Θοδωρής Βοριάς

[wings]

Θοδωρής Βοριάς



[Πηγή για την εικόνα: το προσωπικό ιστολόγιο του ποιητή]

Γεννήθηκε το 1970 στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα λογοτεχνικά (έντυπα και διαδικτυακά) περιοδικά. Διατηρεί το διαδικτυακό περιοδικό Λογοτεχνικά Επίκαιρα.

Ιστολόγιο του ποιητή: http://vorias.blogspot.com/

Ποιητικές συλλογές:
«Το τρύπιο ταβάνι», εκδ. Ερωδιός, 2005
«Νυχτερινές επιπλοκές», εκδ. Ερωδιός, 2008
«Πυγολαμπίδες» (33 χαϊκού), το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου 67, 2011
«Χαμένες ψηφίδες», 2012
«Στιγμές από το ρεπερτόριο του θανάτου», 2018
«Ανιλίνες», το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου 108, 2021
«Χαμένες ψηφίδες 2», 2024

Ανθολογημένα ποιήματα:

• Ανάνηψη / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Άνεμος με λάβαρο / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Αναρριχητής / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Αρένα / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Άσβηστα χνάρια / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Ελλάδα του ονείρου / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Ηρωισμός 2004 / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Καθρέφτης / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Μια Κυριακή, ένα ξεφάντωμα / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Μια ηλιαχτίδα / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Ξέφυγαν τα όνειρά μας / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Ξύπνημα / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Παγωμένη λιακάδα / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Πάρκινγκ / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Παπούτσια / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Πεζοδρόμιο / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Ρίζες / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Σκιαμαχία / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Στην εξορία / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Συνθήματα / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Τα λάστιχα / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Το πλατάνι / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Το στερνό καμάρι / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Το σύνορο / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Το τρύπιο ταβάνι / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Το φεγγάρι αλλάζει / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Τοίχοι της Θεσσαλονίκης / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Τώρα που στέγνωσε / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Φυλλοβόλο δέντρο / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Χαρταετός / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Ώρες κοινού / Το τρύπιο ταβάνι (2005)
• Άγγελοι φονιάδες... / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Αδέσποτοι κεραυνοί... / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Αίμα στη νύχτα... / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Άλλοι τα λένε κύματα / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Ανάμεσα στα όνειρα / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Απόρρητα περιστατικά / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Βγήκε στη βροχή... / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Γύρω μυρίζει πεθαμένη θάλασσα / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Δεν είναι τα ξωτικά... / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Δρόμοι που περπάτησες / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Εν ώρα υπηρεσίας / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Επισκεπτήριο [α'] / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Επισκεπτήριο [β'] / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Επισκεπτήριο [γ'] / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Επισκεπτήριο [δ'] / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Η νύχτα δεν παρηγοριέται... / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Ήξερε απόψε... / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Θαμμένα κακότεχνα γράμματα / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Θίασος / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Κατά τις πεντέμισι... / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Κόκκινος κύκλος / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Κρυφτό / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Ν’ ανοίγεις τη σιωπή... / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Νιώθεις τους τοίχους / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Νυχτερινές επιπλοκές / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Οι άδειοι δρόμοι... / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Οι διψασμένοι / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Όπως με ήξερες / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Πάνω μου κρύβω τα κλεμμένα / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Πίσω από το Ποσειδώνιο / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Πώς ν’ ανεβάσω τα μάτια στον ουρανό... / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Ρωγμές στη νύχτα / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Σαν γεμίσει το φεγγάρι... / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Σκόρπιες σκιές / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Στρατευμένος / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Τη νύχτα οι στάχτες αλλάζουν... / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Το υπόγειο του παππού / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Τώρα που έμαθα / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Φεγγάρι θερινού κινηματογράφου / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Φωνές με έντονα χρώματα... / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Φωτογραφία / Νυχτερινές επιπλοκές (2008)
• Ψηφίδα της πόλης / Χαμένες ψηφίδες (2012)

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Δρόμοι που περπάτησες

[Ενότητα Νυχτερινές επιπλοκές]

«Ο θάνατος είναι κι αυτός μια περασμένη αφήγηση»
Μανόλης Αναγνωστάκης, «Σκυφτοί περάσανε» (Εποχές 3)

Δρόμοι μ’ εχθρούς και φίλους 
– τους μετράς, με το δάχτυλό σου 
να δείχνει την καρδιά σου. 
 
