Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 21 Jan, 2007, 20:22:15

Title: Πες το μ' ένα ποίημα (των ποιητών της Θεσσαλονίκης)
Post by: wings on 21 Jan, 2007, 20:22:15
Εδώ και ένα χρόνο που επιλέγω ποιήματα για τούτο το αφιέρωμά μας στους ποιητές της Θεσσαλονίκης, όλοι μας έχει τύχει να αφιερώσουμε ορισμένα απ' αυτά σε κάποιο άλλο μέλος του φόρουμ ή σε ανθρώπους που αγαπάμε, έστω να εκφράσουμε τις μύχιες σκέψεις μας μ' ένα ποίημα δικής μας επιλογής ή έστω να διασκεδάσουμε ανταλλάσσοντας σχόλια έχοντας ως αφορμή κάποιο ποίημα.

Ορισμένα από τα ποιήματα αυτά δεν είναι, κατά την άποψή μου, χαρακτηριστικά δείγματα γραφής των ποιητών μας, αλλά έχουν ιδιαίτερη προσωπική αξία για όλους μας μια και αγαπήσαμε για δικούς μας λόγους κάποιους στίχους.

Από σήμερα μερικά από τα ποιήματα αυτά θα βρίσκονται εδώ. Έτσι μπορείτε πια σε γιορτές αγαπημένων σας προσώπων, για κάποιον ξεχωριστό λόγο ή, έτσι, χωρίς λόγο, να έρχεστε εδώ και να αφιερώνετε όποιο ποίημα Θεσσαλονικιού λογοτέχνη δεν έχω επιλέξει ή ίσως δεν θα επέλεγα ποτέ εγώ, αλλά για εσάς έχει ιδιαίτερη συναισθηματική αξία.

Επίσης, αν βρήκατε κάποιο γραπτό ποιητή που έχω ανθολογήσει και δεν γνωρίζετε το βιβλίο στο οποίο περιλαμβάνεται, μπορείτε να το δημοσιεύσετε εδώ ανά πάσα στιγμή.

Ας μιλήσουμε για ποίηση, λοιπόν, ή μάλλον ας μιλήσουμε μέσω των στίχων των Θεσσαλονικιών ποιητών... αξίζει τον κόπο!



[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο έρωτας όπως
Post by: banned on 09 Aug, 2007, 11:48:17
Νίκος Γρηγοριάδης, Ο έρωτας όπως
 
Ο έρωτας,
όπως ακριβώς ο στίχος,
θέλει
μια σωστή δόση
σκοτάδι
για να
φεγγοβολήσει

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Β' (1996)


Αρκεί να μην τον φάει το σκοτάδι.
Title: Re: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο έρωτας όπως
Post by: wings on 09 Aug, 2007, 11:50:27
Το στίχο ή τον έρωτα;
Title: Re: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο έρωτας όπως
Post by: banned on 09 Aug, 2007, 13:44:02
Χάνεται ο έρωτας, μένει ο στίχος. Να λάμπει στο σκοτάδι.
Title: Re: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο έρωτας όπως
Post by: wings on 09 Aug, 2007, 13:49:56
Χάνεται ο έρωτας, μένει ο στίχος. Να λάμπει στο σκοτάδι.

Να υποθέσω ότι μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο; Ωστόσο, δεν ξέρω τι είναι πιο πολύτιμο - ο έρωτας ή ο στίχος; Και ποιος θα μπορούσε να κρίνει; Άσε που θαρρώ πως όλοι μας θα προτιμούσαμε να «φεγγοβολήσουν» και τα δυο, όχι;
Title: Re: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο έρωτας όπως
Post by: banned on 09 Aug, 2007, 14:01:12
Να υποθέσω ότι μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο; Ωστόσο, δεν ξέρω τι είναι πιο πολύτιμο - ο έρωτας ή ο στίχος; Και ποιος θα μπορούσε να κρίνει; Άσε που θαρρώ πως όλοι μας θα προτιμούσαμε να «φεγγοβολήσουν» και τα δυο, όχι;

Μα, και τα δυο φεγγοβολούν. Όταν υπάρχουν. Απλώς ο έρωτας είναι από τη φύση του προορισμένος να χαθεί.

Το ποίημα, ποιος ξέρει; Χωρίς καμία αμφιβολία, για μένα πιο πολύτιμος είναι ο έρωτας. Το ποίημα που γράφει η άνοιξη.
Title: Re: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο έρωτας όπως
Post by: wings on 09 Aug, 2007, 14:12:02
Μα, και τα δυο φεγγοβολούν. Όταν υπάρχουν. Απλώς ο έρωτας είναι από τη φύση του προορισμένος να χαθεί.

Το ποίημα, ποιος ξέρει; Χωρίς καμία αμφιβολία, για μένα πιο πολύτιμος είναι ο έρωτας. Το ποίημα που γράφει η άνοιξη.

Για μένα είναι και τα δυο πολύτιμα, το καθένα με τον τρόπο του, αλλά δύσκολο να τα πετύχεις μαζί - αυτό εννοούσα όταν έλεγα για το φεγγοβόλημα και των δύο.
Title: Re: Νίκος Μυλόπουλος, Οι λέξεις
Post by: banned on 23 Aug, 2007, 18:35:28
Quote
Νίκος Μυλόπουλος, Οι λέξεις
 
...
Κι οι λέξεις ...
Αμέτρητες μικρές ερωμένες
Που σκοτώνουν αλύπητα
Σαν τις χαϊδέψεις.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)


Μ' αρέσει αυτό το ποίημα καθώς και ο τίτλος αυτής της συλλογής. :-)

O Nίκος Μυλόπουλος είναι οφθαλμίατρος, παλιός συνάδελφος και φίλος του Βασίλη Ιωαννίδη. Όπως λέει ο ίδιος, άρχισε να γράφει ποιήματα εντελώς παρορμητικά πριν μερικά χρόνια, ήδη σε ώριμη ηλικία. Είπαμε, «το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο για να γεννηθεί...»

Ο Νίκος μπήκε στον χώρο της ποίησης με μεγάλο σεβασμό και κάποιο δέος, πράγμα που σημαίνει πολλά για το ήθος του ανδρός αλλά και για την ποιότητα της ποιητικής του εργασίας. Διάβασε προσεκτικά και διδάχτηκε πολλά. Υπήρξε η σπάνια εξαίρεση στον κατακλυσμό των ανίδεων που εκδίδουν ποιητικές συλλογές κάθε χρόνο.  

Κι εμένα μου αρέσει ο τίτλος αυτής της συλλογής αλλά και το ποίημα.  
Title: Re: Νίκος Μυλόπουλος, Οι λέξεις
Post by: wings on 23 Aug, 2007, 18:42:30
Πολύ μ' ευχαριστεί το γεγονός ότι συμφωνούμε και πάλι. Ενδιαφέρουσα είναι η πορεία του Νίκου Μυλόπουλου.

Να σου πω, άλλη φορά να μην αργείς τόσο να μου απαντήσεις γιατί ένιωσα ότι μόνη μου μιλάω, μόνη μου τα διαβάζω, κοινώς τζάμπα σκέφτομαι και χαίρομαι. :-)
Title: Re: Νίκος Μυλόπουλος, Οι λέξεις
Post by: banned on 23 Aug, 2007, 19:01:19
Αυτό ακριβώς επισήμανα πριν ένα λεπτό στη συζήτηση για τον «ηλιοπότη». Ότι εσύ τα γράφεις, εσύ τα διαβάζεις, εσύ απαντάς, εσύ χαίρεσαι, και γενικά η ανθολογία τείνει να γίνει self-service.

Και να λείπουν οι προσβλητικές παρατηρήσεις, ε; Άκου «συμφωνούμε και πάλι»!
Title: Re: Νίκος Μυλόπουλος, Οι λέξεις
Post by: wings on 23 Aug, 2007, 19:10:17
Δεν σας ξαναμιλάω [για λίγες ώρες]. Κάκιωσα. Άκου να μου πει την ανθολογία μου μπακάλικο...
Title: Re: Νίκος Μυλόπουλος, Οι λέξεις
Post by: banned on 23 Aug, 2007, 19:36:51
Ε, τώρα συμφωνούμε πραγματικά. Θεέ μου, είναι αλήθεια; Είσαι αληθινά φιλεύσπλαχνος; Δεν το πιστεύω ότι δεν θα ξαναμιλήσει.
Title: Re: Τόλης Νικηφόρου, Το χώμα παραμένει χώμα
Post by: F_idάνι on 26 Aug, 2007, 23:31:12
Εμένα μου αρέσει κι αυτό:

Τόλης Νικηφόρου, το χώμα παραμένει χώμα

το χώμα σιωπηλά συνθέτει τα μαγικά του κόσμου.
πουλιά κρυμμένα στα φυλλώματα,
το ρίγος στην επιδερμίδα σου,
πάνω απ' τα θαμπωμένα μάτια μας αστέρια.
όμως το χώμα παραμένει χώμα.
το φως που πρόσκαιρα αναδύεται,
στο χώμα πάντοτε επιστρέφει.
στο χώμα καταφεύγει η μνήμη
και χάνονται τα ονόματα,
στο χώμα πάλι ανθίζουν τα μυστικά του κόσμου


Από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας (2007)
Title: Re: Τόλης Νικηφόρου, Γράμμα
Post by: banned on 27 Aug, 2007, 00:30:44
Μα γιατί να σου αρέσει αυτό το ποίημα, Έφη μου; Αυτό είναι ένα ποίημα θλιμμένο κι εσύ είσαι τόσο νέα, εσύ πρέπει να «ονειρεύεσαι ταξίδια». Άσε με να σου αφιερώσω ένα πιο χαρούμενο ποίημα γραμμένο πριν είκοσι τόσα χρόνια για την Ισιδώρα.

Τόλης Νικηφόρου, γράμμα

                                         στην Ισιδώρα

συγχώρα με για τον βαρύ χειμώνα
σου αναγγέλλω την επιστροφή των πελαργών
και σου χαρίζω δυο μικρά ποιήματα
να στροβιλίζονται στον κήπο σου
σαν ανοιξιάτικες νιφάδες
είσαι καλά;

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)
Title: Re: Τόλης Νικηφόρου, Γράμμα
Post by: F_idάνι on 27 Aug, 2007, 00:50:44
Α!!! Ευχαριστώ, ευχαριστώ! Έχω ποίημα με αφιέρωση!

Πάω να ονειρευτώ ταξίδια!
Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο
Post by: wings on 01 Sep, 2007, 14:20:03
Quote
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο

Σ’ αυτό το φθινοπωρινό ξενοδοχείο, έγραφες
που αγαπηθήκαμε τα περασμένα χρόνια
γυρίζω πάλι στις ταράτσες του και σκέφτομαι
βλέποντας φώτα εργοστάσια μες στη συννεφιά
πόσο το πεθαμένο αίσθημα επιζεί
ανήμπορο για μια σταγόνα αίμα
...

Από τη συγκεντρωτική συλλογή Ο δύσκολος θάνατος (1985)


Ναι, ήταν ένας σπουδαίος ποιητής ο Ασλάνογλου και ένας πολύ θλιμμένος άνθρωπος.

Σήμερα μπήκαμε στο φθινόπωρο και στην ανθολογία μας, με το ποίημα Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο που συνάδει με την επισήμανσή σου πριν ένα μήνα ακριβώς, Τόλη. Είναι ένα λυπημένο ποίημα από έναν πραγματικά πολύ θλιμμένο άνθρωπο.
Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο
Post by: banned on 01 Sep, 2007, 15:11:38
Επειδή, με τις φωτιές στην Πελοπόννησο και με την πρώτη μέρα του φθινοπώρου, επιμένεις στα λυπημένα ποιήματα, με βάζεις τον πειρασμό να πω ότι η θλίψη ίσως να είναι το πιο χαρακτηριστικό συναίσθημα που εκφράζεται με τον ποιητικό λόγο. Για όσα έχουν χαθεί και για όσα είναι προορισμένα να χαθούν για πάντα.

Να λοιπόν ένας ακόμη δικός μου ορισμός της ποίησης :

η θλίψη από την παιδική καρδιά του κόσμου
μια θλίψη τελεσίδικη μέσα στο φως
Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο
Post by: wings on 01 Sep, 2007, 16:01:34
Αν μου ζητήσεις να ψάξω για χαρούμενα ποιήματα ανάμεσα στα δικά σου και των ομοτέχνων σου, πολύ φοβάμαι πως θα με υποβάλεις στο δριμύτερο βασανιστήριο που θα μπορούσε ποτέ να γεννήσει η φαντασία σου. Αν και όλα τα περιμένω από σένα προκειμένου να μου κάνεις τη ζωή δύσκολη. :-)*

Για να σοβαρευτώ, πιστεύω πως ήταν η καταλληλότερη μέρα για να δημοσιεύσουμε αυτό το ποίημα του Ασλάνογλου κι ας είναι λυπημένο. Ο Αλέξης Ασλάνογλου υπήρξε εξαίρετος ποιητής και δεν χρειάζεται ειδική αφορμή και χρονική στιγμή για να διαβάζουμε τους στίχους του, αλλά το συγκεκριμένο ποίημα και ο τίτλος του μού «γαργαλούσαν» τα δάχτυλα σήμερα το πρωί και δεν αντιστάθηκα για πολύ στον πειρασμό.

*Προσθήκη ένα τέταρτο μετά το αρχικό μου μήνυμα: Κι όμως το βρήκα το χαρούμενο ποίημα (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8472.msg179823#msg179823)!!! Επομένως, καμία απειλή για βασανιστήρια δεν με πτοεί πλέον. :-))))
Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο
Post by: banned on 01 Sep, 2007, 18:20:18
Όπως η ποίηση του Ασλάνογλου αστράφτει κι ακτινοβολεί από μόνη της, έτσι και η χαρά αγνοεί τη σκοτεινή απαισιοδοξία των ποιητών.

Όμως τα βασανιστήριά σου συνεχίζονται. Ρίξε μια ματιά στη σελίδα 291 της συγκεντρωτικής έκδοσης και θα δεις πώς αισθάνθηκε η ίδια η χαρά σ΄αυτόν τον κόσμο όταν χτύπησε με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη.

Αλλά κι εσύ με βασανίζεις. Πόσος καιρός είναι που σου ζήτησα να δημοσιεύσεις το «Γήπεδο στο Κιέρι»;
Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο
Post by: wings on 01 Sep, 2007, 18:29:20
Την ήξερα τη σελίδα 291 κι έκανα πως δεν τη βλέπω τόσο καιρό. Αυτά παθαίνει η χαρά επειδή κάποιοι έχουν το κακό χούι να κλειδαμπαρώνουν τις πόρτες τους...

Το ποίημα που ζητάς θα εμφανιστεί την κατάλληλη στιγμή - κάνε υπομονή!
Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο
Post by: banned on 01 Sep, 2007, 18:58:16
O καλύτερος τρόπος «να αντιδράσεις στην πίεση που υφίστασαι καθημερινά από μένα», είναι λιγότερη μετάφραση και περισσότερη ποίηση. Δεδομένου μάλιστα ότι είσαι πλάσμα ποιητικό.
Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο
Post by: wings on 01 Sep, 2007, 19:02:52
Όσο και να με καλοπιάνεις, το ποίημα για το Κιέρι δεν το βάζω τώρα κοντά.

Και μη λες τέτοια λόγια για μένα, γιατί πολύ φοβάμαι ότι θ' αρχίσει να παρεξηγιέται η ίδια η ποίηση. Έμαθα πως είναι ζηλιάρα, όχι; :-)
Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο
Post by: banned on 01 Sep, 2007, 23:19:24
Είναι γνωστό ότι η ποίηση απαιτεί απόλυτη και ισόβια αφοσίωση από τους απειράριθμους εραστές της. Για να ικανοποιήσει όμως τις ιδιαίτερες προτιμήσεις του καθενός, εμφανίζεται με διαφορετικές μορφές. Τι να ζηλέψει λοιπόν, ένα δικό της πρόσωπο;

Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο
Post by: wings on 01 Sep, 2007, 23:26:39
Fair enough! Πάντως, το συγκεκριμένο ποίημα θα αργήσει να δημοσιευτεί εδώ, ό,τι κι αν λες. :-)
Title: Re: Γιώργος Θέμελης, Υμέναιος
Post by: banned on 07 Sep, 2007, 14:44:44
Quote
[Από την ενότητα Έρωτος εγκώμια]

Γιώργος Θέμελης, Υμέναιος

Τέλεια, πυκνή, αναπόδραστη μοίρα του έρωτα
Και του θανάτου∙ κατάκτηση πρώτα, ύστερα παραίτηση.
Ανάβαση πρώτα, ύστερα κατάβαση,
Πτώση του σώματος και θλίψη της ψυχής,
Καθώς ανοίγει η μοναξιά και καταπίνει
Ταπεινωμένα κόκαλα και σωριασμένα.

Έρχεται ο έρωτας και μας εμπαίζει,
Ένας θεός ή ένας δαίμονας.
Μας γδύνει χωρίς ντροπή και φόβο.
Μας αφήνει γυμνούς για να κρυώνουμε,
Νηστικούς για να πεινούμε,
Καθώς στην έσχατη κρίση.

Πεινούμε την πείνα του, κρυώνουμε τη γύμνια του.

Έρχεται ο έρωτας και μας αλλάζει.

Σκιές μες στη σκιά,
Σιωπή μέσα στην άλλη σιωπή.

Τα χείλη μας μυρίζουν άνοιξη
Και χωματίλα, τα στήθη μας ώριμο μήλο.

Μες απ' τους κήπους των νεκρών έρχεται ο έρωτας.
Τα μέλη μας τρέμουν και τα σπλάχνα.
Έχουν τον πυρετό μιας πυρκαγιάς,
Τρομαγμένα πετάγματα, ζώα που τρέχουν,
Και τον αναπαλμό μιας υψωμένης θάλασσας,
Υπόκωφα κύματα καμπυλωτά
Και το βαθύ νυχτοκολύμπι του ψαριού.

Λαμποκοπούνε τα μαλλιά επάνω στα προσκέφαλα,
Φέγγουν τα χέρια μες στο πάθος της αγάπης,
Δάχτυλα ψάχνοντας τυφλά μέσα στη σάρκα.

