Απόστολος Λυκεσάς

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=-PpDPWpxFSY

Απόστολος Λυκεσάς, Γκιώνης

Βγήκε ένα βράδυ να μαζέψει τα χαμένα του.
Βαστούσε σύνεργα απαραίτητα
κλαδευτήρια, θυμούς μαραζωμένους,
πυξίδες, ευγένειες λιπόσαρκες,
κούρδισε ρολόγια σταματημένα σε χρόνους καίριους.
Απορούσε με τόσες ικανότητες
πώς οι αμφιβολίες του έλιωναν, μαεστρικά, στον ιδρώτα.
Κεραίες εμπνεύσεων ξεπετάγονταν από καταβολάδες απωλειών.
«Πέρασα από δω», θυμόταν, «το όνειρο ζει ακόμη».
Κι όπως το πρωινό αστραποβολούσε
υποσχέθηκε στον εαυτό του να μην το ξανακάνει.
Πολλοί συμφώνησαν μαζί του,
εφεξής,
αν, όντως, από τον λαβύρινθο ήθελε να βγει,
δεν θα ’πρεπε να τσιγκουνεύεται τις θυσίες.

Από τη συλλογή Στυμφαλίδες όρνιθες (2003)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=BrQ0Tz6aER4

Νικόλας Άσιμος, Οϊμέ
(με τη Σωτηρία Λεονάρδου και τον Νικόλα Άσιμο / δίσκος: Το φανάρι του Διογένη (1987))

Απόστολος Λυκεσάς, Της διαδρομής 1

Θα ακουστούν κι άλλες ιστορίες. Πρωτόφαντες.
Με ακατανόητα παιχνίδια και προεόρτιο τρόμο.
Άφθαρτες οι λέξεις θα εφορμούν
θρυμματίζοντας την ηρεμία της κυψέλης
τον βάλτο της μελωμένης μας νηφαλιότητας.

Θα ’ρθουν, κι αυτό είναι μια υπόσχεση.
Απειλή.

Από τη συλλογή Τῷ αγνώστῳ (2001)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=T-f-vQX942I

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Κεμάλ
(αφήγηση: Μάνος Χατζιδάκις, τραγούδι: Αλίκη Καγιαλόγλου / δίσκος: Αντικατοπτρισμοί (1993))

Απόστολος Λυκεσάς, Μότορσιπ «Προκρούστης»

Φορτωμένος θραύσματα αυτοκρατοριών.
Τ’ απόνερά μου διατάγματα αργοκίνητων επάρχων, κοιλαράδων μπέηδων,
σαρκία άδεια, ερειπωμένοι περιστερώνες.

Κρύβω κάτω απ' τα τσιμέντα
Πάρθους με τροχισμένα γόνατα
απ’ το σούρσιμο στις σπηλιές της Καππαδοκίας
φαλαγγίτες του Αλέξανδρου με διεσταλμένο προς την Ινδία βλέμμα
ναύτες του Νέαρχου ξεβρασμένους σε αιγυπτιακές προκυμαίες
Φοίνικες λεπτεπίλεπτους, τσαγοπότηρα πορσελάνης με σπασμένα χείλη
του Τίγρη παραποτάμιους χασισοκαλλιεργητές
χουρμαδοκλέφτες του Ευφράτη
Σκύθισσες πρασινομάτες με μήτρες απονευρωμένες
απ’ το τραμπάλισμα του κάρου
τους γκρεμιστάδες των τειχών της Βαβυλώνας
του Μελχισεδέκ τους γόνους, γεφυροποιούς στα νησιά των άστρων
ευνουχισμένους καβαλάρηδες του Χαν όπως τα τυφλωμένα γεράκια τους.

