Αλεξάνδρα Μπακονίκα

wings

Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Γεννήθηκε το 1951 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε δύο χρόνια στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως καθηγήτρια Αγγλικών. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1982 όταν δημοσιεύτηκαν τα πρώτα ποιήματά της στο περιοδικό «Διαγώνιος» του Ντίνου Χριστιανόπουλου.

Το ιστολόγιο της ποιήτριας: Αλεξανδρα Μπακονικα

Ποιητικές συλλογές:
«Ανοικτή γραμμή», εκδ. Διαγωνίου, 1984
«Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα», εκδ. Διαγωνίου, 1990
«Θείο κορμί», εκδ. Διαγωνίου, 1994
«Μαυλιστικά», το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου, 1997
«Παρακαταθήκη ηδυπάθειας», εκδ. Εντευκτηρίου, 2000
«Πεδίο πόθου», εκδ. Μεταίχμιο, 2005
«Ηδονή και εξουσία», εκδ. Μεταίχμιο, 2009
«το τραγικό και το λημέρι των αισθήσεων», εκδ. Σαιξπηρικόν, 2012
«Ο κόσμος απροκάλυπτα», εκδ. Εντευκτηρίου, 2018
«Ντελικάτη γυναίκα», εκδ. Πόλις, 2021
«Η Τελετουργία του Χορού», εκδ. Κουκκίδα, 2023

Ανθολογημένα ποιήματα:

Συνεντεύξεις της Αλεξάνδρας Μπακονίκα:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

wings

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ημίφως

Θριαμβευτικά και ξέφρενα βίωσε την ηδυπάθειά της.
Αγαπήθηκε και από άνδρες και από γυναίκες.
Γνώρισε κάθε μορφής έρωτα.
Στο ημίφως της βεράντας όπου γινόταν
το πολύβουο πάρτι, την περισσότερη ώρα
καθόταν σε μια άκρη, ηθελημένα μόνη της
και έπινε.
Βρισκόταν στην κρίσιμη καμπή της ηλικίας
μετά τα σαράντα,
στην κρίσιμη καμπή που το παρόν
αλλά και οι προοπτικές της από δω και πέρα
δεν της πρόσφεραν εξάρσεις και σαγήνη.
Στο ημίφως της βεράντας έπινε,
καρφί δεν της καιγόταν για το πάρτι
και τις συντροφιές που μαζεύονταν εκεί.
Το πολυτάραχο παρελθόν της νοσταλγούσε.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

wings

https://www.youtube.com/watch?v=CXPhXY-DRqg

Άκης Πάνου, Πήρα απ’ το χέρι σου νερό
(τραγούδι: Βίκη Μοσχολιού & Βούλα Γκίκα / δίσκος: Ρολόι κομπολόι (1969))

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Σε έμαθα

Το χέρι σου, με καθένα από τα δάχτυλα
ελάχιστα ανοιγμένα, είναι ακουμπισμένο
πάνω στο λευκό τραπεζομάντιλο.

Λίγο πολύ σε έμαθα,
μετά από τόσα γεγονότα λίγο πολύ πλησίασα
την υφή του χαρακτήρα σου.
Δεν έχει ταίρι ο αυθορμητισμός
και η σεξουαλικότητά σου,
αλλά και η οξύνοια, οι βαθυστόχαστες σκέψεις σου
ούτε μου διαφεύγει κάποια ροπή σου
για μελαγχολία.

Θα ταραχθώ αν κοιτάξω το χέρι σου
που ακουμπά στο τραπεζομάντιλο,
γιατί το χέρι σχετίζεται πολύ με τη σεξουαλικότητα.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

wings

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Έχανα

Για να βρούμε μιαν άκρη στο αίσθημά μας
με περίμενε σπίτι του.
Πήγα νωρίτερα και τον βρήκα
να κοιμάται στον καναπέ,
πρόχειρα με μια κουβέρτα.
Για να ζεστάνει λίγο η ατμόσφαιρα
έσκυψε ν’ ανάψει το τζάκι.
Τέλειος, ολόκληρος μια θέλξη οφθαλμών
απ' όποια γωνία κι αν τον παρατηρούσα,
καθώς μάζευε τις στάχτες,
άπλωνε τις εφημερίδες και τα ξύλα.
Σάρωνε με τις επιτυχίες του στις γυναίκες,
διαισθανόμουν πως κάποτε, πολύ σύντομα,
θα μ’ άφηνε.
Δεν είχα ψευδαισθήσεις. Κράτησα αρνητική στάση
και τον απέκρουσα.