Από στήθος σε στήθος φτάνει στις ψυχές
Ο έρωτας, καθώς πάνω σε κλίμακα.

Οι ψυχές δε μπορούν να μιλήσουν.
Δεν έχουν γλώσσα, έχουν σιωπή,
Έκπληξη απόρρητη και θλίψη,
Ανάμνηση και τρόμο του κενού.

Ν' αντιφεγγίσουν μόνο μπορούν,
Να κινήσουν τα δάχτυλα,
Ν' ανοιγοκλείσουν τα μάτια και τα χείλη.

Να κοιταχτούν, η μια την άλλη, σαν σε καθρέφτη.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961)


Αυτό το υπέροχο ποίημα του Γιώργου Θέμελη, αφιερωμένο από μένα στη φίλη μου τη Νάσια που το αγαπά πολύ και στον Τόλη Νικηφόρου που αγαπά πολύ τα ποιήματα του Γιώργου Θέμελη.

Ευχαριστώ πολύ, Βίκυ. Ως νέος λογοτέχνης, είχα στείλει ένα βιβλίο μου στον Γιώργο Θέμελη τη δεκαετία του '70. Κι εκείνος ανταποκρίθηκε με ένα δέμα που περιείχε πολλά δικά του βιβλία. Δεν θα ξεχάσω αυτή τη συγκίνηση.

Αρκετές ποιήτριες της Θεσσαλονίκης υπήρξαν μαθήτριες του Θέμελη στο γυμνάσιο. Μεταξύ αυτών, η Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, που του αφιέρωσε την πρώτη ποιητική συλλογή της, Βαθμίδες (1973).

Στην ανθολογία του Καστανιώτη, Ποίηση για την ποίηση (2006) υπάρχει ένα ακόμη υπέροχο ποίημά του με τίτλο «Αrs Poetica». Περιμένω το νεύμα σου για να σου το στείλω.
Title: Re: Γιώργος Θέμελης, Υμέναιος
Post by: wings on 07 Sep, 2007, 15:03:06
Μπορώ να το φανταστώ αυτό που λες, Τόλη. Είναι σπουδαίο πράγμα να έρχεσαι σε πρώτη επαφή μ' ένα από τα ιερά τέρατα της ελληνικής ποίησης και μάλιστα με τον τρόπο που περιγράφεις. Επιβεβαιώνεται αυτό που συχνά λέμε, δηλαδή ότι οι πολύ σπουδαίοι άνθρωποι σε κάθε χώρο αποποιούνται γρήγορα κάθε ίχνος ματαιοδοξίας και είναι γενναιόδωροι με τους νέους στο ξεκίνημά τους. Χάρηκα πολύ μ' αυτά που μας είπες και συμμερίζομαι στη συγκίνησή σου κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που την πρωτοένιωσες.

Όσο για την ανθολογία του Καστανιώτη, επειδή είναι ένα από τα βιβλία που θα παραλάβω τις επόμενες μέρες, δεν θέλω να κουραστείς και να μου στείλεις εσύ το ποίημα του Θέμελη. Σου υπόσχομαι ότι θα είναι το πρώτο ποίημά του που θα δημοσιεύσω ως το τέλος του μήνα αφότου πάρω το βιβλίο στα χέρια μου. Και ξέρεις ότι κρατώ τις υποσχέσεις μου. Ευχαριστημένος;
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Το μαγικό δαχτυλίδι
Post by: Anastasia on 07 Sep, 2007, 16:06:06
Quote
[Από την ενότητα Α]

Γιάννης Υφαντής, Το μαγικό δαχτυλίδι

Όλα του Μηδενός μεταμορφώσεις είναι, μάγια.
Φόρεσε δαχτυλίδι το Μηδέν και ξόρκισε τη Μάγια.

Από τη συλλογή Μανθρασπέντα (1977)

Κατάλαβες τώρα από πού πήρε το όνομα της η γάτα μου; Από «τα μάγια» αφού είναι γάτα... μάγισσας!!! Αν και εμάς δεν μπορεί να μας ξορκίσει κανείς... το ξέρεις! ;-)
Title: Re: Γιώργος Θέμελης, Υμέναιος
Post by: banned on 07 Sep, 2007, 17:46:44
Απολύτως.
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Το μαγικό δαχτυλίδι
Post by: banned on 08 Sep, 2007, 11:45:47
O πολύ σημαντικός ποιητής Γιάννης Υφαντής, με τους φανατικούς αναγνώστες, κατάγεται από τη Ραΐνα της Αιτωλίας και έζησε επί 32 χρόνια στη Θεσσαλονίκη, πριν επιστρέψει στην πατρώα γη και τη Λευκάδα μεταξύ των οποίων τώρα κινείται.

Η φωτογραφία στον ιστότοπό του ελάχιστα αποδίδει την αίσθηση της παρουσίας του που θα ενθουσίαζε όσους συντηρούν στη μνήμη τους μια παραδοσιακά ρομαντική εικόνα του ποιητή. Μικροκαμωμένος, με μαλλιά, γένια, μουστάκια ανάκατα, μακρύ κόκκινο ή κίτρινο κασκόλ (και το καλοκαίρι) που αγγίζει το έδαφος, πέδιλα (και τον χειμώνα), βλέμμα στοχαστικό και ανεπαίσθητα αποχαμένο, μια ευγένεια μαζί με παιδικό αυθορμητισμό και ενθουσιασμό.

Μας λείπει ο Γιάννης Υφαντής.
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Το μαγικό δαχτυλίδι
Post by: wings on 08 Sep, 2007, 13:36:11
Ωραία. Παίρνω τη Μάγια και πάμε στη Λευκάδα για κάνα χρόνο. Τα ξωτικά της πόλης μας θα λιγοστέψουν ακόμα περισσότερο και τότε θα καταλάβετε την αξία μας. :-)
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Το μαγικό δαχτυλίδι
Post by: banned on 08 Sep, 2007, 14:33:23
H Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνο πόλη των φαντασμάτων, όπως έγραψε ο ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ. Είναι και πόλη των ξωτικών, των στοιχειών και των αερικών. Που τα βλέπουν και τα αισθάνονται μόνον οι διάμεσοι, οι σωστοί δέκτες. Αυτό προσπαθώ να εξηγήσω σε μερικούς όταν μου μου λένε : «Μα στον αέρα μιλάς, παλάβωσες;». Δεν σε βλέπουν, Βίκυ μου, δεν σε βλέπουν. 

Αν φύγεις λοιπόν μαζί με τη Μάγια και χαθείς, ελάχιστοι θα καταλάβουν την απουσία σου. Ποιητές, ζωγράφοι, μουσικοί και άλλοι αλλοπαρμένοι. Θέλεις να τους αφήσεις μόνους στο έλεος του μπετόν;
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Το μαγικό δαχτυλίδι
Post by: wings on 08 Sep, 2007, 14:35:50
Μα, Τόλη μου, μπορείς να γίνεις κι εσύ ξωτικό. Τόσα χρόνια το αποφεύγεις μανιωδώς - γιατί;
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Το μαγικό δαχτυλίδι
Post by: banned on 08 Sep, 2007, 14:58:19
Ουου, ουουουουουουου ......

1. Έχω μπλέξει στα νύχια της τίγρης.
2. Η αποστολή μου να διδάξω τη γλώσσα των ξωτικών στους ανθρώπους δεν έχει ολοκληρωθεί.
3. Θυσιάζομαι για την ανθολογία.
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Το μαγικό δαχτυλίδι
Post by: wings on 08 Sep, 2007, 15:10:14
Δίδαξέ μας, λοιπόν, τη γλώσσα του Γιάννη Υφαντή (συνδυασμός του 2ου και του 3ου σημείου)!
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Το μαγικό δαχτυλίδι
Post by: banned on 08 Sep, 2007, 15:35:22
Ευχαρίστως. Η ποίηση του Γιάννη Υφαντή βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ανατολική θρησκεία/φιλοσοφία. Για να την προσεγγίσεις πρέπει πρώτα να διαβάσεις περίπου είκοσι τόμους για βουδισμό, ινδουισμό, κομφουκιανισμό, ταοϊσμό, κ.ο.κ. Στη συνέχεια, θα πρέπει να μεταβείς σε μοναστήρι του Θιβέτ για διαλογισμό επί πέντε έτη. Όταν είσαι έτοιμη, θα αρχίσω εγώ πλέον προσωπικά να σου διδάσκω τα στοιχειώδη. Κάποια στιγμή, εάν το μεγάλο πνεύμα σού χαρίσει υγεία και μακροζωία, θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις τον Υφαντή. Τότε θα είναι έτοιμη και η ψυχή σου να παραδοθεί στον δημιουργό της.
Title: Re: Γιάννης Καρατζόγλου, Βιογραφικό επαγγελματικής χρήσεως
Post by: banned on 22 Sep, 2007, 19:27:47
Quote
Γιάννης Καρατζόγλου, Βιογραφικό επαγγελματικής χρήσεως (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8471.msg170144#msg170144)
...

Για πείτε του λοιπόν, εσείς που όλα τα ξέρετε
τους κώδικες τις εγκυκλίους κι όλα τα γραμμένα
τι κάνουνε τα άλογα όταν αυτά γεράσουν;

Από τη συλλογή Αποτελέσματα χρήσεως (2006)


Θα σου πω εγώ, ρε Γιάννη, που βλέπω τα γραμμένα, όχι σε κώδικες και εγκυκλίους αλλά με μολυβάκι σ' ένα παράξενο τεφτέρι. Τις γνώσεις σου μπορεί κανένας πια να μην τις χρειάζεται, χρειαζόμαστε όμως εμείς εσένα.

Τα άλογα όταν αυτά γεράσουν (ή όταν νομίζουν ότι γέρασαν) γυρίζουν στην πατρίδα. Εδώ έχει κάστρα, θάλασσα, ρεμπέτικο, έχει Πλατεία Δικαστηρίων (έστω και με τα αρχαία ευρήματα), έχει τα παιδικά μας χρόνια. Έχει, αν θέλεις, και φρέσκο χορταράκι σ' ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται.

Πέταξε τη γραβάτα κι έλα. Θα σου γνωρίσω και τη Βίκυ που τόσο αγαπάει τα ποιήματά σου.
Title: Re: Γιάννης Καρατζόγλου, Βιογραφικό επαγγελματικής χρήσεως
Post by: wings on 22 Sep, 2007, 19:44:25
Συμφωνώ μαζί σου, Τόλη, και επειδή μου έχεις πει ότι διαβάζει όσα γράφουμε ο Γιάννης Καρατζόγλου, δράττομαι της ευκαιρίας να τον προσκαλέσω κι εγώ - έστω για ένα σύντομο ταξίδι στην πατρίδα. :-)

Υ.Γ. 1: Ερώτηση κρίσεως: Ακούει ρεμπέτικα; Τσιτσάνη;

Υ.Γ. 2: Αγαπώ όλους τους ποιητές της πόλης μας όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει. Είναι γεγονός ότι σε κάποιους έχω αδυναμία, αλλά μη γίνεσαι μαρτυριάρης τώρα. :-)
Title: Re: Γιάννης Καρατζόγλου, Βιογραφικό επαγγελματικής χρήσεως
Post by: banned on 22 Sep, 2007, 20:10:30
Μαρτυριάρης αλλά για καλό σκοπό. Και μας διαβάζει ο Γιάννης (σαν ανοιχτό βιβλίο), και για Τσιτσάνη δίνει ρέστα, και κάποτε τραγουδούσε σε ένα νεανικό συγκρότημα.

Εμένα μου κάνει νάζια αλλά τη δική σου πρόσκληση δεν μπορεί να την αρνηθεί. Περιμένουμε πλέον να έρθει για τον πάμε στην Τομπουρλίκα ή στην Πριγκηπέσσα.
Title: Re: Γιάννης Καρατζόγλου, Βιογραφικό επαγγελματικής χρήσεως
Post by: wings on 22 Sep, 2007, 21:03:24
Υποθέτω ότι θα ενδώσει ο φίλος σου, Τόλη, κι ότι δεν θα χρειαστούν άλλα παρακάλια.

Δεν σχολιάσαμε, ωστόσο, το ποίημά του που είχα εδώ και καιρό κατά νου να το δημοσιεύσουμε. Θαρρώ πως αυτές τις μέρες που συζητάμε τα περί πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας της σύγχρονης Ελλάδας ήταν η κατάλληλη στιγμή.

Συνεχίζουμε να «σκοτώνουμε τα άλογα όταν γεράσουν», δυστυχώς. Κι ακόμα δυστυχέστερο είναι το φαινόμενο του έμμεσου εξαναγκασμού των νεότερων εργαζομένων να προβληθούν, να ωφεληθούν και, εν τέλει, να προσληφθούν, αναφέροντας επιτεύγματα ανύπαρκτα και αρετές υπαρκτές μέσα σε βιογραφικά πιο ελαφρά και πιο ευφάνταστα. Τι μάστιγα της εποχής μας κι αυτά τα βιογραφικά, ε;
Title: Re: Γιάννης Καρατζόγλου, Βιογραφικό επαγγελματικής χρήσεως
Post by: banned on 22 Sep, 2007, 23:45:43
Έτσι λειτουργεί το σύστημα και το ξέρεις πολύ καλά. Πάντως, το καθαρόαιμο Καρατζόγλου δεν έχει ανάγκη κι ας διαμαρτύρεται. Του έχω εγώ λιβαδάκι πρώτης, αρκεί να αφήσει τον ιππόδρομο του Υπουργείου Γεωργίας και να επανακάμψει ο αποστάτης.   

Θυμάσαι που έλεγαν «έπεσε ενδόξως στο πεδίον της τιμής»; Ε, εγώ έπεσα αδόξως στο πεδίον της αμοιβής. Δηλαδή, πάνω σε ατέλειωτες στοίβες βιογραφικών σημειωμάτων. Στα 27 χρόνια που ήμουν υπεύθυνος επιλογής προσωπικού στην ICAP, θα πρέπει να είχα διαβάσει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες βιογραφικά. Και δεν κράτησα ούτε καν το δικό σου για ενθύμιο. Ασυγχώρητος. Το βιογραφικό του Γιάννη όμως σίγουρα υπάρχει στα παλιά μου αρχεία και με ένα σφύριγμα μου το στέλνουν πάραυτα ηλεκτρονικώς (και πιο γρήγορα απ' ό,τι θα ενδώσει εκείνος).

Πάντως εσύ, έστω και τώρα, καταθέτεις ως συστατική επιστολή «την πλατεία με τις μουσικές» και προσλαμβάνεσαι. Εκτιμώ τα υπαρκτά επιτεύγματά σου και τις αρετές σου, το άτεγκτον αλλά ευφάνταστον του χαρακτήρα σου και την απαράμιλλη ανθολογική εργατικότητά σου και σε τοποθετώ στη θέση του poetic inspiration specialist. Με αμοιβή όλους τους ποιητές της Θεσσαλονίκης. 

Όσο για τους νέους κωπηλάτες, ας βουλώσουν τα αυτιά τους στο τύμπανο που δίνει τον ρυθμό και στις σειρήνες της καταναλωτικής κοινωνίας. Με πρώτη ευκαιρία μετά, πηδάνε από τη γαλέρα στη θάλασσα και βγαίνουν στην άγνωστη ακτή της ελευθερίας. Όπως θα έλεγες κι εσύ, «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία».
Title: Re: Γιάννης Καρατζόγλου, Βιογραφικό επαγγελματικής χρήσεως
Post by: wings on 22 Sep, 2007, 23:52:10
Να σου πω τι συμβαίνει, Τόλη. Τα νέα παιδιά δεν εκτιμούν δεόντως την «αρετήν» τους και, ως εκ τούτου, δεν την αξιοποιούν και φτάνουν να υστερούν σε «τόλμην» στο θέμα της μεταπήδησης στα ελεύθερα επαγγέλματα.

Δεν ξέρω τι λέει ο Γιάννης Καρατζόγλου στο βιογραφικό του, πάντως εγώ δεν θέλω να θεωρούμαι ή να φέρομαι ως specialist σε τίποτε και σε κανένα βιογραφικό. Η «πλατεία με τις μουσικές» ας πούμε ότι είναι ένα από τα ομορφότερα πράγματα που μου έχει χαρίσει η Θεσσαλονίκη και η ποίηση - μέχρι στιγμής πάντα, γιατί θέλω να πιστεύω ότι έπονται ακόμη καλύτερα.

Υ.Γ. Πολύ φοβάμαι ότι θα πρέπει να εξηγήσεις στον Γ. Καρατζόγλου τι εννοούμε όταν μιλάμε για την «πλατεία με τις μουσικές» γιατί ευλόγως θα αναρωτιέται ο άνθρωπος τι λογής ξωτικά ή φρούτα είμαστε εμείς. :-)
Title: Re: Γιάννης Καρατζόγλου, Βιογραφικό επαγγελματικής χρήσεως
Post by: F_idάνι on 23 Sep, 2007, 00:00:12
Όσο για τους νέους κωπηλάτες, ας βουλώσουν τα αυτιά τους στο τύμπανο που δίνει τον ρυθμό και στις σειρήνες της καταναλωτικής κοινωνίας. Με πρώτη ευκαιρία μετά, πηδάνε από τη γαλέρα στη θάλασσα και βγαίνουν στην άγνωστη ακτή της ελευθερίας. Όπως θα έλεγες κι εσύ, «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία».

Είναι η ελευθερία άγνωστη ακτή ή μήπως άγνωστος ωκεανός;

Υ.Γ. Πολύ φοβάμαι ότι θα πρέπει να εξηγήσεις στον Γ. Καρατζόγλου τι εννοούμε όταν μιλάμε για την «πλατεία με τις μουσικές» γιατί ευλόγως θα αναρωτιέται ο άνθρωπος τι λογής ξωτικά ή φρούτα είμαστε εμείς. :-)

Τι είναι η «πλατεία με τις μουσικές»; Δεν είναι μια πλατεία με μουσικές;
Title: Re: Γιάννης Καρατζόγλου, Βιογραφικό επαγγελματικής χρήσεως
Post by: wings on 23 Sep, 2007, 00:12:13
Η ελευθερία είναι ωκεανός. Αλλά υπάρχουν πια άγνωστοι ωκεανοί στη γη;

Όταν πέσεις στα νερά του, σε φοβίζει το αχανές του μέγεθος και ίσως κάποια στιγμή αναζητήσεις μιαν ακτή, έστω κι άγνωστη, γι' απάγκιο ή για πάντα. Τότε, ωστόσο, θα 'χεις τουλάχιστον γευτεί μια τοσοδούλα «φέτα» ελευθερίας. Μα, σου φτάνει η φετούλα; Όσο πιο καλά γνωρίζεσαι με την ελευθερία, τόσο πιο πολύ την εκτιμάς και την αποζητάς.

