Kurt Weill & Bertolt Brecht, Ballad of the soldier’s wife (Polly Jean Harvey)
Θάνος Παπαδόπουλος, Το τραγούδι της γυναίκας του στρατιώτη
[Ενότητα Έγχελυς ή επιστροφή]
Ω, τ’ ασημένιο σώμα σου πώς άστραφτε
πώς σπαρταρούσε και συστρεφόταν απ’ την ορμή
σαν το σπαθί στου φεγγαριού τη λάμψη
λιγάκι ανήσυχο από την προσδοκία του αγνώστου
έτοιμο τις κινήσεις του να σπαταλήσει
έτοιμο στους σπασμούς του να παραδοθεί
Τότε σαν ξεκινήσαμε απ’ τ’ ακρωτήρι
Από την πολιτεία των νεκρών προγόνων
Και τώρα πώς ωρίμασες, πώς έγινες
τόσο περίσκεφτη τόσο συλλογισμένη
Τώρα που μέστωσε το κάλεσμα στο αίμα σου
πώς τα προβλέπεις όλα πώς τα συντηρείς
Ή μήπως και φοβάσαι τώρα
τα σκιερά δάση της θάλασσας
τη σκοτεινή μαγεία του βυθού
κοράλλια με τα αιμάτινά τους άνθη
τους περουζέδες και τα κρύσταλλα του όρθρου
και το σκυλόψαρο που μας παραμονεύει
Σφίγγοντας ολοένα το θανάσιμο κλοιό του.
Από τη συλλογή Έγχελυς ή επιστροφή (1981)