Aναγνωστάκης -
Κύρου -
Θασίτης, η τριάδα των «κοινωνικών ποιητών» ή των «στρατευμένων ποιητών» ή των «ποιητών της κοινωνικής αγωνίας» της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς στη Θεσσαλονίκη. Πόσο οικεία, πόσο φιλικά, πόσο αγαπημένα ονόματα για μας και πόσο άγνωστα ή παράφωνα να ηχούν στους νέους τώρα!!!
Σαν μια μακρινή ιστορία που δεν τους αφορά.
Ίσως αυτό να ήξερε ο Αναγνωστάκης και έμεινε σχεδόν βουβός τριάντα χρόνια ως τον θάνατο του. Ίσως αυτό να ήξεραν ο Κύρου και ο Θασίτης που παρέμειναν διακριτικά στο περιθώριο.Τι να άλλο να πουν για την ηττημένη γενιά τους; Τι άλλο να πουν για το ηττημένο όνειρο και την ηττημένη ελπίδα για μια καλύτερη ζωή; Τι άλλο να πουν για την ηττημένη Ελλάδα; Τι άλλο να πουν και να ακουστεί η φωνή τους μέσα στα μεγάφωνα των διαφημίσεων; Τι άλλο να πουν σε μια χώρα όπου δικαιώθηκε ο ταγματασφαλίτης, ο χαφιές και ο εργολάβος, η λαχτάρα του εύκολου πλουτισμού, η απληστία, ο εξευτελισμός και η εκποίηση των πάντων;
Κι όμως αυτοί οι ποιητές σας αφορούν, παιδιά. Σας αφορούν αυτά που λένε. Σαν να τα λένε τώρα για πρώτη φορά.
Σας αφορούν οι
Κραυγές του Κλείτου. Μιας από τις πιο ευγενικές, από τις πιο γνήσιες ποιητικές φυσιογνωμίες του αιώνα που πέρασε. Καθώς παρακολουθούμε όλα αυτά τα γελοία πρόσωπα στην οθόνη, καθώς παρακολουθούμε τους προεκλογικούς περιοδεύοντες θιάσους με τους ξετσίπωτους γελωτοποιούς να υπόσχονται στους πάντες τα πάντα, καθώς μένουμε βουβοί μπροστά σε μια πυρπολημένη χώρα που αύριο θα μετατραπεί σε οικόπεδα, καθώς η πορνεία ως τρόπος ζωής έχουν κυριαρχήσει και το μέλλον σας είναι να πουληθείτε σε όσο το δυνατόν καλύτερη τιμή, ο Κλείτος Κύρου σας αφορά.
Σας αφορά το πάθος και η αγάπη, σας αφορά η ψυχή. Σας αφορούν οι κραυγές πριν πάνω από μισό αιώνα που ίσως κάποτε τις νιώσετε και σαν δικές σας κραυγές. Σας αφορά η γενιά που προδόθηκε, που χάθηκε, που στήθηκε στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Σας αφορά η γνήσια ζωή και όσα δεν εκτίθενται στην αγορά προς πώληση. Αυτές τις κραυγές μπορεί να τις θυμάστε όταν η νέα γενιά, η δική σας γενιά, σκοτώνεται στην άσφαλτο, πετιέται σαν κουρέλι απ' τα ναρκωτικά στα ερειπωμένα σπίτια, ψάχνει για ένα «ιδιωτικό όραμα» και για μια «κονόμα» για να γεμίσει το κενό της μοναξιάς της.
Δεν ξέρω πόσα χρόνια θα χρειαστούν, πόσες γενιές ίσως, για να ξαναγεννηθεί το όνειρο. Ξέρω όμως ότι χωρίς όνειρο δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος. Χωρίς τους άλλους δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος. Και ξέρω ότι άλλη ελπίδα από σας δεν υπάρχει. Διαβάστε τον Κλείτο Κύρου που έφυγε και θα είναι πάντοτε κοντά μας.