Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Έκανα πολύ κόπο απόψε
Προσπάθησα
και τελικά τα κατάφερα!
Άνοιξα μια τρύπα στον τοίχο της ζωής μου
και είδα απέναντι.
Γαλάζια ακρογιάλια, κίτρινα λουλούδια
κόκκινα πρόσωπα!
Ποιος με απήγαγε;
Ποιος με παγίδευσε στον δόλο;
Ποιος με εντοίχισε στη ρέμβη
καταραμένων ποιητών;
Πρέπει να κλείσω αυτή την τρύπα
Μπάζει ζωή και τρέμω...

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Τοξικά χαμόγελα

Είναι κάτι τοξικά χαμόγελα που μας βρίσκουν χαλαρούς
και δηλητηριάζουν τη ζωή μας.
Εισχωρούν λαθραία στο αίμα,
έρπουν,
καραδοκούν
και την κατάλληλη στιγμή
με πλήρη εξάρτυση εφορμούν στην καρδιά.
Στήνουν φράκτες,
χρησιμοποιούν καταπέλτες,
αφοπλίζουν στρατιώτες – ενοχές.
Στο μεταξύ,
η βοήθεια από τα εγκεφαλικά μετόπισθεν
καθυστερεί υπερβολικά.
Η νίκη τους προδιαγεγραμμένη.
Κατακεραυνώνουν τον ισοπεδωμένο αντίπαλο
κι απολαμβάνουν χαιρέκακα τον θρίαμβό τους.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Ποίηση

Σκέβρωσαν τα συναισθήματα
διατηρημένα στη φορμόλη
Πέτρωσαν τα χέρια
περιμένοντας ένα χάδι
Πόνεσε το σώμα.
Στις αμυχές της εγκατάλειψης
έσταξε στάλα στάλα το δάκρυ.
Βουβάθηκε η καρδιά
Υπομένοντας καρτερικά
τη χίμαιρα
Κι όταν της έμπηξαν το μαχαίρι κατάστηθα
Έσταξε ποίηση.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου: Φόβος 2020

Ο Φόβος περιδιαβαίνει τα σοκάκια
της μαραζωμένης πολιτείας
Μια δυσωδία απειλής
κατακάθεται σαν πρωινή πάχνη
στις ψυχές.
Παραζαλισμένοι άνθρωποι
κλείνουν τις πόρτες με θόρυβο.
Η αέναη περιδίνηση
εικόνων, ήχων, αριθμών
διασαλεύει την καθημερινότητα
Λοβοτέμνει τον εγκέφαλο
Αφήνει αγκαλιές μετέωρες
Μάτια αγοραφοβικά
Χείλη αφίλητα.
Δαμόκλειος σπάθη
ο συνάνθρωπος
Και η μοναξιά
Λένε
Η μόνη σωτηρία.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Πωλούνται υλικά

Πωλούνται υλικά από κατεδάφιση ονείρων
Λόγια αγάπης με το μέτρο
Συναισθήματα με το κιλό κυρίως εκεί γύρω στα μεσάνυχτα
Στιγμές σε ζυγό ακριβείας
Εξομολογήσεις με άρωμα αλήθειας δίνονται όσο όσο
Τσιμενταρισμένες ελπίδες με το τσουβάλι
Ελάτε κόσμε... προλάβετε...
Σε λίγο θα αρχίσει και το θέαμα
κλόουν και ακροβάτες
με ψεύτικες φωτιές και τούμπες
Κακόμοιροι γελωτοποιοί
θα γαργαλέψουν τη θλίψη σας
Θα πουληθούν όλα, το ξέρω
πάρεξ κάτι σαρακοτρυπημένα δοκάρια
να στεριώνουν τη μιζέρια μας τα χρόνια που θα έρθουν...

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Το εφήμερο ταξίδι της σκιάς

Καθώς ο ήλιος ξεγλιστρά μέσα από τα φυλλώματα
και τα τζιτζίκια σιγοντάρουν,
ασημιές σκιές, απόηχοι φωτός
γεμίζουν τον χώρο με φευγαλέες ανταύγειες.
Νωχελικές στην αρχή,
με πιότερη ένταση όσο κυλάει ο χρόνος,
πάλλονται από ζωή,
παιχνιδίζουν σαγηνεύοντας τον ήλιο
μεταλλάσσουν το φως με σκοτάδι
το πεπερασμένο με το άπειρο
την ευτυχία με τη δυστυχία.
Ερωτευμένες με το ταξίδι του εφήμερου
Ευτυχισμένες λόγω άγνοιας
Ώσπου η νύχτα να τις σαρώσει.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Κτητικές αντωνυμίες

