Κινδυνεύοντας να χαλάσω το θέμα, θα σου πω ότι, αν θυμάσαι, μου τη δίνουν οι κανόνες και αυτό ισχύει και για την Ελληνική και για την Αγγλική παρακαλώ. Άρα, κατορθώματα δεν έχω. Σε τέτοιου περιεχομένου συζητήσεις παρατηρώ διακριτικά (με έμφαση στα παραδείγματα!) και, αν τα πράματα ζορίσουν, φροντίζω πάντα να αποσύρομαι διακριτικά: πίσω από ένα κάδρο, κάτω από το χαλί, μέσα στο φίκο, "ο σκύλος θέλει μπάνιο", "να πάω για ποτά;", "βρε μήπως πεινάσατε;" και άλλα τέτοια μπας και γλυτώσω λίγο ξύλο. Για να ολοκληρώσω τη σκηνή, να πω εδώ ότι οι γονείς μου είναι... δάσκαλοι (βετεράνοι, μεν, αλλά δάσκαλοι).
Πιστεύω ότι η παρέα από το γραφείο θα θυμάται ακόμα την έκφραση του λευκού του πάγου που ζωγραφίστηκε στη φάτσα μου όταν, ρωτώντας έναν από τους επαΐοντες γιατί το τάδε (δεν θυμάμαι τι, σόρυ...) γίνεται έτσι και όχι αλλιώς, εισέπραξα τη μεγαλοπρεπή και συνάμα φυσικότατη απάντηση "μα, είναι υποτακτική παρακειμένου"!!! Στο προσωπικό μου λεξικό (λέμε τώρα...) αυτή η σκηνή είναι δίπλα στο λήμμα "απόλυτο κενό" ....
:-)