Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 05 Apr, 2021, 01:06:08

Title: Σοφία Περδίκη
Post by: wings on 05 Apr, 2021, 01:06:08
Σοφία Περδίκη

(https://www.vakxikon.gr/wp-content/uploads/2020/09/%CE%A3%CE%9F%CE%A6%CE%99%CE%91-%CE%A0%CE%95%CE%A1%CE%94%CE%99%CE%9A%CE%97.jpg)

[Πηγή για τη φωτογραφία: vakhikon.gr (https://www.vakxikon.gr/perdikireview/)]

Γεννήθηκε το 1971 στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε στη σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών Βακαλό και στη Σχολή Καλών Τεχνών του Saint-Étienne. Το εικαστικό της έργο έχει παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά, στον συλλογικό τόμο της ομάδας CRAFT (μικρές εκδόσεις, 2015) και στην περιοδική ανθολογία πεζού και ποιητικού λόγου diP generation (Θράκα, 2016 και Μανδραγόρας, 2017).

Ποιητικές συλλογές:
«Το αιώνιο αίνιγμα», εκδ. Κίχλη, 2020

Ανθολογημένα ποιήματα:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Σοφία Περδίκη: Ό,τι απομένει
Post by: wings on 05 Apr, 2021, 01:12:16
Σοφία Περδίκη: Ό,τι απομένει

Ήσουν από πριν εκεί.
Έστεκες στην άκρη του κάδρου.
Κι όταν άνοιξε η μεγάλη κουβέντα για την απροσδιοριστία των ήχων
–θέμα που πάντα απασχολεί όσους ακούνε τα όνειρα–
κατέβηκες αργά
επίμονες εκκλήσεις πείνας άρχισες να γρατζουνάς
νότες κρουστές ροκάνιζες στα πλήκτρα.

Μεγάλωσες γρήγορα, σου έλειψε ο αέρας
και τώρα τεντώνεσαι στο πεζούλι της αυλής.
Το σπίτι χαμηλό, έξι και πολλά τέταρτα οι ώρες
φόρεσες και τα μαύρα τα καλά τα ρούχα του πατέρα
λουστρίνια σκαρπίνια στ’ αρθρόποδα άκρα
κρύφτηκαν οι τομές, χαϊδεύω απαλά τις εγκοπές
ξαπλώνω στο πλάι σου
ο ώμος, βλέπεις, γερός και η εξάντληση μεγάλη.

Χωρίς παράσιτο πια το μεγάλο μας πιάνο
ζωγραφίζει στα κενά διαστήματα
ξεκλειδώνει τα μέτρα στην ίδια πάντα θέση του ασβέστη
γιατί ένα σφουγγάρι κινούμενο είναι η μνήμη
την παρτιτούρα συνέχεια σβήνει
κι ό,τι απομένει
η μουσική.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Η Εαρινή Υπόσχεση
Post by: wings on 05 Apr, 2021, 01:32:22
Σοφία Περδίκη, Η Εαρινή Υπόσχεση

Έχετε κάποια ιδέα για την Εαρινή Υπόσχεση; Δόθηκε κατά τας γραφάς αρχές του τρίτου μήνα. Θα την καταλάβουμε, λένε, από έναν ξαφνικό παλμό κάτω από το υπογάστριο. Θα φουσκώσουμε σαν βασανισμένα πουλιά, όπως αν μας φυσούσαν αέρα στην κοιλιά, κι ύστερα θα αιωρηθούμε –πάνω κάτω–, θα σκάσουμε με θόρυβο υπόκωφο σε έδαφος ελαστικό, σε στρώμα χλόης. Θα κοιτάμε ψηλά. Παραδομένοι ανάσκελα. Να δούμε αν θα πέσει πάνω μας σαν γύρη ή σαν αστέρι – ποιος άραγε ξέρει τι ήχο κάνει η υπόσχεση που αποφάσισε νά ’ρθει να μας μιλήσει.

Ω, πείτε μας! Έχει υπόσταση;

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Η όραση στην αφή
Post by: wings on 05 Apr, 2021, 01:37:16
Σοφία Περδίκη, Η όραση στην αφή

Τις στιγμές που εισβάλλει η όραση στην αφή
βλέπεις το δέρμα ξέχωρα απ’ το σώμα
το κρατάς σαν μωρό
σφιχτά κι απαλά
μικρές τριχούλες ρίγη σταλάζουνε
στους οφθαλμούς
τρυγούν τα δάχτυλα, την εσωτερική τους πλευρά
μην και σκιαχτεί η τρυφερότητα.