Ώρες-ώρες τα βάζω με τις αντωνυμίες
Παλαιότερα μάλωνα με τις αυτοπαθείς
τελευταία με τις κτητικές.
Εκείνο το μου, για παράδειγμα, μου τη δίνει αφόρητα
Το υποπτεύομαι να κινείται πίσω από τις σκιές
Το ακούω με τον άνεμο να ψιθυρίζει
Το διακρίνω στις αναλαμπές του δειλινού
Ενίοτε δε, γίνεται πολύ ενοχλητικό
Χαϊδεύει τα αυτιά
Ανασύρει συνειρμούς
Ξεκλειδώνει συναισθήματα
Μπλοκάρει ενοχές.
Μου ’ρχεται να το εκδικηθώ
Να το απαγάγω λέω απ’ τις γραμματικές
Να το φυλάξω στο βιβλίο της καρδιάς
μαζί με τα αγαπημένα χείλη που το προφέρουν.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Οι λέξεις σου

Πόσο χαιρόμουν, όταν μου μιλούσες
Οι λέξεις θαλασσοπούλια,
γέμιζαν τον άνεμο με μυρωδιές θαλασσινές
και τιτιβίσματα ευτυχίας
Ονειρευόμουν θίνες και λευκούς κρίνους
ξεμαλλιασμένους απ’ τα μελτέμια
Άκουγα γοργόνες να φλυαρούν για τα μελλούμενα
χαμογελώντας στο φεγγάρι.
Κι ύστερα ήρθαν οι βροχές κι οι λέξεις βάρυναν.
Βγαίναν σκυφτές, μουντές, αμήχανες
Λίγες
Ριπές χειμωνιάτικου αέρα σάρωσαν τα όνειρά μου.
Γέμισε ο τόπος υλικά εγκατάλειψης
Δεν φοβήθηκα
Τις λέξεις λυπάμαι που ποτέ δεν είπες.
Αυτές σαπίζουν στο μυαλό
Στάζουνε πίκρα στην καρδιά
Πονάνε... ξεχασμένες.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου: Αγάπη-απάτη

Το τρένο της γραμμής θα ’ρθει σε λίγο.
Φέρνει μαζί του μιαν άρρωστη, γκρίζα βροχή
μεταλλική.
Χαρακώνει την ψυχή με ενοχές
Το πρόσωπο με ρυτίδες
Ακούγεται το αγκομαχητό της μηχανής.
Σείονται οι ράγες
Πάλλονται οι καρδιές
Παράλληλες ράγες
Παράλληλες ζωές
Ασύμβατες υπάρξεις
βουτηγμένες στα λασπόνερα της ματαίωσης
Σημαδεμένα τραπουλόχαρτα προορισμένα για απάτη
Βρέχει αγάπη-απάτη απόψε
κι εσύ
ακούς το σφύριγμα και το βάζεις στα πόδια
Χάνεσαι στην ομίχλη του σταθμού
τυλιγμένος στο αγαπημένο μου πανωφόρι.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Χειμωνιάτικο απομεσήμερο

Κίτρινο χειμωνιάτικο απομεσήμερο.
Ριπές μνήμης αναμοχλεύουν ηδονές λησμονημένες
κι απόηχοι ερώτων μυστικών
διασκορπίζονται σαν ξεραμένα φύλλα ενοχών
στον ουρανό της συνείδησης.

Σταχτιά, βαριά σύννεφα,
χτυπημένα από τους κεραυνούς της μνήμης,
αδειάζουν υποσχέσεις ανερμάτιστες
κι η ευεργεσία της βροχής ξεπλένει επιτέλους
τα θαμπά οράματα ενός έρωτα καταθλιπτικού.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Αυταπάτη γυναικός

Προχωρά με βήματα απαλά
αγγίζοντας με τα ακροδάχτυλά της τη ζωή
και βολεύεται στο στενό συρτάρι
που της έφτιαξαν, με κόπο.
Χαϊδεύει τις στριμωγμένες αναμνήσεις
Παίζει με τις γιρλάντες της αυταπάτης
Αναπολεί ξεφτισμένους έρωτες
Μαθαίνει να αφουγκράζεται τους απόηχους των ηδονών
Και σωπαίνει.
Κάποτε βγάζει για λίγο το κεφάλι
Και τότε κλαίει και γελάει
μήπως και ξορκίσει το συναίσθημα
και την αφήσει επιτέλους ήσυχη
να διάγει ευπρεπώς
τον τετράγωνό της βίο...

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Ψηφίδες

Πόσο μου αρέσει να ψηλαφίζω τα απομεινάρια της αγάπης
Σκαλίζοντας τα σεντούκια του μυαλού
αναδύω παρωχημένα χαμόγελα
μπαλώνω κουρελιασμένες λέξεις απ’ τους αέρηδες του χρόνου
νοικοκυρεύω ατίθασα συναισθήματα
και ψάχνω, ψάχνω για εκείνες τις πετρούλες
που μου μάζεψες σε εκείνο το ακρογιάλι
ψηφίδες στο γαλάζιο απόγευμα της Αμοργού.
Και τότε χαίρομαι και λυπάμαι
Και κλείνω τα σεντούκια με θόρυβο και τα διπλοκλειδώνω
Πόσο φοβάμαι εκείνη την ύπουλη τη μνήμη
μήπως αρπάξει την ανάμνησή σου και χαθείς.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)