Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 28 Jun, 2007, 22:51:27

Title: Θανάσης Γεωργιάδης
Post by: wings on 28 Jun, 2007, 22:51:27
Θανάσης Γεωργιάδης (1944-2022)

Ο Θανάσης Γεωργιάδης γεννήθηκε το 1944 στους Γεωργιανούς Ημαθίας. Σπούδασε ελληνική και αγγλική φιλολογία. Επί δεκαετίες εργαζόταν ως επιμελητής εκδόσεων. Μετέφρασε περισσότερα από τριακόσια έργα, συνεργάστηκε με πολυάριθμα έντυπα και διηύθυνε την έκδοση λογοτεχνικών περιοδικών. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 2022.

Ποιητικές συλλογές:
«Η αντιθετική όσο και ισόμερη βιολογία της Ελισάβετ Π. Γεωργιάδου», εκδ. Παρατηρητής, 1983
«Ο μέγας διάκοσμος», ΑΣΕ 1983
«Ύπνοι και θάνατοι», εκδ. Χειρόγραφα, 1989
«ωδές 1-4», εκδόσεις των Ποταμοπλοίων, 1991
«Μικρή Γεωγραφία», έκδοση εκτός εμπορίου, 2000
«Τα Στάσιμα», εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2007
«Ωδές [Α' - ΙΣΤ']», εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2007

Πεζογραφήματα:
«Αλέξανδρος», εκδ. Αίγειρος, 1996
«Αλέξανδρος – Ο θείος Γνόφος», εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2001

Μυθιστορήματα:
«Το βιβλίο του Ιορδάνη Γαβρά», εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2001
«Οι εννέα ζωές της», εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2002
«Τα απόκρυφα της οδού γυναικών», εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2003
«Ο Οδυσσέας τώρα», εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2007

Ανθολογημένα ποιήματα:


Στο Translatum έχουν δημοσιευτεί και πεζογραφήματα του Θανάση Γεωργιάδη (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=5563.0).

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Θανάσης Γεωργιάδης, Εν σμικρῷ
Post by: wings on 30 Jul, 2008, 07:13:08
Θανάσης Γεωργιάδης, Εν σμικρῷ

θέλει το αδιόρατο επιδέξια νόηση
σαν βρέφος είναι
απαιτεί να συλληφθεί πρώτα
και έπειτα να υπάρξει
από τον εαυτό του σ’ άλλο ον
στο νου

αποποιήσου τα μεγάλα
δίχως τα μικρά δε θα τα βρεις
ποτέ
χωρίς εσένα θα υπάρχουν

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης, Αμάρτυρος
Post by: wings on 13 Aug, 2008, 01:34:19
Θανάσης Γεωργιάδης, Αμάρτυρος

δεν έχει αντιρρήσεις δε γνωρίζει
γράφει πολλά μόνον αυτό
σε άχρηστα κατάστιχα γράφει
θυμάται αναμασάει
κι όταν ακούγεται καμιά βουή
του έξω κόσμου τότε μοναχά
δε λέει να τελειώσει ο φόβος του

ποιος θα του δείξει τον κομμένο του
λαιμό

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης, Τοπίο άδηλο
Post by: wings on 13 Aug, 2008, 16:31:56
Θανάσης Γεωργιάδης, Τοπίο άδηλο

είναι ανάμεσά σου και ανάμεσά σου
ψυχή που ματώνει τους καθρέφτες και δε φαίνεται
σαν είδωλο υβριστικό μιας φευγαλέας στιγμής
όπως τη νύχτα ξαφνικά κλείνουν τα μάτια τους τ’ άστρα
κι εσύ το πρώην ιοβόλο στόμα φωνασκείς

«τα πουλιά τα πουλιά στο νότο
ποιος ερημώνει το βορρά ποιος
περιγράφει με το φτερό τον μαύρον ήλιο
τα πουλιά τα πουλιά στο νότο»

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης, Τα δέοντα
Post by: wings on 16 Aug, 2008, 18:02:37
Θανάσης Γεωργιάδης, Τα δέοντα

ό,τι καλό κατόρθωσα αν κατόρθωσα από σένα
εκπορεύεται αν ταιριάζω ψελλίζοντας
τον ύμνο αν πρότερος ακολουθώ ύστερος
πάντοτε σαν να μην είμαι εκεί στους άλλους
ανθρώπους ανάμεσα (ακούω δεν ξεχωρίζω λόγια)
στους άλλους ανθρώπους ανάμεσα ανακαλύπτω
ανίκανος τη σοφία σου ξανά μονάχα αυτό

σαν τύμπανο ολοστρόγγυλο που στήνει αυτί
και την ανάσα του ανασαίνει

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης, [συναριθμημένος τώρα...]
Post by: wings on 05 Sep, 2008, 20:17:03
Θανάσης Γεωργιάδης, [συναριθμημένος τώρα...]

συναριθμημένος τώρα ένας απ’ τον λαό μου
βυθίζομαι ολοένα στο χώμα της πατρίδας
στοιβάζονται γύρω μου συνεχώς κρυμμένα και φανερά
όπλα που δεν ξέρω τ’ όνομά τους
πέρα κατά το άσπρο διάστημα κόλλησε η ανατολή
αραχνιασμένη
ο ίσκιος μου μπαίνει και βγαίνει στον ήλιο
αγνοώντας την καμπυλότητα του χρόνου
κοντά μου στα τσαλιά σούρνονται οι απρόσωποι
εχθροί από το ίδιο γένος
και πέφτει απάνω μου διαρκώς δεν καίει δροσερό πέφτει
επί αιώνες
φως ιλαρό της άγιας δόξας του λαού μου

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης, Υποψία Θεοφανείας
Post by: wings on 26 Sep, 2008, 20:56:38
Θανάσης Γεωργιάδης, Υποψία Θεοφανείας

μέσ’ απ’ τα κυπαρίσσια τον είδα πέρ’ απ’ αυτά
στον σκιασμένο τοίχο ίσκιο πάνω απ’ τον ίσκιο

φωνή σωτήρια αηδονιού ήχησε τότε
και σήμερα ακόμα ηχεί φωνή πολλών υδάτων

κάτω στη ρεματιά μισοκρυμμένο σχήμα του
ζωντανού θεού

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης, Στο τριπλό σκοτάδι
Post by: wings on 09 Oct, 2008, 18:50:16
Θανάσης Γεωργιάδης, Στο τριπλό σκοτάδι

