Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Fiction => Favourite Music and Lyrics => Fiction of Thessaloniki => Topic started by: wings on 27 Mar, 2006, 14:57:41

Title: Αντώνης Σουρούνης
Post by: wings on 27 Mar, 2006, 14:57:41
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΟΥΡΟΥΝΗΣ

Πεζογραφήματα δημοσιευμένα στο Translatum:




Ο Αντώνης Σουρούνης γεννήθηκε το 1942 στη Θεσσαλονίκη. Όταν τελείωσε το γυμνάσιο έφυγε για τη Γερμανία, όπου είχαν ήδη μεταναστεύσει όλοι του οι συγγενείς. Μετά από μερικά εξάμηνα σε γερμανικά και αυστριακά πανεπιστήμια, ο συγγραφέας διακόπτει τη φοίτηση και ταξιδεύει δουλεύοντας. Εργάστηκε από τραπεζικός υπάλληλος μέχρι ναυτικός και από hotel boy μέχρι επαγγελματίας παίκτης ρουλέτας. Πέθανε το 2016 στη Θεσσαλονίκη.

Περισσότερα στοιχεία για τον συγγραφέα θα βρείτε εδώ (http://www.greece2001.gr/writers/AntonisSourounis.html) και ορισμένα διηγήματά του στις ιστοσελίδες του Νίκου Σαραντάκου (http://www.sarantakos.com/nks.html).
Title: Re: Αντώνης Σουρούνης, Ο γελαστός Άτλας
Post by: wings on 08 Jun, 2008, 12:19:49
Ο γελαστός Άτλας

Στην πρώτη δεκαετία της ζωής μου ο άνθρωπος που λυπόμουν πιο πολύ απ' όλους ήταν ο Άτλας. Και λυπόμουν ακόμα, που δεν μπορούσα να πω «πάνω στη γη», επειδή ο Άτλας βρισκόταν κάτω από τη γη. Κάθε φορά που έβλεπα στα μαθητικά βιβλία και στις εγκυκλοπαίδειες την εικόνα του, μου σπάραζε την καρδιά. Μου γεννούσε χίλιες τύψεις που περπατούσα πάνω στη γη, που έτρεχα, που έπαιζα μπάλα, ενώ αυτός τη σήκωνε στην πλάτη του κυρτωμένος σε δύο κάτια προσπαθώντας με όλες του τις δυνάμεις να τη συγκρατήσει, μην του πέσει και μαζί πέσουν και όλοι οι άνθρωποι που την κατοικούσαν.

Στην πέμπτη δεκαετία της ζωής μου ο άνθρωπος που με χαροποιεί πιο πολύ απ' όλους είναι πάλι κάποιος που σηκώνει τη γη, όχι όμως σκυφτός στην πλάτη του, αλλά ορθός και κρατώντας τη στα χέρια. Και που γελάει. Που χαίρεται γι' αυτό που κάνει, επειδή ξέρει ότι αυτός είναι ο σκοπός του και ο προορισμός του. Και που μαζί του χαιρόμαστε και γελάμε κι εμείς. Κι όχι μόνο εμείς αλλά και οι ανταγωνιστές του, επειδή κι αυτοί ξέρουν ότι τα βάζουν με μια δύναμη πέρα απ' τους ίδιους, τη δύναμη της πίστης. Γι' αυτό και τον σηκώνουν στα χέρια. Κάνοντάς το δε σηκώνουν τον Πύρρο Δήμα αλλά την αιώνια πίστη και τ' αποτελέσματά της.

