Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ύστερα
Ύστερα, σε άλλη κυλούν οι μέρες κοίτη
ομίχλη διαπερνάει την ψυχή μας
κισσοί τις πύλες της απουσίας μεγαλώνουνε
κι η θύμηση βραδιάζει.
Κι ούτε η ικεσία πια ανάβει το λυχνάρι
και τα τρεμάμενα τ’ ανέμου χρώματα
η ελπίδα δεν κεντρίζει.
Πίσω γιατί απ’ τις οδυνηρές σιωπές,
της θλίψης το υγρό τείχος,
υπάρχει η σπίθα, η φωτιά,
ο ήλιος και τ’ αστέρια.
Οι λέξεις, οι συλλαβές, τα γράμματα,
ο στίχος και το ποίημα.
Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)