κάθομαι εδώ ανοίγω το πρώτο σκέλος της νύχτας
στροβίλισμα του τελευταίου ανέμου
απέναντι στο πρόσωπό μου
και το προσεχτικό κορίτσι
«το μαύρο τρίγωνό σου είναι ο θάνατος»
της είπα –είμαι

η νύχτα γενικώς είν’ επικίνδυνη

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης, Ωδή Πέμπτη (Α')
Post by: wings on 12 Jan, 2009, 02:11:31
Θανάσης Γεωργιάδης, Ωδή Πέμπτη

ανάγκη μεγάλων γνωμών και διανοιών
ίσα και τα ρήματα τίκτειν

Αριστοφάνης (Βάτραχοι, 1058)

Α'
Θα φθάσω αύριο πέρ’ απ’ τη λάβδα ραψωδία στον τόπο των Γρηίκων
οιονεί σπέρματα και αρχάς λαβών
έχιδνα κι υβριστής με άσπρα χέρια
αλύπητος χαλκός και νηπενθής στα μέσα μου φωτιά
πρόσθε δε λέων, όπισθεν δράκων, μέσση δε χίμαιρα.
Ιάνθη θα είναι τότε η δύση και το βασίλεμα του ήλιου ένδοξος καιρός
αφήνοντας στους πλαταμώνες τη ράτσα μου φυλή ονείρων
η νύχτα ξοδεμένη κι η μέρα στο κατώφλι του Θεού.
Τι κι αν η Σπειώ η Σαώ η Κελάηδω τι;
η Φέρουσα κι η Δυναμένη στον τέλειο ποταμό άκρη στην άκρη.
Θα φθάσω λοιπόν με τη φυλή μου ένα
γυρίζοντας από τους ανθεμούντες στους δαφνούντες ονομάζοντας ανεμίζοντας
στον χώρο του Μολώχ στα ενδιαιτήματα του Πλούτου τα φλάμπουρά μου,
κι η Λυχνιδός ιλλυρίς, οι Δαρδανιάται
λησταί υπό ληστών προσαγορεύονται
οι Σκούποι σκούπα (ποιος τους θέλει;)
κι ο ξένος άπιστος ο ξένος άπυστος ο ξένος άπειστος.

Εντούτοις μάρτυς μου η επιστήμη δεν μίσησα κανένα,
την επανάσταση εναντιοδρομία είπα όταν οι λευκοί
τον μέγαν ήλιο ονειδίζαν και τη λαμπρή σελήνη.
Με την αντοχή και τη δύναμη ξεχώρισα έπειτα αρσενικούς και θηλυκούς
λίθους, σπλαχνικότερος από πολλούς εν αγάπη πλάγιασα με τα βουνά
υποσχόμενος μόνον ό,τι μπορούσα, μειλίχιος συνεχώς, μειλίχιος εξ αρχής∙
ήμερον γαρ το των Ελλήνων γένος και φιλάνθρωπον.

Δεν ήξερα τότε την ευτέλεια των στιγμών δώρο πικρότατο
ό,τι περνάει όσο περνάει πάντα
τα όρη κατεβαίνοντας προς τα πεδία όπου
θάλασσες κυανού το σφρίγος των υακίνθων
προς την αιώνια μητέρα οδεύοντας, κι η ποίηση ήταν το γεγονός
πριν μάθω μέσα στο γυαλί του κόσμου να κοιτάζω.
Ποίηση της τορείας εν πορεία τού λόγου έργα και κατορθώματα του νου σπασμωδικά.
Έπινα έπληττα πηγές καλά νερά θολά ποτάμια, έπλεα τότε
θάλασσες σκοτεινές το ρίγος των υακίνθων
ωσότου ο Μάιος καλομηνάς μάθαινε στα λουλούδια ν’ ανθίζουν συνάζοντας τις
εκζητήσεις ανομοίων φρονημάτων∙
καθώς ο χαλκός ο άργυρος καθώς ανταγωνίζονταν,
Δύσωρον όρος Ακτή Διείς Διάται.
Τ’ απανθίσματα βλασφημίες σε υπερόφρυα τόξα που τολμούσαν.
Φωνή φωνάζοντας, Αυτός ο ρυθμός! αυτή η τάξις:
παραμονή της αφθαρσίας όπου το Βοίον κι η Βοιωτία
συν τεχνική σοφία και δύναμις παρεκτική κιθάριζαν.
Το πρόσωπο ενός Μυκηναίου χωροδεσπότη μελοποιού ήταν όταν
ο οφθαλμός να βλέπει τ’ αυτί ν' ακούει
και το καθόλου της ζωής μετέχοντας μηδέν εις τα καθέκαστα∙ σμικρός ο κόσμος.

Παρόν ζωής η σάρκα τότε, λαμπάδα του πυρός και πυρ
περνούσε πετούσε πάνω από ζυγούς, ευθύ τζιτζίκι. Πόποι ποπό, πόποι ποπό,
η πρώην Πρασιάς η τέως Τέως
μέχρι που τον Ακταίωνα είδα να κυνηγούν οι σκύλοι
Λυγκεύς ο Αύσων, Βαλίος ο Αλαμανός, Βορής ο Κέλτης
και όσοι τρεις φορές μονάχα στη ζωή τους λούζονται αμέτοχοι στα λουτρά της εντός θαλάσσης.
Τους είπα τότε, Ξέρετε να λέτε ψέματα πολλά μ’ αλήθειες όμοια,
τους είπα, Οι χρεοφειλέτες σκότωσαν τον δανειστή
πριν την επιτολή τού ταυρικού αστέρος θήτα και
μετά το Ρήγιον το Κοτρόνε τον Υδρούντα, όπου ο Μεσάπιος λέων φτύνει τα δόντια του, φτου πτωξ, φτου πτωξ!

