[Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί
(αυτούσιος ο στίχος).
Ο Λειβαδίτης μόνος του ονομάτισε τούτον τον στίχο πολύτιμο. Σε κάτι τέτοιες κουβέντες, δεν μιλάμε. Ριγούμε, δακρύζουμε, πονάμε, ελπίζουμε
επειδή γεννηθήκαμε για να αγαπούμε ΤΟΣΟ
Να ’σαι καλά, Σπύρο. Από τα εφηβικά μου χρόνια, όταν πρωτογνώρισα τον Λειβαδίτη, διάβασα την ψυχή μου σε πολλούς τέτοιους στίχους του. (Μακάρι να μπορούσα να τους καταχωρήσω όλους εδώ μέσα!) Ειδικά στα τελευταία του ποιήματα είναι ιδιαίτερα αφοριστικός και μέσα σε δυο λέξεις λέει τα πάντα.