T. S. Eliot, Thomas Stearns Eliot → Τ. Σ. Έλιοτ, Τόμας Στερνς Έλιοτ

[crystal]

Thomas Stearns Eliot OM (September 26, 1888 – January 4, 1965) was an American-born English poet, playwright, and literary critic, arguably the most important English-language poet of the 20th century. The poem that made his name, The Love Song of J. Alfred Prufrock—started in 1910 and published in Chicago in 1915—is regarded as a masterpiece of the modernist movement. He followed this with what have become some of the best-known poems in the English language, including Gerontion (1920), The Waste Land (1922), The Hollow Men (1925), Ash Wednesday (1930), and Four Quartets (1945).[5] He is also known for his seven plays, particularly Murder in the Cathedral (1935). He was awarded the Nobel Prize in Literature in 1948.
T. S. Eliot - Wikipedia

Poems Published in Translatum:
— Animula
— Burnt Norton (Four Quartets)
— Portrait of a Lady, from Prufrock and Other Observations
— The Love Song of J. Alfred Prufrock
— The Love Song of J. Alfred Prufrock
— Gerontion
— Gerontion
— The Waste Land, I. (April is the cruellest month, breeding Lilacs out of the dead land, mixing...)
— Waste Land: I. The Burial of the Dead
— Waste Land: II. A Game of Chess
— Waste Land: III. The Fire Sermon
— Waste Land: IV. Death by Water
— Waste Land: V. What the Thunder Said
— The Hollow Men [Οι Κούφιοι Άνθρωποι, μετάφραση: Γιάννης Αντιόχου]
— Whispers of Immortality [Ψίθυροι Αθανασίας. μετάφραση: Αριστοτέλης Νικολαΐδης]

Βλέπε επίσης
— The Waste Land → Η έρημη χώρα, Η ρημαγμένη γη, Η άγονη γη

[crystal]

Gerontion

Thou hast nor youth nor age
But as it were an after dinner sleep
Dreaming of both.

Here I am, an old man in a dry month,
Being read to by a boy, waiting for rain.
I was neither at the hot gates
Nor fought in the warm rain
Nor knee deep in the salt marsh, heaving a cutlass,
Bitten by flies, fought.
My house is a decayed house,
And the jew squats on the window sill, the owner,
Spawned in some estaminet of Antwerp,
Blistered in Brussels, patched and peeled in London.
The goat coughs at night in the field overhead;
Rocks, moss, stonecrop, iron, merds.
The woman keeps the kitchen, makes tea,
Sneezes at evening, poking the peevish gutter.

I an old man,
A dull head among windy spaces.

Signs are taken for wonders. "We would see a sign":
The word within a word, unable to speak a word,
Swaddled with darkness. In the juvescence of the year
Came Christ the tiger

In depraved May, dogwood and chestnut, flowering Judas,
To be eaten, to be divided, to be drunk
Among whispers; by Mr. Silvero
With caressing hands, at Limoges
Who walked all night in the next room;
By Hakagawa, bowing among the Titians;
By Madame de Tornquist, in the dark room
Shifting the candles; Fraulein von Kulp
Who turned in the hall, one hand on the door. Vacant shuttles
Weave the wind. I have no ghosts,
An old man in a draughty house
Under a windy knob.

After such knowledge, what forgiveness? Think now
History has many cunning passages, contrived corridors
And issues, deceives with whispering ambitions,
Guides us by vanities. Think now
She gives when our attention is distracted
And what she gives, gives with such supple confusions
That the giving famishes the craving. Gives too late
What's not believed in, or if still believed,
In memory only, reconsidered passion. Gives too soon
Into weak hands, what's thought can be dispensed with
Till the refusal propagates a fear. Think
Neither fear nor courage saves us. Unnatural vices
Are fathered by our heroism. Virtues
Are forced upon us by our impudent crimes.
These tears are shaken from the wrath-bearing tree.

The tiger springs in the new year. Us he devours. Think at last
We have not reached conclusion, when I
Stiffen in a rented house. Think at last
I have not made this show purposelessly
And it is not by any concitation
Of the backward devils.
I would meet you upon this honestly.
I that was near your heart was removed therefrom
To lose beauty in terror, terror in inquisition.
I have lost my passion: why should I need to keep it
Since what is kept must be adulterated?
I have lost my sight, smell, hearing, taste and touch:
How should I use it for your closer contact?

These with a thousand small deliberations
Protract the profit of their chilled delirium,
Excite the membrane, when the sense has cooled,
With pungent sauces, multiply variety
In a wilderness of mirrors. What will the spider do,
Suspend its operations, will the weevil
Delay? De Bailhache, Fresca, Mrs. Cammel, whirled
Beyond the circuit of the shuddering Bear
In fractured atoms. Gull against the wind, in the windy straits
Of Belle Isle, or running on the Horn,
White feathers in the snow, the Gulf claims,
And an old man driven by the Trades
To a sleepy corner.

Tenants of the house,
Thoughts of a dry brain in a dry season.

https://www.youtube.com/watch?v=2GUlgxuWvqA

[crystal]

Waste Land

Nam Sibyllam quidem Cumis ego ipse oculis meis vidi in ampulla pendere, et cum illi pueri dicerent: Σίβυλλα τί θέλεις; respondebat illa: ἀποθανεῖν θέλω*.

I. THE BURIAL OF THE DEAD

APRIL is the cruellest month, breeding   
Lilacs out of the dead land, mixing   
Memory and desire, stirring   
Dull roots with spring rain.   
Winter kept us warm, covering            5
Earth in forgetful snow, feeding   
A little life with dried tubers.   
Summer surprised us, coming over the Starnbergersee   
With a shower of rain; we stopped in the colonnade,   
And went on in sunlight, into the Hofgarten,     10
And drank coffee, and talked for an hour.   
Bin gar keine Russin, stamm' aus Litauen, echt deutsch.   
And when we were children, staying at the archduke's,   
My cousin's, he took me out on a sled,   
And I was frightened. He said, Marie,     15
Marie, hold on tight. And down we went.   
In the mountains, there you feel free.   
I read, much of the night, and go south in the winter.   
 
What are the roots that clutch, what branches grow   
Out of this stony rubbish? Son of man,     20
You cannot say, or guess, for you know only   
A heap of broken images, where the sun beats,   
And the dead tree gives no shelter, the cricket no relief,   
And the dry stone no sound of water. Only   
There is shadow under this red rock,     25
(Come in under the shadow of this red rock),   
And I will show you something different from either   
Your shadow at morning striding behind you   
Or your shadow at evening rising to meet you;   
I will show you fear in a handful of dust.     30
                Frisch weht der Wind   
                Der Heimat zu.   
                Mein Irisch Kind,   
                Wo weilest du?   
'You gave me hyacinths first a year ago;     35
'They called me the hyacinth girl.'   
—Yet when we came back, late, from the Hyacinth garden,   
Your arms full, and your hair wet, I could not   
Speak, and my eyes failed, I was neither   
Living nor dead, and I knew nothing,     40
Looking into the heart of light, the silence.   
Od' und leer das Meer.   
 
Madame Sosostris, famous clairvoyante,   
Had a bad cold, nevertheless   
Is known to be the wisest woman in Europe,     45
With a wicked pack of cards. Here, said she,   
Is your card, the drowned Phoenician Sailor,   
(Those are pearls that were his eyes. Look!)   
Here is Belladonna, the Lady of the Rocks,   
The lady of situations.     50
Here is the man with three staves, and here the Wheel,   
And here is the one-eyed merchant, and this card,   
Which is blank, is something he carries on his back,   
Which I am forbidden to see. I do not find   
The Hanged Man. Fear death by water.     55
I see crowds of people, walking round in a ring.   
Thank you. If you see dear Mrs. Equitone,   
Tell her I bring the horoscope myself:   
One must be so careful these days.   
 
Unreal City,     60
Under the brown fog of a winter dawn,   
A crowd flowed over London Bridge, so many,   
I had not thought death had undone so many.   
Sighs, short and infrequent, were exhaled,   
And each man fixed his eyes before his feet.     65
Flowed up the hill and down King William Street,   
To where Saint Mary Woolnoth kept the hours   
With a dead sound on the final stroke of nine.   
There I saw one I knew, and stopped him, crying 'Stetson!   
'You who were with me in the ships at Mylae!     70
'That corpse you planted last year in your garden,   
'Has it begun to sprout? Will it bloom this year?   
'Or has the sudden frost disturbed its bed?   
'Oh keep the Dog far hence, that's friend to men,   
'Or with his nails he'll dig it up again!     75
'You! hypocrite lecteur!—mon semblable,—mon frère!'   
 

https://www.youtube.com/watch?v=S7kpAxJD7Wc

[crystal]

Waste Land

II. A GAME OF CHESS

THE Chair she sat in, like a burnished throne,   
Glowed on the marble, where the glass   
Held up by standards wrought with fruited vines   
From which a golden Cupidon peeped out     80
(Another hid his eyes behind his wing)   
Doubled the flames of sevenbranched candelabra   
Reflecting light upon the table as   
The glitter of her jewels rose to meet it,   
From satin cases poured in rich profusion;     85
In vials of ivory and coloured glass   
Unstoppered, lurked her strange synthetic perfumes,   
Unguent, powdered, or liquid—troubled, confused   
And drowned the sense in odours; stirred by the air   
That freshened from the window, these ascended     90
In fattening the prolonged candle-flames,   
Flung their smoke into the laquearia,   
Stirring the pattern on the coffered ceiling.   
Huge sea-wood fed with copper   
Burned green and orange, framed by the coloured stone,     95
In which sad light a carvèd dolphin swam.   
Above the antique mantel was displayed   
As though a window gave upon the sylvan scene   
The change of Philomel, by the barbarous king   
So rudely forced; yet there the nightingale    100
Filled all the desert with inviolable voice   
And still she cried, and still the world pursues,   
'Jug Jug' to dirty ears.   
And other withered stumps of time   
Were told upon the walls; staring forms    105
Leaned out, leaning, hushing the room enclosed.   
Footsteps shuffled on the stair.   
Under the firelight, under the brush, her hair   
Spread out in fiery points   
Glowed into words, then would be savagely still.    110
 
'My nerves are bad to-night. Yes, bad. Stay with me.   
'Speak to me. Why do you never speak? Speak.   
'What are you thinking of? What thinking? What?   
'I never know what you are thinking. Think.'   
 