Πώς μέσα στα εσπερινά δάση το βράδυ εισβαίνει ο φόβος, λέω
(μην απελπίζετε το δέον δέος),
του μελανού ακολουθία μαύρο φως
και τα ποτάμια πάνε υπόγεια, ο Ελικών
ακούγονται του «Κόσμου» φληναφήματα και των «Καιρών της Κυριακής» νομίσματα, παραχαράκτες.
«Νύχτα στον Δνείπερο, φεγγάρι» λέω τότε, Αρχίπ Ιβάνοβιτς,
και τα χρωστούμενα ποιος θα πληρώσει;
Μέλλοντα ταύτα, άνθρωποι, φωνάζω τα ονόματά τους∙
Λουκούμων ο Δημαράτου εκ Περουγίας, ο τόπος το Παλλάντιον ότι
μάτια χυμένα μυαλά διότι
η γαρ πλάνη καθ’ αυτήν μεν ουκ επιδείκνυται,
ίνα μη γυμνωθείσα γένηται κατάφωρος
πιθανώ δε περιβλήματι πανούργως κοσμουμένη
και αυτής της αληθείας αληθεστέραν εαυτήν παρέχει φαίνεσθαι
δια της έξωθεν φαντασίας τοις απειροτέροις.

Από τη συλλογή Ωδές [Α'-ΙΣΤ'] (2007)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης, Ωδή Πρώτη (απόσπασμα)
Post by: wings on 13 Apr, 2009, 18:56:55
Θανάσης Γεωργιάδης, Ωδή Πρώτη (απόσπασμα)

Εγώ, ο Αθανάσιος Γεωργιάδης, έρχομαι, δεξί φτερό αποθαμένου αγγέλου
από την άλλη Ελλάδα ψυχή προβαίνω και του αργύρου το γενέθλιο χώμα
με τα εξαίσια μέλη μου μεγαλωμένα σωστά τη χλόη της ευεργεσία ζωντανή μετά στη μνήμη
αποκαλύπτοντας πικρά τα θέσμια δεσμά και τις εικόνες των στερεών θαυμάτων πρώτη προς τον ουρανό φλόγα.

Μου αρέσει η νύχτα και γνωρίζω περισσότερα∙ την ηρεμία του κομπασμένου, το δάγκωμα της λύπης
ό,τι προστίθεται στη σκοτεινιά κι απ’ την ημέρα περισσεύει.
Καλεί μέσα στα δάση η ομορφιά, ακμή αρχαία, μέχρι το τώρα πρόσφατο που ανακαινίζει
όψη απ’ το χρόνο άθικτη και πνεύμα αειθαλές.

Εγώ, ο Αθανάσιος Γεωργιάδης, έρχομαι απ’ το μαύρο πόντο
η μάνα μου με γέννησε πέρ’ απ’ το μαύρο πόντο
ναύκληρος ποντισμένου καραβιού και του προσώπου μου κλειστά τα φύλλα
τα μάτια μου λευκό το μέταλλο της Σίδης. Έρχομαι
με τον απήγανο σείοντας την αυλαία του βορρά, με το βορρά αποκλείοντας τ’ αηδόνια.

[Σύμπαντα νοητά και κόσμοι ανέφικτοι πρώτη σιωπή του αιωνίου
μες στην ποιότητα πλέω σημείο γεωμετρικό ο γυμνός.]

Φύλλο της δάφνης φύλλο της ζωής που σύρει έλκοντας και το κλαδί
της λεύκας, η ευτυχία στιγμή∙ μια πόρτα στο φως νοείται.
Ό,τι έφτανε άλλοτε άκουσμα απ’ τον κοντινό λόφο δυσοίωνο
έλεγχος των στοιχείων, σφαδάζοντας τα όπλα και το δάσος φράγμα.
Τι ήμουν; πρόγονος και παιδί μαζί, φύλλο μετά τη γέννηση σαν τη σκιά της φωτιάς.

Γυρίζοντας απ’ τις αισθήσεις πού θα κατοικούσα;

Ήμουν το τελευταίο σπίτι.

Προς την ένδοξη καθαρότητα του νερού, τα διχασμένα φαράγγια στις αγκωνιές της πέτρας πήγαινα
κι άρπαζα τους νεκρούς από το χώμα στην αγκαλιά μου.
Λοξός άγγελος ορμήνευε τα λόγια μου κι άφωνη αγρυπνούσε γυναίκα∙
με το στυγερό νερό εξαχνισμένο φαρμάκωνε τα δωμάτια, σκιασμένοι πια δρόμοι και καράβια που χαίρονταν.
Ήταν εκεί τα φύλλα του προσώπου μου σαν βράχος των πεδιάδων που αιχμαλώτιζε τις πόλεις
με τον κόρο της ψυχής ήμουν εκεί, ήταν (παιάνας και κελαηδούσαν αηδόνια)
μόνος με κύματα γλαυκού νερού και το κυμαινόμενο φως στις συστοιχίες των ανέμων. Τώρα

Εγώ ο Αθανάσιος Γεωργιάδης πύραυνος σταστισμένος έρχομαι
ακίνητος συν τον ορίζοντα, μάτια ερευνητικά στο σκονισμένο δρόμο
το πρόσωπό σου αγνώριστο από την κούραση, το πρόσωπό μου∙
και τρεμουλιάζει η γη.

Με το σίδερο στο νου να καίει φωτιά η ώρα.

[...]

Από τη συλλογή ωδές 1-4 (1991)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης - Ωδή Δεύτερη (των αντιστίξεων), Α'
Post by: wings on 05 May, 2009, 17:21:03
Θανάσης Γεωργιάδης, Ωδή Δεύτερη (των αντιστίξεων)

Α'


Ας ονομάσω εύκαιρο τον άνεμο.

Άτονα αισθήματα και τι να οικοδομήσεις πάθος∙
τα μέσα σου του πονηρού οι συφερτικές ρετσέτες.

Πάντοτε επιστρέφει το κακό.

Την πολιτεία λέω των θαυμάτων κι ονομάζω
τα προσωνύμια του κακού εκτενώς.
Με το καμένο λιθάρι του καλοκαιριού και την ξερή αγριάδα
το τάλαντο μιας δυναστείας αόρατης φυραίνει.
Τραβήξτε το σεντόνι απ’ το πρόσωπο του πεθαμένου.

Ύστερα σου μιλώ ξανά:
Πάρε μια πέτρα, πέταξ’ την στο άσωστο πηγάδι
για να ξαφνίσει τους ζωντανούς ο κρότος της
τους άλλους κρότους να ξυπνήσει.