Από πού μας ήρθε αυτός που λέγεται Πύρρος Δήμας; Από μια γωνιά της Ελλάδας παραμελημένη, ξεχασμένη, εγκαταλελειμμένη, όπως παραμελημένα, ξεχασμένα και εγκαταλελειμμένα είναι και τα ιδανικά για τα οποία έρχεται στον κόσμο ο άνθρωπος. Μαζί μ' αυτόν εμφανίστηκαν πάλι στην επιφάνεια όλα τα καλά κι ωραία, τα οποία χρόνια τώρα έχουμε βάλει στην μπάντα, ώστε να παραμείνουμε ανενόχλητα βουτηγμένοι στη μαλθακότητα και στην καλοπέρασή μας. Το ότι ήρθε μέσα από τη μεγαλύτερη φτώχεια και την περιφρόνηση δεν είναι τυχαίο. Ούτε είναι τυχαίο το ότι όλ' αυτά τα παλικάρια που ήρθαν από το σκοτάδι πρώτευσαν στον κόσμο σηκώνοντας τα μεγαλύτερα βάρη. Πρώτευσαν, γιατί κατάφεραν να σηκώσουν στα χέρια τους την Ελλάδα τη οποία εμείς που ζούμε στο φως της την έχουμε παρατήσει στη γωνιά κι ούτε νοιαζόμαστε γι' αυτήν. Όμως η φτώχεια και η περιφρόνηση λειτουργούν σαν δυο τεράστια μάτια, που σε βοηθούν να βλέπεις γύρω σου ολοκάθαρα και στο βάθος του ορίζοντα τον προσωπικό σου δρόμο. Όποιος είναι προορισμένος να λάμψει και να φωτίσει δεν μπορεί να βγει μέσα από τα πλούτη και τα χρυσάφια αλλά μέσα από την ανέχεια και την ταπεινότητα. Τότε μόνο γίνεται ο ίδιος χρυσός και φέγγει όπως ο ήλιος. Κι όπως ο Πύρρος Δήμας. Το χαμόγελό του είναι το χαμόγελο που σχεδιάζουν όλα τα παιδιά, όταν τα βάζει η δασκάλα να ζωγραφίσουν ένα γελαστό ήλιο. Άσχετα αν αυτό το κάνουν στο χαρτί ή στην οθόνη του κομπιούτερ. Τα παιδιά, ο ήλιος και το χαμόγελο του Δήμα είναι αιώνια, γιατί εμπεριέχουν τη χαρά της ζωής, που είναι και ο σκοπός της ζωής. Και που πηγάζει από την πίστη στον εαυτό μας και την επίτευξη του παιδικού μας ονείρου. Το να πραγματώνεις το πρώτο σου όνειρο είναι ο τελικός σκοπός της ζωής, αυτός που θα σε γεμίζει συνέχεια χαρά μέχρι και τα βαθιά σου γεράματα και ώσπου να πεθάνεις. Αυτή η πραγμάτωση είναι η τήρηση της υπόσχεσης στο παιδί που ήσουν κάποτε και που θα παραμένει συνεχώς πλάι σου καταχαρούμενο με το χαμόγελό του. Με το ίδιο χαμόγελο σαν κι αυτό του Πύρρου Δήμα. Διαφορετικά, το απογοητεύεις και θα κουβαλάς μέσα σου ένα μουτζούφλικο πλάσμα, που θα περιφέρει την απογοήτευσή του αποτυπωμένη στο πρόσωπό σου. Ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος από τέτοια πρόσωπα, που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε γιατί και πώς. «Μα τι σκατά θέλουν ακόμα; Τα 'χουν όλα. Τι παραπάνω θέλουν για να χαμογελάσουν ή έστω να σου πουν μια καλημέρα;» Θέλουν αυτό που ήθελε και ο πολίτης Καίην και που του έλειπε. Και που όσο η έλλειψή του μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνουν και οι προσπάθειες για να την καλύψεις με σπίτια, αυτοκίνητα, καταθέσεις σε τράπεζες και κοπανιστό αέρα. Ένα όνειρο όμως, και προπαντός ένα παιδικό όνειρο, δεν αντικαθίσταται παρά μόνο με την πραγματοποίησή του. Ρωτήστε και τον Πύρρο Δήμα. Αν το παιδί είπε κάποτε πως θέλει να γίνει εξερευνητής κι ο γονιός δεν του επέτρεψε να εξερευνήσει την αυλή του εξοχικού του σπιτιού, κατά πάσα πιθανότητα τη στιγμή εκείνη του κόβει τα φτερά και θα 'χει πια δίπλα του ένα άφτερο ζωντανό. Άσχετα αν πρόκειται για σπουργίτι, κουκουβάγια ή αετό, δεν υπάρχει πιο θλιβερό θέαμα από ένα ον προορισμένο να πετάει και να του λείπουν τα φτερά. Και που προσπαθεί να το πετύχει με αλλεπάλληλες απόπειρες κρατώντας στα νύχια του όχι μόνο τα βαριά υπάρχοντα που απόκτησε αλλά και κομμάτια από την ίδια τη γη, νομίζοντας ότι κι αυτά ακόμα του ανήκουν.