I think we are in rats' alley    115
Where the dead men lost their bones.   
 
'What is that noise?'   
                      The wind under the door.   
'What is that noise now? What is the wind doing?'   
                      Nothing again nothing.    120
                                              'Do   
'You know nothing? Do you see nothing? Do you remember   
'Nothing?'   
  I remember   
Those are pearls that were his eyes.    125
'Are you alive, or not? Is there nothing in your head?'   
                                                         But   
O O O O that Shakespeherian Rag—   
It's so elegant   
So intelligent    130
'What shall I do now? What shall I do?'   
'I shall rush out as I am, and walk the street   
'With my hair down, so. What shall we do to-morrow?   
'What shall we ever do?'   
                          The hot water at ten.    135
And if it rains, a closed car at four.   
And we shall play a game of chess,   
Pressing lidless eyes and waiting for a knock upon the door.   
 
When Lil's husband got demobbed, I said—   
I didn't mince my words, I said to her myself,    140
HURRY UP PLEASE IT'S TIME   
Now Albert's coming back, make yourself a bit smart.   
He'll want to know what you done with that money he gave you   
To get yourself some teeth. He did, I was there.   
You have them all out, Lil, and get a nice set,    145
He said, I swear, I can't bear to look at you.   
And no more can't I, I said, and think of poor Albert,   
He's been in the army four years, he wants a good time,   
And if you don't give it him, there's others will, I said.   
Oh is there, she said. Something o' that, I said.    150
Then I'll know who to thank, she said, and give me a straight look.   
HURRY UP PLEASE IT'S TIME   
If you don't like it you can get on with it, I said.   
Others can pick and choose if you can't.   
But if Albert makes off, it won't be for lack of telling.    155
You ought to be ashamed, I said, to look so antique.   
(And her only thirty-one.)   
I can't help it, she said, pulling a long face,   
It's them pills I took, to bring it off, she said.   
(She's had five already, and nearly died of young George.)    160
The chemist said it would be alright, but I've never been the same.   
You are a proper fool, I said.   
Well, if Albert won't leave you alone, there it is, I said,   
What you get married for if you don't want children?   
HURRY UP PLEASE IT'S TIME    165
Well, that Sunday Albert was home, they had a hot gammon,   
And they asked me in to dinner, to get the beauty of it hot—   
HURRY UP PLEASE IT'S TIME   
HURRY UP PLEASE IT'S TIME   
Goonight Bill. Goonight Lou. Goonight May. Goonight.    170
Ta ta. Goonight. Goonight.   
Good night, ladies, good night, sweet ladies, good night, good night.   
 

https://www.youtube.com/watch?v=Ov8niSktp7Y&feature=related

[crystal]

Waste Land

III. THE FIRE SERMON

THE river's tent is broken: the last fingers of leaf   
Clutch and sink into the wet bank. The wind   
Crosses the brown land, unheard. The nymphs are departed.    175
Sweet Thames, run softly, till I end my song.   
The river bears no empty bottles, sandwich papers,   
Silk handkerchiefs, cardboard boxes, cigarette ends   
Or other testimony of summer nights. The nymphs are departed.   
And their friends, the loitering heirs of city directors;    180
Departed, have left no addresses.   
By the waters of Leman I sat down and wept...   
Sweet Thames, run softly till I end my song,   
Sweet Thames, run softly, for I speak not loud or long.   
But at my back in a cold blast I hear    185
The rattle of the bones, and chuckle spread from ear to ear.   
 
A rat crept softly through the vegetation   
Dragging its slimy belly on the bank   
While I was fishing in the dull canal   
On a winter evening round behind the gashouse    190
Musing upon the king my brother's wreck   
And on the king my father's death before him.   
White bodies naked on the low damp ground   
And bones cast in a little low dry garret,   
Rattled by the rat's foot only, year to year.    195
But at my back from time to time I hear   
The sound of horns and motors, which shall bring   
Sweeney to Mrs. Porter in the spring.   
O the moon shone bright on Mrs. Porter   
And on her daughter    200
They wash their feet in soda water   
Et, O ces voix d'enfants, chantant dans la coupole!   
 
Twit twit twit   
Jug jug jug jug jug jug   
So rudely forc'd.    205
Tereu   
 
Unreal City   
Under the brown fog of a winter noon   
Mr. Eugenides, the Smyrna merchant   
Unshaven, with a pocket full of currants    210
C.i.f. London: documents at sight,   
Asked me in demotic French   
To luncheon at the Cannon Street Hotel   
Followed by a weekend at the Metropole.   
 
At the violet hour, when the eyes and back    215
Turn upward from the desk, when the human engine waits   
Like a taxi throbbing waiting,   
I Tiresias, though blind, throbbing between two lives,   
Old man with wrinkled female breasts, can see   
At the violet hour, the evening hour that strives    220
Homeward, and brings the sailor home from sea,   
The typist home at teatime, clears her breakfast, lights   
Her stove, and lays out food in tins.   
Out of the window perilously spread   
Her drying combinations touched by the sun's last rays,    225
On the divan are piled (at night her bed)   
Stockings, slippers, camisoles, and stays.   
I Tiresias, old man with wrinkled dugs   
Perceived the scene, and foretold the rest—   
I too awaited the expected guest.    230
He, the young man carbuncular, arrives,   
A small house agent's clerk, with one bold stare,   
One of the low on whom assurance sits   
As a silk hat on a Bradford millionaire.   
The time is now propitious, as he guesses,    235
The meal is ended, she is bored and tired,   
Endeavours to engage her in caresses   
Which still are unreproved, if undesired.   
Flushed and decided, he assaults at once;   
Exploring hands encounter no defence;    240
His vanity requires no response,   
And makes a welcome of indifference.   
(And I Tiresias have foresuffered all   
Enacted on this same divan or bed;   
I who have sat by Thebes below the wall    245
And walked among the lowest of the dead.)   
Bestows on final patronising kiss,   
And gropes his way, finding the stairs unlit...   
 
She turns and looks a moment in the glass,   
Hardly aware of her departed lover;    250
Her brain allows one half-formed thought to pass:   
'Well now that's done: and I'm glad it's over.'   
When lovely woman stoops to folly and   
Paces about her room again, alone,   
She smoothes her hair with automatic hand,    255
And puts a record on the gramophone.   
 
'This music crept by me upon the waters'   
And along the Strand, up Queen Victoria Street.   
O City city, I can sometimes hear   
Beside a public bar in Lower Thames Street,    260
The pleasant whining of a mandoline   
And a clatter and a chatter from within   
Where fishmen lounge at noon: where the walls   
Of Magnus Martyr hold   
Inexplicable splendour of Ionian white and gold.    265
 
      The river sweats   
      Oil and tar   
      The barges drift   
      With the turning tide   
      Red sails    270
      Wide   
      To leeward, swing on the heavy spar.   
      The barges wash   
      Drifting logs   
      Down Greenwich reach    275
      Past the Isle of Dogs.   
            Weialala leia   
            Wallala leialala   
 
      Elizabeth and Leicester   
      Beating oars    280
      The stern was formed   
      A gilded shell   
      Red and gold   
      The brisk swell   
      Rippled both shores    285
      Southwest wind   
      Carried down stream   
      The peal of bells   
      White towers   
            Weialala leia    290
            Wallala leialala   
 
'Trams and dusty trees.   
Highbury bore me. Richmond and Kew   
Undid me. By Richmond I raised my knees   
Supine on the floor of a narrow canoe.'    295
'My feet are at Moorgate, and my heart   
Under my feet. After the event   
He wept. He promised "a new start".   
I made no comment. What should I resent?'   
'On Margate Sands.    300
I can connect   
Nothing with nothing.   
The broken fingernails of dirty hands.   
My people humble people who expect   
Nothing.'    305
      la la   
 
To Carthage then I came   
 
Burning burning burning burning   
O Lord Thou pluckest me out   
O Lord Thou pluckest    310
 
burning   

https://www.youtube.com/watch?v=EriK-YLLWwo&feature=related

[crystal]

Waste Land

IV. DEATH BY WATER

PHLEBAS the Phoenician, a fortnight dead,   
Forgot the cry of gulls, and the deep seas swell   
And the profit and loss.   
                          A current under sea    315
Picked his bones in whispers. As he rose and fell   
He passed the stages of his age and youth   
Entering the whirlpool.   
                          Gentile or Jew   
O you who turn the wheel and look to windward,    320
Consider Phlebas, who was once handsome and tall as you.   

[crystal]

Waste land

Nam Sibyllam quidem Cumis ego ipse oculis meis vidi in ampulla pendere, et cum illi pueri dicerent: Σίβυλλα τί θέλεις; respondebat illa: ἀποθανεῖν θέλω*.