Σαρμάτες κατουράνε από φόβο τα αμπάρια και τις βραχονησίδες
ξερνοβολάνε αίμα από ναυτία και πείνα
πριονίζουν με τα δόντια ληγμένες κονσέρβες
τις κουτσουλιές των γλάρων.
Τεντώνω τις επιθυμίες τους με μαύρα μεροκάματα
σε υγρά διαμερίσματα
πουλάω το ανθισμένο σπέρμα τους στις λιγωμένες κυρίες των προαστίων.

Για ένα κοντραμπάντο πολεμάω, ο έρημος, αχρείαστος πια
κελευστής φυγάδων κατάντησα για να τους πελεκάτε
κι ας ενοχλούν την καθαρή σας συνείδηση τα δύσωδα αχαμνά τους.
Κρεβάτι μου έχω τους νόμους σας για να χωράνε οι μαυροπόδαροι
σεντονάκι η ισότητα, καλοραμμένη, με άρθρα πριονοκορδέλες,
σείονται χαιρέκακα μουστακάκια χωροφυλάκων, κεραίες σκαθαριών
αλίπαστα, τους διπλώνετε σε χασαπόχαρτο
στα περάσματα, λιγδιάρηδες λαδοπόντικες
του δημόσιου –υποτίθεται– ταμείου.
Συνοφρυωμένος, δήθεν, ο θεός σάς επιβλέπει.

Από τη συλλογή Μότορσιπ «Προκρούστης» (2008)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=Nahk-hwGDPw

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Γιάννης Σπυρόπουλος (Μπαχ), Διδυμότειχο blues
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας & Λαυρέντης Μαχαιρίτσας / δίσκος: Διδυμότειχο blues (1991))

Απόστολος Λυκεσάς, Δοκιμαστήριο

Πρώτα ήταν οι ψάθες και τα καλάμια.
Ίσα να μη σκορπάνε οι φακές
και να κρύβονται τα λελέκια.
Έγιναν στάχτη ανάμεσα στις πέτρες.
Ύστερα ο χαλκός, ταψιά και ασπίδες, στη γωνία
πλασμένα με δαγκωνιές
μέχρι που πρασίνισαν
από τη λάσπη που άφησε ο κατακλυσμός.

Κατέβαιναν συνέχεια
με τομάρια βουβαλιών, λιονταριών
προβάτων και λύκων σκεπασμένοι.
Τους έφερνε η Άνοιξη
και το χορτάρι που έγλειφε τα πέλματα.

Κατόπιν ήρθε το σίδερο
κι άφησε σκουριά στη θέση μας.
Όμως κι αυτή φύτρωσε
όπως τα μανιτάρια το φθινόπωρο.
Αλλά
είναι ατέλειωτοι.
Έρχονται συνέχεια
με άτρωτα κράματα, μας ζούληξαν
μας άπλωσαν, μας ρούφηξαν.

Τώρα πια είναι μυριάδες
κουρελαρία, αλλού η σάρκα
αλλού τα κόκαλα.
Σέρνονται, βαδίζουν, κολυμπάνε, μπουσουλάνε.
Αλλού τα μάτια αλλού τ’ αφτιά
μπούτια και βυζιά
απλωμένα από Πανόραμα μέχρι Κορδελιό.

Άσωτοι
όλες τις εποχές.
Είναι το τελευταίο κύμα
κι εμείς οι έσχατοι πια.
Απροετοίμαστοι
να ζήσουμε χωρίς ιστορία και μέλλον
διασκεδάζουμε
κλοτσώντας το εγωπαθές ποιηταριό
που θαρρεί ότι σώζει το τομάρι του
στον ναρκισσιστικό του βόθρο.

