Συμφωνώ απόλυτα με τη Λίνα. Απόλυτα. Αυτή είναι και η δική μου εμπειρία. Η αγάπη μου έχει σώσει τη ζωή κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αυτό που δίνεις, με κάποιο τρόπο μυστικό κι ανεξιχνίαστο, σου επιστρέφεται στο πολλαπλάσιο, τώρα ή αργότερα, άμεσα ή έμμεσα. Η νομοτέλεια της ζωής.
Κι ακόμη, εγώ αισθάνομαι μια βαθιά ανάγκη να αγαπήσω και να εκδηλώσω την αγάπη μου. Συχνά μου λένε, «εσύ όλους συμπαθητικούς τους βρίσκεις». Ναι, ξεκινάω με τις ωραιότερες προθέσεις του κόσμου, ανοιχτός κι ευάλωτος. Υπάρχει όμως και το «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Ακόμη και τότε, το ευεργετικό, το λυτρωτικό συναίσθημα της αγάπης, τελικά υπερισχύει της πίκρας. Η πίκρα φεύγει κάποτε, η αγάπη μένει για πάντα. Μένει ο πλούτος της στην καρδιά σου.
Υ.Γ. Θαυμάσια τα λες, Μαρία.