Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, λονδίνο 1967-1971

ονειρεμένη πολιτεία του βορρά
ντυμένη στα βουβά σου χρώματα
μέσα σε μαγικές φωνές που προσκαλούν
μέσα σε στάλες καθημερινής βροχής

χρόνια που έζησα στη χαμηλή σοφίτα
περιπλανήθηκα στις γειτονιές σου
είδα τους κρόκους να ανθίζουν μέσα στο χιόνι
μέθυσα με το άρωμα των κοριτσιών σου

πλατείες που έχουν κατακτήσει τη γαλήνη
με γύρω τους τα σπίτια του παραμυθιού
απέραντοι κήποι και σκοτεινά παλάτια
βικτωριανά μέγαρα

απίστευτη πόλη
με χαμόγελο στο πρόσωπο του αστυφύλακα
λεωφορεία κόκκινα με μυθικούς προορισμούς
πόλη της απεργίας
ράθυμη όπως το ποτάμι σου
με την κατάλεπτη επιδερμίδα της ηδονής

παγκόσμια πόλη
με τις χιλιάδες εκδοχές της ίδιας γλώσσας
με τα χιλιάδες πρόσωπα του ίδιου ανθρώπου
με τις χιλιάδες εκκλησιές της ίδιας πλάνης

πόλη που έμαθες να ζεις χωρίς το πάθος
που κρύβεις με στοργή τα λάφυρά σου
στις αίθουσες των μεσαιωνικών κτιρίων
πόλη που κατορθώνεις να φιλοξενείς
και την υπεροψία των αγραμμάτων
και την ελπίδα των κατατρεγμένων

γυναίκες με παράξενα καπέλα
η μυρωδιά του καπνού και του ξύλου
το ευχαριστώ σε κάθε φράση
οι ανεξήγητες επιγραφές
και τα πολύβουα καπηλειά με τη ζεστή τους μπίρα

γυρίζεις κάθε τόσο πολιτεία του βορρά
και φανερώνεσαι χλωμή στον ύπνο μου
λουσμένη στο αβέβαιό σου φως
ποτέ, ποτέ, ποτέ δική μου

Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, παντού το άγγιγμά σου

η συνεδρίαση που δεν τελειώνει
τα ρούχα ένας σωρός στην πολυθρόνα
οι τρύπιες κάλτσες μου
και το ξεθωριασμένο νυχτικό σου
παντού η ανάσα
παντού το άγγιγμά σου

οι εφημερίδες σκορπισμένες στη φλοκάτη
εκείνη η στοίβα τα βιβλία στο κομοδίνο
όλο χυμούς κι αγκάθια το φυτό μας
που βρίσκει τόπο και θεριεύει
μες στη μικρή του γλάστρα
παντού η ανάσα
παντού το άγγιγμά σου

οι άσπρες τρίχες που πληθαίνουν
ένα παλιό σου ποίημα μες στα χειρόγραφά μου
η σάρκα μου που αναστατώνεται
μετά από δεκαπέντε χρόνια
παντού η ανάσα
παντού το άρωμά σου
ένα σπουργίτι απ’ το χαμόγελό σου

Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, αγωνία θωρακοφόρου

[Ενότητα Ελεύθερος σκοπευτής (1982)]

οφείλω να σε προειδοποιήσω
οι στίχοι αυτοί σκοπεύουν ίσια στην καρδιά σου

με δάχτυλα γυμνά μην τους αγγίζεις
μέσα από καπνισμένο τζάμι
να φτάνει εδώ η ματιά σου
ύψωσε φράγματα κι αγκαθωτά συρματοπλέγματα
άκοπες άφησε τις τελευταίες σελίδες
θανάσιμο τον κίνδυνο όταν αντιληφθείς
φρόντισε μόνο να μη με πιστέψεις
άσε με μόνο
μείνε μόνος

εγώ που γνώρισα το βάθος της αβύσσου
μπορώ να καταλάβω τη δική σου οδύνη

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Με τη φωτιά στα μάτια (1982)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, στον αστερισμό του σκορπιού

είναι μικρός τόσο μικρός
αυτός ο τόπος
μόλις χωράει τους μικρούς καιρούς που ζούμε
μόλις χωράει τις μικρές λογιστικές καρδιές σας

ακούστε βολεμένοι
που μετράτε τις δεκάρες σας
σαν τα τριάντα αργύρια της μίζερης ψυχής σας
ένας μετεωρίτης στροβιλίζεται πυραχτωμένος
σβήνει τα τεχνητά σας φώτα
και σας ραντίζει με τις σπίθες του
και να σας κάψει απειλεί με τη φωτιά του
ακούστε ευνούχοι
με τις λεπτές φωνές και τα καμώματα
της κοινωνίας των εμπόρων
ακούστε εμένα που κατέβηκα μήνα νοέμβρη
με το φαρμακερό αερόπλοιο του σκορπιού
και σας κεντάω θανάσιμα με την ουρά μου

