Νίκος Δόικος

[wings]

Νίκος Δόικος, Μην κλαις μονάχη

Μην κλαις μονάχη.
Έλα κοντά,
γείρε στον ώμο μου
και κλάψε.
Να προλάβω ν’ ανοίξω
τις παλάμες μου
κάτω απ’ τα μάτια σου,
ένα ένα δάκρυ να μαζέψω,
να τα φυλάξω αγιασμό
για τους καημούς του κόσμου.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Ήρθε η ώρα

Εντάξει.
Το είδαμε κι αυτό.
Τι άλλο θέλεις;
Αεροπλάνα γράφουν τ’ όνομά σου,
με τους κρυστάλλους πάγου
που εκτοξεύουνε ξοπίσω τους,
σαν άσπρη συννεφογραμμή
–μανούβρες του θανάτου–
ακροβατώντας επικίνδυνα για χάρη σου.

Τι άλλο θέλεις απ’ την αιθέρια διαφήμιση,
τόσες ουράνιες γνωριμίες και δεν σου φτάνουν;

Πόσοι ανδριάντες σου (αγάλματα θέλεις να πω)
πρέπει να φιλοτεχνηθούν και πόσες παρελάσεις
να σε προσπεράσουν χαιρετώντας;

Σε πόσα πούλμαν ημερήσιων εκδρομών ζητάς
ν’ ακούγεσαι ως ύμνος των Λυκείων;

Πόσες διευκολύνσεις θέλεις,
πόσα εργαλεία στη συλλογή σου αραδιασμένα,
ουρές οι θαυμαστές σου απ’ το Ελσίνκι και το Σίδνεϊ,
τζάμπο να ξεφορτώνουνε τους άλλους απ’ την Σαγκάη
κι εσύ, εκεί, να καμαρώνεις
τα άδηλα και κρύφια της αγοραίας θρησκείας σου;

Πόσα πελώρια φράγματα αντέχουν οι αντιστάσεις σου
(αν σου ’μεινε καμιά),
να μην μπορούνε τα πουλιά να φτάσουν στις πηγές τους
κι οι πέστροφες να πλέκουνε φωλιές σ’ άδεια κλωνάρια;

Πόσες γενιές πολεμοκάπηλους ακαδημαϊκούς ξαγόρασες
να μηχανεύονται θεωρίες επί πτωμάτων
και συναφείς συγκρούσεις των πολιτισμών,
κει στη Βοστόνη, στο Λονδίνο, στο Γιοχάνεσμπουργκ;

Πόσους φωστήρες δουλοπάροικους χρειάζεσαι,
πόσα μυαλά στα κάγκελα
στα θερμοκήπια εγκεφάλων Μπανγκαλόρ*,
πόσα φτηνά εργατικά να συναρμολογούν τη βουλιμία σου,
τη σιγουριά του μέλλοντός σου;

Πόσα παιδιά σου πρέπει να χαθούν στις υποδόριες Ατλαντίδες,
θυσία στους δείκτες, τους ρυθμούς και τις καμπύλες;

Και πόσα αηδόνια να εξολοθρευτούνε κελαηδώντας τη σιωπή σου,
φαρμακωμένα στα επίδοξα, εντατικά χωράφια σου;

Πόσες φορές να ταξιδέψει ο θυμός σου
σε χώρες απροστάτευτες, σ’ ανήμπορους λαούς,
λαούς για στόχους αοράτων βομβαρδιστικών
της αοράτου εξουσίας σου;

Πόση απληστία να χωρέσει στον μικρό σου κόσμο
και πόσος θάνατος για να χωνέψεις επιτέλους,
πως ήρθε η ώρα της αυτόβουλης θυσίας σου
ή αλλιώς η ώρα του χαμού σου.

Στο θυσιαστήρια αδημονούν μέρες ανθρώπινες
κι η λύτρωση του Κόσμου.