Η πλατεία με τις μουσικές είναι μια πανέμορφη μικρή πλατεία κάπου στην Ελλάδα που για δικούς της λόγους ακούει σχεδόν καθημερνά μουσική, μερικές φορές εκπέμπει μουσική στα πέριξ και για έναν ακόμα πιο σοβαρό λόγο είναι άρρηκτα δεμένη με τη μουσική. Σύμφωνα με το στίχο ενός ποιητή, η πλατεία με τις μουσικές είναι το τέρμα ενός μακρού δρόμου κι είναι γυναίκα - δεν επιτρέπεται να πω τίποτ' άλλο γιατί το ποίημα είναι ακόμη αδημοσίευτο. :-)
Title: Re: Γιάννης Καρατζόγλου, Βιογραφικό επαγγελματικής χρήσεως
Post by: banned on 23 Sep, 2007, 00:39:33
Τώρα που η Βίκυ είπε τα ποιητικά, και τα είπε πολύ ωραία, ας πω εγώ τα σκληρά και τα ρεαλιστικά.

Το σύστημα, Έφη μου, ονομάζεται «καρότο και μαστίγιο». Καρότο είναι όλα τα καλούδια (σπίτια, αυτοκίνητα, ταξίδια, χάντρες, καθρεφτάκια κ.ο.κ.) που βλέπουν οι νέοι τριγύρω. Όσο πιο πολλά θέλουν απ' αυτά, τόσο πιο πολύ τους μαστιγώνουν για να τρέξουν και να τα αποκτήσουν. Όσο πιο πολλά θέλουν απ' αυτά, τόσο πιο σκλάβοι γίνονται.

Για να γίνει το σύστημα αεροστεγές, υπεισέρχεται και ο παράγοντας φόβος. Φοβάμαι για τη θέση μου, φοβάμαι για το μέλλον μου, φοβάμαι μη χάσω αυτά που έχω, φοβάμαι μη δεν αποκτήσω αυτά που θέλω. Ο φόβος υπήρξε πάντοτε ο δίδυμος αδελφός της εξουσίας. Όσο μειώνεται η εξουσία που ασκείται εις βάρος του ανθρώπου, κι όσο μειώνεται ο φόβος που αισθάνεται, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να κατακτήσει την ελευθερία του.

Υ.Γ. 1 Ο Γιάννης, Βίκυ μου, ξέρει πολύ καλά τι είδους φρούτο είμαι εγώ. Όσο για σένα, να του πούμε τι διασταύρωση είσαι ή να το κρατήσουμε μυστικό;

Υ.Γ. 2 Ααααααα... ώστε αυτό είναι η πλατεία με τις μουσικές; Σαγηνευτικό!
Title: Re: Γιάννης Καρατζόγλου, Βιογραφικό επαγγελματικής χρήσεως
Post by: wings on 23 Sep, 2007, 00:58:02
Για να γίνει το σύστημα αεροστεγές, υπεισέρχεται και ο παράγοντας φόβος. Φοβάμαι για τη θέση μου, φοβάμαι για το μέλλον μου, φοβάμαι μη χάσω αυτά που έχω, φοβάμαι μη δεν αποκτήσω αυτά που θέλω. Ο φόβος υπήρξε πάντοτε ο δίδυμος αδελφός της εξουσίας. Όσο μειώνεται η εξουσία που ασκείται εις βάρος του ανθρώπου, κι όσο μειώνεται ο φόβος που αισθάνεται, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να κατακτήσει την ελευθερία του.

Ακριβώς έτσι όπως τα λέει ο Τόλης είναι. Ωστόσο, ο φόβος μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα, Τόλη, και να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αντίδραση προς την εξουσία, στην απεξάρτησή του από το κατεστημένο που τον θέλει επιτυχημένο μόνο όταν έχει γερό κομπόδεμα, κότερα, αυτοκίνητα, επαύλεις και ναααααααααα κάτι καθρέφτες - κατ' επέκταση μπορεί να γίνει το έναυσμα για να τρέξει προς την ελευθερία.
Title: Re: Τόλης Νικηφόρου, Αδέσποτα
Post by: Πρωτέαs on 24 Sep, 2007, 13:19:23
Quote
Τόλης Νικηφόρου, αδέσποτα (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11764.msg180100#msg180100)

τ' αδέσποτα σκυλιά,
τ' αδέσποτα παιδιά,
οι αδέσποτες ψυχές.
άγριες, φωτεινές, ευάλωτες.
όχι ότι δεν έχουν κύριο και αφέντη.
μόνο που αιώνες τώρα απουσιάζει
εκείνος στην άλλη άκρη τ' ουρανού.
τα αδέσποτα
σπάνια ξεγελούν τη θλίψη τους,
στήλη καπνού στις κόρες των ματιών τους
που αναθρώσκει από μια μακρινή πατρίδα.

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002)


Για τη Σταυρούλα που της το αφιέρωσε ο Τόλης. :-)

Αχ! Μπρε Τόλη, τί με κάμνεις;;; Μπήκα στο νήμα της ποίησης! Μαγαρίστηκα!!!! Αχ!

:Ρ :Ρ
Title: Re: Τόλης Νικηφόρου, Αδέσποτα
Post by: wings on 24 Sep, 2007, 13:20:50
Ελπίζω να βουτήχτηκες σε χλώριο πριν μπεις στην πισίνα μας και μας τη μολύνεις. :-)

Ουστ αποδώ, αδέσποτο!!!
Title: Re: Τόλης Νικηφόρου, Αδέσποτα
Post by: Πρωτέαs on 24 Sep, 2007, 13:23:33
Ουστ αποδώ, αδέσποτο!!!

Κάϊ! Κάϊ! Κάϊ! Κάϊ!
Title: Re: Τόλης Νικηφόρου, Αδέσποτα
Post by: wings on 24 Sep, 2007, 13:25:52
Με την ευκαιρία - αφού κά(ι)ηκες που κάηκες και τσουρουφλίστηκες, διάβασε και κάνα ακόμα ποίημα του Τόλη. Έχουμε αρκετά στο νήμα του (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8472.0). Κακό μεγάλο δεν θα πάθεις ούτε είναι επιβλαβής για την υγεία μας. Είναι εξαιρετικός άνθρωπος κι ακόμα καλύτερος ποιητής. :-)
Title: Re: Τόλης Νικηφόρου, Αδέσποτα
Post by: Πρωτέαs on 24 Sep, 2007, 13:28:02
Αφού σε είπα, δεν με ενδιαφέρει η ποίηση! Μπαααα!

Ο ποιητής, από την άλλη, είναι και «μπιιιιπ» τα παιδιά! Πού μας τον έκρυβες, ε;;;;;;;;;
Title: Re: Τόλης Νικηφόρου, Αδέσποτα
Post by: wings on 24 Sep, 2007, 13:30:26
Εδώ τον έχουμε και θα μας πει ο ίδιος πού κρυβόταν. Καιρό μάς παρακολουθούσε, αλλά άργησε να εμφανιστεί στα λημέρια μας. Ας σου εξηγήσει ο ίδιος. Προφανώς, έχουν ακόμα κι οι ποιητές ατυχείς εμπνεύσεις. :-)))
Title: Re: Τόλης Νικηφόρου, Αδέσποτα
Post by: banned on 24 Sep, 2007, 16:02:15
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Εκεί που περιδιάβαζα αμέριμνος το διαδίκτυο, συνάντησα το σιβηριανό αιλουροειδές. Από τότε άσπρη μέρα δεν έχω δει. Ευτυχώς που συνάντησα τώρα εσένα, Σταυρούλα μου, στα νήματα της ποίησης. Για να εξέλθω από τον λαβύρινθο και να γλιτώσω από τα νύχια του.
Title: Re: Τόλης Νικηφόρου, Αδέσποτα
Post by: wings on 24 Sep, 2007, 16:23:24
Μα, καλά, εκεί στις ατέλειωτες σιβηριανές στέπες που σε σεργιανίζω, το χιόνι δεν το βλέπεις; Δεν ασπρίζει η μέρα σου; Τι κοιτάς και πού τρέχει ο λογισμός σου όταν σε παίρνω μαζί μου;  :-)
Title: Re: Τόλης Νικηφόρου, Αδέσποτα
Post by: banned on 24 Sep, 2007, 19:12:31
Να σου εξηγήσω. Το σιβηριανό αιλουροειδές είναι σαρκοβόρο. Χιονίζει έξω στη φύση, χιονίζει και στα μάτια του (μπρρρρ). Όταν βρίσκει θηράματα, εκεί στις στέπες που σεργιανίζουμε, έχει καλώς. Κάθεται χορτάτο και ήμερο. Όταν όμως δεν βρίσκει, βγάζει τα νύχια του σε μένα. Το έχω ξεγελάσει ως τώρα με μούσμουλα και έχω γλιτώσει μόνο με αμυχές. Ως πότε όμως; Μόνο μια Σταυρούλα θα με σώσει.
Title: Re: Τόλης Νικηφόρου, Αδέσποτα
Post by: wings on 24 Sep, 2007, 19:36:29
Μόνο μια Σταυρούλα θα με σώσει.

Ή θα σε χαντακώσει. :-)
Title: Re: Τόλης Νικηφόρου, Αδέσποτα
Post by: banned on 24 Sep, 2007, 21:23:05
Η Σταυρούλαααααααα ;;;;!!! Αν είναι δυνατόν. Μια φορά κι εγώ συνάντησα ένα φιλικό, τρυφερό, ντόμπρο, ξηγημένο, εγκάρδιο, ρεμπέτικο, παλαβούτσικο, τουμπιώτικο πλάσμα, με μαλλιά σε στιλ μεσοπολέμου, κι εσύ αμέσως να το γλωσσοφάς.
Title: Re: Τόλης Νικηφόρου, Αδέσποτα
Post by: wings on 24 Sep, 2007, 21:25:59
As you like it... I'll then keep my mouth wide shut! Κοινώς, νίπτω τας χείρας μου...
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Όπου και να βρίσκεστε πάντα
Post by: banned on 25 Sep, 2007, 19:46:27
Quote
Γιάννης Υφαντής, Όπου και να βρίσκεστε πάντα (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8475.msg164791#msg164791)

Όπου και να βρίσκεστε πάντα
κρυφό ένα όπλο να κρατάτε πάνω σας γιατί
η επανάσταση
(σαν τη δευτέρα παρουσία) δεν ξέρετε
πού θα σας βρει, γιατί
η επανάσταση
(σαν τη δευτέρα παρουσία) γίνεται
κάθε στιγμή.

Από τη συλλογή Ποιήματα Κεντήματα στο Δέρμα του Διαβόλου (1988)

Ρωτάω εγώ τώρα : Δηλαδή, ξωτικό μου, η επανάσταση είναι ένα ποίημα με όπλο;
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Όπου και να βρίσκεστε πάντα
Post by: wings on 25 Sep, 2007, 19:50:47
Η επανάσταση μπορεί να γίνει και μ' ένα ποίημα και μ' ένα όπλο, αλλά και χωρίς αυτά - με απλές, καθημερινές πράξεις.

Την επανάσταση μπορεί να την κάνει ένας ποιητής, ένας οπλοφόρος, ένα ξωτικό ή οποιοσδήποτε απλός άνθρωπος.

Θα μου πεις, βέβαια, ότι με όσα λέω μεγάλο εύρος αποκτά η έννοια της επανάστασης και πολύ λασκαρισμένα είναι τα όριά της. Ναι, θα συμφωνήσω. Αλλά, ας μην ξεχνάμε πως η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο.

Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Όπου και να βρίσκεστε πάντα
Post by: banned on 25 Sep, 2007, 21:25:15
H επανάσταση αγναντεύει το άπειρο αλλά για την ώρα έχει πέσει στο βάραθρο. Εκεί που κατοικούν οι «ανίδεοι και χορτάτοι».

Κοίτα να δεις πώς είχα εκφράσει αυτά που λες, στην προμετωπίδα μιας συλλογής διηγημάτων μου το 1973 :
Δεν ελπίζω σε ήρωες, δεν περιμένω κανένα θεό, μεσσία ή προστάτη. Από μένα κρέμεται ο κόσμος όλος και τον σώζω αφαιρώντας μια στάλα φόβο, προσθέτοντας μια στάλα συνέπεια στο καμίνι του δρόμου.

Και ρωτάω τον Υφαντή : Καλά σαν τη δευτέρα παρουσία αλλά μήπως θα πρέπει να περιμένουμε ως τότε;
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Όπου και να βρίσκεστε πάντα
Post by: wings on 25 Sep, 2007, 21:35:58
Και ρωτάω τον Υφαντή : Kαλά "σαν τη δευτέρα παρουσία" αλλά μήπως θα πρέπει να περιμένουμε ως τότε;

Μπα, δεν νομίζω... αφού ο «χριστιανός» χρησιμοποιεί ηχηρότατες παρενθέσεις.

Όπως λέει κι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, σε κάθε περίσταση χειροκροτούν οι ανίδεοι - και, φυσικά, (συμπληρώνω εγώ) επευφημούν τα πλήθη τις γιαλαντζί επαναστάσεις (π.χ. 1967), γιατί στις άλλες, τις γνήσιες, δεν χρειάζονται παλαμάκια αλλά δράση και αγώνας.

Για έλα να σου πω: μήπως από το πολύ αγνάντεμα η επανάσταση έπεσε σε ρέμβη;
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Όπου και να βρίσκεστε πάντα
Post by: banned on 25 Sep, 2007, 22:10:00
Χμμμ, «δράση κι αγώνας», καλό ακούγεται αυτό. Τι είναι, newspeak του Όργουελ; Να θυμηθώ να το κοιτάξω στο Οxford Advanced Idealist's Dictionary.

Όχι, καλέ. Η επανάσταση εξακολουθεί να αγναντεύει ... το έμπειρο όμως πλέον. Χωνεύει τη μεγάλη μάσα και είναι μισοναρκωμένη.

Καλά, δεν μου λες, κι αυτοί που δεν είναι χριστιανοί ή χριστιανόπουλοι; Γι' αυτούς ούτε δευτέρα παρουσία έχει, ούτε επανάσταση υποθέτω. Αυτοί θα ψήνονται αιωνίως στο κεντρικό καζάνι του καπιταλισμού;
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Όπου και να βρίσκεστε πάντα
Post by: wings on 25 Sep, 2007, 22:18:13
Χμμμ, «δράση κι αγώνας», καλό ακούγεται αυτό. Τι είναι, newspeak του Όργουελ; Να θυμηθώ να το κοιτάξω στο Οxford Advanced Idealist's Dictionary.

Όχι, να χαρείς. Μην μπεις σε τέτοιο κόπο. Παραείναι advanced για το γράδα μας τούτο το ανάγνωσμα.

Όχι, καλέ. Η επανάσταση εξακολουθεί να αγναντεύει ... το έμπειρο όμως πλέον. Χωνεύει τη μεγάλη μάσα και είναι μισοναρκωμένη.

Και οσονούπω θα πέσει σε χειμερία νάρκη στο βόρειο ημισφαίριο, ε; Καθότι προβλέπεται χειμώνας βαρύς.

Καλά, δεν μου λες, κι αυτοί που δεν είναι χριστιανοί ή χριστιανόπουλοι; Γι' αυτούς ούτε δευτέρα παρουσία έχει, ούτε επανάσταση υποθέτω. Αυτοί θα ψήνονται αιωνίως στο κεντρικό καζάνι του καπιταλισμού;

Γιατί συνδυάζεις τη δευτέρα παρουσία με την επανάσταση συνεχώς; Τι σ' έχει πιάσει απόψε; Αρχίζεις και στρέφεσαι προς τα θεία ολοένα και περισσότερο οψίμως και μ' αναγκάζεις ν' ανησυχώ για το μέλλον (όλων μας). Δεν είναι καλά προμηνύματα ετούτα.
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Όπου και να βρίσκεστε πάντα
Post by: banned on 26 Sep, 2007, 01:48:59
Με έχουν επηρεάσει οι μουστακαλήδες ταξιτζήδες που σταυροκοπιούνται έξω από κάθε εκκλησία σαν γιαγιάδες παλαιάς κοπής. Αν δεν δώσεις βάση στο μουστάκι, σε τι θα δώσεις; Όπως λοιπόν τα βλέπω τα πράγματα τώρα, πρώτα θα γίνει η δευτέρα παρουσία και μετά η επανάσταση.
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Όπου και να βρίσκεστε πάντα
Post by: wings on 26 Sep, 2007, 01:52:31
Το σφαιρικό συμπέρασμα είναι ότι τα μουστάκια δεν κάνουν επανάσταση; Δεν συνάδει προς την εικόνα γνωστών επαναστατών του παρελθόντος αυτό, αλλά εκεί με οδηγούν οι συνειρμοί σου.

Η δευτέρα παρουσία καλό πράγμα δεν είναι; Μπορεί να μας προκύψει και ισάξια της επανάστασης.
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Όπου και να βρίσκεστε πάντα
Post by: banned on 26 Sep, 2007, 11:02:46
Κάθε παραμύθι είναι ωραίο. Δεν βλέπεις πώς το χάφτει ο κόσμος; Λες και είναι γαλακτομπούρεκο (τώρα πώς θυμήθηκα τη soldier, μπορείς να μου πεις;).

'Eχουμε και λέμε, λοιπόν. Το παραμύθι του ανδρισμού ονομάζεται μουστάκι. To παραμύθι της θρησκείας ονομάζεται δευτέρα παρουσία. Το παραμύθι των καταπιεσμένων ονομάζεται επανάσταση. Και το δικό μου παραμύθι ονομάζεται ουτοπία. Που μάλλον τα συνοψίζει όλα.