Από τη συλλογή Μότορσιπ «Προκρούστης» (2008)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=NEWZGyS6ZiQ

Αγρίμια κι αγριμάκια μου (παραδοσιακό Κρήτης / τραγούδι: Νίκος Ξυλούρης)

Απόστολος Λυκεσάς, Μνήμη

Οι φαμελίτες μας
ορμητικοί καταρράκτες ξεχύθηκαν απ’ το Βέρμιο
φορτωμένοι τη θλίψη που τους κληροδότησαν οι πρόγονοι.
Κεραμοπλάστες τούς έσπειραν
«Εδώ να ζήσετε» ορμήνεψαν
«καλό το χώμα να σας χωνέψει ο θάνατος
πάρτε το απόφαση, αγόγγυστα, χαθείτε στις καστανοξιές,
ταΐστε αγρίμια.

Αυτά, με τον αψίκορο βίο τους μες στην αβεβαιότητα
παίζοντας με τα κόκαλά σας θα μάθουν κυνήγι στα παιδιά τους
όπως τα παιδιά σας, θα μάθουν να παίζουν με τα κότσια τους.
Βαριά η ευθύνη.»

Από τότε φρυγανίζεται το αίμα μας στις ματαιοδοξίες
τυχαίνει όμως κάποτε, καθώς ο άνεμος κυκλώνει τις ζωές μας,
το ματοτσίνορο του πεθαμένου πατέρα να μπαίνει στο μάτι μας
κι ενώ αυτό θολώνει
–μια φορά στον αιώνα είναι καλά, και δυο όμως μπορεί να τύχει–
ψηλά το κεφάλι σηκώνουμε
και το σαγόνι μπήγουμε, κυπαρίσσι στα σύνορα,
σφραγίδα στο διαβατήριο.

Από τη συλλογή Μότορσιπ «Προκρούστης» (2008)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=JPhDh1IoHRE

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Τριπολίτης, 80
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Ο επιβάτης (1981))

Απόστολος Λυκεσάς, Χιλιετία

Ω βουλιμικό πλάσμα εντός μου
παράθυρο φωτισμένο που καταπίνει νύχτα
δικράνια χαυλιόδοντες με φορτώνουν
το σκυλί μάλλον οσμίστηκε και γαβγίζει τη χιλιετία
που μας πρόλαβε με την ουρά στα σκέλια.

Από τη συλλογή Τῷ αγνώστῳ (2001)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=btVADxuCyXk

Βασίλης Δημητρίου & Κώστας Μουρσελάς: Ω! Τι κόσμος, μπαμπά! (από την ομότιτλη θεατρική παράσταση του 1970)
[Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Μάρτης 2008: συναυλία προς τιμήν του Βασίλη Δημητρίου / τραγούδι: Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου]

Απόστολος Λυκεσάς, Νηπενθές

Στα χρόνια της αχαλίνωτης πλήξης
μόνο τα στομάχια θέριευαν, αγριάδα σε άσκαφτο κήπο,
βάθαινε η αδιαφορία
η ασυναρτησία κύκλωνε και τους ενάντιους

το μέλλον του ενός σκόνταφτε πάνω στον γάμο τ’ αλλουνού
άθαφτοι οι χωρισμοί απ’ τα παιδιά, σάπιζαν αργά
ρουτίνα εσωτερική που βάδιζε ανεμπόδιστη.
Τα αστέρια δεν προανήγγειλαν τίποτα
αν και πολλοί τα μελετούσαν
όμως οι ζαβοί δεν μιλούσαν πια
γλιτσιασμένες οι δεξαμενές κατάπιναν το χρώμα του ουρανού.

Η λύση άφαντη καθώς την περίμεναν όλοι στο πιάτο
ενώ αυτή κυκλοφορούσε άσφαχτη.
Αρουραίος στον υπόνομο δεν εμπιστεύεται
κροταλία ταμία.