* Πόλη της Ινδίας που αποτελεί κέντρο της νέας υψηλής τεχνολογίας.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Του Σταυρού και της Ανάστασης

Του Σταυρού

Κάθε καρφί του κόσμου σκίρτημα,
χωρίς ληστές εκ δεξιών κι εξ ευωνύμων
–στις μέρες μας ληστές σταυρώνουν
δεν σταυρώνονται,
άσε που δώσανε τον Γολγοθά αντιπαροχή–
κάθε καρφί σφραγίδα σωφροσύνης.

Σε κουβαλάν στους ώμους,
κι ας βαραίνεις με τα χρόνια, οι άνθρωποι,
όπως τα ύφαλα οι θάλασσες.

και της Ανάστασης

Με τους σταυρούς μετράς τα δίκια των ανθρώπων,
για κάθε δίκιο και σταυρός, κάθε καρφί κι ελπίδα,
με τους σταυρούς ενέχυρα δανείζεις τις χαρές.

Ξέρεις καλά δίχως σταυρούς
δεν θα ’σουν τίποτα σπουδαίο.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Ανάσταση

Ανάσταση τα βράχια και τα κύματα, όλες
παντού οι θαρραλέες προεξοχές ανάσταση,
η κάθε φλόγα που ταράζει τη βολή μας (την
ηρεμία των θεατών) πυρώνει την οργή μας.

Ανάσταση ανήσυχες καρδιές, ανάσταση
όσες πονέσαν τα κουλουριασμέν’ αγάλματα
στα πεζοδρόμια, κάτω από τις βιτρίνες,
συμπλέγματα συνιδιοκτησίας τριγύρω
καταλάμποντα. Λυσσομανούν οι τοκιστές.

Ανάσταση εξάρσεων, εξαρμάτων,
εξαιρέσεων, εξαιρέτων
προμαχούντων υπέρ ανέστιων,
ανάσταση πρώτα για τα μικρά,
τα ταπεινά της αγριολούλουδα
– αυτή ’ναι η σειρά της Γης
και τ’ Ουρανού.

Ανάσταση όλα τα γένη κι όπου γης,
ανάσταση Χαρά της Οικουμένης.

Πάσχα 2014

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Της Ψυχής και της Σάρκας

Της Ψυχής

Ψυχή μου ανάσα του Θεού,
πού να σε βρουν οι τοκιστές,
πώς να σε καταβάλουν,
πόσο να σ’ αγοράσουνε,
λαθρεπιβάτη του Καιρού – αόρατη,
καστροπυργί στο σύννεφο – απόρθητη,
έτσι μονάκριβη – πανάκριβη που είσαι;

και της Σάρκας

Απ’ των κανόνων τα δεσμά
λευτέρωσες τους πόθους
και κήρυκας αυτόκλητος
ανήγγειλες της Ζωής τα χαριλίδικα,
ενδίδοντας σε ξέφρενους χορούς,
εξοντωμένος από ίλες αμαζόνων.
Και μάτωσες και μάτωσες και μάτωσες
σαν Άγιο Δισκοπότηρο.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Αναγέννηση

Κοντεύουν μέρες των θαυμάτων.
Μεστός καιρός να προκαλέσουμε
δυνάμεις ακατάληπτες για μας,
τα τρόπαια να συντρίψουμε αρχαίων
θεών και τα βαρβαρικά βασίλεια.

Πλησιάζουν μέρες των ασωμάτων
ταγμάτων της οργής μας,
οριστικά λογαριασμού να κλείσουμε,
όνειρα δανεικά να εξοφλήσουμε.

Τώρα με θάρρος θα φωνάξουμ’ όλα τ’ άφατα,
όσα κανόνισαν ν’ ακούγονται από λίγους.

Θ’ ανοίξουμε όλα τ’ άβατα τα φυλαγμένα
για τους μυημένους τους αργυραμοιβούς και θα
εισβάλουμε στ’ άδυτα των αδύτων,
να μάθουν τα παιδιά μας την απάτη.

Θα εξημερώσουμε τη μνήμη μας
να μην θυμάται δοξασίες του μίσους.

Θα ξαναερωτευτούμε παιδικούς μας
έρωτες στις αμμουδιές των ηφαιστείων
οπού κρατούνε μέσα τους τον Ήλιον άσβεστο.