V. WHAT THE THUNDER SAID

AFTER the torchlight red on sweaty faces   
After the frosty silence in the gardens   
After the agony in stony places   
The shouting and the crying    325
Prison and place and reverberation   
Of thunder of spring over distant mountains   
He who was living is now dead   
We who were living are now dying   
With a little patience    330
 
Here is no water but only rock   
Rock and no water and the sandy road   
The road winding above among the mountains   
Which are mountains of rock without water   
If there were water we should stop and drink    335
Amongst the rock one cannot stop or think   
Sweat is dry and feet are in the sand   
If there were only water amongst the rock   
Dead mountain mouth of carious teeth that cannot spit   
Here one can neither stand nor lie nor sit    340
There is not even silence in the mountains   
But dry sterile thunder without rain   
There is not even solitude in the mountains   
But red sullen faces sneer and snarl   
From doors of mudcracked houses
                                 If there were water    345
  And no rock   
  If there were rock   
  And also water   
  And water   
  A spring    350
  A pool among the rock   
  If there were the sound of water only   
  Not the cicada   
  And dry grass singing   
  But sound of water over a rock    355
  Where the hermit-thrush sings in the pine trees   
  Drip drop drip drop drop drop drop   
  But there is no water   
 
Who is the third who walks always beside you?   
When I count, there are only you and I together    360
But when I look ahead up the white road   
There is always another one walking beside you   
Gliding wrapt in a brown mantle, hooded   
I do not know whether a man or a woman   
—But who is that on the other side of you?    365
 
What is that sound high in the air   
Murmur of maternal lamentation   
Who are those hooded hordes swarming   
Over endless plains, stumbling in cracked earth   
Ringed by the flat horizon only    370
What is the city over the mountains   
Cracks and reforms and bursts in the violet air   
Falling towers   
Jerusalem Athens Alexandria   
Vienna London    375
Unreal   
 
A woman drew her long black hair out tight   
And fiddled whisper music on those strings   
And bats with baby faces in the violet light   
Whistled, and beat their wings    380
And crawled head downward down a blackened wall   
And upside down in air were towers   
Tolling reminiscent bells, that kept the hours   
And voices singing out of empty cisterns and exhausted wells.   
 
In this decayed hole among the mountains    385
In the faint moonlight, the grass is singing   
Over the tumbled graves, about the chapel   
There is the empty chapel, only the wind's home.   
It has no windows, and the door swings,   
Dry bones can harm no one.    390
Only a cock stood on the rooftree   
Co co rico co co rico   
In a flash of lightning. Then a damp gust   
Bringing rain   
 
Ganga was sunken, and the limp leaves    395
Waited for rain, while the black clouds   
Gathered far distant, over Himavant.   
The jungle crouched, humped in silence.   
Then spoke the thunder   
D A    400
Datta: what have we given?   
My friend, blood shaking my heart   
The awful daring of a moment's surrender   
Which an age of prudence can never retract   
By this, and this only, we have existed    405
Which is not to be found in our obituaries   
Or in memories draped by the beneficent spider   
Or under seals broken by the lean solicitor   
In our empty rooms   
D A    410
Dayadhvam: I have heard the key   
Turn in the door once and turn once only   
We think of the key, each in his prison   
Thinking of the key, each confirms a prison   
Only at nightfall, aetherial rumours    415
Revive for a moment a broken Coriolanus   
D A   
Damyata: The boat responded   
Gaily, to the hand expert with sail and oar   
The sea was calm, your heart would have responded    420
Gaily, when invited, beating obedient   
To controlling hands   
 
                      I sat upon the shore   
Fishing, with the arid plain behind me   
Shall I at least set my lands in order?    425
 
London Bridge is falling down falling down falling down   
 
Poi s'ascose nel foco che gli affina   
Quando fiam ceu chelidon—O swallow swallow   
Le Prince d'Aquitaine à la tour abolie   
These fragments I have shored against my ruins    430
Why then Ile fit you. Hieronymo's mad againe.   
Datta. Dayadhvam. Damyata.   
 
            Shantih shantih shantih   

*The translation generally associated with Eliot's poem is as follows: For with my own eyes I saw the Sibyl hanging in a bottle, and when the young boys asked her, 'Sibyl, what do you want?', she replied, 'I want to die' .
https://www.youtube.com/watch?v=cy35SgsJL5Y

[crystal]

The Hollow Men Mistah Kurtz—he dead.       A penny for the Old Guy       I We are the hollow men We are the stuffed men Leaning together Headpiece filled with straw. Alas! Our dried voices, when We whisper together Are quiet and meaningless As wind in dry grass Or rats’ feet over broken glass In our dry cellar Shape without form, shade without colour, Paralysed force, gesture without motion; Those who have crossed With direct eyes, to death’s other Kingdom Remember us—if at all—not as lost Violent souls, but only As the hollow men The stuffed men.       II Eyes I dare not meet in dreams In death’s dream kingdom These do not appear: There, the eyes are Sunlight on a broken column There, is a tree swinging And voices are In the wind’s singing More distant and more solemn Than a fading star. Let me be no nearer In death’s dream kingdom Let me also wear Such deliberate disguises Rat’s coat, crowskin, crossed staves In a field Behaving as the wind behaves No nearer— Not that final meeting In the twilight kingdom       III This is the dead land This is cactus land Here the stone images Are raised, here they receive The supplication of a dead man’s hand Under the twinkle of a fading star. Is it like this In death’s other kingdom Waking alone At the hour when we are Trembling with tenderness Lips that would kiss Form prayers to broken stone.       IV The eyes are not here There are no eyes here In this valley of dying stars In this hollow valley This broken jaw of our lost kingdoms In this last of meeting places We grope together And avoid speech Gathered on this beach of the tumid river Sightless, unless The eyes reappear As the perpetual star Multifoliate rose Of death’s twilight kingdom The hope only Of empty men.       V Here we go round the prickly pear Prickly pear prickly pear Here we go round the prickly pear At five o’clock in the morning. Between the idea And the reality Between the motion And the act Falls the Shadow                                 For Thine is the Kingdom Between the conception And the creation Between the emotion And the response Falls the Shadow                                 Life is very long Between the desire And the spasm Between the potency And the existence Between the essence And the descent Falls the Shadow                                 For Thine is the Kingdom For Thine is Life is For Thine is the This is the way the world ends This is the way the world ends This is the way the world ends Not with a bang but a whimper.

Οι Κούφιοι Άνθρωποι (μετάφραση: Γιάννης Αντιόχου) Κύριο Κουρτς – πέθανε.        Μια δεκάρα για τον Γέρο-Γκάι I Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι Είμαστε οι παραφουσκωμένοι άνθρωποι Γέρνοντας μαζί Με την περικεφαλαία γεμάτη με άχυρο. Αλίμονο! Οι εξαντλημένες μας φωνές όταν Μαζί ψιθυρίζουμε Είναι βουβές και άσκοπες Όπως ο αέρας στο ξερό χορτάρι Ή τα πόδια των ποντικών πάνω σε σπασμένα γυαλιά στο ξηρό μας κελάρι Μορφή δίχως φόρμα, σκιά δίχως χρώμα, Δύναμη παραλυμένη, χειρονομία δίχως κίνηση ˙ Εκείνοι που διέσχισαν Με το βλέμμα ευθύ, στου θανάτου την άλλη Βασιλεία Μας θυμούνται —όπως ήμασταν— όχι σαν χαμένες λυσσαλέες ψυχές, αλλά μοναχά Σαν τους κούφιους ανθρώπους Τους παραφουσκωμένους ανθρώπους. ΙΙ Βλέμματα που δεν τολμώ στο όνειρο να αντικρίσω Στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο Αυτά δεν εμφανίζονται: Εκεί, τα βλέμματα είναι Ηλιόφως σε έναν σπασμένο κίονα Εκεί, είναι ένα δέντρο που ταλαντεύεται Και υπάρχουν φωνές Στου ανέμου το τραγούδι Πιότερο μακρινές και ακόμα πιο ιερές Απ’ ότι ένα αστέρι που σβήνει. Ας μη βρεθώ πιο κοντά Στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο Κι ακόμα ας ντυθώ Με μια τέτοια προμελετημένη μεταμφίεση Τη δορά του ποντικού, το πετσί του κορακιού,  σανίδια σταυρωτά  Σε ένα λιβάδι Και όπως φυσάει ο άνεμος τα πάει Όχι πιο κοντά— Όχι αυτή η τελική συνάντηση Στο βασίλειο του λυκόφωτος. ΙΙΙ Αυτή είναι η νεκρή χώρα Αυτή είναι  του κάκτου η χώρα Εδώ τα λίθινα ειδώλια Υψώνονται, εδώ δέχονται Την ικεσία από το χέρι ενός νεκρού ανθρώπου Κάτω από την μαρμαρυγή ενός αστεριού που σβήνει. Κάπως έτσι είναι Στου θανάτου την άλλη βασιλεία Ξυπνάς μοναχός Εκείνη την ώρα που εμείς τρέμουμε με τρυφερότητα Χείλη που θα φιλούσαν Πλάθουν προσευχές για τη σπασμένη πέτρα. IV Τα βλέμματα δεν είναι εδώ Εδώ δεν υπάρχουν βλέμματα Σ’ αυτή την κοιλάδα των άστρων που πεθαίνουν Σ’ αυτή την κούφια κοιλάδα Το σπασμένο αυτό σαγόνι των χαμένων βασιλείων μας Σε αυτόν τον ύστατο τόπο συνάντησης Μαζί ψαχουλεύουμε Και αποφεύγουμε τα λόγια Συγκεντρωμένοι  στην αμμούδα του ξεχειλισμένου ποταμού Τυφλοί, εκτός κι αν Τα μάτια επανέλθουν Όπως το αιώνιο άστρο Ρόδο εκατόφυλλο Της λυκόφωτης του θανάτου βασιλείας Η ελπίδα μόνο Των κενών ανθρώπων. V Γύρω-γύρω όλοι Φραγκόσυκο στη μέση Γύρω-γύρω όλοι Στις πέντε ξημερώνει Μεταξύ της ιδέας Και της πραγματικότητας Μεταξύ της κίνησης Και της πράξης Ενσκήπτει η Σκιά                   Ότι Σου εστίν η Βασιλεία Μεταξύ της επινόησης Και της δημιουργίας Μεταξύ του αισθήματος Και της ανταπόκρισης Ενσκήπτει η Σκιά                   Η ζωή είναι μακριά πολύ Μεταξύ της επιθυμίας Και του σπασμού Μεταξύ της ισχύος Και της ύπαρξης Μεταξύ της ουσίας Και της πτώσης Ενσκήπτει η Σκιά                   Ότι Σου εστίν η Βασιλεία Ότι Σου εστίν Είναι η ζωή Ότι Σου εστίν Έτσι τελειώνει ο κόσμος Έτσι τελειώνει ο κόσμος Έτσι τελειώνει ο κόσμος Όχι με έναν κρότο αλλά με ένα κλαψούρισμα.

