Γιάννης Καρατζόγλου, Δ Ξ Θ
Η εφημερίδα αύριο τύλιγε ψάρια ή κιμά – όσο για σήμερα
το ίδιο θέμα πάλι, πρωτοσέλιδο και τρίστηλο, θέμα ρουτίνας:
η δικαστική διαδικασία, οι ανώνυμες πληροφορίες διά το ποιόν των
από τι ο καθείς ενεφορείτο, πώς θα «ανέτρεπε τα βάθρα του εθνικού μας πολιτισμού»
σε ποιο οινομαγειρείο έτρωγε τα μεσημέρια, πόσες εκτρώσεις έκανε με κάποια Μαίρη
έπειτα δημοσιογραφικά κλισέ κι η αγόρευση του συνηγόρου
κι η θαρραλέα απολογία, τα σχόλια «ωραία, μωρέ, τους τα ’παν...»
Όμως Αυτοί, την ίδια ώρα έπαιρναν βουβά την άγουσα για το Γεντί
το Κορωπί την Αίγινα τον Κορυδαλλό, δυνάμει του δέλτα-ξι-θήτα ψηφίσματος
την ίδια στιγμή που εμείς πουλούσαμε προϊόντα γελάγαμε
κάναμε βόλτα στην παραλία πειράζαμε κορίτσια
και βλέπαμε στην τηλεόραση ένα ψωριάρικο λιοντάρι να αλυχτάει
ότι «προέχει η έννομος τάξις και ουχί αι αναμοχλεύσεις των παθών»
πηγαίναμε οδοντίατρο τρώγαμε σουβλάκια αγοράζαμε προικιά σεντόνια μαξιλάρια
ήταν μακριά από μας το δι-ξι-θήτα, αν και γνωρίζαμε καλά, πολύ καλά
πώς μεταφράζονταν «η υποχρέωσις πατάξεως των ολίγων αρνητών του θαύματος
που αποτελεί το σύγχρονόν μας κράτος»...
Τώρα, τι μας ήρθε και τα θυμόμαστε αυτά πρωί-πρωί στο μαγαζί μας
ή βράδυ, όταν ρωτάει η γυναικούλα μας τρυφερά πού πάμε πάλι απόψε,
ανάμεσα σε σαββατιανές πληρωμές και εισπράξεις –
αραιά και πού και καμιά Ρόζα Λούξεμπουργκ για προσωρινή αυταπάτη∙
τι τ’ αναφέρουμε όλα αυτά, αφού γνωστοί είναι οι ρόλοι που υποδυθήκαμε
όλα αυτά τα χρόνια κι έτσι τουλάχιστον δεν αμφιβάλλουμε ποιοι είμαστε∙
εγώ, ας πούμε, ο hypocrite poète κι εσύ ο hypocrite lecteur,
μικροί ασήμαντοι χυδαίοι figurantes στη μέση της πιο μεγάλης τραγωδίας.
Από τη συλλογή Δ Ξ Θ (1975)
Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ενότητα Σε κατάσταση πολιορκίας στη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)
Με την ευκαιρία, θα ήθελα να εξηγήσω στους νεότερους αναγνώστες που ίσως δεν το ξέρουν ότι ΔΞΘ, δηλαδή ο τίτλος αυτής της συλλογής του Γιάννη Καρατζόγλου, είναι ο (ελληνικός) αριθμός ενός νόμου του 1912, του ΔΞΘ/1912 περί καταστάσεως πολιορκίας της χώρας. Όποτε τίθεται σε ισχύ, συνήθως ακολουθεί στρατιωτικός νόμος με όλες τις γνωστές απαγορευτικές και περιοριστικές διατάξεις στις μετακινήσεις μας αλλά, κυρίως, στη διακίνηση των ιδεών (μας). Θεωρητικά πρέπει να εφαρμόζεται μόνο σε περίπτωση πολέμου – ωστόσο, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον και κατά το δοκούν όλων των δικτατόρων του περασμένου αιώνα για να επιτύχουν τους αρρωστημένους (εθνικοπατριωτικούς) τους στόχους.
