Ανέστης Ευαγγέλου

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου: Τις νύχτες, όταν όλοι κοιμούνται
 
Τις νύχτες, όταν όλοι κοιμούνται
κι εγώ γελιέμαι πως ο Θεός μ’ ακούει και προσεύχομαι,
πόσες φορές δε ζήτησα
πόσες φορές δεν παρακάλεσα:

Θεέ μου, κάνε πιο απλόν
πάρε αυτό το κορμί και τσάκισέ το
σπάσε τα κόκαλά μου, αφάνισε το δέρμα μου
πάρε αυτήν την πολύπλοκη καρδιά και κάν’ τη στάχτη
κάνε μου λιώμα το κρανίο
δώσε ένα τέλος στο τυραννισμένο αυτό μυαλό —
κι ύστερα πάρε κάνε με από την αρχή,
γέννησέ με ξανά όπως δε μ’ έκαμεν η μάνα μου,
κάνε με απλόν και μονοκόμματο
όπως κομμένον άγριο βράχο σε φαράγγι.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου, Τι ’ναι η ζωή δεν ξέρω πια
 
Τι ’ναι η ζωή δεν ξέρω πια και ’ναι ο θάνατος.
Τα χρόνια που περνούν ένα ένα
λάσπη πολλή και πέτρα επισωρεύουν στη ζωή μου
τη χτίζουν ανεπαίσθητα
σιγά σιγά αλλοιώνουν τα συστατικά της
σβήνουν τη γεύση της, τη δύναμή της,
συγχέονται οι γραμμές, μπερδεύομαι —
τι ’ναι η ζωή δεν ξέρω πια και τι ’ναι ο θάνατος.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου, Φορές φορές συλλογίζομαι
 
Φορές φορές συλλογίζομαι τι χρειάζονται όλ’ αυτά
τι χρειάζεται η ξοδεμένη δύναμή σου
η μετρημένη σου χαρά και η βαθιά σου οδύνη
το πιο πολύτιμο που έκανες, η ποίησή σου.

Τι θ’ απογίνουμε, τι θ’ απογίνουν.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου, Χρόνια στην εξορία
 
Χρόνια στην εξορία δύσκολα,
δίχως πατρίδα, ξένος μες στους ξένους,
άστεγος και γυμνός, με τσάκισαν.

Το μέλλον μου ασφαλές:
ότι είχα μου το πήρεν η ζωή
και του θανάτου δεν αφήκε τίποτα να πάρει.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου, Τα ποιήματα
 
Φαρμακερά λουλούδια, σαρκοβόρα,
ρουφάν αχόρταγα το αίμα απ’ την καρδιά.

Αλλιώς δεν τρέφονται, αλλιώς δε μεγαλώνουν.

Παράξενες βλαστήσεις, τερατώδεις,
αλλιώς δε δίνουν το άρωμά τους.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου, Ενδιαίτημα πικρό
 
Συστάδες λέξεων,
άγριοι θάμνοι των λόγων,
σκοτεινό δάσος, επικίνδυνο, όλο παγίδες,
πικρό μου προσφιλές ενδιαίτημα
όπου περίτρομο καταφεύγει,
όμως μ’ εμπιστοσύνη κιόλας,
το άσπρο πουλί του στήθους, το φυλακισμένο.

Κερδίζω την αναπνοή μου.

Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου, Ο εχθρός
 
Όταν αποφάσισα να μιλήσω
δεν ήξερα τι η απόφαση αυτή σημαίνει.
Όμως δεν άργησα και να το καταλάβω —
άρχισαν λίγο λίγο οι φίλοι να μ’ εγκαταλείπουν
να κόβουνε την καλημέρα, να κουμπώνονται
να προφυλάγονται απ’ τον επικίνδυνο εχθρό.

Με χίλιους τρόπους θέλησαν να με σωπάσουν
τι δε σοφίστηκαν:
τη σιωπή, την καραντίνα και το φόβο,
να με συντρίψουν θέλησαν, να γονατίσω.

