http://www.costasmontis.com/multimedia/audio/ucy/letter2b.wav"Ἀπὸ τὰ ‘Τρία Γράμματα στὴ Μητέρα’"
«Μητέρα θυμᾶσαι τὸν oὐρανὸ
πoύχαμε δεμένo κὸμπo στo μαντήλι;
Μᾶς τoν πῆραν oἱ ταχυδακτυλoυργoί, μητέρα
ἔτσι ὅπως πρὶν τὴν μπάλα μεσ' ἀπ' τὸ κoυτί.
Θυμᾶσαι τo ρυάκι πoὔ 'πλενε τὰ πόδια μας,
θυμᾶσαι τo ρυάκι πoὺ τoῦ πλέναμε τὰ πόδια,
θυμᾶσαι τὶς λευκὲς κραυγὲς στὴ χαράδρα;
Θυμᾶσαι τὶς φλυαρίες πoὺ ράμφιζαv τὴ ρόγα τῆς αὐγῆς,
θυμᾶσαι τoυς ψιθύρoυς πoυ μηχανoρραφoῦσαv τὴv ἄνoιξη,
θυμᾶσαι τὰ περιστέρια πoὔ 'σκυβαv μεσ' στov ἤλιo
νά πιoῦv νερὸ στὴ χoύφτα τoυ,
θυμᾶσαι τ' ὄνειρo πoὺ κυλoῦσε κι ἔφευγε ἀπάνω ἀπ' τὶς φτερoῦγες τoυς,
θυμᾶσαι τ' ὄνειρo πoὺ κρεμόταv κάτω ἀπ' τo λαιμὸ τoυς,
τ' ὄνειρo πoὺ σκαρφάλωνε τὶς σημαῖες τoυς;
Τώρα ὀξειδώθηκαv ὅλα μέσα μας, μητέρα,
τώρα σκέβρωσαv ὅλα μέσα μας.»http://www.myriobiblos.gr/greekliterature/montis_triagrammata.htmlTΡΙΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΕΝ ΒΙΑ
Όταν σου έστελνα το τελευταίο μου γράμμα μητέρα,
ήμουνα σχεδόν βέβαιος πως δε θα σου ξαναέγραφα.
Κι όμως να που σου ξαναγράφω.
Και σου ξαναγράφω απροετοίμαστος
γιατί διαισθάνομαι πως δε με παίρνει ο καιρός,
γιατί διαισθάνομαι πως δεν έχω πίστωση χρόνου για αποκρυσταλλώσεις και διεργασίες.
Επιτέλους πες το απλώς, ''προσχέδιο επιστολής''
επιτέλους πες το απλώς, ''προσχέδιο στίχων''.
Σου το σημειώνω άλλωστε:''Εν βία''.
Εν βία και εν θλίψει και εν πληγή,μητέρα,
εν αμέτρω πληγή,
εν αφάτω πληγή.
Κι είναι κι από άλλης απόψεως μια εξαίρεση το γράμμα μου,
γιατί στη Λευκωσία δε γράφουμε πια γράμματα,
απλώς αφήνουμε μια στιγμή
τους άδειους φακέλους εκτεθειμένους στο κλάμα,
απλώς αφήνουμε μια στιγμή
τους άδειους φακέλους να γεμίσουν κλάμα και τους ταχυδρομούμε,
απλώς αφήνουμε μια στιγμή
τους άδειους φακέλους να γεμίσουν κλάμα
και περνάν τις νύχτες από τα σπίτια μας
και τους μαζεύουν οι άνεμοι,
και περνάν τις νύχτες από τα σταυροδρόμια και τους μαζεύουν οι άνεμοι
και περνάν απ'τ'αντίσκηνα και τα παραπήγματα:
''Τα γράμματά σας,τα γράμματά σας''!COSTAS MONTIS: Excerpts from LETTER TO MOTHERMother, why do we humiliate water with our fountains,
what pleaure do we derive from its fate,
what pleasure do we derive from our fate,
what pleasure do we derive from its course,
what pleasure do we derive from our course?
Honestly, Mother, we have hopelessly underestimated
how far away we were,
how far the heart was from the heart,
how far the hand from the hand,
how far the sun from the sun,
what intervened, what separated, what crept in, what infiltrated.
Mother, where are the initials we carved
on the fresh bark,
where are the bracelets we put
on the arms of the winds?
Mother, can't you see that nothing is left
but cigarette ends,
can't you see that nothing is left
but the ends of a night club?
Can't you see that the hours are full of cracks,
can't you see that the pigeons came back in the night
to make it in time,
flew through the night to make it,
and did not make it in time
and scattered over the town
and disintegrated under the last lights,
under the sky they had violated,
under the last resort?
Mother, there is no more audience for spring,
there is no theatre left,
there is no scenery left,
the end already shatters its pitcher on the rooftops,
it has flowed along the gutter and pours down.
Now we are like some strange tropical birds, Mother,
which have no other diversion,
which have no other change,
which have no other morning
except to stand sometimes on one leg, sometimes on the other.
(Translated by Amarath Sitas and Charles Dodd)
http://www.costasmontis.com/Images from:
http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/lexi/152/6.html