Ακολουθεί κριτική για την ταινία απο το Δημ. Χαλιώτη. Όσοι θέλετε να τη δείτε χωρίς να γνωρίζετε τίποτα, κάντε σαν να μην τη διαβάσατε...
Βασισμένος στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζάιλς Φόντιν, ο βραβευμένος με Οσκαρ σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ «Αγγίζοντας το κενό», Κέβιν ΜακΝτόναλντ, προσπάθησε να φτιάξει περισσότερο μία ταινία-πορτρέτο του περιβόητου δικτάτορα της Ουγκάντα, Ιντι Αμιν Νταντά, παρά μία δημιουργία που θα μιλούσε για τα έργα και τις ημέρες του, το τυραννικό του καθεστώς και τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματά του. Το σενάριο της ταινίας μπορεί να σκιαγραφεί μία ιστορική προσωπικότητα και να εμπεριέχει κάποια αληθινά περιστατικά, όπως η αεροπειρατεία του αεροσκάφους της Air France από την PLO, αλλά αποτελεί, κατά κύριο λόγο, καθαρό προϊόν μυθοπλασίας. Κι εδώ ακριβώς τίθεται το κρίσιμο ερώτημα. Μπορεί μέσα από την φανταστική ιστορία του Σκωτσέζου γιατρού Γκάριγκαν να σκιαγραφηθεί επαρκώς η παράνοια που χαρακτήριζε τη στυγνή δικτατορία του Αμιν ή μήπως αποδεικνύεται εξαιρετικά «λίγη»; Μάλλον το δεύτερο ισχύει.
Ο ΜακΝτόναλντ απέφυγε να δει το θέμα του από την καθαρά ιστορική και πολιτική του σκοπιά. Ίσως γιατί αν επιχειρούσε κάτι τέτοιο, θα αναγκαζόταν, θέλοντας και μη, να αναδείξει τη σκοτεινή ανάμειξη της Βρετανίας στην ανάληψη της εξουσίας από τον Αμιν στις αρχές της δεκαετίας του ΄70. Στην ταινία του οι Βρετανοί είναι απλοί παρατηρητές, που δεν ενημερώθηκαν εγκαίρως για τα εγκλήματα του Αμιν, λες και 9 χρόνια διακυβέρνησης δεν είναι αρκετά για να καταλάβεις τι γίνεται. Επιπλέον η συναισθηματική ιστορία που αναπτύσσεται ανάμεσα στον γιατρό και την πρώην γυναίκα του Αμιν μοιάζει εύκολη δραματουργική λύση για να σκιαγραφήσεις το προφίλ ενός αιμοσταγούς δικτάτορα και να οδηγήσεις την ταινία σου στην κορύφωση. Όπως και να �χει όμως η πρόθεση του ΜακΝτόναλντ ήταν σαφής. Δεν γυρίζει ένα πολιτικό θρίλερ, χρησιμοποιεί την εποχή απλώς ως background και εστιάζει στο πορτρέτο του Αμιν, επιχειρώντας να μην τον δαιμονοποιήσει χωρίς φυσικά να τον αθωώσει. Τώρα βέβαια, πόσο πρέπει να μας αφορά να βρούμε ελαφρυντικά σ� έναν παράφρονα εθνικιστή τύραννο που αυτοαποκαλούνταν «αφέντης όλων των ζώων της γης και των ψαριών της θάλασσας» και ευθύνεται για τις μαζικές δολοφονίες σχεδόν μισού εκατομμυρίου ανθρώπων, είναι άλλο θέμα.
Όσον αφορά την ερμηνεία του Φόρεστ Γουίτακερ, το μεγάλο φαβορί για το φετινό Οσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου, είναι τυπικά οσκαρική, δηλαδή χαρακτηρίζεται από εξωστρέφεια, μιμητισμό και πειθαρχία, συστατικά που δεν μας δίνουν απαραίτητα μία πραγματικά σπουδαία ερμηνεία.