Βασίλης Φαϊτάς

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Αυτογνωσία

Πάντοτε ήξερα πως ανήκα
στ’ αδέσποτα μονοπάτια που καταλήγουν
σε μια αδιευκρίνιστη άνοιξη
σώμα φτιαγμένο από ρεμβασμούς
καρδιά που αγωνίζεται να γίνει
μέρος ενός ποιήματος
χαρταετός το φεγγάρι
υψώνει η γη τραβώντας
το δρόμο της μοίρας της.

Βρέχει εκεί κάτω
νύχτα σπαρμένη με γκρεμισμένες μέρες
κι ούτε θυμάται γιατί αργεί τόσο
το αύριο να εμφανιστεί
τώρα που το πλήρωμα έφτασε και προσπερνάει
τις ηττημένες πατρίδες
τη σκουριά των λουλουδιών
παλεύει ν’ ανακαλέσει στη μνήμη
το χρονικό μιας γνωριμίας που ήρθε ή θα ’ρθει
καθώς η φιγούρα του εκπεσόντος άγγελου
διαλύεται στην απόσταση ενός νεύματος
στη λάμψη του πρωινού.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Διαιώνιση

Όλες οι απόπειρες να μεγαλώσω απέτυχαν
έπρεπε να είχα κόψει δρόμο τότε
προτού αποσπαστεί η άνοιξη απ' τον ουρανό
το ποτάμι δεν είναι πια εδώ
μένει μόνο τ' όνομά του
ήχος μιας αόριστης ματαιότητας
περνά σ’ έν’ άδειο μακριά
με μια ενδόμυχη επιθυμία λήθης

Στο βαθύ υπόγειο της ψυχής
ένας άχρονος αέρας φυσά
δονεί και δονείται
δεν γνωρίζει την ύπαρξή του
και δεν έχει απαιτήσεις.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Συνομιλία με τη σκιά μου

Τι είναι αυτή η σκιά στο παράθυρο
το βλέμμα του χρόνου αγγελιοφόρος εξόριστος
χάνεται στη λάμψη της αστραπής
κι απρόσμενα ξαναγυρίζει
απειλή ή υπόσχεση
γεμάτη συγχορδίες παλιές αποκόμματα ημερολόγιων
παράξενα μονοπάτια άγνωστους προορισμούς
πάνω της αιωρούνται ήχοι καταρραχτών
βήματα αποδημητικών θεών απομακρύνονται
κοιτάζει μέσ’ από μένα πέρα απ' το φεγγάρι
δεν θα ’μαι για πολύ εδώ μου λέει
μήτε και συ
είμαστε οι φύλακες του μυστικού
της κάθε μέρας που περνά
έχουμε να μάθουμε πολλά ακόμα στο δρόμο.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Συμπαντικός άνεμος

Εν αρχή ην το πεπρωμένο
ίχνη προορισμών κατακερματισμένα
μες στον συμπαντικό άνεμο
ποια μοίρα μ’ έφερε μετανάστη εδώ
ανιχνευτή τού πουθενά
πλοηγό αντικατοπτρισμών

Είναι παλιός ο δρόμος κι άχρονος
τι κρίμα η ηχώ των ίδιων μου βημάτων επιστρέφει
όλα όσα κίνησαν κι έγιναν μύθος
όμως η αύρα της ουτοπίας το αύριο
αποτραβιέται πάντα εκεί
στο βάθος του αντηχείου
σπόρος που δεν λέει να πεθάνει
ή να γεννήσει ό,τι απλόχερα μας έταξε
η ανεκπλήρωτη γαλήνη.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Τότε που λείπαμε