Ας ονομάσω πάλιν εύκαιρο τον άνεμο.

Από τη συλλογή ωδές 1 - 4 (1991)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης, Ωδή Τρίτη (απόσπασμα)
Post by: wings on 03 Jul, 2009, 23:05:36
Θανάσης Γεωργιάδης, Ωδή Τρίτη (απόσπασμα)

Φωνή ανέμου απ’ τη μεγάλη πύλη και τα δύο λιοντάρια ακέφαλα αφουγκράζονται.
Χαράζει στης ανατολής τον ματωμένο δρόμο, αιθρία και ο πολεμιστής ν’ αναστηθεί θέλει.
Από τη ρίζα του κάστρου δείχνει η αγάπη μας ως ψηλά στο βουνό τοίχο λειψό μετά τοίχο∙
ξέσκεπο αίσθημα, και καρδιές κουρνιαχτός.

Βλέποντας κατά το θυμάρι, δίνη ρόδινη, και το θυμίαμα αναπεπταμένο των νοήσεων,
βλέποντας προς την πεδιάδα με τους ασβολερούς γήλοφους και το καψαλισμένο χορτάρι.
Ανάμεσα από τον πρώτο αέρα στροφοδινείται και στον δεύτερο χάνεται πριαπικός
βλαστός της άνοιξης, πρόσκαιρη ελπίδα και αποκάλυψη, εννεάκρουνο δάκρυ μυστικής πηγής.
Δεν προχωρούν προς τον ανήφορο οι πέτρες μήτε κατηφορίζουν∙ το δαιμόνιο έντομο τις πετρώνει.
Και θέση που τη θέση απαγορεύει, χορτάρι δεμάτι και χερόβολο, θέση αρμαθιά∙
τα συναγμένα βότσαλα και οι νεκροί από κάτω προς την Περσεία βυθίζοντας ολοένα.

Τέτοια γη δεν έχει ελπίδα.

Πινακίδα ανέφερε τ’ όνομά σου λησμονημένο.
Ο φαιόχρωμος βράχος τη θεωρούσε διπλός,
και τα πουλιά την είχανε ξεχάσει.
Τέφρα μόνη συζυγία, τέφρα δίψα παλιά, τέφρα ανασκολοπισμένο πάθος
Οι πεταλούδες του χειμώνα έλιωσαν πολλούς καιρούς ποτίζοντας το φλισκούνι∙
κι ήταν αληθινότερο από ποίημα.
Τα μάτια σου κοίταζαν την ίδια εκστατική κορυφή λήγοντας∙
προς το βουητό των ζεφύρων αναθωρούσε η απόγειος αύρα ανεξίκακη.

[...]

Από τη συλλογή ωδές 1 - 4 (1991)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης, Ωδή Τέταρτη (απόσπασμα)
Post by: wings on 23 Sep, 2009, 15:56:15
ΝΤΑΛΑΡΑΣ DALARAS " ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΜΙΓΕΙ Η ΔΥΣΗ ΚΙ ΑΝΑΤΟΛΗ " 1973 - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=Sr_Z3MpzLB4)

Απόστολος Καλδάρας & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Εκεί που σμίγει η δύση κι η ανατολή
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Βυζαντινός εσπερινός (1973))


Θανάσης Γεωργιάδης, Ωδή Τέταρτη (απόσπασμα)

Κυανό
σκοτεινό σκοτεινότερο
κι από το αίμα παντού αιματώνεις κυανό
με το είδος στο χρώμα του άκρατου οίνου
όψη ευδία θαλασσί θαλασσινό ουρανί ουράνιο
κυανό χίμαιρα του Χριστόδουλου μετά την Πάτμο
όρος σπηλιά εκεί
μανδύας ελληνικός τα φύλλα τρυγούνται
κάτω τους ευημερείς ιοβόλο ω αμέθυστε της γλυσίνας
κυανό βιολί του δρυοκολάπτη τερέτισμα

Κυανό
σκοτεινό σκοτεινότερο
πίσω από το χρυσάφι του μεγάλου μόσχου
στον πεδίον Δίηρα μπροστά και πάλι
στον καλαμιώνα του Τίγρη από την ακροποταμιά
ως τον αιθέρα δήθεν μαβί και ιοβαφές ή σύσκιο
στον μαύρο κύκλο της παπαρούνας και το φτερό
του ιπτάμενου μονάρχη και το φτερό ριπίδιο
της κίσσας ύφασμα πτίλωμα και τάνυσμα ανυμέναιο τότε
που ιριδίζουν τα ποτάμια μελανά
ω χρώμα στρώμα των θαλασσίων ρευμάτων
πέτασμα της θεότητος προσωπίδα

Κυανό σημαίνει σηκώνω νεκρά σώματα
κυανό σημαίνει στρέφω το βλέμμα κυκλοτερώς
κυανό σημαίνει είμαι αδιάβατος
και λέξεις: όχλος όρθιος έκβασις υπερβολή ηγεμόνας
ο ηγεμόνας δε φοράει κυανό ένδυμα πέδιλα κοκκοβαφή δορυφορείται
ο ηγεμόνας δεν κοιτάζει στα βουνά την ώρα τη γαλανή
μονάχα έρχεται μονάχα φεύγει, σάπφειροι στα χέρια του
σκοτεινόν αίμα των άλλων διάθεση βαθυκύανη
τη νύχτα συντεταγμένοι φέρονται
λίθοι σημάδια φανερών οδών αλαλαγμοί ολολυγμοί
ήχοι των φόνων μελανοί και κούφοι
φυλακές που αγρυπνούνε την πυκνότητα του μαύρου
αναπολώντας θερία ανίδωτα το ορεινό λεοντάρι
στίλβει μες στο σκοτάδι η χαίτη του και είναι
το κυανό σκοτεινό σκοτεινότερο

Ξανά η φυγή των ιππέων ο Ανδρόνικος
πριν τον πατέρα του πατέρα του αψηφήσει
η Πόλη μία ένδεια ανοίκεια χρωμάτων
η Αθήνα κατά τον Υμηττό πρώην θυμαρίσια
οι συνοδείες της θάλασσας ακατανόμαστες

Κυανό είναι βάρβαροι της δύσης με μάτια κενά υπερβόρειοι
λαλούνε γλώσσες σκοτεινές όπως τα μάτια ματιά τους
κοιτάζουν πράγματα σκοτεινά ονειρεύονται σαν τον ουρανό ουρανίσκο τους
όπου αστράφτει η πυρά καίγοντας αφανίζονται μόνο
στρατοπεδεύουν άλλοι αναμφίβολα Έλληνες ανθρωπινότεροι

[...]

