Κατερίνα Καριζώνη

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Οι σαράντα έφηβοι
 
Στην αρχή ήταν το χάος
κι ένα μεγάλο τραπέζι
στρωμένο μ’ ένα εκθαμβωτικό τραπεζομάντιλο
πάνω του υπήρχαν σαράντα κρυστάλλινα ποτήρια
σαράντα αγριόκυκνοι
κατέβαιναν από τον ουρανό
και γίνονταν ωραίοι έφηβοι
έπιναν σιωπηλοί νερό απ’ τα ποτήρια
και περνούσαν τα χρόνια.
Μια μέρα ένα ποτήρι έσπασε με θόρυβο
έτσι γεννήθηκε η μοναξιά του διψασμένου.

Το άλλο πρωί οι έφηβοι
έφυγαν με στρατιωτικά καμιόνια.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Γράμμα σ’ έναν πεθαμένο
 
Σου γράφω πως σταμάτησα την ποίηση
για να μπορώ να έρπω ευκολότερα
ανάμεσα στις φλούδες των ανθρώπων
που φαγωθήκαν απ’ τις φάλαινες του αιώνα μας.

Τώρα έχω φαρδιές καμπαρντίνες
κι ελάχιστα κόκαλα
για να χωρώ στις περιστάσεις
λίγα μελανά κουτιά
που περισσέψαν απ’ τις ιστορίες μας
και μια νεκρή υπηρέτρια
που υφαίνει τα απέραντα μαλλιά της.

Σου γράφω πως σταμάτησα την ποίηση
υπάρχουν άλλωστε τραύματα νωπότερα
ύπουλες μαχαιριές στα ρούχα
και βρόμικο χιόνι στα φτερά των πελαργών
γέρικοι λύκοι που φορούν τις νύχτες
τις προβιές των εραστών μας
και βελάζουν.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ο θάνατος του χαρτογράφου
 
Ποιος σκότωσε τον χαρτογράφο, με ρωτούσες
ποιος είχε συμφέρον απ’ αυτόν τον θάνατο;

Ο χαρτογράφος σημείωσε τον θάνατό του
στον τελευταίο χάρτη του
τη διαδρομή του δολοφόνου
στις παλιές χρυσοφόρες κοίτες των ποταμών
στις υγρές πλεκτάνες της θάλασσας
στο μαύρο χιόνι της μνήμης
το κυνήγι συνεχίστηκε μέσα στους χάρτες
κι ήταν ανελέητο
καθώς το μαρτύριο της ακινησίας
εμπόδιζε κάθε διαφυγή.

Κι όμως δεν βρέθηκε
κανένας θησαυρός ως το πρωί.

Το πτώμα του χαρτογράφου
το ανέσυραν οι ιστοριογράφοι απ’ τους χάρτες
κηδεύτηκε τιμητικά
με τις πρώτες βροχές.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ο θάνατος στους χάρτες
 
Οι χάρτες σκοτώνουν
όσους ταράζουν την ακινησία τους
τους πνίγουν σε βαθιές ξεθωριασμένες λίμνες
στα οδικά τους δίκτυα κατεβάζουν
λύκους και νεροποντές

οι κραυγές των ανθρώπων
ακούγονται στην ιστοριογραφία.

Τις μέρες που φυσάει
μυρίζουν αίμα οι συνοριακοί καταυλισμοί
τις νύχτες ανάβουνε φωτιές στα μακρινά πορθμεία
κι οι άνθρωποι αδυνατούν να μετακινηθούν
παρά μονάχα σαν ύποπτες κηλίδες στο χαρτί
σαν αιμοσφαίρια που κυλούν κρυφά μες στη μελάνη
όμως οι χάρτες σκοτώνουν
στο τέλος κάθε ταξιδιού.

Κι εσάς οι χάρτες που σχεδιάσατε
θα σας σκοτώσουν.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Love
 
Έχω ένα σπίτι
που στεγάζει τους πνιγμένους μου έρωτες
από την οροφή του στάζει άλικο το αίμα
οι τοίχοι φλέγονται
μες στις ντουλάπες
σέρνονται χορταριασμένα νυφικά
κι ανάμεσά τους ωραίοι κρεμασμένοι
πίσω από παγωμένες κουνουπιέρες
κοιμάται διαμελισμένη η αγάπη μου.