Κι ύστερα περνά από μπροστά σου
φευγαλέα η ματιά
μια πλήρωση της αίσθησης βλέπεις
όπως όταν η φλέβα φουσκώνει
το αίμα κυλά
τι τένοντας, τι τέντωμα
να σκάσει πάει η κρούστα
και είναι της πληγής τούτης ενόραση
η δερμάτινη μνήμη.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Δαχτυλίδια καπνού
Post by: wings on 26 Apr, 2021, 14:58:54
Σοφία Περδίκη, Δαχτυλίδια καπνού

Σε βλέπω μέσα από τα δαχτυλίδια του καπνού.
Είσαι ημιτελής με δέρμα πρόπλασμα
και μαλλιά σύννεφα βορείων χωρών.
Συμπαγείς και καθορισμένες οι εκτάσεις των χεριών σου
ανοιγοκλειόμενες αυλαίες
παρουσιάζουν τα δάση του χειμώνα σε τρεις πράξεις
με φινάλε το δράμα όλων των εποχών
που κουμπώνεται στο άσπρο γιλέκο σταυρωτά
με δέκα σκουριασμένα κουμπιά η παρτιτούρα.
Καθώς ο ατμός διαλύεται
ένα δαχτυλίδι σχηματίζει παραδόξως στεφάνι
ασάλευτο παραμένει για χρόνο αμέτρητο θαρρείς
σε κίνηση μιας κάθετης τομής, σε διαπερνά
προκύπτεις αθώος ως προς τη θλίψη
μενεξεδής εσωτερικά
η έκπληξη μεγάλη αν σκεφτεί κανείς
πόσες επιστρώσεις έχεις περαστεί
πόσο ξοδεύτηκε ιλουστρασιόν χαρτί.
Κι ύστερα είναι εκείνο το χρώμα των ματιών σου
που μονοξειδώνεται σταδιακά
ώσπου αποκτά απόχρωση αμφίσημη
δυο φακοί αοριστίας χάνονται μαζί με τον καπνό
επανέρχεσαι γνώριμος, έχεις μυρωδιά
το στεφάνι γίνεται ένα με τον αέρα.
Είναι ωραίο το φως σήμερα, λες.
Χαμογελώ. Δεν έχω λόγο πια να αμφισβητώ.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Ας μιλήσουμε
Post by: wings on 26 Apr, 2021, 15:06:00
Σοφία Περδίκη, Ας μιλήσουμε

Να μιλήσουμε για σώματα
αυτά τα τρυφερά σαρκώδη
με την αφή της γλώσσας
να ιερο-γλείψουμε τις λέξεις
ώσπου να λειανθούν.

Πάνω στους αμμώδεις λόφους
των στιλπνών δερμάτων
τα θαυμαστικά φιλιά μας
ν’ αρθρώσουν με λόγο αλμυρό
ανάμεσα στα κενά από τα δάχτυλα
το αγαπημένο θέμα
να πιουν τα χείλη τα μελίρρυτα
απ’ της πηγής το αίμα.

Να πούμε για τα γυμνά μας σώματα
την ιστορία
το νι της και το σίγμα
να το χαράξουμε με σμυριδόπετρα
πάνω τους ν’ αφήσουμε
την ανεξίτηλη γραφή
βγαλμένη ιαχή
από του κάθε πόθου το άχτι.

Ας αφηγηθούμε το κορμί.
Να μείνει
έστω κάτι.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Οι δύο πρώτοι
Post by: wings on 26 Apr, 2021, 15:15:16
Σοφία Περδίκη, Οι δύο πρώτοι

Στην ανεστραμμένη θάλασσα
που η ξηρασία απολίθωσε
με το ρετσίνι ποταμό
να ρέει αμφίδρομα
σε μια στενωπό
έχασκαν του ονείρου τα βυθόμετρα
σαν πολύχρωμα σκιάχτρα
να διώχνουν τις ασχημίες
των Κενταύρων
τους εφιάλτες της ανιαρής ανιστόρησης
μπηγμένα σε υπόβαθρα ορείχαλκου
γλυπτά σε βάσεις που στήθηκαν
κι έβγαλαν με τα χρόνια ρίζες.
Ο ουρανός μια πίστα πάγου
που χαράσσουν αέρηδες
και πλάνα βήματα
τριγύρω ζωόμορφοι κορμοί
στου χταποδιού τον κήπο
μέσα σε δάσος
που στρέφει τα πλοκάμια του
στον ήλιο
οι δύο πρώτοι που πλάστηκαν
κλωσούν κάτω απ’ το μάτι του Πανός
το μήλο
καθώς τα φύλλα αμφιταλαντεύονται
μονίμως.
Στης ανύψωσης ή στης ταπείνωσης την κλίνη
δεν ξέρουν πού να γείρουν.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Ο σκιώδης
Post by: wings on 26 Apr, 2021, 15:36:41
Σοφία Περδίκη, Ο σκιώδης

Ο σκιώδης φωτογράφος
των ευαίσθητων στιγμών
αποτυπώνει την υγρασία
πάνω σε λευκά ματ χαρτιά
τη στεγνώνει με μικρά πιστόλια
αεροβόλα και ενίοτε θανατηφόρα.

Του αρέσουν τα είδωλα να είναι
αρκούντως αποξηραμένα
συλλέγει όλους τους χυμούς τους
στον κάδο
με τ’ ανακυκλωμένα αισθήματα
κι αφού τα πολτοποιεί μεθοδικά
αποκτά τη δική του ενέργεια
γίνεται μια μοναχική φωταψία.