Στον Χάρη
Στη Βούλα που έφυγε

Ο άνθρωπος που νομίζαμε πως πέρασε από δω
ίσως να μην υπήρξε
το ταξίδι ίσως να ήταν τότε που λείπαμε
το καθρέφτισμα του ποταμού ψηλά απ’ τη γέφυρα
σα να μην πέρασαν χιλιάδες χρόνια
ο δρόμος όλος παραμένει
φευγαλέα πιθανότητα αθωότητας
το εδώ και το τώρα
τρυφερές χειρονομίες τού πάντοτε
στα λόγια και στα μάτια των άλλων
μαχαίρι της μνήμης
αφρός των κυμάτων που σκάει στο βράχο
η αιωνιότητα τυλιγμένη
στις αρτηρίες αινιγματικού αντηχείου
έρχεται από παντού
κυλάει και φεύγει.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Εντός ορίων

Όσο οι ψυχές γεννιούνται εντός ορίων
αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ
έξω απ’ τη σιωπή των στίχων
ο αργοπορημένος θάνατος ταχυδρομεί τον εαυτό του
σ’ αυτούς που έχουν κιόλας πεθάνει.

Ταξιδεύω
αλληγορία, αναρχικό φωνήεν
ανάμεσα σε ασύμβατα σύμφωνα
ιχνηλατώντας
ένα παντοτινό πρωινό
την παλίρροια αιώνες.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Άλλες θάλασσες

Το σπίτι μου είναι μακριά
στις εκβολές του φωτός στην καταχνιά της μοναξιάς
παράλληλο της πραγματικότητας που εξανεμίζεται
αρχέγονη νιότη σκέφτεται
τον εαυτό της κι υψώνεται
στην κατακερματισμένη ενότητα που μας επινόησε

Θα μπορούσα να ζήσω εκεί
διασχίζοντας τοπία εξουθενωμένων διαστάσεων
πίσω απ’ τις προσόψεις των εποχών
που βλέπουν άλλες θάλασσες
για κάποιο λόγο υπήρξα ένα έκθετο
κάτω από τόσους ουρανός
θραύσματα ψυχών συγκλίνουν μέσα μου
σβήνει η ηχώ στο κενό κι αφουγκράζεται
τον αντίλαλο παλιάς ανάμνησης
εκείνου που δημιούργησε τη νύχτα.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ρους και ροή

Θα ’θελα να ’μαι ένα πουλί στην κουπαστή του χάους
σώμα από λάμψεις που ψαύει
ανείπωτες εκδοχές
μια γλώσσα εντός μου ορφανή
λέξεις που θραύονται
αναζητά την οδό για το απρόσμενο
μια διαδρομή που δεν γνωρίζει την ύπαρξή της
και δεν αναρωτιέται
όπως οι βράχοι απολιθωμένη ηχώ των ακτών
ακίνητοι πορεύονται χωρίς να ρωτάνε

Πλάι μου κάποιος μιλάει στη γλώσσα του ωκεανού
φεύγοντας να δει την ετοιμόγεννη αθωότητα
περιπλάνηση στο συμπαγές κενό
σκαρί σκουριασμένο επιμένει
στη σελίδα που τέλειωσε και δεν λέει να γυρίσει
ένας αγέρας ανώνυμος σηκώνεται μέσα του
ρους του βυθού αδιόρατος ερχομός
συντρίβεται η στιγμή και παίρνει
όλους τους δρόμους που οδηγούν στο θαύμα
ολόκληρη η ζωή του άγρυπνη χίμαιρα
να πει μια μόνο λέξη θέλει
βαθιά και αδυσώπητη
για να πιστέψει

