Μαρία Πολίτου

[wings]

Μαρία Πολίτου, οβολός

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Παιδί φεγγαροπρόσωπο στην έρημο του δρόμου
γλώσσα κομμένα ξεψυχά
σκυφτός ο ήλιος μοναχά ακολουθεί το ξόδι

Στα δόντια του σφιχτά κρατά
του κόσμου την οδύνη
νόμισμα μέταλλο χρυσό
πύρινο οβολό
το ποίημα

Μα δεν προφταίνει ο ζωντανός
η νύχτα τον κυκλώνει

Μαύρα πουλιά ορθώνονται λέξεις μοιρολογάνε
λεκιάζουνε τον ουρανό με νύχια ματωμένα
και το φεγγάρι σφάζουνε να πάψουν οι σκιές του
να πάψουνε και τα νερά να λένε τ’ όνομά του

Στου Κάτω Κόσμου τα σκαλιά
φεγγοβολά το ποίημα.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, τα τιμαλφή της προσευχής

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Λοιπόν ώρα για ποίηση
κι άλλα του λόγου τιμαλφή.

Στύβεις σα λεμονόκουπα
ώσπου ν’ αδειάσεις την ψυχή
Στάζεις πηχτά αποστάγματα
σε μελανά στιχάκια
το εξαίσιο των λέξεων θυμίαμα
να μην εξατμιστεί
η μυρωδιά της σάρκας σου
που καίγεται βουβά
το αίμα των ονείρων σου
ευλαβικά βαθύ να φυλαχτεί
στης μνήμης το μπουκάλι.

Καθώς της νύχτας η σιωπή
μες στο δωμάτιο θα τρίζει,
σκυφτός εσύ προσεύχεσαι
ανόσιε, ρημαγμένε ποιητή.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, σημεία πλήξης

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Σκοτείνιασαν οι λέξεις
και τα ποιήματα.

Κρύφτηκαν σε καταπακτές
οι συνυποδηλώσεις
για λόγους ασφαλείας συρρικνώθηκαν
τ’ αποσιωπητικά
ακρωτηριασμένα ερωτηματικά
κι ακέφαλα θαυμαστικά
έπαψαν να ρωτούν
ξέχασαν να θαυμάζουν.

Αλώβητες έμειναν μόνον οι τελείες.

Στα συρματοπλέγματα αδιάλλακτοι
της μνήμης μου φρουροί.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, χάρτινος κήπος

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Παραθύρια διάπλατα
νοσταλγώντας τη θάλασσα
κάτοπτρα δακρυσμένα
από του χρόνου τα χνότα θολά
ευωδιάζουν κι απόψε

σταγόνες αίμα πηχτές
κόκκινα ρόδα
σε κήπο χάρτινο

τα ποιήματα μαύρα.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, γι’ ανάρμοστα ποιήματα

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Τον οδηγήσαν στην πυρά
για ποιήματα ανάρμοστα.
Προσπέρασεν αγέρωχος
το πλήθος των δημίων
προς την εξέδρα φτύνοντας
κήπους με πεταλούδες.

Στην πυρά! Στην πυρά!

Πώς μυρίζει, αλήθεια, μια ψυχή
όταν καίγεται;

Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;

Γι’ ανάρμοστα ποιήματα
τον οδηγήσαν στην πυρά.

Ποιήματα ανάρμοστα
γεμάτα πεταλούδες.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, ο μύθος του ποιητή

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Οι αγριόκυκνοι πριν μάθουν
να πετούν
–έλεγε η μαμά–
διαβάζουν ιστορίες για παιδιά.

Με όνειρα τρέφονται
ερωτευμένων σύννεφων
και στης αγάπης
ξεδιψούν τους καταρράκτες.

Τον μικρό πρίγκιπα
στα φτερά τους
κρύβουν
το ρόδο του κρατούν
στο ράμφος φυλαχτό.

Όταν θα μεγαλώσουν
με πολύχρωμα περβάζια
και αυλές πλατιές

θα χτίσουν μια στον ουρανό
παραμυθούπολη

ένθα ουκ έστι πόνος
ου λύπη
ου στεναγμός

Οι αγριόκυκνοι διαβάζουν ιστορίες
παιδιά μαθαίνουν και πετούν.

Όταν θα μεγαλώσουν
θα γίνουν
ποιητές.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)

[wings]

Μαρία Πολίτου, αυλαίας ρόδο

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Και τώρα που η παράσταση τελειώνει;
Τα φώτα που θα σβήσουν της πλατείας;
Ποια λέξη τη ζωή σου θα λυτρώσει
άραγε ρήμα ποιο;

Θαρρείς πως ποίημα απ’ το σκοτάδι θα σε βγάλει;

Ήδη τα ροδοπέταλα ραγίζουν το σανίδι.
Αυλαία. Δίχως χειροκρότημα.
Χιόνι πυκνό σκεπάζει τη λιακάδα.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)