Ο σκοτεινός του θάλαμος παίρνει φωτιά.

Από κει και πέρα
καθώς όλα αποκτούν
την επιθυμητή σταχτί απόχρωση
και τα θερμά ήθη
έχουν απανθρακωθεί
ο σκιώδης φωτογραφίζει
γυμνή τη στιγμή.
Την εμφανίζει
μέσα σε κατακάθαρα νερά
την τινάζει καλά
να φύγει κάθε σπάραγμα
και την τοποθετεί
με ιερή προσήλωση
σε κορνίζα εβένινη.

Αεροστεγώς και εντελώς
προφυλαγμένη.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Μισόλογα
Post by: wings on 26 Apr, 2021, 15:44:43
Σοφία Περδίκη, Μισόλογα

Κάθε φορά που έφευγε
την άφηνε μισή.

Με το ένα χέρι άγγιζε
τα πράγματα
της ξέφευγαν οι στιγμές
μέσα απ’ τα δάχτυλα
άπλωνε το δεξί της πόδι κάθε πρωί
στο κενό
ζαλιζόταν κι έχανε κάθε ισορροπία.
Με το ένα αυτί κολλημένο στο γυαλί
προσπαθούσε να αφουγκραστεί
τα βήματα
έβλεπε τη ζωή της μέσα
από την κλειδαρότρυπα
ενώ στο άλλο μάτι βάθαινε η τρύπα.

Μίλαγε σε όλους με μισόλογα.

Περίμενε τα απογεύματα
καρτερικά πίσω απ’ την πόρτα
σε κατάσταση ημίαιμη
να σμίξει μαζί του έπρεπε
για να ολοκληρωθεί ξανά.

Όταν έφυγε εκείνος πια για πάντα
την άφησε γυμνή.
Φόρεσε ένα ρούχο ανδρόγυνο
άνοιξε την πόρτα
και πήρε
βαθιά ανάσα.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Σιαμαίες λίμνες
Post by: wings on 26 Apr, 2021, 15:53:00
Σοφία Περδίκη, Σιαμαίες λίμνες

Βρέθηκαν λίμνες σιαμαίες
στο κέντρο παλίρροιας αμνιακής.
Ίχνος ζωής στον μακρινό ορίζοντα
μόνο μια γέφυρα στο σημείο συνένωσης
στενή, ίσα να χωράει ένα κύτταρο φωτός
με μήκος τόσο όσο ένα βράδυ ασέληνο.

Κάθε που φουσκώνουν τα στήθη της μιας
μ’ αέρα συμπυκνωμένο
αναστενάζει η άλλη
πλημμυρίζουν οι όχθες, ταράζονται οι ερωδιοί.
Κι όταν εκείνη καταπίνει την κραυγή
σείεται το υπέδαφος, το ρήγμα προχωράει
αντίλαλο κάνει το αναφιλητό απέναντι.

Είναι συγκλονιστικές οι εξελίξεις
συνεχής των ειδήσεων η ροή.
Για τις σιαμαίες λίμνες
που βρέθηκαν στο τέλος του κόσμου
προμηνύονται κατακλυσμοί
ερίζουν οι επιστήμονες, διχάζονται οι πληθυσμοί.
Είναι από αυτά τα φυσικά φαινόμενα, βλέπετε,
που δεν αρκεί μια απλή αποστράγγιση.
Χρειάζεται τομή.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Το γυάλινο σπίτι
Post by: wings on 26 Apr, 2021, 16:02:05
Σοφία Περδίκη, Το γυάλινο σπίτι

Το γυάλινο σπίτι είχε από καιρό φυσηθεί, είχε ψηθεί σε χιλιάδες βαθμούς Κελσίου· η αποστείρωση επετεύχθη, κάτι μικροοργανισμοί εξαφανίσθηκαν και ορθώθηκε σε θέα κοινή. Η άφιξή μας στην κορυφή του λόφου έγινε αισθητή, τα κλειδιά πετάχτηκαν στα γκρεμνά, μαζί με την καμπάνα ήχησαν σε συγχορδία αρμονική – δεν τα είχαμε ανάγκη. Στο σπίτι τούτο εξάλλου οι νέοι κάτοικοι θα ήταν αποκαλυπτικοί, ολόκληρη η ζωή τους περίοπτη. Η μοναξιά του κρεβατιού τους, η τόσο απόλυτη, τώρα θα ίδρωνε σε οργασμικές στιγμές και οι γυάλινοι επισκέπτες με ζώων χνότα θα θόλωναν το τζάμι· αράχνη δεν θα εισέβαλλε καμία, γνωρίζοντας πως δεν θα ’βρισκε ταβάνι για να κρεμαστεί.
Ανάμεσα σε δυο πελώρια βράχια, σαν βόλος που παίζαμε παιδιά, κύλησε η μπίλια· χωρίς θεμέλια, μόνον ένας θόλος μας αγκαλιάζει, καμιά πλεκτάνη στην κάψουλά μας δεν περνάει, κρεμάστηκε και η ταμπέλα: ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΣΠΙΤΙ. Το όραμα του δάσους που μας ακολουθεί ανακλάται πάνω μας σαν αρχαία προβολή.
Δεν επιδιώκουμε την εξαφάνιση, και η πρόθεσή μας αυτή είναι, αν μη τι άλλο, έντιμη.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Κάτι παιδιά
Post by: wings on 26 Apr, 2021, 16:10:29
Σοφία Περδίκη, Κάτι παιδιά