Θα ξεχωρίσουμ’ από τα ερείπια
τις μαρμαρένιες Καρυάτιδες των
κάμπων, πέτρινες των βουνών
και θα τις στήσουμε στ’ ακροθαλάσσια
για να τρομάζουνε τους τοκιστές.

Θα μάθουμε να λέμε λόγια καθαρά
σαν τις σταγόνες των σταλακτιτών
στα άορνα περάσματα του Ολύμπου.

Να λέμε «Λόγε μας Πατρίδα»
κι ένα δάκρυ
να βεβαιώνει την ταραχή μας.

Να λέμε «Εμείς»
και να τρέμει το στήθος μας.

Να λέμε «Χαρά μας
του κόσμου όλου η Χαρά»
και να τρέμει ο νους μας.

Θ’ ανοίξουμε τους θησαυρούς
και θα μοιράσουμε ένα έναν,
δάκρυ δάκρυ,
τα ραδινά κειμήλια της γενιάς μας.

Θ’ ανοίξουμε τις μεγάλες καρούτες
και τους δικούς μας ακοίμητους φούρνους
να μοιραστούμε κόκκινο κρασί από
ποικιλίες παλιές και ζυμωτό ζεστό ψωμί.

Κι αφού χορτάσουμε και ξεδιψάσει η χάρη μας
θα ξανατραγουδήσουμε
και θα ξαναχορέψουμε
όπως κεφάτα τραγουδούσαμε κι όπως χορεύαμε
πριν μας χωρίσουν οι θησαυροφύλακες.

Κι ύστερα πια μαζί θ’ αποφασίσουμε
να μην αφήσουμε ξανά να πάει χαράμι η ζωή μας
ακολουθώντας ψεύτικους παράδεισους.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Σκηνή θεάτρου

Το παλκοσένικο η ρίζα.

Ακουμπάμε στην γη.
Από δρόμους και ψευτόδρομους
πορευόμαστε στην επικράτειά της.

Λίγοι στο προσκήνιο,
πολλοί στα παρασκήνια,
οι αδίστακτοι στα τραμπουκέτα,
ν’ ανεβοκατεβάζουν τους συσχετισμούς
και τις ελπίδες.

Εδώ μας δοκιμάζουν τα βιώματα,
μας κυριεύουν οι έρωτες,
συνήθως στιγμιαίοι,
σπανίως ισόβιοι,
πληθαίνουμε και κατακυριεύουμε την Γη,
καθώς ριζοβολά η Περιέργεια.

Τα σκηνικά ο κορμός,
ο κόσμος των υπερβάσεων,
όπου αψηφώντας την βαρύτητα,
η Περιέργεια γίνεται Γνώση
και αυτοαναιρούμαστε –το έχει αυτό η Γνώση–
σκληραίνουμε και ρυτιδώνουμε
απ’ τις πολλές τις έγνοιες
για το χαΐρι των φυλλωμάτων.

Οι καμάρες τα φυλλώματα,
φουντωμένα με τους χυμούς
της ωριμότητας.

Κι όσο αυτά τα θρέφει η πολυγνωσία
κι απλώνονται κάτω απ’ τον ήλιο,
τόσο σκιάζουν τις αφετηρίες,
τα ριζικά κληροδοτήματα,
σκιάζουν τις ψυχές μας.

Όλο το βιος μας
μια σκηνή θεάτρου
πανούργου σκηνογράφου.
Μνήμη και ρόλοι,
ζωή και θάνατος αγκαλιασμένοι
σ’ έναν ξέφρενο ανεξάντλητο Πυρρίχιο.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Οι τυμβωρύχοι

Αφίχθησαν οι τυμβωρύχοι,
απρόσκλητοι, όπως πάντα,
εξοπλισμένοι, τούτη την φορά,
με τελευταίας γενιάς ανιχνευτές.

Σκάψαν τις τούμπες Οπλιτών,
τους τάφους των Μακαριστών.

Ματαίως.