https://www.youtube.com/watch?v=nwcP3NOCeiE

[spiros]

Burnt Norton (Four Quartets)

Time present and time past
Are both perhaps present in time future,
And time future contained in time past.
If all time is eternally present
All time is unredeemable.
What might have been is an abstraction
Remaining a perpetual possibility
Only in a world of speculation.
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.
Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take
Towards the door we never opened
Into the rose-garden. My words echo
Thus, in your mind.
                              But to what purpose
Disturbing the dust on a bowl of rose-leaves
I do not know.
                        Other echoes
Inhabit the garden. Shall we follow?
Quick, said the bird, find them, find them,
Round the corner. Through the first gate,
Into our first world, shall we follow
The deception of the thrush? Into our first world.
There they were, dignified, invisible,
Moving without pressure, over the dead leaves,
In the autumn heat, through the vibrant air,
And the bird called, in response to
The unheard music hidden in the shrubbery,
And the unseen eyebeam crossed, for the roses
Had the look of flowers that are looked at.
There they were as our guests, accepted and accepting.
So we moved, and they, in a formal pattern,
Along the empty alley, into the box circle,
To look down into the drained pool.
Dry the pool, dry concrete, brown edged,
And the pool was filled with water out of sunlight,
And the lotos rose, quietly, quietly,
The surface glittered out of heart of light,
And they were behind us, reflected in the pool.
Then a cloud passed, and the pool was empty.
Go, said the bird, for the leaves were full of children,
Hidden excitedly, containing laughter.
Go, go, go, said the bird: human kind
Cannot bear very much reality.
Time past and time future
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.

II

Garlic and sapphires in the mud
Clot the bedded axle-tree.
The trilling wire in the blood
Sings below inveterate scars
Appeasing long forgotten wars.
The dance along the artery
The circulation of the lymph
Are figured in the drift of stars
Ascend to summer in the tree
We move above the moving tree
In light upon the figured leaf
And hear upon the sodden floor
Below, the boarhound and the boar
Pursue their pattern as before
But reconciled among the stars.

At the still point of the turning world. Neither flesh nor fleshless;
Neither from nor towards; at the still point, there the dance is,
But neither arrest nor movement. And do not call it fixity,
Where past and future are gathered. Neither movement from nor towards,
Neither ascent nor decline. Except for the point, the still point,
There would be no dance, and there is only the dance.
I can only say, there we have been: but I cannot say where.
And I cannot say, how long, for that is to place it in time.
The inner freedom from the practical desire,
The release from action and suffering, release from the inner
And the outer compulsion, yet surrounded
By a grace of sense, a white light still and moving,
Erhebung without motion, concentration
Without elimination, both a new world
And the old made explicit, understood
In the completion of its partial ecstasy,
The resolution of its partial horror.
Yet the enchainment of past and future
Woven in the weakness of the changing body,
Protects mankind from heaven and damnation
Which flesh cannot endure.
                                          Time past and time future
Allow but a little consciousness.
To be conscious is not to be in time
But only in time can the moment in the rose-garden,
The moment in the arbour where the rain beat,
The moment in the draughty church at smokefall
Be remembered; involved with past and future.
Only through time time is conquered.

III

Here is a place of disaffection
Time before and time after
In a dim light: neither daylight
Investing form with lucid stillness
Turning shadow into transient beauty
With slow rotation suggesting permanence
Nor darkness to purify the soul
Emptying the sensual with deprivation
Cleansing affection from the temporal.
Neither plenitude nor vacancy. Only a flicker
Over the strained time-ridden faces
Distracted from distraction by distraction
Filled with fancies and empty of meaning
Tumid apathy with no concentration
Men and bits of paper, whirled by the cold wind
That blows before and after time,
Wind in and out of unwholesome lungs
Time before and time after.
Eructation of unhealthy souls
Into the faded air, the torpid
Driven on the wind that sweeps the gloomy hills of London,
Hampstead and Clerkenwell, Campden and Putney,
Highgate, Primrose and Ludgate. Not here
Not here the darkness, in this twittering world.

    Descend lower, descend only
Into the world of perpetual solitude,
World not world, but that which is not world,
Internal darkness, deprivation
And destitution of all property,
Desiccation of the world of sense,
Evacuation of the world of fancy,
Inoperancy of the world of spirit;
This is the one way, and the other
Is the same, not in movement
But abstention from movement; while the world moves
In appetency, on its metalled ways
Of time past and time future.

IV

Time and the bell have buried the day,
The black cloud carries the sun away.
Will the sunflower turn to us, will the clematis
Stray down, bend to us; tendril and spray
Clutch and cling?
    Chill
Fingers of yew be curled
Down on us? After the kingfisher's wing
Has answered light to light, and is silent, the light is still
At the still point of the turning world.

V
Words move, music moves
Only in time; but that which is only living
Can only die. Words, after speech, reach
Into the silence. Only by the form, the pattern,
Can words or music reach
The stillness, as a Chinese jar still
Moves perpetually in its stillness.
Not the stillness of the violin, while the note lasts,
Not that only, but the co-existence,
Or say that the end precedes the beginning,
And the end and the beginning were always there
Before the beginning and after the end.
And all is always now. Words strain,
Crack and sometimes break, under the burden,
Under the tension, slip, slide, perish,
Decay with imprecision, will not stay in place,
Will not stay still. Shrieking voices
Scolding, mocking, or merely chattering,
Always assail them. The Word in the desert
Is most attacked by voices of temptation,
The crying shadow in the funeral dance,
The loud lament of the disconsolate chimera.

    The detail of the pattern is movement,
As in the figure of the ten stairs.
Desire itself is movement
Not in itself desirable;
Love is itself unmoving,
Only the cause and end of movement,
Timeless, and undesiring
Except in the aspect of time
Caught in the form of limitation
Between un-being and being.
Sudden in a shaft of sunlight
Even while the dust moves
There rises the hidden laughter
Of children in the foliage
Quick now, here, now, always—
Ridiculous the waste sad time
Stretching before and after.

[Frederique]

Burnt Norton is the first poem of T. S. Eliot's Four Quartets. He created it while working on his play Murder in the Cathedral and it was first published in his Collected Poems 1909–1935 (1936). The poem's title refers to a Cotswolds manor house Eliot visited. The manor's garden served as an important image within the poem. Structurally, the poem is based on Eliot's The Waste Land with passages of the poem related to those excised from Murder in the Cathedral.

The central discussion within the poem is on the nature of time and salvation. Eliot emphasizes the need of the individual to focus on the present moment and to know that there is a universal order. By understanding the nature of time and the order of the universe, mankind is able to recognize God and seek redemption. Many reviewers of Burnt Norton focused on the uniqueness and beauty of the poem. However, others complained that the poem does not reflect Eliot's earlier greatness and that the use of Christian themes harmed the poem.
Wikipedia

[spiros]

What might have been is an abstraction Remaining a perpetual possibility Only in a world of speculation. What might have been and what has been Point to one end, which is always present. Footfalls echo in the memory Down the passage which we did not take Towards the door we never opened Into the rose-garden. My words echo Thus, in your mind.

Ό,τι θα μπορούσε να ήταν είναι μια αφαίρεση Που παραμένει αέναη δυνατότητα Μόνο σε έναν κόσμο εικασιών. Ό,τι θα μπορούσε να ήταν και ό,τι ήταν Τείνουν προς ένα τέλος, που είναι πάντοτε παρόν. Βήματα αντηχούν στη μνήμη Στο μήκος του διαδρόμου που δεν πήραμε Βλέποντας προς την πόρτα που δεν ανοίξαμε ποτέ Στον ροδόκηπο. Έτσι, τα λόγια μου αντηχούνε στο μυαλό σου.

Κρυφή ερωτική αλληλογραφία του Τ.Σ. Έλιοτ στη δημοσιότητα – Η σπαρακτική του σχέση με την Έμιλι Χέιλ

[billberg23]

Beautiful and faithful translation, as usual!  I see the difficulty with the word "abstraction," and I suspect Eliot was thinking less of a "removal" or "remoteness" and more of an abstract concept (αφηρημένη έννοια;), a purely theoretical possibility;  but such an expression might fit awkwardly into the Greek.

[spiros]

Another meaning of "αφαίρεση" is indeed "abstract concept".

αφαίρεση [aféresi] η, gen αφαίρεσης & αφαιρέσεως, (L) ① taking away, removal, abstraction, elimination (ant πρόσθεση): χειρουργική αφαίρεση όγκου | αφαίρεση διπλώματος (οδηγήσεως) suspension of (driver's) licence | αφαίρεση χρημάτων από το ταμείο | εκείνος που οφείλει ένα πράμα, που αφαιρέθηκε με παράνομη πράξη, είναι υπερήμερος αφότου έγινε η αφαίρεση (Christidis AK) | μοιράστηκε με το σύντροφό της διωγμούς, εξορίες, αφαίρεση της υπηκοότητας (Palaiologos) | να κάνεις αφαίρεση του ό,τι τυχόν γνωρίζεις, για να μην πέσεις σε αντιγραφή (Stratou) ⓐ math subtraction ⓑ gramm loss of initial vowel of word following another word ending in a vowel, aphaeresis, e.g. μου 'φερε (fr μου έφερε), θα 'χει (fr θα έχει), να 'σαι (fr να είσαι) etc ② philos, art etc act or process of disregarding certain secondary or external qualities or characteristics of sth in order to concentrate on the primary or central ones, abstraction: λογική, νοητική αφαίρεση | ο ορισμός των νόμων απαιτεί αφαίρεση από τα αισθητά (Theodorakop) | πώς να φτάσουμε στην αφαίρεση να μη βλέπουμε στην Aθηνά του Φειδία την προστάτισσα θεά της Aθήνας; (Andronikos) | η αρχιτεκτονική κατατάσσεται συνήθως με τη μουσική μαζί στις τέχνες που κάνουν μεγαλύτερη αφαίρεση και χρησιμοποιούν σχήματα αφηρημένα (Michelis) | μια καλή ζωγραφική ήταν απαραίτητο να πλανάται στα σύννεφα της αφαιρέσεως (Papantoniou) ⓒ abstract idea, abstraction: το γενικό συμφέρον είναι μια αφαίρεση, μια έννοια άπιαστη (Kasimatis) [fr kath αφαίρεσις ← MG, PatrG ← K (also pap), AG, der of ἀφαιρῶ]
http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/search.html?dq=&sin=all&lq=%CE%B1%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B7