Έχω ένα σπίτι
που στεγάζει το τυραννισμένο μου μυαλό
οι μεντεσέδες του τρίζουν ασταμάτητα
ο άνεμος στον κήπο σε τρελαίνει
από τα δέντρα κρέμονται
αμέτρητες καρδιές αγαπημένων
–αλήθεια, ποτέ δεν ξέρω τι να κάνω τις καρδιές,
τόσοι ασυλλόγιστοι εραστές, αλίμονο–
και στα παράθυρα τα λυπημένα μάτια τους
φέγγουν κολλημένα σαν χριστουγεννιάτικα άστρα.

Σ’ αυτό το σπίτι
θα σε πάω κάποια μέρα.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Μια σφαίρα στην καρδιά του Πινόκιο
 
Ο Πινόκιο γέρασε ανέραστος
όμως τα ξύλινα ρούχα του
ανεμίζουν ακόμη
μες στους έρωτές μας.

Ο Πινόκιο γέρασε
χωρίς να μάθει το γιατί
σ’ ένα θερμοκήπιο με αναποδογυρισμένα δέντρα
και νεκρές αρραβωνιαστικές
σημειωμένες σε χάρτες
χαμένων βιοτόπων.

Δεν έμαθα ποτέ μου να σκοτώνω
με συνέπεια, έλεγε,
ούτε και ν’ αγαπώ πραγματικά
πέρα απ’ τα δάση
και τα ξύλινα καράβια
και τις κιθάρες που μοιάζουν
με τα απολιθωμένα σώματα των γυναικών.

Ύστερα έσκυβε και μου έδειχνε
μια τρύπα στην καρδιά του.
Από δω πέρασε κάποτε μια σφαίρα, μου ψιθύριζε,
κι ένα κορίτσι ροζιασμένο
με τον σκύλο του.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Το σύνδρομο της Γκρέτελ
 
Αυτή η εποχή μας παχαίνει
για να μας καταπιεί.

Χανς, γέρικό μου περιστέρι, πέτα απόψε
πάνω από τις σοκολατένιες στέγες των σπιτιών
και τα λοξά τηλεγραφόξυλα του μύθου σου
πες στους δικούς σου ότι ζω πάντα μονάχη
σ’ ένα μεγάλο σπίτι από γκρίζο παγωτό
δίπλα σε ζαχαρένιες καμπάνες
που δεν σταματούνε
και πως τελειώνει γρήγορα το φως
μέσα στο δάσος
σβήνει σαν αποτσίγαρο στο δέρμα σου
κι ακόμη πως τις νύχτες βρέχει δυνατά
μια άγρια βροχή από κουφέτα και διαβήτες
που καρφώνονται με ορμή στο βάθος των ματιών
να ’χουν μαζί τους ένα αδιάβροχο όταν χαθούν
να ’χουν στερεωμένο καλά τον σκελετό τους
σε πράγματα που αντέχουν στην απόσταση
και προπαντός σ’ αυτά
που τρεμοσβήνουνε σαν άστρα.

Κι εγώ ας κρύψω πάλι λίγα κόκαλα
απ’ τα ποιήματα
να ξεγελάσω την άσπλαχνη κυρία μου
που με ταΐζει για να με φάει
τον ερχόμενο χειμώνα.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Νύχτα Χριστουγέννων
 
Ωραία που πετάνε οι νεκροί γύρω απ’ το δέντρο
άρχισε κιόλας ν’ αραχνιάζει η γιορτή
κι αυτές οι σεβάσμιες κυρίες στο τραπέζι μου
με τα βαριά βελούδα και τα πέπλα
είναι οι λύπες
ζυγίζουν αρώματα και δηλητήρια
σε λεπτές ζυγαριές
πίνουν λικέρ και τζιν
και παίζουν πόκερ.

