Δημήτρης Καλοκύρης

[wings]

Δημήτρης Καλοκύρης, Τα κρόσσια

[Ενότητα Τα τέσσερα θηρία του ορίζοντα (αλληγορίες του συντελεσμένου χρόνου)]

Αυτός που ψήνει το πουλί, που ξενυχτάει το φάντασμα, περνώντας με το δάχτυλο την αρμαδούρα του σκαρμού, γυρίζοντας στο έρμο τούτο σπίτι, και φιλώντας στον ύπνο του ωραίες γυναίκες που θα χτυπάει στο μέτωπο ο Σιρόκος, σαν θρυμματίζοντας ζεστά μικρά φιαλίδια, αυτός που ψήνει το πουλί μες σε σημάδια γυναικών –άλλων γυναικών– που περπατάνε το χειμώνα σφίγγοντας στρογγυλά κουδούνια στο σελάχι τους, στραγγίζοντας μεταξωτά σταφύλια στη μασχάλη, αυτός που ξενυχτάει το φάντασμα πίνοντας σε μια κρήνη παλαιά την κόψη βουλιαγμένου καραβιού, τα δόρατα της έρμης Ευρυδίκης, βογκώντας κοπανάει το τουμπελέκι του, τράγου δορά πάνω σε πήλινο λαιμό

Dου Dαπ
Dου Dαπ

να σπαρταρίσει ο μπροστινός του βαποριού ο καθρέφτης, κάτω απ’ το μάτι της καδένας το ανάστροφο, που ξεπροβαίνει ένα χέρι κλαδωτό, χλωρό, χορταριασμένο, σφυρίζοντας το θάνατο του πειρατή, με τη θαμπάδα του γυαλένιου του ματιού, και με τον δείχτη αγγίζοντας το κατά πού σταλάζουνε τα κρόσσια τους οι ανέμοι, ωραίες γυναίκες που περάσανε μια νύχτα φοβερή, αδειάζοντας την άμμο χούφτες χούφτες, πριν και σπαράζοντας το χέρι τους (στο χέρι και το μάτι του καιρού), τα γόνατα του πελαργού, στο δαμασκό, στο νεραντζόφυλλο και στο πορτόφυλλο, φυσώντας μες στον ύπνο τους ένα πουλί που σιγοκαίει τον ίδιο μύθο στο γιαλό, κει ακριβώς που αλλάζει το φανάρι του πελάγου για το πράσινο, και ξεκινάνε μάνες, χήρες και γριές, να ξενυχτήσουν στον αέρα τα φαντάσματα —

Αυτός που ψήνει το πουλί,

Από τη συλλογή Το πουλί και άλλα άγρια θηρία (1972)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Άτρακτος (2004)

[wings]

Δημήτρης Καλοκύρης, Συμπαγής μοτοσικλέτα

[Ενότητα Τα τέσσερα θηρία του ορίζοντα (αλληγορίες του συντελεσμένου χρόνου)]

Ξαναμοντάρισα τον κινητήρα.
Παρηγόρια το γκρίζο δοκάρι, στα δύο κομμένο που γέρνει ξαφνικά και βουτά στο βαρύ, στο πυκνό και στο κρύο.

Παρηγόρια το χνούδι που ανθίζει και περνά και ξυπνάει κρατώντας (καθώς ανεμική στου αγγέλου την άκρη), χαράματα του βαποριού την καρίνα.

Χαρακιά του πινέλου στο χρώμα, καλντερίμι του νου, της μασχάλης:
κατοικίδια όψη!

Μες στη δαντέλα –ξόμπλι το φαρμάκι του– στάζοντας κατά λάθος, η αφή του, τ’ αερικά, και τα παλιά του ονείρατα, το πικραμύγδαλο και η μαστίχα, στάζοντας κόμπο κόμπο στο μπαλκόνι του.

Γέρνεις στο άλλο μπράτσο να ξεκουραστείς: καθένας όπως του βολεί αποκοιμιέται. Και ήθελα να πω για τα σφυρίγματα του καθενός τα μυστικά, για τη γωνιά όπου διαλέγεις να ησυχάσεις∙ τον κόλπο της, που αναταράζει τον Αχέροντα.

