Κώστας Πλαστήρας, Κλίση ρήματος
Μιλώ παράλογα
Μιλάς παράλογα
Μιλά παράλογα
Ασκούμαστε στην ομιλία και τον παραλογισμό
Ανάγκη των χρόνων να μιλώ παράλογα
Έτσι που όλα καταληπτά για τους συνανθρώπους
που χωλαίνουν και δεν το γνωρίζουν
που μηρυκάζουν και δεν θέλουν να το πιστέψουν
Μιλάς παράλογα
Εσύ που σήμερα μαζί κι αύριο χωρίς έρεισμα
μεταπηδάς την ιδεολογία σου
Μιλάς παράλογα αντιμέτωπος της ρυθμισμένης ζωής
Μιλά παράλογα
Αυτός που κυριολεκτεί και περιγράφει την ιστορία
τις συμπληγάδες που κλείνουν και που ορίζοντα
στο ανοιγοκλείσιμο δεν βλέπεις
Μιλούμε παράλογα
γιατί δεν μας έμεινε άλλο να κάνουμε
για δεν έμεινε παρά να παραλογιζόμαστε εν εαυτώ
Από τη συλλογή Mark Alexander Loys συζητάς τα περασμένα (1995)
Μετά το theatre of the absurd, να και η ποίηση του παραλόγου.
δεν βλέπω
δεν σημαίνει δεν υπάρχει
πίσω απ' την όρασή μου
ρέουν ηφαίστειοι ποταμοί
φτεροκοπούν χίλια πουλιά
υφαίνεται με θαύματα
το μαγικό χαλί του κόσμου
Δεν νομίζω... μάλλον το παράλογο της καθημερινής ζωής και του κόσμου όπως τον καταντήσαμε είναι το θέμα μας εδώ. Εκτός αν κάνω κάποιο τραγικό λάθος, πράγμα που είναι εξαιρετικά πιθανό.
Το παράλογο της ύπαρξης δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στο παράλογο της καθημερινής ζωής. Όπως καταντήσαμε τον κόσμο και όπως ήταν πάντα.
Να μείνουμε λίγο στο ποίημα του Κώστα Πλαστήρα;
Δηλαδή το παράλογο της ύπαρξης μάς οδηγεί στη «μεταπήδηση» της ιδεολογίας και στο να βρισκόμαστε αντιμέτωποι της ρυθμισμένης ζωής; Και το ίδιο παράλογο μάς κάνει να επιζητούμε τη «ρυθμισμένη» ζωή;
Οι λέξεις αλλάζουν, η φύση και η μοίρα του ανθρώπου όχι.
Και δεν ξέρω κανένα σαρκοβόρο που να αναγνωρίζει το κλαδί ελιάς παρά μόνο τη μυρωδιά του αίματος.
Λοιπόν, εγώ το τίμημα το έχω καταβάλει στο ακέραιο. Κανένας δεν μου χάρισε, καμία εύνοια δεν επιζήτησα.
Χρωστάω ακόμα; Kαλώς, θα συνεχίσω να πληρώνω. Tι άλλο θέλεις από μένα;
Φυσικά θα συνεχίσω να γράφω, μέχρι τελευταίας πνοής.
Αυτή την υπόσχεση ήθελα αλλά με παίδεψες και με το τσιγκέλι σου την απέσπασα. Δράττομαι άλλη μια φορά της ευκαιρίας να σ' ευχαριστήσω πολύ για την παρουσία σου στο φόρουμ, για την εμπιστοσύνη σου και την τιμή που μου έχεις κάνει να μου δείξεις κάποια αδημοσίευτα ποιήματά σου, αλλά πρωτίστως για τη βοήθεια που αφειδώς μας προσφέρεις.
Ωστόσο, δεν θα μπω ποτέ στον πειρασμό να σ' ευχαριστήσω που ήδη αγάπησες όσο κι εγώ αυτή τη μικρούλα ανθολογία μας (που πάει να γίνει μεγάλη και τρανή με τη συμπαράστασή σου) γιατί η αγάπη αυτή δεν εκτιμάται, δεν αποτιμάται, δεν μετριέται, δεν σηκώνει ευχαριστίες και ταμπελάκια - η αγάπη είναι καρπός ψυχής και εξάλλου είπαμε... άλλοι μαζεύουν γραμματόσημα (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11825.0), μα εμείς περί άλλα τυρβάζουμε και πιστεύω πως πολύ καλά κάνουμε.
Νίκος Γρηγοριάδης, Σαν τις φασκιές
Μάνα,
τα «μαμά» και «μανούλα» που ήξερες
ξέχασέ τα. Κι άσε τα «μη»
και τα «να 'ρθεις νωρίς».
Εγώ τώρα πια, μάθε το,
είμαι τυλιγμένος στις αφίσες
και τις κόκκινες σημαίες,
ζεστές, μάνα,
ζεστές και στοργικές
σαν τις φασκιές σου.
Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Εδώ ξεφύγαμε εντελώς από τον ερωτισμό που συνήθως διακατέχει τους στίχους του Νίκου Γρηγοριάδη και περάσαμε σε κάτι πιο «στρατευμένο». Υπάρχουν κι άλλα ποιήματά του με περιεχόμενο αυτής της μορφής; Ομολογώ ότι με εξέπληξε λίγο αυτό το ποίημα γιατί στην ίδια συλλογή υπάρχουν και ιδιαζόντως ερωτικά ποιήματα.
Οι διατυπώσεις με «συνώνυμα» της λέξης «στρατευμένος» δεν με απασχολούν ιδιαίτερα στην παρούσα φάση. Εξάλλου, προσωπικά δεν βρίσκω κάτι στραβό στο να είναι κανείς «στρατευμένος», πρωτίστως στις ιδέες του.
Εδώ ισχύει αυτό που είπε ο Νίτσε: Ό,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό.
Όχι πάντα. Μπορεί και να σε αφήνει φυτό για μια ολόκληρη ζωή - με όλο το σεβασμό στο Νίτσε και τις ρήσεις του, ε;Αυτό που λες είναι αυτονόητο. Οι δοκιμασίες όμως στη ζωή σε σκληραγωγούν και δρουν ως ενισχυτικά του ανοσοποιητικού συστήματος για σκληρότερες δοκιμασίες.
Αυτό που λες είναι αυτονόητο. Οι δοκιμασίες όμως στη ζωή σε σκληραγωγούν και δρουν ως ενισχυτικά του ανοσοποιητικού συστήματος για σκληρότερες δοκιμασίες.