Πίσω απ’ το γενεαλογικό δέντρο της αιωνιότητας
αποτραβιέται το χρυσόμαλλο δέρας
η τραγωδία του μακρινού σινιάλου
στο αόρατο κέντρο του ανεξήγητου
η καρδιά του μηδενός είναι το Ένα
από πάντα εκεί βρέχει ανταύγειες
παλίρροιες μ’ αινιγματικά μήκη κύματος μεταναστεύουν
το αλφάβητο της περιπλάνησης ανυψώνεται
μελάνι απ’ τη σκόνη των άστρων
στα μαλλιά της γυναίκας ψηλαφώντας
γράφει λέξεις
από τότε που ήταν κορίτσι
στα ιερογλυφικά του λυκόφωτος
αποβάθρες της νύχτας
φανοστάτες του έρωτα
στα μουράγια ο καλπασμός της αθωότητας
περπατώ και δίπλα μου
αγκυροβολημένες οι αισθήσεις στην αέναη ροή το ανείπωτο
το αύριο είναι ήδη εδώ
ποιος ν’ αποκρυπτογραφήσει; τι;
το κάθε άστρο μια λέξη ίχνη λαβύρινθου
ένα τραύμα παλιό που δεν κλείνει
μυστικά τα κλειδιά του Γαλαξία
η κιβωτός των χαρταετών
τόσα αντίο ριγμένα χωρίς παραλήπτη
ο σπόρος που φυτέψαμε
δεν είναι για το χώμα
θα βγει να συναντήσει τα σύνορα των πραγμάτων
να γνωρίσει
τα περάσματα των προορισμών

Ό,τι αφήνει κανείς πίσω είναι δρόμος
οβολός της θνητότητας
γλάρος που αιωρείται στην πλάνη της απόστασης
για λίγο υπάρχουμε στη συμβολή των κυματισμών
εκεί η πέτρα ονειρεύεται να γίνει βουνό
η χλόη τη νύχτα δέντρο
η γραμμή του ορίζοντα νήμα της προσωρινότητας
το λουλούδι που για σένα θα ’κοβα.

Έχει πολλές πατρίδες το ποτάμι
κυλάει δεν σκέφτεται, κυλάει
φορτωμένο εποχές και ανθρώπους
αυτό που αφήνει πίσω
στιγμές νερού
σύντομες ανθισμένες νύχτες
στη ροή ανεξάντλητου μυστικού.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Το άγγιγμα του Θεού

Βιβλία ανοιχτά
φιμωμένο το άπειρο το βάρος του ακουμπά
στις σελίδες σφηνωμένη η αθανασία χωρίς τέλος
κανείς δεν ξέρει τι απέγινε το άγγιγμα του Θεού
απ’ τη βουή της θάλασσας τις κοίτες των ποταμών
αναδύεται πολύς πόνος
για την πτώση των εποχών
το λιμάνι άδειο
κι ένα καλοκαίρι πέρα
σαν αποτραβηγμένη ψυχή
και η βάρκα απ’ τη μοίρα οδηγημένη περνάει
φορτωμένη ανέτοιμα βρέφη μετανάστες
μιας ατέρμονης πολλαπλότητας.

Στις ανακωχές και στους αντίλαλους
η ιστορία διηγείται το μύθο της.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Τα τιμαλφή της ανοησίας

Είναι ν’ απορείς
αυτός ο καταρρέων κόσμος
κλείδωσε το βάθος των πραγμάτων
και πέταξε τα κλειδιά στον ωκεανό
η γενιά των Νεάντερταλ ξαναγυρίζει
απ’ τις σπείρες των παγετώνων
οράματα της παρακμής
υπάρχουν ακόμα στη μνήμη τού τίποτα
σκοτεινά άστρα πλοηγοί σε υπόγειες στοές
τα τιμαλφή της ανοησίας
επανακάμπτουν
το σύμπαν διαστέλλεται σε χειμερία νάρκη
το θαύμα αδιαφορεί
σαν ένας φύλακας που κοιμάται.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ολότητα

Με το αίμα αντιστεκόμαστε στο θάνατο
με τη γλώσσα κατανοούμε το φως
το όνειρο πάντα προϋπήρχε
να προετοιμάσει την ένωση με τη ροή.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Είμαστε ένας παράξενος λαός