Μητροπόλεως, Βενιζέλου, Εγνατία 
ανοίγουν κάθε νύχτα τις μαύρες ραφές τους, 
καταπίνουν κάθε παράταιρη μορφή 
που δεν τη χώρεσαν πολιτείες, 
που δε βολεύτηκε σε κανένα κορμί 
και δεν έγινε αίμα να κυλήσει στις φλέβες μας.
 
Οι τοίχοι πλέον δε φωνάζουν ονόματα,
καμιά σελίδα με ποιήματα δε φτερουγίζει, 
κανένα ποίημα πια δε γράφεται με αίμα.
 
Κάθε νύχτα, σ’ αυτούς τους δρόμους, 
φέρνω κρυφά κι από ένα στίχο μου 
και του δείχνω τα σημάδια. 
Απλώνω στο οδόστρωμα νήματα σιωπής 
να τα βάψω με σκοτάδι, 
πένθος στο μπράτσο να τα ράψω,
Μανόλη, «…για τους πολέμους 
που δεν τέλειωσαν ποτέ».

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008)

Με ένα όμορφο ποίημα που έχει άρωμα Θεσσαλονίκης και μου θυμίζει έντονα τον αγαπημένο μου Μανόλη Αναγνωστάκη με τον τελευταίο του στίχο για τους πολέμους, καλωσορίζω με μεγάλη μου χαρά στο αφιέρωμά μας στους ποιητές της Θεσσαλονίκης έναν ακόμη εκπρόσωπο της «αφανούς» γενιάς του 1990, τον Θοδωρή Βοριά. :-)

[lionpsyche]

Καλώς όρισε και από εμένα. Μόνο φίλος μας μπορεί να γίνει ένας ποιητής, ποτέ εχθρός!

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Το φεγγάρι αλλάζει

Είναι βραδιές που ξεφτίζει το φεγγάρι,
ασημιά ροκανίδια γεμίζει τον κάμπο
ο μακελάρης άνεμος.
Μικρό χαμοπούλι ριγμένο στο χώμα
η τελευταία λάμψη,
η τελευταία ελπίδα.
Το δέντρο μαράθηκε,
ο φίλος σκοτώθηκε,
το λάβαρο κάηκε…
κομμάτι – κομμάτι σκορπίζεις πατρίδα.

Είναι βραδιές που λιώνει το φεγγάρι,
σταγόνα – σταγόνα υγραίνει την πόλη,
υγραίνει τα μάτια μας.
Σκουριάζουν τα είδωλα,
σ’ ένα παλιό τουφέκι
σκούριασαν κι οι ιδέες.
Η αφίσα ξεθώριασε,
οι δρόμοι ησύχασαν,
το πλήθος κοιμήθηκε…
ταίριαξε στις ψυχές το «δε βαριέσαι αδερφέ.»

Είναι βραδιές που το φεγγάρι αυτοκτονεί,
αιμάτινες στάλες χαλάνε τον ύπνο μας,
χαλάνε τα όνειρά μας.
Μονάχα ρόδα και παπαρούνες
με ζωή πλημμυρίζουν
στο θάνατο του φεγγαριού.
Τα μάτια σκοτείνιασαν,
τα λόγια ξεθώριασαν,
τα στήθια πουλήθηκαν…
έριξαν την αγάπη στο κρεβάτι του μπουρδέλου.

Είναι βραδιές που το φεγγάρι ξενυχτάει,
παίζει στ’ αστέρια «τα μήλα»,
παίζει στα μάτια μου «αμπάριζα».
Αηδόνια τρελαίνουν την αύρα,
την αύρα που χαϊδολογά
τον θηρευτή των ονείρων.
Ένα παιδί γεννιέται,
ένα στάχυ ξεφυτρώνει,
μια σημαία κυματίζει…
χίλιες φωνές τραγουδούν:

Αυτός ο κόσμος
δεν μπορεί παρά να ζήσει.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Μια ηλιαχτίδα

Μια ηλιαχτίδα τον τοίχο να εμβολίσει,
να διαπεράσει και τη μοίρα μας
που ξεχάστηκε στον πίνακα ανακοινώσεων.

Πόρτες και διάδρομοι είναι το τηλέφωνο.
Στοίχειωσε το κουδούνισμά του.

... Μια ηλιαχτίδα να ελευθερωθούμε.
Μονάχα να περάσει μέσα μας,
να μας πυρώσει,
να λιώσει τον δεσμοφύλακα,
τη νοοτροπία μας.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Στην εξορία

Πήρες τον κόσμο
να τον ρουφήξεις μονοκόμματα
και βρέθηκες εξόριστος
μ’ ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι.

Όχι εδώ, κάτω μονάχα,
στους δρόμους τσακίζει η εξορία.