Νομίζω ότι εξαρτάται από τον χαρακτήρα και τις συγκυρίες. Ξέρω ανθρώπους που οι συνεχείς δοκιμασίες τούς τσάκισαν, αργά αλλά σταθερά.
Πριν 40 χρόνια περίπου στο Λονδίνο, μου είχε διαγνωστεί "άγχος και κατάθλιψη" με τάσεις αυτοκαταστροφής (την όλη κατάσταση περιγράφω στο αυτοβιογραφικό μου μυθιστόρημα, Η γοητεία των δευτερολέπτων, 2001). Πάλεψα επί πολλά χρόνια για να ξεπεράσω τη μαυρίλα με ελάχιστα φάρμακα και κυρίως με εκείνα που ήταν ταυτόχρονα η δύναμη και η αδυναμία μου. Τη γνώση και την ευαισθησία. Και, αφού συνεχίζω να είμαι εδώ, μάλλον τα κατάφερα.
Δεν έχουν κάνει και πολύ ομορφότερα πράγματα οι ποιητές από το να αυτοκτονούν; Μήπως μπορούμε να επικεντρωθούμε σ' αυτά και να αφήσουμε τη μαυρίλα μακριά; Κοίτα να δεις τι συζητάμε στη χώρα που έβγαλε ποιητές του ήλιου, της θάλασσας και του καθαρού ουρανού.
Μα αυτός ο ήλιος είναι, φτερωτή μου, που δεν αντέχεται. Αυτός ο ήλιος, ο καθαρός, που φτάνει μέχρι βαθιά στην ψυχή και τα καίει όλα, που συντρίβει το νου.
Σου κάνει καλύτερο κλικ (τι έκφραση!!!) το «ηλιοφάγος»;Να φουντάρεις αποκλείεται, βεβαίως. Την αγαπάς τη ζωή σου. Αν το αποφασίσεις, όμως, καλύτερα να μιμηθείς την Woolf πηγαίνοντας σε κάποιο ειδυλλιακό ποταμάκι και όχι στο μολυσμένο Θερμαϊκό.
Κοντολογίς, θες να φουντάρω για να ησυχάσετε από μένα; Υπάρχει, βρε, καλύτερος αναγνώστης από μένα; Όχι, πες...
Θωμά μου, ακόμα στη Χαλκιδική είσαι και το γλεντάς; Πολύ στην ωδική και την ορθοφωνία μού το έχεις γυρίσει τις τελευταίες μέρες. :-))) Αλλά, συνεχώς πετυχαίνεις τα αγαπημένα μου τραγούδια ένα προς ένα. Εύγε!Δυστυχώς, είμαι εγκλωβισμένος στη Θεσσαλονίκη. Επειδή μου αρέσουν τα απρογραμμάτιστα (ως γνήσιος Έλλην) τι θα έλεγες για μια βόλτα στην παραλία (εγώ θα είμαι προς τη μεριά της θάλασσας για ευνόητους λόγους, μετά από αυτά που είπες για φουντάρισμα) ή θερινό σινεμά ή παγωτό στην Αριστοτέλους ή στο Ζύθο στα Λαδάδικα ή στο Ντορέ, απόψε, οσονούπω. Ο Τόλης είναι ευπρόσδεκτος και πας πικραμένος και πάσα πικραμένη.
Θωμά μου, πρέπει να παραδώσω αρχεία γύρω στα μεσάνυχτα οπότε για σήμερα μου είναι αδύνατο. Από αύριο, όποτε πεις. Οι υπόλοιποι να πάτε και να πιείτε κάτι παραπάνω και για μένα.
Μας το έχεις πει κι άλλες φορές αυτό το ποίημα !
Τόλη, η σιωπή της προς απάντησή σου! Μην την εξωθείς στα άκρα.
Εσύ που γνωρίζεις από γυναίκες, έτσι είναι αυτά τα τρυφερά πλάσματα;
(Εγώ είμαι με το μέρος των τρυφερών πλασμάτων.)
Έχει και συνέχεια:
Επί κάγκελω αραγμένη
εριτίμου ποιητή,
απειλεί πως θα τον ρίξει
στο λιμάνι να πνιγεί.
Φτου, γμτ! Πάλι για σοβαρούς ανθρώπους μας πέρασαν!
... Εγώ θα συμφωνήσω με πολλά από τα διαγγέλματα των πολιτικών αρχηγών. Πρέπει να ξεπεράσουμε τα κομματικά. Κι έχουμε το χρόνο να δούμε τι φταίει. Και πρέπει η πολιτεία μετά τις πυρκαγιές να μην μείνει αδρανής. Ενωμένοι, η Ελλάδα ανήκει σε όλους μας. Γιατί δεν είναι φωτιές κατά σύμπτωση. Υπάρχει οργανωμένο σχέδιο. Και μακριά από εμένα μομφές για κόμματα και πολιτικά πρόσωπα. Δεν είναι δυνατόν σήμερα να καίγεται όλη η Ελλάδα. Ποτέ δεν έχει γίνει αυτό, σε κανένα μέρος του κόσμου. Κάποιοι θέλουν αποσταθεροποίηση, κάποιοι θέλουν χάος, κάποιοι χαίρονται από μακριά ή από κοντά. Ενωμένοι και αγαπημένοι, μια γροθιά, εδώ στη Θεσσαλονίκη να πολεμήσουμε και να βγούμε νικητές».
Πηγή: http://www.ana.gr/anaweb/user/showprel?service=3&maindoc=5632709
[Από την ενότητα Διαβατήριος έρωτας]
Γιάννης Καρατζόγλου, Τέλος Αυγούστου
Τέλος Αυγούστου και το φεγγάρι του απολογητικό,
που λέει, όσοι πρόλαβαν ενθύμια σπείραν,
και τώρα μνήμη.
Τέλος Αυγούστου η καρδιά μαύρο λιθάρι
τα τσίπουρα θα βγουν στον νέο τρύγο
από σταφύλια μαύρα.
Τέλος Αυγούστου τα τραγούδια έχουν πια σωθεί
οι αναμονές δεν έχουν τίποτα να δουν
πλην του χειμώνα.
Τέλος Αυγούστου μας φορτώσαν σαν σακιά
με μια μπουκιά κατάστρωμα κι άλλοι αμπάρι
στη μαύρη Ελλάδα.
Τέλος Αυγούστου πάντα κλαίγανε οι μάνες γοερά
για τα τσιφλίκια και τα σύκα της πατρίδας
για τους χαμένους.
Τέλος Αυγούστου μ' άφησες και μπήκα φυλακή
χρόνους οκτώ σε κάτεργα εκδίκησης
χωρίς αγάπη.