Υπάρχει και η παραμύθα. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Title: Re: Γιάννης Υφαντής, Όπου και να βρίσκεστε πάντα
Post by: wings on 26 Sep, 2007, 11:23:08
Μα, πρόλαβε και μας το είπε ο Σεφέρης: Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα... (Τελευταίος σταθμός, 1944).
Title: Re: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί
Post by: Soldier on 27 Sep, 2007, 17:29:09
Quote
Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11764.msg163893#msg163893)

Γράφω σ' ένα κελλί
Χιλιάδες λέξεις
Σαν ένας κατάδικος
Κι ύστερα βγάζω το κεφάλι μου
Έξω από τον φεγγίτη
Διψασμένος για λίγο γαλάζιο

Από τη συλλογή Φαέθων (1992)

Πόσο αληθινό το τελευταίο ποίημα... και πόσο μου θυμίζει, δυστυχώς, τον εαυτό μου...
Title: Re: Re: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί
Post by: wings on 27 Sep, 2007, 17:33:28
Καροτένια μου, πάλι έμπλεξες σε δύσκολη κι ογκώδη μετάφραση ή κάπου αλλού τρέχει ο λογισμός σου;

Γιατί νιώθεις ότι είσαι σε κελί;
Title: Re: Re: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί
Post by: Soldier on 27 Sep, 2007, 17:55:08
Aπλώς καμιά φορά νιώθω λιγάκι να ασφυκτιώ μέσα στους 4 τοίχους... και κάθε φορά που βγαίνω στο μπαλκόνι να πάρω αέρα πέφτω πάνω σε άλλους 18.
Title: Re: Re: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί
Post by: wings on 27 Sep, 2007, 18:01:57
Αγνόησέ τους. Όπως λέει κι ο Τάκης Βαρβιτσιώτης, οι φεγγίτες είναι για να βλέπουμε λίγο γαλάζιο - αν θέλουμε κι αν έχουμε την ψυχή για να το δούμε, συμπληρώνω εγώ. Γιατί πάντα θα επιμένω ότι (όπως είχα γράψει σε κάποιο άλλο νήμα του φόρουμ προ καιρού) αναγκαίο είναι να έχουμε τα μυαλά μας στη θέση τους για να ακούμε όσα αξίζει τον κόπο ν' ακούσουμε και να νιώθουμε όσα τελικά αξίζουμε να νιώσουμε (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=5778.msg67046#msg67046).
Title: Re: Re: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί
Post by: banned on 27 Sep, 2007, 19:10:36
Μα το ίδιο το ποίημα δεν είναι ένας φεγγίτης ή λίγο γαλάζιο;
Title: Re: Re: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί
Post by: wings on 27 Sep, 2007, 19:28:38
Ασφαλώς, Τόλη. Μ' αρέσει αυτή η νότα αισιοδοξίας σε μερικούς στίχους του Τάκη Βαρβιτσιώτη. Ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου. :-)
Title: Re: Re: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί
Post by: banned on 27 Sep, 2007, 19:46:00
«Νότα αισιοδοξίας», ε; Θαυμάζω το ταλέντο σας. Ή τη θρησκευτική σας πίστη. Να βλέπεις τι γίνεται τριγύρω σου και να είσαι πάντα αισιόδοξος.
Title: Re: Re: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί
Post by: wings on 27 Sep, 2007, 19:49:22
Τώρα σ' εμένα μιλάς περί θρησκευτικής πίστης ή στον Τάκη Βαρβιτσιώτη; Ή μήπως μονολογείς;

Έλα να σου πω... άμα δεις με προσοχή τι γίνεται γύρω σου και αφουγκραστείς τις ανθρώπινες ψυχές (νεκρές και ζώσες), έχεις πολλούς λόγους παραπάνω για να είσαι αισιόδοξος. Παντού υπάρχουν φεγγίτες, αρκεί να μη βαρεθείς να σκαρφαλώσεις για να τους ανοίξεις. Και ο ουρανός είναι πάντα γαλάζιος, όσο κι αν βαλθήκαμε να τον μπλαβίσουμε.
Title: Re: Re: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί
Post by: Soldier on 27 Sep, 2007, 20:02:21
Βίκη, θα μου το μάθεις πώς γίνεται αυτό; Γιατί εγώ πάσχω από μόνιμη απαισιοδοξία...
Title: Re: Re: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί
Post by: wings on 27 Sep, 2007, 20:06:51
Απλό είναι. Διάβασε ξανά και ξανά αυτό το ποίημα του Τάκη Βαρβιτσιώτη καταρχήν... :-)

Θα δεις ότι και μέσα στη θλίψη ακόμα, υπάρχει πάντα ένα κομμάτι γαλάζιου ουρανού να μας περιμένει.
Title: Re: Re: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί
Post by: mavrodon on 27 Sep, 2007, 20:11:37
Και ο ουρανός είναι πάντα γαλάζιος, όσο κι αν βαλθήκαμε να τον μπλαβίσουμε.

Βίκυ, ο ουρανός είναι μαύρος το βράδυ και όταν έχει συννεφιά. Στο διάστημα το σύμπαν είναι μαύρο. Δεν έχεις ακούσει για την σκοτεινή ύλη και τις μαύρες τρύπες;
Title: Re: Re: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί
Post by: wings on 27 Sep, 2007, 20:14:38
Ε, λοιπόν; Είναι λόγος αυτός για να μας κυριεύειί η απαισιοδοξία; Αχ, εσείς οι τεχνοκράτες - ξύλο που θέλετε...
Title: Re: Re: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί
Post by: mavrodon on 27 Sep, 2007, 20:30:38
Έχεις δίκαιο. Να δούμε τι λέει ο Τόλης σχετικά. Μπορεί αυτός να γράψει ποίημα για τη σκοτεινή ύλη και τις μαύρες τρύπες που όλα τα ρουφάνε.
Title: Re: Re: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί
Post by: banned on 27 Sep, 2007, 22:33:18
«Η σκέψη ανήκει στο πένθος» είναι ο τίτλος μιας συλλογής του σημαντικού ποιητή της γενιάς του '70, Αντώνη Φωστιέρη. Όμως, τι θέλουμε τώρα εμείς, Θωμά μου; Βρήκαμε αυτό το σπάνιο φαινόμενο που ανακαλύπτει λόγους για αισιοδοξία και θέλουμε να το κάνουμε να μελαγχολήσει; 

Μην ξεχνάς ακόμη ότι μιλάμε για (και με) ένα ανεξιχνίαστο ξωτικό και μάγισσα που πιθανότατα κατάγεται από τη σκοτεινή ύλη του διαστήματος. Αφού αυτή κατάφερε να είναι αισιόδοξη, αισιόδοξοι θα είμαστε κι εμείς. Γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να μας εξαφανίσει όπως οι μαύρες τρύπες κάθε τι που πλησιάζει στην ακτίνα δράσης τους.
Title: Re: Re: Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γράφω σ' ένα κελλί
Post by: mavrodon on 27 Sep, 2007, 23:10:05
Συμφωνώ. Η Βίκυ είναι φαινόμενο αισιοδοξίας. Βλέπει πάντα το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Εξάλλου, όπως λένε οι Άγγλοι, in every cloud there is a silver lining.
Title: Re: Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου, Maisonettes
Post by: F_idάνι on 29 Sep, 2007, 22:01:05
Quote
Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου, Maisonettes

Τουλάχιστον εδώ αισθανόμαστε ασφαλείς
Κι ο σκύλος μας πρόθυμος παίρνει το μπάνιο του
Το μεσημέρι τρώμε καλά αναπαυόμαστε εν ειρήνη
Είμαστε εύχαρεις εδώ ευγενικοί με τους γείτονες
Λαλίστατοι αλληλέγγυοι πρωτότυποι προπάντων
«Η θάλασσα είναι λάδι σήμερα δε βρίσκετε;»
Κι όταν μες στα βαθιά μεσάνυχτα ακούγονται
Κάτι παράξενες φωνές και λόγια ανερμήνευτα
Κάτι διαρκείς πνιχτοί λυγμοί
Μου λέει δεν είναι τίποτα
Όνειρο θα βλέπει και παραμιλάει
Κοιμήσου
Φαίνεται ήπιε κι έφαγε πολύ βαρυστομάχιασε
Κοιμήσου

Από τη συλλογή Μετανάστες του εσωτερικού νερού (1985)

Τώρα, εγώ, που με το Maisonettes θυμήθηκα το American Beauty... (http://www.imdb.com/title/tt0169547/) εν Ελλάδι, είμαι πολύ εκτός πνεύματος;
Title: Re: Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου, Maisonettes
Post by: wings on 30 Sep, 2007, 03:32:51
Δεν τη θυμάμαι την ταινία που λες, Έφη, ή μάλλον δεν είμαι σίγουρη αν την έχω δει, οπότε δεν ξέρω να σου πω.
Title: Re: Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου, Maisonettes
Post by: banned on 30 Sep, 2007, 10:41:40
Έχεις απόλυτο δίκαιο, Έφη, μόνο που στο έργο οι διαρκείς πνιχτοί λυγμοί έφτασαν ως την έκρηξη.

 
Title: Re: Μαρία Καραγιάννη, Σε τόσες μαζεμένες νύχτες
Post by: banned on 08 Oct, 2007, 01:57:35
Μαρία Καραγιάννη, Σε τόσες μαζεμένες νύχτες

Παράξενο να υπάρχεις
σε τόσες μαζεμένες νύχτες
Να δραπετεύεις
ν' απολιθώνεσαι άστρο σε βυθό
να πυρπολείσαι εκεί
εξιλαστήριος
μεταφερμένος
πρόσκαιρος
αλλού ζωντανός
Και ξαφνικά
να αναδύεσαι ακατέργαστος
κάθετο ανάβλυσμα
σε ελλειπτικές ρωγμές φωτός
άγγελος σχεδόν
Έτοιμος.

Από τη συλλογή Δίδυμο όνειρο (1979)


Αφιερωμένο στον Τόλη Νικηφόρου. Αλήθεια, εσύ πού δραπετεύεις, Τόλη;

Ευχαριστώ για την αφιέρωση.

Δεν δραπετεύω. Είμαι εδώ, ισοβίτης και απελπισμένος όπως όλοι μας. Με σώζει όμως κάτι ελάχιστο από την ομορφιά του κόσμου. Ένα χάραμα, τα μάτια των παιδιών, εκείνοι που αγαπώ, κάποια που μπορεί ξαφνικά να μου χαμογελάσει. Και το φως που υπάρχει μέσα μου.
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
Post by: Anastasia on 08 Oct, 2007, 12:18:32
Quote
Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
 
...
Ένα πεζούλι είναι η αγάπη μου
πούρχεσαι και καθόμαστε τα απογεύματα
και την αυγή μάς βρίσκουνε μαρμαρωμένους.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)


Αυτό σου το αφιερώνω... ;-)
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
Post by: wings on 08 Oct, 2007, 12:47:02
Σ' εμένα;

Πες «ναι», να σκάσει απ' το κακό του ο Νικηφόρου. :-)
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
Post by: Anastasia on 08 Oct, 2007, 13:00:16
Εννοείται σ' εσένα, παιδί μου!!! ;-)
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
Post by: wings on 08 Oct, 2007, 13:13:44
Αχχχχχχχχχχχχχχχ, τρέμε, Νικηφόρου!

[Η ικανοποίησή μου χτύπησε ταβάνι...]
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
Post by: banned on 08 Oct, 2007, 13:46:39
Από τα πολλά αφιερώματα θα καταντήσεις στο τέλος να είσαι κάτι σαν εικονοστάσιο. Ή σαν τον μαρμαρωμένο βασιλιά. Και σιγά μη σκάσω. Σας αφήνω όλη τη δόξα, παίρνω τη Μάγια και φεύγω. 'Εχει ένα ψαράδικο στη γειτονιά με εκλεκτούς μεζέδες.
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
Post by: mavrodon on 08 Oct, 2007, 13:48:25
Έχεις δίκιο. Καλή όρεξη και, φως, περισσότερο φως!
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
Post by: Anastasia on 08 Oct, 2007, 13:50:49
Από τα πολλά αφιερώματα θα καταντήσεις στο τέλος να είσαι κάτι σαν εικονοστάσιο. Ή σαν τον μαρμαρωμένο βασιλιά. Και σιγά μη σκάσω. Σας αφήνω όλη τη δόξα, παίρνω τη Μάγια και φεύγω. Έχει ένα ψαράδικο στη γειτονιά με εκλεκτούς μεζέδες.

Να με συγχωρείτε πολύ, κύριε Τόλη μας, αλλά α) η Μάγια δεν πάει πουθενά, β) τρώει μόνο κροκέτες. Αυτό λέγεται απαγωγή, το ξέρετε;;;;;;; ;-)
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
Post by: wings on 08 Oct, 2007, 14:13:59
Από τα πολλά αφιερώματα θα καταντήσεις στο τέλος να είσαι κάτι σαν εικονοστάσιο. Ή σαν τον μαρμαρωμένο βασιλιά.

Δεν μένει παρά μόλις ιδωθούμε να κάνεις το σταυρό σου, τότε. Ή να μου καταθέσεις στεφάνι. Και καμιά μετάνοια δεν βλάφτει - άντε υπόκλιση... :-)))

[Ανάστο, όρμα στ' αγόρια ακάθεκτη. Εγώ πάντα μαζί σου!]
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
Post by: banned on 08 Oct, 2007, 14:28:54
Ναι, αλλά το αφιέρωμα είναι στην ερωτική ποίηση κι εγώ αγάπησα τη Μάγια με την πρώτη ματιά. Άλλος ένας απελπισμένος έρωτας. Πλατωνικός. Αφού είναι έτσι, θα έρχομαι να βλέπω την άκρη της ουράς της από μακριά και να της αφήνω κροκέτες στο κατώφλι της.

Υ.Γ.: Μόλις άκουσα ένα ουουου... και είδα ότι εμφανίστηκε το ξωτικό. Για σταυρούς, στεφάνια, μετάνοιες και υποκλίσεις (που ελάχιστα αρμόζουν σε ένα ξωτικό) μάλλον θα πρέπει να απευθυνθείς αλλού. Καθότι έχω παιδιόθεν μια βαρύτατης μορφής αλλεργία σ' αυτά και τα παρόμοια.
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
Post by: wings on 08 Oct, 2007, 14:44:13
Καλά, ποιητή μου. Δεν θα πέσεις στα χέρια μου αύριο, βαριά βαριά αντιμεθαύριο; Θα σου εξηγήσω εγώ το ποίημα και θα βγάλω και τα σπασμένα της Μάγιας.
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
Post by: Anastasia on 08 Oct, 2007, 15:34:14
Έτσι, Βίκυ μου! Και να κάνεις ανάλυση από τις καλές! Ξέρεις εσύ! ;-)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: banned on 15 Oct, 2007, 19:35:13
Quote
[Από την ενότητα Αγριοφράουλες]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό

Έσκυψε
           και τη φίλησε
           κι άκουσε ν' αναβλύζει μέσα του
           δροσερό το νερό.
                                  Σιγά σιγά
           μετατοπιζόταν στα ενδότερα.
                                  Κάθισε
           στη σκιά
           εκεί που το σκοτεινό καφέ
           είχε μια γεύση πικρή.
Ο ουρανός
ένα γαλάζιο κατά τον ποιητή.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)


Μεγάλη ποικιλία σίγουρα και γευστική. Ο Στογιαννίδης αγριοφράουλες και βατόμουρα, το ξωτικό υπό μορφήν σιβηριανής τίγρης μούσμουλα κι εγώ μόλις τώρα κάστανα. Τι το ηδύτερο, δηλαδή, μπορεί να προσκομίσει μια Ερμιόνη; 
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: wings on 15 Oct, 2007, 20:05:39
Τι έκανες εσύ; Έβγαλες τα κάστανα από τη φωτιά;  :Ρ
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: banned on 15 Oct, 2007, 21:32:12
Ε, ναι. Υπέπεσα σε δύο τουλάχιστον από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Gluttony and lust. Τα έβγαλα από τη φωτιά και έκαψα τα δάχτυλά μου, τα έφαγα με τις φλούδες και έκαψα τα χείλη και τη γλώσσα μου. Είμαι και αμετανόητος (νοσταλγός) από πάνω. Γι' αυτό και το ερώτημα μου περί Ερμιόνης.
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: wings on 15 Oct, 2007, 21:41:13
Ρητορικό ήταν, αλλά δεν κρατιέμαι και θα σου απαντήσω καθότι με ερωτικά ποιήματα έχουμε να κάνουμε. Τι να την κάνεις την Ερμιόνη με καμένα δάχτυλα και καμένο στόμα; Γι' αυτό κι εκείνη δεν έρχεται... :-)

Quote
[Από την ενότητα Αγριοφράουλες]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η Ερμιόνη

Παραμονή γεμάτη αγωνία.
Κάτι θα 'ρθει (όμως δεν ξέρεις τι ακριβώς)
μέσα μου μοσχοβολά γιασεμί
και φρέσκο κομμένο όνειρο.

Η Ερμιόνη όλο λέει θα 'ρθεί και δε φαίνεται.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: banned on 15 Oct, 2007, 23:20:10
«Ου συ με λοιδορείς αλλ' ο τόπος», όπως είπε ο λύκος στο αρνί ή ο κυνηγός στη σιβηριανή τίγρη. Στα νέα ελληνικά, «έχουμε και ανήλικα εδώ». Αιδημόνως, λοιπόν. 

Ο ποιητής εκβάλλει κραυγή εκ του τάφου, στα δικά μου καμένα δάχτυλα θα κολλήσουμε; Και τι να την κάνω την Ερμιόνη μετά τα κάστανα; Να παίξουμε ζατρίκιον; Όπως ήταν και η αρχική μου απορία.




Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: wings on 15 Oct, 2007, 23:23:23
Στη δικιά μου απορία δεν θα απαντήσει ποτέ κανείς; Και παράλληλα με τα κάστανα δεν θα μπορούσες τίποτα να την κάνεις και μετά δεν θα μπορούσες... για το πριν διίστανται οι απόψεις αλλά σ' έφαγε η λαιμαργία. Οπότε, τώρα βολέψου με κάνα βατόμουρο μπας και δροσιστείς απ' το κάψιμο. :-)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: F_idάνι on 15 Oct, 2007, 23:30:21
Ποια ερώτηση;
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: wings on 15 Oct, 2007, 23:37:55
Γιατί δεν τη φώναξε την Ερμιόνη προτού βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά ή, τέλος πάντων, για να βγάλει εκείνη τα κάστανα από τη φωτιά, αφού μονάχος του μαντάρα τα κάνει;
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: banned on 15 Oct, 2007, 23:55:29
Γιατί, τιγράκι μου, κι η Ερμιόνη κάστανο είναι (και πυριφλεγές μάλιστα), και μούσμουλο είναι, και βατόμουρο είναι, και, εν πάση περιπτώσει, αν δεν τα κάνει κανείς μαντάρα με μια Ερμιόνη, με τι θα τα κάνει, με τη θεία του τη Αφροξυλάνθη;
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: F_idάνι on 15 Oct, 2007, 23:58:45
Μα, αφού η Ερμιόνη έτσι κι αλλιώς δε θα 'ρθει... Μόνος του θα τα φάει τα κάστανα, ο χριστιανός;
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: wings on 15 Oct, 2007, 23:59:52
Χαχαχαχαχαχα... Τόλη, με αποστόμωσες με τρόπο καταλυτικό. Καλά να πάθω για να μάθω να έχω απορίες. :-)

Μη μου πεις ότι θύμωσες με την αδιακρισία μου... πώς να σε καλοπιάσω τώρα; Θες ακόμα ένα ποίημα του Γιώργου Στογιαννίδη; Θες άλλου ποιητή; Δώσε παραγγελιά και θα σπεύσω. :-)

Εφοφύτουλα, εσύ με τον Τόλη είσαι ή με το θεριό; Αφού μόνος του τα 'φαγε και κάηκε, γιααααααααααα...
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: F_idάνι on 16 Oct, 2007, 00:03:30
Εγώ περιμένω να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός και να ορμήξω στα κάστανα. Όπως η Ερμιόνη, στο σωστό μέρος, τη λάθος στιγμή :-)

(Ποίημα, λέμε...)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: wings on 16 Oct, 2007, 00:05:20
Μα, δεν έχει κάστανα. Τα τσάκισε ο ποιητής. [Εκτός ποιήματος...]
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: F_idάνι on 16 Oct, 2007, 00:15:25
Τα τσάκισε, λες; Μήπως τα 'κανε ποιήματα;
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: wings on 16 Oct, 2007, 00:19:22
Όχι. Μπάφιασε από τα τόσα κάστανα που ήταν και καυτά, κατάκαψε και τα χέρια του και μετά δεν μπορούσε ούτε στιχάκι να γράψει ούτε λεξούλα ν' αρθρώσει γιατί ζεμάτισε και το στόμα του.

Λέω να γράψουμε εμείς σήμερα κάνα ποίημα, μην πάει η μέρα στράφι. :-)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: banned on 16 Oct, 2007, 00:22:13
Εγώ να θυμώσω με σένα, Βίκυ; Έξω φρενών γίνομαι, αλλά μετά μου περνάει. Πώς τα καταφέρνεις;

Μην κοιτάς που κάνω πλάκα, είμαι στις μαύρες μου, τι να μου κάνει ένα ποίημα, ο οργανισμός μου τραβάει ρεμπέτικο. Το «Θεέ μου μεγαλοδύναμε» ή, έστω, την «Πεντάμορφη». Βέβαια, αν μου έβαζες το «Στις γειτόνισσας τις σκάλες έπεφταν βαριές ψιχάλες» με την ασήκωτη φωνή του Τάκη Μπίνη ακόμη καλύτερα.

Υ.Γ.: Απειλή. Αν δεν μου βάλετε ρεμπέτικο, θα γράψω ποίημα ή θα φάω και τα υπόλοιπα κάστανα.

Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: F_idάνι on 16 Oct, 2007, 00:24:52
Να γράψεις ποίημα και να το βάλεις στη σωστή ενότητα.

Ρεμπέτικο με Ερμιόνη δεν υπάρχει. Εκτός αν προτιμάς Bowie (θα το ψάξουμε, επειδή είσαι καλό παιδί. :-)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: wings on 16 Oct, 2007, 00:31:28
Χεχεχε... εκβιαστική και χαιρέκακη απάντηση: Τόλη, έλα στο σπίτι μου να βοηθήσεις στη μετάφρασή μου και σου βάζω ν' ακούς ρεμπέτικα ίσαμε το πρωί.

Εφουλίνι, τώρα είναι που θα γράψει συλλογή ολόκληρη μέσα σ' ένα βράδυ προκειμένου να μην τραβιέται ως εδώ. :-)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: banned on 16 Oct, 2007, 00:42:37
Δεν απαντώ. Δεν θέλω να με διαγράψουν από το φόρουμ. Έχουμε και μια ανθολογία να τελειώσουμε.
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: wings on 16 Oct, 2007, 00:44:40
Μα, δεν κατάλαβες. Σε τούτο το μαχαλά του φόρουμ είμαι γενικός δερβέναγας. Εγώ θα σε διαγράψω, με τα χεράκια μου, φοβητσιάρη. :-)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: banned on 16 Oct, 2007, 01:05:45
Ερωτικέ Γιώργο Στογιαννίδη, εκεί που (δεν) βρίσκεσαι. Εσύ με καταλαβαίνεις. Το άτιμο το θηλυκό με προκαλεί απροκάλυπτα. Ε, να μην του δώσω μιαν απάντηση; 'Οχι εις είδος (κάστανα) για την ώρα. Ευχαριστώ.

Μωρό μου (καλή αρχή). Αν έρθω τώρα από το σπίτι σου, τη μετάφραση θα την τελειώσεις σε τρία τέρμινα. Τα ρεμπέτικα δεν θα ακουστούν, μάλλον οι φιλήσυχοι γείτονες θα ακούσουν εσένα. Σε ποιήματα μπροστά στα οποία ο μοντερνισμός θα είναι παράδοση και η Ρούλα Αλαβέρα θα ακούγεται σαν τον Δροσίνη. Οι δε κραυγές των ημιαγρίων της Αφρικής ως σονάτα υπό το σεληνόφως. Γι' αυτό, κατ' αντιστροφήν της Ευτυχίας Λουκίδου, πες μου καλύτερα «μη έρχου».
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: mavrodon on 16 Oct, 2007, 01:07:41
Μου φαίνεται ότι εσείς οι δύο δεν «χαρίζετε κάστανα»!
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: wings on 16 Oct, 2007, 01:09:28
Χαχαχαχαχαχαχαχα... μας τα φάγανε τα κάστανα, Έφη.

Όλα τούτα είναι προσχήματα «ποιητική αδεία» για να μη μας δώσει ο ποιητής ούτε ένα τοσοδούλι κάστανο. Τα τσάκισε όλα, σου λέω.

Θωμά μου, ο Τόλης δεν χαρίζει του αγγέλου του θυμίαμα, όσο για τα κάστανα, όνειρο ήταν και πάνε. :-)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: F_idάνι on 16 Oct, 2007, 01:12:47
Νομίζω πως, μετά την Ερμιόνη και τα κάστανα, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την Άναμπελ και τα μύγδαλα. :-)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: wings on 16 Oct, 2007, 01:16:12
Και μην ξεχάσουμε την τούρτα βατόμουρο της Ανάστως γιατί δεν θα μας το συγχωρήσει ποτέ. :-)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: F_idάνι on 16 Oct, 2007, 01:17:59
(σουφλέ, σουφλέ... :-)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: wings on 16 Oct, 2007, 01:21:35
Ωχ, ναι. Καλά λες.

Πριν κάνα δεκαπενθήμερο έκανα το καθήκον μου και της πήγα ένα και μετά της έβαλα και το αντίστοιχο ποίημα του Γ. Στογιαννίδη για το βατόμουρο (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8462.msg97893#msg97893) και ήταν πανευτυχής.

Quote
[Από την ενότητα Αγριοφράουλες]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Βατόμουρο

Η γλώσσα της βατόμουρο γλυκόξυνο
κάτω απ' τη γλώσσα μου.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: banned on 16 Oct, 2007, 01:22:47
Λοιπόν, χωρίς πλάκα τώρα, εδώ από πίσω μου έχω ένα βάζο με καβουρντισμένα αμύγδαλα κι ένα πιάτo γεμάτο βρασμένα κάστανα. Δεχόμαστε και επισκέψεις. Αν προτιμάτε τα ωμά, κάτι θα γίνει (φέρτε και την Αναμπέλ - ποια είναι;)

Y.Γ.: Ε, Έφη, έχεις υπερβολικές απαιτήσεις. Εμείς θα βάλουμε τα υλικά κι εσείς την τέχνη.
Υ.Γ.: 2 Πού την έχει κοπανήσει η Αναστασία;
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: mavrodon on 16 Oct, 2007, 01:23:03
Quote
Θωμά μου, ο Τόλης δεν χαρίζει του αγγέλου του θυμίαμα, όσο για τα κάστανα, όνειρο ήταν και πάνε.

Κατά το «βράσε όρυζα», «βράσε κάστανα». Πες μου και αύριο θα σου φέρω τα καλύτερα κάστανα βραστά, ζεστά-ζεστά. Δε χρειάζεται και τάπερ!
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: wings on 16 Oct, 2007, 01:28:10
Τόλη, αλάτι έχουν τα αμύγδαλα; Αν όχι, δεν μ' αρέσουν.

Τα κάστανα φα' τα μόνος σου. Άμα χρειαστώ, θα μου φέρει ο Θωμάς.

Η Αναστασία πρέπει να έχει πολλή δουλειά και γι' αυτό χάθηκε. Καλά που το ανέφερες, Τόλη. Να θυμηθώ να την πάρω τηλέφωνο αύριο.
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: F_idάνι on 16 Oct, 2007, 01:31:54
Εγώ είμαι της σχολής: «Το κάστανο θέλει κρασί, και το καρύδι μέλι».

[Το βατόμουρο είναι εκτός συναγωνισμού. :-)]
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: mavrodon on 16 Oct, 2007, 01:32:44
Αφιερωμένο σε όσες αγαπούν τα αγνά, άσπαστα αμύγδαλα!

Ένα πρωινό (Αναμπέλ)     
    

Στίχοι: Γιώργος Παπαστεφάνου
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Ένα πρωινό η Παναγιά μου
θα 'ρθει να με βρει στην ακρογιαλιά.
Πέλαγο κρυφό τα όνειρά μου
κι έστειλες εσύ βάρκα με πανί.

Πόσο σ' αγαπώ κανείς δεν ξέρει
κι αν θα μ' αγαπάς, μικρό μου ταίρι,
καλοκαιρινό, σ' αγαπώ.

Θα σταθείς ψηλά στο παραθύρι
πάνω στα μαλλιά άστρα του νοτιά.
Έχει η Παναγιά καραβοκύρη
να μας πάει μακριά, πέρα απ' τη στεριά.
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: banned on 16 Oct, 2007, 01:35:32
Παίρνουμε όλοι άριστα στη θεωρία και μηδέν στην πράξη. Με αυτή τη ρομαντική σκέψη, εγώ σας χαιρετώ και πάω για ύπνο.
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: wings on 16 Oct, 2007, 01:39:46
Όνειρα γλυκά. Με πολλές αγριοφράουλες και βατόμουρα και κάστανα. :-)
Title: Re: Τάσος Κουράκης, Περαστικά
Post by: Αλ. on 02 Nov, 2007, 12:33:07
Περαστικά

[Από την ενότητα Ιχνηλατήσεις]

Το εντύπωμα -απ' το συναχάκι σου μωρό μου-
του Βαρδάρη
                  του έρωτα
                                 του μανιασμένου βοριά
στη γέφυρα της
                      Αγιά Τριάδας.


Όχι «περαστικά» στην κόκκινη μυτίτσα σου

για να θυμάμαι...


Από τη συλλογή Ιχνηλατώντας το παρόν (1995)


Εδώ μου τα χαλάει ο Τάσος.

Λιγάκι γλυκανάλατος και νερόβραστος μου βγήκε.
Title: Re: Τάσος Κουράκης, Περαστικά
Post by: wings on 02 Nov, 2007, 12:37:39
Ε, δεν μπορεί να είναι πάντα όπως τον θέλεις, Άλεξ.

Προφανώς αντιπαθείς κι εσύ το συνάχι, όπως κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι άλλωστε... :-)
Title: Re: Τάσος Κουράκης, Περαστικά
Post by: Αλ. on 02 Nov, 2007, 12:57:46
Όλα κι όλα με το συνάχι δεν έχω τίποτα, μόνο με τις κόκκινες μυτίτσες... και το βαρδάρη, τον άνεμο.
Title: Re: Τάσος Κουράκης, Περαστικά
Post by: wings on 02 Nov, 2007, 13:00:17
Ο άνεμος αυτός μου φταίει κι εμένα συχνά πυκνά και ο συνδυασμός του με το συνάχι μού πέφτει βαρύς. :-)

Ωστόσο, βρίσκω αυτό το ποίημα του Τάσου Κουράκη πολύ χαριτωμένο. :-)

Κι έχουμε και τον Τόλη που λέει ότι φταρνίζεται συνεχώς σήμερα.

Υ.Γ.: Τόλη, τα φλαμούρια και τα χαμομήλια πιες τα μόνος σου. Και μη φταρνίζεσαι όταν μπαίνεις στην ανθολογία, μη μου τη φαρμακώσεις. :Ρ
Title: Re: Τάσος Κουράκης, Περαστικά
Post by: banned on 02 Nov, 2007, 14:37:53
Aαααααααααα ... ψου !!! (τα σταγονίδια έφτασαν ως την Αρχαιολογικού Μουσείου).

Γι' αυτό ανέβηκαν κατακόρυφα τα ενοίκια στις απέναντι οικοδομές. Ελπίζω όχι και τα διαζύγια. Γι' αυτό σου λέω, Βίκυ μου, μην βγεις άλλη φορά μετά απ' το μπάνιο ημίγυμνη στο μπαλκόνι.
Title: Re: Τάσος Κουράκης, Περαστικά
Post by: Αλ. on 02 Nov, 2007, 14:53:50
Νομίζω, Βίκυ, εννοούσε μη βγεις άλλη φορά μετά από το μπάνιο ημίγυμνη στο μπαλκόνι, αλλά ολόγυμνη...:-}
Title: Re: Τάσος Κουράκης, Περαστικά
Post by: wings on 02 Nov, 2007, 16:11:24
Άλεξ μου, αν αυτό εννοούσε ο ποιητής, τότε δεν έχω παρά να ακολουθήσω κατά γράμμα τη συμβουλή του. Όλο και κάτι παραπάνω θα ξέρει, άσε που οφείλω σέβας και εκτίμηση στους μεγαλύτερους. Αλλιώς, περαστικά μας. :-)

Τόλη, τα στατιστικά περί ενοικίων και διαζυγίων, λόγω προτέρου επαγγέλματος και εντίμου βίου, οφείλεις να τα παρακολουθείς εσύ. Εμένα μου έχεις αναθέσει απλώς τις μετέπειτα αναλύσεις στοιχείων, ποιημάτων κ.λπ. :Ρ
Title: Re: Τάσος Κουράκης, Περαστικά
Post by: banned on 02 Nov, 2007, 18:44:21
Σωστό. Αν αντιλαμβάνομαι καλά τις προθέσεις σου, εσύ θα γίνεις η Μεσσαλίνα (ή μήπως προτιμάς τη Λουκρητία Βοργία;) της Ανατολικής Θεσσαλονίκης και εγώ θα παρακολουθώ στο οικονομικό ένθετο των εφημερίδων την άνοδο του κόστους ζωής και στο δικαστικό ρεπορτάζ τα διαζύγια, τους νεκρούς και τραυματίες ανάμεσα στους αντίζηλους. Και θα θέτω υπόψη σου τα στατιστικά στοιχεία και την απόκλιση (+/-) από τους στόχους σου.

Φαντάζομαι ότι θα πρέπει, τελικά, να τα εκφράσω όλα αυτά ποιητικά για να τα περάσεις ύστερα εσύ στην ανθολογία. Έτσι είναι ή υπάρχει κάτι που, αν και ολόγυμνο, μου διαφεύγει;
Title: Re: Τάσος Κουράκης, Περαστικά
Post by: wings on 02 Nov, 2007, 18:47:56
Φαντάζομαι ότι θα πρέπει, τελικά, να τα εκφράσω όλα αυτά ποιητικά για να τα περάσεις ύστερα εσύ στην ανθολογία. Έτσι είναι ή υπάρχει κάτι που, αν και ολόγυμνο, μου διαφεύγει;

Sort of... με βασική προϋπόθεση ότι δεν θα πλευριτωθώ γιατί τότε θα σε έχει προλάβει ο Τάσος Κουράκης.

Υ.Γ. 1: Προτιμώ κάτι σε Λουκρητία Βοργία, if you don't mind. :-)
Υ.Γ. 2: Για συναχωμένος μια χαρά βλέπεις - τίποτα δεν σου ξεφεύγει. :Ρ
Title: Re: Τάσος Κουράκης, Περαστικά
Post by: banned on 02 Nov, 2007, 19:34:05
To μόνο που μπορεί να κάνει ο Τάσος, αν πλευριτωθείς, είναι να σε ζεστάνει, γιατί ιατρική δεν ασκεί. Αυτό, βέβαια, μπορεί να είναι προτιμότερο. Χώρια που θα ανεβάσει και τα στατιστικά σου.