Στα χέρια τους έχουν έντεκα οστεώδη δάχτυλα
απέξω χιλιάδες αρουραίοι ξύνουν τους τοίχους.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Το μαρτύριο των δέντρων
 
Τα δέντρα είναι αρχαίοι
απολιθωμένοι χορευτές
που έπεσαν από τον ουρανό
τα φύλλα τους οι μνήμες κάποιας κίνησης αρχέγονης
αθόρυβοι βηματισμοί στην πίστα του φωτός
οδηγημένοι από τη μουσική της χλωροφύλλης
που ρέει στις μακριές ξύλινες φλέβες τους.

Τα δέντρα είναι πάντα στραμμένα
προς τον ουρανό
ελπίζοντας να αναληφθούνε κάποτε
στα βαλς του χάους
απ’ όπου έχουνε εκπέσει
στα μακρινά και φωταγωγημένα
ροκ εντ ρολ των άστρων
έστω στις χαμηλές καντρίλιες των πουλιών
κάθε φθινόπωρο όμως
που συνειδητοποιούν το αμετάκλητο
της πτώσης τους
και οι πόνοι της ακινησίας
αναζωπυρώνονται με τις βροχές
ρίχνουν με λύπη τα κιτρινισμένα φύλλα τους
και σχηματίζουν μελαγχολικά με τα κλαδιά τους
μεγάλους και ευλύγιστους σταυρούς.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Οι τρεις πλοίαρχοι
 
Σάββατο μεσημέρι
τρεις γέροι πλοίαρχοι περνούν από τη λαϊκή
χρυσά σιρίτια και σβησμένα αστέρια
πρόσωπα σμιλεμένα απ’ το νερό
φυσάει ο πουνέντες
και φουσκώνει τα μαλλιά τους
μαύρα κοχύλια γλιστρούν απ’ τα μανίκια τους
εκείνοι κρατούν ένα διχτάκι
και ψωνίζουν με λαχτάρα
πράγματα που δεν βρίσκουν στον βυθό
όπου περπατούν αδιάκοπα εδώ κι αιώνες.
Βγάζουν κασέλες με πολύτιμα πετράδια
βγάζουν πουγγιά με χρυσάφι κι αγοράζουν
απ’ τους χαρούμενους λόφους των καρπών
από τα λάφυρα των συλημένων κήπων.

Ο ένας έχει λίγο χιόνι στο σακάκι
και τον λένε Σκοτ
τον άλλον τον φωνάζουν Μπαρμπαρόσα
ο τρίτος θαρρώ πως είναι ο Νίκος Καββαδίας.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Σπόρος κριθής
 
Ο σπόρος κρίθηκε
αυτοί οι ευάλωτοι φύλακες στη χώρα του καθρέφτη
φωνάζουν για βοήθεια.

Ακολουθήστε το μονοπάτι της ποίησης
εκεί θα βρείτε ένα πτώμα φιλικό
χαμογελάει ακόμη κάτω απ’ τις αμυγδαλιές
προσφέροντας μια χούφτα χιόνι
από τον περυσινό χειμώνα.

Ο υπηρέτης μας είναι τώρα συνταξιούχος
αλλά μας επισκέπτεται κατά καιρούς.
– Τα ποιήματά σας, κύριε, είναι η απόδειξη
ενός θανάτου αυστηρά προσωπικού
οι μνήμες σας, κύριε, είναι τα αποτελέσματα
μιας ασυνήθιστης αναμετάθεσης των φόβων.

Ο ρόλος μου είναι να υποδύομαι ονόματα
που προφέρονται μόνο με λυγμούς
ο φόβος μου είναι να ζω έξω απ’ τους χάρτες.

Πάρε με τώρα μαζί σου
ο γέρος νυχτοφύλακας κοιμάται βαθιά
δεν τον αναγνωρίζει το λαμπύρισμα των άστρων
ούτε καν τον αγγίζουν οι ψίθυροι
των ανοιξιάτικων νεκρών.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Το άγνωστο
 
Το άγνωστο με τα παράξενα ρολόγια του
το άγνωστο με τα ασημένια του γοβάκια
φαγωμένα σ’ έρημες ακτές
σε διαδρομές πνιγμένες στην ομίχλη
παίζει με τις βούρτσες του
παίζει με τις ραγισμένες μας καρδιές
κάτω απ’ το δέντρο με τα αναμμένα αστέρια
κάτω απ’ το σπίτι με τα πληγωμένα παράθυρα
ανοίγει ένα κασελάκι με τη θλίψη των ματιών σου
και στιλβώνει τα τοπία
έτσι που να ’χουν την απόχρωση του χωρισμού
έτσι που να ’χουν την λαμπρότητα όσων χαθήκαν...