Το πετροβόλημα δεν τάραξε τις συνειδήσεις.

Οι γροθιές σε πόνεσαν, μεγάλωσαν το τείχος.

Ξεθώριασαν οι αφίσες, περίμενες να ξεφωνίσουν,
ούτε τα συνθήματα ξεφώνισαν στον τοίχο,
καλύφθηκαν με διαφημίσεις.

Οι στίχοι σε χάραξαν,
ρυτίδα-ρυτίδα μετράω τα ποιήματά σου.

Πήρες τα μάτια σου,
τα έκλεισες στο κουτάκι των γυαλιών.
Πήρες τα χέρια, τα δίπλωσες
μαζί με τη σημαία στο συρτάρι.
Πήρες τ’ αυτιά σου και τα σφράγισες,
στην εξορία, είπες, δε χρειάζονται πολλά.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Το στερνό καμάρι

Ο ήλιος χαμηλώνει,
οι σκιές μεγαλώνουν
στο πλακόστρωτο της παραλίας
κι έρχονται κάποιοι
που ξέμειναν από καμάρι,
να ευφρανθούν και να κομπάσουν
για τη μεγάλη τους σκιά.

Νάνοι με τη σκιά γιγάντων,
με το σουρούπωμα θ' αλλάξουν ρότα
για ολόφωτες πλατείες
προτού ξεπέσει το καμάρι τους.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Το σύνορο

Στο τζάμι χτυπούσαν όλα,
σκέψεις, ιδέες, όνειρα
υποτάσσονταν
στο απροσπέλαστο σύνορο.

Η μοίρα έσπασε το τζάμι,
σου έγνεψε να πας
αλλά δεν ξέφυγες.

Υποταγμένες σκέψεις,
ιδέες τσακισμένες,
μουδιασμένα όνειρα
στηθήκανε μπροστά σου,
τώρα πια, συνοριοφύλακες.

Λόγια, συνθήματα, ανάσες στοιχειώνουν,
τρομάζουν τους ανυποψίαστους,
φωνάζουν το χθες στους πρωταγωνιστές.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Τώρα που στέγνωσε

Τώρα που στέγνωσε,
αίμα ήτανε και δάκρυ,
την καίνε στις πλατείες
τη σημαία μας
κι οι στάχτες στον αέρα
σου λέρωσαν το ακριβό κουστούμι.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Ρίζες

Γεμάτος ρίζες παντού ο κόσμος.
Ρίζες σ’ εκείνο το μικρό μπαλκόνι,
στο δρόμο που οδηγεί στο διπλανό χωριό,
σ’ όλη τη διαδρομή του τρένου,
στον ουρανό ανάμεσα στ’ άστρα.
Ρίζες στο έρημο ακρογιάλι,
ρίζες στους δρόμους της Αθήνας,
του Πλαταμώνα, του Πηλίου,
της Σαλονίκης, της Πόλης
ρίζες, ρίζες, ρίζες...

Τα δέντρα χουφτώνουν τη γη
και την κρατούν αιώνια
κι εμείς δε φεύγουμε παντοτινά
αλλάζουμε μονάχα και περνάμε.
Περνάμε κι αφήνουμε ρίζες
σκαρφαλωμένες, απλωμένες,
βυθισμένες, να ρουφάνε εικόνες.
Τις ζούμε τις εικόνες,
ζούμε μ’ εκείνες κι όλο αλλάζουμε
κι όλο περνάμε... καημένα δέντρα!

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Θίασος

[Ενότητα Νυχτερινές επιπλοκές]

Στις έρημες καρδιές, στα καλντερίμια,
η νύχτα περπατάει σαν κλέφτης. 
 
Αναζητάει γνώριμες μορφές του δρόμου
που ανάβανε πιο πριν στους έρωτές τους
και τώρα στροβιλίζουν στο σκοτάδι
– στάχτες που τις σέρνει ο αέρας.
 
Σκιές ακουμπάνε τους βρεγμένους τοίχους
κι η ώχρα ξεφλουδίζει,
περπατάνε στους βρεγμένους δρόμους
και λασπώνονται από τις λοξές ματιές,
ψάχνουν για ιδρωμένα κορμιά που ν’ αχνίζουν
από τις εκπνοές του έρωτα.
 
Η νύχτα τρίβεται πάνω στα κορμιά μας
– βυθισμένοι στα όνειρά μας
δεν καταδεχόμαστε ν’ ακούσουμε
τους πλανόδιους νυχτερινούς θιάσους.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Απόρρητα περιστατικά

[Ενότητα Νυχτερινές επιπλοκές]

Να μην ξεχάσεις, να τραβήξεις την κουρτίνα
οι δρόμοι απόψε κρύβουν βλέμματα παράξενα.