Τους βρήκαν όλους συλημένους
κι αποχώρησαν.

Ποιος να εσύλησε άραγε
τα ιερά μας κοιμητήρια;
Ποιος συλητής,
ποιος βάνδαλος;

Κανείς δεν ήξερε,
κανείς δεν είδε τίποτα
τις σκοτεινές τις νύχτες.

Ώσπου μια σκέψη φοβερή
αναστάτωσε τον Δήμο:
μήπως εμείς αθέλητα συλήσαμε,
μήπως εμείς οι ίδιοι;
Κείνα τα βράδια της ευωχίας
υπνοβατώντας, ίσως, τότε
στις έκλυτες ολονυχτίες
με τα λουκούλλεια συμπόσια
και την κραιπάλη;

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Ο Μάγιστρος Νικηφόρος Κασνίτζης



«Για όσα καλά μού χάρισες Θεέ μου
απόταν ήρθα δω στον τόπο των δακρύων
αμαρτωλός αξιολύπητος ικέτης κακοεργάτης
ορθώνω τώρα απ’ τα θεμέλια τον ναό σου
εγώ ο έρμος Νικηφόρος κατά τύχη Μάγιστρος
το παρανόμι μου Κασνίτζης και
με πόθο φλογερό τονε στολίζω για να λάμπει
απ’ άκρη σ’ άκρη από σεπτές χρωματουργίες
μα και λογής εικόνων ποικιλίες όλες για σένα
Δωροδότη των καλών»

Γράφει κτητορική επιγραφή
στον δυτικό του τοίχο ιστορημένη.
Μικρός ναός μονόχωρος και δρομικός με νάρθηκα.

’Πό τρία δίλοβα παράθυρα λιαχτίδες θυμιατίζουνε
μ’ ευλάβεια τα σανδάλια των Αγίων τριγύρω.

Πλινθοπερίκλειστος,
οι στρώσεις των κεραμικών διπλές,
μα και τριπλές.

Στους ακανόνιστους ανάμεσα ασβεστόλιθους,
με βήσαλα, σύμβολα κεντημένα – Κάπα Χι
και Γιώτα Χι και πάλι Κάπα ανάποδο,
λεπτές θαυμάσιες χοντροκόκκινες βελονιές.

Ψηλά στο επιστέγασμα,
αβακωτό διάζωμα, απέριττη ζωφόρος,
κεραμικά ορθογώνια εν σειρά
–τα σκαλισμένα Χι διχοτομούν τις τέσσερις γωνιές
προτού ψηθεί καλά καλά η κεραμίδα–
σιμά στο γείσο, αγκαλιάζει περιτρέχοντας το κέλυφος.

Κι εκεί στο βόρειο σήκωμα,
δύο κόγχες ραδινές,
η μια δίπλα στην άλλη,
ανακουφίζουν από τα βαριά φορτία,
ίδιοι καμαρωτοί αχθοφόροι,
σκαρωμένοι με καλούπια λυγισμένης καστανιάς
από σοφία αιώνων.

Μάγιστρος Νικηφόρος ο Κασνίτζης,
κυβερνήτης, έπαρχος.

Κάποιοι τον θέλουν να ’ρχεται στην Καστοριά
τέλη του Ενδεκάτου.

Να ’τανε ο πρώτος έπαρχος μετά τους Νορμανδούς,
τότε π’ ανέβηκαν στο Κάστρο
ο ίδιος ο Αλέξιος Κομνηνός
κι ο πρώτος των Παλαιολόγων στρατηγός Γεώργιος,
το 1083;

Άλλοι, πάλι, στα μέσα του Δωδέκατου.
Δεν έχει σημασία.
Τι χίλια ογδόντα τρία, τι χίλια εκατόν εξήντα.
Το Κάστρο κράταγε πιστό στη Βασιλεύουσα.

Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Καστοριά, Δυρράχιο,
δρόμος παλιός, η Εγνατία των εκζητήσεων της Αυτοκρατορίας.