Ξέρω κάτι παιδιά που παίζουν σε αλάνες
με πυροσβεστικούς κρουνούς.
Λούζονται μ’ εύφλεκτα σαπούνια
χορεύουν γυμνά, αναστενάρηδες
πάνω σε σπασμένα τζάμια
μαζεύονται σε μια γωνιά
κοιτάζονται στα μάτια ώρα πολλή
ώσπου ερωτεύονται μ’ έρωτα οργισμένο
πυρώνουν σταδιακά
πλημμυρίζει η γειτονιά από φως κι εκρήξεις
ανήσυχοι ένοικοι στα μπαλκόνια
– αστραπή θα ’ταν, λένε, κλείσε τα παράθυρα, έρχεται μπόρα.
Κι ύστερα από τα χέρια τους γεννιούνται πουλιά
φλόγες μακριά πετούν
σπέρνουν την κόκκινη σκόνη
καίνε τα μαύρα νέφη
καπνός στάζει από ψηλά.

Ξέρω κάτι παιδιά
που εξουδετερώνουν
τους πυροσβεστικούς κρουνούς των δημοσίων χώρων.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Έκτακτο περιστατικό
Post by: wings on 26 Apr, 2021, 20:41:07
Σοφία Περδίκη, Έκτακτο περιστατικό

Δεν χωρούσε άλλη αναβολή. Έπρεπε να αφαιρεθεί.
Η φλέβα στεφάνι στραβά ριγμένο στο μέτωπό της
όψιμα εξογκωμένη, απομεινάρι ανίερου γάμου –
εξόφθαλμα την κοίταζε τότε το πλήθος από κάτω
και χειροκροτούσε.

Αλλά μην ξεφεύγεις τώρα από το θέμα, μικρή μου,
ακούστηκε η φωνή από το πρόσωπο χωρίς μορφή
μόνο το γκρι σακάκι θυμάμαι
και τη γραβάτα, λόξιγκα της καρωτίδας.

Από πού προκύπτει αυτή η οικειότητα
κι εκείνη να πιέζει τη μύτη, το μέτωπο
όλο το κεφάλι της λίγο πιο κάτω από τον λαιμό του
τα χέρια να τυλίγονται γύρω του
το στήθος του διάστικτο από μυρουδιές
κομμένο ένα κουμπί, και να κουνάει το καράβι πολύ
κι αυτοί ν’ ακροβατούν
έτσι, χωρίς εργαλεία, χωρίς αναισθητικό
στην πιο αιματηρή, στην πιο αισθητηριακή
στην άνευ μεθόδου, στη μετά λόγου γνώσης όχι μόνον της ζωής
αλλά και του θανάτου και της ηδονής του
χειρουργική επέμβαση.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Η εσθήτα
Post by: wings on 26 Apr, 2021, 20:47:24
Σοφία Περδίκη, Η εσθήτα

Το ηλιακό εκκρεμές
δέχεται τις αχτίδες του χρόνου.
Με λεπτότατους δείκτες
προβάλλει σε τοίχο τις στιγμές
πέφτει της μέρας ο μπερντές
από τα δάχτυλα αόρατου παίκτη.

Τότε έρχονται τα παιδιά με τ’ άσπρα μαλλιά
μπουλούκι που έφτασε μέσα στα χιόνια
κυκλωμένο από τις αέναες στοές
ετοιμάζονται οι τροχαλίες
οι από μηχανής σωτηρίες
φορούν στη θεά Τύχη
το στέμμα της με τ’ απόρθητα τείχη
πρωταγωνιστεί σε παράσταση στημένη
πριν από χίλια και βάλε χρόνια
άδεια έμεινε η οκτάγωνη κλίνη.

Στέκει τώρα στα σκοτάδια
αποκομμένη από το σώμα
ο κορμός της σ’ εκκρεμότητα
παρασκηνιακά
με τη χρυσή εσθήτα
κρατάει τον κόσμο ανάμεσα
στα δυο της πόδια.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Σε φα μείζονα
Post by: wings on 26 Apr, 2021, 21:02:07
Σοφία Περδίκη, Σε φα μείζονα

