Ανδρέας Λίτος

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Φέτες του ουρανού

Κυματίζω την ψυχή μου
πάνω στους ιστούς των ιδεών
και τη ζωή μου βορά στη νοσταλγία
για το εδώ που ταξιδεύει στο πιο πέρα∙
στην έσχατη Αγάπη,
που με όμμα καθαρό προσκαλεί
την εικόνα και το κάλλος,
ώσπερ αίνιγμα και ώσπερ καθρέπτης.
Ο λόγος μου λιγότεκνος,
εύκαρπος με σημαίες ευκαιρίας
που πασχίζει να ρουφήξει
νόστιμες φέτες τ’ ουρανού.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Χορός χαράς

Χορός χαράς κραυγή, κρουνός ουράνιος.
Το κορμί δονείται στον ήχο.
Και στις πλατιές ανταύγειές του.
Μέσα στο σώμα η ψυχή προστάζει κι αιωρείται.
Της ύπαρξης η μνήμη λαμπαδιάζει στο εκκρεμές της μελωδίας.
Το άλμα τολμάς της αφθαρσίας, αυγερινά φιλιά στα μάτια φτερουγίζουν.
Μιας άλλης βιοτής η αγάπη σε ποθεί.
Ανάσα αναστάσιμη σε θέλει!
Στίλβη των οφθαλμών.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Ροή του έρωτα

Θυμάσαι, Φωτεινή, τον χορό του έρωτα;
Ωσάν ποτάμι έρεες στους κυματισμούς της μουσικής.
Δροσάτος παράδεισος το βλέμμα σου στα μάτια μου.
Άνθος, φλογάτο χαμόγελο στα χείλη σου.
Φωτεινή, σε αγαπώ! Ψιθύρισα.
Κι η ελευθερία του έρωτα άστραψε στα πρόσωπά μας.
Ένωση, χαριτωμένη κίνηση
Το λιώσιμο της ύπαρξής μας
Στην πρώτη πύλη της αυγής.
Εσύ κι εγώ οριζόντια έκσταση
Και κοινωνία με την κάθετη Αγάπη.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Υφαίνω

Υφαίνω την ολόχρυση ημέρα
ως απαλός ήρωας εωθινός.
Η ύλη του ρέοντος ύδατος,
προς αγιασμό δαπανάται.
Η έρπουσα ιστορία της ωραιότητας
αρμόζει αρμονικά την ησυχία
με την ιερότητα της ομορφιάς.
Ο ιερέας, ενωτικός ηγεμόνας
ορίζει τον εαυτό του ως υψιπετή
υπηρέτη του λαού.
Υπεύθυνος της υιοθεσίας
ερμηνεύει, υμνεί και ιερουργεί
τον αεί Υπάρχοντα Άγιον.
Ταπεινά τα κτίσματα υμνολογούν παντού
Τον κάλλει Ωραίον.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Αν

Αν δεν σκαρφαλώσεις στο ιπτάμενο σύννεφο
να ταξιδέψεις ψηλά,
δεν μπορείς να μυρίσεις τα λουλούδια
που τρέχουν χαρούμενα να μπουν στην καρδιά σου.
Το κοσμικά σου όρια
είναι στη σκιά της ύπαρξής σου.
Η θεϊκιά σου ουσία, στο πολυτίμητο κέντρο.
Το βάρος του εαυτού σου και του ξένου
ελαφραίνει στο ξάφνιασμα της αστραπής.
Η δύναμη του εγώ σου, αεράκι δροσερό
που σε κρατάει στην εγγύτητα της γης.
Εκθαμβωτικό δίχτυ, μετέωρο, η άλλη Δύναμη,
σε ταξιδεύει στο άπειρο.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Ηλιόνερο

Πληγώνονται τα μάτια στη θέαση της κλαγγής της κακίας.
Η καλοσύνη ατενίζει τον διπλανό
με καλογραμμένο βλέμμα χρυσής αστραπής.
Των καθημερινών αγίων τα λόγια μόσχος,
φως στις αθώες ψυχές.
Έλλειμμα αγάπης, στο διάβα της ζωής,
το μάζεμα του πλούτου εμπόδιο στη Βασιλεία.
Το χάρισμα της Αγάπης, λαμπρός ύμνος
σε ηλιόχαρες ημέρες
με ρίγη αιωνιότητας στις φλέβες.
Ήσυχο θρόισμα το πέρασμα της καλοσύνης,
ίαση για τα αρρωστημένα όνειρα
από την μανία του βοριά.
Πλύσιμο με Ηλιόνερο το σώσιμό μας,
Χάρις στον έρωτα του Θεού.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Οι κήποι