Δεν είχα ψευδαισθήσεις, ούτε μου έτυχε συχνά
παρόμοιο άντρα δυνατό και αγέρωχο να κουρελιάσω
– στο παιχνίδι, βέβαια, έχανα εγώ.
Κι όμως ήταν απόκτημα για μένα η συντριβή του,
το βουβό του παράπονο, ο τρόπος που με ικέτεψε
για ένα άγγιγμα που δεν χάρισα.

Δεν μου έτυχε συχνά άνδρα δυνατό
και αγέρωχο να κουρελιάσω.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

wings

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Παραδοχή

Στάθηκες καμαρωτός στον καθρέφτη
του διαδρόμου, έσιαζες τα μαλλιά σου
και κοιταζόσουν.
Κι εγώ δίπλα σε θαύμαζα
διαποτισμένη όπως ήμουν από τα χάδια
και το σώμα σου τη νύχτα που πέρασε.
Άριστος δεξιοτέχνης αποδείχτηκες για τα ακόλαστα
σε χάδια και αγγίγματα ασυναγώνιστος.

Άστραψε η παραφορά στην ένωσή μας
τη νύχτα που πέρασε.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

wings

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Στο επίκεντρο

Εύθυμοι άνδρες, και όπως μου αρέσει εύθυμοι,
έτοιμοι να ξεδώσουν σε ερωτική ελευθεριότητα,
ανάλογα έρχονται και οι προσεγγίσεις τους.
Και είναι η περίπτωση που βρίσκομαι
στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους
και πρέπει να διαλέξω ποιον προτιμώ.
Εξουσία μου η τόση εύνοιά τους.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

wings

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Απαίτησε

Όταν πλάγιασα μαζί του θυμάμαι τη φράση του:
«Σήκω να μου δείξεις τα κάλλη σου».
Μου φάνηκε σαν προσταγή και δεν μου καλοάρεσε.

Ήρθε και το χειρότερο:
Καθώς ντυνόμασταν απαίτησε
να του φέρω τα παπούτσια.
Λες και ήμουν υπνωτισμένη
του έκανα το χατίρι.
Σέρνοντας τα προσεκτικά με τα πόδι μου
–απ’ τη γωνιά που ήταν πεταμένα–
του τα έφερα.
Θύμωσε που δεν έσκυψα
και δεν τα πήγα με το χέρι.
Το θεώρησε παράλειψη εκ μέρους μου:
έπρεπε να σκύψω,
χωρίς σκύψιμο δεν μετριέται η υποταγή.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

wings

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Προσωπογραφία

Βαθιά, αδιάλειπτα αγέρωχος
όμως η αδρή αρρενωπότητά του
πώς και με τι να συγκριθεί;
Άγρια κι ακμαία η αρρενωπότητά του
σαν καλοκαιριάτικο λιοπύρι
με καθηλώνει και την αποθησαυρίζω.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

wings

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Στην αγορά

Περπάτησα μαζί της μέχρι το κοσμηματοπωλείο της
στην πλατεία Άθωνος.
Και στην αγορά Μοδιάνο και στο Καπάνι
που περάσαμε, κάποιοι πωλητές
με ασυγκράτητο λίγωμα στη φωνή τους
την πείραξαν.
«Μαγεύτρα είσαι, χαλνάς, κομματιάζεις κόσμο»
ένας από τους πρώτους της φώναξε.
Έφαγε τη ζωή με το κουτάλι,
μέστωσε στην ηλικία,
και απ’ όπου περάσει, αυτό το λίγωμα
στη φωνή των ανδρών σαν αύρα την ακολουθεί.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

wings

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Αγκάλιασμα

Στο νυκτερινό περίπατο με κάθε προφύλαξη
έπιασε το χέρι μου. Μια χειρονομία που σήμαινε πολλά.
Και δεν ήταν επιτρεπτό από κοινωνικές συμβάσεις
να μας αντιληφθούν οι υπόλοιποι της παρέας
που ακολουθούσαν.
Με θέρμη τρίβαμε τα μπλεγμένα μας δάκτυλα.
Κι όπως με ένα ελάχιστο, στιγμιαίο
αγκάλιασμα χωρίσαμε,
η στύση του κλεισμένη στο παντελόνι του
σκληρή σαν πέτρα.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

wings

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Μαυρίλα

Πήγα στην έκθεση ζωγραφικής
– εκλεκτή γκαλερί, υπόγειο
σε κεντρικό δρόμο.

Η ματαιότητα της ζωής
και το υπαρξιακό αδιέξοδο
δέσποζε στο όραμα του καλλιτέχνη.
Είχε άψογη, τέλεια τεχνική.
Με τι ευαισθησία το χεράκι της τέχνης
σερβίριζε μαυρίλα,
έλα όμως που έρχονται στιγμές
που δεν δέχεσαι άλλη μαυρίλα
και δεν σου κάνουν πια τ’ αδιέξοδα.