Τι θέλει όμως να πει κείνος ο δεύτερος ο στίχος ο πονετικός
«αφού περήλθον εις τον κλαυθμώνος πεδόν»
(απόταν ήρθα δω στον τόπο των δακρύων);

Σε ποιων δακρύων τόπον ήρθε ο άρχων Νικηφόρος;
Να ’τανε δυσμενής μετάθεση ή μήπως εξορία,
σε κάστρο απόμακρο της Καστοριάς
της Πρώτης Ιουστινιανής Επισκοπής και Αχριδών;

Και πώς τυχαίνουν τόσα καλά
(«Πολλών τετευχώς δωρεών») σ’ έναν εξόριστο;

Κάποιοι θα πούνε (λογικά),
«δακρύων τόπον» εννοεί τον βίο τον επίγειο
κι όχι το κάστρο διορισμού του.

Ο Νικηφόρος αναπέμπει ευχαριστίες
για τις πολλές τις χάρες, τα πλούσια ελέη
και πιο πολύ για το αξίωμα που του ’τυχε στη ζήση του
κοτζάμ Μαγίστωρ κάστρου ξακουστού να γίνει,
και δούλεψ’ όλη την ευγνωμοσύνη του
πάν’ σ’ ένα κέντημ’ από πέτρα και πηλό,
να λάμπει με σεπτές χρωματουργίες
και παντοδαπές εικόνων ποικιλίες.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Κυλιόμενος διάδρομος

Ταυτότητες φιλοδοξίες υπέρβαρες αποσκευές,
φοβίες εισιτήρια δραμαμίνες ελιξίρια
και κείνη η βραδινή και θορυβώδης διαφωνία,
του Χρέους υπολογισμοί,
μια πόλη ολόκληρη αργοκυλά στον ίδιο χρόνο.

Σημάνσεις ομοιόμορφες, κίνηση γραμμική
αργή αδιάκοπη αναπόδραστη,
αέρας συμπιεσμένος μυρωδιά ανακυκλώσεων
–πολύσχημα τα νούφαρα σ’ αργό ποτάμι–
στον ίδιο αδιαλείπτως τον μηχανικό ρυθμό.

Αισθάνεσαι άβολα στον κυλιόμενο διάδρομο.
Αν κάνεις και συγχρονιστείς με τους αργούς
υπάρχει κίνδυνος να χάσεις το ταξίδι,
κι έλα να πείσεις τον αυστηρό προορισμό
πως φταίει η συγχρονισμένη ομοταξία.

Ανοίγεις βήμα προσπερνάς και σου ’ρχεται
ένα αίσθημα ενοχής ανυποχώρητο
πως τάχα ξεχωρίζεις με την αντοχή σου
κι αφήνεις πίσω μάνες αβοήθητες,
μωρά και μύριους σάκους ζαλωμένες,
μα φτάνεις έγκαιρα στον έλεγχο επιβίβασης
κι έλα να πείσεις την πεισματάρα ενοχή
πώς φταίει ο προγραμματισμένος προορισμός.

Παράδοξα του κυλιόμενου διαδρόμου όλα τούτα.
Όσα τυχαία στον ρυθμό του συγχρονίζονται
κινούνται αναπότρεπτα στον ίδιο χρόνο
παρότι έχουν διάφορους καθένας προορισμούς
κι ασύμβατους καθένας χρόνους να προλάβει.

Κι εγώ γεμάτος ενοχές αν προσπεράσω και προκάνω
ή πάντα εκτός προορισμού αν πειθαρχήσω και σταθώ
σε τούτη την αργή μηχανική ομοχρονία.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Του Νου και της Καρδιάς

Του Νου

Επιτέλους, έχω δικαίωμα ν’ αποσυρθώ
απ’ τις επάλξεις, ήσυχα, διακριτικά,
να ψιθυρίσω «εάλω η Πόλις»,
να βρω ένα σπιτάκι εκεί μακριά,
στην αγκαλιά του λόφου με τις πασχαλιές,
να ζήσω ξένοιαστος τα δανεικά μου χρόνια
σώγαμπρος με τις γαληνεύουσες συμβάσεις.