Από το παράθυρο βλέπω τα διπλανά σπιτάκια.
Δεν είχα ποτέ ένα δικό μου κήπο
με πρασινάδες και μυρωδάτα τριαντάφυλλα.
Φόρτιζα το νου μου με φαινόμενα θεωρητικά.
Ενώ μια λαμπρή κλωστή με ταξίδευε
στην ουσία των πραγμάτων.
Μα ήταν τα πρόσωπα μες στον κήπο
ή αχνόφεγγαν στο φως του βασιλεύοντος ονείρου;
Ήταν ο κήπος η ψυχή του διπλανού,
και το άρωμα του τριαντάφυλλου,
η ζεστασιά της καλοσύνης
μες στο χειμώνα της αδιόρατης απουσίας.
Κι ο άλλος κήπος, η απαλή ειρήνη
των αναπαυμένων ζώντων.
Ανελκυστήρας αιωρούμενος, ανάληψη του φωτός.
Και πράος λύχνος του απέραντου σύμπαντος,
αεράκι δροσερό της ύπαρξής μου.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Αν με μετρήσεις

Είπε ο Εσύ και ο Εγώ:
Αν με μετρήσεις με πεταλούδες
και με τα χαμόγελα της Αγάπης,
θα με βάλεις μέσα στην αγκαλιά του Χριστού.
Μα, κι αν ένας μας φανείς μικρότερος,
ο άλλος ας ανοίξει διάπλατα
την φιλάδελφη θύρα της καρδιάς του.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Ο αργαλειός της αγάπης

«Ηλιόκτυπον γένος»
Αισχύλος

Φωτολουσμένο το γένος μας
Σαν αστεράκι λάμπει.
Σήμανε η Ανάσταση την πιο γλυκιά καμπάνια.
Κι ο πηλός ανάσαινε λαμπράδα.
Ανέβηκε στο φως.
Καινή κτίση – καινό το χώμα.
Νεόδμητος ο ανασασμένος πηλός.
Το κτιστό συναντά το Άκτιστο.
Παρανάλωμα οι καρδιές.
Κι ο όσιος, λάμψη όλος.
Οι ταπεινοί μυρίζουν το γλυκύ κελάηδημα του γιασεμιού.
Της Αγάπης ο αργαλειός υφαίνει αργά-αργά το θαύμα.
Η σκέψη κι η καρδιά μου σφύζει χαρά.
Μέσα στον πρωινό στίχο.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Μικρή αποκάλυψη

Από τα κατάβαθα του είναι ενίοτε
αναγγέλλεται το ασύνορο νέο,
ενώ η εγρήγορση ταξιδεύει μακριά από τον στοχασμό.
Το φρεάτιο της αγάπης,
φλέβα χρυσοφόρα του καρποφόρου μεσημεριού.
Χαμηλόφωνη αφή αναβλύζει την άρρητη Παρουσία.
Η γυμνασμένη γονυκλισία της ψυχής
πιάνεται από το νεύμα της φωνής υπέρ την οριζόντια δοκό
και τρέμοντας μπροστά στο Αφανέρωτο
ρουφάει από τα έγκατα δοξαστικά τη μικρή αποκάλυψη.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Το εικονοστάσι της οικουμένης

Τα πρόσωπα στη σειρά και μέχρι το αόρατο βάθος.
Η μάνα με τον πόνο της αγάπης.
Παρεκεί ο παπάς που ιερουργεί με λόγια κατανοητά.
Με ιδρώτα ρέοντα ο εργάτης και βλέμμα που λάμπει.
Στα όνειρα της σοφίας τυλιγμένος ο σπουδαστής.
Με της πραμάτειας τον καημό ο έμπορος.
Ο κυβερνήτης με την έπαρση της διακονίας στο πρόσωπο.
Κι άλλοι κι άλλοι, όλοι οι ταπεινοί,
έρχονται και βυθίζονται στο αιώνιο χάος
μιλώντας την διάλεκτο του φωτός.
Πρόσωπα στη σειρά, θεότευκτες εικόνες αλληλοδιάδοχες,
που τανύουν τα σπλάχνα της ύπαρξής τους
να Τον μοιάσουν.
Εικονοστάσι αέναο με αχειροποίητες εικόνες.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Ένα τοπίο