Υ.Γ. 1:  Ας είναι, Λουκρητία Βοργία. Να βάλουμε and a touch of Φρύνη;
Υ.Γ. 2:  Με το συνάχι τρέχει (σαν βρύση) η μύτη μου, όχι τα μάτια μου. Ούτε στο απέναντι μπαλκόνι ήμουν για να θαμπώσει η όρασή μου από το ολόγυμνο ξωτικό. 
Title: Re: Τάσος Κουράκης, Περαστικά
Post by: wings on 02 Nov, 2007, 19:42:08
Υ.Γ. 1:  Ας είναι, Λουκρητία Βοργία. Να βάλουμε and a touch of Φρύνη;

Θα προτιμούσα α touch of Θεοδώρα. Ψιλοεταίρα κι αυτή... αλλά, μνημονεύεται πουθενά το συνάχι της; :-)

Ααααααααααα, μην το ξεχάσω... ρίξε και μια πρέζα κανέλα. Ωραιότατο μπαχαρικό είναι και μου πάει, όχι; Άσε που δένει και με το ρυζόγαλο (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=13716.0) για το οποίο μιλάγανε όλο το πρωί τα παιδιά. :Ρ
Title: Re: Τάσος Κουράκης, Περαστικά
Post by: banned on 02 Nov, 2007, 21:24:34
Η κανέλα είναι το αγαπημένο μου μπαχαρικό. Και θα σε κάνει νοστιμότατη. Τυλιγμένη μάλιστα σε σεσκουλόφυλλα, θα είσαι σκέτο γλυκό.

Θεοδώρα ας είναι. Ας μην κάνουμε θέμα τώρα την ετέρα εταίρα. Και όχι, συνάχι δεν μνημονεύεται πουθενά. Για φαντάσου τι τραυματική εμπειρία θα ήταν για τον Ιουστινιανό ένα φτάρνισμα πάνω στο χέρι (τρόπος του λέγειν). 
Title: Re: Τάσος Κουράκης, Περαστικά
Post by: wings on 02 Nov, 2007, 21:47:12
Σιγά μη μεταμορφωθώ σε σούσι.

Μα, είστε άνθρωποι εσείς τώρα; Από ένα απλό συνάχι που είχε η κοπελίτσα στο ποίημα του Τάσου Κουράκη ξεκινήσαμε κι αντί να της πείτε κι εσείς (όχι) περαστικά, φτάσαμε να μιλάμε για ραγδαία τροποποίηση των δημογραφικών στοιχείων της χώρας εξαιτίας μου.

Κι όχι τίποτ' άλλο, αλλά αυτός ο Αλέξανδρος είμαι σίγουρη ότι το κάνει επίτηδες και υποθάλπει την ατμόσφαιρα μπας και καμακώσει μαζεμένους πελάτες λόγω αύξησης του αριθμού αιτήσεων για διαζύγιο στη μείζονα περιοχή Φαλήρου. :ΡΡΡΡ

Όσο για σένα, συναχωμένε ποιητή, μάλλον καραδοκείς μπας και σου 'ρθει η έμπνευση για νέα τολμηρά ερωτικά ποιήματα, αλλά σε πήρα χαμπάρι. Καθότι, όπως τα 'χουμε ξαναπεί, ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον.
Title: Re: Σάκης Σερέφας, Τρεις γάτες δρόμος
Post by: F_idάνι on 19 Nov, 2007, 02:28:22
Quote
Σάκης Σερέφας, Τρεις γάτες δρόμος

...

Τι νόμισες, όπου και να πας
Όλος κι όλος ο τρόμος
Τρεις γάτες δρόμος.

Από τη συλλογή Τρεις γάτες δρόμος (2000)

Να κι ένας ποιητής στα ποιήματα του οποίου οι λέξεις δεν είναι λέξεις. Είναι γάτες.

Μ' αρέσει. Μ' αρέσει πολύ. Μπορεί και νευρικά.
Title: Re: Σάκης Σερέφας, Τρεις γάτες δρόμος
Post by: banned on 19 Nov, 2007, 18:29:01
Ε, τότε θα σου αρέσει και ο Σουλιώτης, στα ποιήματα του οποίου οι λέξεις δεν είναι λέξεις. Είναι αυγά. 
Title: Re: Σάκης Σερέφας, Τρεις γάτες δρόμος
Post by: F_idάνι on 20 Nov, 2007, 12:38:20
Έχω μια εμμονή με το χρόνο. Με τα αβγά δε μπορώ να μετρήσω το χρόνο.
Title: Re: Σάκης Σερέφας, Τρεις γάτες δρόμος
Post by: banned on 20 Nov, 2007, 13:41:17
Μα και εμένα μου αρέσει το ποίημα. Μπορεί και νευρασθενικά. 

Εξ άλλου, οι γάτες και τα αβγά έχουν μια εκπληκτική συγγένεια με τον χρόνο.
Οι γάτες συνήθως κάθονται στα «αυγά» τους «μάταια», και είναι μάταιο να μετράς τον χρόνο.

Title: Re: Σάκης Σερέφας, Τρεις γάτες δρόμος
Post by: wings on 20 Nov, 2007, 13:43:59
Οι γάτες κάθονται εντελώς μάταια στ' αβγά τους: https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=14068.0.
Title: Re: Νίκος Γρηγοριάδης, Δεν πρόκειται
Post by: F_idάνι on 22 Dec, 2007, 23:55:28
Δεν πρόκειται
Δεν πρόκειται να τα βρεις
- δε βρίσκει κανείς ποτέ
τα όσα είχε πάνω στη μέθη
της αγέρωχης ψυχής του
εγκαταλείψει.
Θα χτυπιούνται μέσα σου
σαν τα σκισμένα αντίσκηνα
πάνω στα σάπια δοκάρια.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)


Τόσο αριστοτεχνικά, κι ωστόσο, τόσο σκληρά, μου θυμίζει αυτό το ποίημα τα όσα ανεκπλήρωτα
έμειναν να χτυπιούνται
σκισμένα
στα σάπια δοκάρια
!
Και πάλι, τόσο αναπόφευκτα, κι ωστόσο, τόσο σκληρά, φυσά ο Βαρδάρης
και μεθά τις αγέρωχες ψυχές
και σκίζει τ' αντίσκοινα.
.
Και λέω, εγώ, τώρα, πως, όσο υπάρχει Βαρδάρης να μεθά, να σκίζει και να χτυπά, τόσο, τελικά, κι εμείς,
δεν πρόκειται...
Όχι γιατί δεν ήτανε γραφτό, αλλά γιατί, είναι όμορφο, γαμώτο, να κινείται κάτι πάνω στα σάπια δοκάρια όταν φυσά!
Title: Re: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Αν ήσουν η νύχτα
Post by: mavrodon on 20 Feb, 2008, 07:42:29
Quote
[Από την ενότητα Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο]

Γ. Θ. Βαφόπουλος, Αν ήσουν η νύχτα

Αν ήσουν η νύχτα, σε κάποιες ώρες μυστικές, να ιδείς
κάτι σκιές θα μπορούσες, που σαλεύουν μες στα πάρκα.
Δεν είναι άνθρωποι, που στον παρόν τους κινούνται ή στο μέλλον τους.
Είναι τ' αγάλματα, που από το παρελθόν τους αναδύονται
και στο μέλλον τους μέσα περπατούν συλλογισμένα.
Θυμούνται, αναρριγούνε και τον εαυτό τους ερωτεύονται.
....

Από τη συλλογή Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο (1959)


Αγαπητή Βίκυ, καλημέρα.

Εξαιρετικό το ποίημα του Βαφόπουλου, με τον οποίο είχα την τιμή να συνομιλήσω, για λίγη ώρα, λίγα χρόνια πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια.

Δεν ξέρω γιατί συνειρμικά μου ήλθε στο νου το ποίημα του John Keats, Ode on a Grecian Urn, του οποίου παραθέτω τους ακροτελεύτιους στοίχους:

...
O Attic shape! fair attitude! with brede   
  Of marble men and maidens overwrought,   
With forest branches and the trodden weed;   
  Thou, silent form! dost tease us out of thought   
As doth eternity: Cold Pastoral!   
  When old age shall this generation waste,   
    Thou shalt remain, in midst of other woe   
  Than ours, a friend to man, to whom thou say'st,   
'Beauty is truth, truth beauty,—that is all   
    Ye know on earth, and all ye need to know.
Title: Re: Ευδοκία Ρόζου-Τσαρσιώτου, Ανθρώπινη η ζαριά
Post by: wings on 10 Jul, 2008, 16:51:16
Ευδοκία Ρόζου-Τσαρσιώτου, Ανθρώπινη η ζαριά

Χτίσαμε ζωές σε δύσκολες ανηφοριές.
Διαβήκαμε καιρούς παροδικούς.
Τα όνειρά μας τα γκρεμίσαμε, μα εμείς βαδίσαμε.
Όλη η γύμνια μας αποκαλύφθηκε στου Άδη τη ματιά.
Ανθρώπινη η ζαριά, μες στα θολά νερά...

Από τη συλλογή Αναλαμπή στο χωρόχρονο (1991)
Title: Re: Ευδοκία Ρόζου-Τσαρσιώτου, Ανθρώπινη η ζαριά
Post by: lionpsyche on 12 Jul, 2008, 11:39:40
Πολύ δυνατό να συνεχίζεις, παρόλο που τα όνειρά σου έχουν τσακιστεί είτε από άλλους, είτε από τον ίδιο μας τον εαυτό...
Title: Re: Χαρά Χρηστάρα, Η καταπακτή
Post by: lionpsyche on 18 Jul, 2008, 13:15:05
Quote
Χαρά Χρηστάρα, Η καταπακτή

...
Αισθήματα και κινδύνους
αναπνέω στον αέρα
...

Από τη συλλογή Μυστική δίοδος (1998)


Τα αισθήματα πάντα είναι ριψοκίνδυνα. Το θέμα είναι κατά πόσο είναι διατεθειμένος κάποιος να νιώσει αυτόν τον κίνδυνο και να ξεφύγει από τη σιγουριά του, τη σιγουριά της μοναξιάς ή τη σιγουριά του free...
Title: Re: Χαρά Χρηστάρα, Η καταπακτή
Post by: wings on 18 Jul, 2008, 13:18:30
Μιλάμε για ρίσκο ή για θάρρος; Θυμάσαι όσα λέγαμε χτες σε άλλο νήμα;
Title: Re: Χαρά Χρηστάρα, Η καταπακτή
Post by: lionpsyche on 18 Jul, 2008, 13:24:26
Είναι θάρρος να τολμήσεις να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, είναι ρίσκο να τα... αναπνεύσεις, να τα αποδεχτείς καλά μέσα σου, όπως είπα για να ξεφύγεις από τη σιγουριά σου.
Title: Re: Χαρά Χρηστάρα, Η καταπακτή
Post by: wings on 18 Jul, 2008, 13:35:02
Ε, κι αν τελικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτ' απ' όλ' αυτά, κλείσου στην καταπακτή σου να ησυχάσεις. :-)
Title: Re: Χαρά Χρηστάρα, Η καταπακτή
Post by: lionpsyche on 18 Jul, 2008, 13:37:50
Αυτό είναι σίγουρο. Θα... ησυχάσεις, όμως; Θα ζεις πραγματικά;
Title: Re: Χαρά Χρηστάρα, Η καταπακτή
Post by: wings on 18 Jul, 2008, 13:38:50
Το σίγουρο είναι ότι θα ησυχάσουμε εμείς απ' αυτούς. :-)
Title: Re: Χαρά Χρηστάρα, Η καταπακτή
Post by: lionpsyche on 18 Jul, 2008, 13:49:46
Σωστά. Άλλωστε, μερικοί τρέφονται από αυτήν τη μοναξιά, τη σιγουριά να μη ζουν...
Title: Re: Θανάσης Γεωργιάδης, Από πρωίας
Post by: lionpsyche on 22 Jul, 2008, 00:14:58
Quote
Θανάσης Γεωργιάδης, Από πρωίας

...

τι άλλο να πω πρωί πρωί
ξύπνησα λίγο πριν μ' ένα ποίημα
           στο στόμα

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)


Όμορφο να ξυπνάς με ένα ποίημα στο στόμα, ειδικά όταν σου φέρνει στη μνήμη όμορφες και ευτυχισμένες στιγμές. Αλλά και άσχημες να είναι, αρκεί που εκφραζόμαστε μέσα από τα ποιήματα. Ευχαριστούμε, Βίκυ!
Title: Re: Θανάσης Γεωργιάδης, Από πρωίας
Post by: wings on 22 Jul, 2008, 01:00:28
Ναι. Είναι υπέροχο να ξυπνάς μ' ένα ποίημα στο στόμα. Και, ναι, τα ποιήματα είναι για όλες τις ώρες για καθετί που μας πονά ή μας χαροποιεί.

Χαίρομαι πολύ που ανακαλύπτεις κι εσύ καθημερινά όλη τούτη την ομορφιά στους στίχους των ποιητών της Θεσσαλονίκης.
Title: Re: Θανάσης Γεωργιάδης
Post by: lionpsyche on 22 Jul, 2008, 10:38:10
Δική μου είναι η χαρά να έχω μια τέτοια επαφή με ποιητές τόσο αξιόλογους!
Title: Re: Ευδοκία Ρόζου-Τσαρσιώτου, Μετέωρη
Post by: wings on 08 Aug, 2008, 14:36:17
Ευδοκία Τσαρσιώτου, Μετέωρη.

Σε κοιτάζω.
Μα δεν σε βλέπω...
Σ' αφουγκράζομαι
Μα δεν σ' ακούω...
Σημαδεύω μα δεν στοχεύω...
Σ' αγαπώ μα δεν αγαπιέμαι...
Διδάσκω μα δεν διδάσκομαι...
Περπατώ μα δεν προχωρώ...
Στέκομαι μετέωρη δίχως
να καταλαβαίνω.

Από τη συλλογή Αναλαμπές στο χωρόχρονο (1991)
Title: Re: Ευδοκία Τσαρσιώτου, Σμίξιμο χαράς και λύπης
Post by: wings on 20 Sep, 2008, 21:25:49
Ευδοκία Τσαρσιώτου, Σμίξιμο χαράς και λύπης

Ήλιος και βροχή σμίγουνε μαζί.
Χαράς και θλίψης συνταίριασμα ακούγεται...
Της μοναξιάς τα βήματα ακολουθούν,
τ' απάτητα λημέρια του Χρόνου...
Εξερευνούν την κάθε του γωνιά...
Σταμάτησε της λήθης ο χρόνος.
Οι δείκτες της ψυχής γυρίσανε αργά
μπρος στου χρόνου τη θωριά!
Έσμιξε το σίγουρο με το αόριστο και χαμογέλασε.
Θλίψη και χαρά σμίξανε ξανά
μες στου ονείρου τη μορφή
σαν δυο στάλες της βροχής!

Από τη συλλογή Αναλαμπές στο χωρόχρονο (2001)
Title: Re: Ευδοκία Ρόζου-Τσαρσιώτου, Το μέλλον μας.
Post by: wings on 02 Oct, 2008, 12:25:58
Ευδοκία Τσαρσιώτου, Το μέλλον μας.

Να σε κι εσύ.
Να με κι εγώ
που χτίσαμε ένα μέλλον όλο κενό.
Χτίσαμε τους τοίχους στην αυλή
μα ξεχάσαμε να κλείσουμε την οροφή.
Καταστροφή.
Πέταξαν τα όνειρά μας.
Σκόνη γινήκανε στη στιγμή.
Πώς θά 'βρουμε την αντοχή
να χτίσουμε το μέλλον από την αρχή;

Από τη συλλογή Αναλαμπές στο χωρόχρονο (1991)
Title: Re: Ευδοκία Ρόζου-Τσαρσιώτου, Το ρολόι του Χρόνου
Post by: wings on 18 Oct, 2008, 19:22:06
Ευδοκία Τσαρσιώτου, Το ρολόι του Χρόνου

Οι δείκτες του ρολογιού ασταμάτητα χτυπούν
μες στου χρόνου την καρδιά
και πίσω δεν ξαναγυρνούν.
Τρέχα χρόνε μακριά
να προλάβεις την χαρά
μήπως και το σκότος βρει, και ξαναγεννηθεί...
Μήπως είναι άπιαστο πουλί.
Μήπως της χαράς το φως ψάχνει νάβρει λυτρωμό,
μες στου χρόνου τα δεσμά;
Σταμάτα, χρόνε, την τροχιά, νάβρουν οι δείκτες την σκουριά.
Μόνο γαλήνη τώρα θα νιώσει η χαρά.
Και οι δείκτες του ρολογιού θα πάψουν να χτυπούν.
Ένα διάλειμμα είναι κι αυτό μες στου χρόνου τον ρυθμό.
Διάλειμμα; Ή μήπως όνειρο ήτανε;

Από τη συλλογή Αναλαμπές στο χωρόχρονο (1991)
Title: Ευδοκία Ρόζου-Τσαρσιώτου, Συνεχής αγώνας
Post by: wings on 05 Nov, 2008, 15:49:25
https://www.youtube.com/watch?v=-99WGcOfjpA

Γιάννης Μαρκόπουλος & Μανώλης Ανδρικάκης, Ώρα μηδέν
(ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης, Κατερίνα Κόρου & Μαρία Φωτίου / δίσκος: Ρεπορτάζ (1986))


Ευδοκία Τσαρσιώτου, Συνεχής αγώνας

Περπάτησα πολύ. Έτρεξα...
Λαχάνιασα. Μα δεν κουράστηκα.
Έφτασα στα μισά του δρόμου...
Δίψασα. Έβρεξα τα χείλη μου με την αλμύρα του ιδρώτα μου...
Συνέχισα με καινούριες δυνάμεις.
Περπατώ με βήμα ταχύ, τρέχω κι όλο τρέχω...
Προσπερνώ τον εαυτό μου...

Από τη συλλογή Αναλαμπές στο χωρόχρονο (1991)
Title: Re: Πες το μ' ένα ποίημα (των ποιητών της Θεσσαλονίκης)
Post by: banned on 11 Nov, 2008, 16:40:35
Σήμερα δεν θα το πω μ' ένα ποίημα (ούτε με ένα μυθιστόρημα), θα το πω με ένα «ευχαριστώ» και με μια ευχή.