Γιατί η ποίηση —όλοι το ξέρουν—
είναι ο μέγας κίνδυνος που μας βρίσκει απροετοίμαστους,
ο αδιάλλαχτος εχθρός που μας παραμονεύει
και πρέπει πάντα να φυλάγεσαι απ’ την ποίηση.
 
Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου, Ο ποιητής
 
Είχε ανέβει στην πιο ψηλή κορφή
κι η φωνή του, λευκό πουλί στον ουρανό.
Στους πρόποδες μυρμήγκιαζε πλήθος αμέτρητο
άκουγαν τη φωνή κι ολοένα ανέβαιναν
μίκραινε ο κύκλος και κρατούσαν ξύλα
μαχαίρια κράταγαν και πέτρες και πλησίαζαν
ακούγονταν κραυγές σκοτώστε τον
να πέφτουν άρχισαν μετά οι πρώτες πέτρες
λάμψαν στον ήλιο τα μαχαίρια
κατάλαβε το τέλος του.

Όμως η φωνή του
λευκό πουλί πέταγε πάνω απ’ τα κεφάλια τους
και δεν τη φτάναν οι κραυγές και τα μαχαίρια.
 
Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου, Το δικαίωμα να μιλήσω
 
Το δικαίωμα να μιλήσω πάλι μου ’δωσε
απόθεμα βαρύ και πλούσιο του θανάτου.
Θηρία αρπακτικά καραδοκούνε το χαμό μου,
διεκδικούν το σώμα μου και την ψυχή μου,
ζητάνε πάνω απ’ όλα τη φωνή μου.

Όμως εγώ είμ’ εδώ και κάνω πόλεμο
παίζω διαρκώς κορόνα γράμματα τη ζωή μου
πολλές φορές τ’ άκουσα μες στ’ αυτιά μου τα ουρλιαχτά
είδα τα δόντια και με ζέσταναν τα χνότα τους
όμως την τελευταία στιγμή
έρχεται πάντα η ομιλία και με σώζει.
 
Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου, Ένας που πείστηκε

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Σώπασαν μέσα του πια οι κραυγές του σπαραγμού
κι οι τελευταίες εστίες αντιστάσεως.
Δεν πάσχει πλέον, δεν επαναστατεί,
τα ρούχα του δε σκίζει ουδέ χτυπιέται,
τις νύχτες δεν ουρλιάζει απελπισμένα.

Ακόμα και σ’ Αυτόν, όπου συχνά στο παρελθόν
σαν τελευταία ελπίδα είχε προσφύγει,
δεν έχει πια καμιάν εμπιστοσύνη —
άλλωστε είχε κωφεύσει συστηματικά.

Φρόντισε, βέβαια, η ζωή στο μεταξύ και με σοφές
δόσεις τού στράγγιξε μεθοδικά όλο το αίμα,
τον έπεισε τελειωτικά.

Ένας παραιτημένος τώρα, ένας σιωπηλό,
δίχως σκληρές γραμμές, δίχως χαρακτηριστικά,
με μια αδιόρατη, πικρή γραμμή, μόνο στα χείλη,
αδιάφορος, γαλήνιος κι ευτυχισμένος.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου, Της ζωής δεν κρατώ

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Της ζωής δεν κρατώ παράπονο κανένα·
και αν μ’ έμπλεξε σε τούτο το κακό παιχνίδι
δίχως να με ρωτήσει αν θέλω ή αν μπορώ,
κι αν, στην αρχή, με γέλασε μ’ όλες τις μαγγανείες της
και με παρέσυρε με τα τεχνάσματά της
κι όλα μου χάρισε, έναν καιρό, τα δώρα της
— ή έτσι νόμιζα; —
και τώρα ένα ένα μου τα παίρνει πίσω
δίχως προσχήματα, ανενδοίαστα και προπαντός
τόσο νωρίς —
της ζωής δεν κρατώ παράπονο κανένα.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου, Νύχτα περίλαμπρη

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Νύχτα περίλαμπρη με τα βεγγαλικά,
με φωταψίες, τραγούδια, μέθη και χορούς,
ωραία παγίδα στολισμένη μ’ άνθη,
δόκανο σίγουρο κι αλάθητο για τους αθώους,
μην ανυπομονείς, λοιπόν, μη βιάζεσαι —
τον έχεις στο χέρι σου κι αυτόν.