Συμεών, ας πούμε καλύτερα
πως τίποτα δεν θα έρθει
παρά μονάχα οι παλιοί μας φίλοι
φορώντας τα κεφάλια των αλόγων τους.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Όταν νυχτώνει
 
Όταν νυχτώνει
βγαίνουν οι συνειδήσεις στους δρόμους
με σαραβαλιασμένες πανοπλίες
τρίζουν καμιά φορά
και μας ξυπνούν
βρέχει συχνά στους ώμους τους
στις σατραπείες των υπονόμων βρέχει
όπου έχουν κρυμμένους τους αρχαίους θρόνους τους
βρέχει στις λαμαρίνες των ψυχών.

Κι εσύ κρυφέ μου πρίγκιπα
βρέχεσαι και λιώνεις
ανέραστος, ενδίδοντας
στα παραισθησιογόνα.

Στόλοι διασχίζουν πότε-πότε την ομίχλη
που είναι πολύ συχνή σ’ αυτά τα μέρη
μαύρα μετέωρα καράβια σαν φαντάσματα
σε ναυμαχίες που πνίγονται στα δάκρυα
στις άδειες χοάνες των καινούριων ημερών.

Μα εγώ ακόμα περιμένω
το μεγάλο υποβρύχιο
εκείνο που θά ’ρθει μια νύχτα
απ’ τις ταραγμένες θάλασσες του νου
με τον πλοίαρχο Νέμο στο πηδάλιο.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Υψηλή ραπτική των πεθαμένων
 
Μαύρο βελούδο η νύχτα
τα αστέρια στρας
σατέν ντουσέζ το φεγγάρι
η μνήμη μια πιέτα βαθιά
γεμάτη νεκρές χρυσαλλίδες
στον βυθό των ονείρων
τα κρυστάλλινα γοβάκια της πεθαμένης.

Μα πώς να ντύσεις τη φυματική εργάτρια
τον τρελό του Αγίου Αντωνίου
τους σκοτωμένους, τους αλλόγλωσσους
σε τούτο το παραλιακό νεκροταφείο
με τα υφάλμυρα κόκαλα
δίπλα στα γκρεμισμένα παραθαλάσσια τείχη.

Βέλα από τούλι και πέρλες
στις άδειες κόχες των ματιών
μια πόρπη χρυσή στο κόκαλο του ώμου
για να κρατάει μια φανταστική εσθήτα
το μακιγιάζ σε απαλούς τόνους του τίποτα
τέλος
το διακριτικό άρωμα του κενού.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Τα γεροντάκια
 
Πολύ μου αρέσουνε τα γεροντάκια
που ξεπροβάλλουν στον ήλιο
με τις ψάθινες καρέκλες τους
μοιάζουν με τσακισμένα πλοία
που τα σύραν στην ακτή.
Γι’ αυτό εκεί που κάθονται ήσυχα
ή φλυαρούν
βγαίνουν σιγά-σιγά κατάρτια από τα μάτια τους
από τα αυτιά τους απέραντα σκοινιά
ψηλώνουν οι λαιμοί τους σαν φουγάρα
και τότε αρχίζουν να βήχουν
μα δεν βήχουνε
σφυρίζουν σαν καράβια που σαλπάρουν
από το στόμα τους αναδύονται καπνοί.
Τρομάζουνε τα γεροντάκια
ξερνούν θαλασσινό νερό και μηχανέλαιο
έρχονται ασθενοφόρα, εμφανίζονται γιατροί
ντυμένοι σαν ωραίοι καπετάνιοι
τους ξαπλώνουν βιαστικά
σκίζουν τα φτωχικά τους ρούχα
και τότε βρίσκουν

μια ύποπτη αλμύρα στο στήθος
να τους τρώει την καρδιά
και μια σειρήνα ν’ αργοσβήνει στα πνευμόνια.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)