Κατερίνα Καριζώνη

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Η Μάνα
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Κοίταξα τη φύση μες στα μάτια
είδα μια απέραντη μάνα
κοίταξα την ταπεινή τη μάνα
τη χωριάτισσα
μέσα από τα στάχυα του κάμπου
είδα τη φύση
την απέραντη.
 
Το ποίημα βραβεύτηκε στον πανελλαδικό διαγωνισμό ποίησης του ΕΙΡ τον Νοέμβριο του 1969.

Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Συνέδριο
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Εγώ
ο εαυτός μου
κι η μοναξιά
κάναμε απόψε συνέδριο
μαζί μας η σιωπή
κι ένα άδειο δωμάτιο.

Η μοναξιά κατάπιε τον εαυτό μου
ο εαυτός μου εμένα
εγώ τη σιωπή
κι όλους μαζί
το άδειο δωμάτιο.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Προσμονή
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Πόσο γρήγορα κυλά
το τρένο των καιρών
μακραίνει η μαύρη του γραμμή
στη σκέψη μας.

Θέλουμε πάντα να το βλέπουμε
να έρχεται
ποτέ να μη φτάνει.

Θέλουμε της προσμονής τη λαχτάρα
να καίει το «είναι» μας
κοιτάζουμε πάντα προς το μέρος
του ερχομού
ποτέ πίσω
πού χάνονται τα μακριά τρένα
στις γραμμές της μνήμης.
Πώς ξεμακραίνουν
πώς αντηχεί στη σκέψη μας
το θλιβερό τους σφύριγμα
ο τελευταίος καρπός
πώς γεμίζει την ψυχή μας.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Χωρίς τίτλο
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Σ’ αυτή την αμμουδιά
τα πλοία φτάνουν χωρίς πλήρωμα
τα πουλιά χωρίς φωνές
μια σπηλιά κοιτάει το πέλαγος
με κατάνυξη.

Εμείς δεν έχουμε μάτια
δεν έχουμε δίχτυα
καράβια δεν έχουμε
δύο μόνο πανάρχαια φτερά
θαμμένα στον ήλιο.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Κάλεσμα
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Έλα να με πάρεις
όταν περάσει η βροχή
τα πουλιά με ξύπνησαν
και είμαι μόνη.

Έλα να με πάρεις
οι ελιές πυρώνουν στον άνεμο
κι η θάλασσα ταξίδεψε με τα φανάρια της
γκρίζες καμπύλες στα μάτια της γριάς
που κοιτάζουν τον δρόμο
το πλοίο
τον γέροντα.

Θυμάμαι το παιδί
με το κουτάλι του στο κρυμμένο γλυκό
τρομαγμένη γεύση της χαράς.

Όταν ανοίγω τα χέρια μου στο ζεστό σκοτάδι
όταν σφαλώ τα παράθυρα στην παγωνιά
έλα να με πάρεις.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Στιγμιότυπο
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Πάνω στα χείλη σου
έσταξε η λήθη
ένα χαμόγελο.

Εκεί που η θύμηση ξανάρχιζε
δυο ρυτίδες
σκάβαν σκεφτικά
το πρόσωπό σου.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Επίλογος
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Μπορείτε να ελπίζετε, μας έλεγε η Ρίτα,
στον άνεμο
στον πόλεμο
στα τυφλά φύλλα
σε διάφορα ενοχλητικά κι ανούσια μικροπράγματα
ο τρόμος είναι η πρώτη ηλικία
η πρώτη ενηλικίωση.

Μπορείτε να ελπίζετε!
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Χωρίς τίτλο
 
Δεν ξέρω
πώς να κάνω μια αρχή,
ας πούμε
πως περιμένω το άλλο καλοκαίρι
το άλλο τοπίο πέρα απ’ την όραση
το άλλο πρόσωπο
πέρα απ’ το πρόσωπό σου.

