An Die Sonne
Ingeborg Bachmann
Schöner als der beachtliche Mond und sein geadeltes Licht,
Schöner als die Sterne, die berühmten Orden der Nacht,
Viel schöner als der feurige Auftritt eines Kometen
Und zu weit Schönrem berufen als jedes andere Gestirn,
Weil dein und mein Leben jeden Tag an ihr hängt, ist die Sonne.
Schöne Sonne, die aufgeht, ihr Werk nicht vergessen hat
Und beendet, am schönsten im Sommer, wenn ein Tag
An den Küsten verdampft und ohne Kraft gespiegelt die Segel
Über dein Aug ziehn, bis du müde wirst und das letzte verkürzt.
Ohne die Sonne nimmt auch die Kunst wieder den Schleier,
Du erscheinst mir nicht mehr, und die See und der Sand,
Von Schatten gepeitscht, fliehen unter mein Lid.
Schönes Licht, das uns warm hält, bewahrt und wunderbar sorgt,
Dass ich wieder sehe und dass ich dich wiederseh!
Nichts Schönres unter der Sonne als unter der Sonne zu sein...
Nichts Schönres als den Stab im Wasser zu sehn und den Vogel oben,
Der seinen Flug überlegt, und unten die Fische im Schwarm,
Gefärbt, geformt, in die Welt gekommen mit einer Sendung von Licht,
Und den Umkreis zu sehn, das Geviert eines Felds, das Tausendeck meines Lands
Und das Kleid, das du angetan hast. Und dein Kleid, glockig und blau!
Schönes Blau, in dem die Pfauen spazieren und sich verneigen,
Blau der Fernen, der Zonen des Glücks mit den Wettern für mein Gefühl,
Blauer Zufall am Horizont! Und meine begeisterten Augen
Weiten sich wieder und blinken und brennen sich wund.
Schöne Sonne, der vom Staub noch die größte Bewundrung gebührt,
Darum werde ich nicht wegen dem Mond und den Sternen und nicht,
Weil die Nacht mit Kometen prahlt und in mir einen Narren sucht,
Sondern deinetwegen und bald endlos und wie um nichts sonst
Klage führen über den unabwendbaren Verlust meiner Augen.
| Στον ήλιο
Ingeborg Bachmann (Μετάφραση: Αντώνης Τριφύλλης)
Ωραιότερος κι από τη Σελήνη και το αριστοκρατικό της φως,
Ωραιότερος κι απ’ τ’ άστρα, τα διάσημα παράσημα της νύχτας,
Πολύ ωραιότερος απo την φλεγόμενη εμφάνιση ενός κομήτη,
Και κατά πολύ ωραιότερος από κάθε άλλον αστερισμό,
Γιατί η ζωή μου κι η δική σου μέρα και νύχτα ανήκει σ’ αυτόν, είναι ο Ήλιος.
Όμορφος Ήλιος, που ανατέλλει, δεν έχει ξεχάσει,
Ούτε τελειώσει το έργο του, ακόμη ωραιότερος το καλοκαίρι. Όταν μια μέρα
Στις ακτές εξατμίζονται και αχνά καθρεφτίζονται τα ιστία
Και σκεπάζουν την όραση μέχρι να κουραστείς και τa μάτιa σου κλείσουν.
Δίχως τον Ήλιο ακόμη κι η Τέχνη φοράει και πάλι το πέπλο,
Δεν μου αποκαλύπτεται πια, κι η θάλασσα κι η άμμος,
Κυνηγημένες απ’ τις σκιές, κουρνιάζουν κάτω απ’ τα βλέφαρά μου.
Όμορφο Φως, που μας ζεσταίνει, μας προφυλάσσει και μας φροντίζει υπέροχα,
Να σε ιδώ και να σε ξαναϊδώ!
Τίποτε ωραιότερο κάτω απ’ τον Ήλιο από το να είσαι κάτω απ’ τον Ήλιο…
Τίποτε ωραιότερο απ’ το να βλέπεις το κλαδί μέσα στο νερό και το πουλί ψηλά,
Να αναλογίζεται το πέταγμά του, και κάτω σμήνος τα ψάρια,
Χρωματισμένα, σχηματισμένα, ήρθαν στον Κόσμο με μιαν αχτίδα φωτός,
Και γύρω να βλέπεις το περίγραμμα το τετραγωνισμένο ενός αγρού, τις χίλιες γωνίες του τόπου μου,
Και το φόρεμα, που έχεις φορέσει. Και το φόρεμά σου, αέρινο και μπλε.
Όμορφο μπλε, όπου βαδίζουν παγώνια και υποκλίνονται,
Μπλε της απόστασης, της ζώνης της ευτυχίας που απορρίπτει τα αισθήματά μου,
Μπλε σύμπτωση στον ορίζοντα! Και τα μάτια μου έκθαμβα
Εκτείνονται πάλι και λάμπουν και φλέγονται σαν πληγές.
Όμορφε Ήλιε, που ακόμη κι η στάχτη σε θαυμάζει απέραντα,
και γι’ αυτό δεν παραπονιέμαι για τη Σελήνη και τ’ άστρα ούτε,
Επειδή η νύχτα, καυχιέται με κομήτες, και γυρεύει εντός μου μία παράφρονα,
Αλλά για χάρη σου και σύντομα για πάντα, υπόσχομαι να μην παραπονεθώ,
για την αναπότρεπτη απώλεια των ματιών μου.
|