Αλλάζει το νόημα
το δέρμα του αφήνει και το βρίσκει ξανά
μιλάει μέσα από ταριχευμένες φωνές
–πρέπει να υπολογίσουμε και τη μεγάλη απόσταση–
άλλοτε με χροιά ψιθύρου
που προφυλάσσει από τις ενοχλητικές κραυγές.
Φράζει τις διόδους
με τα νερά των καταιγίδων
πλημμυρίζουν οι αγωγοί
μες στο ποτήρι του μαζεύτηκαν ύδατα όμβρια
κάθε γουλιά τού φέρνει ναυτία
στα δάχτυλα μαζεύονται τα συναισθήματα βρύα
ευαίσθητα δάχτυλα χτυπούν στο τραπέζι
τον ρυθμό της ζωής σε φα μείζονα.
Ό,τι υπάρχει το ενθουσιώδες
γίνεται λέξη που από τα χείλη του κατρακυλά
με φόρα σε τοίχο ανύπαρκτο
θραύσματα ελπίδας λεκιάζουν την άγραφη σελίδα
κι η σκέψη βολίδα που αυτομολεί.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Υπόσχονται
Post by: wings on 29 Apr, 2021, 20:41:35
Σοφία Περδίκη, Υπόσχονται

Περιορίστηκαν οι λέξεις
σε παπούτσια στενά
μυτερά στην άκρη σκαρπίνια
κι άρχισαν να κυνηγούν στις γωνίες
έντρομα ρήματα
αφάνταστες πιέσεις ν’ ασκούν
για ομολογίες
συγχωροχάρτια σε τραπέζια
υπογράφονται καθημερινά.
Ανένδοτα κάποια
υπόκεινται σε βασανισμούς
καταπατούνται οι ενεργητικές φωνές
στην απομόνωση ψιθυρίζουν
κουράγιο, δάκρυ ή σχοινί
ανοίγουν τρύπες στους τοίχους μικρές
φυσούν τον καπνό τους από κει
ανακουφίζονται τις νύχτες στ’ όνειρο μέσα
υπόσχονται.

Και το πρωί, στην αναφορά
κρύβουν όλα τα παθητικά φιλιά
δείχνουν τα νύχια τους, είναι καθαρά
προχωρούν στα συσσίτια.
Κάτω από την μπότα του μυαλού που εποπτεύει
πίσω απ’ την πλάτη που απωθεί
σε στενά κελιά στοιβάζονται
σαν απο-ρήματα
τα μεταβατικά χώρια από τ’ αμετάβατα
καθρεφτάκια κρύβουν στις καταπακτές
γράφουν στον ήλιο το νόημα
κρεμούν τα χέρια έξω απ’ τα σίδερα.
Κι όταν τα δάχτυλα συνθλίβονται
θυμούνται όρκους
μια μέρα όλα να τα πουν
ν’ αντέξουν.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Έκλειψη
Post by: wings on 29 Apr, 2021, 20:50:13
Σοφία Περδίκη, Έκλειψη

Ίσως είμαστε διάττοντες, είπες
κι έσταξε η οροφή φωσφορικά και απλανή
αστράκι από εκείνα που αχτίδες συσσωρεύουν
τα είχαμε κολλημένα γερά
να μη φοβόμαστε τις κρύες νύχτες·
το ταβάνι τώρα μελανό
μας μούσκεψε ασήμια η βροχή
έγιν’ ένα με το κατάστικτό μας δέρμα.

Μικρές αναλαμπές, είπα, είμαστε
κι άστραψε ο γυάλινος θόλος, έλιωσε ο σκελετός
σίδηρος κάλυψε τα σκεύη τα ιερά
–τα έργα πώς να προστατέψεις;–
σήμαναν συναγερμοί, εκκενώθηκε η αγορά.
Πως είμαστε φαινόμενα έκτακτα
να λεχθεί δεν έπρεπε
αρχίζουν, βλέπεις, οι προγνώσεις
βγαίνουν ανακοινωθέντα
ανέτοιμοι οι πληθυσμοί
αλλάζουν άξαφνα οι ουρανοί
καλύπτονται από σύννεφο πυκνό
τρέμουν οι βέβαιες λιακάδες:
ο ήλιος αυτός δεν μας αρέσει, θα φέρει καιρό.

Η νηνεμία αιτούμενο, αλλά
η έκλειψη αστράφτει σαν γυαλί.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Ο κανόνας
Post by: wings on 29 Apr, 2021, 20:56:43
Σοφία Περδίκη, Ο κανόνας

Δεν μπορείς να γράψεις, λένε, για τραύματα νωπά.
Έτσι όπως σπαρταράει η σάρκα τους
ροδαλή ακόμα πριν από τη σήψη
προκαλεί στον νου θρομβώσεις
κι εκείνη η αναβλύζουσα σχισμή
δακρύρροιες επιφέρει.
Συγχύζονται οι προτάσεις, γίνονται εκδορές
πληγές αιμορραγούν
σχίζονται χαρτιά κι άλλα χαρτιά
τυλίγουνε απορροφητικά το σώμα
αλλά λειψά είναι, τι να σου κάνουν.
Ανήκεστος η βλάβη.

Κι ύστερα ακούγεται
κι ο μακρινός εκείνος ρόγχος των πραγμάτων
αχός που ακατάσχετα μονολογεί
σφαδάζει του λόγου η εκφορά
απαιτεί απόσταση αναπνοής
και ασφαλείας ζώνη
ένα φιλί ζωής εναγώνια ζητά
που πάντα τον κανόνα επιβεβαιώνει.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Τύμπανο Πύλης
Post by: wings on 29 Apr, 2021, 21:04:42
Σοφία Περδίκη, Τύμπανο Πύλης

Ο οίκος των κυνηγημένων
εμβαπτίστηκε εκ νέου
στη δίνη μιας ακρυλικής βροχής.
Άλλαξαν και τις ταμπέλες
γράφτηκαν τα ονόματα παντού
σε τόξα τυφλά, πεσσούς και ρόδακες.