Από τη συλλογή ωδές 1 - 4 (1991)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Αν είναι να μιλήσεις...]
Post by: wings on 10 Dec, 2009, 14:46:18
ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΠΩ ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=m_dt7L6RAKo)

Άκης Πάνου, Θέλω να τα πω
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Θέλω να τα πω (1982))


Θανάσης Γεωργιάδης: [Αν είναι να μιλήσεις...]

Αν είναι να μιλήσεις σήμερα, προτίμησε τα νοήματα
οι λέξεις απαιτούν και χώρο και προσπάθεια
απαιτούν
να γυμνωθείς να δείξεις όσα η Κασσάνδρα ήθελε να κρύψει
κι ο Νεοπτόλεμος επέμενε να δει.

Λόγια δεν είναι μοναχά όσα προφέρει η γλώσσα,
τ’ ακαριαία και τα φτερωτά.
Είναι κι εκείνα που σφαδάζουνε και που έρπουν
σε κάποιες έλικες ολότελα δικές σου
στα σκοτεινά, σαν το νυχτόβιο ζώο.

Δεν τελειώνουν όσα πρέπει να ειπωθούν.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης, Από πρωίας
Post by: wings on 11 Mar, 2010, 17:14:32
https://www.youtube.com/watch?v=HPQP1Iho5uc

Μάνος Χατζιδάκις & Μιχάλης Μπουρμπούλης, Μυρίζει ο κόσμος γιασεμί
(τραγούδι: Στέλιος Μαρκετάκης / δίσκος: Για την Ελένη (1978))


Θανάσης Γεωργιάδης, Από πρωίας

οικειοποιήσου το γιασεμί και σώπα

χρώματα ζαφοράς στον αέρα και το
ποτήρι σου
μη λες δυνατά τ’ όνομά μου
θα χαθούν
όταν ξαφνιαστεί το αόρατο πουλί
στον ώμο σου

τι άλλο να πω πρωί πρωί
ξύπνησα λίγο πριν μ’ ένα ποίημα
στο στόμα

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης, Εν ακαρεί
Post by: wings on 19 Jun, 2010, 17:29:20
Ν. Κ.*196*ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ*10*ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=IkyJrFq3m0U)

Διονύσης Σαββόπουλος, Τα πουλιά της δυστυχίας (δίσκος: Φορτηγό (1966))

Θανάσης Γεωργιάδης, Εν ακαρεί

στον Μανόλη Ξεξάκη

Κανοναρχούσα τα κύματα της θέρμης με δάχτυλα ανοιχτά
πολλά ξεγλιστρούσαν απ’ την εξουσία μου κι άδειαζαν
στους ταμάρισκους το λευκό τους χιόνι,
κατακαλόκαιρο εξαντλώντας τον χρόνο.

Περνούσε ο καιρός σαν ένα φορτηγό που αγκομαχάει
κι η πίσω πόρτα μόνη διέξοδος –τα όνειρα
άλλαζαν συνεχώς αμοιβάδες κάλπαζαν άλογα
και πέθαιναν μονάχα οι άνθρωποι προτού καν τελειώσουν
  τη ζωή τους.

Όπως αγαπιούνται οι οχιές με μια θανάσιμη έξαψη
άρχιζαν πάντα χωρίς να τελειώνουν τίποτε
μηδένιζαν τον έρωτα με μια αδηφάγο τάση
κανείς δεν τις καταλάβαινε –μήτε εγώ.

Ο θάνατος είναι το μόνο μυστήριο που ξέρω.

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης, Η κατ' εξοχήν (3)
Post by: wings on 23 Oct, 2010, 17:34:15
Άη Γιώργης ~ Μαριώ - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=4EEBZ34ZYHA)

Λουδοβίκος των Ανωγείων & Φίλιππος Γράψας, Αϊ-Γιώργης
(τραγούδι: Μαριώ / δίσκος: Ένα γράμμα στον πατέρα μου (2003))


Θανάσης Γεωργιάδης, Η κατ’ εξοχήν (3)

εξ Ενετών όθεν γένος ημιόνων αγροτεράων
Ιλιάδα Β 856


μ’ αρέσει η Βενετία (είχες πει) τα σαπισμένα κτίρια
που ανθοβολούν πάνω σ’ αβέβαιες ρίζες
θόλοι κανάλια όψεις προσόψεις η στενωπός των
Ελλήνων εδώ
εκεί δρακοντοκτόνος ο Αϊ-Γιώργης
ό,τι προκύπτει μετά την ανάσταση πριν την
ανάληψη ό,τι προκύπτει

δε γνώριζες όμως πολλά τη σημασία που έχει ένα ρήγμα π.χ.
της μνήμης πώς ο Αμμώνιος Ταχάρκα έγινε Ετέαρχος
την ποικιλία των φθόγγων αποδίδοντας σε ένα μέγα άλφα
πως πριν απ' την Ενετική είχε πεθάνει ο Πυλαιμένης προ
των πυλών της Τροίας   
βοσκός στον Άδη με άλματα γεφύρωνε πλήθος ευθείες σκέψεις
τους Ενετούς απ’ τον Παρθένιο με τ’ άγρια μουλάρια προβοδώντας

ούτ’ οι λωτοί βοηθούνε να ξεχάσεις σήμερα             

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης, Εψηφισμένος υπό της φύσεως
Post by: wings on 17 May, 2011, 10:43:16
https://www.youtube.com/watch?v=zCxR2p_klRU

Σπήλαιο Πετραλώνων Χαλκιδικής (http://www.aee.gr/hellenic/6petrlona/petralona.html)

Θανάσης Γεωργιάδης, Εψηφισμένος υπό της φύσεως

Πήρα με τον πατέρα μου κάποτε τον ντορό των αλεπούδων
στο χιόνι τα δάκρυά του αίμα σκοτωμένων ζώων
γεράκι ακουμπούσε στον ώμο του συμβάδιζε με κείνον
γαλάζια απελπισία είχε γυμνώσει κιόλας τα δέντρα
τα μάτια μου γύριζαν βλέποντας την άλλη όψη των πραγμάτων