αφαίρεση (η) [αρχ.] {-ης κ. -έσεως | -έσεις, -έσεων} (+από) 1. το να αποσπά κανείς (κάτι) από σύνολο ή σώμα: η αφαίρεση ενός φύλλου από το τετράδιο | τής πινακίδας κυκλοφορίας από το αυτοκίνητο | τού καλύμματος από ένα έπιπλο | επίμαχου άρθρου από το κείμενο νόμου | οργάνου ή όγκου με εγχείρηση ΣΥΝ. (καθημ.) βγάλσιμο, απόσπαση 2. η εξάλειψη, η εξαφάνιση (ενοχλητικών) στοιχείων από μια επιφάνεια: η αφαίρεση των στιγμάτων 3. η στέρηση (δικαιώματος) από τον νόμιμο κάτοχο του, λόγω μη νόμιμης ενέργειας του: - άδειας κυκλοφορίας από οδηγό | πινακίδων | ιθαγένειας | άδειας ασκήσεως επαγγέλματος 4. η απόσπαση και ιδιοποίηση (ξένης περιουσίας): η αφαίρεση κοσμημάτων από το θησαυροφυλάκιο | χρημάτων από το ταμείο ΣΥΝ. αρπαγή, κλοπή, υπεξαίρεση 5. ΜΑΘ. η μαθηματική πράξη με την οποία βρίσκει κανείς τη διαφορά ανάμεσα σε δύο αριθμούς ή ποσά ή πίνακες ή διανύσματα κ.λπ. και η οποία δηλώνεται με το σύμβολο «πλην» ή «μείον» (-), π.χ. 10-7 = 3 6. ΓΛΩΣΣ. η αποβολή τού αρχικού φωνήεντος μιας λέξης, όταν η προηγούμενη τελειώνει σε φωνήεν (να έρθει → να 'ρθει)- είδος εκκρούσεως (βλ.λ.) κατ' αντιδιαστολή προς την έκθλιψη (το όνομα → τ' όνομα) 7. ΦΙΛΟΣ, η νοητική διαδικασία κατά την οποία απομονώνονται τα κοινά στοιχεία συνόλου ομοειδών πραγμάτων, πράγμα που επιτρέπει τον καθορισμό τής γενικής έννοιας στην οποία υπάγονται αυτά 8. (ειδικότ. στις εικαστικές τέχνες) η απομάκρυνση τού καλλιτέχνη από τη ρεαλιστική απεικόνιση τής πραγματικότητας και η απόδοση τού αισθητικού αντικειμένου με τρόπο αφηρημένο, που βασίζεται στην προβολή αυθύπαρκτων μορφών, χρωμάτων κ.λπ.
— Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας Γεωργίου Μπαμπινιώτη

[spiros]

Η Έρημη Χώρα
(μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης)

      Nam Sibyllam quidem Cumis ego ipse oculis meis
      vidi in ampulla pendere, et cum illi pueri dicerent:
      Σίβυλλα τί θέλεις; respondebat illa: ἀποθανεῖν θέλω.

      Στον Ezra Pound
                          Il miglior fabbro

             
                    Α  Η ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας
Μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας
Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας
Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.
Ο χειμώνας μας ζέσταινε, σκεπάζοντας
Τη γη με το χιόνι της λησμονιάς, θρέφοντας
Λίγη ζωή μ’ απόξερους βολβούς.
Το καλοκαίρι μας ξάφνισε καθώς ήρθε πάνω απ’
           το Σταρνμπέργκερζε
Με μια μπόρα• σταματήσαμε στις κολόνες,
Και προχωρήσαμε στη λιακάδα, ως το Χόφγκαρτεν,
Κι ήπιαμε καφέ, και κουβεντιάσαμε καμιάν ώρα.
Bin gar keine Russin, stamm’ aus Litauen,
         echt deutsch.
Και σαν ήμασταν παιδιά, μέναμε στου αρχιδούκα,
Του ξαδέρφου μου, με πήρε με το έλκηθρο,
Και τρόμαξα. Κι έλεγε, Μαρία,
Μαρία, κρατήσου δυνατά. Και πήραμε τhν κατηφόρα.
Εκεί νιώθεις ελευθερία, στa βουνά.
Διαβάζω, σχεδόν όλη νύχτα, και πηγαίνω το
        χειμώνα στο νότο.

     Ποιές ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι
          δυναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιε του ανθρώπου,
Να πεις ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο
         ήλιος,
Και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο, κι ο
        γρύλος ανακούφιση,
Κι η στεγνή πέτρα ήχο νερού. Μόνο
Έχει σκιά στον κόκκινο τούτο βράχο,
(Έλα κάτω απ’ τον ίσκιο του κόκκινου βράχου),
Και θα σου δείξω κάτι διαφορετικό
Κι από τον ίσκιο σου το πρωί που δρασκελάει
        ξοπίσω σου
Κι από τον ίσκιο σου το βράδυ που ορθώνεται
         να σ’ ανταμώσει
Μέσα σε μια φούχτα σκόνη θα σου δείξω το φόβο.

             Frisch weht der Wind
             Der Heimat zu,
             Mein Irisch Kind,
             Wo weilest du?

«Μου χάρισες γυάκινθους πρώτη φορά πριν ένα
        χρόνο•
Μ’ έλεγαν η γυακίνθινη κοπέλα».
—Όμως όταν γυρίσαμε απ’ τον κήπο των Γυακίνθων,
Ήταν αργά, γεμάτη η αγκάλη σου, και τα μαλλιά
          σου υγρά, δεν μπορούσα
Να μιλήσω, θολώσανε τα μάτια μου, δεν ήμουν
Ζωντανός μήτε πεθαμένος, και δεν ήξερα τίποτε,
Κοιτάζοντας στην καρδιά του φωτός, τη σιωπή.
Oed’und leer das Meer.

   Η κυρία Σόζοστρις, διάσημη χαρτομάντισσα,
Ήταν πολύ κρυολογημένη, μολαταύτα
Λένε πως είναι η πιο σοφή γυναίκα της Ευρώπης,
Με μια διαβολεμένη τράπουλα. Εδώ, είπε,
Είν’ το χαρτί σας, ο πνιγμένος Φοίνικας
        Θαλασσινός,
(Να, τα μαργαριτάρια, τα μάτια του. Κοιτάχτε!)
Εδώ ’ναι η Μπελλαντόνα, η Δέσποινα των Βράχων,
Η δέσποινα των καταστάσεων.
Εδώ ’ναι ο άνθρωπος με τα τρία μπαστούνια, κι
      εδώ ο Τροχός,
Κι εδώ ο μονόφταλμος έμπορας, και τούτο το
       χαρτί,
Τ’ αδειανό, κάτι που σηκώνει στον ώμο,
Που ’ναι απαγορεμένο να το δω. Δε βρίσκω
Τον Κρεμασμένο. Να φοβάστε τον πνιγμό.
Βλέπω πλήθος λαό, να περπατά ένα γύρο.
Ευκαριστώ. Α δείτε την αγαπητή μου Κυρίαν
       Ισοψάλτου,
Πείτε της πως θα φέρνω τ’ ωροσκόπιο μοναχή
       μου:
Πρέπει να φυλαγόμαστε πολύ στον καιρό μας.

   Ανύπαρχτη Πολιτεία,
Μέσα στην καστανή καταχνιά μιας χειμωνιάτικης
      αυγής,
Χύνουνταν στο Γιοφύρι της Λόντρας ένα πλήθος,
       τόσοι πολλοί,
Δεν το ’χα σκεφτεί πως ο θάνατος είχε ξεκάνει
       τόσους πολλούς.
Μικροί και σπάνιοι στεναγμοί αναδινόντουσαν,
Και κάρφωνε ο καθένας μπρος στα πόδια του τα
       μάτια.
Χύνουνταν πέρα στο ύψωμα και κάτω στο Κίνγκ
       Ουίλλιαμ Στρήτ,
Εκεί που η Παναγία Γούλνοθ μέτραε τις ώρες
Με ήχο νεκρό στο στερνό χτύπημα των εννιά.
Εκεί είδα έναν που γνώριζα, και τον σταμάτησα,
       φωνάζοντας: «Στέτσον!
Συ που ήσουνα μαζί μου στις Μύλες με τα καράβια !
Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον κήπο σου τον
      άλλο χρόνο,
Άρχισε να βλασταίνει; Πες μου, θ’ ανθίσει εφέτο;
Ή μήπως η ξαφνική παγωνιά πείραξε τη βραγιά
      του;
Ω κράτα μακριά το Σκυλί τον αγαπάει. τον
      άνθρωπο,
Τι με τα νύχια του θα το ξεχώσει πάλι !
Συ! hypocrite lecteur ! – mon semblable,
      - mon frère!»

