Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Κάτω απ' το μαξιλάρι (lyrics)

[vanilia]

Κάτω απ' το μαξιλάρι      

Μουσική, στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Τραγούδι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου,
Β' φωνή: Σωκράτης Μάλαμας

Κάτω απ' το μαξιλάρι
είναι ένα βαθύ πηγάδι
που μέσα κατοικούν
οι ψυχές που σ' αγαπούν.

Παλεύουν κάθε βράδυ
με τα κιούγκια στο σκοτάδι
να φτάσουν στα ψηλά,
πλάι στο μαχαραγιά.

Να σου μιλάν στον ύπνο,
να σε μπάζουνε σε κήπο
με αϊ-γιάννη και λωτούς,
με χειμωνανθούς.

Κι όταν σ' αναταράσσει
-για τα σκάρτα που 'χεις πράξει-
κύμα φαρμακερό,
να σου δίνουν φυλαχτό.

Χαϊμαλί από μετάξι,
που 'χουν μέσα του φυλάξει
άχυρο απ' τη γη,
που 'χει μείνει απάτητη.

Έρχονται και σε μένα
πρόσωπα λησμονημένα,
άδεια και χλωμά
από πριν κι από μετά.

Μου κρατάν το χέρι
στο ταξίδι, στο καρτέρι,
στον ύπνο το βαθύ.
Είναι λίγοι, είναι πολλοί.

Μέσα στο πηγάδι,
κάτω απ' το μαξιλάρι
ρίχνονται οι ψυχές.
Ήλιε μου τώρα βγες!

[Σουρπουίτσα]

Αααα, Vanilia, πολύ καυτό θέμα ανοίγεις και θα πάρουν φωτιά τα φόρουμ...

Δέντρο μοναχό

Ποιος είδε δέντρο μοναχό
να 'χει ριγμένα φύλλα,
ποιος είδε και τις αγκαλιές
πού 'δωσα και που πήρα.

Ποιος άκουσε τα βήματα
απ' του σκακιού το πιόνι,
ποιος άκουσε τον ίδρωτα
πού 'πεσε στο σεντόνι.

Έλα μορφή αγαπημένη,
έλα όπως παλιά,
με το αγκάθινο στεφάνι
πού 'χες πάντα πρόχειρα.

Ποιος λάτρεψε το άρωμα
απ' το βρεγμένο χώμα,
ποιος χαίρεται το αντάμωμα
με το δικό σου σώμα.

Ποιος άπλωσε τα χέρια του
να πιάσει τα όνειρά του,
ποιος άγγιξε τις ομορφιές
που πέρασαν μπροστά του.

Έλα μορφή αγαπημένη,
έλα όπως παλιά
με το αγκάθινο στεφάνι
που 'χες πάντα πρόχειρα.


Λυπάμαι μόνο που δεν μπορώ να ανεβάσω τα τραγούδια αυτά... :(

[vanilia]

Κι εγώ λυπάμαι αλλά θα βρω έναν τρόπο να τα ανεβάσω ελπίζω! Αλήθεια, ξέρουμε κανέναν;

[Σουρπουίτσα]

Στυλίτης

Πάνω στα λυτά σου τα μαλλιά φωλιάζουν λαμπυρίδες.
-Πάνω στα λυτά μαλλιά αχ! την αγάπη μου είδες.
Είδες το γέλιο του ουρανού, του γερακιού το ράμφος,
είδες το πρώτο πέταγμα, της αφορμής το άνθος.
-Πάνω στα λυτά σου τα μαλλιά φωλιάζουν λαμπυρίδες.
-Πάνω στα λυτά μαλλιά αχ! την αγάπη μου είδες.

-Πάνω στο λευκό σου το λαιμό πέφτει πυκνό το χιόνι.
-Πάνω στο λευκό λαιμό χέρι ζεστό ζυγώνει.
Φέρνει τα πέντε δάχτυλα, φέρνει τα δέκα χάδια
φέρνει και σώμα δύστροπο που 'μαθε στα σκοτάδια.
-Πάνω στο λευκό σου το λαιμό πέφτει πυκνό το χιόνι.
-Πάνω στο λευκό λαιμό χέρι ζεστό ζυγώνει.

-Πάνω στα ματόκλαδά σου ζει στυλίτης ξεχασμένος.
-Πάνω στα ματόκλαδα εσύ 'σαι ανεβασμένος.
Παίζεις λαούτο με φτερό κι εγώ τα μάτια κλείνω,
γλιστράς από τα βλέφαρα και στην καρδιά σ' αφήνω.
-Πάνω στα ματόκλαδά σου ζει στυλίτης ξεχασμένος.

Πολύ πολύ αγαπημένο. Και άντε φτάνει για σήμερα, γιατί, άμα πάρω φόρα, θα ξημερωθώ ποστάροντας στίχους.
Υ.γ.: Έχω την εντύπωση ότι η συνεισφορά μου σε αυτό το φόρουμ εξαντλείται στο να διασκεδάζω με στίχους και τραγούδια τους υπόλοιπους που πραγματικά εργάζονται. :)))  Κάτι θα ήταν κι αυτό...