Βαρύαυλοι ήχησαν μέσα απ’ τα έγκατα
στα θεμέλια βαθιά σφύριζαν φαγκότα
κι ήταν η μουσική που μάγεψε τους πάντες
πουλιά, οικόσιτα, ερπετά.

Και τα ονόματα
του φυγά που δεν τον χόρταινε ο ήλιος
της κόρης που βύζαινε πικρό μαστό
του αδερφού που τον θόλωσε η μοίρα
διαβάζονται πια τις Κυριακές
στα προαύλια αγκρίζουνε τα ζωντανά
τα παίρνουν απ’ τη μύτη τα λιβάνια.

«Και το όνομα αυτού», «Και το όνομα αυτής»
ο λιβόνοτος το παίρνει ο αέρας
το απλώνει στα στενά, στις λεωφόρους πέρα
κολλάει στα τζάμια
συρρέουν οδοιπόροι
ν’ ακούσουν για τα πάθη τα νέα.
Η λειτουργία ξεκινά. Τύμπανο Πύλης χτυπά.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Όπως των Ίνκας τα παιδιά
Post by: wings on 29 Apr, 2021, 21:13:15
Σοφία Περδίκη, Όπως των Ίνκας τα παιδιά

Τραφήκαμε από νωρίς με σύννεφο.
Ήταν γλυκό πολύ και μείναμε γρήγορα
χωρίς δόντια.
Μας τρώνε από τότε μικρά τρωκτικά
τα ούλα μας δείχνουμε αναμεταξύ μας
κι αναγνωριζόμαστε
όπως των Ίνκας τα παιδιά.

Στις παλάμες μας γεννήθηκαν ρόζοι
από τ’ ατέλειωτα χάδια
και τα παιχνίδια με τα χάρτινα σπαθιά.
Ηττημένοι πάμε σε κάθε μάχη a priori
μ’ ανεστραμμένες παλάμες
αντικριζόμαστε από τ’ αντικριστά βουνά
μας πιάνει απ’ τη μύτη το αίμα
είναι οι ρίζες μας μιας ποιότητας
που ’χει μηδενικά
για πρόσημα.

Κι έχουμε τα μάτια αγκάθια
τα βλέπουμε όλα ραγισμένα.
Δεν μεταβολίσαμε φαίνεται καλά
τα άμυλα
στις γλυκερές φωνές ματώνουνε τ’ αυτιά
στην υποκρισία μπροστά μας πιάνει ναυτία
εκ γενετής μας είπανε
σε βρίσκει η αμφιβολία
σε ακολουθεί μετά σαν στίγμα.

Με μια κουφάλα στην καρδιά
από το φύσημα το δυνατό του αγέρα
λικνιζόμαστε ιστία τρύπια
σε μονίμως θολά νερά.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Οι Απέναντι
Post by: wings on 29 Apr, 2021, 21:21:10
Σοφία Περδίκη, Οι Απέναντι

Μας καλούν συνέχεια οι Απέναντι
στη βωβή τους ζωή.
Να πάμε
λέει η πρόσκληση
επισήμως γδυμένοι
ένα βράδυ
όταν θα ’χουν σβήσει τα αίματα
και θα ’χουνε λιώσει τα κεριά
ν’ αφήσουμε τις φωνές μας
στην κρεμάστρα
μπαίνοντας στον χώρο υποδοχής
να βγάλουμε τα τακούνια
απ’ τα παπούτσια
και τα δόντια μας με την τανάλια
τα κόκαλά μας να τυλίξουμε
προσεκτικά
να μην κροταλίζουνε στα γέλια
να εκπνέουμε αθόρυβα
αντί να παίρνουμε ανάσα.
Στη σάλα τη μεγάλη
ν’ αφήσουμε τα συναισθήματά μας
στην άκρη
και να στρωθούμε στο τραπέζι
με φόβο μπουκωμένοι.
Μας εγκαλούν από απέναντι συχνά
να κάνουμε ησυχία.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Στεναγμός
Post by: wings on 01 May, 2021, 20:25:21
Σοφία Περδίκη, Στεναγμός

Της είχαν μάθει να στρογγυλεύει τις λέξεις.
Να τρίβει την εσωτερική τους πλευρά
γερά με γυαλόχαρτα
ώσπου να φύγουν τα μαύρα τους μελάνια.

Κάθε στοιχείο ζωντανό
έπρεπε να πάψει πια να σπαρταρά
η πιο ανώδυνη έκφραση
ν’ ανέλθει στην επιφάνεια.
Μετά ξέπλενε όλα τα νοήματα
με καθαρό οινόπνευμα.
Τα άπλωνε στον ήλιο σε σινί
ν’ αποξηρανθούν καλά
το χνούδι τους να αποκτήσει
εκείνη την υφή
την κοινώς αποδεκτή
που όταν ανακατεύεται
με της σιωπής το γάλα
φουσκώνει αργά μες στα σωθικά.