Είμαστε ένας παράξενος λαός
φυλή διαττόντων
αστροσκόνη στους μύθους των άλλων
ενάλιος πλούτος της μοίρας
εξόριστος στις αίθουσες των μουσείων
ορίζαμε κάποτε τη φωτεινότητα του πουθενά
γερασμένοι κωπηλάτες της ιστορίας
γυρεύουμε ένα όνομα γι’ αυτό που λείπει
τη διαιώνιση μιας απούσας διαδρομής
για τη ροή στο απρόσμενο
τον τόπο που οι πεθαμένοι θεοί
αναπνέουν ακόμα.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Το παλίμψηστο της ζωής

Ο χρόνος του μηδενός
το πεπρωμένο του τίποτα
αστερίας γιγάντιος
αναστρέφει το μέσα-έξω μιας αφυπνισμένης ακμής
για να ξεπηδήσει
ο φάρος στο κέντρο των πάντων ξαφνικά
το παλίμψηστο της ζωής ξεκινάει
απ’ την αρχή.

Φιμωμένη μοναξιά της ερήμου
προϋπόθεση για να μη μιλήσει
για ό,τι αμυδρά θυμάται
ανάμεσά τους στο μεταίχμιο
υπάρχουμε και δεν υπάρχουμε
σωματίδια του αέναου
ίσως να φταίει το βλέμμα που υπαινίσσεται
μια ασαφή ουτοπία
οι λέξεις που αναζητούν
τις ρίζες τους σε μια ανύπαρκτη γλώσσα.

Όλα είναι επανάληψη αποτυπώματα κυμάτων
κάτι χαμένο περιμένει από κάτω
καράβι ακίνητο
η πρύμνη του μόνο ταξιδεύει
βυθισμένη στη σκόνη.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Οι μεταμορφώσεις των αιώνων

Όσοι έφτασαν από τον ωκεανό είδαν
τη γη τού πουθενά
αντικατοπτρισμό του ιλίγγου
αδειανή φυσαλίδα η ζωή
εξόκειλε στα προάστια του καιρού
σ’ ένα νησί που ναυαγούν αινιγματικές προελεύσεις
ο ναύτης στο φάρο γενιές τώρα
κάτι θέλει να πει
το δέντρο στην ακτή που δραπετεύει
στο μύθο και σαλπάρει
πίσω απ’ την πόρτα κανείς
μια ακαθόριστη απειλή μονάχα και αιώνες
που μεταμορφώνονται σ’ άλλους αιώνες
το χάσμα αθροίζει τις απουσίες
πόση μοναξιά σπαταλήθηκε
για ν’ ανακαλυφθεί η αγάπη
εκείνη η γυναίκα χείμαρρος παγωμένος
με τη φωτιά να πεθαίνει μέσα της
μαθαίνει να περιμένει χωρίς να θυμάται
έναν ήλιο που καθημερινά επιμένει
να συναρμολογεί την αυγή.

Όσοι έφτασαν από τον ωκεανό είδαν
αυτό που οι άλλοι δεν είδαν
μπροστά στο εκμαγείο του λαβύρινθου
ένας τυφλός άγγελος
περνάει τις μέρες του γνέφοντας
και μιλά για το χαμένο το νήμα.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Το δέντρο της πλάνης

Ο χρόνος είναι κέλυφος άδειο
στο δέρμα της απεραντοσύνης γραμμένο
το ακαθόριστο λίκνο
αρχέγονη ιδέα οι άνεμοι των σινιάλων
γεμάτοι πληγές πηγαίνουν
ποιος να θυμάται από πού και για ποιον.

Οι μέρες της σοφίας ήταν
η νιότη των άσπρων μαλλιών
όταν στο τέλος των στίχων καθισμένος έβλεπε
το περίγραμμα να συντρίβεται ολοένα
τη επιθυμία του κατακλυσμού να γίνει ωκεανός
το παιδί που ήταν και πια δεν ήταν
παρά ένας γέρος άυλο πάθος που αναρωτιέται
γιατί όποιο δρόμο και να πήρε ήταν λάθος.

Το δέντρο της πλάνης στις εσχατιές του κενού
ένα αργοπορημένο ποίημα
ολομόναχο
δραπετεύει.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)