Από τη συλλογή Μότορσιπ «Προκρούστης» (2008)

[wings]

Ντάνης Τραγόπουλος "OI ΓΥΡΟΛΟΓΟΙ" - YouTube

Ντάνης Τραγόπουλος & Δανάη Νικολαΐδου, Οι γυρολόγοι
(τραγούδι: Ντάνης Τραγόπουλος / αγώνες ελληνικού τραγουδιού Καλαμάτας 1991)

Απόστολος Λυκεσάς, Γυρολόγοι

Αμόλησαν τους σπιούνους τους να προλάβουν
άτακτους πλιατσικολόγους εκπαιδεύουν μη κι απομείνει ίχνος
γυρολόγοι της καταστροφής ακροβολίστηκαν σε θέσεις καίριες.
Μας έχουν προετοιμάσει από καιρό για τον βραστήρα
αυγό μέσα στο τσόφλι του
στη χόβολη ψημένος
άφωνος ο πόνος μας.
Παραπατάμε ως παραπλανημένοι αστροναύτες
θαυμάζοντας το απειροελάχιστο βήμα μας
φωτογραφίζουμε ανεμπόδιστα
το παρατημένο μας χαράκωμα.

Μόνον
ό,τι υπήρξε μέσα μας καημός
ανέλπιδα αντέχει
σπάγκος κερωμένος.

Από τη συλλογή Μότορσιπ «Προκρούστης» (2008)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=Om46Evy8BP0

Χρήστος Κωνσταντίνου, Της εξουσίας (δίσκος: κάνω τη ρίζα μου φτερό (2008))

Απόστολος Λυκεσάς, Τελωνοφύλακες

Έψαχναν ολόκληρο χρόνο
τα σκυλιά της εξουσίας
κι όπως ήταν ντοπαρισμένα
στην αναζήτηση της βρόμας
τ’ άπλυτα μόνον έβρισκαν στους μπόγους.

Από τη συλλογή Μότορσιπ «Προκρούστης» (2008)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=phY_R7mUgaU

Σωκράτης Μάλαμας & Γιάννης Μελισσίδης, Μάντης
(τραγούδι: Σωκράτης Μάλαμας / δίσκος: Το άδειο δωμάτιο (2005))

Απόστολος Λυκεσάς, Μάντης διά μέσου των καιρών

Εγώ τους τα ’λεγα στις Πλαταιές κι αργότερα στην Πύδνα.

«Φυσάει απ’ τη μεριά της Θήβας.
Σκόρπισαν τα σπουργίτια στις Αιγές.
Τα γεράκια ψηλοπετούν. Νωρίς ήρθαν φέτος τα χελιδόνια
μα πού οι φωλιές;
Από τη Σαλαμίνα μας μηνούν
ότι ακόμα ξεβράζει πτώματα η θάλασσα
τα θαλασσοπούλια δεν αγγίζουν τα φουσκωμένα σώματα.
Στην πεδιάδα βόδια θυσιάσαμε,
όμως στο νεκρόδειπνο όρνιο δεν σίμωσε.
Πάει βδομάδα που σώπασαν οι δεκαοχτούρες.
Πήζουν στις καλιακούδες οι λόφοι αντίκρυ,
μαύρο κρέπι τ’ απογεύματα
και όταν σιμώνουν οι φρουρού,
φεύγουν βροντώντας τα φτερά τους.»

Κάποιοι από μέσα τους γελούσαν
—όχι πως τολμούσαν τα αντίθετα—
αλλά
«έχουμε υπόλοιπο χρέος», έλεγαν, «νεκρούς πολλούς,
κι εγωισμός βασιλικός φουσκώνει τα πνευμόνια.»
«Δεν βλέπετε πόσο αδυνάτισαν τα σκαθάρια,
άψυχοι οι σπίνοι, οι φλώροι δίχως χρώμα
κι οι καρδερίνες άλαλες, σαν στη σούβλα περασμένες»,
ψέλλιζα.

Όσο οι μέρες περνούσαν,
«αμάν, μας ζάλισες, φλύαρε, τον φόβο μόνο σπέρνεις»,
φώναζαν, κουφοί, οι Αθάνατοι
κι οι Μακεδόνες πρίγκιπες,
έχοντας στον νου φλογισμένες αγκαλιές,
τους φασιανούς καλοψημένους
και παραγεμισμένες, με ρύζι, αγριόκοτες.