Από τη συλλογή Αποτελέσματα χρήσεως (2006)
Ας αποχαιρετήσουμε, λοιπόν, το καλοκαίρι μ' αυτό το λυπημένο ποίημα του Γιάννη Καρατζόγλου, ελπίζοντας ότι το φετινό φθινόπωρο θα 'ναι καλύτερο από τον Αύγουστο που «σβήνει» απόψε ενώ τα δάση καίγονται (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8471.msg89991#msg89991) ακόμα.
Μαρία Καρδάτου, Το γνωστό όνειρο
Το παλιό όνειρο
που επανέρχεται
λαγός φοβισμένος
τρέμοντας κάτω από
τη λευκή γούνα του
ποτέ δεν θα πραγματοποιηθεί
Προς τι οι άγρυπνες νύχτες
προς τι η απεργία πείνας των λέξεων
Τίποτα δεν αλλάζει
Σαν την άμπωτι και
την παλίρροια
θα το υποδέχεσαι με χαρές
καλώς το και πάλι
Και το κομμάτι εκείνο
του ουρανού
θα μετατρέπεται
σε αγροτεμάχια
Δημοσιευμένο στο περιοδικό Πάροδος, τεύχος 14 (Ιούνιος 2007)
Το ξέρεις, άνθος μου, ότι είχαμε αρτοποιούς και οικοδόμους ποιητές στη Θεσσαλονίκη; (Η δουλειά κάνει τους άντρες - και τους ποιητές- το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί). Δεν αστειεύομαι.
Ελεύθεροι οι πειραματισμοί αλλά και η κάθε είδους "αναπαλαίωση", αρκεί να μην υποδηλώνει άγνοια και αφέλεια.
Υποθέτω ότι η ποιήτρια, σε ώριμη πλέον ηλικία, αισθάνθηκε την ανάγκη να εκφραστεί, έστω και στιγμιαία, με την αυθόρμητη αθωότητα των εφηβικών της χρόνων.
Αχ, αυτή η απαισιοδοξία σου... μα, λύσε μου την απορία: γιατί θεωρείς πάντα το αποτέλεσμα της ίδιας της ζωής προδικασμένο; Τι πάει να πει «από πριν τουφεκισμένοι στρατιώτες»; Ποιος το 'πει και ποιος το ορίζει;Ο Τόλης το είπε σωστά. Θα το επέκτεινα, λέγοντας ότι ήμαστε ήδη τουφεκισμένοι... απλώς περιμένουμε τη χαριστική βολή. Το πρώτο είναι γραμμένο στο DNA το δεύτερο, άγνωστο, ίσως είναι κάποιος απρόσεκτος ταξιτζής, όπως συνέβη με το συμμαθητή μου Δημήτρη Καρέλλη (κατά κόσμον Διονύση Τσιμώνη).
Μανόλης Ξεξάκης, Άτιτλο (Ελληνική επαρχία, γενέθλια γη...) (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=7273.msg167622#msg167622)
Ελληνική επαρχία, γενέθλια γη
έδρα της υπερβολής που ραντίζει
το χώμα της πρωτεύουσας
και φυτρώνουν όλα αυτά τα ξόρκια
της καθημερινής μίζερης ζωής.
Από τη συλλογή Κάτοπτρα μελαγχολικού λόγου (1987)
Γιάννης Καρατζόγλου, Πιστοποιητικό
Δεν μίλησα, Γιάννη, δεν φώναξα
κοιμόμουνα κι εγώ τη χειμερία νάρκη
ανώριμος στο χρέος - πλην του έρωτα.
Κι ενώ σίδερα κρύβαν τ' αδέρφια μας
γνωστοί και φίλοι λιγοστεύαν ένας ένας
πάλι δεν μίλησα - ομολογώ φοβόμουν.
Αύριο-μεθαύριο, δε γίνεται, θα ξεδιπλώσουν οι σημαίες,
θα μυρμηγκιάζουν οι πλατείες λευτεριά
μπράτσα υψωμένα θα φυτρώνουνε στους δρόμους
εγώ ξανά δεν θα μιλώ - πάλι θα νιώθω μόνος.
Γιατί θα ξέρω πώς δεν έβγαλα κανένα πιστοποιητικό
εξόν από δικαιολογίες: πώς όταν ξύπνησα ήταν πια αργά,
δεν είχα βρει κανέναν...
Από τη συλλογή Δ Ξ Θ (1975)
[Από την ενότητα 18 άλλα ποιήματα]
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Σταδιοδρομία (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11764.msg95842#msg95842)
Αφιερώνεται στους Νέους
Γιατί όταν ξεκινήσαμε δε βρέθηκε κανείς
στην αφροσύνη μας τη φρόνησή του ν' αντιτάξει;
Ναι, ο σκοπός ήταν ψηλός κ' η πρόθεση ευγενής,
μα εφύγαμε απροετοίμαστοι, με δίχως καμμιά τάξη.
Τη γνώση τη θεωρούσαμε σαν πράγμα περιττό,
πεζή φροντίδα των κοινών και ταπεινών ανθρώπων.
Ο ενθουσιασμός μας ήτανε εφόδιον αρκετό
για τη λαμπρή κατάκτηση των νέων άγνωστων τόπων.
Χωρίς περίσκεψη, χωρίς αμφιβολία καμμιά
για την ορθότητα του τολμηρού διαβήματός μας,
κινήσαμε προτείνοντας τ' άλκιμα νέα κορμιά,
με την ανόητη φλόγα της αισιοδοξίας εντός μας.
Όταν επροχωρήσαμε πολύ κι' ο δισταγμός,
παιδί της πείρας, άρχισε να κρούει το λογικό μας,
σκεφθήκαμε αν δεν ήτανε ο ύστατος ηρωισμός
ν' αφήσουμε ανεκπλήρωτο το πλανερό όνειρό μας.
Με φόβο εκοιταχτήκαμε στα μάτια σιωπηλοί,
γυρίζοντας μ' ανησυχία τα βλέμματά μας πίσω.
Αλίμονο, η αφετηρία μακριά ήτανε πολύ
και λέγαμε ο καθένας μας: «αργά είναι να γυρίσω».
Κριθήκαμε έτσι απ' την αδυναμία μιας στιγμής,
άβουλοι, την ανάγκη κάμνοντας φιλοτιμία.
Το θεωρήσαμε οι δειλοί πια ζήτημα τιμής
αργά να μην αρχίσουμε μια νέα σταδιοδρομία.
Και τώρα; Στο μεταίχμιο του όνειρου και της ζωής,
μας απωθεί απ' τη μια η ζωή και τ' όνειρο απ' την άλλη.