            Β  ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ ΣΚΑΚΙ

Το Κάθισμα όπου κάθονταν, σα στιλβωμένος θρόνος,
Έλαμπε στο μάρμαρο, όπου ο καθρέφτης
Που βάσταζαν κοντάρια πλουμισμένα με κλήματα
Όθε ξεμύτιζε ένας χρυσός Ερωτιδέας
(Με τη φτερούγα σκέπαζε τα μάτια του άλλος ένας)
Ζευγάρωνε φλόγες από εφτάκλωνους κεροστάτες
Αντιφεγγίζοντας το φως επάνω στο τραπέζι ένώ
Των κοσμημάτων της η λάμψη ορμούσε να το
      συναντήσει,
Πλούσια ξεχειλίζοντας σε θήκες μεταξωτές.
Σε φιάλες από φίλντισι και χρωματιστό γυαλί
Ξεβούλωτες, ενέδρευαν τ’ αλλόκοτα συνθετικά
      μυρωδικά της,
Υγρά, σε σκόνη, ή σ’ αλοιφή – σκοτίζανε,
      συγχύζανε
Και πνίγανε την αίσθηση με αρώματα• ερεθισμένα
       απ’ τον αγέρα
Που έμπαινε δροσερός απ’ το παράθυρο, τούτα
       ανεβαίναν
Παχαίνοντας τις τεντωμένες φλόγες των κεριών,
Ρίχνανε τον καπνό τους στα λακουεάρια,
Ξυπνώντας τα στολίσματα στο φατνωτό ταβάνι.
Πελώρια ξύλα πελαγίσια ταγισμένα μπακίρι
Έκαιγαν πράσινα και πορτοκαλιά, με πέτρα
       πολύχρωμη πλαισιωμένα,
Και στο θλιμμένο τούτο φως ένα δελφίνι
       σκαλισμένο κολυμπούσε.
Πάνω απ’ τ’ αρχαίο το τζάκι παρουσιάζονταν
Λες κι άνοιγε παράθυρο σε μιαν υλαία σκηνή
Η μεταμόρφωση της Φιλομήλας, της χαλασμένης
       τόσο βάναυσα
Από το βάρβαρο βασιλέα• κι όμως εκεί τα’ αηδόνι
Την έρημο όλη γέμιζε μ’ απαραβίαστη φωνή
Κι ακόμη φώναζε κι ακόμη ο κόσμος κυνηγάει,
«Γιακ, γιακ» σε βρώμικα αυτιά.
Κι άλλες ακόμη ρίζες μαραμένες των καιρών
Ήταν στον τοίχο ιστορισμένες• προσηλωμένα
       σχήματα
Σκύβαν, δηλώνοντας τη σιωπή στην περίκλειστη
       κάμαρα.
Πατήματα σερνόντουσαν στα σκαλοπάτια.
Κάτω απ’ το φέγγος της φωτιάς, κάτω απ’ τη
       βούρτσα, η κόμη της
Άπλωνε πύρινες ακίδες
Έλαμπε με λόγια, Κι ύστερα έπεφτε σε μιαν άγρια
       γαλήνη.
 
   «Τα νεύρα μου είναι άσχημα σήμερα βράδυ.
        Ναι, άσκημα. Μείνε μαζί μου.
Μίλησέ μου. Λοιπόν ποτέ σου δε μιλάς; Μίλησε.
Τι συλλογίζεσαι τώρα; Τι συλλογιέσαι; Τι;
Ποτές δεν ξέρω τι συλλογίζεσαι. Συλλογίσου».

    Συλλογίζομαι πως είμαστε στων ποντικών
         το μονοπάτι
Εκεί που οι πεθαμένοι χάσανε τα κόκαλά τους.

     «Τι είναι αυτός ο θόρυβος;»
                            Ο αγέρας κάτω απ’ την πόρτα.
«Τι είναι αυτός ο θόρυβος τώρα; Τι κάνει ο αγέρας;»
                            Τίποτε πάλι τίποτε.
                                                                            «Δεν
Ξέρεις τίποτε; Δε βλέπεις τίποτε; Δε θυμάσαι
Τίποτε ;»

       Θυμάμαι
Να, τα μαργαριτάρια τα μάτια του.
«Είσαι ή δεν είσαι ζωντανός; Δεν έχεις τίποτε
       μες στο κεφάλι σου;»
                                                                           Αλλά
Χο χο χο χο το Σαιξπηχήρειο τούτο φοξ –
Είναι κομψότατο
Είναι ξυπνότατο
«Τι θα κάνω τώρα; Τι θα κάνω;»
«Θα ξεπορτίσω όπως είμαι, και θα γυρνώ στους
        δρόμους
Με τα μαλλιά μου ξέπλεκα, έτσι. Τι θα κάνουμε
        αύριο;
Τι θα κάνουμε πάντα;»
                                                      Ζεστό νερό στις δέκα.
Κι αν βρέχει, το κλεισμένο αμάξι στις τέσσερεις.
Και θα παίξουμε μια παρτίδα σκάκι,
Πιέζοντας μάτια δίχως βλέφαρα και περιμένοντας
         ένα χτύπημα στην πόρτα.

    Όταν ο άντρας της Λιλ αποστρατεύτηκε, της λέω,
Δεν τα μασούσα τα λόγια μου, τής λέω
      αυτηνής ’γω που με βλέπεις,
ΕΜΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ
Τώρα πού γυρίζει ό Γιάννης, κοίταξε να
      σουλουπιαστείς λιγάκι.
Θα γυρέψει να μάθει τι τα ’κανες κείνα τα λεφτά
      που σου ’δωσε
Να ξαναβάλεις καν ’να δόντι. Σ’ τα ’δωσε, ήμουν
      εκεί.
Άει να τα βγάλεις, Λιλ, και βάλε μια καλή μασέλα,
Μα το Θεό, σου ’πε, σιχαίνουμαι που σε βλέπω.
Κι εγώ το ίδιο, της λέω, σκέψου τον κακόμερο
       το Γιάννη,
Τέσσερα χρόνια στρατιώτης, θα θέλει καλοπέραση,
Κι α δεν του τη δώσεις, άλλες θα του τη δώσουν,
       της λέω.
Α έτσι, μου λέει. Κάτι σαν τέτοιο, της λέω.
Τότες θα ξέρω ποιανού χρωστάω χάρη, μου λέει
       και με καρφώνει με τα μάτια.
ΕΜΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ
Κι α δε σ’ αρέσει τράβα τον κατήφορο, της λέω,
Άλλοι διαλέγουνε και παίρνουνε σαν εσύ δεν τα
       καταφέρνεις.
Μ’ α σου το στρίψει ο Γιάννης, δε θα πει πως δε
      βρέθηκε άνθρωπος να σου κουβεντιάσει.
Είναι να ντρέπεσαι, της λέω, που μοιάζεις τέτοια
      αρχαιολογία.
(Κι αυτή μονάχα τριάντα ενός.)
Μα τι να κάνω, μου λέει, και στραβομουτσούνιασε,
Φταίνε κείνα τα χάπια, μου λέει, που πήρα για
      να το ρίξω.
(Έκανε κιόλας πέντε, και πήγε να πεθάνει απ’ το μικρό της το Γιωργή.)
Ο φαρμακοποιός είπε θα ’ναι εν τάξει, μα ποτές
      δεν ξανάγινα όπως ήμουν.
Είσαι ντιπ άμυαλη, της λέω.
Το λοιπόν, αν ο Γιάννης δε σ’ αφήνει ήσυχη, εδώ
      ’ναι ό κόμπος, τής λέω,
Τι πας και μου παντρεύεσαι σα δεν τα θέλεις τα
       παιδιά;
ΕΜΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ
Λοιπόν, κείνη την Κεριακή ήταν ο Γιάννης σπίτι,
       κι είχανε ζεστό χοιρομέρι,
Και με καλέσανε το βράδυ, να τ’ απολάψω ζεστό –
ΕΜΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ
ΕΜΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ
Καλ'νύχτα Μπιλλ. Καλ'νύχτα Λου. Καλ'νύχτα
        Μαίη. Καληνύχτα.
Γεια γεια. Καλ'νύχτα. Καλ'νύχτα.
Καληνύχτα, κυρίες, καληνύχτα, γλυκιές μου
      κυρίες, καληνύχτα, καληνύχτα.

                 Γ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Του ποταμού η σκεπή σωριάστηκε• τα στερνά
       δάχτυλα των φύλλων
Γαντζώνουν και βουλιάζουνε στην όχθη την υγρή.
       Ο αγέρας
Στην καστανόχρωμη τη γης διαβαίνει, ανάκουστος.
       Φύγανε οι νύμφες.
Γλυκέ μου Τάμεση, κύλα απαλά, το τραγούδι μου
       για να πω.
Ο ποταμός δεν κατεβάζει άδειες μποτίλιες,
       χαρτιά από σάντουιτς,
Μεταξωτά μαντίλια, χαρτονένια κουτιά,
        αποτσίγαρα
Κι άλλα τεκμήρια θερινών νυχτών. Φύγανε οι
        νύμφες.
Κι οι φίλοι τους, οι χασομέρηδες κληρονόμοι των
        διευθυντών του Σίτυ•
Φύγανε, δεν άφησαν διεύθυνση.
Επί των υδάτων Λεμάν κάθισα κι έκλαψα...
Γλυκέ μου Τάμεση, κύλα απαλά, το τραγούδι μου
      για να πω,
Γλυκέ μου Τάμεση, κύλα απαλά, ’τι δε φωνάζω
      ούτε φλυαρώ.
Αλλά πίσω απ’ τη ράχη μου ακούω σε μια
       παγωμένη ριπή
Το κροτάλισμα των κοκάλων, και το πνιγμένο
       γέλιο ν’ απλώνεται. στην ακοή.

Ένα ποντίκι γλίστρησε απαλά μέσα στη βλάστηση
Τη λασπερή του σέρνοντας κοιλιά στην όχθη
Εκεί που ψάρευα στο μουντό κανάλι
Ένα χειμωνιάτικο δειλινό πίσω απ’ το Γκάζι
Ρεμβάζοντας πάνω στου βασιλιά αδελφού μου το
        ναυάγιο,
Πάνω στου βασιλιά πατέρα μου το θάνατο, πριν
        από εκείνον.
Λευκά κορμιά γυμνά στο έδαφος το χαμηλό το
        νοτισμένο
Ριγμένα κόκαλα σε χαμηλή μικρή ξερή
        σοφίτα,
Κροταλισμένα από του ποντικού το πόδι μόνο,
       χρόνο με χρόνο.
Αλλά πίσω απ’ τη ράχη μου φορές-φορές ακούω
Ήχους σαλπίγγων κι αυτοκινήτων, που θα
       φέρουν
Τον Σουήνη στην Κυρία Πόρτερ την άνοιξη.
Ω φεγγαράκι μου λαμπρό φέξε της Κυρα-Πόρτερ
Φέξε της κόρης της
Νίβουν τα πόδια τους σε νερό με σόδα
Et O ces voix d’ enfants, chantant dans la coupole !

