Πέτρος Γκολίτσης

[wings]

Πέτρος Γκολίτσης, Θανατοθραύστης

Μητέρα

Με φέρνεις στον κόσμο
Με αφήνεις στον θάνατο.

Και εγώ;

Γυρεύω έναν θανατοθραύστη
στα παράλια των παιδικών μας χρόνων;
Στο μητρικό σου χάδι;
Το χέρι σου έχει γεράσει.

Θανατοθραύστης;
Δεν έχει αλλάξει ο ήλιος φορά
ούτε ο ρυθμός της φθοράς.
Στην κατηφόρα
τα πάντα διαστέλλονται
πορτοκάλια και λέξεις ορθώνονται ακαριαία
πύρινα χέρια ξένα
περνούν τα δάχτυλά τους στους επόμενους.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)

[wings]

Πέτρος Γκολίτσης, Έπιπλα

Μαζεύουν θάνατο τα πράγματα
όπως τα έπιπλα τη σκόνη.

Είμαι ο θάνατος δηλώνουν τα πλάσματα
κάτω από ένα φως λευκό που τυφλώνει.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)

[wings]

Πέτρος Γκολίτσης, Κύκλοι

Κύκλοι που ορίζονται
και δεν ορίζουν

Σφαίρα παλιά που αρχίζει να γωνιάζει

Κύκλος που γίνεται έλλειψη
και πάλι κύκλος

Εσύ εντός άνοψη

Κύκλοι που κυκλώνονται
μα δεν κυκλώνουν

Τόπος μικρός τόπος λευκός
ξεφτίζει

Κύκλοι ο ένας δίπλα στον άλλον
μετασχηματιζόμενοι αναπνέουν

Κύκλοι συγκλίνουν σε κλείνουν
έξω
αγνοώντας τη μη κυκλική
ελλειπτική σου υπόσταση

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)

[wings]

Πέτρος Γκολίτσης, Απόσταση

Οι σκέψεις φαντάζουν κόκκινες
τώρα που έχω τόση απόσταση πάρει.

Τα πουλιά είναι νεκρά
γυρίζουν σαν δορυφόροι
γύρω από δέντρα ξερά
νησίδες χώματος θυμίζουν
στόμα που μόλις σταμάτησε να ανασαίνει.

Σκουριασμένα καρφιά
αφαιρούνται από την κάθε μας πράξη.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)

[wings]

Πέτρος Γκολίτσης, Καταβύθιση

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Ποια τρυφερότητα;

Εδώ τα μάτια με τα δάχτυλα αφαιρώ
τα ποιήματα στις κόγχες
σαν κέρματα στα αφήνω
να αστράφτουνε μεταλλικά
στο χώμα να βαθαίνουν
ψήγματα χρυσής σποράς
να μαρτυρούν μια καταβύθιση
(να μας περνούν πιο κάτω)
ενώ ψηλά βουλιάζουν οι επόμενοι
έρχεσαι και συ
σε περιμένω

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)

[wings]

Πέτρος Γκολίτσης, Το γυαλόχαρτο

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Τα ποιήματα συμβαίνουν με γυαλόχαρτο
τρίβω το χαρτί και βγάζει χόρτα
ανάσκελα βολεύτηκα
και πλέον πλέω στο χώμα
και ονειρεύομαι
σχίζω τις πόλεις μάρμαρα μαζεύω
ψηλά στον ουρανό
και μ’ ένα τρίκυκλο γυρίζω γύρω-γύρω

Βρέχει χαρτόνια γύρω μου παντού
μόνο χαρτόνια

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)

[wings]

Πέτρος Γκολίτσης, Σπλάχνα

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Χαίρομαι τα σπλάχνα μου απόψε
κι όλα τα όργανα ωραία λειτουργούν
συντονισμένα κυλούν σαν σε μετάξι
τα πόδια μου στη θέση τους με πάνε
νυχτερινή Θεσσαλονίκη

Εγώ ’μαι το μυστήριο εμείς
όπως σταθήκαμε στον χρόνο οι αποστάσεις
κάθετοι εμείς σαν κυπαρίσσια οι σκιές
φως που πυκνώθηκε προσωρινά κι απόψε

τα μάτια τρεμοπαίζουνε διαλύονται
διαλύεσαι κι εσύ
και μόνο νύχτα

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)

[wings]

Πέτρος Γκολίτσης, Το βλέμμα κιγκλίδωμα

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Ξαναφορώ το βλέμμα μου και έρχομαι
μα βρίσκω βλέφαρα κιγκλίδωμα
μ’ απέκλεισαν
και κάτω πέρα μακριά τα χέρια μου
με τρόμαξαν
βουνά που σέρνονταν και ούρλιαζαν
σαν φάλαινες
σαν μια κλωστή όλα τα περιγράμματα
γραμμές που έσβηναν και σπάζαν κατακόκκινες
άδειος ο ορίζοντας αγκομαχώντας άχνιζε
χώρες τα μάτια μου παλιές που χάνονταν
θα ξεκινήσω ο βυθός και μόνο βότσαλα

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)

[wings]

Πέτρος Γκολίτσης, Μόνο οι νεκροί

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Μόνο οι νεκροί δεν ταξιδεύουνε
χωρίς να σκέπτονται σκαλίζουν
μ’ ένα ραβδί στην επιφάνεια του μυαλού μου
φτιάχνουν τετράγωνα πετάγονται καρέκλες
και με το δάχτυλο σχεδιάζουν κύκλους νοερούς
ανάβουν ήλιους που δεν σβήνουν
γυρεύουν τις καταπακτές καταβυθίζονται

