Γιάννης Καρατζόγλου, Modus vivendi
Μιλώ ξανά, κάμποσα χρόνια αιώνες αργότερα
λίγο μετά το μέγα άτυχο ταξίδι, πάλι ελλειπτικά
πάντα ελλειπτικά, για όσους ξέρουν, για όσους μπορούν
να νιώσουν το άρωμα έξω και πριν απ’ το μπουκάλι
την ηδονή της επόμενης νύχτας από τα ξημερώματα.
Τι κέρδη, Θεέ μου, τόσες μέρες πίσω, τι νόμους επεξεργάστηκες
τι προϋπολογισμούς έφτιαξες κι αναθεώρησες, τι έργο
διοικητικό, οικονομικό, σειρές οι αποφάσεις και τα οράματα
θεωρίες απασχόλησες, προσέλαβες, απέλυσες.
Κι εκείνες οι μουσικές, στερεοφωνικές, με παραμόρφωση ελάχιστη
ζωγραφικές τέλεια καδραρισμένες, αρμονικά κρεμασμένες
και τα πιοτά, τ’ αυθεντικά, τα πεπαλαιωμένα, τα κυρίαρχα
και οι πράξεις όλες με βάση την αντίληψη του χρέους
ακόμα λίγο κι όλα απ’ όλους θα ξεχαστούν.
Μιλώ ξανά, την ώρα της πραγματικής καμπής: πάλι καταστροφή
πάλι αυτοκαταστροφή, αναχωρήσεις από αεροδρόμια χωρίς χαιρετισμό
χωρίς δικαιούχο της ασφάλειας ζωής κι ατυχημάτων,
καμπή ξανά μηδενική. Αναζητώντας τον αιώνιο δικαιούχο:
σαν το σκυλί, λέει η μάνα μου, σαν το σκυλί στ’ αμπέλι...
Από τη συλλογή Πρατήριο καυσίμων (1982)
Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ενότητα Οι μέρες του ποιητή στη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)