Tιοτ τιοτ τιοτ
Γιακ γιακ γιακ γιακ γιακ γιακ
Τόσο βάναυσα χαλασμένη.
Τηρεό

    Ανύπαρχτη Πολιτεία
Μέσα στην καστανή καταχνιά ενός χειμωνιάτικου
     μεσημεριού
Ο Σμυρνιός έμπορας, κύριος Ευγενίδης
Αξούριστος, με την τσέπη γεμάτη σταφίδες
Τσιφ Λόντρα: φορτωτικές εν όψει,
Με κάλεσε με τα πρόστυχά του γαλλικά
Για πρόγευμα στο Κάννον Στρήτ Ότέλ
Κι έπειτα το Σαββατοκύριακο στο Μετροπόλ.

   Την ώρα τη μενεξεδιά, που τα μάτια κι η ράχη
Ανασηκώνουνται απ’ το γραφείο, που η μηχανή
       του ανθρώπου περιμένει
Σαν το ταξί που σφύζει περιμένοντας,
Εγώ ο Τειρεσίας, μολονότι τυφλός, σφύζοντας
       ανάμεσα σε δυο ζωές,
Γέροντας με γυναίκειο στήθος ρυτιδωμένο,
       μπορώ να ιδώ,
Την ώρα τη μενεξεδιά, την ώρα τη δειλινή που
       μάχεται
Κατά το γυρισμό, και φέρνει το ναύτη στο λιμάνι
      από το πέλαγο,
Σπίτι της τη δακτυλογράφο την ώρα του τσαγιού•
       μαζεύει τ’ απομεινάρια του πρωινού της
Ανάβει τη θερμάστρα, κι αραδιάζει τρόφιμα από
       κονσέρβες.
Έξω από το παράθυρο απλωμένα ριψοκίνδυνα
Στεγνώνουνε τα σώρουχά της στου ήλιου τις
       τελευταίες αχτίνες,
Στοιβαγμένα στο ντιβάνι (τη νύχτα κρεβάτι της)
Κάλτσες, παντούφλες, μεσοφόρια, κορσέδες.
Εγώ ο Τειρεσίας, γέροντας με ρυτιδωμένα βυζιά
Διάκρινα τη σκηνή, και προφήτεψα τα επίλοιπα –
Κι εγώ περίμενα τον αναμενόμενο ξένο.
Εκείνος, νέος όλο σπυριά, καταφτάνει,
Υπάλληλος πρακτορείου μικροεταιρίας,
Με βλέμμα θαρραλέο, κάποιος απ’ τους μικρούς
Όπου η αυτοπεποίθηση είναι καθισμένη
Σαν το ψηλό μπραντφορδιανού ’κατομμυριούχου.
Τώρα η στιγμή είναι πρόσφορη, καθώς εικάζει,
Απόφαγε, βαριέται κι είναι κουρασμένη,
Κάνει μια απόπειρα να την μπλέξει σε χάδια
Που εκείνη δεν ποθεί, μήτε αποδοκιμάζει.
Πυρός κι αποφασιστικός, ρίχνεται αμέσως•
Χέρια ερευνητικά δε συναντούν αντίσταση•
Η ματαιοδοξία του δεν απαιτεί ανταπόκριση,
Και παίρνει για παραδοχή την αδιαφορία.
(Κι εγώ ο Τειρεσίας υπόφερα απ’ τα πριν όλα
Που εγίναν στο ίδιο τούτο ντιβάνι είτε κρεβάτι•
Εγώ που κάθισα στη Θήβα κάτω απ’ τα τείχη
Και περπάτησα ανάμεσα στους χαμηλότερους
        νεκρούς.)
Δίνει ένα στερνό προστατευτικό φιλί,
Και βγαίνει ψάχνοντας τη σκάλα τη σβηστή...
Eκείνη ρίχνει στον καθρέφτη μια ματιά,
Πως o εραστής της έφυγε το νιώθει μόλις•
Από το νου της μια άμορφη σκέψη περνά:
«Λοιπόν έγινε ό,τι έγινε: καλά που έχει τελειώσει»
Όταν στην τρέλα αφήνεται η ομορφονιά
Και πάλι, μόνη, βηματίζει απάνω-κάτω,
Μ’ αυτόματο χέρι διορθώνει τα μαλλιά
Κι έπειτα βάζει μια πλάκα στο φωνογράφο.

   «Σύρθηκε προς εμένα πάνω στα νερά τούτη η
        μουσική»
Και στο μάκρος του Στραν ως το Κουήν Βικτώρια
        Στρητ.
Ω Πολιτεία Πολιτεία, μπορώ κάποτε κι ακούω
Πίσω από ένα μπαρ στο Λόουερ Ταίμς Στρητ,
Το απαλό γκρίνιασμα ενός μαντολίνου
Και τη βουή και τους θορύβους εκεί μέσα
Που τεμπελεύουν οι ψαράδες το μεσημέρι:
Εκεί που οι τοίχοι του Μάγνου του Μάρτυρα κρατούν
Μια ανεξήγητη λαμπράδα Ιωνικού λευκού και χρυσαφιού.

       Ο ποταμός ιδρώνει
       Πετρέλαιο και κατράμι
       Τις μαούνες τις παίρνει
       Το ρέμα που αλλάζει
       Κόκκινα πανιά
       Σταβέντο ανοιγμένα
       Παίζουνε στη βαριά τους αντένα.
       Οι μαούνες σπρώχνουν
       Ξύλα στον αφρό
       Στου Γκρήνιδζ τον κάβο
       Πέρα απ’ το Σκυλονήσι.
                            Βεγιαλαλά λεγιά
                            Βάλλαλα λεγιαλαλά

       Ο Λέστερ κι η Ελισάβετ
       Χτυπώντας τα κουπιά
       Η πρύμη σμιλεμένη
       Κοχύλι χρυσωμένο
       Κόκκινο και χρυσό
       Το ρέμα φουσκωμένο
       Κυμάτιζε στις άκρες
       Φυσώντας ο γαρμπής
       Έφερνε με το ρέμα
       Ήχους από καμπάνες
        Άσπροι πύργοι
                              Βεγιαλαλά λεγιά
                              Βάλλαλα λεγιαλαλά

«Τραμ και δέντρα σκονισμένα.
Το Χάιμπουρυ μ’ έθρεψε. Το Ρίτσμονδ και το Κιου
Με ξέκαναν. Στο Ρίτσμονδ σήκωσα τα γόνατά μου
Ανάσκελα σ’ ένα στενό βαρκάκι».

«Τα πόδια μου είναι στο Μουργκαίητ, κι η
            καρδιά μου
Kάτω απ’ τα πόδια μου. Σαν έγινε
Δάκρυσε. Μου ’ταξε “μια καινούργια ζωή”.
Δεν είπα τίποτε. Τι θες να με πειράξει;»

«Στο Μαργκαίητ στους Άμμους.
Μπορώ να σχετίσω
Το τίποτε με τίποτε.
Τα σπασμένα νύχια στα βρώμικα χέρια.
Ανθρώποι μου φτωχοί μου ανθρώποι που δεν
            περιμένετε
Τίποτε».
           λα λα

Στην Καρχηδόνα τότες ήρθα

Καίγοντας καίγοντας καίγοντας καίγοντας
Κύριε εξέσπασάς με
Κύριε εξέσπασας

καίγοντας

                   Δ  ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΠΝΙΓΜΟ

Φληβάς ο Φοίνικας, δεκαπέντε μέρες πεθαμένος,
Λησμόνησε την κραυγή των γλάρων, και το
          φούσκωμα του βαθιού πελάγου
Και το κέρδος και τη ζημιά.
                                       Κάτω απ’ τη Θάλασσα ένα ρέμα
Έγλειψε τα κόκαλά του ψιθυρίζοντας. Μ’
           ανεβοκατεβάσματα
Πέρασε τα στάδια των γερατειών του και της
           νιότης του
Μπαίνοντας μέσα στη ρουφήχτρα.
                                                         Εθνικέ ή Εβραίε
Ω εσύ που γυρίζεις το τιμόνι κοιτάζοντας προς τον
          αγέρα,
Στοχάσου το Φληβά, που ήταν κάποτες όμορφος
          κι αψηλός σαν εσένα.

