Evelyn Scott, Winter Streets The stars, escaping, Evaporate in acrid mists. The houses, rearing themselves higher, Assemble among the clouds. Night blows through me. I am clear with its bitterness. I tinkle along brick canyons Like a crystal leaf | Evelyn Scott, Δρόμοι του χειμώνα Τα άστρα, να δραπετεύουν, Χάνονται στην πνιγηρή αχλή. Τα σπίτια, να ορθώνονται ψηλότερα, Σμίγουν με τα σύννεφα. Η παγερή νυχτιά με διαπερνά. Κάνει κι εμένα διαυγή. Θροΐζω ανάμεσα στα πλίνθινα φαράγγια Σαν κρυσταλλένιο φύλλο. Απόδοση στα Ελληνικά: Κρυσταλλία Κατσαρού (http://crystaurelia.wordpress.com) |
Πολύ καλό, μπράβο!
Ωραία απόδοση, κρυστάλλινη. :-))
Μπράβο, Κρυσταλλία!
Στα γκρίζα είναι η μαγκιά. :-))
Πάντα τέτοια, Κρυσταλλία! Καλημέρα :-)
Ίσως αντί για «κρυσταλλένιο», «κρυστάλλινο» ;
Ιδανική απόδοση βρίσκω το "αχλύς/αχλή του χρόνου" που έχει πάρα πολλές αναφορές στην αναζήτηση στο Διαδίκτυο (http://www.google.gr/search?hl=el&biw=1259&bih=677&q=%22%CE%B1%CF%87%CE%BB%CE%B7+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%85%22&btnG=%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7) και είναι ποιητική έκφραση. Ερευνητέα είναι η ορθογραφία και ο τονισμός της πρώτης λέξης.
Όπως είπα και νωρίτερα, γνώμη μου είναι πως ήταν καλύτερο το «κρυσταλλένιο φύλλο» γιατί αναμφίβολα έδινε καλύτερο ρυθμό στο ποίημα.
Ε, αφού γράφει για σένα, πρέπει να το μεταφράσεις κιόλας ;)
Έγραψες με απόλυτη ακρίβεια αυτά που σκεφτόμουν. Αν και συνήθως είμαι λαλίστατη, στο θέμα του ρυθμού στην ποίηση είμαι πάντα κατηγορηματική και λακωνική.