Sonnet 119 (William Shakespeare) | Σονέτο 119 (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ) [What potions have I drunk of Siren tears: Τι γιατρικά από δάκρυα από σειρήνα πίνοντας]
What potions have I drunk of Siren tears,
Distilled from limbecks foul as hell within,
Applying fears to hopes, and hopes to fears,
Still losing when I saw myself to win!
What wretched errors hath my heart committed,
Whilst it hath thought itself so blessed never!
How have mine eyes out of their spheres been fitted,
In the distraction of this madding fever!
O benefit of ill! now I find true
That better is by evil still made better;
And ruined love, when it is built anew,
Grows fairer than at first, more strong, far greater.
So I return rebuked to my content,
And gain by ills thrice more than I have spent.
|
Τι γιατρικά από δάκρυα από σειρήνα πίνοντας,
απόσταγμα σε αγγειά, μαγαρισμένη απόλαψη,
στον φόβο ελπίδα, στην ελπίδα φόβο δίνοντας,
αντί καλύτερα είδα μόνον χειροτέρεψη!
Τι άθλια λάθη έκανε η καρδιά μου εκεί
που ’λεγε τον εαυτό της πιο μακαριστό,
πώς είχαν απ’ τις γούβες τους ξεπεταχτεί
τα μάτια μου στης τρέλας μου τον πυρετό!
Ω! ωφέλεια απ’ το κακό, το βλέπω τώρα ωραία
πως το καλό με το κακό καλυτερεύει
κι αγάπη ρημαγμένη αν τηνε χτίσεις νέα,
καλύτερα από πριν γερεύει και τρανεύει.
Έτσι γυρνώ με συντριβή στην αρεσιά μου,
με στραβωμάρα κέρδος τρίδιπλο η ζημιά μου.
|
Μετάφραση: Βασίλης Ρώτας
The poet continues his defence of past conduct. In looking back he perceives himself to have been suffering from a serious infatuation, which like a disease and maddening fever forced him to pursue an unattainable goal, as the alchemist pursues an unattainable dream of converting all base matter to gold.
http://www.shakespeares-sonnets.com/sonnet/119