μου είπε «ζούμε την εποχή των σπηλαίων ξανά
καθένας αγριεύει στο ιδιωτικό του άντρο»
μιλούσε όπως μιλούσε πριν από χρόνια
η φωνή του μπλάβιζε σαν τα σκιασμένα βουνά
γαλάζια γύριζε πίσω όπως το χιόνι κρύα

εκεί πεθάναμε κι οι δύο ξανά στην αυλή ενός χωριάτικου σπιτιού

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Ο ύπνος είναι...]
Post by: wings on 17 May, 2013, 01:19:18
https://www.youtube.com/watch?v=-Vf0zwk2O0A

Θανάσης Παπακωνσταντίνου & Χρήστος Μπράβος, Ήμερος ύπνος
(τραγούδι: Μάρθα Φριντζήλα & Θανάσης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Βραχνός προφήτης (2000))


Θανάσης Γεωργιάδης: [Ο ύπνος είναι...]

Ο ύπνος είναι η χάρη των δακρύων που δε φαίνονται.
Της μοίρας θήραμα και όνομα πολύπονο.
Ο ύπνος είναι του θανάτου ο αδερφός.

Ο ύπνος είναι ένα χρωματιστό κενό,
όσο κενό μπορεί να γίνει,
το άδειο πέρασμα του αετού, ο αέρας
οι μαύρες μάζες τ’ ουρανού τα χάσματα
εκείνα που κανείς δεν τα γνωρίζει
κι υπάρχουν, είτε θέλουμε είτε όχι, χάος.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Τοπία που ακινητούν...]
Post by: wings on 09 Apr, 2014, 01:55:40
https://www.youtube.com/watch?v=lM25NR8_Zjg

Μάνος Χατζιδάκις & Βrian Corrigan, Bitter way
(τραγούδι: New York Rock & Roll Ensemble / δίσκος: Reflections (1969))


Θανάσης Γεωργιάδης: [Τοπία που ακινητούν...]

Τοπία που ακινητούν, εσωτερικά.
Άνεμοι που έρχονται πρινώρας∙
αύριο θα πεθάνει όποιος ποτέ δεν έζησε
θα εμφανιστεί θα εξαφανιστεί θ’ αφανιστεί
σαν μια αιφνίδια αιθρία τον χειμώνα; Αύριο.
Τι να ’ναι ο μέλλων χρόνος ο αιώνιος;

Μια μάζα ερωτηματικά που συνωστίζονται στη θύρα. 

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Έκπληξη γεωγραφική...]
Post by: wings on 27 May, 2015, 17:53:15
https://www.youtube.com/watch?v=SXPiJDy_Lnw

Κώστας Χατζής & Σώτια Τσώτου, Μου λέει ο ήλιος καλημέρα (δίσκος: Ο Κώστας Χατζής τραγουδά Κώστα Χατζή (1970))

Θανάσης Γεωργιάδης: [Έκπληξη γεωγραφική...]

Έκπληξη γεωγραφική του σώματός σου
ψηλάφισε τα πλευρά, μέτρα τα.
Οι αριθμοί δεν απατούν τον αριθμούμενο ή τον αριθμητή.
Κάποιες υπώρειες αδρές, μικρά στοιχεία, μεγάλες ρωγμές
Ό,τι γεράζει δεν ανανεούται, ό,τι γεράζει πεθαίνει.
Γη που κανείς δεν τη διεκδικεί.
Αυτό που κατέχεις
δεν θα γνωρίζει την κατοχή σου αύριο.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Ποιος θορυβεί...]
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 01:22:23
Θανάσης Γεωργιάδης: [Ποιος θορυβεί...]

Ποιος θορυβεί και ποιος ακκίζεται
ποιος ρίχνει χιόνι στο ποτάμι;
Κανείς δε θορυβεί και δεν ακκίζεται
κανείς δε ρίχνει χιόνι στο ποτάμι.
Μόνο πίσω απ’ το σπίτι τρία πουλιά,
το πρώτο από τη Νάουσα, από τη Λιβαδειά και το Ζιτούνι τ’ άλλα,
λένε και κελαηδούνε και μοιρολογούν.

Τα λόγια είναι μοναχά για να περνάει η ώρα.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Ανάμεσα στις παραστάδες...]
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 01:29:19
Θανάσης Γεωργιάδης: [Ανάμεσα στις παραστάδες...]

Ανάμεσα στις παραστάδες του ύπνου
στέκει και καμαρώνει το έργο του
μια μέτρια υπνοφαντασία της ημέρας
που τραγουδάει και δεν έχει στόμα.
Άμα θελήσει ο ίδιος θ’ αποχτήσει
κι εκείνα όσα του λείπονται κι εκείνα
όσα των άλλων λείπονται και δεν το ξέρουν.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Ξένα ξαντά...]
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 01:35:00
Θανάσης Γεωργιάδης: [Ξένα ξαντά...]

Ξένα ξαντά σ’ αλλότριες πληγές με ξένον αίμα
όσα πρώτοι γυρίσαμε όσα γνωρίσαμε
(ό,τι μπορεί να εξυπονοηθεί εξυπονοείται).
Τα πρόσωπα αυτών που φέρουν κι έρχονται
του αφαιρετικού πλάσματος όψεις.

Ο ποιητής ποτέ του δε δημοσιονομεί.
Ασκείται στα σκοτεινά και ερωτεύεται
μονάχα τον εαυτό του.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Με το καλάμι με το τιμόνι...]
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 01:41:59
Θανάσης Γεωργιάδης: [Με το καλάμι με το τιμόνι...]

Με το καλάμι με το τιμόνι με τη γραφίδα
φθαρτά σπαρτά τρεπτά όσα είδα
κι ανακυκλούμενα. Ό,τι γεμίζει αδειάζει
ό,τι αδειάζει δεν έχει πια χρεία, δεν έχει,
αφού το πρώτο είναι και το δεύτερο
ενώ το πρώτο είναι και το τελευταίο∙
φτερά από σώμα μη ιπταμένου όντος,
και κύκνος που αντικρίζει τον εαυτό του κύκλο
και πάχνη και νερό και χιόνι και δροσιά και πάχνη,
τα δάκρυα όσων δεν μπορούνε πια να κλάψουν.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Έφευγαν...]
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 02:02:30
Θανάσης Γεωργιάδης: [Έφευγαν...]