Απολωλότα πρόβατα, στρατιώτες αδαείς!
Δε μένει παρά το άδειο μας να σπάσουμε κεφάλι.
Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)
Να κι ένα ποίημα από την πρώτη συλλογή του Γιώργου Βαφόπουλου που περιλαμβάνει τα ποιήματα της περιόδου 1924-1931. Πρόκειται για νεανικά ποιήματα (όχι τα πρωτόλειά του) όπου ο ποιητής ακολουθεί τους κανόνες της ομοιοκαταληξίας - αμέσως μετά «αποτάσσεται τον σατανά» της ρίμας :-) και γράφει πολύ πιο αβίαστα και ελεύθερα.
Τόλη, εδώ έχουμε μια ωραία σύμπτωση: πριν από 76 χρόνια στο ποίημα αυτό ο Γιώργος Βαφόπουλος πραγματεύεται το θέμα της επαγγελματικής αποκατάστασης των νέων που συζητούσαμε για ώρες τις προάλλες μετά τη δημοσίευση του ποιήματος Βιογραφικό επαγγελματικής χρήσεως (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8471.msg170144#msg170144) του Γιάννη Καρατζόγλου. Και μάλιστα χρησιμοποιεί «αιχμηρά» λόγια: Το θεωρήσαμε οι δειλοί πια ζήτημα τιμής αργά να μην αρχίσουμε μια νέα σταδιοδρομία.
Αναστάσης Βιστωνίτης - Ειδήσεις, 2 (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11764.msg96026#msg96026)
Συνομιλίες, ονόματα νεκρών,
στεγνά απογεύματα στο καφενείο.
Η σκέψη μου από πέτρα και μπετόν
μού κομματιάζει το κρανίο.
Είμαι από σύννεφα και πυρετό,
οι χθεσινές μου σκέψεις μ' αρρωσταίνουν.
Σκέψεις για την ανία και το στρατό,
για τις ιδέες που επιμένουν.
Βαθιά μες στ' αδιάφορο φως
υπάρχει η ερημιά και η πόλη.
Με μαύρο δίκοχο, γελώντας σαν τρελός
ο διάβολος πυροβολεί μ' ένα πιστόλι.
Από τη συλλογή Τέφρες (1980)
Εδώ, Τόλη, ο Αναστάσης Βιστωνίτης με αιφνιδίασε με τη χρήση της ομοιοκαταληξίας. Είναι, βέβαια, το δίδυμο ποίημα του προηγούμενου που δημοσιεύσαμε, αλλά διαφέρει κατά πολύ. Υπάρχει, λες, κάποια εξήγηση;
Βεβαίως, οφείλω να επισημάνω ότι τα ποιήματα της συλλογής Τέφρες γράφτηκαν στην περίοδο 1975-1977 και τότε ο ποιητής ήταν μόλις 23-25 χρονών και ίσως ακόμα πειραματιζόταν όσον αφορά το ύφος και τη μορφή της γραφής του.
[Από την ενότητα Α]
Γιάννης Υφαντής, Είναι που με φαρμάκωσε η γνώση (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8475.msg169873#msg169873)
Αν είναι που αυτή η γη κατάντησε
μια απομακρυσμένη σκοτεινή επαρχία∙
αν είναι που αυτός ο κόσμος έγινε απόκοσμος,
αν είναι που αυτή η ζωή έγιν' υπόνοια ζωής
τούτο το φως υπόνοια φωτός τούτος ο χρόνος
ένα λησμονημένο παρελθόν
είναι που με φαρμάκωσε η γνώση.
Η γνώση ήταν γλυκειά στο στόμα και πικρή στα σπλάχνα η γνώση κάποτε
μου γλύκαινε τη ματαιοδοξία η γνώση τώρα
δεν επιτρέπει να γευτώ ούτε μια ψευδαίσθηση.
Η γνώση ερήμωσε τη γνώση∙ πια δεν έχω
πού ν' ακουμπήσω το κεφάλι μου. Και σκέφτομαι
το Λάζαρο που όπως λένε τίποτα δε θέλησε να πει
παρά μονάχα στις φασκιές του τάφου ακόμα τυλιγμένος ζήτησε νερό
για να ξεπλύνει τα φαρμακωμένα σπλάχνα του.
Από τη συλλογή Ο καθρέφτης του Πρωτέα (1986)
Δηλαδή, Τόλη, είναι ιοβόλος η γνώση ή η ποίηση;
Όπως λέει και η παροιμία, «η γνώση φέρει πόνο». Η ποίηση όμως δεν είναι ιοβόλος, η ποίηση είναι βάλσαμο, παρήγορη και λυτρωτική.
Οι πληροφορίες πρέπει βέβαια να γίνουν γνώση, η γνώση καλλιέργεια, και η καλλιέργεια τρόπος ζωής. Είμαστε θνητοί και έχουμε χιλιάδες προβλήματα και χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη μοίρα μας, δεν θα ζήσουμε όμως με ψευδαισθήσεις, δεν θα ζήσουμε σαν τα ζώα και δεν θα φύγουμε σαν τα ζώα.
Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Λατρευτικό (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11764.msg166662#msg166662)
είσαι στα χέρια μου ένας άγιος
που αδίστακτα γδύνω και μαστιγώνω
από κάθε σχισμή σου αναβλύζει ο χυμός
που μουσκεύει τον έρωτα
για να πίνω
και να λατρεύω
εσένα
που είσαι μέσα στα χέρια μου
και περιέχεις την έκρηξή μου
Από τη συλλογή Κυκλικά (1982)
Εγώ βρίσκω συγκλονιστικά αυτά τα μικρά ερωτικά ποιήματα της Μυρτώς (και άλλα που δεν έχουν ακόμη δημοσιευτεί). Με ελάχιστους στίχους («όχι ρόδο αλλά ρόδι, έτοιμη χειροβομβίδα» στο προηγούμενο), εκφράζει όλο το πάθος και τον αισθησιασμό της ερωτευμένης γυναίκας. Τη στιγμή που σπάζουν τα κοινωνικά δεσμά, ακαριαία εξαφανίζονται όλες οι αναστολές, και κυριαρχεί «το ζώο που κρύβω» στην πρωτόγονη γνησιότητά του.
...
και να λατρεύω
εσένα
που είσαι μέσα στα χέρια μου
και περιέχεις την έκρηξή μου
Aναρχοερωτικού. Ο έρωτας είναι αναρχοαυτόνομος, δεν αναγνωρίζει καμία άλλη εξουσία. Χαρακτηριστική είναι η λέξη «έκρηξη», καθώς και η τάση του θηλυκού να μαστιγώσει, να πιει το χυμό του και, κατ' επέκταση, να φάει το αρσενικό.