Ήτανε βέβαια λίγο δύστροπος, σε κούρασε,
όμως δε σου ξεφεύγει πια είναι δικός σου
— και ποιος σου ξέφυγε, άλλωστε, ποτέ —
μόνο που δε σου δίνει τώρα τη χαρά του θρίαμβου —

μόνος του σου προσφέρεται, σπεύδει σχεδόν,
έτοιμος για όλα τα ενδεχόμενα, αποφασισμένος,
βεβαιωμένος, πια, βεβαιωμένος,
κάτοχος του πολύπλοκου μηχανισμού της σκευωρίας.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου, Οικοδομή

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Απρόσιτοι σχεδιαστές και σκοτεινοί μηχανικοί
κάναν αυθαίρετα τα σχέδια και τις μελέτες
και μοχθηροί εργολάβοι ανάλαβαν να τα σαρκώσουν.

Όγκοι μπετόν σωριάζονται και σίδερα καλά μπλεγμένα,
τόνοι τσιμέντου συμπαγούς πάνω σε τόνους
πέτρας, ασβέστη και αμμοχάλικου που ανεβαίνουν.

Στη μέση, θεατής αυτός, ενσφηνωμένος,
τα μέλη του παγιδευμένα
και μόνο το κεφάλι του ακόμα ελεύθερο.

Φίλοι που δεν ακούτε, σύντροφοι του ταξιδιού,
σε λίγο δε θα υπάρχει στόμα να κραυγάζει
τα μάτια θα βουλιάξουν μαλακά στη λάσπη
μέτωπο και μαλλιά θα σκεπαστούνε —

φίλοι, βοήθεια,
κλείνει τον κύκλο της οριστικά,
χτίζεται
η ζωή του.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου, Ζωή

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Γριά φτιασιδωμένη,
με κούφια δόντια,
βήχοντας και καπνίζοντας,
με χνότα που βρομούν,
πίνοντας αλκοόλ και βλαστημώντας,

άπιστη ερωμένη μου παλιά,
κακεντρεχή συντρόφισσα, υποκρίτρια,
εγώ, το πιο ανύποπτο απ’ τα θύματά σου,
γριά φυματική μου πόρνη,
ξοφλημένη τώρα,
εγώ
σ’ αγαπώ.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου, Κάποτε πρέπει

[Ενότητα Το κακό παιχνίδι]

Κάποτε πρέπει να κάτσω σ’ αυτές τις πέτρες,
σε τούτο τον παλιό σωρό από παλιά υλικά,
χώματα, μπάζα, κεραμίδια κι έπιπλα σπασμένα,
πρέπει να κάτσω κι όχι να κλάψω πια,
όχι να διαμαρτυρηθώ, όχι να κραυγάσω,
μόνο να στοχαστώ την έκταση, το χώρο,
που έπιαναν κάποτε όλ’ αυτά μες στην καρδιά μας,
το βάρος να σταθμίσω το σημερινό
όσων εβάραιναν έναν καιρό ανυπολόγιστα μες στη ζωή μας.

Ήρεμα να καθίσω και να στοχαστώ,
να δω τι απόμεινε,
να το μαζέψω στοργικά και να το σώσω,
να το καταχωνιάσω μέσα μου βαθιά —
γιατί έρχονται ραγδαία μοχθηροί καιροί
θα τον σαρώσουν όπου να ’ναι τον παλιό σωρό
θα εκποιήσουν ό,τι έμεινε απ’ τα έπιπλα
θα αξιοποιήσουνε αλύπητα το χώρο,
κι άντε συ που αναστήθηκες στο σπίτι εκείνο,
που μέσα του ζέστανες τα πιο τρελά όνειρά σου,
άντε να ζήσεις σε μια πολυκατοικία.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)