδασκαλία μου αρέσει τρελά, αλλά το αντικείμενο των αγγλικών εξαντλείται κάποια στιγμή και το βαρέθηκα, ενώ η τεχνολογία - το νυν αντικείμενό μου - ποτέ:-)))) Περνάω και ένα διάστημα από την Εγνατία Οδό Α.Ε., παθαίνω μετά δυο χρόνια το ατύχημα και αναγκάζομαι να ξεκινήσω τη ζωή μου (μέχρι και τπ περπάτημα ακόμα) από την αρχή, στην επαρχία πλέον. Ξεκινάω ως ρεσεψιονίστ σε ξενοδοχείο 2,5 χρόνια μετά το ατύχημα που έχω επανέλθει πλέον αρκετά για να μπορέσω να δουλέψω. Μετά παίρνω και 2 ώρες σε ένα φροντιστήριο (μόνο interview classes), και την επόμενη χρονιά μπαίνω σε διδασκαλία του αντικειμένου μου επιτέλους (τηλεπικοινωνίες-ίντερνετ σε ΙΕΚ, άλλη πονεμένη ιστορία τα δημόσια ΙΕΚ). Παράλληλα ξεκινάω και ωρομίσθια στα ΤΕΙ (μάζεψα τελιικα κοντά 1000 ώρες ΤΕΙ, που μου αναγνωρίστηκαν πλήρως στη δευτεροβάθμια, οφείλω να πω) και εννοείται συνεχίζω τις μεταφράσεις, η διερμηνεία περιορίζεται πια λόγω μεγάλης απόστασης από τα αστικά κέντρα και κρίσης στην αγορά. Συμμετέχω και στο πρόγραμμα "Δικτυωθείτε" ως "ΣΥΚ" (Σύμβουλος Υποστήριξης-Καθοδήγησης των ΜΜΕ στις Νέες Τεχνολογίες) Παίρνω και μια εργολαβία επίβλεψης ως ηλεκτρολόγος μηχανικός. Στο μεταξύ μπαίνει η πληροφορική στα σχολεία, αναγνωρίζεται το "παλιό" πτυχίο του ηλεκτρολόγου ως πτυχίο πληροφορικής (το 2004) και μαζεύω προϋπηρεσία τρέχοντας στα ολοήμερα δημοτικά ολόκληρου σχεδόν του νομού Κεφαλληνίας Την 31η Αυγούστου 2006 βγαίνει το μαγικό excel που με έχει ανάμεσα στους διορισθέντες. Με λίγα λόγια (γιατί πολύ το τράβηξα, please forgive me!!!) από το 1989 έως και σήμερα έχω εργαστεί ως: καθηγήτρια αγγλικών, μεταφράστρια, διερμηνέας, ρεσεψιονίστ, καθηγήτρια ΙΕΚ, καθηγήτρια ΤΕΙ, καθηγήτρια πληροφορικής στα ολοήμερα, ΣΥΚ, ηλεκτρολόγος μηχανικός και φασονατζού (ναι, ναι, και το έχω βάλει και στην κάρτα μου-ως κόρη μοδίστρας ξέρω ραπτομηχανή από τα 6 μου, και το 2003 με τη μάνα μου φτιάξαμε 60 αποκριάτικες στολές για 800Ε). Και τώρα πια εν έτει 2007, διορισμένη καθηγήτρια πληροφορικής στη δευτεροβάθμια, έρχεται η στιγμή να ακούσω το εξής (δια στόματος του διευθυντή μου): "να πεις στην πιτσιρίκα να μην τα βάζει με το ΜΟΥΣΙ" (λόγια του μουσάτου διευθυντή του πρωινού ωραρίου προς το διευθυντή του εσπερινού... το τι ΓΕΛΙΟ ρίξαμε με το δικό μου, δεν λέγεται:-))))))))) η συνέχεια στο επόμενο...