Πέρδικες, τσίχλες, ορτύκια και κορυδαλλοί
πεταρίζουν τώρα πάνω απ’ τα νεκρά κορμιά τους.

Από τη συλλογή Στυμφαλίδες όρνιθες (2003)

[wings]

Απόστολος Λυκεσάς, Τύμβος 1

Μια λαμπρή κιονοστοιχία λέξεων εμφυσούσε ανδρεία στα στήθη μας.

Εμείς, πειθαρχημένη στρατιά ερωτευμένων Αθηναίων
Έτοιμοι να υπερασπιστούμε τους δούλους μας.

Οι ελιές θρόιζαν από τα εμβατήρια
Οπλίζονταν στα τόξα μας τα κριθαρόσταχα
Άγουρες πέτρες του Σουνίου κροτάλιζαν επιδέξια στις σφεντόνες μας.

Κάλπαζαν πίσω από τους λόφους
Έστελναν τη σκόνη τους στον ορίζοντα οι εχθροί
Ξάστοχα περνούσαν απ’ την πεδιάδα
Άπονα μακελεύονταν
Άλουστοι
Λίπασμα γίνονταν της δόξας μας.

Έρμοι στη μάταια σπουδή τους.

Ευφράνθηκαν οι θεοί απ’ τον τόσο γόο
Κορέστηκαν απ' τη σπατάλη νεότητας
Την τιμωρία της πλεονεξίας τους
Τα αφιερωμένα λάφυρα.

Όπως ο μαραθωνοδρόμος μας
Σφούγγισαν λιγωμένοι τον επινίκιο αφρό.

Αργότερα αποκοιμήθηκαν μακάρια
Αφού μας στοίβαξαν προσάναμμα στο μέλλον.

Από τη συλλογή Τῷ αγνώστῳ (2001)

[wings]

Απόστολος Λυκεσάς, Τύμβος 2

Μα βεβαίως διαφυλάττουμε τους τύμβους του παρελθόντος.

Μέμνησο
Καλούν κάθε που σαρώνει ο άνεμος
Τη σφριγηλότητα των Ερμοκεφαλών.
Τα συντρίμμια τους απλώσαμε σκέπη στα κεφάλια μας
Πίκρες αποχαιρετισμών μερώνουν τα ταξίδια μας.

Αμάθευτα τα πόδια μας, αδούλευτα τα χέρια
Η επιμονή μας για περιπέτεια γουργούριζε μόνο στο υπογάστριο
Αστόχαστα, θαρρούμε, δεν θυσιαστήκαμε
Για τα κουφάρια μας πράξαμε τα πάντα, αλλά

Μέμνησο

Ήταν βαρύτερο να πιστεύουμε ότι τα διδάγματα αρκούσαν
Εδώ ήρθε το Πάσχα ανυπεράσπιστο μες στην ευδαιμονία μας.
Βοήθησαν και τα τσακισμένα μας κεφάλια
Να προσέχουμε την οδοσήμανση.

Από τη συλλογή Τῷ αγνώστῳ (2001)

[wings]

Απόστολος Λυκεσάς, Ο εφιάλτης του Άτλαντα

Ανύμφευτη νύφη καιροφυλακτεί.

Ιστορούνται αιωνίως
μέρες πιο μαύρες κι απ’ τη σκοτεινιά του Αχέροντα
παρήλθαν.
Νύχτες λευκότερες απ’ τις ισημερίες του Βλαδιβοστόκ
έπονται.
Η καιγόμενη μνήμη φωτίζει τα στενά του Γιβραλτάρ.
Σχεδιάζει την παραπλάνηση των Εσπερίδων.
Τιτάνας είναι, αντέχει ακόμη.