έκτοτε με αγνοώ και περιφέρομαι
σε τόπους που θα υπάρξουν

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)

[wings]

Πέτρος Γκολίτσης, Το τσιγκέλι

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

«Ό,τι σε τρέφει εσένα
εμένα θανατώνει»
έλεγε το σφαγμένο βόδι
κοιτώντας το ερωτικά
με μάτια πυρωμένα
και κόκκινη ποδιά

Απ’ το τσιγκέλι ανάποδα
γδαρμένο το κουνούσε
του τραγουδούσε
τραγούδια παιδικά
πλησιάζανε τα μάτια τα νεκρά
τα ζωντανά με τα νεκρά
δίχως να τρίζει η κούνια

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)

[wings]

Πέτρος Γκολίτσης, Πιο κάτω

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Πρέπει και πάλι να κατέβω
να τους καθησυχάσω τους τρελούς μου
κάποιοι κοιτάζουν το ταβάνι
με μάτια γουρλωμένα
το παίζουνε νεκροί
πιο κάτω
μαζεύονται δυο-τρεις
έντονα μιλούν
χειρονομούν και σχέδια καταστρώνουν
πρέπει να βρίσκομαι αδιάκοπα
πιο κάτω από αυτόν
που χτυπά
τις αλυσίδες
και ουρλιάζει

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)

[wings]

Πέτρος Γκολίτσης, Στο σπίτι της νεκρής

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Είναι νωρίς για να συμφιλιωθώ
είμαι στο σπίτι της νεκρής
για να χτενίσω τα μαλλιά της
είναι νωρίς
για να χτενίσω τα μαλλιά της

αμήχανα γυρίζω το κεφάλι μου
γυαλίζουν τα παπούτσια μου μικρού παιδιού
στέκομαι πλάι μου με πόδια γυρισμένα
–πόδια παιδικά–
τόσο αφύσικα γυαλίζουν τα παπούτσια
παράξενο μικρό παιδί να στέκομαι ακίνητος
για τόσην ώρα
παράξενο
είναι γεμάτα λάσπες τα παπούτσια μου
γεμάτος χώμα θα ’ναι ο ουρανός
κι απόψε

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)

[wings]

Πέτρος Γκολίτσης, Το χιόνι

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Μια αίσθηση ζωής
νηπιακής
παιδί πέφτω στο παιδί
που ήμουν
–σαν χιόνι–
και είμαι
μια αίσθηση εαυτού
που περιέχει
τα μελλούμενα
ως ήδη τετελεσμένα
η απόσταση μειώνεται
τα χιόνια φεύγουν
αφήνουν πίσω τους
τσιμέντο

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)

[wings]

Πέτρος Γκολίτσης, Η τρέλα-δάσος

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Φλέγεται η τρέλα μου σαν δάσος
κι αν βρέχει τι; δεν έσβηνε
τα μάτια μου ξοδεύονταν
τις φλόγες έβλεπα τυφλός
φουντώνταν –μ’ άλλα μάτια–
οι άκρες των δαχτύλων μου πυρώναν
με ρούχα σβήνω και σεντόνια
όσα καίγονται, χτυπάω στον αέρα
παράξενο ενώ φλέγομαι δεν καίγομαι
μπροστά μου μόνο στάχτες
κι όμως ακόμη φλέγομαι
μπροστά μου μια καρέκλα
άδεια καρέκλα κάθομαι
και με κοιτώ κοιτώντας την
αυτή και ο κόσμος
κι ανάμεσα εμείς

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)

[wings]

Πέτρος Γκολίτσης, Η επιστροφή

[Ενότητα Πορτρέτα εκτός κάδρου]

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς εισάγεται στο φρενοκομείο
της Κέρκυρας το 1888. Παραμένει ως το 1902.

Θεραπευμένος γύρισα στο πατρικό το σπίτι μου
κατόρθωσα σιγά-σιγά πρόβατα λίγα ν’ αποκτήσω
τα βόσκω μοναχός στην εξοχή
τ’ αρμέγω, τα κουρεύω
τα σαλαγάω, τα χαίρομαι
τους έχω δώσει ονόματα: Μαρία, Μαριγώ, Ειρήνη...

Κανέναν δεν συναναστρέφομαι
(στους ζωντανούς εξάλλου δεν με λογαριάζουν)
η «Μήδεια» ανολοκλήρωτη με βασανίζει

Η μάνα μου στο σπίτι κάθε μέρα θυμιατίζει
και καταστρέφει κάπου-κάπου τα έργα μου
«Αυτά φταίνε γι’ όλα», λέει
και βγαίνω έξω βουρκωμένος στην αυλή
προσπαθώ να μη με δει
που κλαίω και μαλώνω με τις πέτρες
Στο τέλος κατεβαίνω στο εργαστήρι

Πουλάει κάνα πρόβατο
και μου το κρύβει
μου λέει «χάθηκε»
και τότε παίρνω να γυρίζω
τρέχω από δω, τρέχω από κει
φωνάζω «Μαριγώ!...», φωνάζω «Ειρήνη!...»

μες στις βαθιές χαράδρες του μυαλού μου
χορτάριασαν τα αγάλματα

μα πάλι ξάφνου λάμπουν

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)