Ας συγυρίσουμε,
ας κρύψουμε πίσω απ’ τις κουρτίνες
τα παραμύθια που έχτιζαν
ως τώρα τη ζωή μας.

Ας συζητήσουμε για περιστατικά απόρρητα:
για την κραυγή των στίχων,
για τα υγρά υπόγεια διαμερίσματα,
για τα μυαλά που κόλλησαν στην τηλεόραση.

Έπιασε βροχή, μην πλησιάζεις το παράθυρο
άλλωστε ακούγονται οι ψιχάλες
πάνω στη λαμαρίνα του άστεγου της γειτονιάς.

Γιατί όταν σταθείς μπροστά στο τζάμι
μπορεί να δεις κάποιον να προσπαθεί
να διασχίσει τον πλημμυρισμένο δρόμο,
ίσως γελάσεις που θα γεμίζουν
τα παπούτσια του νερό,
ίσως θυμηθείς τα παραμύθια,
πίσω απ’ τις κουρτίνες,
και δε θελήσεις κι απόψε να μιλήσουμε.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Ξέφυγαν τα όνειρά μας

Ξέφυγαν τα όνειρά μας,
σκορπίστηκαν στον άνεμο.
Στους δρόμους
σβήστηκαν τα ίχνη μας,
ξεχάστηκε η μορφή μας,
χάθηκαν οι αφίσες.
Πίσω δεν έμεινε κανείς
ή έμειναν πολύ λιγότεροι.

Ξέφυγαν τα όνειρά μας.
Τα παιδιά μας, δικαστές,
δε θα ’χουνε ν’ ακούσουνε πολλά,
θα μας καταδικάσουν.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Τοίχοι της Θεσσαλονίκης

Λόγια καρφωμένα από παλιά στους τοίχους
συζητάνε χαμηλόφωνα για ιδέες.
Συνθήματα που ήταν κάποτε γραμμένα
φουντώνουν τη συζήτηση...
ανάσες αγωνίας, φανατισμού,
ανάσες ενθουσιασμού, πόνου.

Κάποιοι τοίχοι στη Θεσσαλονίκη ζωντανεύουν,
μαντρότοιχος του λιμανιού,
υδραγωγείο της Καλλιθέας,
μάντρα των μνημάτων της Αγίας Παρασκευής.

Λόγια, συνθήματα, ανάσες στοιχειώνουν,
τρομάζουν τους ανυποψίαστους,
φωνάζουν το χθες στους πρωταγωνιστές.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)

[wings]

Θοδωρής Βοριάς, Πεζοδρόμιο

Βρόμικα πεζοδρόμια καθορίζουν
τους άγριους δρόμους της πόλης
κι όμως πονάνε απ’ τη βρομιά μας,
τρέμουν στην αγριότητα,
μέρα τη μέρα τρίζουν οι πλάκες τους,
ραγίζουνε και κομματιάζονται.

Κάθε Παρασκευή έχει πορείες με δεκάδες διαδηλωτές
και άλλοι, χιλιάδες,
φτιάχνουν την απεργία τριήμερη αργία.

Στα πεζοδρόμια, πρώτα τα βήματά μας
σιχάθηκαν οι πλάκες,
ύστερα τη ζέστη των καθισμένων ζητιάνων
και τη σκιά του απλωμένου τους χεριού,
τέλος εκείνες τις αστικές συνήθειές μας
που τις παρκάρουμε ανέμελα όπου βρούμε.

Στην πορεία δε φωνάζουν όλοι τα συνθήματα,
έγινε πια κι αυτό προνόμιο των καταξιωμένων,
των εκλεγμένων της πρώτης σειράς,
όσων κρατούν ψηλά τον τηλεβόα.

Τις νύχτες, στις έρημες συνοικίες
οι πλάκες κλαίνε,
μοιρολογάνε τα άσημα μυστικά
κάθε διαβάτη.

Νωχελικοί διαδηλωτές χαρίζουν
τα πλαστικά τους σημαιάκια
στους παραγεμισμένους κάδους του πολιτισμού μας
κι απλώνουνε τις τυπωμένες συνειδήσεις τους
κατάχαμα για να καθίσουν, μη λερωθούνε.

Τα πεζοδρόμια ψιθυρίζουν,
περιμένουν να περάσει η περίπολος,
ετοιμάζουν εξεγέρσεις.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005)