Με την ευκαιρία της ονομαστικής γιορτής της Βίκυς, θα ήθελα να την ευχαριστήσω για την ολόψυχη αφοσίωσή της στην υπόθεση της ποίησης. Να την ευχαριστήσω για όσα έκανε και συνεχίζει να κάνει για να ανθολογήσει και να προβάλει τους ποιητές της Θεσσαλονίκης. Αισθάνομαι ότι αυτό το «ευχαριστώ» μπορώ να της το απευθύνω και εκ μέρους όλων των άλλων ποιητών της ανθολογίας. Γιατί το αποτέλεσμα του μόχθου της είναι, όπως έχω τονίσει και αλλού, μια ανθολογία μοναδική σε πληρότητα και ποιότητα.  Θα έλεγα, μάλιστα, ότι το «ευχαριστώ» ουσιαστικά προέρχεται και από όλους όσους ελάχιστα αντιλαμβάνονται το πόσο μεγάλη αξία έχει το μήνυμα της ποίησης και κάθε είδους καλλιτεχνικής δημιουργίας για την υπόθεση του ανθρώπου. Η ποίηση είναι από τη φύση της μια πράξη επαναστατική, είναι ζωή, είναι αγάπη, είναι αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και ελπίδα μέσα σε ένα κόσμο της βαρβαρότητας και του φόνου.

Σου εύχομαι, Βίκυ, υγεία, χαρά και κάθε εκπλήρωση. Να είσαι πάντοτε όπως σε γνώρισα πριν από 17 μήνες περίπου, να συνεχίσεις το έργο σου με την ίδια επιτυχία και να αξιωθείς την ευτυχία που ονειρεύεσαι και δικαιούσαι.

Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ars Poetica
Post by: wings on 11 Nov, 2008, 18:41:15
Θ' απαντήσω, όμως, εγώ μ' ένα ποίημα που δεν έχω ανθολογήσει ακόμα:

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ars Poetica

Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση
σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες
όπου η ζωή χορεύει. Θέλω να είναι
αγώνας, όχι μια μουσική που λύνεται
μα πάθος για την μέσα έκφραση μιας ασυναρτησίας
μιας αταξίας που θα γίνει παρανάλωμα
αν δεν τα παίξουμε όλα για όλα.

Όταν οι άλλοι, αδιάφοροι, με σιγουριά
ξοδεύονται άσκοπα ή ετοιμάζονται το βράδυ
να πεθάνουν, όλη τη νύχτα ψάχνω για ψηφίδες
αδιάφθορες μες στον μονόλογο τον καθημερινό
κι ας είναι οι πιο φθαρμένες. Να φεγγρίζουν
μες στο πυκνό σκοτάδι τους σαν τ' αχαμνά ζωύφια
τυχαίες, σκοτωμένες απ' το νόημα
με αίσθημα ποτισμένες.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα (1960)


Τόλη Νικηφόρου, θαρρώ πως το ποίημα αυτό καλύπτει και τους δυο μας - όσα νιώθουμε, όσα πιστεύουμε, όσα αγαπάμε, όσα μας βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους, αλλά όσα μας κάνουν να διαφωνούμε κάθε τρεις και λίγο. Γιατί το ποίημα είναι πάντα παρόν εκεί όπου η ζωή χορεύει - και η ζωή είναι ψηφίδες αδιάφθορες... με αίσθημα ποτισμένες

Η συλλογή ποιημάτων των δημιουργών της Θεσσαλονίκης (είτε γηγενών είτε περαστικών από την πόλη μας) που φιλοξενεί το Translatum ίσως είναι ήδη μοναδική όσον αφορά τον όγκο της και την αναλυτική παρουσίαση του έργου ορισμένων ποιητών. Η ποιότητα και η πληρότητα που ανέφερες θα επιτευχθούν συν τω χρόνω. Ένας αιώνας ποίησης σε μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη δεν καλύπτεται εύκολα. Χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά ακόμα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να υποσχεθώ σε όλους εσάς τους ποιητές «μου» (97 μέχρι στιγμής) ότι θα συνεχίσω ωσότου ολοκληρωθεί - έστω στοιχειωδώς - ή ωσότου στερέψουν όλες οι δυνατές πηγές. Το έργο είναι πράγματι μεγάλο και πάντα θα παρουσιάζει αδυναμίες και ελλείψεις, πάντα κάτι θα μου έχει διαφύγει, και δεν θα πάψω να ψάχνω ώσπου να καλυφτούν τα περισσότερα κενά. Αλλά έχει κι ένα πολύ δυνατό σημείο αυτό το αφιέρωμα. Υπάρχει κάτι που δεν του λείπει από την πρώτη μέρα που άρχισα να του δίνω ένα σχήμα και μορφή με τα πρώτα 100 ποιήματα μέχρι σήμερα που έχουμε ξεπεράσει τα 2.100: την απόλυτη και ειλικρινή αγάπη μου για την πόλη μας και τους λογοτέχνες της.

Δεν μ' απασχολεί ο τίτλος αυτής της ενότητας ούτε τα στατιστικά της. Πείτε την αφιέρωμα, ανθολογία, συλλογή ή όπως αλλιώς θέλετε. Δεν μ' απασχολεί το πόσοι θα είναι οι ποιητές και πόσα τα ποιήματα. Θα είναι όσοι και όσα χρειαστούν για να έχουμε μια κατά δυνατόν πλήρη εικόνα της σύγχρονης ποιητικής ανάσας της πόλης μας. Όπως είπες εσύ, όπως λέει ο μακαρίτης ο Αλέξης Ασλάνογλου, όπως λέτε όλοι σας πρωτίστως μέσα από το έργο σας, η ποίηση είναι ζωή, η ποίηση είναι αγάπη, η ποίηση είναι ελπίδα και στις έννοιες αυτές οι αριθμοί ίσως παίζουν ρόλο (υπο)βοηθητικό, αλλά τελικά και επί της ουσίας δεν φτουράνε ούτε μετράνε. Αυτό που πραγματικά μετράει είναι να γνωρίσουν μέσα από τα δικά σας μάτια και τη δική σας ψυχή την πόλη μας οι τόσοι και τόσοι αναγνώστες και επισκέπτες του Translatum από κάθε γωνιά της γης.

Το μεγάλο μου όνειρο και η μεγαλύτερη φιλοδοξία μου είναι να αξιωθώ να δω και να ακούσω να λένε όλο και περισσότεροι αναγνώστες μας ότι οι ποιητές της πατρίδας μου είναι πια «δικοί τους άνθρωποι». Γιατί η υπόθεση της ποίησης είναι υπόθεση όλων μας. Γιατί η ποίηση είναι η πιο αναγκαία «πολυτέλεια» της ζωής μας και όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε τόσο περισσότερη ομορφιά θα μπορέσουμε να προσθέσουμε στη ζωή μας. Αλλά ακόμα κι αν την ανακαλύψουμε αργότερα, δεν πειράζει - η ποίηση είναι ανά πάσα στιγμή σε θέση να γεμίσει με φως, χρώμα, άρωμα και μελωδία την ψυχή μας.

Τόλη, σ' ευχαριστώ και για τις πιο προσωπικές ευχές. Απ' το στόμα σου και στου θεού τ' αφτί ας φτάσει το θέμα της εκπλήρωσής τους.:-)

Και, πίστεψέ με, δεν μου χρωστάτε τίποτα, μα τίποτα, εσείς. Εγώ σας οφείλω ένα πολύ μεγάλο «ευχαριστώ» (πόσο φτωχή ηχεί ώρες-ώρες αυτή η λέξη) για όλα αυτά τα γραπτά σας που έχω την περηφάνια, την τιμή και την τύχη να παρουσιάζω καθημερινά.
Title: Re: Χλόη Κουτσουμπέλη, Χλόη Κουτσουμπέλη, Φάσεις φεγγαριού (VI)
Post by: spiros on 26 Nov, 2008, 23:05:57
...
Μόνο που και που
...


Αχ αυτοί οι ποιητές, πότε επιτέλους θα μάθουν ελληνικά (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=31225.0); Μετά τους απεγνωσμένους (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11864.0) και το επέστρεφε (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=1160.msg17191#msg17191), τι άλλο θα ακούσουμε... (ευτυχώς που οι μεταφραστές είναι όλοι άψογοι εξ ορισμού) :P
Title: Re: Χλόη Κουτσουμπέλη, Χλόη Κουτσουμπέλη, Φάσεις φεγγαριού (VI)
Post by: wings on 26 Nov, 2008, 23:10:43
Ο δαίμων της πληκτρολόγησης. Στο βιβλίο είναι σωστά γραμμένες οι λέξεις και με τους τόνους εκεί που πρέπει. :-)

Ευχαριστώ σας για την επισήμανση του λάθους. Διορθώνω το ποίημα εδώ και τώρα.

Όσο για την τελειότητα των μεταφραστών, ούτε λόγος να γίνεται. :Ρ
Title: Re: Ευδοκία Ρόζου-Τσαρσιώτου, Ο κόσμος μας
Post by: wings on 01 Dec, 2008, 22:44:50
Ευδοκία Τσαρσιώτου, Ο κόσμος μας

Είναι ο κόσμος μας
σπίθα φωτιάς που 'γινε στάχτη.
Μόλις πρόλαβες να τη δεις
κι ένιωσες αποκαΐδι άλλης γης.
Είναι ο κόσμος μας χόρτα ξερά μ' αγκάθια μυτερά.
Πόνος δυσβάσταχτος στο κορμί. Μα ελεύθερη η πνοή.
Είναι ο κόσμος μας
σίδερο και σκουριά, σκόνη και βροχή.
Χίλιων ανέμων η βουή.

Από τη συλλογή Αναλαμπές στο χωρόχρονο (1991)
Title: Στη μνήμη του νεκρού μαθητή στα Εξάρχεια
Post by: wings on 07 Dec, 2008, 18:33:40
Η είδηση:

Η επόμενη ημέρα μετά το φονικό επεισόδιο στα Εξάρχεια
Το θύμα και ο θύτης - ποιός ήταν ο 16χρονος, και ποιός ο ειδικός φρουρός της ΕΛΑΣ.
Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008  [ 15:21 ]

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες o 16χρονος που σκοτώθηκε από ειδικό φρουρό της ΕΛ.ΑΣ. χθες βράδυ στα Εξάρχεια προέρχεται  από εύπορη οικογένεια αλλά οι γονείς του είναι χωρισμένοι. Ο πατέρας  του είναι στέλεχος τράπεζας και η μητέρα του διατηρεί κοσμηματοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας.

Νωρίς σήμερα το πρωί, Κυριακή 7 Δεκεμβρίου, και πριν ακόμα ξεκινήσει η συνέντευξη Τύπου του υπουργού Εσωτερικών κ. Πρ. Παυλόπουλου, εκδόθηκε από το αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. διαταγή για γενική επιφυλακή των αστυνομικών δυνάμεων σε όλη τη χώρα. Να σημειωθεί ότι η διαταγή για αυτή εκδίδεται κάθε χρόνο μόνο για Αθήνα και Θεσσαλονίκη και μόνο την ημέρα της επετείου του Πολυτεχνείου.

Στο αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. κυριαρχεί προβληματισμός για τη μορφή που θα πάρει στο εξής η βεντέτα μεταξύ των διαφόρων αντιεξουσιαστικών ομάδων  και των αστυνομικών.

Το πλήρωμα του περιπολικού που ενεπλάκη στο χθεσινοβραδυνό αιματηρό επεισόδιο στα Εξάρχεια αποτελούνταν από δυο ειδικούς  φρουρούς του Α.Τ. της περιοχής. Συγκεκριμένα από έναν 31χρονο άγαμο και έναν 37χρονο παντρεμένο και πατέρα τριών παιδιών ο οποίος είναι και αυτός που πυροβόλησε τον 16χρονο. Και οι δυο έχουν περάσει εκπαίδευση από τις ειδικές δυνάμεις του Στρατού.

Ο 37χρονος, το 1999 μετά την αποφοίτηση του από την Σχολή για τους Ειδικούς Φρουρούς πήγε στο Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων και από το 2002 εντάχθηκε στα πληρώματα των περιπολικών. Μάλιστα πέρυσι το καλοκαίρι είχε πάρει "εύφημος μνεία" γιατί μετά από καταδίωξη είχε συλλάβει ένοπλο.
 
Ο 31χρονος συγκατηγορούμενος ειδικός φρουρός για πρώτη φορά χθες ήταν συνοδός του 37χρονου. Τις προηγούμενες φορές ο 37χρονος έκανε περιπολία μαζί
με άλλον συνάδελφο του ο οποίος την περίοδο αυτό βρίσκεται σε αναρρωτική άδεια. Όπως αναφέρουν ειδικοί φρουροί πριν από περίπου ένα μήνα ο 31χρονος είχε πρωταγωνιστήσει σε παρόμοιο επεισόδιο με το χθεσινό και πάλι στο ίδιο σημείο στα Εξάρχεια.  Τότε δέχθηκε με τον συνάδελφο του επίθεση από άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου που προκάλεσαν φθορές στο περιπολικό και τότε η αντίδραση των αντρών της ΕΛ.ΑΣ. ήταν η ρίψη χειροβομβίδας κρότου – λάμψης.

Αύριο Δευτέρα αναμένονται τα αποτελέσματα της βαλλιστικής εξέτασης του βλήματος και της νεκροτομής του 16χρονου προκειμένου να εξακριβωθούν οι ακριβείς συνθήκες θανάτου. Αναμένεται η οικογένεια να ορίσει δικό της ιατροδικαστή.

Από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (http://tovima.dolnet.gr/default.asp?pid=2&artid=245731&ct=32)

Στη μνήμη του νεκρού μαθητή στα Εξάρχεια αναδημοσιεύω ένα ποίημα του Τάσου Κουράκη για αντίστοιχο περιστατικό που συνέβη στη Θεσσαλονίκη το 1998. Και, όπως είναι φυσικό, αυτή θα είναι η μοναδική δημοσίευση στην ενότητα των ποιητών της Θεσσαλονίκης σήμερα.

[Από την ενότητα ΙΙ. Οι κληρονόμοι]

Τάσος Κουράκης, Η μετακόμιση*

Ήταν που το κυπαρίσσι στην
άκρη του χωριού πριν το ρέμα
άνοιξε κι άφησε τη φωνή που
φώλιαζε μέσα του να πέσει σα
σιωπή - με το αθέατο περίγραμμά της-
πάνω στο δρόμο μας καθώς
σκονισμένοι περνούσαμε από μπροστά του

Οι άλλοι συνέχιζαν. Εγώ καθώς
σκόνταψα πάνω στον ήχο
αφουγκράστηκα με τα μάτια τη
σταματημένη αγωνία ενός νέου που
αναίτια πριν
δυο χρόνια μετακόμισε στη φυλλωσιά


* Στη μνήμη του μικρού Σέρβου μαθητή που σκοτώθηκε από Έλληνα αστυνομικό το 1998 στη Θεσσαλονίκη.

Από τη συλλογή Λέξεις λάμνουν αεί θάλλουν (2002)

Title: Re: Εύα Λιάρου-Αργύρη, Παλινόρθωση
Post by: and33 on 26 Dec, 2008, 03:39:30
Εξαιρετική η επιλογή των ποιημάτων της Εύας Λιάρου-Αργύρη (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=24071.0).
 
Θάθελα να προσθέσω ένα ακόμα που μου αρέσει ιδιαίτερα από τη συλλογή της «Συμπλοκή Παραστάσεων» (1997).

Εύα Λιάρου-Αργύρη, Παλινόρθωση

Μόνο η ποίηση
μπορεί να με σηκώσει πάλι όρθια

Μία ακτίνα μουσική
στη φυλλωσιά του νου μου σκαλωμένη
μπορεί να με σηκώσει από το χώμα

Μία Σειρήνα που γεννάει και ανασηκώνεται
μες στη βαθιά σπηλιά των στοχαστών
καθώς το φως θα διαχυθεί
από σβησμένο ένα άστρο

Αυτή μόνο
Και συ
αν με κοιτάξεις

Θα περπατήσω
Τυφλέ Ποιητή
Title: Re: Πες το μ' ένα ποίημα (των ποιητών της Θεσσαλονίκης)
Post by: wings on 26 Dec, 2008, 15:49:39
Καλησπέρα, Ανδρέα.

Μπες, να χαρείς, στον κόπο να διαβάσεις το μήνυμά μου στην αρχή αυτού του νήματος. Επειδή οι δημοσιεύσεις στην ενότητα αυτή γίνονται προγραμματισμένα και με βάση τις δικές μου επιλογές, όποιος θέλει να δημοσιευτεί κάποιο ποίημα που του αρέσει πολύ μπορεί να το δημοσιεύσει εδώ.

Αν στην πορεία αποφασίσω ότι θα πρέπει να συμπεριληφθεί στην ανθολογία, θα το πάρω από εδώ.

Οι λόγοι που επέλεξα αυτόν τον τρόπο είναι γιατί υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός ποιημάτων που θα δημοσιεύσω ανά ποιητή και ανά κάθε συλλογή του, τα ποιήματα όπως είδες δημοσιεύονται με συγκεκριμένη μορφοποίηση του κειμένου ανά ποιητή για να υπάρχει οπτική ομοιομορφία και να διευκολύνεται ο αναγνώστης των σελίδων μας, η πηγή αναφέρεται πάντα με συγκεκριμένο τρόπο και πλήρως (τίτλος συλλογής και χρονολογία) και στη συνέχεια το κάθε ποίημα μπαίνει και στο ευρετήριο του κάθε ποιητή και, πρωτίστως, γιατί αυτή τη στιγμή έχουμε στην ανθολογία 101 ποιητές και η διαχείριση όλων αυτών των σελίδων δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά, ειδικά όταν γίνεται από έναν μόνο άνθρωπο.

Εδώ, λοιπόν, μπορείς να δημοσιεύεις όποιο ποίημα σου αρέσει πολύ (πάντα Θεσσαλονικιών ποιητών) όποια στιγμή θέλεις.

Σ' ευχαριστώ για μια ακόμα φορά για τα καλά σου λόγια και εκ των προτέρων για τη μελλοντική βοήθεια και την κατανόησή σου. :-)
Title: Re: Πες το μ' ένα ποίημα (των ποιητών της Θεσσαλονίκης)
Post by: and33 on 26 Dec, 2008, 21:11:35
Αγαπητή Βίκυ,

Ζητώ ειλικρινά συγνώμη για την όποια αναστάτωση προκάλεσα. Ομολογώ ότι δεν είχα διαβάσει  το μήνυμα σου στην αρχή του νήματος.
Θα είναι χαρά για μένα, και είμαι στη διάθεση σου, αν μπορώ να προσφέρω τη βοήθεια μου στο μοναδικό έργο σου.