Νίκος Γρηγοριάδης, Καλεσμένος του έρωτα
Κι όμως το 'νιωσα αμέσως, το κατάλαβα
ξανά πως καλεσμένος ήμουν του έρωτα,
αφότου μια τυχαία λάγνα σου ματιά
στάθηκε λίγο εντός μου, με κυρίεψε
στέλνοντάς μου το νεύμα, μια υπόσχεση.
Ξέρει η καρδιά από τέτοια, δε γελάστηκε
ποτέ σε συναντήσεις τόσο κρίσιμες.
Βάζω φτερά στα πόδια για το σπίτι μου,
παίρνω και το λουτρό μου, αρωματίζομαι,
φρεσκοπλυμένα βάζω ρούχα καθαρά,
πανέτοιμο το σώμα να 'ναι και ζεστό,
χαρά να σου προσφέρω, πόθο κι ηδονή.
Πού κατοικείς δεν ξέρω, όμως θα σε βρω∙
η ευωδιά που αφήκες όλα πότισε,
δρόμους, πάρκα και σπίτια και τον ουρανό.
Μες στα λουλούδια σ' ήβρα που περπάταγες
κι ευώδιαζε η ανάσα σου στα πέρατα.
Κι ως έφτασα κοντά σου τ' αβρό γέλιο σου
άνθισε στη θωριά σου ρόδο κόκκινο.
Το χέρι μου απλώνω τρεμουλιάζοντας,
πειθήνια συντονίζεσαι στο βήμα μου
ως του σπιτιού την πόρτα που από μόνη της
διάπλατα ανοίγει και σε δέχεται.
Στο πλάι καρτερεί ο ορθός ο έρωτας
που οδηγεί τους δυο μας ως την κάμαρα,
πλημμυρισμένη ρόδα και αρώματα.
Τρέμοντας σε ξεντύνω στο σκιόφωτο,
στην κλίνη ανθούν τα μέλη, λάμπει η σάρκα σου,
σέλας με φως αιώνιο και ανέσπερο.
Και πια δεν έχω έγνοια για παράδεισο,
αφού μαζί σου είμαι σε γλυκιά άβυσσο.
Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Και πια δεν έχω έγνοια για παράδεισο,
αφού μαζί σου είμαι σε γλυκιά άβυσσο.
Πολύς ρεαλισμός! Διερωτώμαι αν υπάρχουν πορνογραφικά ποιήματα και ποια είναι η κόκκινη διαχωριστική γραμμή που διαγράφει τα όρια.
Το ποίημα του Νίκου είναι ένα απόλυτα αθώο ερωτικό ποίημα, Θωμά.
Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου, Ανθρώπινη πολιτεία
Αυτή η πόλη μού αρέσει πολύ
Με τη διάφανη ομίχλη στα μαλλιά σου
Τη γυαλιστερή υγρασία στα μάτια σου
Απλώνω τα χέρια δε σκοντάφτω
Σα να φοβάμαι σα να διασκεδάζω
Πού είσαι πού κρύβεσαι;
Εγώ δε γνώρισα σ' άλλες πολιτείες το θαύμα
Εδώ μέσα είναι το δικό μου φως
Μου ταιριάζει σαν ένα δικό μου πορτρέτο
Δε μας χρειάζονται πολλά παράθυρα
Από ένα άνοιγμα κοιταζόμαστε
Βυθίζουμε τα χείλη στην πιο βαθιά αναμέτρηση
Κοιμήσου με το χέρι μου στο χέρι σου
Είμαι εγώ
Από τη συλλογή Διασταυρώσεις (1965)
Γιάννης Σταύρου, Κυριακάτικος περίπατος (στη Θεσσαλονίκη)
(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.yannisstavrou.gr%2Fwalking-p.jpg&hash=52946eebe6aa48e9b13ece2b39bd9bea5c7da5be)
Πηγή: http://www.yannisstavrou.gr/collection-g16.htmΚαι η φωτογραφία που κατ' εξοχήν ταιριάζει στο προηγούμενο ποίημα της Μαρίας Αγαθοπούλου:
(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.thessalonikicity.gr%2Feikones%2Fphotos-20-21-ai-3%2F20-21-ai_dimthes-paralia-1.jpg&hash=d7f2d1e0b10ad5627b96008fd5596f485c7303fb)
http://www.thessalonikicity.gr/eikones/20-21-ai-paralia-3.htm
Τόλη, ο Στέλιος Λουκάς κάνει την εκπομπή «Ένα βιβλίο, ένα ταξίδι» στο κανάλι TV100, έτσι δεν είναι;
Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου, Παντομίμα
Μίλα σιγά να μην ακούγεσαι
Εδώ ακριβώς πάνω στα χείλη
Σημαδεύουν την κάθε λέξη μας
Μίλα σιγά
Αν μπορείς με νοήματα μόνο
Από τη συλλογή Τα επακόλουθα (1978)
Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Άτιτλο (Οδύνη θλίψη πόνος λύπη και στεναγμός...)
2
Οδύνη θλίψη πόνος λύπη και στεναγμός
όταν συλλογιέμαι τα καθ' εαυτόν
όταν μεμονωμένα εξετάζω τον απέναντι
όλα τα πάντα διαψεύδονται
όταν περιορίζω την εξέταση στην κίνηση
δίχως να ξεχωρίζω τον σκοπό που υπηρετεί
σκοπός της σαρκός σαρκικός άσαρκος
αισθητός με την σάρκα που την σκοτώνει
...
Από το βιβλίο Ν. Γ. Πεντζίκη, Παλαιότερα ποιήματα και νεώτερα πεζά (1980)
Ένας ποιητής της Θεσσαλονίκης πρέπει δυο φορές καλύτερος από τον Αθηναίο για να έχει το έργο του την ανάλογη προβολή και αναγνώριση, ενώ ένας ποιητής που ζει στην επαρχία, τρεις και πέντε φορές καλύτερος. Αποτέλεσμα να μετακινούνται στη πρωτεύουσα όσοι δημιουργοί θεωρούν σημαντική την τυπική τους καταξίωση, την προβολή τους και τη βράβευση, κάτι εξωλογοτεχνικό και ουσιαστικά αδιάφορο, αν όχι προσβλητικό. Κάτι σαν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Αποτέλεσμα να μην έχει δοθεί το, ούτως ή άλλως από χρόνια απαξιωμένο, κρατικό βραβείο ποίησης σε Θεσσαλονικέα ποιητή για πάνω από 20 χρόνια, ενώ ο κάθε γλείφτης και παρακοιμώμενος στην Αθήνα το έχει ήδη πάρει.Τα σχόλια του Τόλη για τους παρακοιμώμενους και γλοιώδεις γλείφτες του κράτους των Αθηνών διατρέχουν όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής και όχι μόνον την αναγνώριση της λογοτεχνικής αξίας του έργου των συγγραφέων. Θυμήθηκα, εν προκειμένω, τη σατιρική και καυστικότατη παράφραση που φιλοτέχνησε ο Κώστας Βάρναλης στο γνωστό ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου Η Προσευχή του Ταπεινού. Αντιγράφω τα ποιήματα από το Διαδίκτυο.