και της Καρδιάς

Ε και τι νόημα έχει το δικαίωμα
αν δεν το δοκιμάσεις στις επάλξεις;
Δεν ζητιανεύουν δικαιώματα οι γενναίοι,
μόνο πασχίζουνε ν’ ανθοβολεί το Δίκιο
απρόσκοπτα, σαν τ’ άγρια ζουμπούλια
που στολίζουν τα πεδία των μαχών
και των αέναων αναστάσεων.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Το δάκρυ της Δανάης*

Για λίγους κύλησε κατάκαρδα
–τα δάκρυα ξεχωρίζουν τους ευάλωτους–
προσπέρασε τις παριστάμενες επωνυμίες
κι ενώθηκε με τη βροχή,
σεμνό κι ανώνυμο, όπως πάντα,
παρασέρνοντας μοναχικές ψηφίδες,
κομμένους μίσχους,
βλασταράκια, εδώ κι εκεί ριγμένα, ξεχασμένα
από την βραδινή επιδρομή των Επιτρόπων.

Ώσπου ξεχύθηκε σ’ ορμητικό ποτάμι,
στις χειμαρρώδεις εκβολές κατά το πέλαγος,
κει που τα δάκρυα χύνονται και χάνονται
μέσα σε μύριες τρικυμίες.

Τι να σου κάνει ένα δάκρυ τόσο δα,
το Δάκρυ της Δανάης, της Αγνής, του Κρατερού,
σε τούτη την απύθμενη θαλάσσια φυλακή,
πόσο να την ταράξει, πόσο να συνεγείρει
τους μνηστήρες του Πολυτεχνείου;

* (στην Δανάη Φιλίδου, μαθήτρια του 6ου Λυκείου Καβάλας, 12/05/2012)

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Ηγεμονία του Φωτός

Να χαίρεστε μαζί με την οργή σας
γι’ αυτή την μπόρα που περάσαμε
κι αντέξαμε.

Με τα ίδια χέρια που κρατήσανε ψηλά
τις έγνοιες και τις έννοιες της ζωής μας
ορμάτε να δουλέψουμε βουνά και θάλασσες
κι έπειτα με μεράκι να σμιλέψουμε
τις προτομές βοσκών και σφουγγαράδων.

Κοιτάξτε πώς ανθοφορούνε φέτος οι ροδακινιές
και πώς γυρίζουνε τα τρεχαντήρια φορτωμένα.

Ευλογημένα χώματα και πέλαγα το βιος μας,
λιασμένα τα σταφύλια μας κι οι πέτρες μας καυτές
να ιριδίζουνε στους λόφους φωτοστέφανα.

Πόσες βραδιές αναγαλλιάσατε με
τα ιριδίσματα π’ ανάβαν τα σκοτάδια
στις κορφές, λες και κυοφορούνταν,
κει ψηλά, μια νέα Ηγεμονία του Φωτός.

Να χαίρεστε μαζί με την οργή σας.

Πλούσια και τα ελέη των ουρανών,
αγέρηδες, ακόμα κι όταν αγριεύουν, μετρημένοι,
πουλιά με σεβασμό για τους καρπούς μας,
λιτοδίαιτα, προσεκτικά κορφολογήματα,
σταγόνες και νιφάδες διάφανες, ρανίδες
καθαρές σαν την ζεστήν ανάσα του Πελάγους.

Προσέξτε και τα λόγια των παιδιών μας.
Είναι σταράτα, χωρίς περιστροφές, χωρίς κρυφές
προθέσεις, ασυγκράτητα, πολλές φορές, γι’ αυτό
κι αληθινά. Λόγια που πάνω τους μπορείς
να κτίσεις θαύματα πανανθρώπινα.

Να χαίρεστε, να χαίρεστε ανενδοίαστα.

Ορθοί σταθήκαμε. Ας είν’ καλά οι δικοί μας,
οι ανοιχτές οι αγκαλιές που επαγρυπνούν
–νάματα των κρυφών σχολειών της μοίρας μας–
σ’ αυτόν τον τόπο που και το σκοτάδι ακόμα
μοιράζεται έν’ αντίδωρο χρυσό απ’ το φως του Ήλιου.