Γύρισα ξανά μέσα στα φώτα
και την κίνηση,
με στέγνωσαν οι φοβερές εικόνες τους.

Από τη συλλογή Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα (1990)

wings

https://www.youtube.com/watch?v=uval5X3zp9M

Στάμος Σέμσης & Μιχάλης Μπουρμπούλης, Το μυστήριο με μένα
(ερμηνεία: Μελίνα Κανά / δίσκος: Γενναίοι έρωτες (1997))

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Διάπλαση

Όπως στριμώχτηκαν στο ταξί
έβαλε το χέρι του στο γόνατό της.
Αλλά και στο δρόμο που περπάτησαν
το χέρι του έψαχνε τις καμπύλες της
στη μέση, στους γοφούς και στο στήθος
πάνω από τα ρούχα.
Σύγκορμος αγάλλονταν που του επέτρεψε
να την αγγίξει μέσα σε τόσους που τη διεκδικούσαν,
καθώς ήταν η μοναδική γυναίκα στην ανδροπαρέα τους,
έτσι όπως ξεκίνησαν και βρέθηκαν στην ξένη πόλη.
Αγάλλονταν όπως ένα παιδί που του αφήνουν πρόσβαση
σε απαγορευμένο θησαυρό, και φωναχτά
εκθείαζε τις καμπύλες της.
Υπήρχε έξαψη, συναγωνισμός και διαπάλη
ανάμεσά τους ποιος θα την αποκτήσει.
Μόνο που εκείνη με όλη την άνεσή της
δεν δόθηκε σε κανένα τους ποτέ.

Από τη συλλογή Μαυλιστικά (1997)

wings

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Οι αποσκευές μου

Απανθρωπιές και τραγωδίες
δεν μου είναι άγνωστες.
Δια πυρός και σιδήρου τις έζησα.
Αν με ψάξεις θα βρεις τα βαθιά τους σημάδια.
Σκοτάδια, καταχνιές και θλίψεις
τα κουβαλάω στις αποσκευές μου.

Έχω πιστοποιητικά, συστατικές επιστολές
για δοκιμασίες που άντεξα.
Παίρνω, λοιπόν, το δικαίωμα να στραφώ
και να βιώσω τα φωτεινά και τα χαρούμενα.
Το συναπάντημα, το βύθισμά μου στη χαρά
–που τόσο σπάνια συμβαίνει–
είναι δικαίωμα και κερδισμένος χρόνος.
Δεν έχω ενοχές για τις εξάρσεις της χαράς.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994)

wings

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Μυστικά ενώθηκα

Κάποιες σταγονίτσες απ’ το σάλιο σου
αιωρήθηκαν στον αέρα, καθώς μιλούσες δυνατά
και γελούσες, κι όπως βρισκόμουν δίπλα σου
τις δέχτηκα στα χείλη.
Πιο πολύ και από αγίασμα οι σταγονίτσες απ’ το σάλιο σου,
κι όταν διαλύθηκαν στο στόμα μου,
ήταν σαν μυστικά να ενώθηκα μαζί σου,
σαν μυστικά να σε έβαζα μέσα μου.
Πιο πολύ κι από αγίασμα το σάλιο σου,
κι ας μην έχουμε φιληθεί ποτέ στο στόμα,
κι ας τρέμει το φυλλοκάρδι μου
πως πάλι θα απομακρυνθείς και θα σε χάσω –
και η συμπεριφορά σου δείχνει
πως δεν μετράω πια για σένα.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

wings

https://www.youtube.com/watch?v=nCMly0Qi7Tk

C. Morgan & Πυθαγόρας, Ποτέ δε σε ξεχνώ
(τραγούδι: Γιάννης Πάριος / δίσκος: Έρχονται στιγμές (1975))

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Στηρίχτηκα στο μπράτσο σου

Δική σου η επιλογή να πάμε σινεμά.
Ένας ποιητικός αισθησιασμός
όλο το έργο που είδαμε,
ζεστάθηκα από τέχνη ωραία δοσμένη.
Και ο πρωταγωνιστής θύμιζε τον παλιό μου έρωτα,
τον μοναδικό λάγνο έρωτά μου
που με παράτησε πριν λίγα χρόνια.

Βγήκαμε από το σινεμά
και στηρίχτηκα στο μπράτσο σου.
Στηρίχτηκα στη θαλπωρή
και στην επιθυμία για το σώμα σου.
Όσο δεν φαντάζεσαι σε είχα ανάγκη
να ξεχάσω, να καταστείλω μέσα μου
τον παλιό μου έρωτα.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)