Σοφία Στρέζου, Μετανάστευση του ανεκπλήρωτου
Καθίσαμε αντικριστά,
είχαμε τόσα να πούμε...
Δεν μιλάγαμε,
μόνον τσουγκρίσαμε αθόρυβα
τα ποτήρια των αναστεναγμών,
ύστερα άπλωσες τα χέρια
για να αγγίξεις με λατρεία τα δάχτυλα
που τύλιξαν πριν με την αφή
τη συγγνώμη της απουσίας.
Γδαρμένα τα πρόσωπα,
ακόμα αιμορραγούν στα χείλη
τα σημάδια του ανέφικτου.
Κυριαρχούν στο στόμα, στα μάτια
στο σβησμένο λακκάκι του γέλιου σου
στο αμετάθετο της φυγής σου.
Είσαι εσύ και εγώ
που μια στιγμή
τυλιχθήκαμε με το όνειρο,
υψιπετώντας στο θανάσιμο κόκκινο.
Μια επιθυμία μικρή, βασανιστική
στην αφθαρσία του χρόνου
εισχωρεί στη θλίψη
γητεύει την αναμονή, το παράπονο
σε άδειες μέρες
επουλώνοντας πληγές ανοιχτές
και ανεξίτηλους πόνους
στη μετανάστευση του ανεκπλήρωτου.
Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)