Νίκος Γρηγοριάδης

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=1rdJT7dw6k4

Γιάννης Μαρκόπουλος & Μανόλης Πρατικάκης, Σφίγγε με πάνω σου (με τον Μάριο Φραγκούλη)

Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως

IX
 
Κοντά σου οι λέξεις είναι φονικές. Προφέρω τ’ όνομά σου
και λιώνει ο πυρήνας της εσώτερης πυρκαγιάς∙
μένω το άδειο κέλυφος το κούφιο σχήμα
που έχει αποσπαστεί απ’ τη ζεστή σου παρουσία.
Γι’ αυτό με βλέπεις που σωπαίνω
νευρώνοντας την τρυφή τής σάρκας.
Προτιμώ να σ’ αγγίζω, να γίνομαι ένα μαζί σου,
να μην αφήνω περιθώρια κενού
για τον νηπιάζοντα στεναγμό του πάθους.
Γιατί ο έρωτας είναι δειλός, τρέμει
τις ποικιλώνυμες παρεμβολές.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως

X
 
Ο καιρός ανεβαίνει και τα στάχυα ωριμάζουν στη σιωπή
μετατρέποντας τους δισταχτικούς ίσκιους
σε λαμπρή ομορφιά.
Ακούς τη μακρινή υπομονή καθώς πελεκάει και αγνίζει
την αιμοφόρα αισθησιακή στοργή.
Περιμένω
με την ελπίδα να σας δω πιο όμορφους,
ρόδα που τα ’λουσε η πρωινή βροχή με υπομονή κι αγάπη,
στις συνοικίες που άξαφνα τιτίβισαν μέσα μου,
Βότση και Χαριλάου και Καλαμαριά.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως

XI
 
Από το βλέμμα μου ως το δικό σου έχει κιόλας χαθεί ο μισός
παράδεισος. Κι όσο η εικόνα σου με δένει μαζί σου
τόσο γίνεσαι αυτόνομη και ξένη,
φρουρός έξω απ’ το κορμί μου απόμακρος.
Κι εκείνο που μ’ αιχμαλωτίζει δεν είσαι πια εσύ
με τη ζεστή σου ύπαρξη, με το κορμί και την ψυχή σου,
μα το όραμά σου κι η εικόνα σου και τ’ όνομά σου,
ο κλέφτης της πραγματικής σου ύπαρξης,
που θέλει να επιβληθεί πάνω μου, να σε εκμηδενίσει.
Γι’ αυτό αποζητώ τη σάρκα σου κι αρνούμαι
υποκατάστατα εικόνων και λέξεων.
Γιατί όταν μιλώ, χωρίζομαι απ’ τον εαυτό μου,
δεν είμαι εγώ, μα η παρουσία του ονόματος
που βρίσκεται πέρα από μένα και σκεπάζει το κενό.
Η λαλιά μου αποκαλύπτει την ύπαρξη της ανυπαρξίας σου.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως

XII
 
Τι λέγαμε κι είχαμε τόσο απομακρυνθεί ο ένας
απ’ την καρδιά του άλλου και πέταξε στα χάη η θαλπωρή
κι έγινε ήχος μακρινός, θαμπή εικόνα;
Είμαι δικός σας όσο σας κρατώ
όπως το φως όσο φιλεί το ρόδο.
Η ύπαρξή μας είναι η επαφή
που διοχετεύει τον ένα μες στον άλλον.
Μη με ρωτάτε, μη με κοιτάτε, μη
παρεμβάλλετε σύννεφα κι ίσκιους στην αφή.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=qaIm5SLQhHY

Μάριος Τόκας & Κώστας Φασουλάς, Δίδυμα φεγγάρια (με την Αλέκα Κανελλίδου και τον Δημήτρη Μητροπάνο)

Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή

I
 
Ο πόλεμός σου ενάντιά μου,
ο πόλεμός σου ενάντιά σου
εναρμόνιση ρόδου με χρώμα κι ευωδιά,
βέλος που βρίσκει τον αιωρούμενο καρπό
και τον φέρνει πίσω
στο μισάνοιχτο στόμα.
Αδιάκοπα αρνείσαι και ταλαντεύεσαι,
ανάβεις και σβήνεις πάνω μου
όπως η αχτίδα μες στην καρδιά του φωτός.
Ισορρόπηση μέσα στην ένταση
της αρμονικής σου ταλάντωσης.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή

II
 
Απομακρύνεστε με πλατιά βήματα
και μ’ αφήνετε πίσω μοναχό μου.
Μα την ίδια στιγμή
είναι τα λόγια σας λειψά και με καλείτε.
Γεμίζει ο χώρος, σαλεύουν ριγηλά
οι καμπύλες που γίναν
μουσική.
Μένω και πάλι κι αφουγκράζομαι
το χτύπο τής καρδιάς μου.
Μα βιάζομαι ξανά να σας προφτάσω
κι είναι που εσείς
μ’ έχετε κιόλας υποψιαστεί,
επιβραδύνετε το βήμα σας
κι ακούτε άφωνοι τα ίδια σας τα μυστικά
που έχουν ανοίξει και αγλαϊστεί
στη ζεστασιά τής προσδοκίας,
καθώς συστελλόμαστε και διαστελλόμαστε
μες στην ισόρροπη αρμονία μας
μαχόμενοι συγχρόνως και φιλιούμενοι.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή

IV
 
Σας βρίσκω, φίλοι μου, και σας αφήνω
πατώντας με το ένα πόδι γυμνό
στην καρδιά του ενός, με τ’ άλλο
στην καρδιά του άλλου, τεντωμένος
πάνω στην ισόρροπη ένταση
της απόρριψης ή της παραδοχής.

Σουραύλι και τύμπανο,
για να υπάρξω εγώ,
για να υπάρχετε
κι εσείς.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή

VI
 
Μάχομαι να υπάρξω μέσα σας
και την ίδια στιγμή ροκανίζω
το περίβλημά σας που με περιέχει
και διασκορπίζομαι να μπω
μυρωμένος μες στην άλλη την παρέα,
να τη χαρώ, να την αποσυνθέσω.
Μ’ απλώνετε το χέρι, το φιλώ,
ευγνωμοσύνη κρησφύγετου, απ’ όπου
χαλώντας τα τοιχώματα να φύγω πάλι στο χάος
που θα πάρει
το νέο σχήμα της θερμής επαφής.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή

VIII
 
Είσαι άπειρη κι είμαι πεπερασμένος.
Χωρίς εσένα είμαι φθαρτός,
χωρίς εμένα δεν υπάρχεις.
Η σάρκα σου από ουρανό,
φυλλωσιά πολύβουη το κορμί μου.
Αντίλαλος μουσικής εσύ,
εγώ δονούμενη κιθάρα.
Κι όχι απ’ τη μια εσύ, απ’ την άλλη εγώ,
αλλά εσύ κι εγώ στην εξαφάνιση
και την ολοκλήρωσή μας σε ένα.
Όταν στέκεσαι δίπλα μου, δεν είσαι εσύ,
γίνεσαι εσύ μες στη μετατροπή σου σ’ εμένα.
Μαζί είμαστε το φθαρτό και το άφθαρτο
μες στην απόλυτη ετερογένειά μας.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή

X
 
Όταν περνούν τα σύννεφα γίνεσαι βροχή∙
πέφτεις επάνω μου και υπάρχεις,
με κάνεις ουρανό, σμίγεις μαζί μου.
Αυτοαναιρείσαι και γίνεσαι πεπερασμένη
αυτοαναιρούμαι
και γίνομαι άπειρος όπως εσύ.
Μεταμορφωνόμαστε ο ένας στον άλλον.
Χωρίς εσένα που γίνεσαι εγώ
πώς θα υπάρξω;
Χωρίς εμένα που γίνομαι εσύ
πώς να υπάρξω;
Καθένας κλείνει μέσα του τον άλλον
και τον εαυτό του.
Γίνεσαι αιώνια μέσα σε μένα το φθαρτό
γίνομαι εφήμερος μέσα σ’ εσένα την αιώνια.
Γι’ αυτό φαντάζουμε εφήμεροι κι αιώνιοι.
Αδύνατο να φύγει από μένα
αδύνατο να δραπετεύσω από σένα.
Κινούμαστε και υπάρχουμε μαζί.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=dcvebWp8GtU