Ας πούμε
πως όλα είναι τόσο οικεία
που μας ξαφνιάζουν
και πως θέλουμε να ζήσουμε
χωρίς πολλούς ηρωισμούς
μόνοι ολομόναχοι στην άκρη της πόλης
δίχως προοπτική
για έναν επικίνδυνο θάνατο.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Με ένα γυάλινο μάτι
 
Το σπίτι κρύβει καράβι
κομμένο στα δύο
το μεσημέρι προτείνει μια άγνωστη ξέρα
και το βράδυ ανάπαυση και προσοχή.

Άκουσε δέντρο
είμαι το δέντρο
είσαι η σκιά μου.

Χτυπάω τον αέρα
κι ανοίγει ένας γέρος παράξενος.
Μπορείς, μου λέει,
μπορείς ν’ ανεβείς πολύ χαμηλά
να σταθείς πιο κάτω απ’ το σώμα
πιο πάνω απ’ το κεφάλι
χωρίς να γλιστράς.

Με μια μάσκα
κι ένα γυάλινο μάτι
σε βλέπω καλύτερα.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Σάρα
 
Αυτό το φως
αίμα από λύκαινα
κι η αγάπη ένα μικρό σπιτάκι στα Ιμαλάια
δίχως σκεπή.

Ανοίγω την κουρτίνα στο πρόσωπό σου
και με παίρνει η θάλασσα
ανοίγω τα χέρια μου
κι ένα ποτάμι επιστρέφει στις πηγές του.

Σάρα,
τη νύχτα τη φοβάμαι
δεν σ’ το κρύβω
πιο πολύ τη σκιά
μα ακόμα πιο πολύ αυτό το σημάδι
αυτό το σκοτεινό σημάδι στον ορίζοντα
που μοιάζει με πουλί
σταματημένο από χρόνια
στο ίδιο ακίνητο σημείο.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Το τελευταίο ποίημα για την Άννα
 
Από το βορινό παράθυρο του δωματίου
έμπαινε συχνά η ατμόσφαιρα
μιας άλλης εποχής
οι χειρονομίες της Άννας
βουτηγμένες στην πρωινή ομίχλη
κι η απουσία σου
από ανοιξιάτικες φωνές συλλαλητηρίων.

Άνοιγα το σεντούκι με τα χάρτινα φτερά
ξεδίπλωνα ανάμεσα στα άλλα
τα παλιά ποιήματα για την Άννα
τα ποιήματα που μιλούσαν
για τον εικονογραφημένο σου θάνατο
για την παράταιρα σεμνή σου παρακμή.

Τα καλοκαίρια κάπνιζα τη συναναστροφή
των φίλων που αργοπέθαιναν
κι αυτοκτονούσα μες στην προκατάληψη της μέρας
που δεν με χωρούσε
το φθινόπωρο μάζευα μια καινούρια συλλογή φτερών
από πουλιά που δεν προλάβαιναν
να αποδημήσουν
έφερα πίσω τα συντρίμμια μιας μάχης μακρινής.

Αυτή η εποχή θα μας σκοτώσει,
φώναζε η Άννα αργά τα βράδια
η συντηρητική μας Άννα
που φοβόταν τα φαντάσματα.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Πίνοντας καφέ στα δυτικά
 
Αν είχα διαβάσει
εκείνο το γράμμα σου εγκαίρως
αν μέσα στη μέθη
και στις επινίκιες μουσικές
στην πανδαισία των συντριμμένων ερώτων
και μετά στην έρημη αποπομπή μου
δεν είχα ξεχάσει εκείνο το γράμμα σου
σε φθινοπωρινό αδιάβροχο
με τη βροχούλα στους ώμους
κατεβαίνοντας την πλατεία Αριστοτέλους
χρόνια πριν ή μετά
αν τέλος πάντων είχα δώσει
τη δέουσα βαρύτητα στα γεγονότα
τη νοτισμένη εκείνη νύχτα του μήνα Οκτώβρη.

