Σαρλ Μπωντλαίρ, Τα άνθη του κακού, Τα απαγορευμένα ποιήματα, μετάφραση: Ερρίκος Σοφράς

[spiros]

Σαρλ Μπωντλαίρ, Τα άνθη του κακού, Τα απαγορευμένα ποιήματα, μετάφραση: Ερρίκος Σοφράς
εικόνες: Πατ Αντρέα
εκδόσεις Μεταίχμιο, σ. 71, ευρώ 18,09

Ο εκδότης μου ισχυρίζεται ότι θα 'ταν καλό και για μένα και για κείνον να εξηγήσω γιατί και πώς έγραψα αυτό το βιβλίο, ποιος ήταν ο σκοπός και ποια τα μέσα μου, ο στόχος μου και η μέθοδός μου... Αλλά αν εξετάσουμε πιο προσεκτικά τα πράγματα, δεν είναι φανερό ότι πρόκειται για μια άσκοπη εργασία; Φοβάμαι μήπως γελοιοποιηθώ θέλοντας να κάνω τον λαό να καταλάβει ένα έργο τέχνης, και φοβάμαι ακόμα μήπως σ' αυτό το πεδίο φανώ όμοιος μ' αυτούς τους ουτοπιστές, που θέλουν μ' ένα διάταγμα να κάνουν μεμιάς όλους τους Γάλλους πλούσιους κι ενάρετους... Οδηγεί κανείς τα πλήθη στο εργαστήρι της ράφτρας ή του διακοσμητή ή στο καμαρίνι του ηθοποιού; Δείχνει κανείς στο κοινό, ξετρελαμένο σήμερα, αδιάφορο αύριο, τον μηχανισμό των τεχνασμάτων; Του εξηγεί κανείς τις τελειοποιήσεις και τις απρόβλεπτες παραλλαγές στις πρόβες, και σε ποια αναλογία το ένστικτο και η ειλικρίνεια είναι ανακατεμένα με το κοκκινάδι και τον απαραίτητο τσαρλατανισμό στο κράμα της παράστασης; Του δείχνουν τα κουρέλια, τα φτιασίδια, τις τροχαλίες, τις αλυσίδες, τις διορθώσεις, τα μουντζουρωμένα χειρόγραφα, με δυο λόγια όλες τις ασχήμιες που συνθέτουν το άδυτο της τέχνης;

Σαρλ Μπωντλαίρ, από το Σχέδιο προλόγου στα Ανθη του Κακού

[...]

Μετά απ' αυτά το εγχείρημα του Ερρίκου Σοφρά να μεταφράσει τα απαγορευμένα ποιήματα του Μπωντλαίρ λιτά και συγκρατημένα, είναι σαν μια σωτήρια δίαιτα ύστερα από μια διατροφή με ακόρεστα λιπαρά. Η επιλογή του να μεταφέρει στη γλώσσα μας τον έμμετρο μπωντλερικό στίχο σε μια παράλληλη μετρικότητα,προσαρμοσμένη στην ελληνική, είναι και δύσκολη και παρακινδυνευμένη, όχι μόνο γιατί πρέπει να κάνει ό,τι έκανε ο ποιητής στη γλώσσα του, αλλά γιατί η τέχνη των μετρημένων συλλαβών και της ομοιοκαταληξίας είναι μια διαδικασία πολυέξοδη, επίπονη κι εν πολλοίς στις μέρες μας ξεχασμένη. Εδώ δεν αρκεί να επισημάνουμε ότι λείπουν απ' τη σύγχρονη ποίησή μας παραδείγματα τεχνιτών του μέτρου και της ομοιοκαταληξίας -εκτός ίσως απ' τους ποιητές του λαϊκού πεντάγραμμου ή του Νίκου Γκάτσου- που να μην όζουν ακαδημαϊκής ψυχρότητας, αλλά και ότι η παλαιότερή μας μετρική ποιητών ως επί το πλείστον υπαίθριων και βουκολικών πολύ λίγο έχει να κάνει με την αστική σκιαγραφία της μπωντλερικής ψυχοσύνθεσης.

Οι συζεύξεις των λέξεων που πραγματοποιεί ο μεταφραστής, η θέση και η σειρά των επιθέτων και των παρομοιώσεων, οι λύσεις στα μεταφορικά σχήματα, ταιριάζουν με τη γαλλική ιθαγένεια των ιδεών, ούτως ώστε ούτε ο Μπωντλαίρ ν' ακούγεται σαν λεβαντίνος ούτε και τα ελληνικά να ευτελίζουν με τον διαφορετικό φωτισμό τους τον θεμέλιο λίθο της γοτθικότητας του ποιητή της Λέσβου και της Λάμιας. Οπως και να το κάνουμε, το πρωτότυπο υπάρχει, δεν είναι χαμένο ή δυσεύρετο και τα γαλλικά δεν είναι μια γλώσσα νεκρή, αλλά προσιτή στον καθένα. Η αξία αυτής της μετάφρασης, κάθε μετάφρασης, ιδίως της ποιητικής τέχνης, δεν είναι το εγκληματολογικό ή μη κλέψιμο μιας μορφής και η αυτούσια μεταφορά της σαν λάφυρο σε μιαν άλλη, αλλά ο προσπίπτων φωτισμός μιας ξένης γλώσσας πάνω στη γλώσσα του πρωτοτύπου. Στην ποιητική τέχνη, όσο σε καμία ίσως άλλη τέχνη, δεν μπορούν να δημιουργηθούν πλαστά αντίγραφα στη θέση των πρωτοτύπων. Αυτό είναι το συμπέρασμα της εξευγένισης που μας κομίζει η ποιητική τέχνη: μόνο αμοιβαία και σύμμετρα, όπως η θάλασσα περιβρέχει την ξηρά, έτσι και μια γλώσσα εισχωρεί με τις νησίδες και τα ακρωτήριά της στους αμμουδερούς κόλπους και τις σύρτεις μιας άλλης.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=176620