Έφευγαν, ο καθένας στον προορισμό του.
Έμεναν, κι ύστερα άλλοι κοιμόνταν, άλλοι πέθαιναν
πλούσιοι και χορτάτοι ή πεινασμένοι και φτωχοί.
Τι να σου αρέσει από δαύτους;
Ο κόσμος είναι ένα άθυρμα,
είτε κοιμάται είτε ξυπνάει,
ο κόσμος είναι ένα άθυρμα.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Όσο κι αν θέλουν...]
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 02:10:32
Θανάσης Γεωργιάδης: [Όσο κι αν θέλουν...]

Όσο κι αν θέλουν δε θ’ αδειάσεις.
Πάντα θα υπάρχουν πράγματα που κράτησες για τον εαυτό σου μόνο,
στιγμές που ανάλαμψε ο νους και είπε το δικό του λόγο,
είπε και σώπασε.
Σαν τη φηγό που όταν της βολεί μιλάει
και τον υπόλοιπο καιρό ακούν οι ιερείς, οι δύστυχοι,
το θρόισμα των φύλλων της το μάταιο
άδικα περιμένοντας να καταλάβουν.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Θύρες που δεν ανοίγουν...]
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 02:16:46
Θανάσης Γεωργιάδης: [Θύρες που δεν ανοίγουν...]

Θύρες που δεν ανοίγουν πουθενά
και κρίνεται στα μάτια όσων βλέπουν η έγνοια τους
ζωγραφισμένη
σαν τον περιβολάρη που λησμόνησε
και σκάφτει σκάφτει όλα τα δέντρα του περιβολιού του
μάταια, να βρει το θησαυρό ή το θησαυροφύλακα.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Στριγγλίζουνε στον ύπνο...]
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 02:22:24
Θανάσης Γεωργιάδης: [Στριγγλίζουνε στον ύπνο...]

Στριγγλίζουνε στον ύπνο
σαν νυχτερίδες, από ’να βάσανο πικρό
σε άλλο περνώντας
και όταν ξυπνήσουν πλάνητες,
όνειρα της ημέρας διάφανα,
γυρεύουν να ’βρουνε κορμί να κατοικήσουν.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Τι γύρευε...]
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 02:28:14
Θανάσης Γεωργιάδης: [Τι γύρευε...]

Τι γύρευε μες στην ομίχλη του ύπνου;

Μαύρη μαντίλα που σκεπάζει τη φθαρμένη όψη,
νύχτα μικρότερη απ’ την άλλη νύχτα.
Κοιμόταν. Δεν ήξερε τι είναι, πώς, πού έρχεται,
δεν ήξερε αυτή τη μυρωδιά, τη ναφθαλίνη του ύπνου.
Σφύριγμα που σφυρίζεται στα ξαφνικά, σαν ένα τρένο
να φεύγει από κάποιον ανομάτιστο σταθμό–
ψυχή που ξέχασε προσώρας τον εαυτό της.

Η νύχτα είναι η άμπωτις των ζωντανών.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Αποξαρχής θα είναι...]
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 02:36:55
Θανάσης Γεωργιάδης: [Αποξαρχής θα είναι...]

Αποξαρχής θα είναι φανερό το τέλος
εκείνων που η σπορά τους φύτρωσε απ’ τη γη κι η φύτρα τους,
σαν τα νερά που από πηγές πηγάζουν.
Αποξαρχής∙ το λένε και τα ιερά τα γράμματα
σημεία οχτώ χιλιάδες χρόνια,
ένας ρυθμός που διαρκεί στην ευκρασία των πάντων.
Ώρες μεγάλες ατελείωτες,
φιλόσοφοι και φιλοπόλεμοι είναι αυτοί που τις μετρούν
και καταγράφουν τον δειλό και τον θεοσεβούμενο,
εκείνον που το δόρυ του ραβδί το κάνει.
Αποξαρχής η γη είναι να την κατοικεί ο άνθρωπος
διαλέγοντας τον τόπο όπου και θα γεννηθεί ή θα πεθάνει.
Κι είναι ο θάνατος η προίκα των θεών που αποδίνει
ίδιο επιτόκιο και τόκο στο σκοτωμένο και τον δολοφόνο,
ίδιο μισθό στον κλέφτη και το θύμα.
Αποξαρχής είναι όλα τούτα ορισμένα.

Θεσσαλονίκη, Απρίλιος 1985

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Θαμπώνω κάθε πρωί...]
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 15:40:31
Θανάσης Γεωργιάδης: [Θαμπώνω κάθε πρωί...]

Θαμπώνω κάθε πρωί
όταν βασιλεύει η νύχτα
και αναδύεται η σκοτεινή στολή μου.
Τι να μου προσφέρει η μέρα
να μου προσδώσει;
Ακμή σκότους φωτός ακμή∙ μεταίχμιο
χάνεται η ζωή μου εκεί.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Αυτός που φωτίζεται...]
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 15:48:14
Θανάσης Γεωργιάδης: [Αυτός που φωτίζεται...]

Αυτός που φωτίζεται τις νύχτες
σε κούφιες πέτρες καίει το λίπος του.
Αυτόν που μετράει τις ώρες
θα τον αποκεφαλίσει το εκκρεμές.
Αυτός που μετεωρίζεται ζωντανός
θα προσγειωθεί πεθαμένος.
Πεθαίνουν οι άνθρωποι
ολοένα πληθαίνουν οι νεκροί.

Στη θέση τους τα πράγματα
μια διαρκής νηνεμία.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Το ξέρει αυτός...]
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 15:51:46
Θανάσης Γεωργιάδης: [Το ξέρει αυτός...]

Το ξέρει αυτός,
οι άνθρωποι είναι κυνηγοί ή κυνηγημένοι
πως σκιάζονται ή σκιάζουνε, ξέρει
αυτός που παίρνει τα ποτήρια απ’ των αντρών τα χέρια
και τ’ άρματα. Αυτός
που πάντα βασανίζει αμετανόητος
τα μαραμένα σπλάχνα μιας Εκάβης.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Πέφτουνε στροβιλίζοντας...]
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 15:56:55
Θανάσης Γεωργιάδης: [Πέφτουνε στροβιλίζοντας...]