Τώρα πίνουμε ήσυχα καφέ στα δυτικά
τα χρόνια διέρρευσαν
μα έχω ακόμα φυλαγμένο εκείνο το γράμμα
κάπου κάπου το ανοίγω και διαβάζω
μα είναι αργά
καθώς ξεπέφτω μες στα ρούχα και στα λόγια μου
στα καφενεία
αυτής της διερχόμενης πόλης.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Η ιστορία ενός στρατιώτη
 
Δεν έχω νέα να σας πω για τον στρατιώτη
που χάθηκε μέσα στη χλαίνη του
όπως μέσα σε μαγεμένο δάσος
με πολλά τριζόνια.
Όμως σ’ αυτή την εποχή
που στάζει από τα λούκια των σπιτιών
πέρα απ’ τα σιντριβάνια
και την σαπισμένη θάλασσα
έχω πολλά να τακτοποιήσω
όνειρα, γεγονότα και αποσκευές
κι έτσι συχνά ξεχνώ την ιστορία του στρατιώτη
που διείσδυσε μέσα στο τζάκετ του
και βρήκε τις πτυχές του θρύλου του
τη σκόνη ενός παλιού πολέμου
κι ένα σπιτάκι γκρεμισμένο.

Κυριακή πρωί
στις παρυφές των έρημων καφενείων
καθώς κατέβαζαν το τέμπλο του ουρανού
μου ’πες για τον στρατιώτη
που πολέμησε
μ’ όλα τα χρώματα των ματιών των διερχομένων
και πληγώθηκε πολύ.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Η βρύση στην οδό Κασσάνδρου
 
Αυτή η γυναίκα καθώς περνούσε
με τα αχνά μισοσβησμένα μάτια της
σήκωνε σκόνη.

Το παιδί, έλεγε,
βρίσκεται σε μουσείο στην Άγκυρα.
Μα πού ν’ ακουμπήσω αυτή την εποχή
σε ποιο φλιτζάνι να γυρίσω
το μαύρο κατακάθι της
τους τενεκέδες του νερού πώς να ταιριάξω
κάτω απ’ τα μέγαρα
κάτω απ’ τα χάδια των ερωτευμένων
στην οσμή των μνημείων.

Ο λόγος ήταν ότι χάλασαν τη βρύση
έξω απ’ την Αίγλη
στην οδό Κασσάνδρου
γι’ αυτό περνούσε η γυναίκα.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες για τσάι
 
«Το τσάι είναι έτοιμο κι ίσως να κρυώσει
Γιατί το τσάι πάντα έτσι κάνει
Κι όμως τότε δεν κρύωνε το τσάι.»
Άρης Αλεξάνδρου

1. Το τσάι των τρελών

Μια βροχερή μέρα
είναι πάντα μια πρόφαση για τσάι,
μας έλεγε η θετή μας κόρη
σκύβοντας πάνω στο αλληγορικό φλιτζάνι της,
έτσι εξηγούνται τόσα βροχερά βράδια.

Ύστερα το φλιτζάνι χανόταν στα σύννεφα
το τσάι κυλούσε στα λόγια μας,
μας έπνιγε,
μαύρο ποτάμι διέσχιζε τον ύπνο μας
πλημμύριζε μέσα στις δεκαετίες
εισχωρούσε απ’ τα ανοιχτά παράθυρα
στα υπόγεια του αιώνα μας
το μαύρο τσάι των τρελών και των υπόπτων.

Κι όσοι μαζί μας ήπιαν και ξαγρύπνησαν
σε κυλικεία δικαστηρίων
και σε φθινοπωρινές κλινικές
χάσαν οριστικά τα συμπεράσματα.

Ίσως γι’ αυτό ποτέ το τσάι δεν τελείωνε.
Ίσως γι’ αυτό ποτέ δεν επιστρέφανε οι καλεσμένοι.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)