Ρούλα Αλαβέρα, Τίποτα μάταια δεν συντηρήθηκε
Καθώς η καταγωγή της έχθρας χάνεται
καθώς το μεσοδιάστημα ανοίγει άλλους
αρχαίους τάφους σηκώνεις αργά
την τρέλα της άρνησης, μυστική
αρρώστια μέσα σου που νύχτες
ολόκληρες φώναζε. Η ευωδιά του νερού
Σιωπή λιγότερο λευκή. Η ηχώ του κλειδιού
στο ίδιο πάντα δωμάτιο και το ικρίωμα
Ναι, το ικρίωμα παραμένει, αλλάζει
φορείς∙ τώρα και κάθε μια περισσότερο
γλιστρά ο γδούπος ο πυκνός, ο βαθύς
των καρφιών αυτών που ξέρουν γιατί
ενώθηκαν. Τίποτα μάταια δεν συντηρήθηκε
Από τη συλλογή Περί της δεσποτείας των αντιαζομένων (1969)