Ξερός ο τόπος μ’ άφρη άσπρη. Σταλαματιές απ’ το μπαλκόνι πέφτουν πράσινες: κομμάτια γλίτσα και φυτά του βάλτου, που αρμενίζουν. Και παραδίπλα τα κορμιά τους ξετινάζονται: εδώ ένα χέρι, εκεί ένα άγκιστρο...

Μα πάνω στο τενεκεδένιο τραπεζάκι, ανάμεσα στον ήλιο και το κρύσταλλο, σαν αστραπή κλεισμένη σε ποτήρι, βγαίνουνε νίκελ και βεγγαλικά, μπάλες πολύχρωμες, ατμοί πορτοκαλιοί, άγγελοι με τρεχούμενα φτερά, αγίες με βυζιά συρρικνωμένα, χαρταετοί που ξεχείλιζαν βενζίνη...

Η άλλη νύχτα
με τ’ αστραφτερό το σώμα της
τα φλογωτά της δόντια και τα νίκελ της
τη χαρακιά στη μέση σα δρεπάνι...

Η άλλη νύχτα ένας αραιός αχνός
ένας αχός με κατακίτρινο φουστάνι.

Η άλλη νύχτα πέρασε δίχως ονείρατα∙
ώσπου να σηκωθεί πρωί πρωί
σφίγγοντας στο ’να χέρι τσακισμένη την καρίνα
και στ’ άλλο το κορμί της),  

ξεχύνεται στο δρόμο
με σκισμένο μεσοφόρι,
σπαράζοντας στο νότιο άκρο της

και πάει∙

η φθινοπωρινή μοτοσικλέτα μου.

Από τη συλλογή Το πουλί και άλλα άγρια θηρία (1972)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Άτρακτος (2004)

[wings]

Δημήτρης Καλοκύρης, Το κρόταλο

[Ενότητα Τα τέσσερα θηρία του ορίζοντα (αλληγορίες του συντελεσμένου χρόνου)]

Δεν είναι ξεφάντωση τούτη η νύχτα... Οι άνθρωποι φεύγουν φορτωμένοι πανέρια, φεγγάρια ιδρωμένα κραδαίνουν τη νύχτα, παιδιά τριγυρνάνε με μάτι γουρλωμένο, άλογα κάνουν να σηκωθούν για χλιμίντρισμα κι αμέσως σωπαίνουν, που θα ’λεγες, ήρθε σημάδι μυστικό και τους ξυπνάει σα λυγμός: να τα βουβάνει.

Όμως δεν είναι ξεφάντωση τούτη η νύχτα. Αν ανάβουν τα φώτα στα σπίτια, αν διακρίνεις φωτιές στα υπόγεια, αν φωνές –πού και πού– σκίζουν νότια τη νύχτα, είναι κόσμος που σκύβει μαζεύοντας ό,τι απόμεινε γύρω αφημένο, τα παιδιά, που λιχνίζουν τον άγγελο, τα κουρέλια από το σκοτεινό παιγνίδι.

Και ο θόρυβος ξαφνικά μεγαλώνει. Θα ’λεγες μπήκαν – πριν μπουν. Σπασμένες γλάστρες, στρωσίδια
αχνίζοντας ακόμη, κρεβάτια παλιά σιδερένια, χλομοί ζαρωμένοι ανθρώποι.

Το καράβι που ταξιδεύει. Και ξεμπαρκάροντας κοίταγα πλάι, απάνω στα πλευρά μου που γυάλιζαν. Δικά μου είναι τούτα τα πανιά που κουδουνίζουν; έλεγα. Δικός μου είν’ ο ύπνος αυτός που πλησιάζει;

Δεν άκουγα πια μήτε λαγούτο μήτε κρόταλο. Κανείς δεν έτρεχε να με προφτάσει μήτε τη σιωπή πολλές φορές δεν άκουγα μήτε τα βήματά μου στα πλακάκια.

Η νύχτα τούτη, μια ξεφάντωση. Όπως κι η χτεσινή μου νύχτα.

Από τη συλλογή Το πουλί και άλλα άγρια θηρία (1972)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Άτρακτος (2004)