                        Ε  ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ

Ύστερα από το φως του πυρσού κόκκινο σε
         ιδρωμένα πρόσωπα
Ύστερα από την παγερή σιωπή μέσα στους κήπους
Ύστερα από την αγωνία σε τόπους πετρωτούς
Τις κραυγές και τους αλαλαγμούς
Τη φυλακή το παλάτι και τ’ αντιφέγγισμα
Του ανοιξιάτικου κεραυνού πάνω από μακρινά
         βουνά
Εκείνος που ήταν ζωντανός είναι τώρα
        πεθαμένος
Εμείς που ζούσαμε τώρα πεθαίνουμε
Με λίγη υπομονή

    Δεν έχει εδώ νερό παρά μονάχα βράχια
Βράχια χωρίς νερό κι ο άμμος του δρόμου
Του δρόμου που ξετυλίγεται στα βουνά
Που είναι βραχόβουνα χωρίς νερό
Αν είχε νερό εδώ-πέρα θα στεκόμασταν να πιούμε
Μέσα στα βράχια πώς να σταθούμε πώς να
     στοχαστούμε
Ξερός ο ιδρώς και τα πόδια μες στον άμμο
Αν είχε τουλάχιστο νερό στο βράχο
Στόμα νεκρό του βουνού με σάπια δόντια που
    δεν μπορεί να φτύσει
Εδώ κανείς δεν μπορεί να σταθεί ούτε να
     πλαγιάσει ούτε να καθίσει
Δεν έχει μηδέ σιωπή μέσα στα βουνά
Μόνο ο ξερός κεραυνός στείρος χωρίς βροχή
Δεν έχει μηδέ μοναξιά μέσα στα βουνά
Μόνο κόκκινα πρόσωπα βλοσυρά σαρκάζουν και
      γρυλίζουν
Μέσα απ’ τις πόρτες ξεροσκασμένων λασποκαλυβιών
                      Αν είχε νερό
     Χωρίς τα βράχια
      Αν ήταν τα βράχια   
      Μαζί με νερό
      Και νερό
      Μια πηγή
      Μια γούρνα μες στα βράχια
      Αν ήταν ήχος μοναχά νερού
      Όχι ο τζίτζικας
      Και το ξερό χορτάρι τραγουδώντας
      Μα ήχος νερού πάνω από βράχο
      Εκεί που η τσίχλα κελαηδεί μέσα στα πεύκα
      Βριξ βροξ βριξ βροξ βροξ βροξ βροξ
      Αλλά δεν έχει νερό

      Ποιος είναι ο τρίτος που περπατεί πάντα
           στό πλάι σου;
Όταν μετρώ, είμαι μονάχα εγώ και συ μαζί μου
Μα όταν κοιτάζω εμπρός τον άσπρο δρόμο
Υπάρχει πάντα κάποιος που περπατεί στο πλάι
         σου
Γλιστρώντας τυλιγμένος σε καστανό μανδύα,
         κουκουλωμένος
Αν είναι άντρας αν είναι γυναίκα δεν το ξέρω
– Μ’ αυτός εκεί ποιος είναι απ’ τ’ άλλο πλάι σου;

    Ποιος είναι αυτός ο ήχος ψηλά στον αέρα
Μουρμούρισμα μητρικού ολολυγμού
Ποιες είναι αυτές οι κουκουλωμένες ορδές που
     μερμηγκιάζουν
Πάνω σ’ ατέλειωτους κάμπους, σκοντάφτοντας
      στη σκασμένη γης
Ζωσμένες από τον ορίζοντα το χαμηλό μονάχα
Ποια είναι η πολιτεία πέρα απ’ τα βουνά
Σκάζει, ξαναγεννιέται, θρουβαλιάζεται μες στο
      μενεξεδένιο αέρα
Πύργοι πέφτουν
Ιερουσαλήμ Αθήνα Αλεξάντρεια
Βιέννη Λόντρα
Ανύπαρχτες
 
    Μια γυναίκα έσυρε τη μακριά μαύρη της κόμη
       τεντωμένη
Κι έπαιξε ψίθυρο μουσικής πάνω σ’ αυτή τη χορδή
Και νυχτερίδες με πρόσωπα μωρών μέσα στο φως
       το μενεξεδένιο
Σφύριξαν και πετάρισαν μια στιγμή
Και σύρθηκαν με τo κεφάλι κάτω στη ρίζα ενός
      καψαλιασμένου τοίχου
Κι ήτανε πύργοι ανάστροφοι κι ανάεροι
Που σήμαιναν τις ώρες χτυπώντας καμπάνες
      θυμητικές
Και φωνές τραγουδούσαν μέσα από ξεροπήγαδα
       και στέρνες αδειανές.

    Στη ρημαγμένη τούτη γούβα μέσα στα βουνά
Κάτω απ’ τα’ αχνό φεγγαρόφωτο, τραγουδάει το
     χορτάρι
Πάνω σ’ αφανισμένους τάφους, γύρω στην εκκλησιά
Εκεί είναι η αδειανή εκκλησία, του αγέρα μόνο
      κατοικία.
Χωρίς παράθυρα, κι πόρτα παίζει,
Τα ξερά κόκαλα κανένα δεν πειράζουν.
Μόνο ένας κόκορας στάθηκε στο μεσοδόκι
Κου κου ρικου κου κου ρικου
Μέσα στο φέγγος αστραπής Τότες μια νοτερή πνοή
Φέρνοντας τη βροχή

    Φύρανε ο Γάγγης, τα πλαδαρά τα φύλλα
Προσμέναν τη βροχή, ενώ τα μαύρα σύννεφα
Συνάχτηκαν μακριά, πάνω απ’ το Χίμαβαντ.
Η ζούγκλα ζάρωσε, κουβαριασμένη σιωπηλά.
Μίλησε τότε ό κεραυνός
ΝΤΑ
Ντάττα: τι έχουμε δώσει;
Φίλε μου, τραντάζει το αίμα την καρδιά μου
Η φοβερή τόλμη μιaς στιγμής παραδομού
Που η εποχή της φρόνησης πότες δε θ’ αναιρέσει
Μ’ αυτή, μόνο μ’ αυτήν, έχουμε υπάρξει
Που κανείς δε θα βρει μες στις νεκρολογίες μας
Μήτε σε θύμησες από την ελεητικήν αράχνη σκεπασμένες
Η κάτω από σφραγίδες που έσπασε ο στεγνός δικηγόρος
Στις άδειες κάμαρές μας
ΝΤΑ
Ντάγιαντβαμ: Άκουσα το κλειδί
Στην πόρτα να γυρίζει μια φορά μια φορά μόνο
Σκεπτόμαστε το κλειδί, καθένας μες στη φυλακή
     του
Με τη σκέψη του κλειδιού, καθένας βεβαιώνει τη
     φυλακή του
Μονάχα όταν βραδιάζει, αιθέρια ψιθυρίσματα
Για μια στιγμή ξαναζωντανεύουν έναν τσακισμένο
     Κοριολανό
ΝΤΑ
Ντάμυατα: Το πλοίο ανταποκρίθηκε
Χαρούμενα, στο χέρι το δεξιό και στο πανί και στο
      κουπί
Η θάλασσα ήταν ήσυχη, θα ’χε ανταποκριθεί η
     καρδιά σου
Χαρούμενα, στην πρόσκληση, πάλλοντας υπάκουη
Σε κυρίαρχα χέρια
 
                                                          Κάθισα στην όχθη
Ψαρεύοντας, και πίσω μου o ξερός κάμπος
Τάχα θα βάλω πια τις χώρες μου σε τάξη;
Της Λόντρας το γιοφύρι πέφτει παει και πέφτει πάει και πέφτει
Poi s’ ascose nel foco che gli affina
Quando fiam uti chelidon – Ω χελιδόνι χελιδόνι
Le Prince d’ Aquitaine à la rour abolie
Με τα συντρίμμια αυτά στύλωσα τα ερείπια μου
Ωραία, θα σας κανονίσω. Πάλι τρελός ο Ιερώνυμος.
Ντάττα. Ντάγιαντβαμ. Ντάμυατα.

                    Σάντι σάντι σάντι

[spiros]

T. S. Eliot, Whispers of Immortality Webster was much possessed by death And saw the skull beneath the skin; And breastless creatures under ground Leaned backward with a lipless grin. Daffodil bulbs instead of balls Stared from the sockets of the eyes! He knew that thought clings round dead limbs Tightening its lusts and luxuries. Donne, I suppose, was such another Who found no substitute for sense; To seize and clutch and penetrate, Expert beyond experience, He knew the anguish of the marrow The ague of the skeleton; No contact possible to flesh Allayed the fever of the bone. Grishkin is nice: her Russian eye is underlined for emphasis; Uncorseted, her friendly bust Gives promise of pneumatic bliss. The couched Brazilian jaguar Compels the scampering marmoset With subtle effluence of cat; Grishkin has a maisonette; The sleek Brazilian jaguar Does not in its arboreal gloom Distil so rank a feline smell As Grishkin in a drawing-room. And even the Abstract Entities Circumambulate her charm; But our lot crawls between dry ribs To keep our metaphysics warm.

Τ. Σ. Έλιοτ - Ψίθυροι Αθανασίας Ο Γουέμπστερ κατεχόταν απ’ τον θάνατο πολύ. Κι έδειχνε το κρανίο υπό το δέρμα. Και υπάρξεις άστηθες υπό την γη Λιγώνονταν χασκογελώντας δίχως χείλη. Κιτρινωποί βολβοί αντί σφαίρες Γούρλωναν απ’ τις κόγχες των ματιών! Ήξερε πως η σκέψη ανέρχεται σε νεκρά μέλη Σφίγγοντας τις λαγνείες της και πολυτέλειες. Ο Ντονν, θαρρώ ήταν άλλος ένας Μη βρίσκοντας υποκατάστατη αίσθηση, Παρά ν’ αρπάξει και ν’ αδράξει και διατρήσει. Έμπειρος πέραν εμπειρίας. Ήξερε την οδύνη στο μεδούλι Το ρίγος απ’ τον σκελετό. Καμιά επαφή της σάρκας δεν Κατεύναζε του οστού τον πυρετό. Η Γκρίσκιν είναι λεπτολόγος. Μάτι ρωσικό Πάντα υπογραμμισμένο μ’ έμφαση. Αδέσμευτο και φιλικό το στήθος Υπόσχεται πνευματικότατο ήθος. Ενεδρεύοντας ο Βραζιλιάνος Τζάγκουαρ Την μαρμοζέτα υποχρεώνει σε τρεχιό Με φευγαλέες εκροές της γάτας. Η Γκρίσκιν έχει ένα σπιτάκι εξοχικό. Στιλπνός ο Βραζιλιάνος Τζάγκουαρ Μες στην δενδρόβια του κατήφεια Δεν διυλίζει πόσο αξίζει μια ευωδιά γατίσια Όπως η Γκρίσκιν σε μια τρύπα σαλονίσια. Κι ακόμη Αφηρημένες Υποστάσεις Κλωθογυρνούν τις χάρες της και τις χαρές. Μα η τύχη μας διατρίβει σε ξερές πλευρές Για να κρατά θερμή την μεταφυσική μας.

T. S. Eliot
Άπαντα τα ποιήματα
Ελληνική Μεταγλώττιση Αριστοτέλης Νικολαΐδης
Εκδόσεις Κέδρος 1984