Χρυσούλα Βακιρτζή, Νοσταλγική καταστροφή
Έχω κουραστεί τόσο πολύ
που θέλω ένα σύννεφο να
κρυφτώ και να χαθώ για
πάντα μέσα του. Ας είναι
λευκό το συννεφάκι μου
ας αλλάζει συνεχώς χρώμα,
σχήμα. Έτσι κι αλλιώς, εγώ
που δεν πίστεψα ποτέ σε
θεούς, τώρα ζητώ κάποιο
κισμέτ, μια πεπαλαιωμένη
χάλκινη εποχή ώστε μ’ αυτά
να φτιάξω τις αναμνήσεις μου.
Και με τούτες τις αναμνήσεις
θα θέλξω, θα ξαναγεννήσω
εσένα κι εμένα. Σε εποχές που
όσες συντέλειες έρθουν στον
κόσμο, εγώ δεν θα καταστρέψω
τις σιωπηλές αισθήσεις των
σωμάτων. Γιατί ό,τι δεν θέλεις πια
να σβήσεις, να χάσεις, να
καταστρέψεις από τις αναμνήσεις σου
είναι η αποστειρωμένη γάζα
που απορροφά τις μοναχικές
σου αιμορραγίες. Μαζί με τ’
άσπρα σμήνη των νοσταλγιών
που με κάνουν να χαμογελώ
σαν Εσταυρωμένος Άνθρωπος.
Με τα πιο πεζά πλέον γράμματά
μου γράφω. Γιατί έχω κουραστεί
πολύ, όπως σου τονίζω στην αρχή.
Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)