ς
Title: Re: Πες το μ' ένα ποίημα (των ποιητών της Θεσσαλονίκης)
Post by: wings on 27 Dec, 2008, 00:44:37
Σ' ευχαριστώ πολύ, Ανδρέα. :-)
Title: Re: Ευδοκία Ρόζου-Τσαρσιώτου, Οι δυο φωνές
Post by: wings on 24 Jan, 2009, 01:37:21
Ευδοκία Τσαρσιώτου, Οι δυο φωνές

Δεν ήξερα πως δυο φωνές, πως δυο καρδιές,
βρίσκονται στα ενδότερά μου.
Δεν ήξερα πως μέσα στη σιωπή
στ' άσβεστα όνειρά μου,
κούρνιαζαν και μου 'λεγαν
τα πρέπει, τα δεν πρέπει.
Κι εγώ βάδιζα ανέμελα στον ήλιο, τη βροχή.
Χαιρόμουνα το καθετί.
Δεν ήξερα γιατί ήρθα στη ζωή.
Ώσπου ξαφνικά
άκουσα κάποια φωνή να μου μιλάει σταθερά,
να μου εξηγεί το καθετί.
Ταράχτηκα. Μα τη συνήθισα σιγά σιγά.
Από τότε είναι ο οδηγός μου στον πιο όμορφο εαυτό μου.
Τα μίση και τα πάθη μου αναχαίτισα.
Τις λύπες, τις χαρές μου τις χαιρέτισα...
Τα λάθη μου τα ξανασκέφτηκα.
Ιδέες μου αναθεώρησα.
Μέσα στα πέπλα της ψυχής προχώρησα...
Με άλλα μάτια τον κόσμο μου θεώρησα.
Τα πρέπει, τα δεν πρέπει πόσο σκληρά χτυπήθηκαν.
Στην αρένα του μυαλού μου τα πάθη τους συγκρούστηκαν.
Και οι δυο φωνές, οι δυο καρδιές υπάρχουνε ακόμη.
Κι εγώ μαζί τους προχωρώ
να φτιάξω έναν καλύτερο εαυτό.
Με δυο φωνές, με δυο καρδιές, τον κόσμο μου θωρώ!...

Από τη συλλογή Αναλαμπές στο χωρόχρονο (1991)
Title: Βασίλης Μπλε, Ο κήπος τής σιωπής
Post by: blemobill on 10 Feb, 2009, 17:55:15
Βασίλης Μπλε, Ο κήπος τής σιωπής

α.
Βυθισμένος βαθιά.
Κάτω από το μεγαλύτερο δέντρο,
στο βουνό που κουβαλάω στη πλάτη μου.
Βρίσκεται ο κήπος της σιωπής.
Ανεβαίνω προς αυτόν.
Πετάω από ψηλά,
ήχους,
λέξεις,
κανόνες,
όνειρα,
φθόγγους.
Έσπασαν.
Έφτασα.

β.
Έγινε άντρας, τυχαία, επειδή
αγάπησε έναν άντρα.
Η αγάπη του όμως άργησε,
ήταν ήδη νεκρός στα χέρια του.
Ο ήχος του όπλου,
ο ήχος απ' τα δάκρυα του.
Μίσησε όλους τους ήχους.
Τον κρατούσε αγκαλιά
για μέρες -για μήνες-.
Σάπισε πάνω του,
τον έκανε λίπασμα
και φύτεψε τραγούδια.
Άρχισε να χτίζει
τον κήπο της σιωπής.
Η πύλη του,φτιαγμένη
από βιολιά, δωρικού ρυθμού.
Ένα σπίτι από ξερά φύλλα,
κολλημένα με φως.
Έχτισε για όλους μας
και μας κάλεσε ελεύθερους,
σχεδόν γυμνούς.

γ.
Δε σταματούσε να ξεβάφει,
όσο στεκόταν στη βροχή.
Κάποιος κάρφωσε από πάνω του
ένα μαύρο σύννεφο.

Δεν σταματούσαν να κινούνται
3000 άνθρωποι και οι εαυτοί τους.
Χόρευαν στην είσοδο του κήπου
για να ξεπλυθούν από τους ήχους.

Δε σταματούσε να μπαίνει
η βροχή στα μάτια σου.

Δε σταματούσε να μπαίνει
η βροχή στα μάτια σου.

δ.
Από τα χέρια του
κυλάει ο βυθός του ουρανού.
Καταρράκτης.
Προσπαθώ δίπλα του,
να ισορροπήσω πάνω σε μια παπαρούνα.
Κόντρα στον άνεμο.
Γιατί βρίσκομαι εδώ;
Στον άνεμο που θρυμματίζει
κρυστάλλινα λουλούδια.
Μαζεύουν τα κομμάτια, μυρμήγκια.
Χτίζουν κάστρα για να οχυρωθούν.
Ενάντια στα βατράχια της τρίτης λίμνης.
- Γιατί βρίσκομαι εδώ;-
Στον πόλεμο,που γίνετε
για τον λαιμό του.

ε.
Ένα κορίτσι και ένα κοτσύφι,
παίζουν ένα παιχνίδι τα απογεύματα.
Το κορίτσι τρέχει και αφήνει
μπαλόνια να πετάξουν ψηλά.
Το κοτσύφι πρέπει να τα σκάσει
με το ράμφος, πριν περάσουν
τα δώδεκα μέτρα από το έδαφος.

Δευτερόλεπτα πριν τελειώσει
κάθε απόγευμα, τρώγεται λαίμαργα.
Από μια γυναίκα με άσπρα μαλλιά.

στ.
Μια νότα ξέφυγε
από ένα τραγούδι της.
Συνηθισμένη στις δονήσεις
στάθηκε στο λόφο των παντελονιών.
Ξεπλύθηκε στο άγιο σπέρμα,
από ακατέργαστη καύλα.
Μεταμορφώθηκε σε χλόη.
Τσαλαπατήθηκε ύστερα,
από τα χωματένια άλογα.
Λίγα δευτερόλεπτα
απόλυτης ευχαρίστησης.
Αρκούν.
Θα ξαναβρεί το δρόμο της
κάθετα προς τον ήλιο.

ζ.
Το αγόρι με τα βιολετί μάτια
ανεβαίνει στο φεγγάρι συχνά.
Τον ακολουθεί, δειλά, μια τρομπέτα.
Κοιτάζουν τον κήπο από ψηλά.
Όταν αγγίζουν τα χείλη τους,
δακρύζουν και μουσκεύουν το φεγγάρι.
Νευριασμένο αυτό, φεύγει.
Κανείς δεν είναι σίγουρος,
για την επιστροφή του.

- Κανείς δεν είναι σίγουρος, για την επιστροφή του -

Νοέμβριος 2008
http://blexeis.blogspot.com/2009/01/blog-post_12.html
Title: Γιάννης Τσολακίδης, Εξαργύρωση
Post by: and33 on 13 Feb, 2009, 00:09:48
Γιάννης Τσολακίδης, Εξαργύρωση

Κομμάτια νύχτας και μνήμης
βολίδες παιδικής σφεντόνας
προσγειώνονται στο παρόν
σαν ρήτρες του εφήμερου.

Αναπαλαιωμένος τρόμος
η διπλανή αγωνία
Αποδοχή. Μια βεβαιότητα
που δεν αναβάλλεις.

Ανέλπιστη ευκαιρία.
Εμπρός τάφρος βαθιά
και πίσω οι φίλοι.
Υποψία αντιπαροχής.

Κυρτώνει ο εαυτός σου
–γεφύρι να διαβείς–
αναίτια ισχυρίζεσαι
μια ξαφνική υψοφοβία.

Σάμπως αγάπη έλεγαν
το άνθος που ξερίζωσες.
Αποδημητικές χαρές
οι ερωδιοί που τρόμαξες.

Στης ψυχής σου την αμμουδιά
θα καταπλεύσει η Πάραλος.
Οι ενοχές υγραίνουν
τα βλέφαρα της επίγνωσης.

Ανέκδοτο ποίημα
Title: Re: Βασίλης Μπλε, Τραγούδια για τραγούδια
Post by: blemobill on 24 Feb, 2009, 19:57:06
Βασίλης Μπλε, Τραγούδια για τραγούδια

1

Το αόρατο πουλί
τραγουδάει.
Καθισμένοι σε φρέσκα
κύματα,
σου είχα δανείσει
ένα ρυάκι,
θυμάσαι;
Έφτιαξες τα βουνά σου
με τις γάτες.
Επέστρεψε μου
μια σταγόνα
να ξεδιψάσει
το τραγούδι.

2

Αγκάλιασα
δυο τρένα.
Χοροπηδώντας
έφτασα
στην πόλη σου.
Στην κορυφή
του ωραιότερου
βουνού σου.
Σε περίμενα
όπως την άνοιξη.
Μια γάτα
ζωγράφιζε στα
παπούτσια μου
μια παλιά της
φίλη.

3

Τις νύχτες
ονειρευόμουν
όνειρα!
Άκουγα
τις μυρωδιές σου.
Τ' αυτιά μου
μεγάλωναν
απότομα.
Μια σημύδα
με σκέπαζε
με ιστορίες
που 'κρυβέ
κάτω από
τα φύλλα της.

4

Όπως
τα σκουλήκια
σκάβουν
τη γη,
για να βρουν
μήλα.
Έσκαβα
το ποτήρι μου
να βρω
κρασί και πορτοκάλια.
Μια αλκυόνα
πριν φύγει για
ψάρεμα
γελούσε μαζί μας.
Όταν επέστρεφε
γελούσε με μάς.
Από τα γέλια
φύτρωναν
οι πέτρες
της αυλής.

5

Η πόλη μεγάλωνε
σκεφτόταν να βουτήξει,
τα πόδια της
στα σύννεφα.

6

Η κόκκινη γάτα,
έλεγε,
για μαξιλάρια
κρυμμένα.
Όταν διψούσαν,
νόμιζε,
πως έβρεχε
χωρίς να φεύγει
ο ήλιος.

7

Έψαξα να βρω
το μικρότερο λουλούδι.
Το βρήκα
κάτω από
ένα κουρασμένο
παπούτσι.
Το χάρισα
στα νεογέννητα
κατσαριδάκια
της τετάρτης.
Από τις κινήσεις τους
ένιωθες
πως θα ζητήσουν
τα πάντα.

8

Όταν πεινούσαν
τα δέντρα
κρυβόμασταν.
Κάτι μου λέει,
πως δε γίνεται πια.

9

Συχνά,
πρώην
κορίτσια.
Μάζευαν βροχή,
σκαρφαλωμένες
σε σκεπές σπιτιών
και δέντρα.
Για να
ξεπλύνουν
μνήμες,
δανεικών
τραγουδιών τους.

10

Όταν σε είδα,
σου μαγείρεψα
μια σούπα.
Σου φίλησα
ένα δάχτυλο.
Και σχεδιάσαμε
ταξίδια
στον πλανήτη
μέσα μας.

Φεβρουάριος 2009
Title: Re: Γεωργία Τριανταφυλλίδου, Κρυονίκη
Post by: spiros on 14 Apr, 2009, 23:08:55

να βγάλω το κεφάλι σου από την τσάντα μου
καυτά πολύ καυτά φιλιά να το γεμίσω.

Θυμίζει κάτι σε Σαλώμη, στο αντίστροφο ;)

Title: Re: Γεωργία Τριανταφυλλίδου, Κρυονίκη
Post by: wings on 14 Apr, 2009, 23:40:17
Η φαντασία σου φταίει, Σπύρο. :-)

Μαρία, όντως η εικόνα τού σημερινού ποιήματος είναι πολύ δυνατή - ίσως γιατί είναι πέρα για πέρα αληθινή και καθημερινή, δυστυχώς.
Title: Re: Γεωργία Τριανταφυλλίδου, Κρυονίκη
Post by: spiros on 14 Apr, 2009, 23:42:47
Η φαντασία σου φταίει, Σπύρο. :-)

Μα πώς, αφού έβγαλε το κεφάλι του από την τσάντα της...
Title: Re: Γεωργία Τριανταφυλλίδου, Κρυονίκη
Post by: wings on 14 Apr, 2009, 23:45:45
Ε, και μόνο η Σαλώμη θα μπορούσε να το κάνει;
Title: Re: Γεωργία Τριανταφυλλίδου, Από αγάπη
Post by: spiros on 15 Apr, 2009, 00:15:29
Σωστά, εκείνη το προτιμάει σε πιάτο...
Title: Re: Γεωργία Τριανταφυλλίδου, Κρυονίκη
Post by: wings on 15 Apr, 2009, 00:17:56
Ακριβώς. Έχει άλλη νοστιμιά. :-)
Title: Re: Μίμης Σουλιώτης, Ο χιονάνθρωπος
Post by: spiros on 20 Jan, 2010, 23:50:24
https://www.youtube.com/watch?v=kNI74VoSBJ0

Τάκης Μουσαφίρης, Χιονάνθρωπος
(τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος - δίσκος: Εμείς οι δυο (1989))


Μίμης Σουλιώτης, Ο χιονάνθρωπος

Με υπαρκτά συναισθήματα
πλάθανε τον χιονάνθρωπο της ενορίας τους
πατηκώνοντας το ουρανοκατέβατο χιόνι
στη στρογγυλή πλατειούλα
και τον τριγυρίζαν σαν αδιάφορα
παρατηρώντας πιο πολύ τους περαστικούς
παρά αυτόν τον ίδιο,
με τα χέρια στα βάθη της τσέπης
αφή ξυλιασμένη.
Ύστερα, τον ρίξαν με κλοτσιές,
τον χαλάσαν με το ένστικτο του θανάτου,
τον τσαλαπατήσαν όλα μαζί
σα μαύρη μαγεία,
σαν πολιτικό κρατούμενο:

τα άταχτα, αθώα, ζωηρά παιδάκια.

Από τη συλλογή Βαθιά επιφάνεια (1992)


Σίγουρα ιδανικό για motto του Ηρώδη...
Title: Re: Μίμης Σουλιώτης, Ο χιονάνθρωπος
Post by: wings on 20 Jan, 2010, 23:55:41
Την ίδια σκέψη κάναμε. :-)
Title: Μανόλης Ξεξάκης, Μοναξιά
Post by: spiros on 08 Apr, 2011, 01:41:16
Μανόλης Ξεξάκης, Μοναξιά

Στον Επιτάφιο της Μεγάλης Παρασκευής
σε λησμόνησα μοναξιά μου·
στις δάφνες της Ανάστασης τις ξέρες
θρυψαλιαζόσουν και σε θυμήθηκα.
Έκοψα στα δύο την αυλαία του Πάσχα
την εικόνα σου την πέταξα στη λάσπη
εκεί δίπλα στη χαίνουσα πληγή του λατομείου
που εργάτες σπάζουνε πέτρες
για τους καινούριους Μπαμπ Ιλλί
κι ανταμώθηκε με κολλήγους
την ώρα τη δίκαιη του μεσημεριού
π’ ανοίγουνε το τυρόψωμο,
με ιδέες για να ξεχάσω ιδέες
με γυναίκες ανταμώθηκα
για να ξεχάσω γυναίκες.
Μοναξιά μου απόψε μόνη εσύ στο δρόμο βγήκες.
Στις εσχατιές του κόσμου εμένα ζητάς.
Οδηγείς τους ιχνηλάτες σου
στην καλύβα του ξυλοκόπου
μέσα στο δάσος που ουρλιάζουν τα τσακάλια
κι εγώ ξενυχτώ το φθινόπωρο
τη Δευτέρα που κρύβει την Τρίτη
το Σεπτέμβρη τον Οκτώβρη
τα Χριστούγεννα που δεν είναι δικά μου.
Title: Κλείτος Κύρου, Οπτική Απάτη
Post by: crystal on 06 Oct, 2011, 01:04:53
Κλείτος Κύρου, Οπτική Απάτη

(https://lh3.googleusercontent.com/-sFUPjFIjlPU/TYyfdxqfKpI/AAAAAAAABfg/nLXPN15lWQo/s320/angel-arthur-braginsky1.jpg)
Angel-Arthur Braginsky © 2006 Expo2007 Chaville

Κατατρύχονταν
από μια μορφή γυναίκας
Την έβλεπε στον ύπνο του μ’ υψωμένα
Χέρια να παραληρεί με θέρμη
Την έβλεπε κάθε πρωί να γνέφει
Στο απέναντι παράθυρο να χαμογελά
Μ’ αστραπές στα μάτια και στα δόντια
Μες στο μισοσκότεινο δωμάτιο
Σύμβολο της άυλης παντοτινά γυναίκας
Έτσι νόμιζε τουλάχιστο δεν είχε διδαχθεί
Τους παράγοντες της οφθαλμαπάτης.
Όταν πια κατάλαβε είχε ξημερώσει
Σα να κύλησε μια ατελείωτη νύχτα
Κι ήταν μόνος πάλι και ξεφύλλιζε
Παλιές πολύ παλιές φωτογραφίες.


Πηγή: Σημειώσεις Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (http://latistor.blogspot.com/2010/10/blog-post_09.html)
Title: Re: Πες το μ' ένα ποίημα (των ποιητών της Θεσσαλονίκης)
Post by: spiros on 06 Oct, 2011, 01:49:30
Κατατρύχονταν = πληθυντικός, άρα ποιοι κατατρύχονταν;
http://www.neurolingo.gr/online_tools/lexiscope.htm?term=%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%84%CF%81%CF%8D%CF%87%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD
Title: Re: Πες το μ' ένα ποίημα (των ποιητών της Θεσσαλονίκης)
Post by: crystal on 06 Oct, 2011, 02:09:14
Νομίζω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν πρόκειται για πληθυντικό και ότι έγινε η χρήση αυτού του τύπου χάριν τονισμού (μετά λέει την έβλεπε). Μπορεί φυσικά να κάνω λάθος...
Title: Re: Πες το μ' ένα ποίημα (των ποιητών της Θεσσαλονίκης)
Post by: wings on 06 Oct, 2011, 02:18:00
Όπως το λέει η Κρυσταλλία είναι. Οι ποιητές συχνά κάνουν αυτό το ηθελημένο λάθος χάριν ρυθμού και ευφωνίας.