Τα σχόλια του Τόλη για τους παρακοιμώμενους και γλοιώδεις γλείφτες του κράτους των Αθηνών διατρέχουν όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής και όχι μόνον την αναγνώριση της λογοτεχνικής αξίας του έργου των συγγραφέων. Θυμήθηκα, εν προκειμένω, τη σατιρική και καυστικότατη παράφραση που φιλοτέχνησε ο Κώστας Βάρναλης στο γνωστό ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου Η Προσευχή του Ταπεινού. Αντιγράφω τα ποιήματα από το Διαδίκτυο.
Γνωστή είναι και η σύγκρουση του Σεφέρη με τον περίφημο δοκιμιογράφο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο, που έφερε στην επιφάνεια τις συναλλαγές και το λογοτεχνικό παρασκήνιο. Παρασκήνιο το οποίο αναφέρει και ο Γιώργος Βαφόπουλος στις Σελίδες Αυτοβιογραφίας τουΤόλη, παρόλο που το παράθεμα είναι από άλλο νήμα, νομίζω ότι ανήκει εδώ η ερώτηση. Θα ήθελα να μάθω περισσότερα για την κόντρα που αναφέρεις μεταξύ αυτών των δύο σημαντικών ανθρώπων.
Μια μικρή παρέμβαση, λόγω της (επόμενης) ημέρας:Αγαπητέ Τόλη
Μια που μιλάμε για μνήμη, παρακαλώ, ας μην ξεχνάμε τη λαχτάρα (του χαρταετού, του παιδιού, ξέχασα τι ήθελα να πω...).
Ζωή Καρέλλη, Ηδυπάθεια
Στο χέρι κρατούσε ένα ρόδο ανοιγμένο,
ένα ρόδο πολύ ανοιχτό.
Στο πρόσωπό της είχε το στόμα
μισοανοιχτό και τα χείλη ανοίγαν
στη θήκη γεμάτη χυμό
των δοντιών, τα ρόδινα ούλα
έφεγγαν, κοκκίνιζαν χωρίς ντροπή,
όπως το σπασμένο ρόδι, τ' ανοιχτό ρόδο.
*
Οι ωραίες γυναίκες είναι
λουλούδια και καρποί μαζύ.
Μη ζητάς πιο πολύ,
όταν η ζωή σού χαρίσει
το ένα και τ' άλλο.
Η ανάμνησή τους είναι
που ξυπνάει την αγιάτρευτη στέρηση.
Απ' αυτήν θρέψε την ακούραστη
ψυχή, ανθρώπινη,
της φαντασίας.
Από τη συλλογή Παραμύθια του κήπου (1955)
Τόλη, για την άλλη συλλογή της που εκδόθηκε το 1955 και είχε τον τίτλο «Κασσάνδρα», η Ζωή Καρέλλη τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης.
[Από την ενότητα Album]
Αλέξης Τραϊανός, Μια βραδιά με τη Σύλβια Πλαθ
Ανεβοκατεβαίνει αυτό το ήρεμο γκρίζο
Τσιγάρα και συνήθειες του χειμώνα
Προφέροντας το όνομά σου κοιτάζοντας τη φωτογραφία σου
Με το γέλιο σου να κουνιέται πίσω απ' το οινόπνευμα της λάμπας
Μερικά χρόνια προτού πεθάνεις απ' το ίδιο σου χέρι
Απ' τα φύλλα μου λείπει το χαρτί που μου κλέψανε
Πρέπει να σε κουβαλήσω από 'κει που ήσουν
Μ' ένα γυμνό λαμπτήρα μέσα στο κάθε μάτι
Το άσχημο φως της κατοχής σου
Τώρα ξέρω αυτό το φως πίσω από κάθε άγαλμα
Μα ποιος του κόλλησε αυτά τ' άσπρα μαλλιά
Άφησε με να επισκευάσω τις λέξεις μου εσένα το βλέμμα μου
Είδα ήτανε μια προσωπίδα τρομερή μέσα στη ζωή
Καθένας μας μ' ένα κουτί και το κεφάλι του μέσα
Όχι δεν θα έρθει κανείς
Μη γελάς κι ας ήμαστε εδώ σ' αυτό τον κλειστό σταθμό
Δίπλα στη θάλασσα κάτι θέλοντας να πω
Όπως θα ήθελα να το πω και δεν είναι
Και παρασέρνει σα σκοινί το πρόσωπό μου
Μπροστά στο λάκκο με το αλάτι και το ξύδι
Άφησέ με να μη σου μιλώ λοιπόν
Ήμαστε το ζευγάρι που δεν έχει πού να πάει πια
Το τρένο έφυγε όπως στο σινεμά
Μπορείς να κρυφτείς στην τουαλέτα όλο το βράδυ
Για να το δεις να φεύγει πάλι
Έγινε ο κόσμος για να βλεπόμαστε μισοί μες στο χαμό
Σαν ένα μισοφώτιστο πορνό
Μυαλό π' αχνίζει ποίηση κι αλκοόλ
Τα μάτια μου τα εμποδίζουνε οι προβολείς
Μιας χώρας που λιώνει στο στριπ τιζ
Ανεβοκατεβαίνω αυτό το ήρεμο γκρίζο
Συχωρέθηκα σε μια λέξη
Προφέροντας τ' όνομά σου κοιτάζοντας τη φωτογραφία σου
Μερικά χρόνια προτού πεθάνεις απ' το ίδιο σου χέρι
Τα γκάζι μιλά καλύτερα απ' τη σιωπή ή τους ανθρώπους
Μυρίζει όταν κανένας δεν έρχεται να μυρίσεις
Τ' ανοίγεις εσύ ή οι άλλοι για σένα ή για τους άλλους
Ένα ουδέτερο ρύγχος ίσως απ' το ταβάνι
Ρύγχη λουλουδιών γκάζι λουλουδιών
Πολιορκούσαν το αίμα σου άφαντο
Μελανιασμένο σ' ένα χαρτί της νύχτας
Ή στις 4 το πρωί ανάθεμα της ποίησης
Της σφιγμένης γροθιάς πάνω στο άπλετο μαύρο
Εκεί που σκόνταφταν τα μάτια σου προορισμός υακίνθων
Κάνοντάς το πάλι
Νόημα των λέξεων νόημα ματιών απονενοημένων
Χείλια τού ποτέ πια
Στις 4 το πρωί με τις άσπρες κλεψύδρες του γαλατά
Η αιώνια ώρα στο φιλντισένιο κορμί σου
Στο υγιεινό δωμάτιο με το κλάμα και τους καπνούς
Τους ήχους της σήψης ναυαγισμένους γύρω απ' το αμπαζούρ
Και το ποίημα ανάποδο
Να πηγαινοέρχεται απ' την κρεβατοκάμαρα στην κουζίνα
Ανασταινόσουν και πέθαινες Λαίδη Λαζάρου
28.2.74
Από τη συλλογή Η κλεψύδρα με τις στάχτες (1975)
Σημείωση
Η ποιήτρια Σύλβια Πλαθ (1932-1963) αυτοκτόνησε με γκάζι. Εδώ γίνεται αναφορά στο ποίημά της «Λαίδη Λάζαρος», που το έχει μεταφράσει ο ίδιος στην Μεταπολεμική Αμερικανική Ποίηση. (Βλ. την επιστολή του με αρ. 12 προς τη Νανά Ησαΐα, που έχει μεταφράσει και αυτή το ποίημα – και άλλα ποιήματα – της Πλαθ.)