Από μακριά, ανατολικά, φωνές ψαλμωδών
σα γυάλινες καμπανούλες ηχούν.
Δίπλα παιδάκια, χαριτωμένα, γελαστά,
πολίτες της Βασιλείας, αυτοδίκαιοι.
Στη μισοφώτιστη μαρμάρινη γούρνα
τα δάκρυα ξεχειλίζουν αγίασμα
γι’ ανακούφιση των ταπεινών.
Πάνω στο ξύλινο τραπέζει
ξεπλένουν την φιλαρέσκειά τους
μ’ ελιές, ψωμί και μόχθο, οι γυναίκες.
Στις ρυτίδες κυλάνε σαν κυανά κύματα
οι ανάπηρες ελπίδες τ’ ουρανού.
Η κόρη μου ξεδιπλώνει τους ήχους
στις εκτάσεις της άνοιξής της:
θαυματουργία μικρή του νου.
Οι μνήμες φτερουγίζουν στο παρόν
κτίζοντας μιαν άλλη εκδοχή της αφής των γεγονότων.
Κι άλαλος ο θεοσεβούμενος χρόνος
σημειώνει τα φευγαλέα πράγματα,
πλοιάρια για το πέρασμα σ’ άλλες αιωνιότητες.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Ο δρόμος

Η μυστική άθληση ωραία και κοπιαστική.
Πάνω και πέρα από την δράση.
Η οσμή της μέλλουσας χαράς αντέχει τον πόνο.
Κι η ματιά καρφωμένη πάνω στο ακρόπρωρο.
Κάτοπτρο είναι της αναλαμπής.
Από τις βαθιές ρωγμές του πόνου.
Ιδρώνει το φως της καρτερίας.
Στο δρόμο τον πολυπατημένο ρίξε τον λόγο σου.
Τους οδοιπόρους ν’ αλλάξεις.
Όσο δεν σε ξεχνάει ο κτύπος της καρδιάς,
Μη λησμονείς τους ταπεινούς.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Παπαρούνες

Όμορφες, ευλύγιστες, κομψές
Οι ανθισμένες παπαρούνες
Μέσα στην πορφύρα της ωραιότητάς τους.
Μοιάζουν τη σφύζουσα ζωή.
Καθώς σημαίνει η ώρα του ήλιου.
Η ουσία του κόσμου έγινε ύπαρξη.
Στους γάμους του χρόνου με την αιωνιότητα.
Κι ο φωτισμός κοινώνησε τον Λόγο.
Για να πληθύνει τον κόσμο των θνητών.
Κατορθώματα η ζωή τους ανισόπεδα
Κι ο ελάχιστος διπλανός
Ανοίγει την θύρα του παραδείσου της Αγάπης.
Ενώ η ροή του πνεύματος χαρίζει φτερά
Και την δροσερή ορμή της ελπίδας.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Περικαλύμματα

Στην εσπερινή καρδιακή νήψη ξεφλουδίζει τα βάρη.
Το περιτύλιγμα των αξιωμάτων και την συνοδεία της έπαρσης.
Την συναρίθμηση στους εκλεκτούς.
Τα υπεροπτικά χαμόγελα και τις υψηλές γνωριμίες.
Τις μη τίμιες σκέψεις του μεσημεριού.
Τις καταθέσεις στις Τράπεζες, τις γαίες επαύλεις πλούσιες και μόνες.
Τις θαλάσσιες ποντοπόρες επενδύσεις.
Την παντοιότροπη αξιοποίηση των σπουδών και γνώσεων.
Τις ζήλιες για τα ανώτερα επιτεύγματα των συνανθρώπων.
Τις άφωνες στριγκλιές, ενδόμυχες διαμαρτυρίες των αδικηθέντων.
Κόβει και αφαιρεί τα σαπρόφυτα της εγωπάθειας.
Το πυροτέχνημα του κενού αναλογίζεται.
Φοβισμένος και γυμνός τώρα νίβεται το λίγο φως της ύπαρξης
– τρέμει στην πιθανότητα να κυλήσει πάλι πίσω.
Μα βλέπει πάνω από κάθε μικρή του ενέργεια
να κρυφοανατέλλει ο ήλιος και με διάπλατα τα μάτια
γαντζώνεται από το στερνό εγκαλλώπισμα του ατίμητου έπαθλου.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)