πάνω στις γειτονιές σας απλώνεται ακατάλυτο
μεθυστικό
το ανεξήγητο τραγούδι μου

Από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, προειδοποίηση

το αίμα στους υγρούς τοίχους των υπογείων
το αίμα στο διάτρητο λευκό πουκάμισο
το αίμα που παραμένει κόκκινο

το κρασί της τελευταίας μετάληψης
το κρασί με το απαράλλαχτα ίδιο χρώμα
το κρασί που μεθάει τον ήλιο

η φωνή που σηκώνεται στους έρημους δρόμους
η φωνή που συλλαβίζει την ίδια πάντα λέξη
η φωνή που αρνείται να σωπάσει

είναι τα όπλα μου

κι αυτοί οι στίχοι
οι στίχοι που καίνε τα δάχτυλα
οι στίχοι που υπόσχονται το μέλλον

Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, χρέος

χρωστάμε μόνον
σε κείνους που πολύ αγάπησαν
και ζήσανε την πίκρα
χρωστάμε μόνον
σε κείνους που πολύ αγωνίστηκαν
και ζήσανε την ήττα
χρωστάμε μόνον
σε κείνους που πολύ ονειρεύτηκαν
και ζήσανε τον εφιάλτη
χρωστάμε μόνον
σε κείνους που περιφρονήσανε τον θάνατο
και πέθαναν
κι είναι νεκροί
κι ανθίζουν
και μυρώνουνε το χώμα

χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου

Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, εγώ

μη με κοιτάτε έτσι χλωμό
καλοντυμένο
με τρόπους άνετους και με κινήσεις
από το σπίτι στο γραφείο
απ’ το γραφείο στο σπίτι
σε μάταιο κύκλο ερμητικά κλεισμένο

μη με κοιτάτε έτσι δειλό
με το σημάδι του γραφιά στο δάχτυλο
με τον μισθό στην πρώτη και στις δεκαπέντε
ανίδεο
ή με τη γνώση υποταγμένη

εγώ
κρύβω στα μάτια μου οράματα που οδηγούν
σε τόπους και καιρούς που θά ’ρθουν

εγώ
μπορώ με μια φωνή
να πλημμυρίσω τις πλατείες
τους δρόμους με σημαίες και λάβαρα
με μια βουή ασυγκράτητη που καταλύει τα πάντα

η φαντασία μου εξουσιάζει τη ζωή σας

Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, μαγεμένη ψυχή

σ’ αγάπησα
σε σκονισμένες γειτονιές και εργοστάσια
στην άχρωμη επιφάνεια του μπετόν

πίσω από οδοφράγματα σ’ αγάπησα
σε συγκεντρώσεις απεργών
σε διαδηλώσεις φοιτητών
στους διαδρόμους των δικαστηρίων

σε μυστικές συνεδριάσεις της νύχτας
είναι γραμμένο τ’ όνομά σου
στις προκηρύξεις που μοιράσαμε
στις κόκκινες αφίσες που κολλήσαμε
και στα αρχεία των τμημάτων ασφαλείας

σ’ αγάπησα, σύντροφέ μου
η μαγεμένη σου ψυχή είναι δική μου
η αγωνία μου σου ανήκει

Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: απλά λόγια, 1

αυτά που λέμε σήμερα
είναι πράγματα απλά
πράγματα που καταλαβαίνει
ο υπάλληλος κι ο φοιτητής
ίσως καλύτερα ο εργάτης

αυτά που λέμε σήμερα
είναι πράγματα απλά
που αύριο θα είναι αυτονόητα
σαν το ψωμί στο τραπέζι της κουζίνας
μια καλημέρα
ένα τσιγάρο
μια ματιά
ένα σφίξιμο χεριού
μια λέξη

Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το μυστικό

όπως ο μυθικός ανταίος
έπαιρνε δύναμη από τη μάνα γη
έτσι κι εγώ
βαφτίζω την ψυχή μου
στ’ απορημένα μάτια σου
στα μαγεμένα σου δυο χρόνια
στις λέξεις σου χωρίς το λάμδα και το ρο

το ξέρω πως θα μεγαλώσεις
πως θα ξεχάσεις τον ακουάκο και το αγιογούουνο
ύστερα μόνος σου θα ψάξεις
θ’ ανακαλύψεις έκθαμβος το μυστικό μου
κι αυτή την απουσία μου

όμως εγώ θα βρίσκομαι στα σκόρπια μου βιβλία
στις λέξεις που σωστά θα μάθεις να προφέρεις
θα περιφέρομαι στους σκονισμένους δρόμους
και θα υπάρχω
εκεί που γράφεται ένα σύνθημα
εκεί που ένα σύνθημα γίνεται πράξη