Πηγή: Αλέξης Τραϊανός - Φύλακας ερειπίων, Τα ποιήματα, Εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ (1991)
Γ. Θ. Βαφόπουλος, Τα Νέα Σατιρικά Γυμνάσματα (35)
35
Ιδεολόγοι και καταφερτζήδες,
τα βολέψαμε στην Επταετία.
Τώρα όλες του Έθνους οι παλιές ατσίδες
ορκίζονται στη Νέα Δημοκρατία.
Ο Παττακός; Τον άνθρωπον ουκ οίδα.
Κι' ο Γεωργαλάς; Ποιος νάναι τούτος πάλι;
Άγνωστοι κι ο Λαδάς με τον Καρύδα,
πού καταντήσανε σε τέτοιο χάλι.
Η μονέδα πάντα σκορπά ευωδία,
το ίδιο μες σ' εκκλησιές και καφωδεία.
Από τη συλλογή Τα Νέα Σατιρικά Γυμνάσματα (1975)
Γιάννης Υφαντής, Το εμείς και το εγώ
Να 'σαι με το «εμείς» αλλ' όμως πρόσεξε
από το ψεύτικο αγοραίο «εμείς» προτίμησε
ένα αληθινό προκλητικό «εγώ». Μη ζητιανεύεις
τη συγκατάθεσή τους∙ άρπαξε
αυτό που είναι δικό σου κι όσοι έχουν
μάτια κι αυτιά και νου θα εννοήσουν.
Να 'σαι με το «εμείς» αλλ' όμως πρόσεξε
μέσα στα τόσα σκουριασμένα «εμείς», αδίσταχτα
δείξε το αστραφτερό σου «εγώ». Μην περιμένεις
τη συγκατάθεσή τους∙ το γνωρίζεις
(εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια το γνωρίζεις) ότι τίποτε
να δώσουν δεν μπορούν όσοι δεν έχουν.
1980
Από τη συλλογή Ποιήματα Κεντήματα στο Δέρμα του Διαβόλου (1988)
Αφιερωμένο στον Σπύρο και τον Τόλη. :-)
Τόλη, «καβαφίζει» λίγο εδώ ο Γιάννης Υφαντής ή μου φαίνεται;
[Από την ενότητα Το Δίχτυ των ψυχών II]
Γιώργος Θέμελης, Μαθητεία
Μαθαίνεται η Αγάπη,
Μαθαίνεται από μέσα, αποστηθίζεται.
Όπως η θλίψη, όπως η έκσταση.
Τ' άφωνα ψάρια δεν πηγαίνουν
Σχολείο να μάθουν τη σιωπή,
Την εκθαμβωτική θαλάσσια αγάπη
Μες σε βαθειά κρησφύγετα.
Τα ερωτικά πουλιά δε μελετούν
Μαθήματα αγάπης∙ δε γράφουν
Τις τέσσερες πράξεις της
Στις πλάκες τους οι πεταλούδες.
Ίσως μονάχα οι Άγγελοι να μαθαίνουν
Λέξεις, ονόματα, κομμένες συλλαβές,
Συλλαβίζοντας τον έρωτα μες στην ουράνιαν ερημία.
Ίσως να ξέρουν καλά τη σιωπή της Αγάπης,
Τη γλώσσα της σιωπής, τον ανεκλάλητον έρωτα των πραγμάτων.
Αυτή τη γλώσσα, αυτή τη Μουσική,
Αυτή μαθαίνουν τα δάχτυλά μου.
Τα δάχτυλά μου, τα χείλη μου, τα έκπληχτα μάτια.
Από τη συλλογή Το Δίχτυ των ψυχών (1965)
[Από την ενότητα Ο θάνατος του Μύρωνα (1954-1959)]
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Γήπεδο στο Κιέρι
Όσοι στεγάστηκαν στη μεθυσμένη μου ψυχή καθώς γυρεύαν
σπίτι μοναχικό, οικόπεδο απερίφραχτο ή δρόμο
χορταριασμένο σ' εργατούπολη, απόψε θα με βρούνε
σα να ξεχάστηκα μες στο μεγάλο γήπεδο. Τώρα
που βρέχει με το απόβραδο κι η πόλη χαλαρώνει
τους αργαλειούς, το γήπεδο αθόρυβα απλώνει
μια θάλασσα ψαλιδισμένη, την πρασιά του. Χώμα και ήχοι
απάτητοι χωνεύουν τη βροχή. Όλα γυρίζουν
εκεί που δεν αρχίνησαν ποτέ, μες στην αγάπη
Κάποτε το φαντάζομαι το γήπεδο στο Κιέρι
να γίνεται μια πρώιμα θαμμένη αρετή κι η αποθέωση
της καλαθόσφαιρας απ' τις κερκίδες ως τους παίκτες
να στύβεται στο σούρουπο καθώς όλα γυρίζουν
εκεί που δεν αρχίνησαν ποτέ, μες στην αγάπη
Είναι ένα γήπεδο που βρέχεται και με στεγάζει
Από τη συγκεντρωτική συλλογή Ο δύσκολος θάνατος (1985)
Τα πολλά λόγια περιττεύουν: εδώ έχουμε ένα πραγματικά σπουδαίο ποίημα από έναν εξίσου σπουδαίο ποιητή.