Της είχαν μάθει να μη λέει πολλά
και πώς να βγάζει εγγαστρίμυθα
τον στεναγμό απ’ το στόμα
σαν να ’τανε καπνού τουλίπα.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Από την ανάποδη
Post by: wings on 01 May, 2021, 20:31:34
Σοφία Περδίκη, Από την ανάποδη

Ντύθηκα τη ζωή μου ανάποδα.
Φόρεσα πρώτα τα μανίκια
από τα πόδια
περνώντας τα αργά
κι οι φραμπαλάδες
που έστρωνε καλά η μάνα
για να δείχνουν πιο γεμάτα
τ’ αδύναμά μου μπράτσα
τώρα των αστραγάλων ερεθίζουν
την κλείδωση
με την ανάμνηση να μου σφίγγει
τη γαλάζια επαφή.

Όλα τα βλέμματα ήρθαν
και ζώθηκαν γύρω από τη φούστα
μπηγμένα καρφιά
στάζουν αίμα στα μηνίγγια
γαργαλούνε τον αυχένα
με αναίδεια
λες και δεν έφτανε
η εκκένωση από ρεύμα
κι από σύνδρομα στα νεύρα
έπρεπε να ντυθεί κάθε ασθένεια χρόνια
με ταφταδένια ρέλια.

Και χώρεσα ολόκληρη μέσα
στο βρεφικό μου γάντι
να μην κρυώνω θέλησα
πριν βγω στην παγωμένη λίμνη.
Τριμμένο το μαλλί
στις άκρες των δαχτύλων
κι ο άνεμος ευλογημένος
με χτύπησε αλύπητα
βγήκαν τα νύχια μου απ’ έξω
μ’ έξυσαν τόσο
που σημαδεμένη πάω.

Ντύθηκα την ανάποδη όψη μου κι εγώ.
Εκεί κρύφτηκα.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Τα κοινόχρηστα
Post by: wings on 01 May, 2021, 20:39:07
Σοφία Περδίκη, Τα κοινόχρηστα

Ήρθες ξημερώματα
να μας ζητήσεις τα κοινόχρηστα.

Μα εδώ είναι τα ιδιωτικά δωμάτια
έχουμε σπάσει τα ντουλάπια
τα στρώματά μας έχουν το αιμάτινό μας
μονόγραμμα
στα λουτρά έχουμε κρυμμένα τα μαχαίρια
το μάθημα ανατομίας αρχίζει στις εννιά
τα βιβλία μας πήρανε φωτιά
να ζεσταίνουμε τα χέρια τον χειμώνα
κι οι βρύσες στάζουνε μύρα πολύχρωμα.
Ψάξε και βρες ποιοι είμαστε από το χρώμα
που λιμνάζει στα υπόγεια.

Ήρθες η ώρα τρεις
ν’ αρχίσει το εξημέρωμα.

Όμως εδώ
έχει φωλιάσει το θηρίο για τα καλά.
Και δεν το διαχειρίζεσαι πια.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Διακόπτης
Post by: wings on 01 May, 2021, 20:52:54
Σοφία Περδίκη, Διακόπτης

Οι επαφές τους δεν ήταν συχνές.
Όποτε βρίσκονταν
μιλούσαν για τον κεραυνό.

Με ενωμένα τα άκρα τους
ένιωθαν τον σπινθήρα
έλεγαν καλημέρα ή καληνύχτα
ανάλογα με το χρώμα
που έπαιρνε η τάση στα χείλη
ακούμπαγαν τ’ αφτιά τους στα πρωινά
και μέχρι να βραδιάσει
είχαν αφουγκραστεί
της καταιγίδας τους
το χτυποκάρδι.

Είχαν ακούσει και τον διακόπτη του χρόνου
ν’ ανοιγοκλείνει
σε μια έκτακτη των σωμάτων συστολή
μα συνήθως ήταν τόσο μαγνητισμένοι
που αδιαφορούσαν
για την επερχόμενη βλάβη.

Έμειναν να κοιτούν με απορία
των χεριών τους τη χαμένη ισχύ
το φως του «μείνε για πάντα» που χάνεται
τα κομμένα των ματιών
τα καλώδια.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Όπως μας θέλουνε
Post by: wings on 01 May, 2021, 21:09:32
Σοφία Περδίκη, Όπως μας θέλουνε

Μας θέλουνε να είμαστε πάντα
απαλές και λευκότατες.

Να παραμένουμε μονίμως
σε μια κατάσταση άσηπτης
τρυφερότητας
τα χείλη μας να στάζουν
λόγια μελωμένα
ανακατωμένα με χνούδια
στα χέρια να κρατάμε με στοργή
τα χαλινάρια
σαν έφηβες έφιπποι
που καλπάζουνε τα πρωινά
να ξεπεζεύουμε
από της νύχτας τη σάρκα
υπό το φως το άσπιλο
ν’ ακούμε με ώτα ανοιχτά
κι ύστερα να φοράμε
τη μητρική ποδιά
πάνω της να σφουγγίζουνε
τους πόθους τους
όλα τ’ αρσενικά παιδιά.

