Edward Thomas, Rain (If love it be towards what is perfect and cannot disappoint)

[nopech18]

Καλησπέρα σας.

Η παραπάνω φράση προέρχεται από ένα ποίημα που έχω σχεδόν μεταφράσει (από τα Αγγλικά στα Ελληνικά). Η τελευταία αυτή φράση του ποιήματος λίγο με δυσκολεύει στην απόδοση. Ο ποιητής μιλάει για την αγάπη του θανάτου και πως αυτή του έχει απομείνει.

Like me who have no love which this wild rain
Has not dissolved except the love of death,
If love it be towards what is perfect and
Cannot, the tempest tells me, disappoint.

Οι πιθανές μου μεταφράσεις είναι:

1. Αν η αγάπη του (=για τον θάνατο) είναι για το τέλειο και δεν μπορεί,......., να απογοητεύσει.
2. Σε περίπτωση που η αγάπη του προορίζεται για καθετί τέλειο και δεν μπορεί,.......,να απογοητεύσει.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.

[spiros]

Όλο το ποίημα:

Rain – Edward Thomas

Rain, midnight rain, nothing but the wild rain
On this bleak hut, and solitude, and me
Remembering again that I shall die
And neither hear the rain nor give it thanks
For washing me cleaner than I have been
Since I was born into this solitude.
Blessed are the dead that the rain rains upon:
But here I pray that none whom once I loved
Is dying to-night or lying still awake
Solitary, listening to the rain,
Either in pain or thus in sympathy
Helpless among the living and the dead,
Like a cold water among broken reeds,
Myriads of broken reeds all still and stiff,
Like me who have no love which this wild rain
Has not dissolved except the love of death,
If love it be towards what is perfect and
Cannot, the tempest tells me, disappoint.

https://movehimintothesun.wordpress.com/2011/04/20/rain-edward-thomas/

“…except the love of death, / If love it be towards what is perfect…”: the idea that only a “love of death” remains after the self has been stripped away is disturbing, even doubtful (“if love it be”), but Thomas seems to accept oblivion with a cold appreciation of his emotional circumstances. The “love of death” would later, in fact, gain a place in psychological theory. After studying the trauma victims of the Great War, Freud became interested in this drive towards self-oblivion, which he called Thanatos, the death-drive. Freud later developed the idea that this secret drive within the self, opposed to the preserving instinct for life, sought the peace of non-being. Something like a wish for this “perfect” consolation of complete oblivion seems to be conclusion of Thomas at the end of the poem. This is not to say that this poem contains a suicidal wish at the end: rather a wish for non-being, for being out of the world— out of the rain.

“…and / Cannot, the tempest tells me, disappoint.”: the rainstorm, or “tempest”, has brought Thomas a vision of the nature of both life and death— it has spoken to him (“tells me”) and given a glimpse of death that is at once bleak (because like “cold water” it is inert and without life and energy) and yet consoling (because it has “dissolved” conflict).

[nopech18]

Thank you for your reply.

I did find this information, but my question was quite different :)

[spiros]

Το ευρύτερο συγκείμενο και οι σημειώσεις βοηθούν κάποιον που θα θελήσει να βοηθήσει ;)

[Stratos K.]

Τυχαίνει να έχω μεταφράσει το συγκεκριμένο ποίημα.
Η δική μου απόδοση είναι η παρακάτω:

Βροχή· μεσονύκτια βροχή, τίποτ’ ἄλλο! –μόνο ἄγρια βροχή
κι ἔρημιά...
Κι ἐγώ, σ’ αὐτή τὴν ἄδεια κι ἀνεμοδαρμένη σκηνή,
γνωρίζω καλά, πὼς θὰ πεθάνω, θὰ χάσω τὸ φῶς μου
καὶ δὲν θ’ ἀκούω ἄλλο πιὰ τὴ βροχή,
οὔτε «σ’ εὐχαριστῶ» θὰ μπορῶ νὰ τῆς λέω,
ποὺ μ’ ἀλάφρυνε, μὲ ξέπλυνε ἀπ’ τὴν ἄθλια βρομιά
αὐτοῦ τοῦ ἔρημου κόσμου.
-Μακάριοι εἶν’ οἱ νεκροί ποὺ τοὺς βρέχει ἡ βροχή-
Ὅμως αὐτὴ ἡ προσευχή, εἶναι γιὰ ὅλους αὐτούς
ποὺ κατὰ καιρούς, ἔχω ἀγαπήσει...
-εἴθε κανεῖς τους νὰ μὴν πεθαίνει ἀπόψε,
κανεῖς τους νὰ μὴν ξαπλώνει πιὰ νεκροζώντανος
καὶ ν’ ἀκούει τὴ βροχή,
οὔτε κανεῖς νὰ πονᾶ –καὶ λόγω αὐτοῦ νὰ συμπάσχει
ἄπελπις, μόνος
μεταξὺ φθορᾶς κι ἀφθαρσίας,
καθὼς τὸ κρύο παγωμένο νερό, ἀνάμεσα σὲ σπασμένους κορμούς...
-μυριᾶδες οἱ σπασμένοι κορμοί, ἀκίνητοι κι ἄψυχοι σὰν κι ἑμένα,
αδειανοὶ απὸ αγάπες,
ἀφοῦ τὶς διέλυσε ὅλες ἡ μανιασμένη βροχή...
-ὅλες πλὴν μίας: τῆς ἀγάπης γιὰ θάνατο...
Κι ἄν ἡ ἀγάπη αὐτὸ προσπαθεῖ: τὸ Τέλειο νὰ φτάσει καὶ
δὲν μπορεῖ, ἡ καταιγίδα να μοῦ λέει, ματαιότης.

[nopech18]

Ενδιαφέρουσα απόδοση, σαφώς ελευθεριάζουσα!