Jacques Brel, Ne me quitte pas

Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή

XII
 
Αν απομακρυνθώ από σένα,
πώς θα σε γνωρίσω,
αφού χωρίς εμένα δεν έχεις ταυτότητα;
Αν απομακρυνθείς από μένα,
πώς θα με γνωρίσεις,
αφού χωρίς εσένα δεν υπάρχω;
Είμαστε η ολοκλήρωσή μας
χωρίς ελπίδα να γνωρίσουμε την ομορφιά της.
Γι’ αυτό διαλύεσαι μέσα στην τελειότητα,
γι’ αυτό ανάβω-σβήνω μέσα στο φθαρτό.
Μόνη σου είσαι η θετική καμπύλη
με τα όρια των γραμμών που περιέχεις.
Μαζί μου γίνεσαι ευθεία
και απειρίζεσαι.
Φθαρτοί μέσα στην αφθαρσία μας,
πεπερασμένοι στην απειρότητά μας,
θνητοί μες στην αθανασία μας.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Από τους πυρήνεμους

1
 
Αυτός ο ξαφνικός πίδακας μέσα μου
δεν πρέπει να ήταν και τόσο
ξαφνικός.

2

Έτσι που άδειασε τούτο το δωμάτιο,
ολοένα μικραίνω.

3

Ωραία μου μοναξιά –
διαμπερές καρφί μου!

4

Με τα κλειδιά που μου ’δωσες
κλείστηκα μέσα!

5

Κι όμως αυτά που φύγαν μου έχουν χαρίσει
τα τωρινά κι όσα
θα έρθουν.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=NOk_TNPk_-c

Μίμης Πλέσσας & Δανάη Στρατηγοπούλου, Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου (με τον Κώστα Χατζή)

Νίκος Γρηγοριάδης, Από τους πυρήνεμους

11
 
Έτσι που πάσχιζε
σ’ όλη του τη ζωή ν’ αγαπηθεί,
δεν πρόφτασε ν’ αγαπήσει.

12

Δεν ξέρω να μιλώ –
όλα μου τα χρόνια τα ξόδεψα
κοιτώντας.

13

Δοκίμασα να σ’ αρνηθώ –
πάλι εγώ ήμουν
ο χαμένος.

14

Δεν είσαι εσύ
που τόσο εύκολα με πείθεις –
η καρδιά μου έχει ανάγκη
να πιστεύει.

15

Αυτόν με το λουλούδι στο χέρι να φοβάσαι –
πολιορκεί την καρδιά σου!

16

Εγώ σε βρήκα –
κι ήθελα τόσο πολύ να με βρεις
εσύ

17

Σφίγγεσαι πάνω μου και μικραίνεις,
ώσπου γίνεσαι τρυφερός χτύπος.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Από τους πυρήνεμους

25
 
Η Άνοιξη βομβεί,
το Καλοκαίρι θροεί,
το Φθινόπωρο χλωμαίνει,
ο Χειμώνας σωπαίνει.

26

Τα πατήματα της μέρας
παρθενικά ερυθήματα.

27

Το φλιτζάνι αντιλάμπει
και μελωδεί στο άγγισμα
τρυφερής παλάμης.

28

Σκάζουν κι ανθίζουν
φύλλα φιλήδονα
κάτω από γυμνές
παρθενικές πατούσες.

29

Πλούσιο το φως.
Κι η γυμνή σάρκα
εξαϋλώνεται.

30

Μίσχος δροσερός κελαρύζει
ο λαιμός σου.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=6S5-OurQdos

Κώστας Χατζής & Σώτια Τσώτου, Όλα ανάποδα τα βλέπει (με τον Κώστα Χατζή)

Νίκος Γρηγοριάδης, Ο αντίδικος
 
Αυτό που τον κατατυραννά
το ονομάζει –λάθος– «ο εαυτός μου»,
ενώ δεν είναι άλλο παρά οι γύρω του,
πρόσωπα και πράγματα διορισμένα
να πέφτει απάνω τους την ώρα την απρόβλεπτη
της συμβολής. Και όταν πια
αγανακτώντας οργίζεται και αιτιάται
το ανίσχυρο σαρκίο ή και το πνεύμα του,
εκείνα καμώνονται τον αδιάφορο,
τάχα πως δεν έχουν σχέση με τη δυστυχία του,
και στρίβοντας επιδέξια
στρέφουν το πρόσωπο αλλού κρυφά χαμογελώντας
μην τύχει και αντιληφθεί το γέλιο τους
και δοκιμάσει να συμφιλιωθεί
με τον αντίδικο εαυτό του.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)