Αρκεί ο Ηρακλής να εμφανιστεί
τη γη θα του φορτώσει.
Να λυτρωθεί αυτός κι ας γκρεμιστεί η πλάση όλη.
Να τος, λοιπόν, αναχωρεί μες στη βραδιά.
Περήφανα.
Αφήνει, ίδιος σαλιγκάρι, ίχνη στη χλόη
την υγρασία καλοκαιρινών βραδινών.
Οι λέξεις εξέρχονται ως ψίθυρος και απολήγουν
στο βαθύσκιωτο του ύπνου.

Βαραίνει το χρέος, την αυγή, από ανεκπλήρωτες επιθυμίες.

Τον περιγέλασε ο άρχοντας του σκότους.
Μάτια από θρασίμι της ερήμου γυάλιζαν, δεκανίκια
να προσπεράσει ο άμοιρος τον εφιάλτη.
Βαθύς ο αναστεναγμός του μεσημεριού.
Γεωλογική μετάλλαξη στη Μήλο τον ανακουφίζει.
Παρηγορία ύστερη, έρχεται πάλι το σούρουπο.
Μια χίμαιρα θαύματος ίσως τον δροσίσει.
Άγγελοι καθελκύονται με ποντοπόρες αντοχές.

Συστέλλονται ξανά τα μάτια του, μα πριν βαρύνουν
από την παραμάνα του παράπονου, δάκρυα θηλάζει
και στο κουκούτσι του μυαλού
η ανυπακοή θεριεύει.

Από τη συλλογή Τῷ αγνώστῳ (2001)

[wings]

Απόστολος Λυκεσάς, Η οργή του Μονόφθαλμου

Άντεξε.
Ό,τι τον τάισαν έφαγε.
Ό,τι τον πότισαν ήπιε και μέθυσε, αλλά τώρα
εύστοχα κι αλύπητα τους πετυχαίνει στα άκρα
με Πολύφημους βράχους.
Δεν θα ξεφύγουν αυτή τη φορά, τυφλοί δεν θα οδηγήσουν άλλον σε ταξίδια.

Κάλλιο κανείς μη δει την Πηνελόπη.
Γέμισε ο κόσμος τυφλούς που ταξιδεύουν χωρίς σκοπό
και περηφανεύονται ότι τύφλωσαν τον Μονόφθαλμο,
αυτοί, ο Κανένας.

Σήμερα θα τους ποτίσει και θα τους ταΐσει.
Ας περιμένουν μάταια οι γυναίκες τους να μάθουν την κατάληξη
μιας ζωής που την ύφαναν άλλοι
στα μέτρα των πρησμένων τους ποδιών.

Από τη συλλογή Τῷ αγνώστῳ (2001)

[wings]

Απόστολος Λυκεσάς, Κοχλίας

Στον στραπατσαρισμένο κοχλία των τετελεσμένων
σούρνεται το μαλάκιο των παιδικών χρόνων
άσκεπο αργοπεθαίνει στο φως των προβολέων.
Εκπληρώσεις το ματώνουν, μα σώθηκε η πίκρα του.

Πεινάει όμως το ταϊσμένο.

Φυσάει εις μάτην μέσα απ’ τον κοχλία. Συριγμός καν δεν ακούγεται.
Περνάει και δεν δροσίζει. Λειάνθηκε το μαλάκιο, γυαλί.
Μηδέ κόκκος άμμου, μηδέ σκουπίδι εντός του.
Κατοικεί σε σκρίνια ξεχασμένο από ερωτήσεις.

Εκτίθεται, άλλοθι για βιαστικά κοιτάγματα, σε σύντομες διηγήσεις
με απομιμήσεις ταξιδεύει, σκουλαρίκι, σάκος σε γερτές πλάτες
λάμπα και φωτίζει ξύλινες φωτογραφίες ευτυχισμένων.
Ικετεύει, αλλά ένα παιδί θα το σπάσει.

Από τη συλλογή Τῷ αγνώστῳ (2001)