Να χαίρεστε λοιπόν μαζί με την οργή σας.

Τώρα θα διαγράψουμε τα χρέη και τους ηγέτες μας
και θα σκαρώσουμε από την αρχή, με φίνο Παριανό,
αμφιθέατρα για την ελεύθερη Εκκλησία του Δήμου
και για τους νέους Τραγωδούς και Κωμωδιογράφους.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Επτάστιχο

Αντάρτες στίχοι κι ο καθένας τον θεό του,
πριν απολαύσουν την στροφή την προσπερνούν,
ακούν θαυμάσιες παρηχήσεις και σωπαίνουν,
μαλώνουν πάντα με τις ρίμες στο χαρτί
– τις συνωμότρες λέξεις που ριμ-άζουν.

Πώς να στεριώσεις ποίημα με αντάρτες;

Ο πρώτος δάκρυσε ψελλίζοντας γι’ Αγάπη,
μελίρρυτος, βαλτός να παρασύρει
και τους άλλους στον δικό του τον καημό.

Ο δεύτερος ξεστράτισε στη Θάλασσα,
ούτε που νοιάστηκε για τους καημούς του πρώτου,
φίλιωσε με τους πειρατές στον μόλο και τον πήρανε
σε πολυάλρμπουρο μαντάρια να τραβάει.

Τρίτος παρέστη ο Λογικός, λέξεις ψαγμένες, ξάστερες,
να προσπαθεί να συμβιβάσει τ’ ασυμβίβαστα,
το Σπιτικό με τα Καράβια.

Ο Χωροτάκτης τέταρτος απόκαμε,
ελπίδα την ελπίδα πελεκώντας τ’ αγκωνάρια,
να στήσει πέτρινο γιοφύρι σε ξερό ποτάμι.

Ο πέμπτος μάτωσε μ’ αγκάθινο στεφάνι
σφιχτά πλεγμένο εκεί στο χέρι της γραφής
–δεύτερες σκέψεις, αυστηροί λογοκριτές–
τρέμοντας την οργή της αρχικής ιδέας.

Έκτος εφάνη ο Δάσκαλος λάβρος διαλαλώντας
πως η Ποίηση πρώτα με την Καρδιά φιλιώνει
πολύ πριν να την ερμηνεύσει ο Νους.

Έβδομος όρμησε ο Κριτής, δεν έβγαλε κουβέντα,
έδειξε μόνο τις στρατιές τους νέους ρακοσυλλέκτες,
στις λαμπερές πρωτεύουσες της Νέας Αλληγορίας,
έσκισε αμέσως το χαρτί και σκόρπισε τους στίχους.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Των Αναχωρητών

Σαν ριζωμένοι σ’ εύφορο λειμώνα
βλάστησαν,
δέντρα ισόκορμα,
μονάχοι,
χωρίς υποστηρίγματα,
νάρθηκες κι αντηρίδες,
κοιτάζοντας τον ουρανό κατάματα,
τα λεύτερα πουλιά και τους σχηματισμούς
στα σύννεφα πολύτροπων ανέμων,
ώσπου το σώμα
κόρδωσε κορμός κυπαρισσένιος.

Και τ’ Άστρο τους ξεχώρισε,
τους έταξε να διακονούν κοντά του,
μακριά απ’ τα μάταια κι ασήμαντα.

Στο υπερώον ελεύθεροι,
σε δείπνο μυστικό,
κοινώνησαν την περιχώρηση,
πικρή σαν την Αλήθεια,
και τάξαν την Ανάγκη στην Αγάπη.

Τους είδα πάλι όλους μαζί
σε δάκρυ φθινοπωρινής αυγής,
ωραίους σαν Βάραγγους ιππότες
να καλπάζουνε με τ’ άλικο σημάδι τους
κατάκαρδα,
χαραματιά ανεξίτηλη και χρίσμα νεουργόν,
ισόβιο καμάρι παρθενίας.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)