Πέφτουνε στροβιλίζοντας τα μέσα έξω πέφτουνε,
σε μίσχους υακίνθων και ύψιλα πολλά, οι διφθέρες.
Μία μετά την άλλη ανόρθωση. Ως τότε
ο μυχός του δρόμου υψιπετής και ο Νάρκισσος
ένα φανέρωμα στιγμιαίο του φωτός στον εαυτό του.
Αύριο δε θα ’ρθουνε ή τουλάχιστον δε θα ’ρθούνε οι ίδιοι
για ν’ απλουστεύσουνε τον κόσμο διαλύοντάς τον στα κομμάτια του
(να φύγουνε ο καθένας μ’ ένα κάτω απ’ τη μασχάλη).
Ταΐστε τη φωτιά, ο Μάρτιος πάντα παλούκια κάφτει.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Είδα δεκαοχτώ θανάτους...]
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 16:00:37
Θανάσης Γεωργιάδης: [Είδα δεκαοχτώ θανάτους...]

Είδα δεκαοχτώ θανάτους (μαχαίρια στομωμένα)
θηλιές ή δηλητηριασμένα βέλη είδα∙
πνιγμοί στη στεριά και ανασκολοπισμοί στη θάλασσα.
Όσα δεν μπόρεσε κανείς να δει εγώ μέτρησα
τους πολλαπλούς δημίους, τα αγιασμένα θύματα, τα θαύματα.
Γι’ αυτό λοιπόν πυροδοτώ τα παρελθόν και αποστρέφομαι το μέλλον.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Αντένες ισχνές...]
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 16:04:00
Θανάσης Γεωργιάδης: [Αντένες ισχνές...]

Αντένες ισχνές σιμά σ’ επιθαλάμια σεντόνια,
αντένες, δάσος άβλαστο, άχρηστα τσέρκια∙
ο υγρός Μάρτιος με τους γκρίζους χρωστήρες
–βάφουν και σβήνουν, γράφουν, διαγράφουν–
κι οι πλούσιοι το πνεύματι
συνωμοτούν στα σκοτεινά,
μια μειονότης.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Πεζοπορούντες Πήγασοι...]
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 16:06:40
Θανάσης Γεωργιάδης: [Πεζοπορούντες Πήγασοι...]

Πεζοπορούντες Πήγασοι στην κάτω χώρα
ιμάντες και ιμάτια, ένα
και άλλο το περιεχόμενό τους.
Τα αχυρένια άλογα κάθε νύχτα δειπνούν
τη σάρκα των θυμάτων του Διομήδη.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Αν αύριο μιλήσει...]
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 16:08:37
Θανάσης Γεωργιάδης: [Αν αύριο μιλήσει...]

Αν αύριο μιλήσει
δε θα γίνει σοφότερος.
Αν σήμερα σοφιστεύει
αύριο τι θα φανερώσει;
Τα πυκνά μυστήρια και η αλαλιασμένη Δημονόη.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [... Όποιος δεν πάει...]
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 16:12:24
Θανάσης Γεωργιάδης: [... Όποιος δεν πάει...]

... Όποιος δεν πάει στις πηγές, αλλά πηγάζει.
Εκείνος βρίσκει το άσπρο νερό στο μαυρονέρι
και πίνει πάντοτε όσο βολεί η καρδιά του
γνωρίζοντας πως το όχι και το ναι ίδια είναι,
ότι στον χώρο καμπυλώνονται και συναντιούνται.
Όποιος δεν πάει στις πηγές, πηγάζει.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Βουή...]
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 16:15:25
Θανάσης Γεωργιάδης: [Βουή...]

Βουή απ’ αδειανό κοχύλι
που ήχος δεν είναι, δρόλαπας,
βροντή δεν είναι∙
μια κίνηση του αέρα αβαρής,
όπως εκείνος.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Δε βελονίζεται η βελόνα...]
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 16:36:31
Θανάσης Γεωργιάδης: [Δε βελονίζεται η βελόνα...]

Δε βελονίζεται η βελόνα, δεν ακμάζει
η ακμή η ακίδα∙ τα πρόσωπα που μπορείς
να δεις, ξέρεις, φεγγίζουν κι αιωρούνται.
Ύστερα στην προστασία του αοράτου καταφεύγουν
και μένεις μόνος στην Ιοκάστη έκσταση.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Ποιος ψέματα να πει...]
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 16:39:37
Θανάσης Γεωργιάδης: [Ποιος ψέματα να πει...]

Ποιος ψέματα να πει, όταν ξέρει
της νύχτας τον ακούν οι θυγατέρες;
Ποιος πέρα από τη μοίρα πάει,
τραβώντας ίσια προς τις σκοτεινές δυνάμεις,
να δει πώς φτάνει ο θάνατος μετά τον ύπνο,
αέρας άξαφνος από τα μέρη του βορρά
ή στιγμιαίος διάττων;

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Τρίβει...]
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 16:42:39
Θανάσης Γεωργιάδης: [Τρίβει...]

Τρίβει πρωί στο χερομύλι
τα όνειρά της εξαντλεί.
Αργότερα θα κοιμηθεί,
άμα σκιρτήσουν οι υπόλοιποι στα λίκνα τους.
Γιατί ο ύπνος της είναι ο θάνατος των άλλων∙
μια σημαδούρα στην ξηρά.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)
Title: Θανάσης Γεωργιάδης: [Πίσω απ' το φως...]
Post by: wings on 02 Sep, 2018, 16:46:12
Θανάσης Γεωργιάδης: [Πίσω απ’ το φως...]

Πίσω απ’ το φως τι δέεται να υπάρξει,
να λάβει σχήμα να φανερωθεί αφυπνισμένο;
Καιρός που σ’ άλλον μπαίνει καιρό και λάμνει
τα όντα, δύστυχα, στην ύπνωσή τους;
Ή γνέφαλο, που το οιάκισεν ο κεραυνός,
και θαύμα μετεωρισμένο κι ορατό στα ύψη;

Πίσω απ’ το φως τι δέεται να υπάρξει;

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)