Poetry Of Departures Philip Larkin Sometimes you hear, fifth-hand, As epitaph: He chucked up everything And just cleared off, And always the voice will sound Certain you approve This audacious, purifying, Elemental move. And they are right, I think. We all hate home And having to be there: I detest my room, It's specially-chosen junk, The good books, the good bed, And my life, in perfect order: So to hear it said He walked out on the whole crowd Leaves me flushed and stirred, Like Then she undid her dress Or Take that you bastard; Surely I can, if he did? And that helps me to stay Sober and industrious. But I'd go today, Yes, swagger the nut-strewn roads, Crouch in the fo'c'sle Stubbly with goodness, if It weren't so artificial, Such a deliberate step backwards To create an object: Books; china; a life Reprehensibly perfect. | Ποίηση των αναχωρήσεων Φίλιπ Λάρκιν, απόδοση: Νίκος Φωκάς (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CF%89%CE%BA%CE%AC%CF%82) Καμιά φορά τυχαίνει Ν’ ακούσεις από πέμπτο χέρι Σαν επιτάφια επιγραφή: «Τα βρόντηξε όλα κάτω κι έφυγε». Και πάντοτε ή φωνή θα ’χει τον τόνο Της βεβαιότητας πως επιδοκιμάζεις Την παράτολμη τούτη, εξιλαστήρια Κι απλούστατή του ενέργεια. Κι έχουν πιστεύω δίκιο. Ποιος δε σιχαίνεται το σπίτι του Και το να πρέπει να ’ναι εκεί! Την απεχθάνομαι την κάμαρα μου Με το εξευγενισμένο της σκουπιδαριό: Τα καλά βιβλία, το καλό κρεβάτι Την τέλεια ταχτοποιημένη μου ζωή: Έτσι πού όταν ακούω «Τους άφησε όλους σύξυλους» Με πιάνει μια συγκίνηση, ένα ξάναμμα Σαν όταν; «Και ξεκούμπωσε τη ρόμπα της» Ή: «Άρπα την καθήκι». Σίγουρα μπορώ κι εγώ να κάνω το ίδιο Κι αυτό ’ναι που με βοηθά Να μένω ψύχραιμος κι εργατικός. Αλλά θα του ‘δινα κι απόψε Ναι, θα ’παιρνα τους δρόμους κορδωμένος θα μαζευόμουνα στην πλώρη Αξούριστος από αγαθότητα, αν Δεν ήτανε τόσο φτιαχτό Τέτοιο εσκεμμένο πισωγύρισμα Για να δημιουργήσω ένα αντικείμενο: Βιβλία, πορσελάνες, μια ζωή Τόσο επιλήψιμα άψογη. |