Μας θέλουνε να είμαστε πάντοτε
αβρές κι ευλαβικές
σε υπολειτουργία
ολοστρόγγυλες
να μην κόβουν τα μαχαίρια μας
τα σώματά μας
να μην έχουνε αιχμές
τα λόγια μας να μην πληγώνουνε ποτές.

Να ματώνουμε περιοδικά μονάχες.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Το αιώνιο αίνιγμα
Post by: wings on 01 May, 2021, 21:16:31
Σοφία Περδίκη, Το αιώνιο αίνιγμα

Τώρα κάθισε
στο συρμάτινο κεντίδι
και ηλεκτροφόρησε
τη φωνή σου
στα σύμπαντα.

Αναρωτήσου:
Αν ήθελες μια ζωή
του θανάτου τον αχό
να περιορίσεις
πού πήγες κι έμπλεξες
στον ιστό της κραυγής
που συνταράζει
κι ύστερα στη σύγκρουση
γιατί προσκολλήθηκες;
Ρυθμός του αίματος
ανάβλυσες
κι έκανες εκείνα τα τρικ
στων δρόμων τη διασταύρωση.
Τα σπασμένα φανάρια
αναβοσβήνανε
τα δύο μάτια
παράταιρα γύριζαν
χαμός γινόταν
και τανάπαλιν διάσωση.

Τι το ’θελες τότε
ανεμοδούρα εσύ ισχνή
και λικνίστηκες
αναίσχυντα
με τους μηρούς
τα χέρια ανοιγμένα
κι έγινες το αιώνιο αίνιγμα;

Θρόιζε για πάντα τώρα
πάνω στα ουράνια
μεταλλικά μοτίβα.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Στο επόμενο όνειρο
Post by: wings on 01 May, 2021, 21:24:24
Σοφία Περδίκη, Στο επόμενο όνειρο

Μέσα στο όνειρο εγκαταλείπονται όλα
και ξαναβρίσκονται σε μια στιγμή
ακαριαία
την ώρα που τα φύλλα της κορομηλιάς
τρέμουν γύρω απ’ τον σφιχτό κορμό
κι η αφή φτάνει στο έπακρο.

Πιο κει πρόσωπα αχνά
με μάτια έντρομα κοιτούν
το στημένο σκηνικό
η ανάσα του μεγάλου βατράχου
ψιθυρίζει στη γη
την τελευταία προσευχή
ένα ρυγχόσπερμα ανθίζει ξαφνικά
μες στην αυλή
ενώ κανείς δεν το ποτίζει
μια πρόταση μυστική
εκεί που πάει να συνταχτεί
γίνεται θρύμματα και τότε
αρχίζουν τα αινίγματα.

Κι εσύ στεκόσουν προ ολίγου
ζαρωμένη στον αγέρα φιγούρα
κι έβλεπες το τραύμα σου
από την εναιώρηση
στη βραχώδη πλαγιά
μετρούσες τον σπασμό σου
κι ευχόσουν
να μην είναι η πληγή αυτή
στο γόνατο το παιδικό
που θα σε έκοβε για πάντα στα δυο·
βρίσκεσαι τώρα με σταθερή ανάσα
σ’ ένα συγκεκριμένο
χειμωνιάτικο τοπίο.

Κοιτάς
της μνήμης σημάδι
για το γεράκι που θα ’σαι
στο επόμενο όνειρο.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)
Title: Σοφία Περδίκη, Φθινόπωρο
Post by: wings on 01 May, 2021, 21:29:52
Σοφία Περδίκη, Φθινόπωρο

Ο κρόκος του πρωινού χυνόταν στην πόλη. Έστριβε στην οδό των Ρόδων κι έσταζε από τ’ ανοιχτά παράθυρα πηχτές, μελάτες σταγόνες στο γυάλινο δοχείο με τις τουλίπες. Τα δύο όστρακα της χλωροφύλλης τις νιώθουν βαθιά μέσα τους να εισέρχονται, και τα φύλλα, οι μίσχοι πώς αναριγούν, χάσκουν οι στήμονες, χρυσίζει το νερό το μαύρο! Κατακόκκινες πυρώνουν οι κεφαλές, στρέφονται ταυτόχρονα ανοιχτές, ευθεία προς το βέλος του ήλιου...
Στο απόγειο της διάτασης, η αιχμή της έντασης μια πράσινη χορδή που τέντωσε και σπάει. Γιατί να είναι άραγε έτσι η φύση των πραγμάτων; Ένα ένα τώρα τα φύλλα τους ξεφορτώνονται, ξερά κλαδιά φράγματα στήνουν, να βουλώσουν θέλουν το μοναδικό το λούκι, το πιο πολύτιμο. Τον νόμο να επιβεβαιώσουν.

Στο πλήρες φάσμα της ανθοφορίας ο μαρασμός.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)