κοιμήσου τώρα
να πάρεις δύναμη κι εσύ
αργότερα να ψάξεις τους συντρόφους σου
στις μεθυσμένες τις ανήλεες πολιτείες
και να σηκώσεις χωρίς δισταγμό
ακέραια την οδύνη αυτού του κόσμου

Από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, παλιοί αριστεροί

όταν αμέριμνοι ξαπλώνετε να κοιμηθείτε
με το βιβλίο αδιάβαστο
απρόσιτοι στο καταφύγιό σας

νυχτοβατώ στο προσκεφάλι σας
αδίσταχτα σας δείχνω τις πληγές μου
κι ακόμα τρομερότερο
τις ίδιες τις δικές σας τις πληγές
μνήμες τυραννικές της άνοιξης

φέρνετε τις παλάμες σας στο πρόσωπο
κλείνετε με απόγνωση τα μάτια
εγώ ωστόσο εισχωρώ
τοποθετώ κατάντικρυ ένα αμείλιχτο καθρέφτη

και τότε κλαίτε απαρηγόρητα
για τ’ όνειρο που μετατρέψατε
σε καθημερινή συναλλαγή
και για τον κόσμο που δεν άλλαξε
με την αφόρητη συναίσθηση
πως είστε τελικά συνένοχοι

παλιοί μου σύντροφοι απελπιστείτε
μάταιη είναι κάθε απόπειρα φυγής
οι πιο κοινές ασήμαντές μου πράξεις
δολοφονούν τον ύπνο σας

Από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, εργατική πρωτομαγιά

ωραία που ήταν η συγκέντρωση
στην πιο μεγάλη μας πλατεία
ωραία τα μάρμαρα
ωραία τα μέγαρα
ωραίο και το παλιό εργατικό μας κέντρο

οι εργάτες είχαν ήδη φύγει
να κάνουν την πρωτομαγιά στις γύρω εξοχές
με τις γυναίκες, τα παιδιά και τα γεμάτα τους καλάθια
απόμεινες εσύ
απόμεινα εγώ
να κρατάμε ένα απορημένο λάβαρο
και τα στολισμένα μπαλκόνια
με τους βραχνούς ομιλητές

Από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης (1979)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, σκοτεινή μοίρα

εκούσια βυθίζομαι
μες στις αστραφτερές παγίδες
τις κόρες των γυμνών ματιών σου
τη σκοτεινή εκείνη θάλασσα των τροπικών
που λαχταράει τον ξάστερο ουρανό
τους μυστικούς βυθούς όπου ελλοχεύει
στο αίμα βουτηγμένη
γεμάτη αγκίδες κι άρωμα μεθυστικό
ακέραια η ψυχή σου
μετά τις τόσες μάταιες απόπειρες λεηλασίας

τυλίγομαι στα μαύρα σύννεφα
και τον κατακλυσμό δακρύων των μαλλιών σου
κι εσύ δεν μου μιλάς
μα στέλνεις τις σκιές σου αδιάκοπα
να απλωθούν στους ώμους μου

ζητάς βοήθεια απεγνωσμένα
με ήχους που δεν κρυσταλλώνονται
ξέροντας πως καμιά φυγή
καμιά προσποιητή αδιαφορία
τίποτα δεν σε σώζει πια

μα όπως δεν θέλεις να σωθείς
και διάλεξες ν’ ακολουθήσεις χωρίς δισταγμό
τον τελικό αυτό δρόμο της φωτιάς
χαμογελάς και χαίρεσαι
καθώς με βεβαιότητα ορθώνεται μπροστά
η σκοτεινή μας μοίρα

Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, τα μάτια του πάνθηρα

είδα τα φοβερά μάτια του πάνθηρα
κόκκινα απ’ την προσμονή
μια νύχτα κατασκότεινη είδα εσένα

όχι το δικό μου αίμα

Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ανατριχίλα

από τα χείλη αργά
μακρόσυρτα ως τον λαιμό
τα στήθια ανάμεσα, τους ώμους
μια σκοτεινή ανατριχίλα
ανατριχίλα που κυριεύει το μυαλό
ανάβει τη φωτιά στα γόνατα
ως το μεδούλι που εισχωρεί
που καίει το δέρμα
προμήνυμα του πυρετού
και της κοφτής ανάσας
μεθοδικά που κορυφώνεται
που επιταχύνει τον παλμό
ξυπνάει κάθε μόριο στο κορμί
νύχια που ψάχνουν για αίμα
ακόμα πιο βαθιά
πιο δυνατά
ανατριχίλα που γεννάει τον σπασμό
ο ψίθυρος που γίνεται κραυγή, εκτίναξη
γίνεται μούδιασμα, εγκατάλειψη
και σβήνει

Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980)