Αυτό και το Σταθμός Λιτοχώρου (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6787.msg84803#msg84803) είναι τα αγαπημένα μου. Κανένα γήπεδο ποτέ όμως δεν στέγασε τον Ασλάνογλου. Έμεινε μόνος του μες στη βροχή.
Εγώ πάλι θα πάω κόντρα στο κατεστημένο που με θέλει 9 φορές στις 10 να συμφωνώ μαζί σου και θα πω ότι τα ως τώρα αγαπημένα μου είναι το Κοιτάζοντας ένα ερωτευμένο σιντριβάνι (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6787.msg87767#msg87767) και το Ό,τι για πάντα με μουδιάζει (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6787.msg106062#msg106062).
Διαφωνώ και για το ότι έμεινε μονάχος του στη βροχή. Βρέθηκε να τον στεγάσει το μεγάλο γήπεδο της ποίησης.
M' έκανες και πήδηξα από τη μια νύχτα (γιατί όλο μου βγαίνει νύστα;) στην άλλη.
Ανέστης Ευαγγέλου, Τώρα που γήινο στήριγμα
Τώρα που γήινο στήριγμα δε με κρατεί
πάρεξ η θαμπωμένη μνήμη του σπιτιού∙
τώρα που εσπάσαν ανεξήγητα μία μία
(ή εγώ τις έσπασα) όλες οι γέφυρες∙
τώρα που και η πλέον δύσβατη ατραπός που απέμεινε
από εχθρικά και άγρια χόρτα έχει φράξει-
καιρός πλέον να μιλήσουμε εμείς οι δύο
καιρός σαν παλιοί φίλοι να δώσουμε τα χέρια
να συνεννοηθούμε επιτέλους.
Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)
Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου, Ανεξίτηλο σκοτάδι
Τι ήταν τελικά ο παππούς μου
Ένας αυθεντικός καρβουνιάρης
Να κυνηγάει τον πελάτη με το τουφέκι
«Κάρβουνο πιο μαύρο κι απ' τη νύχτα –έλα»
Κι αυτές με τα τσεμπέρια και τις ποδιές
Οι όμορφες γειτόνισσες οι στρίγγλες –πόσο και πόσο
Κι αν έβαζε καμιά φορά το χέρι του
Κάτω απ' τα φουστάνια τους ήταν σοφός
Κι ας έβρισκαν στο σπίτι μαύρα τα μπούτια τους
Ήταν σοφός αυτός Μες τη μαυρίλα του
Ήξερε τι κάνει και πού το πάει
Έλεγε: το κάρβουνα θέλει κόλπα θέλει γαλιφιές
Να το πασάρεις στον άλλο
Πρέπει να το πουλήσεις όσο όσο
Ή να το μοιραστείς πάση θυσία
Να φύγει από πάνω σου αυτή η μαυρίλα
Αυτό το ανεξίτηλο σκοτάδι
Από τη συλλογή Η σκοτεινή διάρκεια των ημερών (1993)
Τόλης Νικηφόρου, ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται
νάμασταν, λέει, τραγούδι σε παλιό γραμμόφωνο,
δέντρο σε καλοκαιρινό ψιλόβροχο,
ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται.
ή μήπως νάμασταν εκεί ψηλά τα κεραμίδια
πλάι στην καπνοδόχο την ώρα
που όρθιος ξαποσταίνει ο πελαργός.
κι ύστερα, λέει, να φύτρωναν κόκκινα,
κατακόκκινα φτερά στους ώμους μας, στα μάτια μας
ένας κιτρινισμένος χάρτης για τον ουρανό.
να ταξιδέψουμε πέρα απ' τον πόνο και τον θάνατο.
νάμασταν, λέει, με κόκκινα φτερά
ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται
Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002)
Και τη Μαλακοπή ανύποπτη να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Οι εποχές είναι πάντα δύσκολες γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6781.msg70491#msg70491), όπως λέει ο Μανόλης Αναγνωστάκης.
Θα προτιμούσα τελικά να είχαμε λιγότερους «ζωγράφους» και περισσότερους ευτυχισμένους ή έστω χαρούμενους ανθρώπους, και αναμφίβολα λιγότερα «βουρκωμένα» ποιήματα.
Ο αγαπημένος μου «Ναζίμ με τα γαλάζια μάτια» στο νήμα μου; Mεγάλη μου τιμή, καρντάσι.
Με τίναξε η φωνή σου εντός μου
Εκδήλωση μνήμης του Νίκου - Αλέξη Ασλάνογλου (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6787.0)
την Παρασκευή 9 Μαΐου 2008 στις 8.00 το βράδυ
στην Αίθουσα Διαλέξεων της Κεντρικής Δημοτικής Βιβλιοθήκης
Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης τιμώντας την προσφορά του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου στην διαμόρφωση του ποιητικού προσώπου της πόλης, του διοργανώνει φιλολογικό μνημόσυνο, δώδεκα χρόνια μετά το θάνατό του, με ομιλητή τον πεζογράφο και κριτικό Περικλή Σφυρίδη, ο οποίος θα αναλύσει το έργο του απαγγέλλοντας ταυτόχρονα ορισμένα από τα σημαντικότερα ποιήματά του.
Πηγή: http://www.thessalonikicity.gr/politistika/library/library-ekthil-kentriki.htm#kyrillos-methothios
Αν θέλεις να προσπαθήσω να έλθω σε επαφή με τους συγγενείς του για να μου δώσουν το βιογραφικό του.
Αν μπορείς να το κάνεις, Θωμά, θα είναι ευχής έργον γιατί στο διαδίκτυο υπάρχουν ελάχιστες αναφορές στον ποιητή Βάγιο Βαγλάνη και τα βιβλία τότε σπάνια περιλάμβαναν βιογραφικά στοιχεία.
Καλησπέρα, Θωμά.
Ναι, το τραγούδι και το ποίημα είναι θαυμάσια. Απ' αυτά που μόνο ο Γιώργος Θέμελης κι ο Σταύρος Κουγιουμτζής ήξεραν να γράφουν.
Δράττομαι της ευκαιρίας για να στείλω τα χαιρετίσματά μου στην αγαπημένη μου Αιμιλία Κουγιουμτζή και για να της πω (έστω με καθυστέρηση 37 χρόνων) εκ μέρους όλων μας ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για τη σπουδαία ερμηνεία της στο συγκεκριμένο τραγούδι.