Πολλοί εκπλήσσονται με το παιδικό, αθώο χαμόγελο του Πύρρου Δήμα και δεν καταλαβαίνουν ότι ο Πύρρος κράτησε την υπόσχεση που έδωσε στο παιδί που υπήρξε κάποτε κι αυτό είναι που χαμογελάει από μέσα του. Ας λέει ο ίδιος πως υποσχέθηκε στη μικρή του κόρη το χρυσό, στην ουσία το είχε υποσχεθεί πριν χρόνια στον μικρό Πύρρο. Η κραυγή του ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ βγήκε επειδή η Ελλάδα του έλειπε κι αν δεν σου λείπει κάτι, δεν αγωνίζεσαι γι' αυτό. Απ' όλα τα παιδιά που σήκωσαν το βάρος της Ελλάδας στα χέρια τους, η Ελλάδα τους έλειπε. Αυτό ήταν το όνειρό τους και ο σκοπός της ζωής τους. Και χρειάζεται μακρόχρονη προσπάθεια και σκληρή προπόνηση για να καταφέρεις να σηκώσεις το όνειρό σου στα χέρια και να το δείξεις στην οικουμένη. Μπορεί να το σήκωσαν με τα μπράτσα τους, όμως όλα δούλεψαν αρμονικά και με συνέπεια. Ο λαιμός τους, τα πνεμόνια τους, η μέση τους, τα πόδια τους και προπάντων η ψυχή τους. Αυτή δεν του έλειπε. Και είναι αυτή ακριβώς που λείπει από μας, γιατί την ανταλλάξαμε με τη μεθαυριανή μας καλοπέραση. Ο φόβος μήπως δε μας βρει το αύριο μας κάνει να προτιμούμε το τίποτα από το κάτι. Και δεν ξεκινάμε να βρούμε κι εμείς αυτό το αύριο όπως έκανε ο Πύρρος Δήμας, που κατέβηκε από τα απομακρυσμένα βουνά άφοβος και ξυπόλυτος.

Ζούμε μια ανεκτική εποχή κι ευτυχώς από κανένα δε μας επιβάλλονται πρόσωπα και πράγματα. Ο καθένας είναι σε θέση να κάνει μόνος τις επιλογές του και να παίρνει τις αποφάσεις του. Ο Πύρρος Δήμας ήρθε από τις ερημιές στη μεγάλη πολιτεία, την ώρα ακριβώς που έπρεπε να έρθει, για να κάνει ορατό αυτό που έχουμε κι εκείνο που μας λείπει. Κι όχι με λόγια αλλά με πράξεις. Και με χαμόγελο. Σπάνια και τα δύο, επειδή σ' άλλα μας έχουν συνηθίσει κι ίσως αργήσουμε να καταλάβουμε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δε μας λείπει και τίποτα. Τίποτε απολύτως, εκτός από εκείνο το παιδικό μας όνειρο, που στα καλά καθούμενα ήρθε να μας το θυμίσει με το χαμόγελό του αυτός ο ξυπόλυτος και πένης.

Από τη συλλογή αφηγημάτων Μισόν αιώνα άνθρωπος (1996)